Hipoteza dochodu stalego - stworzona przez amerykańskiego ekonomistę Miltona Friedmana w 1957 roku. Zgodnie z teorią dochodu permanentnego wielkość konsumpcji w danym okresie zależy od poziomu dochodu permanentnego, czyli przeciętnego, długookresowego dochodu gospodarstw domowych, nie zaś od wysokości ich dochodu w danym okresie. Friedman twierdził, że przejściowe zmiany dochodu ludzi nie powodują wzrostu ich konsumpcji. Ludzie planując swoją konsumpcję kierują się dochodem permanentnym, dlatego też wzrost konsumpcji w danym okresie może być tylko wynikiem zmiany dochodu, która będzie postrzegana przez konsumentów za stałą. Teoria ta stała w opozycji wobec keynesowskiej teorii konsumpcji, której, konsumenci mogą pożyczać pieniądze. W przeciwnej sytuacji, gdy dochód podstawą była liniowa funkcja konsumpcji.

Wzór Friedmana

Gdzie:

• 
  - konsumpcja permanentna

• 
  - krańcowa skłonność do konsumpcji dochodu permanentnego

• 
  - dochód permanentny

• 
  - dochód bieżący

• 
  - dochód permanentny poprzedniego okresu

β to współczynnik wagowy, oceniający preferencje zależności konsumpcji od sytuacji bieżącej lub przeszłej. Im bardziej beta jest bliskie jedności, tym większa jest waga przy dochodach bieżących i mniejsza przy dochodzie permanentnym poprzedniego okresu. Oznacza to, że nasza konsumpcja będzie w dużym stopniu zależeć od dochodów bieżących (np. dla dóbr trwałego użytku). Im bardziej beta jest bliskie zeru, tym większa jest waga przy dochodach przeszłych i mniejsza przy dochodzie bieżącym. Oznacza to, że nasza konsumpcja będzie w małym stopniu zależeć od dochodów bieżących i jej zmiany nie będą następować szybko (np. dla dóbr podstawowych).

Ilustracja graficzna

• 0D - dochód permanentny

• 0S - długość życia

• A - całkowity spadek oszczędności

• B - całkowite oszczędności

Dochód rozporządzalny gospodarstw domowych zwiększa się w całym okresie aktywności zawodowej, później obniża się do poziomu emerytury.

---