Pajęczyna władzy
Ks. Juan Antonio Cervera

Fragment noty wydawniczej

Książka ks. Juana Antonio Cervery "Pajęczyna władzy", to pierwsze w Polsce tak obszerne kompendium wiedzy na temat mechanizmów i sposobu sprawowania władzy w wielu krajach na świecie. System funkcjonowania władzy został ukazany w szerokim kontekście historycznym, w różnych państwach, z uwzględnieniem wszystkich sił i czynników wpływających na cały proces kreowania elit rządzących i sposób sprawowania władzy. Dzięki wieloletniej pracy Autora, Czytelnicy mają możliwość poznania kto faktycznie i w czyim imieniu sprawuje władzę na świecie, i jakie siły i mechanizmy wpływają na rządzących. Ukazane zostały aktualne tendencje w systemie kreowania elit rządzących oraz cele, do których konsekwentnie zmierzają organizacje międzynarodowe i elity finansowe dążące do utworzenia rządu światowego. Cenną zaletę książki stanowi dokumentacja, łącznie z wykazem nazwisk, uzasadniająca tezy Autora.

 

Fragmenty książki ks. J.A. Cervery "Pajęczyna władzy"

 

POSIADACZE WŁADZY ROZPĘTUJĄ PIERWSZĄ WOJNĘ ŚWIATOWĄ

Do tego momentu obserwuje się postęp władzy, który towarzyszy pojawieniu się burżuazji. Zmniejszenie roli handlu zagranicznego na korzyść uprzemysłowienia umacnia status burżuazji przez więzy rodzinne i ta część jest zdolna zachować hegemonię władzy. Ci bez środków do życia muszą opuścić miejsce urodzenia i żyć w zmasowanych, nieludzkich warunkach. Rodzą się protesty w krajach uprzemysłowionych w Europie Środkowej. Posiadacze władzy ryzykują, opierając się na socjalistach i decydują się na rewolucję społeczną aby utrzymać władzę. Można było stwierdzić, że władza jest wplątana w idee równości i walkę klas w celu utrzymania swego jedynego skarbu: władzy ekonomicznej i politycznej. Wraz z komunizmem, kolektywizmem władza popierała uspołecznienie, co jest namiastką socjalizmu jako ideologii państwowej zamaskowanej za biurokracją administracyjną. Wiemy, że te plany zostały pokrzyżowane. Na początku XX wieku 300 rodzin dzierży w ręku potencjał ekonomiczny Europy, tak jak to robi wielki biznes w Stanach Zjednoczonych. Chcą zorganizować się i działać jako ośrodek kontroli ludzkości, tak aby władza mogła być zaakceptowana przez wszystkich ludzi. W tym czasie mają miejsce dwa ważne wydarzenia: I wojna światowa i rewolucja bolszewicka w 1917 roku.

Pierwszy sygnał: dokumenty

Znana jest książka z 1899 roku napisana przez Henry Pereira Mendesa, przywódcy wspólnoty Żydów sefardyjskich w Stanach Zjednoczonych, w której jako przykład fikcji literackiej znajduje się opis przyszłej I wojny światowej i stanu granic krajów w Europie, w Rosji i Stanach Zjednoczonych po zakończeniu konfliktu. Przytoczę tylko parę tez z ostatnich rozdziałów książki Looking Ahead ujawniających fakty, o których może mówić tylko osoba znająca dynamiczną organizację światową.

"Przywódcy: prezydenci, królowie, kongresmeni, deputowani, generałowie nie są prawdziwymi przywódcami."

Tylko, że przywódcy są mianowani i odwoływani przez tych, którzy ;

dyrygują i kontrolują władzę.

(...)

Przyszłość Rosji (str. 229, 230).

"Odnośnie Rosji, po upływie tygodnia bez podjęcia decyzji (aby przyjąć "Rozwiązanie Zła") imperator i członkowie jego rządu zostali zatrzymani. Straż imperatora i policja poparły "Rozwiązanie". Była cisza, kiedy przewożono więźniów ulicami Petersburga. Ktoś powiedział, że car powinien być zabity, tak jak Karol w Anglii, Ludwik we Francji i że muszą umrzeć również członkowie jego rządu, a jeżeli rozpęta się bunt ludu, to również część urzędników. Mianowano prezydenta republiki Rosji i tylko wtedy skończył się nihilizm."

(Jest oczywiste, że planuje się całkowite zniszczenie autokracji rosyjskiej, co będzie miało miejsce 18 lat później i będzie bardziej zbrodnicze, ponieważ nie tylko zamorduje się cara z rodziną, ale również miliony Rosjan.)

Miejsce święte w Palestynie (str. 232)

"Palestyna jest kluczowym miejscem handlowym Wschodu (obecnie uznawane jako przyszły ośrodek handlowy świata), nastąpi wzmożona rywalizacja handlowa oraz polityczna między mocarstwami. Najgorsze będzie to, że będzie miała miejsce rywalizacja religijna. Każdy kościół: protestancki, katolicki, prawosławny będzie żądał swoich świętych miejsc w Palestynie z wykluczeniem rywali. Religia faworyzuje nienawiść."

Zasługi Żydów (strona 340, 341).

"Jeżeli się weźmie pod uwagę, że chrześcijaństwo pochodzi od judaizmu, że wielkie i czyste idee głoszone przez Zoroastra i Konfucjusza były inspirowane przez Żydów; jeżeli myśl żydowska przeniesiona z Babilonu, gdzie ją poznali kapłani Buddy pomogła uświadomić Buddę Gotamy, światowy pokój, koniec wojen, zniknięcie zbrodni i wiele innych błyskotliwych idei proklamowanych przez proroków hebrajskich w dawnych czasach, oraz nauki żydowskie, które pomogły Mahometowi utworzyć Islam, to ma się zaledwie słabe wyobrażenie o tym, co zrobili Żydzi dla ludzkości"

(Ten cytat ukazuje stopień obsesji synów Abrahama, kiedy trzeba ocenić swoje prawa ludzi wybranych i bezdyskusyjnych spadkobierców ziemi w Palestynie.)

"Wówczas przedstawiciel Żydów powiedział: powinni panowie będąc instrumentem władzy widzialnej i niewidzialnej, spełnić obietnice potwierdzające, że ziemia święta powinna zawsze należeć do ziarna Abrahama."

Decyzja.

Decyzja rady była jednogłośna. Prezydent powiedział: "Głos historii musi być słyszany, głos sprawiedliwości respektowany, wola Boga i jego obietnica oraz gwarancje świętych miejsc w Palestynie dla hebrajczyków muszą być spełnione."

(Głosi wyłączność Palestyny dla Żydów. Odnosi się wrażenie, że to był projekt planu opanowania Palestyny przez Żydów).

"Główni rabini powinni się zebrać w Amsterdamie. Rząd został mianowany i wysłany do Jerozolimy. Pierwsza wiadomość podana w tym świętym mieście była taka, że wielkie mocarstwa zagwarantują istnienie i neutralność Palestyny. Kiedy mocarstwa wysłały oficjalny komunikat, gabinet ministrów został zwołany przez sanhedryn, aby działał jako trybunał sędziowski wraz z komisją składającą się z 3 najwyższych sędziów sądu najwyższego z każdego kraju. Teraz i w przyszłości Palestyna będzie forum arbitrażu całego świata. Zostało zwołane zebranie gabinetów ministrów wielkich mocarstw aby to zalegalizować."

Stanowisko odnośnie "wojny" aby "obalić rządy w wielu krajach" i wytypowanie Rosji było przepowiednią, którą szef izraelitów dobrze znał. Znając strukturę władzy manipulowaną przez Żydów przez takie oraz swoje stowarzyszenia jak Alliance, Związek syjonistów, Amerykańskie Rady Spraw Zagranicznych mógł Pereira Mendez ujawnić plany na najbliższą przyszłość. Tak, że zapowiedział I Wojnę Światową i w formie zawoalowanej rewolucję w 1917 roku. W swojej wizji podkreśla zdobycze swojego narodu jako cel pierwszoplanowy ponad socjalizmem czy spółdzielczością. Było jasne, że Pereira i jego bankierzy będą finansować rewolucję bolszewicką.

"Przepowiedzieli z przerażającą dokładnością I Wojnę Światową, która wybuchła 15 lat później i otwarcie Palestyny dla Żydów co było rezultatem tej wojny."

Książkę Pereiry Mendesa nazwano Kartą Magna przyszłości. Znany jest również list generała Alberta Pike, wielkiego przywódcy wyższej rady masonerii i założyciela Paladyzmu, który kierował wyższymi radami masonerii. Pisze on 15 sierpnia 1871 r. do Józefa Mazzini, inspiratora rewolucji przez swoje stowarzyszenie "Młode Włochy", "Młode Niemcy" a potem "Młoda Europa". Treść listu została ujawniona przez dowódcę eskadry Williama Guy Carra w książce Pawns in the game (Pionki w grze) wydanej w 1967 roku, gdzie na stronie 15 podano:

"Wojna Światowa powinna być tak rozpętana, aby umożliwić Iluminatom obalenie władzy cara w Rosji i przekształcenie tego kraju w fortecę komunizmu ateistycznego. Różnice wyolbrzymione przez "Agenta" Iluminatów między imperium brytyjskim i niemieckim powinny być wykorzystane w tym celu aby wywołać wojnę. Po jej zakończeniu trzeba wzmocnić komunizm i użyć do zniszczenia innych rządów i osłabienia religii."

Tekst pochodzi z listu, który miał w swych rękach Guy Carr. Oryginał listu, niedostępny dla zainteresowanych, znajduje się w Washington D.C., w świątyni masońskiej zakonu szkockiego. W tym liście są również wzmianki o II i III wojnie Światowej. Analizując teksty Pereiry odkrywa się plan głównych ośrodków władzy, aby obalić monarchię, konkretnie cara, wzmocnić komunizm i wejść na szczebel przywództwa światowego, aby położyć kres próbom opanowania kryzysów, wojen i rewolucji. Definitywne opanowanie na skalę światową władzy przez "Establishment" jest sprawą nieodwracalną.

Prowokatorzy I wojny światowej

(...)

Jakby nie było dosyć tej atmosfery wojennej, w Niemczech i we Francji prasa złośliwie dolewa oliwy do ognia wojny. Szczególnie aktywna jest prasa Austrii zarządzana w 75% przez Żydów oraz Węgier administrowana w 90% przez izraelitów. Brakowało iskierki aby wywołać eksplozję wojny i było nią zamordowanie księcia Franciszka Ferdynanda, syna brata cesarza Franciszka Józefa, głównego inspektora armii w Sarajewie. Ten młody arcyksiążę, następca tronu, był wyjątkowo utalentowanym człowiekiem i katolikiem, co było źle przyjmowane w tajnych kręgach masonerii. Nie było kwestią przypadku, że 15 września 1912 r. przywódca masonerii włoskiej głosi tą straszliwą przepowiednię: "Szkoda, że jest skazany; umrze w przedpokoju sali tronowej" (informacja od monseniora Jouin z "Revista Internazionale des Societes Secretes"). Istniała mroczna, kryminalna kampania organizowana przez loże masońskie i jeden z morderców Kabrinowicz potwierdził, że "od dwóch lat masoni skazali go na śmierć" Mordercy byli członkami "Narodnej Obrany" manipulowanej przez pułkownika Dimitriewicza, szefa tajnej służby Serbii. Zbrodnia była planowana przez międzynarodową siatkę masońską, a w momencie zamachu główni sprawcy przestępstwa nie byli w swoich urzędach. Wilhelm II; Paczicz, przewodniczący rady austriackiej; Poincare; tak jakby przewidywali smutne wydarzenie. Po zamachu w Sarajewie Austria stawia twarde warunki Serbii i daje 48 godzinne ultimatum. W podręcznikach historii pisano o wysiłkach cara Mikołaja II i cesarza Franciszka Józefa z Austrii aby zażegnać konflikt, pomimo nie otrzymywania na czas prawdziwych albo otrzymywania fałszywych wiadomości od swoich poddanych. O czym podręczniki historii nigdy nie wspominają, to perfidna, podziemna akcja lóż masońskich, które nie mając oficjalnych czy politycznych stanowisk mogą zachwiać równowagą sił na skutek swoich wpływów. Innym przypadkiem są ludzie, którzy dochodzą do stanowiska prezydenta danego kraju. Przykładem jest Poincare, który w krótkim czasie wywołuje konflikty między Rosją i Anglią, a 17 stycznia 1913 roku zostaje wybrany prezydentem republiki francuskiej. "Ten wybór dał przewagę elementom wojowniczym w rządzie francuskim." Poincare był adwokatem, szefem partii nacjonalistycznej, która szukała rewanżu na Niemcach; miał układy z bankierami i magnatami prasowymi i był uważany za człowieka skromnego i honorowego. Spotkał się dwa razy z carem Rosji w sprawie planu strategicznego kolei i ewentualnej pomocy dla Rosji, jeżeli Niemcy poprą Austrię. W szeregu rządów od grudnia 1913 r. działają bracia masoni: Bievenue Martin, Rene Renoult, Morrris, Rene Vivani, Ferdynand David i Pauł Jacquier. Bankierzy nie popierają nowych podatków dochodowych i nie daje rezultatów 3 letni dekret dla policji, ale bracia masoni, którzy są większością w rządach w 1914 roku, wściekle agitują za wojną. Zaledwie parę lóż we Francji i Austrii potrafi przekonać "prawicę" do porzucenia pokoju, porządku, równowagi aby uruchomić szowinizm narodów, podłą technikę mas, taktykę masonerii od czasów rewolucji 1789 r. Sprytnie nastawioną pacyfistycznie "lewicę" przekonują do sympatii dla autokracji rosyjskiej przeciwko militaryzmowi pruskiemu. Po dwu i pół rocznej wojnie jest około miliona ofiar i olbrzymie straty ekonomiczne, które ciążą na narodach i wtedy pojawia się promyk pokoju w osobie młodego cesarza Karola I , następcy Franciszka Józefa zmarłego 21 listopada 1916 roku. Z jego inicjatywy kanclerz niemiecki zwraca się do państw neutralnych: Stanów Zjednoczonych, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii z propozycją pokoju. Prezydent Stanów Zjednoczonych Wilson zbiera te propozycje i dyskutuje z aliantami. Odpowiedź Francji jest negatywna (314 głosów przeciwko 165), ale to nie zniechęca Karola I w poszukiwaniu pokoju. Karol I odpowiada na propozycje spotkania. Poincare kontaktuje się z premierem Briandem, informuje cara, króla angielskiego i jego premiera Lloyda Georgea. W dniach 28-30 czerwca 1917 zbiera się rada międzynarodowa masonerii w Paryżu, w której biorą udział reprezentanci krajów alianckich i neutralnych, oraz wysyłają kuriera do Wilsona. Wielki Mistrz Loży Wielkiego Wschodu, Andre Deley oświadcza: (akta rady, str. 84) "Liga Narodów zmienia się w obiekt wojny". Aby prowadzić politykę wojny, trzeba jeszcze poświęcić 300 000 żołnierzy francuskich i tyle niemieckich. W ten sposób, pomimo wysiłków Karola I, trzeba nieodwracalnie zniszczyć Austrię i Niemcy. Realizuje się starą ideę Mazziniego, którą wprowadza w życie międzynarodówka masońska. Na korzyść masonerii działają dziennikarze "Timesa". W.Steed w Anglii; Clemencau, Berthelot, Denis we Francji oraz prezydent Woodrow Wilson kierowany przez pułkownika Mandel-House, Żyda Benesza dygnitarza Masaryka. Szlachetna interwencja papieża Benedykta XV, który l sierpnia 1917 wysłał list do walczących stron, pozostała bez żadnego echa. Propozycja była taka, aby pokój oprzeć na 3 zasadach: niepodległość Belgii, uregulowanie sprawy Alzacji i Lotaryngii oraz odstąpienie Triestu Włochom. Kościół, który nie miał faktycznej władzy, ani poparcia monopoli, nie mógł zabrać decydującego głosu w tej sprawie.

Niepewny pokój ze Stanami Zjednoczonymi

4 grudnia 1917 r. Wilson w kongresie amerykańskim zadeklarował wypowiedzenie wojny monarchii austro-węgierskiej wobec bezmyślnej deklaracji księcia Czernina, rzecznika Austrii, o nierozwiązalności jej związku z Niemcami. Trzy miesiące wcześniej Francuzi, którzy prowadzili nieudaną ofensywę w 1917 roku otrzymali zapewnienie, że Stany Zjednoczone przystąpią do wojny. Petain powiedział: "Poczekam na Amerykanów i ich czołgi aby z moimi ludźmi zaprowadzić porządek moralny." Było znane od dawna tajnym kręgom w USA, to co oficjalnie ogłoszono w kongresie. Dowodzi to, że dostarczanie funduszy przez wysoką finansjerę uzależniono od dopasowania wojny do planów "Establishmentu" i stosowano swoją strategię finansową. Aby uniknąć reperkusji ekonomicznych w związku ze spekulacją, administracja Wilsona utworzyła bank "Competition National Association". Zwrócono się o współpracę do Banku Kuhn-Loeb, którego dyrektorem był P. Warburg (1868 - 1932), gwiazda z Wall Street, spadkobierca dynastii założonej w Hamburgu w 1798 r. Warburg był żonaty z Niną Loeb, a jego brat Feliks ożenił się z córką Jakuba Schiffa i wszedł do żydowskiej grupy w Nowym Jorku. Córka Warburga wyszła za mąż za W. Rothschilda. Poinformowany przez swego brata Maksa mieszkającego w Niemczech i przez Mendel House o przygotowaniach do wojny w Europie powiedział: "Stworzyłem ten bank w przewidywaniu konfliktu światowego." Oznacza to, że kiedy inni dostarczali broni, Warburg koncentrujący kapitał, dostarcza funduszy aby Stany Zjednoczone przystępując do wojny zmieniły strategię na jego korzyść, to znaczy plutokracji. Na zebraniu na Jekyll Island w Georgii, USA , na którym był P. Warburg, senator Aldrich; Frank Vanderlip z National City Bank (Rockefellera): H. Dawson i B. Strong (z grupy Morgana) ustalono, że 12 banków regionalnych z Rezerwy Federalnej zgrupuje 7525 banków narodowych. Z tą nową siatką finansową banków Rezerwy Federalnej, bankierzy są zainteresowani tym aby Stany Zjednoczone, które deklarowały neutralność 4 sierpnia 1914 roku, przystąpiły do wojny. Potężna grupa banków Morgana otrzymuje monopol na 85% udzielonych pożyczek. W październiku 1915 r. udziela pożyczki 500 milionów dolarów Wielkiej Brytanii i Francji. W listopadzie 1916 inne pożyczki żydowskim bankom: Morgana w Anglii i Kuhn-Loeba we Francji. Zanim Amerykanie wysłali swoje oddziały wojskowe do Europy, banki żydowskie z USA udzieliły pożyczek 2500 milionów dolarów aliantom i tylko 45 milionów Niemcom. Stany zjednoczone korzystają z wojny i przechwytują rynki handlowe Niemiec i Anglii w Azji oraz w Ameryce Południowej i przenoszą ośrodek władzy ekonomicznej z Londynu do Nowego Jorku. Rynek eksportowy USA wzrasta z 2329 milionów dolarów w 1914, do 8080 w 1920 r. W tym czasie import wzrasta z 1839 do 5278 milionów. Największe zyski mają grupy żydowskich bankierów Morgana i Kuhn-Loeba. W otoczeniu liberalnego Wilsona jest Żyd Bernard Baruch, uważany za szarą eminencję, który tak nagle się bogaci, że zaczyna dorównywać P. Warburgowi, o którym mówi: "Nie wiem dlaczego ludzie tak podziwiają P. Warburga. Pomimo wszystko nie jest on tak bogaty." Tworzy się Komitet Morski i Radę Obrony Narodowej (National Defense Councii), w skład której wchodzi 7 reprezentantów businessu oraz 6 ministrów. Dnia 5 marca 1918 r. Wilson mianuje Żyda Barucha przewodniczącym komisji i daje mu uprawnienia dyktatora ekonomicznego, ponieważ jest odpowiedzialny za zakupy stali i surowców dla aliantów. Przemysł okrętowy ma specjalne względy w Stanach. W 1913 roku budowano 15 krążowników, 250 niszczycieli oraz 36 łodzi podwodnych. Wydano 50 milionów dolarów na rozwój marynarki handlowej, która ma zastąpić 600 000 tonażową marynarkę handlową Niemiec. Całą tę flotę przekazano pod rozkazy Franklina D. Roosevelta, pochodzenia żydowskiego oraz Wilsona. Woodrow Wilson pochodził z rodziny prezbiteriańskiej i był profesorem, a potem rektorem Uniwersytetu w Princeton. Należał do loży masońskiej. W swojej kampanii prezydenckiej głosił Nową Wolność (New Freedom), przy poparciu Barucha z bankierami Morganem, Schiffem i innych. W 1916 roku zwiększył liczebność armii i zmobilizował przemysł, a Amerykanów przygotował do interwencji w Europie. Jeździł po różnych stanach USA z kampanią propagandową, mając po swojej stronie opinię publiczną. W październiku 1916 r. proponuje w Omaha: "Oddać całą naszą siłę do dyspozycji Ligi Narodów." Powody wojny i udziału w niej Ameryki zostały wyjaśnione w senacie usprawiedliwiając podjętą decyzję koniecznością walki przeciwko rządom autokratycznym, aby zapewnić demokrację na świecie. 5 kwietnia 1917 r. Stany Zjednoczone były już wśród aliantów. Wilson zmienia system rekrutacji do wojska, ponieważ pobór ochotników wynosił tylko 145 000 ludzi. Wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej zwiększa tę liczbę do l 250 000. Wilson przy pomocy Benesza doprowadza do rozkładu monarchii austro-węgierskiej wykorzystując ruchy niepodległościowe. Osiąga swój cel częściowo przez utworzenie rządu w Paryżu, który uznają alianci. Karol I ucieka do Szwajcarii 16 listopada, a Wilhelm II przekracza granicę holenderską. Tak sprawdzają się "przepowiednie" Żyda Pereira Mendesa: zniszczenie imperium austro-węgierskiego, niemieckiego, otomańskiego i w przyszłości rosyjskiego oraz anglosaksoński pokój przy pomocy traktatu, paktu albo konwentu masońskiego Ligi Narodów.

Rewolucja 1917 roku

Na wiosnę 1917 r. francuski generał Nivelle przeprowadza nieudaną ofensywę na froncie zachodnim. W armii francuskiej mają miejsce zamieszki i dezercja, co zmusza do wprowadzenia trybunałów wojskowych. W lipcu 1917 r. Niemcy przełamują obronę rosyjską między Dniestrem i Karpatami zajmując Galicję i Bukowinę. Wysoka inflacja i drożyzna w Rosji doprowadza do tego, że jej armia jest źle zaopatrzona w amunicję i żywność. Wojsko demoralizuje się i wzmaga agitacja rewolucyjna. Car Mikołaj II poświęca dużo uwagi sprawom społecznym i w 1905 roku oddaje władzę w ręce Wittego, którego zastępuje Stołypin. Kiedy ten zostaje zamordowany, do władzy dochodzi autokrata Goremykin, który posiada w ukryciu pomocnika mnicha Rasputina, popieranego przez klikę dworską. Działa jak mu się podoba, mianuje ministrów i obniża autorytet cara. Dwóch Żydów inspiratorów działa w tej szajce. Pierwszym jest Aaron Simanowicz, dusza Rasputina, a drugi Manuijew. Doradcy manipulują carycą, aby uzyskać jej poparcie w dwóch sprawach: osiągnięcia pokoju z Niemcami i polepszenia chwiejnej pozycji Żydów wśród Słowian. Trzeba ukryć fakt, że tysiące Żydów na terenach zajętych przez Niemców, współpracuje z najeźdźcą. Te intrygi są dyskutowane w Dumie i wielki książę Paweł informuje o tym cara Mikołaja II. Car jest opuszczony przez poddanych i dwór, wycofuje się do sztabu w Mohylewie (22 luty 1917) i zostawia wolne pole blokom wywrotowym, izolując się od wydarzeń. Duma pragnie scentralizować władzę przed wybuchem rewolucji, naciskana przez G. Buchanana, ambasadora Anglii i jego liberalną grupę masońską, wielkiego księcia Lwowa. Za angielskim ambasadorem ukrywa się Alfred Milner założyciel "Round Table" oraz lord Rosebery, zięć Rothschilda, aby zrealizować marzenia Cecila Rhodesa "rządu światowego zdominowanego przez anglosaksonów". Inną frakcją wywrotową w Dumie są socjaliści popierani przez robotników, studentów i niektórych intelektualistów, podzieleni na mieńszewików (współpracujących z burżuazją aby zaszczepić socjalizm) oraz bolszewików (którzy chcą zdobyć władzę drogą rewolucji, której wodzem jest Lenin). Od lutego 1917 r. panuje ogólny chaos i są coraz częstsze zamachy przy upadku dyscypliny wśród kozaków i policji. Rząd Tymczasowy księcia Lwowa jest rządem w ukryciu w Piotrogrodzie, w którym wygodnie instalują się bracia masoni. Rewolucja zaczyna się w Piotrogrodzie 27 lutego, a już 13 marca obejmuje Moskwę i inne miasta. Przy tej okazji instalują się dwie władze rewolucyjne: liberalno-postępowa i rad. W pierwszej fazie rewolucji zmuszono do abdykacji cara Mikołaja II, który to zrobił za namową generałów. Duma i Rady, które zaczęły urzędować 14 marca, działają w sposób umiarkowany. Prawdziwi przywódcy, którzy próbowali rewolucji w 1905 roku byli na uchodźstwie. Lenin otrzymał 200 000 rubli od Schmidta (syna handlowca multimilionera) i zainstalował się w Genewie z Bogdanowem i innymi. Również poza granicami kraju byli Trocki, Kamieniew, Kautsky, gdzie wydawali prasę komunistyczną przeznaczoną dla Rosji. Począwszy od roku 1902 Lenin odłożył na bok teorie Marksa, a specjalnie tezę, że zniszczenie kapitalizmu jest nieuniknione. Popierał opinie, że rewolucja zniszczy kapitalizm i że będzie kierowana przez partię rewolucyjną sterowaną przez intelektualistów, a nie przez robotników. Lenin był przekonany, że Rosja z powodu zacofania społecznego powinna przewodzić rewolucji proletariatu: należało zwrócić uwagę na robotników, chłopów i żołnierzy. Sloganem był "pokój i ziemia". Kiedy Lenin dowiedział się o abdykacji cara, pisze 11 tez aby przygotować drugą fazę rewolucji i chce wrócić ze swymi współpracownikami do Rosji. Problem polega na tym, że trzeba przejechać przez terytorium Niemiec w stanie wojny oraz trzeba mieć pieniądze. Pieniądze przychodzą z Berlina i z Ameryki. Generał Ludendorff potwierdził, że Żyd Solmasen dał Leninowi 40 milionów, a resztę dołożył Trocki z kapitału światowego. W "Papers relating to the Foreign Relations of the US" wymieniony jest przekaz 315 000 marek dla Lenina. Inny przekaz od Swensona do Furstena w Kronsztadzie w Rosji, z 6 września, jest na 207 marek dla Lenina. Kiedy Lenin z 31 współpracownikami pojawia się w Rosji, mienszewicy odrzucają jego 11 tez. Powołanyzostaje nowy rząd, do którego wchodzi Kiereński z 6 socjalistami. Przybycie 5 maja Trockiego zaostrza sytuację rewolucyjną. Trocki działał w Ameryce, wydając pisma i przygotowywał akcje wywrotowe z J. Schiffem i grupą agitatorów. Gdy planuje powrót do Rosji, statek zostaje zatrzymany i internowany w Halifax w Szkocji, gdzie pasażerowie są umieszczeni w obozie dla jeńców wraz z żołnierzami niemieckimi. Pułkownik Mandel House grozi aliantom wstrzymaniem pomocy i szybko wypuszcza z obozu grupę kryminalistów wywrotowców. Trocki i Lenin wraz ze współpracownikami są popierani przez wielki biznes i przez liberalnych kapitalistów, których interesuje wyeliminowanie autokracji rosyjskiej. Trocki dostaje pieniądze z Banku J. Schiffa i Kuhn-Loeba za pośrednictwem Maksa Warburga w Hamburgu oraz od Olafa Aschberga i Banku Nye Banken ze Sztokholmu. Tymi pieniędzmi bolszewicy mogą opłacić agitatorów i wywrotowców. Prowadzono agitację w fabryce Putiłowa. Organizuje się czerwoną milicję, która zaczyna aresztowania i konfiskaty. W związku z zapowiedzią przyszłej ofensywy na wszystkich frontach (16 czerwiec), mnożą się bunty w wojsku. Kontrrewolucja usiłuje zorganizować się. Grupa oficerów licząca 100 000 osób, oddziały kozaków, związek ziemian i rząd chcą przeciwdziałać rozkładowi państwa. Są starcia tłumów z kozakami i są zabici oraz ranni. Wbrew pozorom nie wybucha rewolucja, tylko dochodzi do władzy umiarkowany socjalista, człowiek marionetka, Kiereński, który 18 lipca tworzy rząd. Podtrzymuje oskarżenie sformułowane pod adresem Lenina i jego współtowarzyszy. Zarzuca mu, że jest szpiegiem niemieckim. Lenin ucieka ze Stalinem do Finlandii. Trocki wraz z grupą wywrotowców zostaje aresztowany. Rozkład armii jest widoczny i mówi się o wprowadzeniu stanu wyjątkowego i dyscypliny w policji, czego domaga się minister obrony Sawinkow. Kiereński aresztuje księcia Lwowa i zmusza do rezygnacji generała Korniłowa, którzy mogą doprowadzić do zniszczenia rewolucji. Mianuje nieudolnego generała Aleksiejewa i każe mu zaprowadzić porządek. Do pilnowania Pałacu Zimowego wyznacza marynarzy bolszewików, którzy w Kronsztadzie rozstrzelali swojego szefa. Zachęceni niezdecydowaniem i podziałem kontrrewolucjonistów, bolszewicy organizują wojsko i mają 400 000 uzbrojonych swoich czerwonych gwardzistów. Na początku września rząd ma do dyspozycji 6000 junkrów, 3 oddziały kozaków, l dywizję pancerną. Piąta armia i szereg innych formacji przechodzą na stronę bolszewików. Lenin z ukrycia wydaje rozkazy i instrukcje. W nocy z 24 na 25 września zaczyna się rewolta. Rozwiązana zostaje Duma, zajęte zostają budynki poczty, bank państwowy oraz centrala telefoniczna. W Pałacu Zimowym zamyka się Żyd Kiereński z 18 ministrami, a potem ucieka w przebraniu kobiety. Junkrzy nie są już w stanie obronić siedziby rządu. Komitet centralny, któremu przewodzi Lenin na wieść o zakończeniu wojny podpisuje szybko pokój i 3 marca 1918 uznaje niepodległość Polski, Litwy i Ukrainy. Dyktatura i terror szaleją na oczach zdumionych rewolucjonistów niemieckich: Kautskiego, Róży Luksemburg, Bebla. Zlikwidowano wolność prasy i wprowadzono zakaz zebrań. Na piątym zjeździe bolszewików (lipiec 1918) żydowscy szefowie rewolucji obrażają i przeklinają jeden drugiego. Celują w tym Trocki, Dzierżyński, Swierdłow, historyczka Spiridonowa. Oszukani socjaliści rewolucjoniści atakują Kreml i zmuszają do ucieczki Lenina wraz z komisarzami politycznymi. Niemiecki ambasador zostaje zamordowany. Żydówka Dora strzela do Lenina raniąc mu szyję i przedramię. Wybucha wojna domowa. Trocki domaga się ustąpienia Stalina i obejmuje kontrolę nad czekistami. Lenin potem przyznał, że w 1919 roku alianci mogli zniszczyć bolszewików w ciągu paru tygodni. Oprócz prób interwencji ze strony Francji z Clemenceau, zarówno Lloyd George jak Woodrow Wilson zachowali rezerwę według instrukcji wysokiej finansjery międzynarodowej: aby doprowadzić do zniszczenia autokracji i rozprzestrzenienia się rewolucji, w celu uniemożliwienia jakiejkolwiek reakcji, która by zagrażała dominacji albo interesom bankierów. Powstrzymywanie się aliantów od interwencji w czasie rewolucji bolszewickiej wskazuje, że wielki biznes miał swoje wtyczki wśród przywódców rewolucyjnych i przy ich pomocy mógł manipulować wydarzeniami. W czasie rewolucji wymordowano rodzinę carską. Rozstrzelanych poćwiartowano i wrzucono do dołu wypełnionego wapnem, żeby uniemożliwić identyfikację. Żydzi zajmowali wysokie stanowiska w różnych instytucjach rewolucyjnych w 1917 roku

(...)

Ośrodki władzy parcelują i rozdzielają Europę i cały świat

Jeszcze w latach 1919-1929 odczuwano skutki I wojny światowej, zarówno w gospodarce, polityce oraz w życiu społecznym. Ci co tworzyli Traktat Wersalski nie kierowali się hojnością, sprawiedliwością ani ostrożnością. W wyniku wojny zginęło 10 milionów ludzi, duże obszary zdewastowano, zniszczono przemysł, pola uprawne i pastwiska. Czy był do uniknięcia kryzys gospodarczy i kryzys klasy średniej i problemy z powodu bezrobocia w demokracjach europejskich i amerykańskich, który się zaczął z początku dekady lat dwudziestych, aby wybuchnąć w 1929 r.? Historycy powtarzają te same przyczyny: spekulacja pieniędzmi z powodu braku kontroli kredytów bankowych; inflacja powodująca wzrost cen, co w Niemczech ma miejsce w formie alarmującej w 1923 r.; spadek cen produktów rolniczych odbijający się na milionach rodzin, zostawiając je pod wpływem socjalizmu i komunizmu; ograniczenie kredytów amerykańskich w Europie i spadek eksportu towarów przemysłowych i tekstylnych. Detonatorem kryzysu była sprzedaż papierów wartościowych i wycofanie kapitału brytyjskiego 24 października 1929 na giełdzie w Nowym Jorku. Należy się domyślać, że ktoś pociągnął sznurki, aby kryzys tańczył po ulicy. Trzeba zacząć od podstaw, od Ameryki. Kryzys zaczyna się w 1907 r. i w 1911 republikanie są odsunięci od władzy. Mills i Meyer oskarżają Bernarda Barucha (ten który obracał się w wielkim biznesie i lukratywnych operacjach). Senator, partner w interesie gdzie jest bankier Morgan domaga się zwołania komisji aby zbadać nadużycia przy wyborach. Do powołania komisji nie dochodzi. Baruch umieszcza swojego współpracownika Browna w otoczeniu dyrektora departamentu podatków Douglasa, aby wprowadzić obostrzenia w ograniczeniu kredytów i pomocy. Baruch i Warburg unikają skutków kryzysu, ale wiedzą kiedy będzie miał miejsce i uprzedzają swoich akcjonariuszy w komunikacie 8 marca 1929 r. Kryzys zaskakuje rolników, których gnębią banki z hipotekami oraz przemysłowców, których produkcja w zakładach spada ze 120 do 57, między 1929 i 1932 rokiem. Ilość bezrobotnych wzrasta z 400 000 w 1929 r. do 13 milionów w 1933 r. Eksport spada z 5241 min USD w 1929 r. do 1615 w 1933 r. W roku 1933 zamknięto 2294 banki. Bankructwa w latach 1929 -1932 pochłonęły 30 000 milionów dolarów, a dochód narodowy spadł o połowę. W wyborach 8 listopada 1932 r. zostaje wybrany na prezydenta demokrata Franklin Delano Roosevelt. Pochodził z rodziny żydowskiej, która wyemigrowała z Hiszpanii do Holandii w 1620 r. Urodził się w 1882 roku, a ojciec jego był handlowcem w Nowym Jorku. Studiował w Harvardzie i ożenił się z półżydówką Eleonorą. Działa jako prawnik i w 1910 r. zostaje wybrany senatorem i mianuje Wilsona sekretarzem stanu do spraw marynarki handlowej. Wstępuje do loży masońskiej w Nowym Jorku, obraca się w środowisku bankierów żydowskich i występuje jako delegat w przygotowaniach do konferencji pokojowej 18 lipca 1918 r. Stając do wyborów prezydenckich w 1932 ma poparcie Barucha (45000 dolarów), Straussa (50000), Hearta (25000), Lehmanów, Warnera (film) oraz szeregu dyplomatów, również Kennedy'ego (ojca). Otrzymuje również pieniądze od Żydów z Partii Republikańskiej: Du Ponta, Rockefellera, Morgana, Feliksa Warburga, Schiffa i innych. Blokowana jest sprzedaż złota i tworzy się instytucje federalne z kredytem 580 milionów dla ożywienia przemysłu. Wprowadzono "New Deal" (Nowy Plan), nową filozofię obowiązków rządu w gospodarce oraz interwencjonizm państwa w sprawy gospodarcze. W swojej książce Looking forward Roosevelt wspomina Żyda Pereirę Mendesa. Strategia polega na wybraniu grupy ludzi (Brain Trust) (kartel mózgów), którzy torują drogę dla rządu, do specjalnego umiarkowanego socjalizmu w stylu "fabianizmu" z Anglii. Dwadzieścia lat przed wyborem na prezydenta Roosevelt mówił o nacjonalizacji i uspołecznieniu bogactwa. Grupie tej przewodzą dwaj ludzie związani z Baruchem: generał Johnson i George Peek. Innym zaangażowanym w politykę "New Deal" był Feliks Frankfurter, który za pośrednictwem Stimsona, sekretarza stanu wojny, nawiązał kontakt z Rooseveltem i Morgenthau. Frankfurter był uważany za szarą eminencję reżymu, ponieważ w latach 1914 -1917 zorganizował na Uniwersytecie Harvarda klub socjalistyczny, w którym umieścił 300 swoich przyjaciół w administracji. Dwóch spośród nich: niejaki Benjamin Cohen Żyd z polski i Thomas Corcoran irlandzki adwokat, zostali ulokowani z Żydem Meyerem w "Reconstruction Finance Corporation" w 1923 roku, zanim przeszli do ministerstwa skarbu. I ci dwaj słudzy Frankfurtera przy pomocy profesora z Uniwersytetu Columbia opracowali tekst "New Dealu". W rolnictwie działał Morgenthau, Żyd, człowiek B. Barucha, który wprowadził zarządzenia o zredukowaniu produkcji bawełny, tytoniu, kukurydzy itd., do poziomu sprzed wojny. Od chwili wybrania Roosevelta na prezydenta w 1936 roku planowanie państwowe działa na niekorzyść konsumenta. Morgenthau i Peek z kliki B. Barucha są oburzeni na manewry innej kliki - Frankfurtera i mówią o nich: "Jak plaga egipska, chmara adwokatów spadła na Waszyngton. W służbie sądowej opracowuje się plany... które się zamieniają w próby wprowadzenia systemu kolektywizacji w kraju." Do przemysłu również przenikają ludzie o podobnych poglądach. Do nich należy Litwin Sidney Hiliman. Ogranicza się produkcję, faworyzuje prace publiczne i redukuje ilość godzin pracy aby zwiększyć siłę nabywczą. Roosevelt obiecuje przemysłowcom wolne współzawodnictwo. Trudno uwierzyć, ale przy tych manewrach uspołeczniających rosną monopole, których się nie atakuje. W 1935 roku grupa Morgana ma obroty wielkości 30 000 milionów dolarów, grupa Kuhn Loeb 10800 milionów (kolejnictwo i banki); grupa Rockefellera 6600 milionów (przemysł i banki) i inne monopole: Chicago, Mellon, Du Pont de Nemours. Kontrola państwowa, szczególnie w dziedzinie prywatnej, występuje przeciwko tradycjom wolnej Ameryki. Sąd Najwyższy występuje przeciwko Rooseveltowi, który reaguje na swój sposób. Reformuje Sąd w 1937 r. zmniejszając liczbę sędziów z 5 do 4, którzy są mu posłuszni, a w latach 1940 i 1944 umieszcza tam swoich ludzi: Frankfurtera; Reeda, Douglasa. Za czasów Roosevelta nie zaobserwowano tendencji rozwojowych. Jest około 4 miliony bezrobotnych i 4 miliony młodych, którzy nigdy nie pracowali. Są duże różnice w dochodach. Osiem milionów Amerykanów ma zarobki 500 dolarów, a 500 rodzin ma dochody powyżej 3000 dolarów:

Program "New Deal" nie dał oczekiwanych rezultatów, ponieważ był programem posiadaczy kapitału bez poparcia ludzi.

(...)

Zastąpienie samowystarczalnych nacjonalizmów przez dyktatury

Kryzys rozprzestrzeniał się na Europę, Amerykę i cały świat powodując spadek cen, spadek produkcji, kryzys handlu oraz bezrobocie. W latach 1929- 1932 zanotowano 50% spadek produkcji rolnej; 62% produkcji przemysłowej; spadek produkcji stali z 120 do 50 milionów ton; 70% spadek obrotów handlu zagranicznego oraz 70% spadek cen. Wysiłki wspólnej akcji ze strony Anglii, Francji, Niemiec na konferencji w Londynie w 1933 zostały storpedowane przez Amerykanów w osobie delegatów B. Barucha, Raymonda Moleya z Tugwell i Adolfa Berle. Wszyscy trzej są przeciwnikami międzynarodowego porozumienia z krajami zachodnimi, ale nie sprzeciwiają się nawiązaniu stosunków dyplomatycznych z reżymem sowieckim, wymieniając ambasadorów Litwinowa w Waszyngtonie i Bullita w Moskwie. Stany Zjednoczone wykazywały słabość do socjalizmu, a Włochy, Niemcy i Austria skłaniają się do kontroli państwowej, ale antysowieckiej i antykomunistycznej. Niemcy, które najbardziej ucierpiały wskutek kryzysu z 1929 roku i będąc świadome szukają innego reżymu decydują się na mocnego człowieka, którym jest Adolf Hitler, założyciel narodowego socjalizmu. Wcześniej jednak, bo 16 listopada 1922 we Włoszech Mussolini staje na czele rządu. Jego demagogiczne demonstracje o charakterze rewolucyjnym doprowadzają go do władzy. Przy pomocy współpracowników, nawiązuje kontakt z magnatami przemysłowymi i bankierami. Otrzymuje poparcie armii, królowej wdowy Małgorzaty, księcia de Aosta i neutralność generała Badoglio. Generał Gandolfi organizuje "czarne koszule" i oddziały policji. Dwie orientacje masonerii, uspokojone przez obecność swych braci w grupie parlamentarnej i w partii faszystowskiej popierają ruch dotacją 20 milionów lirów i kredytami. Faszystowska Wielka Rada utworzona 15 grudnia 1925 r. jest najwyższym organem władzy. Partia faszystowska liczy 3 miliony członków i w 1933 r. - 2 miliony młodzieży. Nie istnieje wolność wypowiedzi ani prawo zgromadzeń. Nie ma partii, opozycji ani wyborów. Atak na konsulat w Godow i strzelanina na granicy z Somalią są pretekstem do faszystowskiej inwazji na Abisynię w październiku 1935 r. Zdobyta zostaje Addis Abeba 4 maja 1936 r. i wojna kończy się. Eden w Lidze Narodów oskarża Włochy o agresję i Anglia stosuje sankcje ekonomiczne i wojskowe. Są starcia między faszystami i frontem narodowym. W Hiszpanii jest dyktatura Miguela Primo de Rivery, aby ukrócić anarchię, wywrotowość separatystów z Katalonii i związki zawodowe. Stan wyjątkowy wprowadzono 13 września 1923 r. i dwa dni później dyktaturę. Kryzys finansowy powoduje ucieczkę kapitałów zagranicznych, dewaluację pesety i pogróżki ze strony wielkiego biznesu za stworzenie firmy naftowej CAMPSA przeciwko zagranicznym interesom. Dyktator wycofuje się 30 stycznia 1930 r. i umiera w Paryżu. Nie należy zapominać o liczebności masonerii, wśród ludzi zaangażowanych w politykę po opuszczeniu tronu przez Alfonso XIII, zarówno w rządzie tymczasowym jak i w tym, który proklamuje republikę 14 kwietnia 1931 r. Wśród ministrów są masoni: Alejandro Lerroux (sprawy zagraniczne), Martinez Barrio (komunikacja), Manuel Azana, przechrzta, mason (ministerstwo wojny), Casares Ouiroga (żegluga), Marcelino Domingo (szkolnictwo publiczne), Largo Caballero, Fernando de los Rioz, Garcia Prieto, Alvaro Albarnoz, Nicolau D'Oliver. Wraz z dojściem do władzy masonerii, pod osłoną republiki zaczynają się podpalenia i grabieże kościołów, klasztorów i wprowadzenie antykościelnych ustaw. W pierwszych dniach maja są dziesiątki napadów na obiekty sakralne, a 15 maja wydalono kardynała Segura. Wielka loża masońska zbiera się 23 maja i 25 maja i przekazuje swoje instrukcje rządowi przeciw Kościołowi (oddzielenie państwa, wygnanie zakonów, śluby cywilne); burżuazji (ograniczenie prawa do własności); armii (ochotnicza służba wojskowa). W nowym gabinecie 10 grudnia 1931 r. z prezydentem Alcala Zamorą, szefem rządu jest Manuel Azana i 6 ministrów, którzy są masonami: Zulueta, Ouiroga; Guiral; Los Rios, Domingo i Caballero. Krach na giełdzie w 1929 r. przyczynia się w Niemczech do wycofania funduszy 11 000 milionów. Bankrutują w Niemczech banki i firmy, a rezerwy spadają do 16 000 milionów marek. Latem 1929 r. jest l 200 000 bezrobotnych, przy końcu roku 3 200 000, a w listopadzie 1932 r. już 5 800 000. W lipcu 1932 r. wzrastają wpływy narodowego socjalizmu, który zdobywa 13 700 000 głosów i 230 deputowanych; socjaliści 8 milionów głosów i 113 miejsc; centryści 4500000 głosów i 73 miejsca, a komuniści tylko 5 200 000 głosów i 89 miejsc. Hitler podbudowany wynikami głosowania odrzuca propozycję objęcia stanowiska wicekanclerza, które mu ofiarowuje katolik von Pappen. Wybory powtórzono 12 listopada 1932 r. z powodu niedopełnienia formalności w poprzednim głosowaniu. Centryści dzielą się na 2 grupy, komuniści zwiększają ilość głosów do 6 milionów, a narodowi socjaliści notują spadek ilości głosów do 11 milionów. Z tym rezultatem Hitler zostaje kanclerzem. Po rozmowie z prezydentem Hindenburgiem i sekretarzem stanu Meissnerem - 30 stycznia 1933 r. Hitler zostaje szefem rządu i mianuje 2 ministrów ze swojej partii. Odbywa się uroczysta defilada z pochodniami, podczas której fetowano zwycięstwo narodowego socjalizmu. 27 lutego komunista podpala parlament i wprowadzono surowe prawa i aresztuje tysiące komunistów. 23 marca rząd przeprowadza głosowanie (441 za 94 głosów przeciw), aby dać specjalne pełnomocnictwa władzy Hitlerowi. Dzięki zręcznym manewrom zdobyto prowincje i stany federalne: Saksonię, Baden, Essen i 17 krajów związkowych zostaje pochłonięte przez Rzeszę. Jedyna partia która miała w 1932 1,5 miliona członków - wzrasta do 5 milionów w 1939 r. Stosuje się zasadę: jeden naród, jedno państwo, jeden wódz. Nakręca się koniunkturę gospodarczą bez precedensu. Instytucje i ludzie nie mają w dalszym ciągu pieniędzy, ale budzi się entuzjazm i chęć pracy. Adolf Hitler jest przekonany, że "złotem Niemiec jest zdolność ludności do pracy". W rzeczywistości stosuje się gospodarkę wojenną w czasie pokoju. Rozwiązano związki zawodowe, ale znika bezrobocie i od 1933 wzrasta udział robotników w przedsiębiorstwach. Robotnik korzysta z doskonałego systemu zapewniającego bezpieczeństwo i stabilność cen oraz zarobków. To powstawanie bogactwa drażni wielki biznes i marksistów, którzy całkowicie tracą nadzieję na zastosowanie w praktyce nieudanych doświadczeń sowieckich. Ale postęp socjoekonomiczny może zmienić się w przygotowania do wojny, aby odzyskać straty z I wojny światowej. Ideologia i polityka przedstawione przez Hitlera w "Mein Kampf", gdzie głosi wyższość rasy germańskiej i nawiązuje do dziedzictwa Krzyżaków jest odmianą syjonistycznego rasizmu. Działając w imię tego ducha odszczepieniec Hitler głosi (Linz, marzec 1933), że "został powołany przez Opatrzność" aby kierować ariów w walce przeciwko żydowskiemu zagrożeniu świata. Szuka inspiracji w hierarchii Kościoła ewangelickiego i w masonerii (skąd bierze magię i symbole rytualne). W tym momencie loże różokrzyżowców popierają narodowy socjalizm. Tak jak popierali reformację, tak teraz włączają się w nurt nazizmu posługując się biblijną ideą wybranych ludzi rasy germańskiej. Po I wojnie światowej w 1922 r. 3 odgałęzienia loży różokrzyżowców: Wielka Loża Matka z Berlina, "Trzy kule" Wielka Loża Narodowa Niemiec oraz Wielka Loża "Royal York" "Przyjaźń" oddzielają się od niemieckiej federacji wielkich lóż, która opiera się na organizacjach międzynarodowych zdominowanych przez Żydów. Do prożydowskich lóż zaliczały się: Wielka Loża w Hamburgu i we Frankfurcie oraz Wielka Loża Bayruth. Różokrzyżowcy działali w tajnych stowarzyszeniach aryjskich w czasach przed I wojną światową i teraz uważali za swój obowiązek podsycać poglądy rasistowskie z proklamacją słów: "Niemcy mieli świat w swoich rękach i nastanie dzień, że go znowu będą mieć." Te słowa wypowiedział w Wiedniu w 1900 roku Joseph Lanz, założyciel zakonu "Nowa Świątynia". Również baron Hund i Karl Haushofer, tak jak Lanz są entuzjastami poszukiwania pochodzenia aryjskiego z domieszką ezoteryzmu i w ten sposób pozyskują studentów. Karl Haushofer, profesor z Monachium, wygrzebał z głębi Azji doktrynę ezoteryczną, albo lożę świetlną, należy do tajnego stowarzyszenia "Thule", zakonu germańskiego z Berlina, założonego w 1912 r. przez Barona Rudolfa von Sebotendorff. Sebotendorff był w Turcji, astrolog, należał do różokrzyżowców i był uczniem żydowskiego kabalisty Termudi. Wraca do Niemiec w 1916 r. i organizuje stowarzyszenie "Thule" oraz frankomasonów w Oberland. Marksiści odkryli istnienie tego stowarzyszenia i zamordowali w Monachium siedmiu jego członków. Jednak "Thule" działa w niemieckiej partii robotniczej w 1919 r. i w robotniczych kręgach politycznych. Jeden z wpływowych członków "Thule" pisarz Eckart organizuje od 1918 roku seminaria rasistowskie pod nazwą "Dobry Niemiec". Eckart spotyka w 1919 r. Hitlera i jest pod wrażeniem jego zdolności krasomówczych i osobistego magnetyzmu. Ponieważ Eckart należy do narodowych socjalistów, więc Hitler zwraca na niego szybko uwagę. Każe mu czytać różne prace Gustawa Le Bon Psychologia tłumów, powierza mu propagandowe funkcje i rozkaz zgromadzenia 2000 osób w 25 miejscach spotkań "Narodowo-Socjalistycznej Partii Niemieckich Robotników". W czerwcu 1920 r. otrzymuje propozycje kierowania partią przy pomocy członków stowarzyszenia "Thule", między innymi byli Alfred Rosenberg, Karl Haushofer i Ernst Róhm, pomocnik Hessa. Stowarzyszenie "Thule" znalazło w Hitlerze swojego człowieka, tak jak masoneria Filaletów wybrała Karola Marksa aby przeprowadził swój plan polityczny. Potwierdza to fakt, że za plecami ludzi którzy działają na scenie politycznej zawsze wybiera się szefa. Dla ludzi z "Thule" Hitler okazał się prawdziwym koszmarem i najcięższą próbą i przeszkodą jaką spotkali w dziejach. Po II wojnie światowej przedsięwzięto środki, aby podobna sytuacja się nie powtórzyła. Narodowy socjalizm przyniósł Niemcom olbrzymią poprawę bytu podkreślając wielkość Rzeszy, powstałej z reżymu stanowego i to wywierało wpływ na sąsiednie narody z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, odpornej na zewnętrzne wpływy i nie adoptującej ani komunizmu ani nazizmu. Sympatie dla hitlerowskiego narodowego socjalizmu pojawiają się w Austrii, Czechosłowacji, Rumunii i na Węgrzech. Istnieją jednak opory w przyjmowaniu narodowego socjalizmu. Niemcy nie mają ani przyjaciół, ani narodów, które chcą z nimi współpracować, co doprowadza je do jedynej alternatywy: wojny i zniszczenia.

Przygotowania do II wojny światowej

Spisek przeciwko nazizmowi zawiązuje się w Stanach Zjednoczonych. "Jewish Cronicle" z 8 maja 1942 r. podaje: "Jesteśmy w stanie wojny z Niemcami od dnia kiedy Hitler doszedł do władzy." Wcześniej, w 1933 r. "Daiły Express" pisał: "Naród żydowski wypowiada Niemcom na całym świecie wojnę gospodarczą i finansową." W 1939 r. wspólnota żydowska w USA wynosiła 5 milionów osób rozsianych w 10 dużych miastach i stanowi 5% ludności Ameryki. Jest to mniejszość dobrze zorganizowana i z dużymi zasobami finansowymi i gospodarczymi, dysponująca 15 bractwami masońskimi, do których należy 2 499 stowarzyszeń i 5 800 000 członków z potężnych zakonów. W maju 1938 r. "Niezależny zakon B'nai B'rith ma 75 000 członków i 768 lóż masońskich. Zakon ten popiera międzynarodową akcję światowego kongresu żydowskiego oraz "Joint distribution of American Jewish Congress". Podobną organizacją jest zakon B'rith Abraham, który w 1939 roku liczył 52000 członków, 440 lóż masońskich pod przewodnictwem wielkiego mistrza Samuela Goldsteina i Maxa Wolfa. Istnieją mniejsze organizacje żydowskie: Frec Sons of Izrael; B'rith Izrael; Sons of Sion; B'rith Scholan; B'nai Jacob itd. Poprzez finanse (wielki biznes) żydowska mniejszość wywiera nieproporcjonalny wpływ do jej liczebności. W 1939 r. mają 2 reprezentantów w Sądzie Najwyższym, 10 deputowanych, 4 gubernatorów oraz ludzi na wysokich stanowiskach w administracji. Żydzi dominują w dużych agencjach prasowych i informacji: Havas w Paryżu, Reuter w Londynie, Associated Press, United Press, Wolf i Hirsch w Berlinie. Mają też wpływy w teatrze, filmie i muzyce. Przywódcy organizacji żydowskich szukają sojuszników wśród mniejszości, aby ukryć swój rasizm i monopolizację semicką. Chrześcijanie ofiarowują im współpracę w organizowaniu wieców, aby domagać się wolności religijnej, specjalnie dla religii mojżeszowej. Można wytłumaczyć takie nastawienie ze strony katolików, źle traktowanych przez administrację. Tu nastąpiło zbliżenie bankierów. Jedna z organizacji współpracy "World Alliance for International Friendship through Churches" zostaje utworzona w latach 1914-1918. W 1925 r. pojawiają się inne organizacje: World Fellowship of Faiths oraz Federalna Rada Kościołów Chrystusa, która nabiera rozmachu wraz ze wzrostem znaczenia Hitlera. Te wszystkie organizacje mają wspólne hasła: wolność religijna, wiara w jednego Boga, sprawiedliwość, dobro, akceptowanie etyki złotej zasady. Tych haseł używa również Roosevelt w swojej antynazistowskiej kampanii. Do akcji psychologicznej przeciwko Niemcom przyłączają się Żydzi, aby uruchomić potęgę finansową: posługując się lożami, które odrzuciły marksizm. Mówią o zagrożeniu Europy przez Niemcy, które chcą przewodzić i w tym czasie rozszerzają wpływy na Afrykę i Amerykę Południową. Jest jeden przypadek, że przemysłowiec Ford oraz ksiądz Coughlin występują przeciw presji syjonistów. Senator Gerald P. Nye, przewodniczący komisji oświadcza, że bankierzy i fabrykanci broni popchnęli Amerykę do wojny w 1917 roku i teraz sytuacja powtarza się. Roosevelt należy do klubu bankierów, jest bratem w loży masońskiej i ma nadzieję, że zostanie w 1940 r. wybrany prezydentem, skłania się ku wojnie i w tym duchu wygłasza przemówienie 5 października 1937 r. w Chicago. Konsekwentnie z duchem tego przemówienia zwiększa się budżet na budowę okrętów. Plan taktyczny przywódców w cieniu nie przewiduje, żeby Ameryka zaczynała wojnę, tylko żeby to zrobiły demokratyczne kraje Europy. Pomimo kompromisu z Monachium Roosevelt za namową Barucha wprowadza plan zbrojeń, co pochłonie w ciągu 5 lat 5 000 milionów dolarów i jest mile widziane przez bankierów. Liczba bezrobotnych spada do 10 milionów pomimo, że 95% ludności w Ameryce jest przeciwko wojnie. 4 stycznia 1939 r. Roosevelt alarmuje Amerykę: "Rozpętane za granicą burze stanowią zagrożenie trzech niezbędnych dla Amerykanów instytucji: religii, demokracji i dobrej międzynarodowej wiary." Anglia respektuje porozumienie w Monachium i w marcu 1939 r. wysyła do Niemiec misję przemysłową, wobec czego Roosevelt grozi zerwaniem traktatu handlowego i zawieszeniem sprzedaży samolotów. Oprócz nacisku gospodarczego otrzymuje Ameryka pomoc ze strony osób skłonnych do wojny: Churchill - pół Yankes; Eden-kuzyn Litwinowa , ambasadora sowieckiego; Wisman, partner banku Kuhn-Loeb. O ile nie spełniają się dokładnie sny Pereiry Mendesa, szefa sefardystów ze swoją ideologią "Anglia i Ameryka oazą pokoju", o tyle bardziej realny jest sen o "pokoju amerykańskim" i możliwość zamiany Anglii w stan amerykański. Jest sporo sympatyków Ameryki i wśród nich wyróżniają się: Curtis, profesor z Oxfordu; Harold Laski, syn prezydenta stowarzyszenia Żydów brytyjskich, redaktor "Daiły Herald"; Branden Breckan, który prawidłowo interpretuje sny Yankesów w periodyku "Economist". W rzeczywistości środek ciężkości przesuwa się do Ameryki, gdzie coraz częściej zapadają ważne decyzje. Syjonistyczne lobby kontroluje prasę w USA i dominuje w 90% w Anglii, co powoduje, że propaganda za wojną ogarnia całą wyspę. Z wyjątkiem sieci Lorda Rothermere pozostałe 4 trusty opowiadają się za wojną: Sunday Express, Evening Standard, Daiły Telegraph i Sunday Times.

(...)

Roosevelt przed wyborami 1940 r. nie chce żeby wyborcy zarzucali mu, że się wplątał w wojnę. Roosevelt w przeddzień wyborów nie tylko oszukuje aliantów, ale również zwodzi króla Belgii i królową Holandii, którzy chcieli aby przewodził lidze neutralnych i potępił ZSRR za inwazję Polski i Finlandii. Przy końcu 1939 r. Roosevelt tworzy "komitet zasobów wojennych", któremu przewodzi bankier Stettinius z US Steel i grupy Morgana. Inwestuje 50 milionów dolarów w broń, którą sprzedaje aliantom za 200 milionów dolarów! Na liście członków tego komitetu figurują Żydzi znani z wpływów na Wall Street: Felix Warburg, Khan i inni z Kuhn-Loeb, Strauss, bracia Lehman (przemysł lotniczy) i związani przez małżeństwa z grupą braci Lazard: Winthrop i Aidrich. 16 maja 1940 r. Roosevelt na sesji Kongresu zapowiada roczną produkcję samolotów - 50 000 sztuk. Generał Marshall chce zwiększyć liczebność armii z 220 do 500 tysięcy w 1941 r. i do 2 milionów w 1942 r. przez wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej. Na wysiłki zbrojeniowe patrzy łaskawym okiem masońska rada wyższa zakonu szkockiego, która się zbiera w Waszyngtonie 31 maja - wbrew opinii narodu amerykańskiego, który tylko w 14% popiera te zbrojenia. W obliczu wyborów Roosevelt robi wszystko aby trzymać się z dala od wojny: "Powinniśmy zostać za wszelką cenę na uboczu." W październiku na wiecu w Brookłynie obiecuje: "Walczę aby zachować naród w dobrobycie i pokoju. Walczę o utrzymanie narodu z dala od wojny." Kiedy zapewnił swój wybór na prezydenta 5 listopada (27 242 000 głosów za i 22 237 000 przeciw), zmienił swoje poglądy na temat wojny: "Stany Zjednoczone są gotowe walczyć na całym świecie aby utrzymać demokrację" (4 maja 1941 r.). Spekulanci rzucają się na rynek, aby zmonopolizować produkcję broni dla aliantów. W biurach odpowiedzialnych za produkcję broni, na zlecenie rządu zasiadają ludzie z kliki B. Barucha: Stettinius, Knudsen, Sidney i produkcja wojskowa wzrasta z 3 177 milionów w 1939 do 5147 milionów dolarów w 1941 r. W tym czasie ilość bezrobotnych spada z 9 do 6 milionów. Zyski dla Wielkiego Biznesu z produkcji broni są astronomiczne. Około 56 firm monopolizuje 75% zamówień na produkcję broni. Możliwe, że Roosevelt myślał o dobrobycie, ale potrzebował wojny aby sprawować gospodarczą kontrolę nad światem. Stany Zjednoczone wykorzystują okazję aby wejść na te rynki gdzie była Wielka Brytania. W zamian za dostarczenie Anglii 50 niszczycieli żąda koncesji na bazę wojskową na Antylach. Za 12 000 samolotów oraz za te które dostarczono we wrześniu 1939 (1400 samolotów) Anglia musi zredukować swój eksport do Ameryki Łacińskiej o 35%. Budżet wojskowy USA wzrasta z 13 000 milionów dolarów w 1939 do 71 300 milionów w 1944 r. Budżet ten jest finansowany z podatków dochodowych i trzyprocentowej pożyczki na 236 000 milionów dolarów. Roosevelt nie jest powolny gdy chodzi o zaopatrzenie "arsenału demokracji", aby uzyskać 215 dywizji, 875 000 ludzi, 45 000 czołgów w 1942 r. i 75 000 w 1943 r., 60000 samolotów w 1942 r. i 125000 w 1943 r.!

(...)

Kamienie milowe znaczące drogę zmowy dwóch mocarstw

Pierwsze ślady tajnego planu stworzonego przez syjonistów i ich masońskie ośrodki wykonawcze zostają specjalnie publicznie ujawnione w międzynarodowych decyzjach politycznych, które decydują o zimnej wojnie albo zbliżeniu między USA i ZSRR. W numerze "Timesa" z 16 marca 1942 r. John Foster Dulles, prezydent Federalnej Rady Kościołów proponuje plan pokojowy, który polega na projekcie "rządu światowego". Ten światowy projekt zawiera: likwidację lub zredukowanie suwerenności narodowej; międzynarodowe dowodzenie armią i marynarką wojenną; jeden międzynarodowy system monetarny; wolność emigracji na cały świat; zniesienie barier celnych i jeden bank światowy pod demokratyczną kontrolą. W tym projekcie nie mówi się kto będzie kierował, ale było jasne, że syjonizm, który liczył na bombę atomową w 1945 r. Gdyby nie nastąpiły przecieki z centrum atomowego Los Alamos od Allana Nuna za pośrednictwem Żydów: Dawida Greenglasa i pary Juliusza i Ethel Rosenbergów klan syjonistyczny skorzystałby z oferty rządu światowego. Próbowano przygotować grunt pod rząd światowy przez ONZ z inicjatywy B. Barucha, który działał w ośrodkach władzy i wokół Einsteina i zwołuje komisję atomową w Nowym Jorku (24 styczeń 1947), aby stworzyć międzynarodową instytucję składowania i kontroli broni atomowej. Wtedy Stalin poprzez Gromykę proponuje zniszczenie istniejącej broni. Rosjanie potrzebują tylko dwóch lat, aby mieć bombę atomową dzięki postępowcom i szpiegom komunistycznym w klice Roosevelta i Trumana. Dzięki powstrzymywaniu w swoim czasie Pattona i jego żołnierzy, Rosja mogła wywieźć najbardziej wartościowych techników niemieckich: Hertza (twórcę cyklotronu), Ludwika Beliona, Eisenberga (instalatora stosu atomowego) i 400 z laboratoriów w Berlinie. Są przecieki tajnych informacji z Ameryki i transport statkiem materiałów atomowych do Moskwy pod nadzorem zdrajców mających stanowiska w administracji amerykańskiej. Moskwa nie akceptuje projektu światowego, który proponuje frakcja judaistyczna co powoduje komplikacje w USA. Z powodu wzmożonej kontroli państwa, wzrostu niepewności stabilizacji społecznej i agitacji piątej kolumny komunistycznej, Amerykanie głosują na Partię Republikanów. Wraz z planem Marshalla Stany Zjednoczone wprowadzają po roku 1945 kontrolę nad Europą. Należy zachować formy demokratyczne i głosić wolność polityczną bez dyktatury, jak w Rosji, ale należy wymagać współpracy gospodarczej od tych, którym udziela się pomocy gospodarczej. Truman oświadcza w Ottawie (12 czerwiec 1947), że pomoże "ożywić i uzdrowić gospodarkę pod warunkiem, że będą działać w duchu ścisłej współpracy porzucając absurdalne bariery, które ich rozdzielały." Przy końcu 1947 r. spada amerykańska manna z nieba, albo plan Marshalla dla krajów Europy Zachodniej, specjalnie Anglii. 16 kwietnia 1948 r. utworzono europejski organizm współpracy gospodarczej. Anglia otrzymuje 5 793 milionów dolarów; Francja 3 710; Holandia 857; Niemcy Zachodnie 3 083, Włochy 1950; Grecja 776; Luxemburg 600. Hiszpania jest wyłączona z planu i poddana bojkotowi, ponieważ otrząsnęła się z komunizmu i reżym generała Franco nie zalicza się do demokratycznych. Plan pomocy został utworzony przez generała Marshalla, sekretarza stanu, mającego poparcie wpływowego B. Barucha. Ta współpraca gospodarcza będzie początkiem Stanów Zjednoczonych Europy, powstrzymujących zagrożenie sowieckie: 300 dywizji i wywrotowość. W czasie wojny w Korei pojawia się nowy dobry strateg amerykański generał Mc Arthur, który zdobywa Seul (13 marca 1951). Jest człowiekiem impulsywnym i może doprowadzić do zwycięstwa w wojnie, do czego nie należy dopuścić. Instrukcja mówi, że należy powstrzymać komunizm, ale go nie zwyciężyć! Za karę odwołuje się generała ze stanowiska głównodowodzącego. Następnie odwołano generałów Mark Clarka i Jamesa Van Fleeta. W centrum tej perfidnej zdrady, na skutek której przegrał naród amerykański jest Council of Foreign Relations krąg demagogicznych plutokratów, bliscy współpracownicy Roosevelta i Trumana. Z tej organizacji wychodzą impulsy sympatii dla kolektywizmu rosyjskiego, pomimo pogróżek i zimnej wojny między mocarstwami. Ambicje Stalina niepokoją zwycięzców II wojny światowej. Jako przedłużenie planu Marshalla proponuje się wojskową współpracę. Robert Schuman proponuje Francji, krajom Beneluxu i Wielkiej Brytanii rozszerzoną politykę współpracy europejskiej. Na spotkaniu w Londynie (5 maja 1949) zostaje zaakceptowany projekt Rady Europy, w skład której wchodzi 10 państw. Z niej wyłania się zespół konsultacyjny (87 członków), który się zbiera w Strasburgu. Stany Zjednoczone włączają się do pomocy wojskowej (17 marzec 1948) i powstaje Pakt Atlantycki, a później NATO podpisany w Waszyngtonie 4 kwietnia 1949 r. Stalin umiera 5 marca 1953 i są pogłoski, że jego śmierć nie była naturalna. Od 1948 roku trwa odsuwanie od władzy Żydów w ZSRR, którzy byli organizatorami rewolucji w 1917 r. i współpracownikami Lenina. Stalin odrzuca propozycję Goldy Meir aby zebrać 3 miliony Żydów rosyjskich i pozwolić im na emigrację. Rozwiązano żydowski komitet antyfaszystowski i w 1949 r. w paszporcie obowiązkowo jest odnotowywana narodowość "Żyd". W polityce zagranicznej ZSRR popiera Arabów: Nassera w Egipcie i partię "Tudeh", która wywołuje zamieszki w Iranie. Na XIX zjeździe partii (październik 1952 r.) Stalin mówi o "siłach podziemnych", które decydują o przebiegu wydarzeń. Nawiązuje do militaryzacji Niemiec i podkreśla, że zachód już nie ma monopolu na bombę atomową. Są antyżydowskie czystki wokół Mołotowa, Kaganowicza i Berii, trzech Żydów otoczonych setkami żydowskich funkcjonariuszy, którzy spiskują przeciwko Stalinowi. Mogą jednak zostać wiceprzewodniczącymi obok Bułganina i Mikojana. W ostatnich godzinach przed wylewem krwi do mózgu, lekarz Żyd Kuplin daje Stalinowi szereg zastrzyków i sam dokonuje sekcji zwłok. Powstaje pytanie dlaczego nikt nie podejrzewał morderstwa? 10 grudnia 1945 r. de Gaulle wraz z ministrem udał się do Moskwy, aby podpisać pakt ze Stalinem co czyni Francję satelitą Rosji. De Gaulle jest przeciwny europejskiej wspólnocie obronnej i popiera plan Mołotowa o jednej Europie od Atlantyku po Ural. Później de Gaulle wycofuje się z NATO i naraża się światowym ośrodkom władzy. Pojawiają się sympatie prosowieckie wśród ludzi z otoczenia prezydenta Eisenhowera (wybrany w 1952 i w 1956). 24 lutego 1961 r. opublikowane zostaje memorandum Departamentu Obrony pod tytułem "Świat pod efektywną kontrolą ONZ": "Jeżeli rozprzestrzenianie się komunizmu będzie efektywne, zachód przestanie interesować się ideą rządu światowego. Pomoc amerykańska dla ZSRR powinna być utrzymywana, gdyż w przeciwnym razie doprowadzi to do upadku imperium komunistycznego. "Memorandum było dziełem Republikanów. Wśród sympatyków Rosji Sowieckiej znajduje się CFR (Rada Polityki Zagranicznej) oraz Averell Harriman, Harold Stassen i James Warburg oraz 6 najpoczytniejszych gazet (New York Times, Washington Post, Sain Louis Post, Atlanta Constitution, Louisville Courrier Journal, Milwaukee Journal) i inne. Rano 4 listopada 1956 r. osiem dywizji pancernych (l 000 pojazdów, 2 500 czołgów) oraz 200 000 żołnierzy z terenów Czechosłowacji, Rumunii, Ukrainy i Rosji przekracza granicę węgierską na rozkaz Chruszczowa, którego popierają Mołotow, Kaganowicz i Susłow. Rada Bezpieczeństwa ONZ reaguje ostro na interwencję na Węgrzech i potępia Rosję większością głosów przy absencji Jugosławii. Według dziennika "Prawda" 4 listopada na wspólnym śniadaniu byli minister spraw zagranicznych Czepiłow, delegat Sobolew oraz Bernard Baruch z wpływowych kół w Waszyngtonie. O czym mówili? Zastanawiający jest ten zbieg okoliczności. Trzeba zwrócić uwagę na fakt, że ta "postępowość amerykańska" popierana jest od 1925 roku przez CFR (Radę Polityki Zagranicznej), uważaną za "rząd cieni". W 1947 roku wyraża tą ideę Arthur Schlesinger, asystent Kennedy'ego, a potem Johnsona, w magazynie "Partisan": "Stany Zjednoczone nie powinny próbować wygrać z komunizmem, ani zajmować się uwolnieniem krajów okupowanych, ani nie pozwolić na to, żeby się te kraje same uwolniły" "Trzeba wprowadzić krok po kroku socjalizm, w sposób demokratyczny wprowadzić stopniowo socjalizm do Stanów Zjednoczonych przez serię "New Deals". Stalin orzekł, że to jest niemożliwe do osiągnięcia. Aktywni twórcy tego programu nie pochodzą z klasy robotniczej, tylko są mieszaniną prawników, dyrektorów przedsiębiorstw, przywódców związkowych, polityków i intelektualistów w stylu pierwszego "New Deal". (Congress Record, A. 881, 6 luty 1962). Teraz uwaga! Ma miejsce wydarzenie z konsekwencjami historycznymi: stworzenie państwa Izrael. Po I wojnie światowej stworzono w Palestynie "przytułek Żydów", a po II wojnie światowej "państwo żydowskie". Istniały różne propozycje podziału Palestyny między Arabów i Żydów i stworzenie z Jerozolimy miasta międzynarodowego w latach 1937 - 39 - 46. Anglia chce się wycofać z Palestyny, gdyż ma już dosyć syjonistycznego terroryzmu. Lord Moyne, Wysoki Komisarz w Kairze zostaje zamordowany, gdyż nie chce przyjąć Żydów niemieckich. Zostaje wysadzony w powietrze hotel "King David" z 101 osobami (zabitymi) oraz z brytyjską kwaterą. Truman, będąc sam pochodzenia żydowskiego naciska, aby Anglia wycofała się z Palestyny i robi to pod presją światowej rady syjonistycznej, która interweniowała w rządzie amerykańskim przed wyborem Roosevelta. Utworzono komisję w Kongresie amerykańskim, aby rozpatrzyć problem Palestyny. 20 kwietnia 1946 Truman opowiada się za państwem Izrael. Na sesji ONZ (29 listopad 1947) w wyniku głosowania 130 za, 13 przeciw, 10 wstrzymujących się pozwolono na utworzenie państwa żydowskiego. Kiedy Anglia wycofuje swoje wojska i administrację z Palestyny (grudzień 1947 - maj 1948) milicja żydowska "Haganah" licząca 60 000 ludzi okupuje nielegalnie całą strefę i David Ben Gurion proklamuje niepodległe państwo Izrael, które zostaje uznane przez USA 14 maja, a przez ZSRR 17 maja! Czy ta okupacja była zalegalizowana? Dlaczego Stany Zjednoczone i Rosja to tolerowały? Jakie były naprawdę stosunki między mocarstwami, czy tylko wrogie manifestacje przed obiektywami telewizji? Arabowie reagują na to oszustwo, ale ponoszą klęskę jedną za drugą. ONZ okazuje swoją nieudolność i domaga się zawieszenia broni co ignorują syjoniści. Nasser w książce Egipt w ruchu, wyd. Seuil 1962, str. 208 pisze: "Byłem szczerym przyjacielem zachodu, ale niech teraz nie liczą na mnie w przyszłości." Nasser nacjonalizuje Kanał Sueski. Syjoniści są usadowieni w Palestynie, ale dokucza im bieda, ponieważ mają rolnictwo w Galilei. Pojawia się natychmiast pomoc od braci z "żydowskiego lobby". Pięciu braci interesu zbiera się na kongresie w Jerozolimie, aby rozwiązać problem wody rzeki Jordan, którą syjoniści potrzebują dla siebie. Między magnatami finansowymi są: Gastetner, Marcus Sief (obydwaj z Anglii), Guy de Rothschild, Yalensky (z Francji) oraz Amerykanie: E. Warburg i David Stone obaj z B'nai B'rith, którzy zmuszają Eisenhowera do wznowienia pomocy gospodarczej dla Izraela zawieszonej w 1953 r. Dolary płyną szerokim strumieniem do Izraela. W latach 1945 - 1955, Izrael otrzymuje od rządu USA 370 milionów dolarów; 135 z Export-Import Bank; 314 od inwestorów prywatnych oraz 300 milionów dolarów zebranych przez wspólnoty żydowskie w Ameryce. Niemcy Zachodnie tytułem odszkodowania dają Izraelowi 715 milionów dolarów. Inne narody w sąsiedztwie Izraela otrzymują w ciągu wielu lat zaledwie 30 milionów dolarów.

http://www.naszawitryna.pl/ksiazki_41.html

---