METODA E GRUSZCZYK, pliki zamawiane, edukacja


METODA E. GRUSZCZYK - KOLCZYŃSKIEJ

Dla osiągnięcia sukcesów w nauce matematyki dzieciom potrzebna jest odporność emocjonalna. Chodzi tu o zdolność rozumnego kierowania swoim zachowaniem w sytuacjach, które są pełne napięć i wymagają wysiłku umysłowego. Odporność ta ( według E. Gruszczyk - Kolczyńskiej ) kształtuje się na zasadzie hartowania. Hartowanie zaś polega na organizowaniu dla dziecka sytuacji trudnych. Potrzebne są tu sytuacje bezpieczne dla dziecka, ale muszą one wyzwalać spore napięcia i zmuszać do wysiłku umysłowego. Na dodatek mają być łatwe do zorganizowania, mają fascynować dziecko. Muszą być dostosowane do jego możliwości.

Takimi sytuacjami są gry opowiadania konstruowane przez dzieci i dla dzieci oraz gry gotowe. Wywołują one gwałtowny wzrost napięcia, chęć wygrania mobilizuje dziecko do wysiłku i wytrwania do końca.

Jednak gotowe gry mają zbyt złożone i zawiłe instrukcje, zbyt bogate plansze, które utrudniają zrozumienie ich sensu. Dlatego korzystne jest nauczenie dzieci sztuki konstruowania gier - gdyż dziecko nie ułoży gry, która przerasta go intelektualnie i emocjonalnie.

Kształtowanie odporności emocjonalnej i zdolności do wysiłku intelektualnego zgodnie z koncepcją E. Gruszczyk - Kolczyńskiej realizuje się już na zajęciach z 5-6-latkami - zależy to jednak w dużej mierze od ich indywidualnych predyspozycji. Im starsze dzieci tym bardziej rozbudowane i skomplikowane gry konstruują.

Ucząc dzieci sztuki konstruowania gier trzeba przestrzegać następującej przemienności:

Zajęcia proponowane przez panią E. Gruszczyk - Kolczyńską mogą być prowadzone zarówno z jednym dzieckiem jak i z grupą dzieci. Jeżeli pracujemy z dzieckiem indywidualnie to pierwszą grę z każdego zakresu najpierw konstruuje dorosły a potem dopiero dziecko. Podczas pracy z grupą również najpierw dorosły konstruuje grę a w dalszej kolejności pomaga dzieciom dobrać się w pary, w których to dzieci konstruują gry. Dorosły dba o to aby w każdej parze były dzieci o podobnych możliwościach poznawczych i wykonawczych.

Taka przemienność sprawia, że dziecko:

Podczas nauki konstruowania gier należy przestrzegać specjalnej metodyki kolejnych etapów „wtajemniczenia”.

Metodyka ta składa się z trzech etapów:

  1. Przybliżenie dziecku intencji zawartej w każdej grze planszowej.

  2. Konstruowanie gier - opowiadań.

  3. Układanie wielu wariantów gier o silnie zaznaczonym wątku matematycznym.

Ad. 1. Wtajemniczenie zaczyna się od sytuacji, w której dziecko uchwyci sens gry: umowność ścigania się na planszy, przemienne rzucanie kostką i przesuwanie pionków. Ważne jest, aby zrozumiało, że w trakcie ścigania obowiązują określone reguły i trzeba ich przestrzegać niezależnie od tego, czy to się komuś podoba, czy nie. Dziecko musi wiedzieć, że:

Instrukcje i reguły określane są podczas wspólnego rysowania planszy ( do każdej gry zawsze rysujemy nową planszę ).

Dorosły na początku jest osobą wiodącą, pokazuje jak należy konstruować grę - ścigankę i jak należy się zachować podczas rywalizacji.

Ad. 2. Gry - opowiadania są rodzajem gier-ściganek. Każda gra - to inne opowiadanie. Schemat jest podobny: po wytyczonej trasie ścigają się zwierzęta, osoby, pojazdy itp. Sposób konstruowania wszystkich gier-opowiadań jest podobny. Trzeba:

Przygody w każdej grze są inne, chociaż wszystkie mają cech pułapek i premii. Dzieci negocjują reguły, których mają zamiar przestrzegać w czasie gry. Konstruowanie tych gier to również ćwiczenia intensywnie rozwijające mowę, okazja do rozumowania przyczynowo - skutkowego, nauka kodowania informacji, lepsze rozumienie aspektu porządkowego i kardynalnego liczby naturalnej.

Układanie gier - opowiadań musi trwać jakiś czas. Im dzieci młodsze, tym dłużej są nimi zafascynowane.

Ad. 3. Przejście do tego etapu musi być łagodne. Na początku tego etapu gry są jeszcze z otoczką beletrystyczną, ale uwaga zostaje już przesunięta na czynności matematyczne. W każdej następnej grze jest coraz mniej opowiadania, zwiększa się zakres czynności matematycznych. Pułapki i premie, które do tej pory miały postać przygód teraz wymagać będą:

Układanie gier, w których występują takie czynności matematyczne, sprawia więcej kłopotów. Rzadko zdarza się więc, by dziecko wymyśliło grę o interesującym wątku matematycznym. Ucząc dzieci tworzenia wariantów gier z czynnościami matematycznymi trzeba organizować serie zajęć.

Każda taka seria obejmuje:

Niezwykle ważne są czynności kończące grę. Sporo tu liczenia - trzeba ustalić ile grający zdobyli punktów, porównać ich liczebność, ustalić, kto ma więcej, kto mniej i o ile. Zakres liczenia bywa szeroki. W zależności od rzeczywistych kompetencji dziecka obliczenia te można realizować na następujących czterech poziomach:

1. na poziomie konkretów - dziecko liczy zdobyte przedmioty; dla ustalenia kto wygrał ustawia je w rzędach; odpowiada na pytanie kto ma więcej, kto mniej; ustala sumę lub różnicę dosuwając lub odsuwając przedmioty, które potem liczy; - są to ćwiczenia podnoszące sprawność rachunkową.

2. na poziomie symulacji - aby obliczyć zdobyte punkty dziecko zastępuje je liczmanami. Manipulując nimi ma jednak na myśli abstrakcyjne punkty.

  1. na poziomie po trosze symulacyjnym i po trosze symbolicznym - łatwiejsze obliczenia dziecko wykonuje w pamięci ( manipulowanie przedmiotami trwa dłużej ). Taki trening sprzyja przechodzeniu z poziomu konkretów na poziom abstrakcji.

  2. na poziomie symbolicznym - dziecko wykonuje wszystkie obliczenia w pamięci. Dziecko zapisuje zdobyte punkty za pomocą liczb.

Metodyka wprowadzania dzieci w tajniki konstruowania gier może być stosowana:

Do uczenia dzieci sztuki konstruowania gier potrzebne są:

Propozycje w/w gier znaleźć można w następujących pozycjach: „Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki”, „Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków”, „Dziecięca matematyka - książka dla rodziców i nauczycieli”, „Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier?”.

LITERATURA:

  1. Gruszczyk - Kolczyńska E.: Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki, WSiP,Warszawa,1994.

  2. Gruszczyk - Kolczyńska E., Dobosz K., Zielińska E.: Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier, WSiP, Warszawa, 1996.

  3. Gruszczyk - Kolczyńska E., Zielińska E.: Dziecięca matematyka - książka dla rodziców i nauczycieli, WSiP, Warszawa, 1997.

  4. Gruszczyk - Kolczyńska E., Zielińska E.: Wspomaganie rozwoju umysłowego czterolatków i pięciolatków, WSiP, Warszawa, 2004.

OPRACOWAŁA:

mgr Lucyna Kinder

Miejskie Przedszkole Nr 1

W Piekarach Śląskich



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Metoda Knilla, pliki zamawiane, edukacja
Metoda Bobath, pliki zamawiane, edukacja
Comte Auguste - Metoda pozytywna w 16 wykładach, pliki zamawiane, edukacja
SUPER SPOSÓB NA ZARABIANIE, pliki zamawiane, edukacja
Modlitwa wstępna na każdy dzień nowenny, pliki zamawiane, edukacja
Wspolczesne spoleczenstwo polskie - wyklad, pliki zamawiane, edukacja
dips wykład 1, pliki zamawiane, edukacja
PRODUKTY DOZWOLONE I PRZECIWWSKAZANE DLA KARMIĄCYCH, pliki zamawiane, edukacja
komunikacja społeczna ćwiczenia 1, pliki zamawiane, edukacja
Kupuj jeszcze taniej przez Internet, pliki zamawiane, edukacja
Żylaki, pliki zamawiane, edukacja
Podstawy dysmorfologii Cechy dysmorficzne, pliki zamawiane, edukacja
pieczątka zakładu fryzzzer, pliki zamawiane, edukacja
Nowenna do Matki Bożej Szkaplerznej, pliki zamawiane, edukacja
6 wykład komunikacja społeczna, pliki zamawiane, edukacja
Konspekt 3-4latki IDĄ ŚWIĘTA, pliki zamawiane, edukacja

więcej podobnych podstron