PRACA Z DZIECKIEM TRUDNYM

„DZIECKIEM TRUDNYM” nazywamy dziecko które:

• ma kłopoty z przystosowaniem się do wymagań rodziców, nauczycieli i opiekunów.

• Według W. Okonia

ZADZIWIAJĄCE SYTUACJE

• Dwaj chłopcy, bez jakiegokolwiek motywu, brutalnie zamordowali spotkanego na swej drodze przypadkowego rówieśnika.

• Nauczyciel gnębiony przez nastolatków.

• Koleżanki z zazdrości zamordowały młodą dziewczynę.

• Dewastacja przystanków, parków.

• Bijatyki na ulicach, meczach, dyskotekach..
  

DLACZEGO?
CO SIĘ STAŁO?

• Co dzień zaskakują nas takie informacje o brutalnych zachowaniach młodzieży. Bulwersują, budzą przerażenie i ciągłe pytania: Dlaczego ? Co się stało ? Jaka nas czeka przyszłość ?

• Zaraz potem narasta gniew: ukarać, wyrzucić ze społeczeństwa, zamknąć !

• Kiedy opadają emocje pytamy się:

• jak to się mogło wydarzyć ? To niezrozumiałe.
  

Często używamy określeń

• "dziecko wykolejone”

• "dziecko trudne wychowawczo"

• "dziecko moralnie zaniedbane”

• "dziecko z zaburzeniami w zachowaniu”

• „żywe srebro”

• "niedostosowane społecznie”

Młodzież niedostosowana społecznie

Wykazuje tendencje społecznie negatywne poprzez:

• Odwrócenie zainteresowań od wartości pozytywnych i chęć wyżycia się w akcji społecznie destrukcyjnej.

• Podziw i zainteresowanie dla tzw. złych czynników.

• Nieżyczliwy stosunek do człowieka.

• Stałe konflikty z otoczeniem, najczęściej na tle stosunku do człowieka, do cudzego mienia, regulaminów, norm i zarządzeń, nieodpowiedniego stosunku do czynów własnych, nieumiejętność zżycia się z grupą.

Młodzież niedostosowaną społecznie charakteryzuje:

• Niechęć do pracy i nauki.

• Brak poczucia odpowiedzialności za swoje czyny.

• Życie chwilą, przygodą, awanturą.

• Dużą wyobraźnia.

• Brak krytycyzmu, wizji życia w płaszczyźnie etycznej - społecznie pozytywnej.

• Nieumiejętność wyjścia z trudnej sytuacji; brak wiary w możliwość wyjścia z trudnej sytuacji .

Dzieci niedostosowane społecznie

• systematycznie opuszczają lekcje

• nagminnie wagarują

• przerywają naukę

• zachowują się agresywnie wobec kolegów i starszych

• uciekają z domu

• są leniwe

• piją alkohol

• palą papierosy

• przebywają w towarzystwie zdemoralizowanych kolegów

• niszczą mienie społeczne

• dopuszczają się kradzieży lub innego rodzaju wykroczeń wymagających interwencji władz szkolnych lub policji.

Można zauważyć dwa zasadnicze rodzaje niedostosowanego zachowania się

• zachowania związane z depresją,

• zachowania demonstracyjno - bojowe (wrogość)
  

Zachowania związane z depresją

• Przejawiają się one brakiem zaufania do obcych i nowych sytuacji, dużą ostrożnością w postępowaniu wymagającym pokonywania trudności lub podejmowania konkretnych decyzji.

• Dzieci takie żyją jak gdyby we własnym świecie, zamknięte w sobie, ostrożne i czujne, trzymają się z dala od innych, są skryte i nieprzyjazne, wydaje się,że ciągle podejrzewają otoczenie o działania przeciw nim.

Zachowania związane z depresją

• Towarzyszą często w tych przypadkach objawy zaburzeń emocjonalnych i nerwicowych np.

• nadmierne obgryzanie paznokci,

• niepewność spojrzenia,

• ogólne zmęczenie rysujące się na twarzy,

• smutek,

• niespokojny sen,

• są to charakterystyczne symptomy, które w pewnych sytuacjach mogą pomóc w rozpoznawaniu rodzaju niedostosowania

Zachowania demonstracyjno - bojowe (wrogość)

• wrogie nastawienie do dorosłych lub innych dzieci

• ich reakcje są bardzo ostre i gwałtowne, nieadekwatne do działających w danych sytuacjach bodźców

• wyraźne przejawy agresji

• wybuchy gniewu

• postawa skłonna do bójek i zatargów

• dzieci takie pragną bez przerwy być obiektem zainteresowania otoczenia

• reakcja na dezaprobatę lub odrzucenie ich, może wyrazić się

• agresywną postawą w momencie zwracania uwagi,

• "złym humorem",

• odmawianiem wypełnienia poleceń.

• Niedostosowani społecznie najczęściej są

• aroganccy,

• bezczelni,

• w niechlujnym wyglądzie i zaniedbani,

• skłonni do intryg oraz agresji.

• Są też nieletni, u których występują pewne objawy jako cechy dominujące:

• kłamstwo,

• kradzieże,

• włóczęgostwo,

• zaburzenia seksualne

• agresywność,

• samobójstwa,

• samouszkadzanie

• używki

DZIECI TRUDNE REKRUTUJĄ SIĘ Z

• rodzin nieprzychylnych dziecku- rodzice uzasadniają zachowanie: przemęczeniem, kłopotami materialnymi, alkoholizmem.Metody wychowania polegają tu na karach, bardzo surowych nieproporcjonalnych do przewinień.

• rodzin obojętnych dziecku - rodzice mają własne ważniejsze sprawy. Dziecko mocno zmienia się w typ bojowy, agresywny.

• rodzin rozpieszczających dziecko - rodzice nie potrafią niczego dziecku odmówić.Dołącza się do tego przesadna troska o zdrowie dziecka

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej- ADHD

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzeń koncentracji uwagi

- (Atention Deficyt Hyperactivity Disorder) -

ADHD to najczęściej występujące zaburzenie wieku dziecięcego. Cechą charakterystyczną ADHD jest występowanie trwałych wzorców zachowań, które utrzymają się nie krócej niż przez 6 miesięcy, przejawiających się:

• nadruchliwością,

• nadmierną impulsywnością,

• zaburzeniami koncentracji uwagi.

Wyróżnia się trzy podtypy zespołu:

• a. Typ złożony (najczęściej występujący). Dziecko wykazuje, co najmniej 6 objawów zaburzeń koncentracji uwagi i co najmniej 6 objawów nadmiernej ruchliwości i impulsywności.

• b. Typ z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi. Dziecko wykazuje, co najmniej 6 objawów upośledzonej koncentracji, ale mniej niż 6 objawów nadmiernej ruchliwości i wybuchowości.

• c. Typ z przewagą nadmiernej ruchliwości i impulsywności. Dziecko wykazuje, co najmniej 6 objawów nadmiernej ruchliwości i impulsywności, ale mniej niż 6 objawów upośledzonej koncentracji uwagi.

W większości przypadków na wczesnym etapie okresu dojrzewania dochodzi do stabilizacji zespołu, a objawy ustępują na przełomie okresu dojrzewania i wieku dorosłego. Nieliczni pacjenci jednak wkraczają w dorosłość wykazując pełnoobjawowy zespół ADHD.

Etiologia

1. Etiologia zespołu nie jest do końca wyjaśniona; jego wystąpienie może wiązać się z jakąkolwiek chorobą lub urazem mózgu na dowolnym etapie rozwoju. Prawdopodobnie w grę wchodzi wiele przyczyn wywołujących. Część ekspertów przypuszcza, że zespół ma podłoże neurochemiczne, ponieważ u wielu pacjentów z ADHD obserwuje się odpowiedź na leki z grupy psychostymulantów.

2. Do potencjalnych czynników sprzyjających wystąpieniu zespołu zalicza się narażenie na trucizny i leki, przewlekłe zapalenie ucha środkowego, urazy głowy, powikłania okołoporodowe, neuroinfekcje oraz zaburzenia psychiczne.

3. Nie ma danych świadczących o dziedzicznym występowaniu zespołu.

Jak rozpoznać ADHD

a. Obserwowane zaburzenia zachowania są czymś innym niż nietypowymi, ale mieszczącymi się w normie przejawami zachowań dziecięcych. Różnica polega na odmiennym charakterze aktywności ruchowej oraz na tym, że wykazywane przez dziecko zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność są nieadekwatne do stopnia jego rozwoju.

b. Większość nieprawidłowych zachowań można zaobserwować we wczesnym wieku, z wyjątkiem trudności w nauce, które pojawiają się po pójściu dziecka do szkoły.

c. Rozpoznanie ADHD opiera się na spełnieniu zebranych w kilka grup kryteriów diagnostycznych, które zostały zaproponowane przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne

Występowanie, przez co najmniej 6 miesięcy sześciu lub więcej objawów upośledzonej koncentracji uwagi nieadekwatnych do stopnia rozwoju dziecka i powodujących trudności przystosowawcze.

• Dziecko nie potrafi skoncentrować się na szczegółach lub popełnia błędy przez nieuwagę; zazwyczaj ma trudności w utrzymaniu uwagi na wykonywanych zadaniach lub zabawie; nie słucha tego, co się do niego mówi; nie stosuje się do poleceń; sprawia mu trudność wykonanie do końca zadań szkolnych lub obowiązków pracowniczych, (co nie wynika z celowego przeciwstawiania się poleceniom lub trudności z ich zrozumieniem).

• Ponadto dziecko często ma trudności z organizowaniem sobie pracy, unika zajęć wymagających ciągłego wysiłku umysłowego, gubi rzeczy niezbędne do wykonywanych zajęć, łatwo się rozprasza oraz zapomina o regularnych, codziennych czynnościach.

Występowanie, przez co najmniej 6 miesięcy sześciu lub więcej objawów nadmiernej ruchliwości i impulsywności, nieadekwatnych do stopnia rozwoju dziecka i powodujących trudności przystosowawcze.

• Dziecko nadruchliwe często się wierci, wstaje ze swojego miejsca w sali lekcyjnej, biega lub wspina się na sprzęty w nadmiernym stopniu lub w nieodpowiednim czasie (w okresie dojrzewania powyższy objaw może być ograniczony do subiektywnego uczucia niemożności usiedzenia w miejscu), ma trudności z zachowaniem spokoju podczas zabawy i zajęć rozrywkowych, stale jest w ruchu, wykazuje nadmierną gadatliwość.

• Dziecko impulsywne często wyrywa się z odpowiedzią nie czekając do końca pytania, ma trudności z czekaniem na swoją kolej, przerywa lub przeszkadza innym.

• Przynajmniej niektóre z objawów powodujących pogorszenie funkcjonowania wystąpiły przed 7. rokiem życia.

Jak pomóc dziecku nadpobudliwemu psychoruchowo ?

• Każde dziecko potrzebuje wiele zrozumienia, ale dziecku nadpobudliwemu jest ono szczególnie potrzebne. Warto pamiętać, że jego zachowanie, męczące dla otoczenia jemu samemu sprawia również poważne problemy.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• organizując im środowisko zewnętrzne -uporządkowane otoczenie to ważny element ewentualnego leczenia farmakologicznego.Takie dziecko żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i dlatego świat wokół niego powinien być uporządkowany

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• wykazując więcej zrozumienia , tolerancji i cierpliwości -warto pamiętać, że jego zachowania, męczące dla otoczenia, jemu samemu sprawiają również poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• wprowadzając porządek i rutynę. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Ograniczając bodźce. Ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w otoczeniu był spokój i mogło skupić się na jednym poleceniu.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Mówiąc jasno i wyraźnie. Staraj się, by to, co mówisz, było jak najbardziej konkretne- nie dawaj dziecku zbyt dużo możliwości wyboru.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Nie krytykując ich.

• Starając się planować. Dzieci nadpobudliwe wytrąca z równowagi wszystko, co jest nagłe i niespodziewane

• Przewiduj za dziecko wydarzenia. Rozkładaj jego przyszłe zadania na prostsze, mniej odległe czynności i natychmiast nagradzaj dziecko.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Starając się interweniować w sytuacjach konfliktowych

• Starając się dostosować tempo pracy do możliwości psychofizycznych dziecka.

• Zapewniając dziecku specjalistyczną pomoc psychologiczno - pedagogiczną w momencie, gdy dziecko zaczyna mieć problemy w nauce.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Dając dziecku szansę wypowiadania się, jednocześnie porządkuj jego wypowiedzi,

• Starając się budzić zainteresowania dziecka i angażować go w bardzo konkretnym działaniu.

Dzieciom z ADHD można pomóc :

• Podsuwając dziecku rozwiązania alternatywne. Zamiast mówić, żeby przestało coś robić, staraj się mu posunąć, co mogłoby zacząć robić.

Samobójstwa

1. Termin samobójstwo oznacza czyn o charakterze destrukcyjnym, skierowany przeciwko własnej osobie z zamiarem odebrania sobie życia, którego skutkiem jest uszkodzenie ciała lub śmierć.

2.Samobójstwa stanowią trzecią z kolei pod względem częstości przyczynę zgonów w okresie dojrzewania

Etiologia

• 1. Typowe dla okresu dojrzewania sytuacje stresogenne, w powiązaniu z ograniczoną umiejętnością rozwiązywania problemów, mogą prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych i zagrażających własnemu życiu. Grupę najwyższego ryzyka stanowią nastolatki wykazujące depresję lub psychozy oraz nadużywające alkoholu i narkotyków.

2. Typowe czynniki sprzyjające popełnieniu samobójstwa:

• a. Dane z wywiadu takie jak próby samobójcze w przeszłości, próba samobójcza podjęta przez członka rodziny lub przyjaciela, bycie maltretowanym, śmierć rodzica we wczesnym okresie życia dziecka.

• b. Czynniki dotyczące rodziny, obejmujące konflikty pomiędzy członkami rodziny, odrzucenie lub wrogość ze strony rodziców, rozwód i separację, zmianę miejsca zamieszkania, nadmierne oczekiwania rodziców wobec dziecka oraz obojętność ze strony rodziców.

• c. Czynniki dotyczące samego nastolatka, do których zalicza się poczucie beznadziejności, depresję, stosowanie używek, trudności w radzeniu sobie z frustracją, poczucie odrazy wobec samego siebie lub winy, zaburzenia myślenia, problemy z wyglądem zewnętrznym, trudności z identyfikacją płciową oraz osobowość perfekcjonistyczną.

• d. Czynniki socjalno-środowiskowe obejmują dostęp do broni palnej, izolację, brak skutecznego systemu wsparcia, pobyt w placówce więziennej, ograniczone szanse w dziedzinie edukacji, kariery zawodowej i związków społecznych, styczność z przypadkami samobójstw innych osób.

Proces pielęgnowania dziecka zagrożonego popełnieniem samobójstwa

• a. Zwykle próba samobójcza poprzedzona jest wystąpieniem depresji, której objawy mogą być jawne lub też dyskretne.

b. Do objawów zagrażającego samobójstwa zalicza się:

• Najczęstsze problemy psychospołeczne

• - ospałość i ogólne osłabienie;

• - bezsenność lub wczesne budzenie się rano;

• - utratę apetytu lub przejadanie się;

• - nadmierną płaczliwość;

• - oddawanie innym osobom swoich ulubionych rzeczy;

• - zainteresowanie tematyką śmierci (np. muzyką, malarstwem czy filmami z motywami śmierci);

• - wyznanie zamiaru popełnienia samobójstwa.

a. Staraj się pomóc nastolatkowi w złagodzeniu poczucia beznadziejności i braku pomocy ze strony otoczenia.

• - Dostarczaj rodzicom, nauczycielom i samym nastolatkom właściwych informacji na temat czynników ryzyka samobójstwa, dostępności placówek zajmujących się poradnictwem psychologicznym oraz metod radzenia sobie ze stresem i rozwiązywania problemów.

• - Podejmij interwencję kryzysową wobec nastolatka, który podjął manifestację lub próbę samobójczą oraz zaplanuj dalszy nadzór ze strony rodziny. Upewnij się, że nastolatek rozumie konieczność zaprzestania zachowań destrukcyjnych.

• - W razie konieczności zorganizuj poradę specjalisty lub przyjęcie do szpitala; skieruj nastolatka i jego rodzinę pod opiekę profesjonalnego terapeuty, który pomoże im przejść przez kryzys.

• b. Pomagaj rodzinie pogodzić się ze stratą. Po dokonanym samobójstwie doradzaj rodzinie i przyjaciołom ofiary, jak przetrwać okres żałoby i zrozumieć jego znaczenie.

Uzależnienia

Narkotyki?

Na pewno nie moje dziecko!

Podstawowe pojęcia

• narkotyk - środek wywołujący uzależnienie

• zespół uzależnienia - zjawiska fizjologiczne, behawioralne i poznawcze, kiedy zachowania związane z używaniem substancji uzyskują wyraźną przewagę nad innymi, które były charakterystyczne dla danej osoby

Skąd się bierze narkomania?

• poszukiwanie nowych przyjemnych wrażeń

• chęć uwolnienia się od stresu, napięć

i problemów

• chęć akceptacji środowiska

Kokaina

Zewnętrzne oznaki używania:

• nadpobudliwość i wzmożona aktywność

• gadatliwość

• niepokój psychoruchowy

• zachowania agresywne

• rozszerzone źrenice, słabo reagujące na światło

• katar

• czerwony nos z krostkami i objawami egzemy

Heroina

Nazwy slangowe: hera, kompot, towar, brown, brown sugar.

LSD

Zewnętrzne oznaki używania:

• rozszerzone źrenice i słaba ich reakcja na światło

• dziwne, nieracjonalne wypowiedzi

• wesołkowatość i bełkotliwa mowa

• brak koordynacji ruchowej i widoczne zaburzenie orientacji przestrzennej

Amfetamina

.

Zewnętrzne oznaki używania:

• powiększone źrenice

• brak apetytu

• duża ruchliwość

• szybkie mówienie

• stan dużego pobudzenia, po którym występuje wyczerpanie i senność

• znaczne ubytki wagi ciała (przy długotrwałym używaniu)

• wahania nastroju od euforii do depresji

Konopie indyjskie

Nazwy slangowe: trawka, grass, pot, marycha, Mary, dżoint, skręt, blant, ziele, zielsko, zioło, hasz, maryśka, skun, gandzia, samosieja, afgan, kolumbijka.

Ekstaza

Nazwy slangowe: eska, bleta, piguła

nazwy własne tabletek, np. UFO, Love,

Superman, Mitsubishi, Vogel, Herz, Sonne, VW.

Grzyby i kaktusy

Nazwy slangowe: grzybki,

psylocyby, psyfki, baluny.

Leki - sterydy

Nazwy slangowe :

koks, deka, wino, metka, mietek,

omka, omen, prima, teściu

.

Leki - środki nasenne

Nazwy slangowe:

dorota, dorotka, efka, erki,

pestki, piguły, rolki, ziomki.

Inhalanty - środki wziewne

Nazwy slangowe:

solwent, rozpuchol, budzio.

Skutki zażywania

Co powinno Cię zaniepokoić?

Zachowanie:

• huśtawka nastrojów, naprzemienne ożywienie i ospałość

• nadmierny apetyt lub brak apetytu

• porzucenie dotychczasowych zainteresowań

• kłopoty w szkole (słabsze oceny, konflikty z nauczycielami, wagary)

• izolowanie się od innych domowników

• zamykanie się w pokoju, niechęć do rozmów

• zamykanie swojego pokoju na klucz, akcentowanie potrzeby prywatności

• częste wietrzenie pokoju, używanie kadzidełek i odświeżaczy powietrza

Co powinno Cię zaniepokoić?

Co powinno Cię zaniepokoić?

Wygląd zewnętrzny :

• nowy styl ubierania się

• szybkie wychudzenie lub nagły wzrost masy

• przewlekły katar, krwawienie z nosa

• zaburzenia pamięci oraz toku myślenia

• przekrwione oczy, nadmiernie zwężone lub rozszerzone źrenice nie reagujące na światło

• bełkotliwa, niewyraźna mowa

• brak zainteresowania swoim wyglądem i nieprzestrzeganie zasad higieny

• słodkawa woń oddechu, włosów, ubrania

• ślady po ukłuciach, ślady krwi na bieliźnie, "gęsia skórka"

Co robić, jak pomóc?

• Naucz się wszystkich faktów dotyczących narkotyków.

• Szukaj poradni i terapeutów.

• Nie przyjmuj obietnic, jest to chwilowe odroczenie bólu. Nie zawieraj pozornych umów.

• Bądź konsekwentny. Ustal wspólnie z małżonkiem zasady obowiązujące w domu i wymagaj ich przestrzegania.

• Przyjmij, że narkomania jest choroba postępującą. Jeżeli nie zaczniesz działać dzisiaj, jutro może być znacznie trudniej.

Nikotynizm

Nikotynizm to uzależnienie od nikotyny.

Nikotyna jest substancją uzależniającą równie silnie jak kokaina czy heroina, lecz w przypadku nikotyny proces uzależnienia następuje szybciej.

Nikotyna jest dość silną toksyną działającą na układ nerwowy działa na organizm człowieka na wiele różnych sposobów, gdyż wiąże się trwale i blokuje działanie kilkudziesięciu różnego rodzaju enzymów.

W małych dawkach działa ona stymulując, powodując wzmożone wydzielanie adrenaliny, co powoduje wszystkie związane z tym objawy (zanik bólu i głodu, przyspieszone bicie serca, rozszerzone źrenice itp.).

W większych dawkach powoduje trwałe zablokowanie działania układu nerwowego, gdyż wiąże się ona trwale z tzw. receptorami nikotynowymi w komórkach nerwowych zaburzając ich metabolizm. Nikotyna działa przeciwzakrzepowo.

W przypadku palenia papierosa nikotyna działa niemal natychmiast po zażyciu (ok. 7 sekund), ale utrzymuje się w organizmie bardzo długo (czas półtrwania wynosi 72 godziny). Wszystko to razem powoduje, że jest ona substancją silnie uzależniającą. Nikotyna uzależnia fizycznie. Jakkolwiek dawki pochłanianie przy paleniu są minimalne, gdyż większość obecnej w papierosach nikotyny ulega spaleniu, wystarczają one do szybkiego uzależnienia.

Alkoholizm

Alkoholizm jest to choroba polegająca na systematycznym, nadmiernym spożywaniu napojów alkoholowych. Osoba uzależniona jest nazywana alkoholikiem. O alkoholizmie mówimy kiedy 25% tygodniowych kalorii pochodzi z alkoholu. Gdy ten procent przekracza 80% jest to tzw. skrajny alkoholizm.

Pojęcie alcoholismus chronicum wprowadził Magnus Huss w roku 1849. Człowiekiem, który zdjął z osób uzależnionych odium pogardy i uczynił ich pacjentami potrzebującymi pomocy, jest amerykański lekarz czeskiego pochodzenia Elvin Morton Jellinek.

W 1960 roku w opublikował pracę pt.: Koncepcja alkoholizmu jako choroby. E. M. Jellinek pierwszy przedstawił, w jaki sposób dochodzi do powstawania i pogłębiania się uzależnienia od alkoholu, podzielił proces powstawania choroby na fazy.

• Faza wstępna prealkoholowa, trwająca od kilku miesięcy do kilku lat, zaczyna się od konwencjonalnego stylu picia

• Faza ostrzegawcza zaczyna się w momencie pojawienia się luk pamięciowych - palimpsestów

• Faza krytyczna rozpoczyna się od utraty kontroli nad piciem

• Faza przewlekła zaczyna się wraz z wystąpieniem wielodniowych ciągów

Zatrzymanie choroby jest możliwe na każdym etapie i w każdej fazie.

Uzależnienie od komputera i Internetu

W ostatnich latach listę uzależnień uzupełnia uzależnienie od komputera i Internetu. Pierwsze próby opisu choroby komputerowej pojawiły się w Stanach Zjednoczonych, a więc w kraju, w którym funkcjonuje największa liczba terminali sieciowych, a korzystanie z komputera jest stałym elementem codziennego sposobu życia.

Choroba ta w szybkim tempie rozrasta się w polskim społeczeństwie, a przede wszystkim atakuje dzieci. W zwalczaniu tej choroby jako pierwsi zaczęli bić na alarm lekarze, dostrzegając w owym zjawisku elementy zagrożenia.

Dzieci najpierw siedzą kilka godzin w ławach szkolnych, potem - kolejnych kilka - w domu przed komputerem. Dziecko mające do wyboru zabawę ruchową na świeżym powietrzu
i zabawę komputerową wybiera zwykle tą drugą.

Wzrasta więc liczba dzieci z wadami postawy, skrzywieniem kręgosłupa.

Nasilają się także poważne wady wzroku oraz uszkodzenia nerwów odpowiedzialnych za ruchy nadgarstka i dłoni.

Mówiąc o zdrowotnych konsekwencjach wielogodzinnego siedzenia przed komputerem, nie można pominąć ryzyka tzw. padaczki komputerowej. Intensywne bodźce świetlne, zwłaszcza płynące z kolorowych ekranów, mogą w poważnym stopniu naruszać sprawne funkcjonowanie mózgu.

Jedną z przyczyn uzależnienia od komputera jest szybki rozwój techniki informatycznej. Osoba, która chce za tym rozwojem nadążyć, musi go śledzić, poznawać, a to oznacza spędzanie przy komputerze bardzo wielu godzin. Internet to miliardy bajtów danych z całego świata. Trzeba czasu, by choćby je przejrzeć. Inny bardzo istotny element uzależnienia ma wymiar na wskroś psychologiczny.

Wielu młodych ludzi z zaburzonym obrazem samego siebie, z zaniżonym poczuciem własnej wartości czuje się w komputerowym świecie bezpiecznie. W tym świecie nie jest ważna uroda, wzrost, płeć, wykształcenie, kolor skóry, przekonania. Wszyscy są sobie równi, nie ma dyskryminacji, a jedynym kryterium wartości jednostki jest sprawność poruszania się w sieci. A że doskonalenie swoich umiejętności łączy się z wydatkowaniem czasu
i ograniczeniem pozainformatycznej aktywności, jest to kolejny krok zbliżający człowieka do uzależnienia.

Jak pomóc dziecku?

Jeżeli mimo Twoich starań, dziecko sięgnie po narkotyki pamiętaj, że w takiej sytuacji nie wolno:

• Wpadać w panikę, krzyczeć, płakać, prosić dziecko by nie brało.

• Udawać, że to nieprawda, bezgranicznie wierzyć dziecku, nie wierzyć w fakty.

• Przeprowadzać rozmowy z dzieckiem gdy jest ono pod wpływem środka odurzającego.

• Doszukiwać się winy w sobie i kolegach dziecka, usprawiedliwiać je tym samym.

• Wierzyć zapewnieniom dziecka, że ma kontrolę nad narkotykami i że samo sobie poradzi z tym problemem.

• Ochraniać dziecko przed pierwszymi konsekwencjami używania narkotyków, np. usprawiedliwiać nieobecności w szkole spowodowane kacem po zażyciu środków odurzających.

Natomiast powinieneś, wręcz musisz:

• Zacząć działać. Problem sam się nie rozwiąże.

• Porozmawiaj z dzieckiem, wysłuchaj go.

• Postaraj się zrozumieć powód, dla którego dziecko sięgnęło po narkotyk. Być może jesteś w stanie usunąć przyczynę "brania".

• Skorzystaj z pomocy specjalisty. Wspólnie z nim i z dzieckiem ustalcie reguły postępowania. Dopilnuj konsekwentnego ich przestrzegania

• Stosować zasadę "ograniczonego zaufania". Staraj się wiedzieć gdzie jest
  i co robi Twoje dziecko

Nie załamuj rąk i nie poddawaj się!

8

---