Organy pomocnicze
Europejski Komitet Ekonomiczno - Społeczny - głos bezpieczeństwa obywatelskiego :
344 członków,
reprezentuje związki zawodowe, pracodawców, rolników, konsumentów itp.,
doradza w sprawie nowych aktów prawnych i polityki unijnej,
promuje zaangażowanie społeczeństwa obywatelskiego w sprawy UE.
Komitet Ekonomiczno-Społeczny :
założony w 1957 roku, aktualnie podstawą prawną działania Komitetu są art. 13 ust. 4 TUE i art. 300 ust. 1 TFUE
jest organem doradczym reprezentującym pracodawców, związki zawodowe, rolników, konsumentów i pozostałe grupy interesantów.
istnieje obowiązek konsultowania się z nim przed pojęciem decyzji dotyczących polityki gospodarczej i społecznej.
może wydawać opinie z własnej inicjatywy w innych sprawach.
komitet składa się z 344 członków
członkowie są wyznaczani przez rządy państw UE, każde państwo ma oznaczoną liczbę swoich członków, np. Polska - 21
członkowie są jednak niezależni politycznie w wykonywywaniu swoich obowiązków
Struktura Komitetu Ekonomiczno-Społecznego( 3 grupy)
Grupa Pracodawców - w skład wchodzą członkowie z prywatnych i publicznych sektorów przemysłowych, mali i średni przedsiębiorcy, izby handlowe, a także przedstawiciele handlu hurtowego i detalicznego. Bankowości i ubezpieczeń, transportu i rolnictwa.
Grupa Pracowników - reprezentuje zatrudnionych wszystkich kategorii, od pracowników fizycznych po kadrę kierowniczą. Członkowie tej grupy rekrutują się z krajowych organizacji związków zawodowych
Trzecia grupa reprezentuje różnorodne grupy interesów: organizacje pozarządowe, organizacje rolnicze, rzemiosło, ludzi wolnych zawodów, spółdzielnie, zrzeszenia o charakterze niezarobkowym, organizacje konkurenckie i na rzecz ochrony środowiska , naukowe i akademickie społeczności oraz stowarzyszenia reprezentujące rodzinę, kobiety, niepełnosprawnych itp.
Funkcje Komitetu Ekonomiczno-Społecznego
przedstawia swoje opinie Radzie, KE i PE na ich wniosek, albo z własnej inicjatywy,
zachęca społeczeństwo obywatelskie do większego angażowania się w kształtowanie polityki UE,
wzmacnia rolę społeczeństwa obywatelskiego w krajach nie należących do UE oraz pomaga tworzyć struktury doradcze.
Opinie nie są wiążące, mają charakter techniczny, ale część z nich jest obligatoryjnym składnikiem procedur decyzyjnych. Brak opinii może być przesłanką zaskarżenia decyzji do Trybunały Sprawiedliwości.
Komitet Regionów - głos samorządu lokalnego.
344 członków
Reprezentuje miasta i regiony
Doradza w sprawie nowych aktów prawnych i polityki unijnej
Członkowie komitetu oraz w różnej liczbie zastępujący członków są mianowani na okres 4 lat. Ich mandat jest odnawialny. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje listę członków oraz zastępców członków, sporządzoną zgodnie z propozycjami każdego z państw członkowskich. Członkowie Komitetu nie mogą być równocześnie członkami Parlamentu Europejskiego.
Kadencja członka lub zastępcy kończy się w wyniku rezygnacji, śmierci oraz wskutek wygaśnięcia mandatu który stanowi podstawę ich wyboru do Komitetu. Są oni wówczas zastępowani na czas pozostający do zakończenia kadencji, zgodnie z tą samą procedurą.
Członków komitetów nie wiąże żadna instrukcja. W ogólnym interesie Wspólnoty są oni w pełni niezależni w wykonywaniu swych funkcji. Członkowie i ich zastępcy korzystają z przywilejów i immunitetów określonych przez Protokół w prawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich.
Zasady i tryb wyznaczania kandydatów na przedstawicieli Polski w Komitecie Regionów Unii Europejskiej określa ustawa z 6 maja 2005 roku o przedstawicielach Rzeczypospolitej Polskiej i Samorządu Terytorialnego oraz o przedstawicielach Rzeczpospolitej Polskiej w Komitecie Regionów Unii Europejskiej. Zgodnie z ustawą Rada Ministrów przekłada Radzie Unii Europejskiej wniosek zatwierdzający listę 21 kandydatów na członków i 21 kandydatów na zastępców członków Komitetu
Komitet Regionów:
powołany do życia w 1993 e., działa na podstawie art. 300 ust. 3 TFUE
organ doradczy złożony z przedstawicieli władz regionalnych i lokalnych. Zapewnia tym władzom możliwość wywierania wpływu na określanie kierunków polityki Unii Europejskiej, a także dba o poszanowanie regionalnej i lokalnej tożsamości oraz prerogatyw.
Skład Komitetu Regionalnego:
Członkowie KR są członkami wybieranych władz regionalnych lub lokalnych, często zwierzchnikami władz regionalnych, burmistrzami czy prezydentami miast.
Nominują ich rządy państw członkowskich, jednak w ramach Komitetu są całkowicie niezależni politycznie.
Powoływani są przez Radę Unii Europejskiej
Członkowie KR muszą także posiadać mandat władz, które reprezentują, lub muszą być przed nimi politycznie odpowiedzialni.
Rola Komitetu regionów - Instytucje unijne są zobowiązanie do konsultowania się z Komitetem w sprawach dotyczących władz lokalnych i regionalnych, np. w odniesieniu do polityki regionalnej, ochrony środowiska, edukacji i transportu.
Zadania Komitetu Regionów
jest organem doradczym, opiniodawczym,
wyraża poglądy na temat aktów prawnych UE z perspektywy lokalnej i regionalnej.
opiniuje wnioski legislacyjne KE
KE i Rada mają obowiązek konsultacji z KR zagadnień mających bezpośrednie znaczenie dla władz lokalnych i regionalnych. Mogą jednak również zwracać się o jego opinię w dowolnej sprawie. KR może też z własnej inicjatywy wydawać opinie i przedstawiać je KE, Radzie i Parlamentowi.
Organizacja prac Komitetu Regionów
Co roku Komitet Regionów odbywa pięć sesji plenarnych, podczas których wyznacza ogólne wytyczne swej polityki oraz przyjmuje opinie.
Członkowie Komitetu przypisani są do wyspecjalizowanych komisji, których zadaniem jest przygotowanie sesji plenarnych. Są to:
Komisja ds. Polityki Spójności Regionalnej (COTER)
Komisja ds. Polityki Gospodarczej i Społecznej (ECOS)
Komisja ds. Zrównoważonego Rozwoju (DEVE)
Komisja ds. Kultury i Edukacji (EDUC)
Komisja ds. Konstytucyjnych i, Sprawozdania Rządów w Europie i Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości
Komisja ds. Polityki Spójności Terytorialnej
Komisja ds. Stosunków Zewnętrznych i Zdecentralizowanej współpracy
Komisja ds. Rozwoju Zrównoważonego
Organy wyspecjalizowane
Europejski Bank Centralny - zarządzanie wspólną walutą
Zapewnia stabilność cen
Kontroluje podaż pieniądza i ustala stopy procentowe
Działa niezależnie od rządów krajowych
Europejski bank centralny:
Został utworzony w 1998 roku na mocy traktatu o Unii Europejskiej
Funkcjonowanie regulują art. 127-133 oraz 182-184 TFUE
Ma osobowość prawną
Stanowi część Unii Gospodarczej i Walutowej
Siedziba we Frankfurcie nad Menem
EBC + krajowe banki centralne wszystkich państw członkowskich UE (niezależnie od tego, czy przyjęły one euro) to „Europejski System Banków Centralnych” (ESBC)
Państwa, które wprowadziły euro tworzą łącznie „obszar euro”
Niezależność Europejskiego Banku Centralnego
EBC jest całkowicie niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków (art. 130 TFUE).
Przy wykonywaniu uprawnień oraz zadań i obowiązków, które zostały im powierzone niniejszym traktatem i Statusem ESBC, ani EBC, ani członek jakiejkolwiek z jego organów decydujących nie zwracają o instrukcje, ani ich nie przyjmują od instytucji czy organów wspólnotowych, rządów państw członkowskich, ani jakiejkolwiek innego organu. Instytucje i organy wspólnotowe oraz rządy państw członkowskich zobowiązują się respektować tę zasadę i dążyć do wywierania wpływu na członków organów decydujących EBC przy wykonywaniu ich zadań
Kapitał EBC wynosi 5.760.000.000 euro. Kapitał ten może zostać powiększony o kwotę określoną przez Radę Prezesów. Wyłącznie krajowe banki centralne są uprawnione do subskrybowania i rozporządzenie kapitałem EBC. Zgodnie z kluczem subskrypcji każdemu krajowemu bankowi centralnemu przyznane jest ważnie równe sumie 50% udziału danego państwa członkowskiego w ludności Wspólnoty oraz 50% udziału danego państwa członkowskiego w produkcie wewnętrznym brutto.
Struktura wewnętrzna EBC:
Rada Prezesów:
główny organ decyzyjny,
uchwala wytyczne i podejmuje decyzje niezbędne do zapewnienia wykonywania zadań powierzonych ESBC
ustala politykę pieniężną Wspólnoty, włączenie z odpowiednimi decyzjami w sprawach pośrednich celów pieniężnych, podstawowych stóp procentowych i wielkości rezerwy w ESBC oraz określa wytyczne konieczne do ich realizacji
Skład:
wszyscy członkowie Zarządu EBC,
prezesi wszystkich banków centralnych krajów strefy euro.
Rada prezesów zbiera się zazwyczaj dwa razy w miesiącu:
Na pierwszym posiedzeniu ocenia sytuację pieniężną i gospodarczą, a następnie podejmuje decyzje w sprawie polityki pieniężnej na dany miesiąc.
Na drugim posiedzeniu omawia kwestie związane z innymi zadaniami i obowiązkami EBC oraz Eurosystemu.
Skład zarządu:
prezes i wiceprezes,
czterej zwykli członkowie,
wszyscy członkowie są mianowani za wspólnym porozumieniem głów państw lub szefów krajów strefy euro, na podstawie rekomendacji Rady UE i po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą Prezesów EBC.
Zadania Zarządu:
przygotowywanie posiedzeń Rady Prezesów,
realizacja polityki pieniężnej strefy euro zgodnie z wytycznymi Rady Prezesów oraz przekazywanie niezbędnych instrukcji krajowym bankom centralnym strefy euro,
zarządzanie bieżącą działalnością EBC.
Skład Rady Ogólnej:
składa się z :
prezesa EBC,
wiceprezesa EBC
prezesów krajowych banków centralnych wszystkich państw członkowskich UE
w posiedzeniach Rady Ogólnej mogą uczestniczyć pozostali członkowie Zarządu EBC, Przewodniczący Rady UE oraz członek Komisji Europejskiej, jednak bez prawa głosowania.
Zadania Rady Ogólnej:
Radę ogólną
można uznać za organ tymczasowy
pełni funkcję doradczą w przygotowaniach do zniesienia derogacji, wspomaga wszystkie przygotowania niezbędne do nieodwołalnego ustalenia kursów walut państw członkowskich objętych derogacją
wspiera gromadzenie informacji statystycznych oraz działalność sprawozdawczą EBC
bierze udział w sporządzeniu raportów rocznych EBC
bierze udział w stosowaniu zasad koniecznych do normalizacji procedur rachunkowych i sprawozdawczych stosowanych przez krajowe banki centralne
uczestniczy w podejmowaniu wszelkich działań związanych z określeniem klucza subskrypcji kapitału EBC innych niż te określone w Traktacie
bierze udział w ustalaniu warunków zatrudnienia personelu EBC
Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich
powołany na mocy Traktatu z Maastricht(pierwszy Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich został wybrany przez Parlament w 1995 r. jednak Biuro Ombudsmana zainaugurowało działalność w 1997r.)
Podstawą prawną stanowi obecnie art. 228 TFUE
Siedziba Rzecznika mieści się w Strasburgu.
jest powoływany na okres kadencji Parlamentu, tzn. na 5 lat, z możliwością reelekcji,
może zostać odwołany przez TS na wniosek PE, kiedy nie spełnia już warunków koniecznych do wykonywania swoich obowiązków lub w przypadku poważnych uchybień w jego działalności.
powinien być niezależny w swoim działaniu. Podczas trwania kadencji nie może wykonywać działalności zawodowej płatnej i nieodpłatnej.
Zakres działania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich:
Rzecznik pomaga w ujawnianiu tzw. „ złych praktyk administracyjnych” w instytucjach UE. „Zła praktyka administracyjna” oznacza mierne lub niewłaściwe działonie administracji.
Np., gdy instytucji można zarzucić :
niesprawiedliwość,
dyskryminację,
nadużywanie władzy,
brak lub odmowę udzielenia informacji,
nieuzasadnioną opieszałość,
niepoprawność procedur.
Bada skargi złożone na niewłaściwe administrowanie w instytucjach wspólnotowych.
Spod jego jurysdykcji wyłączony jest jedynie TS, Sąd oraz Sąd do spraw Służby Publicznej.
Zasadniczo wszczyna postępowanie na podstawie skarg, ale może też działać z własnej inicjatywy.
Nie może prowadzić postępowania w sprawie:
skarg złożonych na krajowe, regionalne lub lokalne władze, nawet jeśli skargi te dotyczą spraw związanych z UE.
działań krajowych sądów lub krajowych rzeczników praw obywatelskich. Nie jest organem odwoławczym od decyzji podjętych przez te instytucje.
skarg wniesionych przeciwko firmom lub osobom fizycznym.
W ramach swoich działań może:
poinformować zaskarżoną instytucję o wniesionej skardze, sugerując rozwiązanie problemu.
jeśli sprawa nie została rozwiązana ERPO podejmuje próbę polubownego rozstrzygnięcia sporu i naprawienia szkody wyrządzonej w wyniku nieprawidłowego administrowania.
jeśli polubowne rozwiązanie okaże się nie możliwe, ERPO może zarekomendować sposób rozwiązania danego problemu.
jeżeli instytucja nie akceptuje jego zaleceń, ERPO może sporządzić specjalny raport skierowany do PE.
Legitymowani do złożenia skargi do ERPO:
każdy obywatel UE
każda osoba fizyczna i prawna mająca miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w Państwie Członkowskim UE.
Agencje UE:
Agencje UE dzielą się na pięć kategorii;
Agencje wspólnotowe. Posiada ją osobowość prawną. Ustanawia się je na mocy aktu prawa wtórnego w celu powierzenia jej konkretnych zdań technicznych, naukowych lub w zakresie zarządzania.
Agencje ds. wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Do wykonywania ściśle określonych zadań technicznych, naukowych lub w zakresie zarządzania w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony UE.
Agencje ds. współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. Do tej grupy należą agencje, które powołano, aby ułatwić państwom członkowskim UE współpracę w walce z międzynarodową przestępczością zorganizowaną
Agencje wykonawcze. Agencje wykonawcze to organizacje ustanowione zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 58/2003 (Dz.U. 11 z 16.1.2003)
w celu powierzenia im niektórych zadań odnoszących się do zarządzania jednym lub więcej programami wspólnotowymi. Agencje te powołane są na czas określony. Muszą się znajdować w miejscu siedziby Komisji Europejskiej (Bruksela lub Luksemburg).
Agencja wykonawcza ds. Badań naukowych
Agencja wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego
Agencja wykonawcza ds. Konkurencyjności
Agencja wykonawcza ds. Transeuropejskiej sieci transportowej
Agencja wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów
Agencja wykonawcza Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych
Agencje i organy Euratomu. Organy te utworzono, aby umożliwić osiągnięcie celów określonych w Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (EURATOM). Celem traktatu jest koordynacja programów naukowo-badawczych państw członkowskich w zakresie pokojowego wykorzystania energii jądrowej, udostępnienie zasobów wiedzy oraz infrastruktury i środków finansowych przeznaczonych na działania w tej dziedzinie, a także zapewnienie wystarczającej ilości energii jądrowej i bezpieczeństwa jej dostaw.
Agencja Dostaw Euratonu (ESA)
Europejskie Wspólne Przedsiębiorstwa na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej („Fusion for Energy”)
Europejski urząd policji (EUROPOL)
Odpowiedzialny za wywiad kryminalny w Europie
Powołany w 1992 roku
Siedziba w Hadze
Zatrudnia przedstawicieli krajowych organów ścigania
W skład zarządu Europolu wchodzi jeden przedstawiciel każdego państwa UE
Podlega radzie ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Zadaniem euro polu jest zapewnienie współpracy w zakresie zapobiegania i zwalczania międzynarodowej przestępczości zorganizowanej a w szczególności:
Handlu narkotykami
Sieci przemysłu nielegalnych imigrantów
Nielegalnego handlu pojazdami
Handlu ludźmi, w tym pornografii dziecięcej
Fałszowania pieniędzy i innych środków płatniczych
Handlu substancjami radioaktywnymi i materiałami jądowymi
Terroryzmowi
Europol pomaga państwom członkowskim:
Ułatwiając wymianę informacji między państwami członkowskimi UE
Zapieniając analizy operacyjne i wspierając działania państw członkowskich
Zapewniając wiedzę i wsparcie techniczne
Sporządzając strategiczne raporty (np. analizę zagrożeń) oraz analizy przestępczości
Europol jest odpowiedzialny za wdrążenie i prowadzenie specjalistycznego systemu komputerowego
PRAWO EUROPEJSKIE 27.11.2010
6
PRAWO EUROPEJSKIE 27.11.2010