CHARAKTEROLOGIA

Tajemnice ręki i głowy

Grafologia

Desbarrolles twierdzi, iż rzeczą najważniejszą w piśmie są zakończenia ostatnich liter w wyrazach.

• Końcówki te, zaokrąglone łagodnie, okazują charakter słodki, przyjemny i uczciwy.

• Mogą one wykazywać również i gnuśność, lecz wówczas tylko, gdy pismo w ogóle jest zbyt pochyłe, przy tym niedbałe, oraz gdy przekreślenia liter „ł” lub „t” brak jest zupełnie; w każdym razie będzie to charakter miły.

• Końcówki wytworzone haczykowato lub ostro znamionują natury żywe, nieco uparte i wojownicze.

• Osoby zamiłowane w walce wytwarzają ostre zarysy nie tylko w samych końcówkach, lecz w całym piśmie. Jeżeli przy tym pismo jest nieregularne, nerwowe, to zdradza zdolności krytyki.

• Gdy całe pismo jest zaokrąglone, końcówki zaś kształtne i eleganckie, to znaczy poczucie formy pismo w rozwoju.

• Gdy końcówki zatrzymują się nagle lub gdy ich brak jest zupełny, a pismo jest ścieśnione, małe i proste, zdradzające chęć zaoszczędzenia papieru, wskazuje wówczas na pewno skąpstwo. Pismo takie jest zwykle bardzo czytelne, wyraźne.

• Przeciwnie zaś, kiedy końcówki, to jest ostatnie przedłużenia liter, tak zwane sztrychy, są długie, mniej lub więcej wzniesione, lecz przedłużane widocznie, nie oszczędzające wcale papieru, a pismo całe jest obszerne i rozwlekłe, to hojność lub marnotrawstwo.

• Jeżeli te sztrychy rozpływają się niejako w powietrzu, pismo zaś wznosi się w górę, to znak uniesień i gniewu.

• Gdy każdy wyraz zakończony jest sztrychem wznoszącym się w górę i tam tworzy rodzaj haczyka, oznacza charakter przykry, a nawet szkodliwy.

• Gdy te końcówki tworzą punkt w górze lub haczyk nagle wstrzymany, to oznaczają chciwość oraz egoizm.

• Jeżeli wyrazy zakończone są sztrychem, bez żadnej formy zdecydowanej, łączącym jednak wyrazy dalsze, to oznaczają charakter skryty, nieprzenikliwy.

Przecięcia liter „t” i „ł” posiadają również wielkie znaczenie. I tak:

• Gdy to przecięcie jest położone ponad literą, oznacza ogromną dumę oraz despotyzm;

• Gdy leży ściśle na samej literze - to duma, chęć panowania;

1. Gdy położone w tym samym miejscu stanowi linijkę grubą i zakreśloną z energią, oznacza śmiałość, stałość, energię;

• Kiedy przecięcie wznosi się w górę, oznacza żywość, gniew i niecierpliwość

• Gdy się zakręca na lewo, nie będąc silnie zaakcentowane, to jest wesołość, czasami jednak niedbalstwo;

• Przecięcie grubsze na końcu, to upór niezwyciężony i energiczny;

• Przecięcie grubsze w początku niż w końcu, gwałtowność lecz bez energii i wytrwałości;

• Przecięcie lekkie i cienkie to żywotność oraz imaginacja (fantazja, wyobraźnia), ale bez woli;

• Przecięcie długie i delikatne, to imaginacja, lecz bez energii;

• Przecięcie długie i silniej zaakcentowane, to natychmiastowa decyzja;

• Grube przecięcie z góry ku dołowi - w poprzek litery, to upór niezwyciężony;

• Brak przecięcia na literach - to jest zupełny brak woli i brak energii;

Ambicja uwydatnia się w piśmie przez wiersze wznoszące się ku górze, przez pismo duże i energicznie kreślone, przez ogrom liter dużych, szczególnie litery P.

Pismo duże i energiczne należy do arystokracji, lecz pismo duże, kreślone słabo i niezdecydowanie oznacza brak decyzji, niewiarę w samego siebie i melancholię.

Jeśli pismo wielkie jest przy tym proste, energiczne oraz kanciaste, zdradza charakter wojskowy, surowy, ostry, nawet brutalny. Tak pisał Bismarck.

Dobroć zaznacza się w piśmie pochyłością liter oraz wyrazów ku stronie prawej, zupełną okrągłością ich formy, bez kątów ostrych, z końcówkami swobodnymi, długimi i lekko zaokrąglonymi.

Pismo nieregularne i niespokojne, przepełnione literami różnych kształtów, zdradzające poruszenia pióra dziwaczne, jakieś nerwowe, mieszczące w sobie czasami naśladownictwo liter drukowanych lub sformowanych zbyt fantastycznie, zdradza dziwaków oraz fantastów.

Pismo otwarte, trochę zaokrąglone, posiadające niekiedy końcowe litery wyrazów większe, spokojne, miłe dla oka, wyraźne oraz czytelne, złożone z liter równej wielkości, z wyrazów oddalonych należycie od siebie, wykazuje prawość i czułość.

Despotyzm posiada następujące cechy:

• Przecięcie liter „t” oraz „ł” ponad litera, szerokie, grube na końcu;

• Litery duże, kanciaste.

Pismo złożone z liter niewyraźnych i nieczytelnych, pogmatwanych i jakby poobcinanych, tworzących wiersze nierówne, kręte, oznacza skrytość.

Nadmierna egzaltacja uwydatnia się w grafologii przez pismo z literami nadmiernej wielkości, zeszpeconymi różnorodnymi cuglami i wykrętasami, również przez nadmierne wydłużenie liter małych, sięgające wierszy górnych i dolnych, słowem, przez pismo nieregularne i nieprzyjemne dla oka.

Popędliwość manifestuje się przez pismo wznoszące się bez żadnego porządku i ładu ku górze, suche, kanciaste, najeżone i pogmatwane w swoim przebiegu, z przecięciami liter fruwającymi w powietrzu, z literami niejednakowo zakreślonymi.

Upór ujawnia się w piśmie kątowym, ostro łamanym i energicznie kreślonym, mało pochyłym, posiadającym przecinki niemal przy wszystkich wyrazach. Litery „f” i „t” są przecięte sztrychem zwracającym się ku sobie.

Pismo w ogóle drobne, nieregularne, ale wydatne, chylące się raz na prawo, drugi raz na lewo znowu, z przekreśleniami liter u samej góry, co stanowi cechy próżności, lecz przy tym pełne życia, miłe dla oka, skromne, bez ozdób, wyraźne, nieco pochyłe, słabo kanciaste, zatem z małą domieszką krytyki, lecz z końcowymi sztrychami zaokrąglonymi, ujawnia zdolność i lotność.

Egoizm wyraża się w piśmie grubym i niemal prostopadłym, posiadającym litery oraz końcówki zwracające się ku sobie, a sztrychy końcowe przy wielkich literach, np. przy „M” zwracające się ku dołowi i przecinające poziom linii pisma.

Zakręty przy „d” oraz sztrychy końcowe wyrazów są zakończone energicznym punktem, co oprócz egoizmu zdradza i upór najczęściej mu towarzyszący.

Przebiegłość i przenikliwość zdradza się pismem spiczastym, delikatnym tak dalece, że częstokroć ostatnie litery są skutkiem tego zupełnie nieczytelne.

Pismo bywa niekiedy przy tym tak drobne, że się niemożliwe do odcyfrowania staje, tym więcej, że nie zachowuje właściwego kształtu liter lub nie posiada końcowych liter zupełnie.

Wiersze są prawie zawsze kręte i wężykowate, co skrytość przy tym oznacza.

Szczerość i otwartość posiada pismo równe, obszerne, wyraźne, bynajmniej nie ścieśnione, lecz zużywające wiele obszaru, bez żadnych ozdób zazwyczaj. Końcowe litery są zwykle większe.

W nadmiarze otwartość przybiera cechy pisma dziecinnego niemal, stanowi zatem zupełny kontrast z pismem, którym się posługuje przebiegłość, a które więcej przybiera kształt półotwartego wachlarza, którego koniec zwróconym jest na zewnątrz >.

Cechę otwartości natomiast stanowi w piśmie kształt półotwartego wachlarza, którego koniec trzymamy w ręku <.

Inteligencja wybitna posiadać winna przymioty: Imaginację, wrażliwość, porządek, jasność, przenikliwość, energię, dedukcję i indukcję zarazem, ścisłość i umysł krytyczny.

Ludzie intuicyjni piszą litery osobno, bez żadnych złączeń, których brak również między wyrazami, i to stanowi ich cechę grafologiczną.

Intuicyjni posiadają zdolność do odkryć i nagłość sądu, są też zwykle twórcami różnych teorii i systemów, a czasem utopii nawet; posiadają również poetyczne natchnienia, zazwyczaj piękne i wzniosłe, najczęściej jednak nie przynoszące pożytku, a to z powodu braku logiki i konsekwencji.

Intuicyjni wytworzą w najlepszym razie wynalazców, krytyków oraz poetów: np. Wiktor Hugo, Michelet albo Seribeg.

Ludzie ci są przede wszystkim świetni. Natura obdarzyła ich poezją, która zachęca; wymową, która zniewala; postępowaniem, które onieśmiela, a nie krępuje, więc przymiotami, które nas bawią, nie ucząc. Ona im daje niekiedy i marzycielstwo genialne, porywające w improwizacji, zdobnej w uroczą formę natchnienia, darzy przyjemnym głosem śpiewaków, uczuciem porywającym tłumy artystów, czyni ich ludźmi poszukiwanymi w towarzystwie, którzy nas bawią, nie ucząc.

Ludzie dedukcyjni, wyprowadzają wnioski, mają logikę silną. Łączą nie tylko litery pisma, lecz nawet same wyrazy, za pomocą przedłużanych końcówek sztrychów. Charakterystyczną cechą umysłów dedukcyjnych w grafologii jest połączenie litery „d” z literą następną

Dedukcyjni nas obdarzają filozofami, zdolnymi mistrzami, uczonymi w guście Newtona.

Jeżeli pragniecie nauki rzeczywistej, prawdziwej wiedzy, która jest zdolna pchnąć świat na nowe tory wiedzy, mającej za podstawę logikę i dociekanie poważne, to ją znajdziecie u dedukcyjnych.

Pomiędzy nimi zatem odnajdziecie Mazariniego, Ludwika XIV, Fenelona, Mirabeau, a wreszcie Waszyngtona i Napoleona I.

Skąpstwo zaznacza się w piśmie przez opuszczanie końcówek, ścieśnianie liter oraz wyrazów, by zajmowały jak najmniej miejsca, przez pismo proste, ścisłe i zwięzłe, a przy tym energiczne.

Rozrzutność posiada pismo obszerne, kreślące czasem po jednym tylko wyrazie w wierszu, przedziały między wierszami wielkie, litery pochylone bardzo, końcówki bardzo wydłużone, zaokrąglone zazwyczaj i grube; w ogóle pismo jest niestaranne.

Słaba inteligencja wytwarza wielkie litery niezgrabne, pismo źle sformowane, niekształtne i nieporządne, litery zeszpecone nadmiernymi dodatkami, które się często piętrzą nad nimi.

Pismo nieporządne i ogoniaste, zdradzające zamaszysty ruch pióra, litery wdzierające się na wiersze górne lub dolne, lub jednocześnie na jedne i drugie. Pismo podłużne, pośpieszne i gorączkowe, wytwarzające litery nie wykończone, w konturach tylko. Litera „d” pretensjonalna zazwyczaj, z górnym zakrętem naśladującym ruch procy.

Niektóre wyrazy występują zupełnie z linii, fruwając swobodnie w powietrzu. Wzajemne pogmatwanie liter cisnących się gwałtownie z góry, z dołu, z boku, słowem, ze wszystkich stron. Litery wielkie, ekscentryczne, końcowe sztrychy zwracające się ku sobie, stanowią wytwór imaginacji.

Dokładność i drobiazgowość kreśli litery wyraźne, sformowane dokładnie, oddziela wyrazy miarowo, kładzie akcenty, punkty, przecinki w miejscu właściwym, słowem nie zapomina o niczym.

Łotrostwo stanowi wadę zbiorową, jest bowiem komplikacją finezji, podstępu, efronterii (bezczelność, zuchwałość, arogancja, buta) i egoizmu, uprawianych przez czas dłuższy i doprowadzonych nareszcie do zupełnej perfekcji; ujawni się więc ono w piśmie jedynie za pomocą kilku cech, właściwych powyżej wymienionym wadom. I tak, odnajdziemy w nim:

• Litery wielkie, skreślone haczykowato i z ozdobami. Wiele liter małych, przewyższających wielkością litery inne, wśród których litera „d” gra najważniejszą role, gdyż jej zakręty górne wytworzą haczyki lub punkt na końcu;

• Wyrazy najczęściej zakończone spiczasto: finezja. Wiersze się wznoszą ku górze: ambicja, energia oraz wytrwałość;

• Wiersze będą wężykowate i kręte, co wykazuje dyplomację;

• Przecięcia litery „t” skreślone energicznie na samej górze litery: duma i wola;

• Pismo ruchliwe i pełne życia, gdyż jego twórca musi być czynny i zapobiegliwy;

• Inteligencja uwydatnia się w piśmie, gdyż w życiu jest mu ona potrzebna również;

• Litery wielkie nie są pozbawione pewnej elegancji, zdradzającej poczucie formy i kształtu, działalność jego albowiem najlepiej plonuje wśród dobrych manier;

• Przy tym wszystkim pismo jest bezceremonialne, bezczelne nawet, gdyż rzuca sztrychy w górę tak obficie, iż wydaje się być najeżone kolcami.

Prostota uwydatnia się w piśmie jasnym i regularnym, pozbawionym wszelkich upiększeń i niepotrzebnych ozdób.

Litera „d”, która swoim zakrętem zdradza najczęściej pretensjonalność albo też werwę nadmierną, jest nakreślona zupełnie skromnie.

Czułość posiada cechy następujące: pismo bardzo pochyłe, w którym częstokroć jedna litera prostuje się aż do pozycji pionowej; to chęć stawiania oporu, zbytniej czułości

A. W. W. CHARAKTEROLOGIA - TAJEMNICE RĘKI I GŁOWY - GRAFOLOGIA

0

1

A. W. W.

Wydawnictwo ASTRUM Wrocław 1998

---