STAN SZLACHECKI
Stan - zamknięta grupa społeczeństwa feudalnego o wyodrębnionej pozycji społeczno-prawnej. Najbardziej uprzywilejowane stany to feudałowie świeccy i duchowieństwo. Osobny stan tworzyło mieszczaństwo, w niektórych krajach (np. we Francji, tzw. trzeci stan) wspólnie z chłopami, których jednak najczęściej zaliczano do odrębnego stanu (np. w Polsce, w Niemczech) lub jako grupę nieuprzywilejowaną pozostawiano poza stanem.
Przynależność do stanu (poza duchowieństwem) była dziedziczna, jednak w praktyce istniała możliwość przejścia do innego stanu poprzez nobilitację lub uzyskanie obywatelstwa miasta. Stany uczestniczyły w politycznym życiu kraju poprzez swych przedstawicieli w parlamencie. Ustrój stanowy likwidowały stopniowo rewolucje antyfeudalne, w Polsce został zniesiony przez Konstytucję marcową 1921, która ostatecznie zniosła stan szlachecki.