Architektura Grecji, Architektura

Kultura starożytnej Grecji wywodzi się z wcześniejszej cywilizacji orientalnej. Dzięki wrodzonemu Grekom zmysłowi piękna rozwinęły się style architektoniczne, które były przez ponad tysiąc lat standardem dla krajów basenu śródziemnomorskiego i fundamentem pod przyszłą cywilizację tzw. "Zachodnią". Trwało to od ósmego wieku p.n.e do drugiego wieku naszej ery. Południowa część Półwyspu Bałkańskiego z archipelagiem licznych wysp, z Kretą włącznie, kraina górzysta o łagodnym południowym klimacie, bogata była w kamień jako materiał budowlany, szczególnie marmur. Po latach rządów tyranii i arystokracji, ustrój demokratyczny kraju sprzyjał rozwojowi wszystkich sztuk pięknych, które w starożytnej Grecji osiągnęły szczyt. Religia odgrywała główną rolę. Wierzenia w bogów i boginie personifikujące między innymi fenomeny natury (Zeus, Apollo, Posejdon, Demeter) stwarzały potrzebę budowy na ich cześć świątyń, jako ich mieszkania, a nie miejsca gromadzenia się wiernych, którzy zbierali się wokół świątyni pod gołym niebem, na otoczonej murem przestrzeni, do której prowadziły monumentalne bramy tzw. propyleje. świątynie o bardzo prostym planie (jedno pomieszczenie) stawiano na wzgórzach i otaczano kolumnami, których zadaszenie miało chronić od słońca. Fundament stanowiła płaska kamienna podstawa, tzw. stylobat otoczony zwykle wielkimi kamiennymi stopniami. świątynie greckie sytuowano frontem na wschód aby promienie słońca oświetlały przez otwór wejściowy statuę bóstwa. Grecy lubili przebywać na wolnym powietrzu, cechowała ich radość życia, kochali festiwale religijne, muzykę, dramat, sztuki piękne i sport, dlatego budowle ich osiągały efekt zewnętrzny. Kapłani i kapłanki nie tworzyli dominującej kasty, często, po odbyciu służby kapłańskiej wracali do życia prywatnego. Tak jak bieg historii, rozwój stylów postępował okresowo. Najwcześniejsze okresy, Egejski i Myceński sięgają od trzech tysięcy lat do ósmego wieku p.n.e. W tym militarystycznym okresie fortyfikowano budowle i wznoszono cytadele, z czego zachowała się tzw. "Brama Lwów" w Mykenie. Od VIII w. p.n.e. wraz z rozwojem Aten nastąpił okres Hellenistyczny, który trwał ponad tysiąc lat i był szczytem osiągnięć w każdej dziedzinie sztuki, promieniując na dalekie kraje przez nich kolonizowane. Silne i zasobne Ateny, którym patronowała bogini Atena, dominowały wśród "miast-państewek". Za rządów Peryklesa w połowie IV wieku p.n.e. zabudowano wzgórze Akropolu. Grecy wypracowali style: dorycki, joński i koryncki. Najstarszym, surowym i majestatycznym był styl (porządek) dorycki. W tym stylu wybudowano Parthenon i Propyleje ateńskie, świątynię Zeusa i Hery w Olimpii i wiele innych. Kolumny doryckie były stosunkowo krótkie i grube, wg. proporcji dorosłego nężczyzny (stosunek 1 stopy średnicy do 6 stóp wys.) i ustawiane bez baz bezpośrednio na podłodze (stylobacie). Składały się tylko z pionowo żłobkowanych trzonów i głowic. Trzon był zawsze kanelowany i składal się z kilku bębnów ułożonych jeden na drugim przy pomocy bolców metalowych bez łączenia zaprawą. Kapitel dorycki tworzyła kostka abakusa i profilowany echinus. Kolumny jońskie wytworne i smukłe posiadały bazę oraz rzeźbiony kapitel o zwojach ślimacznicy. Porządek joński znajduje się w mniejszych budowlach, np. na Akropolu w Erechtejonie i świątyni Nike Bezskrzydłej. Jońską świątynię Artemidy w Efezie jak i Mauzoleum w Halikarnasie zaliczano do Siedmiu Cudów świata Starożytnego. Kolumny korynckie różnią się od jońskich tylko kształtem głowicy (kapitelu) jakby kosza rozwijających się liści akantu z narożnymi zwojami (wolutami). Budowle korynckie powstawały u schyłku greckiej niepodległości za Aleksandra Wielkiego. Na kolumnach spoczywało kamienne belkowanie łączone metalowymi klamrami, składające się z trzech zasadniczych części (architrawu, fryzu i gzymsu). Fryz był dekorowany tryglifami i metopami pokrytymi rzeźbą. Ponad gzymsem w przedniej i tylniej elewacji świątyni leżał wydłużony, trójkątny, kamienny fronton (tympanon). Na nim opierał się dwuspadkowy dach. Oba tympanony artyści zapełniali pięknymi rzeźbami. Ponad frontonem na środku i po bokach stały rzeźby tzw. Akroterie . Budowle greckie cechowała prostota form, harmonia i wdzięk. Subtelności dodawały celowo tworzone złudzenia optyczne. Budowle publiczne większych miast greckich skupiały się zwykle wokół rynku zwanego Agora. Amfiteatry, jak Dionyzosa w Atenach i inne do dziś zadziwiają doskonałą akustyką, a stadiony (hypodromy) stały się prototypem cyrku Rzymskiego.