Tadeusz Sinko, Gramatyka Łacińska, Lwów-Warszawa ⁴1932, s. 28-31).

-ō, -ŏr, -ōs, -ĕ-r wskazują	Jako żeńskie zawsze bierz
że po męsku się pojmują;	parisyllaba z -ē-s
a wbij sobie także w głowę	-s z spółgłoską, -is, -ās, -aus
z -e-s nierównozgłoskowe.	wreszcie z -x jak magna laus
	toż zębowe pnie na -ūs
Żeńskie są na -dŏ, -gō, iō	wreszczie: tellus, grūs i sūs.
(lecz nie ordo ani scipio
ani pugio ni papilio)	Dens, fons, mons, pons męskiej płci,
	choć przed -s spółgłoska brzmi.
Neutra są na -ŏr:
marmor, aequor, cor:	Nie brak męskich też na -is:
fenimini generis	piscis, lapis (lapĭdis),
tylko arbor, arbŏris:	pulvis, fascis, orbis, collis
	ensis, mensis, sanguis, finis
Feminina są na -ōs	zresztą wszystkie na -guis i -nis.
dwa króciutkie: cōs i dōs;
jeszcze krótsze ōs i ŏs	Masculinum tylko ās,
neutrów podzielają los.	neutrum zaś jest tylko vās;
Neutra cztery na -e-r:	Męskie z zakończeniem -ex,
cadaver, verber, iter, ver;	w drugim -icis, także grex.
drzewa, rośliny z -e-r
też nijakie są jak ver;	Neutra znów tak kończą się:
wreszcie linter femininum	-a, -e, -c, -l, -n i -t;
częściej jest niż masculinum	także -ar i -ur i -us
	neutrów ci wskazują mus.
Z imparisyllabów z -e-s
jedno jest nijakie: aes,	Lepus, vultur, sol i sal,
a pięć żeńskich: merces, quies,	jako masculina chwal!
seges, compes tudzież requies.	pecten także tu przypada,
	którym tkacz i golarz włada

---