1. Fizyka ciała stałego (zakres, definicja) - dzia

2. ł zajmujący się

3. ciałami stałymi (w danych warunkach zachowują swój

4. kształt makroskopowy).

5. Atomy mogą drgać w swojej sieci krystalicznej

6. . Jeśli at. Sąu ułożone z pewnymi regułami to są kryształy.
   Kwazikryształy - at. Tworzą nieperiodyczną sieć

7. o symetrii

8. 5 kątnej. Struktura faz periodyczna lecz gdy

9. liczba wymiarów

10. większa od 3. Mogą wykazać np. 5 kątną oś symetrii.
    Ciała amorficzne - forma ciała stałego (bezpostaciowa).

11. Własności zbliżone do ciała krystalicznego, cząsteczki

12. ułożone chaotycznie (podobnie jak w cieczach). Wiązania

13. natury

14. chem.
    2. Materia - określenie minimum 3 różnych kategorii obiektów

15. fizycznych.
    a) - materia to wszystkie obiekty o różnej od zera masie

16. spoczynkowej
    b) - materia to wszystkie obiekty złożone z elementarnych

17. fermionów
    c) - materia to wszystkie obiekty złożone z dwu (identyczne masy,

18. czas życia, przeciwny znak ładunku el., addytywne wszystkie liczby

19. kwantowe) odmian cząstek elementarnych, która przeważa we

20. wszechświecie.
    d) - materia to wszystkie obiekty wytwarzające grawitację i jej

21. podlegające czyli o niezerowej en.
    3. Budowa atomu - at to podstawowy składnik materii.

22. Złożony z elementarnych cząstek materii: i elektrony i

23. Nukleony = neutrony + protony. Masy w U: p-1; n-1; e-1/1840

24. . Ładunek: p 1; n 0; e -1. Atomy różnią ilością protonów w jądrze

25. (liczba atomowa = Z). Liczba protonów i neutronów to

26. liczba masowa = A.
    Izotopy - ta sama liczba protonów a różna neutronów.
    4. Liczby kwantowe - są 4 liczby: n- główna liczba kwantowa-

27. kwantuje en. el. (1,2,…,7) lub (K ,L ,…,Q) - oznaczenie powłok;

28. l- poboczna liczba kwantowa- określa podpowłokę (s,p,d,f,g,h),

29. którą zajmuje el. I wyznacza kształt orbitali; m- magnetyczna liczb

30. a kwantowa- określa wzajemne położenie orbitali w przestrzeni i ilość

31. orbitali na danym poziomie, wartości: -1, 0, 1; spin s- kręt elektronu

32. wokół własnej osi, s=+- ½. (fermiony - cząstki o spinie połówkowym.

33. Najczęściej sptykane to protony, elektrony i neutrony)
    5. Zakaz Pauliego. Rozmieszczenie elektronów w atomie - w atomie

34. nie mogą znajdować się dwa elektrony mające te same wart. Wszystkich

35. 4 liczb kwantowych.| W stanie podstawowym atomu każdy elektron dąży

36. do zajęcia najniższego z możliwych poziomów energetycznych.
    
    grupy - kolumny o podobnych własnościach, okresy - wiersze ukł.

37. okresowego, nr okresu informuje ile powłok ma at., nr gr.= ilość elektronów na

38. ostatniej walencyjnej powłoce
    6. Elementarny model atomu wodoru Bohra. Postulaty Bohra-

39. model opracowany na podstawie wyników doświadczenia Rutherforda.

40. Z Eksperymentu wynikało że w at. musi być mała masywna bryła materii

41. (masa centralna która odbijała uderzające w jądro cząsteczki α). Na każdej

42. orbicie jest inny stal energetyczny el. Gdy jest na dozwolonej orbicie to nie

43. promieniuje en. Postulaty:
    a)elektron nie może krążyć po dowolnej orbicie, ale tylko tych dla których

44. moment pędu (kręt) el. jest wielokrotnością stałej Plancka h /2π. m_evr=nh/2π

45. (n- główna liczba kwantowa, r- prom, v- prędk.)
    b) Pomimo że el ma przyspieszenie to nie wypromieniowuje en., więc en jest

46. stała.
    Dozwolone poziomy energetyczne at wodoru. en-liczba kwantów

47. (-13.59- n=1; -3.44 - n=2; -1.56 - n=3) c) promieniowanie elektromagnetyczne

48. zostaje wtedy wysyłane gdy elektron poruszający się po orbicie o całkowitej

49. en E_j zmienia swój ruch skokowo, tak że porusza się następnie po orbicie o en E_k.

50. Częstotliwość emitowanego lub pobieranego prom v =|E_j-E_k|/h (h*v - foton)

51. Kwant - porcja en., jaką at/ jądro może pobrać/oddać. Gdy emisja to at „idzie”

52. na niższy stan energetyczny i odwrotnie. Gdy są oddziaływania elektromagnetyczne

53. to kwant nazywa się fotonem.
    7. Mechanika klasyczna a kwantowa- stała Plancka - W klasycznej h=0, w

54. kwantowej h= 6,62*10^-34 J*s

8. Rys historyczny powstania mechaniki kwantowej i jej podział na relatywistyczną i

nierelatywistyczną

Od 1900r. Planck, Einstein, Bohr i inni rozwijali teorie kwantowe próbując wyjaśnić wyniki

róznych eksperymentow poprzez wprowadzenie dyskretnych poziomow energetycznych.

W 1925 Heisenberg i Schrodinger sformułowali mechanike kwantowa, która wyjaśnił

poprzedzające ja teorie kwantowe.

W mechanice kwantowej wynik pomiaru fizycznego jest z natury rzadzony prawdopodobieństwe,

a teoria pokazuje jak obliczyc to prawdopodobieństwo. Mechanik kwantowa opisuje zachowanie

materii w malych odległościach.

9. Hipoteza de Broglie,a

De Broglie zapostulował odwrócenie zależności wyrażającej pęd fotonu stowarzyszonego z falą

elektromagnetyczną (zależności znanej z teorii fotonowej), czyli długość fali materii stowarzyszonej

z cząstką miała wyrażać się przez pęd cząstki.

λ - długość fali, h - stała Plancka (6,62*10^-34 J*s), p - pęd cząstki

Każdej cząsteczce o energii E można również przyporządkować inną częstotliwość fali: f=E/h

10. Falowa natura materii

Fale materii, zwane też falami de Broglie'a jest to, alternatywny w stosunku

do klasycznego, (czyli korpuskularnego), sposób postrzegania obiektów

materialnych

. Według hipotezy dualizmu korpuskularno-falowego każdy obiekt może

być opisywany na dwa sposoby: jako cząstka/obiekt materialny albo jako

fala (materii). Pomysł opisu cząstek za pomocą fal pochodzi

od Louisa de Broglie'a, który w 1924 roku uogólnił teorię fotonową

. W tym czasie wiedziano już, że na potrzeby opisu niektórych

zjawisk fizycznych, z każdą falą elektromagnetyczną można

stworzyć pewną cząstkę -foton. Propozycja De Broglie'a

polegała na tym, aby każdej cząstce o różnym od zera pędzie

przypisać falę, o określonej długości i częstości.

Propozycja ta wychodziła naprzeciw wynikom eksperymentalnym,

które świadczyły, że w pewnych sytuacjach każda cząstka może

zachowywać się jak fala.

11. Prędkość falowa i grupowa fali

Prędkośc fazowa - prędkość pojedynczej fali.

V_f = E/ћk = h/2mS

Prędkość grupowa - prędkośc z jaka można przesłac sygnał lub energie w ośrodku.

V_g = dω/dk = ϛ/m

Dla falowodu:

a-szrokość fali

λ-długośc fali w próżni

Dla ośrodka niedyspersyjnego Vf=Vg=const. W prózni Vf=Vg=C

12. Doświadczalne potwierdzenie istnienia fal materii

????????????????

13. Prawo Bragga

Prawo Bragga sformułowano w 1913 roku przez W.L. Bragga. Jest to

równanie określające kierunek, w którym następuje tzw. Interferencyjne

odbicie promieni rentgenowskich od płaszczyzny sieciowej hkl

monokryształu (dyfrakcja fal).

W myśl równania Bragga odbicie promieni rentgenowskich o 

długości fali λ zachodzi jedynie w takich kierunkach, określonych

przez kąt odbłysku Θ, dla których różnica dróg ΔS promieni odbitych

od dwóch sąsiednich równoległych płaszczyzn sieciowych jest równa

całkowitej wielokrotności długości fali.

n=1,2,3.. jest to tzw. rząd odbicia, czyli liczba długości fali, które mieszczą się w

różnicy dróg ΔS

d(hkl) - odległość między płaszczyznami

Równanie Bragga jest spełnione również podczas dyfrakcji cząstek.

14. Dualizm korpuskularno- falowy

Cecha wielu obiektów fizycznych (np: światła czy elektronów) polegająca na tym

, że w pewnych sytuacjach, zachowują się one jakby były cząstkami (korpuskułami),

a w innych sytuacjach jakby były falami.

Wg mechaniki kwantowej właściwie całą materie charakteryzuje ten dualizm. Każdej

cząstce, a nawet każdemu obiektowi makroskopowemu można przypisać

charakterystyczną dla niego funkcję falową, z drugiej strony każde oddziaływanie

falowe można opisać w katego

riach cząstek.

Jest on w sformalizowanym języku mechaniki kwantowej opisany równaniem

Schrodingera.

15. Transformacja Lorentza

Została utworzona w 1904 r. przez Henryka Antona Lorentza. Zauważył,

że nie tylko światło wyłamuje się z transformacji Galileusza. Również masa

nie jest wielkością stałą ani taką samą dla wszystkich obserwatorów, ale zależy

od układu odniesienia, z jakiego jest obserwowana i jest równa masie spoczynkowej

m₀ kiedy ciało jest w spoczynku w układzie odniesienia, z którego jest ono obserwowane:

m=γ*m₀ (γ=
- nazywamy czynnikiem Lorentza)

Fundamentalna jej cechą jest oparcie się na szczególnej teorii względności Einsteina,

czyli że prędkość światła nie zależy od układu odniesienia.

Równania transformacji Lorentza:

y₂=y₁

Niezmienniki transformacji Lorentza:

- prędkość światła jest nie zależna od układu odniesienia

- interwał - odległość zdarzeń w czasoprzestrzeni

- masa spoczynkowa

16. Lorentzowskie dodawanie prędkości

Definicja prędkości:
V = dr/dt

Składowe prędkości:

Vx = dx/dt; Vy; Vz

17. Prawo złożenia prędkości

Dla v/c ->0 transformacja prędkości Lorentza przechodzi w

transformacje prędkości Galileusza:
V_2x=V_1x - V; V_2y=V_1y; V_2z=V_1z

18. Masa i pęd w mechanice relatywistycznej

Masa chwilowa ciała o masie spoczynkowej m_o

poruszającego się z prędkościa v jest równa:

Rozważając szczególny przypadek zderzeń można wykazać,

że pęd newtonowski (nierelatywistyczny) nie jest zachowany

przy zderzeniach cząstek mających prędkości v duże, tzn., że

v/c nie zmierza do zera.

Równanie zachowania pędu izolowanego układu cząsteczek

19. Siła relatywistyczna

????????

20. Relatywistyczna energia kinetyczna

Energia kinetyczna (wzór relatywistyczny)

21. Relatywistyczna energia całkowita

Wiąże się z Ogólną Teorią Względności Alberta Einstein..

Zdefiniowana jest jako energia całkowita ciała izolowanego

od otoczenia, a więc nie znajdującego się pod wpływem ża

dnych potencjałów zewnętrznych. Einstein odkrył, że nawet

ciało znajdujące się w idealnym spoczynku ma pewien zasób

energii. Dla takiego nieruchomego ciała energia relatywistyczna

jest nazywana energią spoczynkową i definiuje ją słynny wzór

na równoważność masy i energii:

E = mc²

Energia (całkowita) ciała

---