GENEZA PIENIĄDZA

1. Gospodarka naturalna zamknięta - najdłuższy okres w dziejach ludzkości. Nie istniała wymiana, wytwarzając dobra i usługi ludzie myśleli przede wszystkim o zaspokojeniu własnych potrzeb. Nie mieli zamiaru się z nikim dzielić czy też wymieniać. Taki tryb życia charakteryzował z reguły myśliwych polujących na dzikie zwierzęta.

2. Wymiana barterowa - gdy plemiona zaczęły prowadzić życie osiadłe, okazało się, że po pewnym czasie jednych dóbr mają aż nadto, a innych im brakuje. Ziemie zajmowane przez poszczególne plemiona oddzielone były neutralnymi pasami granicznymi, które stanowiły rzeki, góry i puszcze. W ten sposób ludzie chcieli zapewnić sobie niezależność i wyłączne prawo do uprawy ziemi oraz zbioru owoców na zajmowanych przez siebie obszarach. W tychże pasach tworzone były miejsca spotkań w celu negocjacji na wypadek wojny. O wiele później miejsca te stały się targowiskami, na których wymieniano owoce, zboża, płótno, wosk - a więc wszystko to, co było w nadmiarze u jednych, a czego brakowało innym.

3. Pieniądz towarowy - gdy wymiana towarowa stawała się coraz częstsza i bardziej oparta na specjalizacji wytwórców, nieefektywność gospodarki bezpieniężnej stawała się coraz bardziej widoczna. Poszczególne społeczeństwa różnie starały się przezwyciężyć zaistniałe bariery. Początkowo jako środek wymiany służyły: muszelki, paciorki, koraliki i inne ozdoby - Ameryka PN i Pd, Ocean Spokojny; bydło - Europa, Azja, Afryka.

Niemal w każdym plemieniu inny towar spełniał rolę pieniądza, musiał jednak jako pieniądz być powszechnie akceptowany i przyjmowany. W ten oto sposób powstała wymiana. Zanim jednak gromadzenie i przechowywanie skarbów stało się powszechnym zwyczajem minęły wieki, gdyż rozwój wymiany nie następował równocześnie w różnych punktach kuli ziemskiej. Istniały bowiem okolice mniej lub bardziej mu sprzyjające. Handel ożywiał się tam, gdzie na niezbyt rozległej przestrzeni występowało znaczne zróżnicowanie płodów. Były to głównie ziemie nadmorskie. Morze bowiem dostarcza innych surowców, niż ląd, a zwłaszcza tereny górzyste. przykładem są tu Fenicjanie, osiedleni pomiędzy jałowym wybrzeżem a stokami Libanu i nie mający z racji tego z czego żyć, stali się jednymi z największych pośredników w handlu starożytnym.

W Babilonii i w Chinach wszystkie ceny gruntów przeliczano na zboże, potem na srebro i w ten sposób płacono podatki. Zboże miało tę zaletę, iż było łatwo podzielne, można było odsypywać je w dowolnych ilościach, jednak główną jego wadą były trudności w przewożeniu na większą odległość. W starożytnym Egipcie znaleziono doskonałe rozwiązanie tego problemu. Właściciele ziarna umieszczali je w publicznych spichlerzach i otrzymywali odpowiednie pokwitowanie. Takimi kwitami na okaziciela płacono np. daninę dla faraona, można było również otrzymać odp. ilość zboża w innych spichlerzach.

Jeszcze na początku XX stulecia w Gwatemali ziarna kakaowca służyły jako drobna “moneta”. Mieszkańcy Boliwii i Peru nadal noszą przy sobie zamiast drobnych pieniędzy owoce Kola. Bywają nadal w użyciu: bransolety, naszyjniki, naramienniki, paciorki itd.

Na terenie całej prawie Słowiańszczyzny przyjmowane jako zapłata za towary były płatki (stąd płacić), czyli chusteczki lniane, tkane bardzo starannie, których właściwie nie używano do innych celów, jedynie do płacenia.

4. Pieniądz kruszcowy - początkowo kruszce szlachetne krążyły jako nie obrobione kawałki słota lub srebra. Przy kupnie i sprzedaży trzeba było każdorazowo odważać i odrąbywać odpowiednią ilość metalu. Nazwa rubel - po polsku: rąbel - od słowa rąbać -zachowała w sobie ślady tego sposobu płacenia.

W Europie wyróżniamy trzy podstawowe okresy pieniądza kruszcowego: monometalizm srebrny (do XVI w), bimetalizm (XVI - XIX w) i monometalizm złoty (od XIX w). Ten sposób płacenia był popularny w starożytnym Egipcie, Babilonii i Asyrii. Najdłużej surowe bryły metali szlachetnych utrzymały się w Italii - do IV w p.n.e. Bardzo wcześnie zaczęto produkcję przedmiotów użytkowych wykonanych z metali - pierścieni, siekier, dzid, kotwic itp.

5. Bicie monety - z początku bicie monet związane było ściśle z różnego rodzaju targami, organizowanymi przez klasztory i charakteryzowało się tym, że wybite monety obowiązywały na danym targu. Było to ściśle związane z różnorodnością monet - szczególnie pod względem procentowej zawartości kruszcu i wagi monety - w różnych regionach kraju i świata. Było to znakomite udogodnienie, z drugiej strony zaś zachęta do państwowych oszustw na wielką skalę i prywatnych na mniejszą. Podrabianie pieniędzy jest również wczesnym wynalazkiem. Prawdopodobnie już w roku 500 p.n.e. Polikrates z Samos oszukał Spartan dając im monety z fałszywego złota.

Trudno było przeliczać różnorodne monety złote na srebrne przy istniejącym zjawisku psucia monety, tj. zastępowania złota metalem o mniejszej wartości oraz zmniejszanie wagi monet, zwłaszcza, że książęta sami zaczęli bić własne. Zgodnie z powszechnym prawem, że pieniądz gorszy wypiera pieniądz lepszy, podaż pieniądza wzrosła, ludzie zaś pieniądze “gorsze” wydawali, a “lepsze” przechowywali jako skarb. W takich okolicznościach wekslarze (późniejsi bankierzy) zajmowali się ustalaniem relacji pomiędzy monetami złotymi a srebrnymi, sprawdzaniem zawartości kruszcu w monetach oraz wymianą monet mniej znanych na monety obowiązujące na danym terytorium.

6. Pieniądz papierowy - z uwagi na niebezpieczeństwo podróżowania z sakwami pełnymi złota, ludzie zostawiali kosztowności jako depozyt u złotnika. W zamian za to dostawali pokwitowanie. Złotnik zobowiązywał się bezzwłocznie i bezwarunkowo wydać złoto posiadaczowi noty. Z czasem złotnika również zaczęto nazywać bankierem - podobnie jak wekslarza. Od tej chwili takie pokwitowania zaczęto nazywać banknotami (ang. bankers notes). W Anglii noty te zdobyły sobie, jako środek wymiany zastępujący monetę, zaufanie na rynku i były powszechnie przyjmowane. Najstarszy znany dowód depozytowy z 1684r.

Początkowo imienne noty, zaczęto z czasem wystawiać na okaziciela. Posiadacz takiej noty, mając dług do uregulowania nie musiał odtąd chodzić do złotnika i podejmować od niego depozyt w gotówce, ażeby wręczyć go swemu wierzycielowi - mógł zamiast tego dać banknot na okaziciela. Wierzyciel mógł regulować otrzymaną notą z kolei swoje zobowiązania. Dopiero więc kolejny posiadacz noty zgłaszał się do bankiera w celu jej wymiany na gotówkę. W ten sposób na szeroką skalę dokonywano płatności bez użycia gotówki. Z czasem złotnicy zaczęli wystawiać kwity depozytowe nawet wówczas, gdy nie mieli pełnego pokrycia na nie w złocie lub srebrze. Było to możliwe dzięki zaufaniu posiadaczy kwitów depozytowych do wypłacalności wystawców not, czyli bankierów. Bankierzy bowiem prędko zorientowali się, że mogą trzymać w swej kasie domowej stosunkowo niewielką rezerwę gotówkową, od 10-20% wypuszczanych kwitów na pokrycie codziennych wypłat. Zaczęli wystawiać także własne banknoty przy okazji udzielania swym klientom pożyczek oprocentowanych. Jednakże złotnicy zaczęli bankrutować. Aby ograniczyć proceder emisji pustych banknotów, stopniowo wprowadzano ograniczenia podmiotowe i przedmiotowe. Tylko niektórzy wytypowani złotnicy mogli emitować pieniądz papierowy.

PIENIĄDZ MIĘDZYNARODOWY

1. System waluty złotej (gold standard) - był pierwszym międzynarodowym systemem walutowym, a więc zbiorem reguł, zasad, instrumentów instytucji umożliwiających dokonywanie płatności w skali międzynarodowej. Wykształcił się on pod koniec XIX w. i funkcjonował do wybuchu I wojny światowej (1914 r.). Cechy:

• Jednostka waluty narodowej każdego uczestnika systemu miała określony parytet (siłę nabywczą) wyznaczony w złocie, co było równoznaczne z kursem stałym;

• W obiegu były waluty narodowe uczestniczących krajów w pełni wymienialne na złoto (według określonego parytetu), na waluty innych krajów z walutą wymienialną (według określonego kursu parytetowego), także istniała pełna swoboda transferu złota w skali międzynarodowej;

• Władze finansowe poszczególnych krajów (najczęściej banki centralne) były zobowiązane do utrzymywania zabezpieczenia obiegu pieniężnego w formie rezerw złota i poprzez kontrolę podaży pieniądza, odpowiednio proporcjonalnej do zasobów złota.

2. System waluty sztabowo - złotej (gold bullion standard) - był zbliżony do zasad systemu waluty złotej, z jednym wyjątkiem: w systemie tym określano minimalną sumę wymiany waluty krajowej na złoto. Była to ówczesna równowartość sztaby złota. W efekcie zwiększyły się wahania punktów złota, co sprzyjało zarówno spekulacjom, jak i destabilizacji kursów walut narodowych oraz pogłębianiu się kryzysu gospodarczego.

3. System waluty dewizowo - złotej (gold exchange standard) - drugi - obok systemu waluty sztabowo-złotej - system stosowany w okresie międzywojennym. Założono w nim, że waluta danego kraju (np. dolar kanadyjski) jest wymienialna na złoto, ale wcześniej jest potrzebna jej wymiana na inną walutę wymienialną na złoto (głównie na USD).

Konsekwencje funkcjonowania tych dwóch systemów to:

• Spadek znaczenia złota jako pieniądza międzynarodowego (demonetaryzacja złota);

• Zwiększenie wahań bieżącego kursu rynkowego walut oraz dewiz;

• Zwiększenie swobody władz państwowych w kształtowaniu polityki fiskalnej i pieniężnej;

• Zwiększenie wpływu efektów polityki makroekonomicznej na kształtowanie sytuacji gospodarczej i politycznej w poszczególnych krajach i na świecie;

• Zwiększanie się różnic pomiędzy siłą nabywczą różnych walut.

4. System z Bretton Woods - w lipcu 1944 r., na międzynarodowej konferencji w Bretton Woods utworzono Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (Bank Światowy). W drodze umowy międzynarodowej wprowadzono system międzynarodowego pieniądza

Cele:

• Przywrócenie wymienialności walut;

• Stabilizacja kursów walut;

• Stworzenie w ten sposób istotnych przesłanek szybkiego, swobodnego korzystnego rozwoju międzynarodowych powiązań gospodarczych.

Zasady:

• Złoto głównym środkiem rezerwowym i płatniczym;

• Parytety wymienialnych walut narodowych określone w złocie lub USD;

• Kursy bieżące wymienialnych walut narodowych mogą wahać się ±1% od kursu parytetowego (interwencja władz monetarnych);

• W przypadku trudności płatniczych i konieczności zmiany kursu waluty poszczególne kraje członkowskie mają możliwość skorzystania ze specjalnych kredytów MFW.

REGIONALNE SYSTEMY WALUTOWE

W warunkach występowania poważnych zakłóceń w międzynarodowych stosunkach ekonomicznych, przy powszechnych ograniczeniach dewizowych dewizowych występowaniu innych trudności z przywróceniem w wielu krajach wymienialności walut i wielostronności rozliczeń, tworzono regionalne strefy walutowe. Miały one istotne znaczenie w procesie stopniowego uelastyczniania systemu rozliczeń bezdewizowych. Dotyczyło to zwłaszcza strefy szterlingowej, strefy franka francuskiego oraz funkcjonującej w latach 1950-1958 Europejskiej Unii Płatniczej. Np. uczestnicy strefy szterlingowej powiązali swoje waluty z funtem brytyjskim, co umożliwiło im rezygnację z reglamentacji walut i utrzymanie wymienialności w obrębie danego bloku.

Największą, istniejącą obecnie strefą walutową jest europejska Unia Gospodarczo - Walutowa (Economic and Monetary Union - EMU), zrzeszająca następujące państwa Unii Europejskiej: Austrię, Belgię, Finlandię, Francję, Hiszpanię, Holandię, Irlandię, Luksemburg, Niemcy, Portugalię, Włochy i Grecję. Pozostałe kraje UE, a więc: Dania, Szwecja i Wielka Brytania nie zastąpiły swych walut narodowych walutą euro.

STREFA EURO

Etapy dochodzenia do unii gospodarczo-walutowej

Tworzenie unii walutowej i gospodarczej, wg Traktatu o UE miało przebiegać w trzech etapach i trwało ponad 10 lat.

I ETAP trwał od 1 lipca 1990 roku do 31 grudnia roku 1993. Chodziło w tym okresie o utworzenie wspólnego obszaru finansowego w efekcie liberalizacji świadczenia usług bankowych i ubezpieczeniowych, a także obrotu papierami wartościowymi. Z początkiem lipca 1990 roku zostały zniesione wszystkie bariery w przepływie kapitałów w ramach WE, jedynie słabsze gospodarczo kraje tj. Grecja, Hiszpania, Irlandia i Portugalia uzyskały możliwość przedłużenia terminu liberalizacji (Hiszpania i Irlandia do końca 1992 r., zaś Grecja i Portugalia do końca 1994 roku). Kraje dokonujące liberalizacji uzyskały prawo wprowadzenia pewnych ograniczeń w przepływie kapitału. W I etapie uległa wzmocnieniu koordynacja polityki ekonomicznej, w szczególności pieniężnej, między krajami członkowskimi Wspólnot.

Reasumując, etap pierwszy - 1990-1993 obejmował:

1. Wprowadzenie swobody przepływu kapitału 01.07.1990 r. (tylko Hiszpania, Grecja, Irlandia i Portugalia mogły opóźnić ten proces; ostatnia zliberalizowała przepływ kapitału Grecja w połowie 1994 r.).

2. Rozpoczęcie tworzenia wspólnego obszaru finansowego, na którym banki, firmy ubezpieczeniowe oraz inne instytucje finansowe mają swobodę funkcjonowania.

3. Wzmocnienie koordynacji polityki gospodarczej i współpracy banków centralnych w celu zbliżenia zasad polityki monetarnej.

4. Podpisanie (07.02.1992 r.) i wejście w życie (01.11.1993 r.) Traktatu o Unii Europejskiej, który m.in. stworzył formalną podstawę do tworzenia unii gospodarczej i walutowej.

II ETAP rozpoczął się 1 stycznia 1994 i wiązał się z utworzeniem instytucji potrzebnych do realizacji EMU. Najbardziej istotną instytucją z punktu widzenia powodzenia przyszłej unii walutowej, był powołany decyzją Rady Europejskiej z grudnia 1993 roku Europejski Instytut Monetarny (EMI) z siedzibą we Frankfurcie nad Menem. Od momentu powstania Instytut koncentruje się na poprawie koordynacji polityki pieniężnej krajów członkowskich UE, jak również prowadzi prace organizacyjne, które stworzyły warunki dla funkcjonowania od 1996 roku Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESCB), a w późniejszym czasie warunki dla emisji banknotów i monet wspólnego pieniądza EURO.

W drugim etapie pogłębiła się współpraca między bankami centralnymi krajów członkowskich UE, a banki te miały stać się do końca trzeciego etapu całkowicie niezależne od rządów w swoich działaniach statutowych.

W etapie wprowadzono też specjalną wielostronną procedurę nadzoru ze strony Komisji Europejskiej, która uzyskała mandat do kontroli deficytów budżetowych oraz długów publicznych krajów Unii (łącznie ze stosowaniem odpowiednich sankcji).

W tym etapie wprowadzono też zakaz zaciągania pożyczek przez rządy w bankach centralnych na finansowanie deficytów budżetowych, zniesiono tez uprzywilejowany dostęp sektora publicznego do instytucji finansowych, wprowadzono zakaz wspierania przez Wspólnotę oraz jej kraje członkowskie państw, które znalazły się w trudnościach finansowych.

Drugi etap był decydujący jeśli chodzi o kwalifikowanie krajów członkowskich UE do uczestnictwa w unii gospodarczej i walutowej. Warunki tej kwalifikacji w postaci tzw. kryteriów konwergencji (zbieżności) dotyczą stabilności sezonowej, deficytu budżetowego, długu publicznego, stóp procentowych oraz udziału w mechanizmie kursowym EMS. Nie wszystkie kraje Wspólnoty zdołały spełnić wszystkie kryteria. Niektóre, jak Wielka Brytania i Dania, zastrzegły sobie prawo do nie przystąpienia do powstającej unii walutowej nawet, gdy będą takie kryteria spełniać.

Na szczycie Rady Europejskiej w Madrycie w grudniu 1995 r. potwierdzono przejście do III etapu w roku 1999. Tak więc w grudniu 1998 roku zapadła decyzja co do listy państw uczestniczących w pierwszej fali EMU.

Reasumując, etap drugi - 1994-1998 obejmował:

1. Tworzenie ram instytucjonalnych przyszłej unii gospodarczej i walutowej, w tym m.in. powołanie 01.01.1994 r. Europejskiego Instytutu Walutowego (EIW) z siedzibą we Frankfurcie nad Menem. Jego zadaniem była organizacja przygotowań do emisji wspólnego pieniądza i utworzenia Europejskiego Systemu Banków Centralnych, na którego czele stanął później ponadnarodowy Europejski Bank Centralny (EBC).

2. Przyjęcie Paktu Stabilności i Wzrostu przez Radę Europejską w Amsterdamie (16-17.06.1997 r.).

3. Nominacja prezesa, wiceprezesa i członków Rady Zarządzającej EBC z mocą od 01.06.1998 r. (tym samym utworzenie Europejskiego Banku Centralnego i likwidacja EIW).

4. Wprowadzenie całkowitej swobody wymienialności walut i płatności transgranicznych.

5. Wprowadzenie zakazu udzielania pożyczek przez banki centralne i EBC władzom centralnym, regionalnym i lokalnym, przedsiębiorstwom publicznym oraz instytucjom wspólnotowym.

6. Zakaz wprowadzania instrumentów nie opartych na procedurach ostrożnościowych, zapewniających uprzywilejowany dostęp organów wspólnotowych, władz lokalnych, regionalnych, przedsiębiorstw publicznych i innych instytucji sektora publicznego do instytucji finansowych.

7. Zapewnienie niezależności banków centralnych od rządów w ich działaniach statutowych.

8. Upoważnienie Komisji Europejskiej do nadzoru nad krajami członkowskimi UE w zakresie ich dyscypliny budżetowej i długu publicznego.

9. Zakwalifikowanie 02.05.1998 r. przez Radę UE (w składzie szefów państw i rządów) jedenastu państw członkowskich UE do strefy euro na podstawie spełnienia przez nie tzw. kryteriów zbieżności (bez Wielkiej Brytanii, Szwecji, Danii i Grecji).

10. Ogłoszenie 02.05.1998 r. bilateralnych sztywnych kursów wymiany między walutami uczestniczącymi w UGW. Kursy te stały się podstawą późniejszego wyznaczenia kursów konwersji powyższych walut na euro, które 31.12.1998 r. uległy zamrożeniu.

11. Włączenie greckiej drachmy do mechanizmu kursów walutowych (ERM) od 14.03.1998 r.

III ETAP - stopniowe wprowadzenie wspólnej waluty. Proces ten rozpoczął się 1 stycznia 1999 roku od nieodwołalnego usztywnienia kursów centralnych między walutami. To samo stało się z kursem centralnym poszczególnych walut w stosunku do ECU, która nie była już walutą koszykową lecz samodzielną i pełnoprawną jednostką pieniężną o nazwie euro. Emisja euro jest dokonywana przez Europejski Bank Centralny. Przejście do III etapu oznaczało także przekazanie przez kraje członkowskie UE kompetencji w zakresie polityki pieniężnej niezależnie od rządów i instytucji wspólnotowych Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych, w którym wiodącą rolę odgrywa Europejski Bank Centralny. Oznacza to, że kraje członkowskie pozbawione zostały możliwości realizacji suwerennej polityki pieniężnej i kursowej.

W obecnym, światowym systemie walutowym USD zajmuje pozycję szczególną. Udział USD w światowych rezerwach walutowych oraz w handlu międzynarodowym jest istotnie wyższy niż wynikałoby to z rozmiarów gospodarki amerykańskiej oraz obrotów handlu zagranicznego USA. O ile kraje członkowskie UE przewyższają Stany Zjednoczone pod względem liczby ludności i poziomu PKB, o tyle udział walut członków Unii w światowych oficjalnych rezerwach walutowych wynosi 24% a dolara 69%, w aktywach światowych odpowiednio 4% i 40%. Tworząc jednolitą walutę dla znacznego obszaru europejskiego kraje członkowskie EMU liczą na stworzenie w ten sposób przeciwwagi dla pozycji dolara w światowym systemie walutowym, który w dużym stopniu będzie dwubiegunowy..

Siła waluty euro zależeć będzie od potencjału gospodarczego państw tworzonej właśnie unii walutowo - gospodarczej, przede wszystkim od skuteczności polityki antyinflacyjnej EBC. Traktat z Maastricht jednoznacznie podkreśla, ze pierwszoplanowym zadaniem EBC ma być stabilność cen, czyli stopa inflacji wahająca się w granicach 0%-2%. Jeśli EBC zdobędzie zaufanie światowego rynku finansowego, prowadząc zdecydowane działania tłumiące inflację, euro ma szansę stać się silną walutą, konkurującą z innymi. Wiele też zależy od tego czy europejskie banki, giełdy i inne instytucje wykorzystają szansę, jakaś daje im powstanie wspólnego pieniądza. Nieco odmienne od finansistów interesy gospodarcze maja państwa UE i ich przedsiębiorcy. Dla nich byłoby lepiej, gdyby przynajmniej na początku nowa waluta nie była zbyt silna (promowałaby bowiem eksport towarów do państw spoza unii walutowej), ani zbyt słaba (groźba wzrostu inflacji). Spadek siły euro zniechęciłby doń inwestorów. Dlatego niemiecki bank opowiada się za mocnym pieniądzem i sprzeciwia się naciskom by promować eksport, obniżając kursy wymiany.

W związku z pojawieniem się euro instytucje finansowe muszą ponieść duże koszty — w przypadku europejskich ponad 10 mld dolarów. Stracą ponadto prowizję na wymianie walut - ok. 5 mld dolarów.

Reasumując, etap trzeci - 1999-2002 obejmował:

1. Rozpoczęcie pełnego funkcjonowania przez Europejski Bank Centralny i Europejski System Banków Centralnych od 01.01.1999 r.

2. Początek wprowadzania wspólnej waluty euro (najpierw w obrocie bezgotówkowym).

3. Rozpoczęcie wprowadzania najpóźniej od 01.01.2002 r. banknotów i monet euro oraz równoległe wycofywanie walut narodowych.

4. Ostateczne wycofanie najpóźniej od 01.07.2002 r. - walut narodowych (euro stanie się jedynym oficjalnym środkiem płatniczym w państwach UE tworzących unię gospodarczą i walutową).

5. Ujednolicenie polityki monetarnej i przeniesienie jej na ponadnarodowy szczebel (realizowanie w ramach Europejskiego Systemu Banków Centralnych).

6. Koordynowanie polityki gospodarczej na szczeblu rządowym zgodnie z określoną procedurą.

7. Wprowadzenie zasad Paktu Stabilności i Wzrostu dotyczącego rygorystycznego przestrzegania dozwolonego pułapu deficytu budżetowego przez kraje wchodzące w skład strefy euro.

8. Utworzenie 01.01.1999 r. nowego mechanizmu kursów walutowych (tzw. ERM 2) dla krajów UE nie zakwalifikowanych do unii gospodarczej i walutowej.

9. Włączenie Grecji do strefy euro od 01.01.2001 r.

1

---