1. Zdefiniować pojęcie „technologia” i „technologia robót budowlanych”.

Technologia - metoda wytwarzania produktów określonego rodzaju; nauka stosowana o procesach wytwarzania produktów materiałów wyjściowych

Technologia robót budowlanych - zajmuje się metodami i systemami wykonywania poszczególnych rodzajów robót budowlanych oraz wznoszenia obiektów.

2. Mechanizacja produkcji budowlanej-etapy rozwoju

Jest to forma technologii tej produkcji, wyrażająca się realizacją budowlanych procesów technologicznych za pomocą maszyn-technologia zmechanizowanych robót budowlanych. Etapy rozwoju, wnioski pkt. 5

1. wydajność maszyn

1. teoretyczna

• pełne wykorzystanie parametrów maszyny

• brak obciążenia maszyny (bieg jałowy)

• najwyższe kwalifikacje obsługi

1. techniczna

• maszyna pracuje pod obciążeniem

• najkorzystniejsze warunki pracy

• brak zakłóceń w pracy (warunki laboratoryjne)

UWAGA. Wydajność techniczne nie jest osiągalna w praktyce budowlanej

1. eksploatacyjna

1. produkcyjna

2. właściwa

3. Pojęcie mechanizacji kompleksowej.

Jest ona rozszerzeniem mechanizacji na wszystkie czynności procesu produkcyjnego, zarówno główne jak i transportowe. Proces produkcyjny przebiega z reguły w sposób ciągły i równomierny: do czego przyczynia się wyeliminowanie pracy ręcznej, będące zasadniczą przeszkodą w osiągnięciu ciągłości pracy. Mechanizacja kompleksowa stanowi wyższy etap rozwoju w stosunku do mechanizacji częściowej, przy czym czynności ręczne są wyeliminowane (albo występują w minimalnym zakresie, tylko w czynnościach pomocniczych). Przy mechanizacji kompleksowej, następuje pełne zsynchronizowanie pracy, wszystkie maszyny wykonują określony proces technologiczny w zakresie wydajności miejsca i czasu pracy. Pojęcie mechanizacji kompleksowej oznacza taką metodę organizacji wykonywania robót budowlanych, w której poszczególne procesy produkcyjne w jak najwyższym, ekonomicznie uzasadnionym stopniu zmechanizowania, realizowane są w sposób ciągły równomierny (rytmicznie odpowiednim-wybrany jako optymalny-zestawem maszyn budowlanych, zharmonizowanych ze sobą pod względem możliwości, miejsca pracy, wydajności i pozostałych parametrów roboczych (zasięg, wysokość użyteczna działania, pojemność, nośność i udźwig)

W tego typu mechanizacji zamiast pojedynczymi zestawami maszyn (dobór maszyn w zestawie powinno uwzględniać zarówno kryteria techniczne jak i ekonomiczne). Maszyny o zestawie powyższym powinny być tak dobrane, aby z jednej strony zapewniono kryteria technologiczne, techniczne możliwości jakościowo dobranego i terminowego wykonania właściwej produkcji budowlanej, z drugiej zaś uzyskano efekt gospodarczy. Powinny być również tak dobrane aby:

• aby były wykorzystane w max stopniu w danych warunkach uzasadniony ekonomicznie

• eliminowały udział pracy ręcznej w procesie produkcyjnym

Zespół maszyn powinien w sposób ciągły i równomierny zapewniać realizację całego procesu technologicznego, dla którego został dobrany (tj. równoczesne lub kolejne wykonywanie wszystkich operacji wchodzących w skład tego procesu). Podstawowe zasady tworzenia zestawów maszyn:

• podział procesu technologicznego na operacje robocze, przewidziane do wykonania oddzielnymi maszynami

• określenie i przydział rodzaju maszyn do odpowiadających im przydzielonych zadań

• ustalenie maszyny głównej (wiodącej w zestawie)

• dobór maszyn współpracujących w zestawie do wydajności maszyny wiodącej, oraz wg pozostałych parametrów roboczych (pojemność, nośność, udźwig, użyteczna wysokość podnoszenia)

• przyjęcie układu technologicznego maszyn zapewniającego najwyższy stopień niezawodności (szeregowy, równoległy lub szeregowo-równoległy) uzyskania min rozkładów pracy (pracochłonność) niezbędnego do ujednolicenia produkcji (pracy maszynowej i ręcznej)

• uzyskanie najkrótszego cyklu wykonania pracy

• uzyskanie najniższych kosztów produkcji

4. Rodzaje transportu budowlanego:

1. ze względu na kierunek:

• poziomy (daleki, bliski)

• pionowy (dźwigniki, wciągniki stale, wyciągi, wciągarki)

• pionowo-poziomy (żurawie, suwnice, ładowarki, przenośniki)

1. ze względu na rodzaj dróg

• kołowy

• szynowy

• widny

1. ze względu na położenie na placu budowy

• zewnętrzny (przewóz materiału, maszyn, ziemi)

• wewnętrzny (z miejsc magazynowania do urządzeń transportu pionowego)

5. Stopień wykorzystania maszyny wiodącej współpracującej ze środkami.

Zasadniczym celem organizacji nieprzerwanego transportu, jest stworzenie takich warunków, w których byłaby osiągnięta równomierność transportu zarówno środków jak i grup roboczych lub maszyn załadowujących te środki. Celem ich byłoby osiągnięcie max wydajności (dużego wykorzystania maszyny współpracującej ze środkami transportowymi). Zalety organizacyjne i ekonomiczne takiej równomierności pracy są oczywiste.

7. Żurawie budowlane - charakterystyka i rodzaje

Żurawie są dźwignicami, które poza podnoszeniem mogą wykonywać obrót, przy przemieszczaniu ciężarów (ciężary zawiesza się na końcu ramienia żurawia zwanego wysięgnicą - wysięg stały, bądź wysięgnikiem - możliwa zmiana wysięgu. Wysięg żurawia jest to odległość między osią pionową obrotu żurawia, a równoległa do niej osią przechodzącą osią przez środek haka. Zmiana pochylenia kąta wysięgnika powoduje zmianę wysięgu.

Zdolność eksploatacyjna żurawia jest określana w tonometrach. Moment ten jest iloczynem wysięgu żurawia i udźwigu. Rozróżniamy zasadniczo 4-ry grupy żurawi:

• żuraw z wysięgnicami o stałym kącie nachylenia wysięgnicy, a więc o stałym udźwigu

• żuraw z wysięgnikiem nastawnym

• żuraw z wysięgnikiem zaopatrzonym w wózki

• żuraw z hydraulicznym mechanizmem umożliwiającym zmianę kąta wysięgnika

Parametry pracy:

• wysokość podnoszenia

• wydajność żurawia

• wydajność eksploatacyjna żurawia

Rodzaje żurawi:

• stałe:

• przyścienne lub okienne

• wolnostojące: niskie, masztowo - utwierdzone, wieżowe

• przesuwne:

- masztowe kołowe

- słupowe niskie

- masztowe

• przejezdne szynowo - wieżowe

• wieżowo - samo wznoszące

• przejezdne szynowe:

- wieżowe

- bramowe

- kolejowe

• jezdniowe:

- samojezdne

- wózkowe

- samochodowe

- gąsienicowe

8. Liny stalowe stosowane w budownictwie.

8.1 liny jednożyłowe - wykonane z drutów jednakowej średnicy, splecione spiralnie jako jedno lub wielowarstwowe wokół drutu centralnego. Ze względu na sztywność nie odpowiednie do maszyn budowlanych, mogą być stosowane jako odciąg do masztów czy żurawi.

8.2 liny dwuzwite - składają się z żył spiralnych drutów o4,5 - 1,5mm. Żyły składają się z jednej lub kilku warstw dookoła rdzenie konopnego lub stalowego. Jednowarstwowe mogą być stosowane do podnoszenia swobodnie zawieszonych ciężarów.

8.3 liny dwuzwite - przeciwzwite - druty w żyłach skręcane w jednym kierunku, żyły w przeciwnym. Jednowarstwowe stosowane w transporcie i montażu.

8.4 liny o przekroju zamkniętym - pojedyncza warstwa zewnętrzna składająca się z drutów profilowanych, dających gładką zewnętrzną powierzchnię. Stosowane jako liny nośne transportu linowego.

9. Wyciągi budowlane.

Służą do przemieszczania ładunku pionowo lub wzdłuż liny o nieznacznym odchyleniu od pionu. Niezmienne położenie platform lub pojemników z materiałami zapewniają prowadnice (kształtowniki lub liny). Zastosowanie przy wznoszeniu budynków metodą tradycyjną, a także w okresie wykonywanych robót wykończeniowych, w budynku uprzemysłowionym wyciągi jednosłupowe przyścienne, dwusłupowe wolnostojące z pomostem i masztowe, towarowo - osobowe, szczytowe.

10. Wymień jakie prace wchodzą w skład robót ziemnych przygotowawczych.

Roboty przygotowawcze:

• usuwanie drzew, korzeni i krzewów

• tyczenie konturów budynków

• odwodnienie, obniżenie pozycji wody gruntowej

• zdjęcie warstwy roślinnej ziemi

• rozluźnienie gruntu

• usunięcie kamieni, rozkruszenie skał i starych fundamentów

• zabezpieczenie terenów urwiskowych

• zaschodkowanie pochyłych powierzchni pod nasyp gdy przekracza ona dopuszczalne

• usunięcie gruntów ściśliwych jak torfy

• pobudować drogi do transportu mas ziemnych, zaplecze techniczne, sieci zasilające w wodę i energię elektryczną

11. Podział wykopów ze względu na wymiary

• wąsko przestrzenny : < 1,5 m

• szerokoprzestrzenny : > 1,5 m

• jamisty : <1,5 m w obu kierunkach

12. Ogólna charakterystyka podziału gruntów ze względu na trudności ich odspajania.

Najbardziej związana z technologią robót ziemnych jest klasyfikacja gruntów pod względem trudności odspajania. Grunty podzielono na 16 kategorii. Od 1 do 5, grunty mogą być odspajane ręcznie przy użyciu łopat, oskardów, drągów stalowych, klinów czy młotów pneumatycznych. Pozostałe zaś tj. 6 do 16 (począwszy od gruntów kredowych do skał), odspajamy przy użyciu materiałów wybuchowych.

13. Spulchnienie początkowe i końcowe gruntów-podaj podział przyjmowanych wartości, znaczenie w obliczeniach.

Spulchnienie polega na tym, że przy odspajaniu powiększa grunt swoją objętość (niezależnie od rodzaju gruntu i metody odspajania). Spulchnienie takie nazywa się początkowym. W nasypach obciążenie początkowe zmniejsza się pod wpływem obciążeniem warstw dolnych masą warstw górnych, pod wpływem opadów atmosferycznych czy maszyn zagęszczających. W wyniku tych działań spulchnienie początkowe częściowo zanika i pozostaje w średnich warunkach jako spulchnie końcowe. Przeciętne spulchnienie początkowe wynosi od 5% (ziemia zaorana) do 50% (skały od średnio twardych)aby określić objętość gruntu spulchnionego V_S, należy uwzględnić współczynnik spulchnienia przemnażając przez niego objętość gruntu rodzimego w wykopie. W praktyce częściej operuje się współczynnikiem spoistości S_S, który jest odwrotnością współczynnika spulchnienia.

14. Od jakich czynników zależy pochylanie skarp wykopów i nasypów.

Pochylenie skarp wykopów zależy od:

• kategorii gruntu

• szerokości dna wykopu

• czy naziom jest pod obciążeniem

• jaki jest głęboki wykop

Pochylenie skarp nasypów zależy od:

• rodzaju gruntu

• czy jest to nasyp stały czy tymczasowy

15. Jaka powinna być minimalna odległość podnóża skarpy odkładu (gruntu przeznaczonego do zasypywania wykopu) od górnej krawędzi wykopu. Jakie znaczenie ma w tym przypadku przepuszczalność gruntu, na którym złożono odkład.

W przypadku przygotowania odkładu gruntu przeznaczonego do zasypywania wykopów, odległość podnóża skarpy odkładu od górnej krawędzi wykopu powinna wynosić:

• grunty przepuszczalne 3[m]

• grunty nieprzepuszczalne 5[m]

16. Jaka jest przyczyna zróżnicowani nachylenia skarp pomiędzy wykopami i nasypami w gruntach spoistych.

Nachylenie skarp nasypów są łagodniejsze od nasypów wykopów tego samego rodzaju gruntu spoistego. Jest to wynikiem tego, że grunt w wykopie jest na ogół nienaruszony (przez koparkę), a zatem bardziej zbity i trwały - dlatego skarpy wykopów są często bardzo strome, nawet pionowe. Zaś grunt z nasypów jest gruntem odspojonym, czyli o odmiennych własnościach od gruntu w wykopie - stąd konieczność stosowania odpowiednich nachyleń skarp (nachylenie stoku naturalnego.

17. Sposoby zabezpieczania robót ziemnych (wykopów) przed napływającymi wodami powierzchniowymi (opadowymi). W jakiej odległości od skarpy wykopów należy rozmieszczać rowy zabezpieczające odwadniające?

Wszelkie wykopy, przekopy i nasypy na terenie budowy powinny być zabezpieczone przed wodami opadowymi, powierzchniowymi i gruntowymi. Sposoby:

• ochrona przed niekontrolowanym napływem wód opadowych do wykopów poprzez wyprofilowanie powierzchni terenu ze spadkami umożliwiającymi łatwy odpływ wody poza teren budowy,

• stosowanie wszelkiego rodzaju rowów odwadniających: rowów opaskowych otaczających wykop; rowów stokowych w dnie wykopów,

• kopanie rowów odwadniających od dołu do góry (co zapewnia ciągłość łatwego odpływu powierzchniowego wód opadowych),

• w niektórych przypadkach skarpy wykopów należy chronić przed erozją wód powierzchniowych (ochrona przed nadmiernym zawilgoceniem skarp - zapobieganie spływom gruntu),

• kontrola i konserwacja urządzeń odwadniających,

Stosuje się najróżniejsze rowy: boczne, skarpowe lub opływowe o kształcie trapezowym lub obłym (dostosowanym do obiektu) o spadku dna min. 0,02% (dostosowanym do rodzaju gruntu chronionych robót ziemnych, obiektów). Maksymalne spadki i maksymalne prędkości wody sprawdza się wg PN i literatury. W przypadku konieczności stosowania większych spadków dna rowu niż to podają wytyczne, dopuszcza się stosowanie w rowie kaskad umocnionych np. z betonu (o wysokości stopnia max 0,5m).

Rowy muszą znajdować się w odpowiedniej odległości od krawędzi chronionych robót ziemnych lub wykonanych obiektów: min 1,2m. Rowy powinny być: możliwie płytkie, dostosowane do wód opadowych, szczelne, odsunięte odpowiednio od korony skarpy wykopu lub nasypu (min 3m - gr. suche i zwarte; min 4m - gr. wilgotne i luźne).

Należy wodę z tych rowów ochronnych doprowadzić do studzienek zbiorczych w miejscach odpowiednio zabezpieczonych przed rozmyciem.

Oprócz odpowiedniego systemu rowów i drenaży można również w określonych przypadkach stosować studzienki zbiorcze z pompami.

Przy wysokim poziomie wód gruntowych (przy braku możliwości odpływu wód powierzchniowych i opadowych) stosuje się odwodnienia wgłębne (drenaże, studnie depresyjne i studnie chłonne) - sprawdzane przed okresem projektowanej eksploatacji. Ale odwodnienie wgłębne ma zastosowanie głównie do zabezpieczenia wykopów przed wodą gruntową (patrz punkt następny).

18. Sposoby zabezpieczania wykopów (robót) przed wodą gruntową.

Przy wysokim poziomie wód gruntowych stosuje się odwodnienia wgłębne (drenaże, studnie depresyjne i studnie chłonne), które mają na celu obniżanie poziomu wód gruntowych. Odwodnienie to wymaga sprawdzenia przed okresem projektowanej eksploatacji (dokonuje się tego za pomocą piezometrów).

Wykonywanie wykopów poniżej poziomu wód gruntowych bez odwodnienia wgłębnego dopuszczalne jest jedynie do głębokości:

• 1m poniżej poziomu piezometrycznego wód gruntowych - dla gruntów spoistych,

• 0,3m - dla gruntów piaszczystych.

Konieczność obniżenia wód gruntowych może być podyktowana również wymogami do stosowania odpowiedniego sprzętu budowlanego (na ogół ciężkiego).

Odwodnienie wgłębne musi być stosowane w ten sposób, aby nie naruszyć struktury gruntu w podłożu budowli wykonywanej, ani też w podłożu budowli sąsiednich.

19. Na jakim etapie realizacji robót ziemnych(przekopy, wykopy, nasypy) powinny być wykonane urządzenia odwadniające.

Po wytyczeniu budowli zimnej i przed spulchnieniem gruntu.

20. Do jakiej głębokości poniżej poziomu wody gruntowej jest dopuszczalne wykonanie wykopów w gruntach spoistych i piaszczystych bez odwodnienia wgłębnego(odprowadzenie wody gruntowej powierzchniowymi drenażami roboczymi lub rowkami).

Wykonanie jest dopuszczalne do głębokości:

• 1[m] poniżej poziomu wody gruntowe w przypadku gruntów spoistych

• 0,3[m] dla gruntów niespoistych

21. Jak należy postąpić jeśli wskutek niewłaściwie przeprowadzonego odwodnienia gruntu, grunt w poziomie posadowienia budynku lub budowli został nawodniony i stał się nie przydatny do posadowienia obiektu lub wykonywania robót ziemnych.

W przypadku nawodnienia gruntu w poziomie posadowienia budynku lub budowli, należy taki grunt usunąć na niezbędną głębokość i zastąpić go innym odpowiednim gruntem.

22. Jak należy postąpić w przypadku gdy na podłożu na którym ma być posadowiony obiekt budowlany , występują grunty wysadzinowe :istnieje zagrożenie ich przemarznięcia (np.w okresie robót bud.)

W takich wypadkach powinno się spód fundamentu , pod którym grunt może być narażony na przemarzanie, powinien znajdować się poniżej strefy przemarzania.

23. Czym można wyrównać podłoże do projektowanego poziomu posadowienia jeśli konieczność taka zachodzi np. wskutek przekopani albo usunięcia słabego gruntu . Czy taką warstwę można zagęszczać?

W celu wyrównania podłoża do projektowanego poziomu posadowienia , można stosować podsypkę piaskowo-żwirową lub chudy beton (warstwa betonu nie powinna być grubsza niż ¼ szerokości fundamentu )

W razie konieczności zastosowani grubszej warstwy należy sprawdzić czy nie spowoduje ona nadmiernych różnic w osiadaniu poszczególnych fragmentów fundamentów.

24. Czy można wykonywać fundamenty bezpośrednie na gruntach spoistych w stanie miękkoplastycznym i plastycznym?

Niedopuszczalne jest wykonanie fundamentów bezpośrednich na gruntach o dużej ściśliwości (np. torfy,

namuły , grunty spoiste w stanie miękkoplastycznym ) jeżeli projekt nie przewiduje inaczej.

25. W jakich przypadkach gruntowych spód fundamentu może być usytuowany na głębokości mniejszej niż granica przemarzania gruntu?

Można wykonywać na :

• gruntach spoistych , znajdujących się w stanie półzwartym , przy czym głębokość posadowienia nie mniejsza niż 0.5 m poniżej terenu,

• na skałach oraz zwietrzelinach skalnych i piaskach nie nawodnionych zawierających mniej

niż 10% ziaren pyłowych i iłowych lecz nie mniej niż 0.5 m.

26. Co należy wykonać w przypadku sytuowania fundamentów na podłożu gruntowym plastycznym?

Należy górną warstwę podłoża o gr. 10cm usunąć i zastąpić podsypką lub betonem jednofrakcyjnym , które ułatwiają zespolenie i usztywnienie podłoże pod fundamentem.

27. Sposób przygotowania podłoża pod fundament w przypadku gruntów lessowych o strukturze nietrwałej.

Należy podłoże zwilżyć i wtłoczyć w nie warstwę żwiru lub tłucznia na grubości 10-15 cm , na niej ułożyć warstwę chudego betonu o gr. 10-15 cm .ponadto podłoże to należy zabezpieczyć na całej pow. dna wykopu

przed napływem wód opadowych i powierzchniowych.

28. Czy można wykonywać zasypkę fundamentów gruntem (wnęki przy ścianach fundamentowych )przed wykonaniem stropu nad pomieszczeniami podziemnymi ?

Zasypkę fundamentową , gruntem można wykonywać po osiągnięciu przez konstrukcję fundamentu nośności wymaganej projektem . Zaleca się ,aby zasypywanie fundamentu nastąpiło po wykonaniu stropu nad pomieszczeniem podziemnym.

29. Czy rozpoczęcie robót fundamentowych musi być poprzedzone dokonaniem komisyjnego odbioru podłoża?

Na jakich etapach przygotowania podłoża pod fundament dokonywane są ewentualne odbiory?

Rozpoczęcie robót fundamentowych możne nastąpić dopiero po odbiorze podłoża . Odbioru dokonuje się bezpośrednio przed wykonaniem fundamentu , aby w okresie pomiędzy odbiorem a wykonaniem nie nastąpiło jego zmiany . Odbiór przeprowadza się przed ułożeniem podsypki . -np.: piaski -żwiry , chudy beton lub innych.

30. Czy możliwe jest składowanie gruntu w postaci odkładów przy wykopie w granicach prawdopodobnego klina odłamu gruntu?

Niedozwolone jest składowanie gruntu w postaci odkładów w granicach klina odłamu gruntu , jeżeli ściany wykopu nie są bardzo dobrze umocnione.

31. Wykopy w ścianach obudowanych - rodzaje obudów , ogólna charakterystyka i zakres zastosowań.

Deskowanie poziome , pionowe , ścianki szczelne , ścianki zakładkowe.

Deskowanie poziome - stosuje się w słabych gruntach . Są to dyle stalowe o specjalnym profilu rozpierane rozpórkami stalowymi.

Deskowanie pionowe - stosuje się w gruntach piaszczystych , nasyconych wodą.

Ścianki szczelne - w gruntach podmokłych , bagnistych , gdy pogłębienie wykopu bez zabezpieczenia ścian jest niemożliwe .

32. Ogólna charakterystyka obudowy rozpieranej w metodzie górniczej , warunki stosowania.

33. Ogólna charakterystyka i rodzaje ścianek szczelnych stosowanych do obudowy wykopów.

Ścianki szczelne z brusów.

Dolne końca brusów powinny być zaostrzone i w zależności od rodzaju gruntu okuta blachą . Brusy z jednej strony mają wpust a z drugiej pióro.

Ścianki szczelne stalowe płaskie , korytkowe , zetowe , skrzynkowe.

Wbija się ją zawsze parami rozpoczynając od narożnika . O szczelności ścianki decyduje szczelina w zamku pomiędzy profilami.

34. Jakie czynniki należy brać pod uwagę przy doborze maszyn do robót ziemnych (maszyny do odspajania i przemieszczania gruntu )?

• wielkość i zakres robót ziemnych,

• metody wykonywania poszczególnych robót,

• ekonomiczne wykorzystanie maszyn i środków transportu,

• zapewnienie odpowiedniego frontu robót.

35. Rodzaje i przeznaczenie koparek jednonaczyniowych .

• koparki przedsiębierne - głębokie , duże i suche wykopy ,

• koparki podsiębierne- wykopy średnich wielkości przy wysokim poziomie wód gruntowych , rowy,

• koparki chwytakowe- głębokie wykopy o małych powierzchniach i pionowych ścianach,

• koparki zbierakowe- głębokie wykopy w tym i zawodnione kanały , zbiorniki wodne.

36. Kryteria doboru środków transportowych współpracujących z koparką jednonaczyniową.

Stosunek nośności samochodu [t] do pojemności naczynia roboczego [m³] 7:1-10:1.

Im większa jest odległość transportu tym większą pojemność powinny mieć środki transportowe.

37. Spycharki - ogólna charakterystyka ,zakres zastosowań.

Spycharki są maszynami o płaskim torze skrawania . Ich praca polega na odspajaniu i przemieszczaniu urobku na określoną odległość . Są ekonomiczne w pracy , a ich zaletą jest zwrotność , prosta konstrukcja i łatwa obsługa . Podstawę kwalifikacji spycharek stanowią takie cechy konstrukcyjne jak : moc silnika , rodzaj ciągnika, na którym zamontowano osprzęt spychający , ustawienie lemiesza i sposób sterowania lemieszem .

Z uwagi na moc silnika , spycharki dzielimy na:

• małe (do 60 kW),

• średnie (80-150 kW ),

• duże (powyżej 150 kW ),

Najlepszą grupą spycharek w budownictwie krajowym stanowią spycharki średniej mocy . Z uwagi na rodzaj ciągnika rozróżniamy spycharki kołowe i gąsienicowe .

Prawie 90% światowej produkcji spycharek stanowią spycharki gąsienicowe . Podyktowane jest to dążeniem do uzyskiwania maksymalnej siły dzięki dużej przyczepności gąsienicy do podłoża . Zaletą spycharek kołowych , mimo mniejszej siły uciągu , jest ich duża mobilność umożliwiająca szybką zmianę miejsca pracy oraz przemieszczanie na dużą odległość . Prędkość spycharek kołowych dochodzi do 50km/h zaś gąsienicowych poniżej

15-20km/h . Ze względu na ustawienie lemiesza spycharki można podzielić na:

• czołowe o niezmiennym położeniu lemiesza w stosunku do wzdłużnej osi silnika ,

• uniwersalne zwane także skośnymi

Lemiesze spycharek uniwersalnych mogą być również pochylone w płaszczyźnie pionowej .

Ze względu na system sterowania lemieszem rozróżnimy :

• spycharki ze sterowaniem mechanicznym ,

• spycharki ze sterowaniem hydraulicznym .

Praca spycharek polega na odspajaniu gruntu i przemieszczaniu urobku do 60 m ( spycharki małe ) oraz do

100 m ( spycharki średnie i duże ).

Ten charakter pracy pozwala na stosowanie spycharek do takich robót jak :

-zdejmowanie i hałdowanie ziemi,

-plantowanie terenu ,

- wykonywanie wykopów pod budynki głębokości 1.5 m i inne .

37. Zgarniarki - ogólna charakterystyka , zakres zastosowań .

Zgarniarki są jednymi z najbardziej uniwersalnych maszyn do robót ziemnych .Konstrukcja zgarniarki

pozwala na wykonanie następujących operacji:

• skrawanie gruntu z jednoczesnym napełnianiem skrzyni ,

• przewóz gruntu ,

• warstwowe , równe rozścielanie przywiezionego gruntu na miejsce kształtowania nasypu.

Wielkością charakterystyczną zgarniarek jest pojemność geometryczna ich skrzyni .W budownictwie miejskim najwłaściwsze są zgarniarki 2.4 - 4.0 m³ .W bud. przemysłowym 4.0 - 6.0 m³ .Zgarniarki służą przede wszystkim do robót niwelacyjnych oraz drogowych .Są też wysoko efektywne przy wykopach fundamentowych o głębokości 3.0m , nawet przy niezbyt dużej ich objętości .Są najbardziej ekonomicznymi maszynami przy wykonywaniu wykopów po budynki mieszkalne pod warunkiem , że będą ciągnione przez odpowiednie ciągniki szybkobieżne .Poza bud. drogowym stosuje się je przy dużych zadaniach niwelacyjnych .Największy zakres zastosowania znajdują one w bud. przy wykopach fundamentowych.

37. Ładowarki - ogólna charakterystyka , zakres zastosowań.

Klasyfikacja ładowarek przeprowadza się biorąc pod uwagę pojemność geometryczną łyżki i rodzaj podwozia .Z uwagi na pojemność mamy ładowarki małe , średnie , duże i bardzo duże .

Ze względu na rodzaj podwozia mamy ładowarki kołowe i gąsienicowe . Podwozie gąsienicowe stosowane jest tam gdzie podwozie kołowe ulega szybkiemu zużyci np. przy załadunku skruszanych skał.

Ze względu na sposób wyładowania mamy ładowarki czołowe , obrotowe , przerzutowe oraz z wysięgiem bocznym .Najlepsze do robót ziemnych są ładowarki jednonaczyniowe czołowe na podwoziu kołowym.

Roboty ziemne wykonane przy pomocy ładowarek to:

• urabianie gruntu kat. I - II i transport urobku na odległość do 200m,

• wykonanie wykopów o gł. do 2m ,

• spychanie urobku gruntowego i innych materiałów sypkich na środki transportu ,

• załadowanie skruszonych skał w kamieniołomach .

38. Poprzez jaki parametr określamy wielkość : spycharki , zgarniaki , koparki , ładowarki.

1. moc , wielkość lemiesza , podwozie

2. jak (1) + pojemność skrzyni

3. jak (1) + pojemność łyżki

4. pojemność łyżki , podwozie

39. Spycharki-wpływ odległości przemieszczania na wydajność przy dużych odległościach przemieszczania gruntu.

Spycharki służą do odspajania i przemieszczania gruntów na nieznaczne odległości . prawidłowo powinno stosować się do 50 m przy przepychaniu w poziomie i do 100m przy przepychaniu ze spadkiem .Szczególnie

Maleje wydajność spycharki przy pracy na wzniesieniach .Ponieważ w miarę przemieszczania spycharka traci grunt z lemiesza więc stosuje się metody zwiększające wydajność pracy spycharek :

39.1 zastosowanie spycharek pracujących parami (wzrost wydajności spycharek czołowych o 20%) spycharki jadą ściśle obok siebie ,

39.2zastosowanie sposobu terenowego lub łożyskowego w pracy spycharki .Pierwsza polega na przepychaniu gruntu między wałami ziemnymi , które tworzą się po kilkukrotnym przejściu spycharki .Sposób terenowy polega na przepychaniu urobku w zagłębienia (ok..0.8m),

39.3 przyjęcie odpowiedniego schematu pracy dla spycharki .

40. Podaj grubość warstwy gruntu , którą należy pozostawić ponad projektowaną rzędną wykopu przy wykonywaniu robót spycharkami oraz koparkami jednonaczyniowymi .

Wykonywanie wykopów powinno wykonywać się bez naruszenia naturalnej struktury dna wykopu , dlatego przy zmechanizowanym wykonywaniu robót należy pozostawić warstwę gruntu ponad założoną rzędną .

Grubość pozostawionej warstwy wynosi:

• 15cm - przy pracy spycharkami , zgarniarkami , koparkami wielonaczyniowymi ,

• 20cm - przy pracy koparkami jednonaczyniowymi.

Pozostałą warstwę należy usunąć bezpośrednio przed wykonaniem fundamentów sposobem ręcznym.

41. Metody sztucznego zagęszczania gruntów.

Zależnie od rodzaju przyłożonej siły zewnętrznej maszyny lub urządzenia zagęszczającego grunt, rozróżnia się trzy podstawowe mechaniczne metody sztucznego zagęszczania gruntów:

1. wałowanie - maszyny o działaniu statycznym , a więc wałowania walcami .Wałowanie za pomocą walców gładkich posiada wadę występuje podczas ruchu walca powstanie fal . stosuje się więc walce gładkie wyposażone w 2 , 3 walce robocze .Walców gładkich należy używać głównie do gruntów spoistych , szczególnie zaś kamienistych .Walcowanie gruntów piaszczystych jest nieskuteczne .

2. ubijanie - do podstawowych urządzeń stosowanych do zagęszczania gruntu ubijakiem służą :

• ubijaki silnikowe -działające przez uderzenie oraz ubijaki silnikowe zagęszczające pod działaniem masy własnej,

• ubijaki samobieżne młotowe,

• ubijaki płytowe.

1. wibrowanie - jest to metoda skuteczna w gruntach sypkich i ziarnistych , gorzej w piaszczystych i gliniastych . Urządzenia:

• ubijaki wibracyjne - stosowane ręcznie , do małych ilości gruntu,

• zagęszczarki wibracyjne - elementem zagęszczającym jest płyta wibracyjna z wibratorem,

• walce wibracyjne - sterowane ręcznie , przyczepne samojezdne .

42. Maszyny stosowane do zagęszczania gruntów - zasady doboru.

Do zagęszczania stosowane są :

42.1 walce gładkie - samobieżne i przyczepne ,

42.2 walce ogumione - samobieżne i przyczepne ,

42.3 walce okołkowane - przyczepne ,

42.4walce wibracyjne - samojezdne i przyczepne ,

42.5 ubijaki - płytowe i koparkowe ,

42.6 zagęszczarki - kroczące i wibracyjne .

Zasady doboru :

- walce gładkie - do gruntów spoistych , tłucznia , nawierzchni drogowych ,

• walce ogumione - do gruntów piaszczystych i spoistych ,

• walce okołkowane - do gruntów spoistych ,

• walce wibracyjne - do gruntów piaszczystych tłucznia , nawierzchni bitumicznych.

43. Jakie parametry decydujące o zamierzonym stopniu zagęszczenia gruntu w nasypach i zasypywanych wykopach powinny być określone dla danego sprzętu , np. podczas próbnego zagęszczania?

Próbne zagęszczanie powinno być wykonane zgodnie z wytycznymi opracowanymi dla danego rodzaju robót ziemnych . Przy dokonywaniu próbnego zagęszczania danego rodzaju gruntu powinna być określona :

• wilgotność optymalna gruntu w odniesieniu do sprzętu przewidzianego do zagęszczania,

• największa dopuszczalna grubość zagęszczonej warstwy gruntu

• najmniejsza ilość przejść danym rodzajem sprzętu dla uzyskania wymaganego wskaźnika zagęszczenia gruntu

Wilgotność gruntu w czasie jego zagęszczania powinna być zbliżona do wilgotności optymalnej.W przypadku gdy wilgotność gruntu jest mniejsza od 80% wilgotności optymalnej , grunt należy zwilżyć wodą , a gdy jest większa od 125% wilgotności optymalnej , grunt należy osuszyć.

Grubość warstwy zagęszczanej nie powinna być większa niż :

• 15 cm - przy zagęszczaniu ręcznym

• 20 cm - - // - walcami

• 40 cm - - // - walcami wibracyjnymi i wibratorami

• 100 cm - - // - ciężkimi wibratorami lub ubijakami

44. Jaką wilgotność powinien wykazywać grunt w czasie jego zagęszczania ? Określ przedział w jakim ta wilgotność powinna się zawierać.

Wilgotność gruntu powinna być w granicach 80 - 125 % wilgotności optymalnej. Gdy wilg gruntu jest <80 to grunt należy zwilżyć wodą , gdy > 125 % należy zmniejszyć jego wilgotność przez zastosowanie np. rowów odwadniających , a w przypadkach technologicznie uzasadnionych przez dodanie wapna , popiołów lotnych , itp.

45. Czy można wykonywać zagęszczanie gruntu spoistego w czasie opadów atmosferycznych ? Jakie czynności są zalecane w przypadku wystąpienia opadów podczas prowadzonego zagęszczania gruntu spoistego.

Podczas opadów atmosferycznych zagęszczanie powinno być przerwane , po uprzednim wyrównaniu powierzchni warstwy walcem gładkim dla umożliwienia spływu wody.

48. Podaj maksymalną grubość warstwy gruntu zagęszczanego ręcznie i zagęszczonego urządzeniami wibracyjnymi.

Ręczne zagęszczanie mieszanki betonowej nie zapewnia w dostatecznej mierze dobrych wyników. Może ono być stosowane tylko w przypadkach małych ilości mieszanki betonowej lub braku energii do napędu mechanicznych środków zagęszczania. W praktyce jednak stosowane nierzadko. Stosuje się różnego rodzaju wibratory do zagęszczania ręcznego, o różnej masie i kształcie dzioba. Dobiera się je w zależności od konsystencji mieszanki. Mieszankę zagęszcza się warstwami do grubości 15cm.

Wibratory mechaniczne (o różnych częstotliwościach, amplitudach i prędkości drgań) umożliwiają szybkie zagęszczenie mieszanki, dobre wypełnienie deskowań, wzrost gęstości objętościowej i wytrzymałości betonu. Wibratorami mechanicznymi można zagęszczać warstwy grubości ... .

1. 57. Ogólne warunki rozdeskowania konstrukcji betonowych z uwzględnieniem obniżonych temperatur.

Przed przystąpieniem do rozdeskowania konstrukcji (z uwzględnieniem obniżonych temperatur) należy koniecznie sprawdzić wytrzymałość betonu na próbkach przechowywanych w takich samych warunkach, w jakich przebywał beton w konstrukcji. Przed przystąpieniem do zgniatania próbki należy je rozmrozić. Terminy rozdeskowania można określić orientacyjnie na podstawie osiągania przez beton wymaganego procentu wytrzymałości 28-dniowej, w zależności od czasu i temperatury dojrzewania wg literatury.

Zdjęcie bocznego deskowania z uwzględnieniem niskich temperatur dopuszcza się tylko w przypadku zastąpienia osłonami przepuszczającymi wilgoć (np. folią polietylenową) oraz zabezpieczającymi beton przed zamarznięciem.

(Dopisać brakujące pytania)

68. Po jakiej przerwie do chwili zabetonowania ścian należy betonować związane z nimi monolityczne belki płyty.

Belki i płyty związane monolitycznie ze słupami i ścianami można betonować nie wcześniej niż po upływie 2-3godzin (1-2) od chwili zabetonowania ścian i słupów.

70. Podaj przykłady zastosowania domieszek opóźniających wiązanie i twardnienia mieszanki betonowej.

70.1 do betonu transportowanego na znaczne odległości

70.2 betonów wykonywanych w warunkach podwyższonej temp.(żeby nie dopuścić do naprężeń zewnętrznych)

70.3 w betonowniach hydrotechnicznych

betonów fakturowych mieszanych betonowych pompowanych na znaczne odległości????

71. Na czym polega betonowanie metodą torkretowania? Podaj przykłady zastosowań.

Metoda torkretowania polega na narzucaniu mieszanki betonowej pod ciśnieniem sprężonego powietrza na deskowania lub inne powierzchnie tego rodzaju. Beton tego rodzaju nosi nazwę betonu natryskowego.

Mieszanka betonowa (lub zaprawa) może być również bezpośrednio wtłaczana pod ciśnieniem za pomocą węża do przestrzeni wewnętrznych konstrukcji (pęknięć lub niedostatecznie wypełnionych) - jest to beton wtryskowy.

Torkretowanie daje betonowi wysoką wytrzymałość na ściskanie oraz znaczne polepszenie innych cech technologicznych (wodoszczelności, ognioodporności, wytrzymałości na wpływy chemiczne, większą przyczepność). Z tego powodu metoda torkretowania może być stosowana do cienkościennych konstrukcji łupinowych, na powłoki izolacyjne (np. przy naprawie powierzchni kanałów ściekowych), na powłoki budowlane konstrukcji górniczych, hutniczych, tunelowych lub nawet na powłoki ognioochronne w piecach metalurgicznych hutniczych.

Metoda torkretowania może być stosowana zarówno przy zaprawie suche i na mokro.

Przy zaprawie suchej, mieszanka wysuszonych składników zaprawy (cement + piasek) pod wpływem sprężonego powietrza tłoczona jest do węża materiałowego - dopiero w dyszy łączy się z wodą i już jako mokra mieszanka wyrzucana jest z dyszy (z prędkością 70÷90 m/s).

Istnieje również torkretnica, która za pomocą sprężonego powietrza przesuwa gotową mokrą mieszankę betonową.

72. Metody zagęszczania mieszanki betonowej.

72.1 zagęszczanie masy betonowej za pomocą wibratorów

72.2 zagęszczanie przez odwadnianie (wykonuje się specjalnymi urządzeniami próżniowymi)

72.3 zagęszczanie ręczne (wykonuje się za pomocą sztychowania prętami stalowymi każdej warstwy ułożonej )

73. Rodzaje wibratorów stosowanych do zagęszczania mieszanki betonowej zakres i zastosowanie.

73.1 wibratory pogrążalne (oddziałują bezpośrednio na mieszankę w wyniku zanurzenia ich w mieszance, promień skutecznego działania zależy od rodzaju wibratora i średnicy końcówki roboczej). Są one stosowane w praktyce budowlanej do wszystkich rodzajów elementów.

73.2 wibratory przyczepne (wibratory te działają na mieszankę pośrednio przez deskowanie , wywołując drgania deskowania). Stosowane są na budowie przy zagęszczaniu mieszanki w słupach i ścianach o grubości nie większej niż 25 cm; gdyż w grubszych elementach dochodzi do nierównomiernego zagęszczenia.

73.3 wibratory powierzchniowe (zestawia się je bezpośrednio na powierzchni mieszanki , po włączeniu wibratora następuje współdziałanie wibracji z naciskiem wywołanym masą wibratora). Stosuje się go do zagęszczania mieszanki betonowej w elementach poziomych o małej grubości i rzadkim zbrojeniu.

74. Przedstaw typowy zestaw maszyn do wytwarzania transportu i układania mieszanki betonowej o dużej i małej wydajności.

74.1 zestaw o małej wydajności: (produkcja mieszanki na placu budowy)

74.1.1 betoniarki (naczyniowe lub przeciwbieżne)

74.1.2 wózek do przewożenia mieszanki (dwukołowy)

74.1.3 pojemnik do transportu i rozprowadzania mieszanki

74.1.4 żuraw

UWAGI:

• max wydajność zestawu to ciągła praca żurawiem

• zamiast wózka mogą być stosowane taczki lub japonki (przy opróżnieniu bezpośrednio do deskowania)

74.2 zestaw o dużej wydajności: (dowóz mieszanki z wyjątkiem betonu)

74.2.1 wytwórnia betonu (betoniarnia)

74.2.2 mieszalnik samochodowy,

74.2.3 pompa do betonu (samojezdna , na podwoziu samochodu)

Uwagi:

• max wydajność zestawu - pompa pracuje w ruchu ciągłym z maksymalną wydajnością.

• ilość betonomieszarek samochodowych określana poprzez zachowanie ciągłości dostaw mieszanki betonowej.

• konsystencja mieszanki podawanej powinna być plastyczna lub półciekła.

75. Jakie dane są niezbędne do ustalenia minimalnej i maksymalnej ilości betonomieszarek samochodowych dostarczających mieszankę betonową na plac budowy i rozprowadzana za pomocą pompy do betonu?

Założenie: czy pompa pracuje bez przerwy czy z przerwami

Jeżeli pracuje z przerwami to ile wynosi maksymalna przerwa pracy pompy

• czas podstawienia i manewrowania samochodu w wytwórni i na placu budowy,

• czas napełnienia betonomieszarki w wytwórni betonu czas jazdy mieszarki załadowane i pustej,

• odległość budowy od wytwórni,

• kategoria drogi (średnia prędkość jazdy)

• czas opróżnienia betonomieszarki na placu budowy.

76. Jaką konsystencję powinna mieć mieszanka betonowa przeznaczona do wykonywania betonów konstrukcyjnych i zagęszczana sposobem ręcznym?

Ręczne zagęszczanie może być stosowane do mieszanek betonowych o konsystencji ciekłej i półciekłej, ewentualnie plastycznej.

76. W jakich przypadkach dopuszczalne jest ręczne ubijanie lub zagęszczanie mieszanki betonowej o konsystencji wilgotnej lub gęsto plastycznej?

Gdy zbrojenie jest zbyt gęsto rozstawione i nie pozwala na użycie wibratorów pogrążalnych.

77. Przez ile dni powinna być prowadzona pielęgnacja wilgotnościowa świeżo ułożonego betonu przy zastosowaniu cementów portlandzkich oraz hutniczych? Jakie są skutki zaniechania pielęgnacji? Przy jakiej temp.( w okresie wymaganej pielęgnacji) nie należy polewać wodą świeżo ułożonego betonu?

77.1 polewanie wodą:

• świeży beton powinien być utrzymywany w dużej wilgotności przez czas co najmniej:

• 7 dni przy zastosowaniu cementów portlandzkich

• 14 dni przy zastosowaniu cementów hutniczych i innych

77.2 brak wilgotności:

• skutki zaniechania pielęgnacji:

• obniżenie wytrzymałości betonu

• uszkodzenie betonu (rysy i spękania)

Nie należy polewać wodą świeżo ułożonego betonu przy temp poniżej 15 °C

Polewania nie stosuje się podczas mrozów

78. Montaż rozdzielczy i kompleksowa ogólna charakterystyka metod.

Montaż rozdzielczy - montaż konstrukcji metodą rozdzielczą polega na kolejnym ustawianiu poszczególnych elementów jednego typu np. najpierw słupów, potem podciągów, belek, płyt itd.. Metoda ta pozwala na równoległy montaż elementów za pomocą dwóch i więcej żurawi np. pierwszy żuraw zajęty jest przy montażu słupów, drugi za nim przy montażu belek itd.

Montaż kompleksowy - metoda ta polega na wbudowywaniu wszystkich elementów tworzących segment poziomy

lub pionowy montowanej konstrukcji przy jednym przejściu roboczym maszyny montażowej. Przy montażu metodą kompleksową ważne jest dostarczanie prefabrykatów we właściwej kolejności każdy brak elementu powoduje przestoje maszyny

79. Podstawowe maszyny montażowe- ogólna charakterystyka

79.1 dźwigniki i podnośniki

79.1.1 dźwigniki stosowane są w budownictwie do podnoszenia i opuszczania ciężkich przedmiotów.

79.1.2 podnośniki - umieszcza się je ponad podnoszonym ewentualnie opuszczanym elementem. Do pracy podnośników niezbędne są słupy. Służą do ponoszenia zintegrowanych struktur budowlanych.

79.2 wciągarki - urządzeniami do pionowego , poziomego lub pochyłego przemieszczania przedmiotów. Najczęściej stanowią części składowe maszyn transportu pionowego :koparek, spycharek, i innych maszyn o sterowaniu linowym

79.3 wciągarki budowlane - są urządzeniami do pionowego przemieszczania ładunków.

79.4 żurawie budowlane - są dźwignikami , które poza podnoszeniem mogą wykonywać ruchy obrotowe przy przenoszeniu elementów.

79.5 suwnice budowlane - są maszynami transportu pionowo-poziomego szeroko stosowane w zakładach przemysłowych. Znajdują zastosowanie przy robotach ładunkowych, przy montażu stalowych konstrukcji ,mostów. Stosuje się je nieraz do montażu budynków z elementów wielkopłytowych i przestrzennych.

79.6 transport liniowy - urządzenia te znajdują zastosowanie przy realizacji konstrukcji o wydłużonym

kształcie jak: zapory wodne, wiadukty, mosty.

113.7 maszyny do transportu ciągłego- są urządzeniami służącymi do transportu pochyłego materiałów sypkich, plastycznych lub mających charakter jednorodnej drobnicy.

80. Montaż słupów sposobem zawieszania, nasuwania, obrotu - charakterystyka ogólna.

Sposób zawieszania - jest to metoda najprostsza i najczęściej stosowana. Polega na tym, że po założeniu zawiesia i osprzętu, słup jest unoszony do położenia pionowego , przetransportowany nad miejsce ustawienia i opuszczany do gniazda bloku fundamentowego. Słupy ze wspornikami wymagają przedtem obrócenia, a dopiero potem zakładane jest zawiesie i słup jest unoszony.

Sposób nasuwania - Słupy układa się głowicą przy fundamencie tak aby żuraw ustawiony nad fundamentem unosił górny koniec słupa pionowo nie odchylając liny z hakami i stopą słupa umieszcza się na wózku , który w miarę jak głowica unoszona jest do góry, przesuwa się po szynach lub utwardzonej nawierzchni ku fundamentowi , ciągnięty przez wciągarkę.

Sposób obrotu - montaż ten polega na wstępnym ułożenia dolnego końca słupa tak , aby po postawieniu znalazł się na właściwym miejscu na stopie fundamentowej. Po podniesieniu słupa reguluje się jego ustawienie przez obrót żurawia.

81. Metody montażu masztów i konstrukcji wieżowych - ogólna charakterystyka

Metoda montażu obiektu w całości - stosowana przy montażu wież i masztów o wysokości nie przekraczającej 100m. Polega na początkowym scaleniu całej konstrukcji w pozycji poziomej w miejscu jej ustawienia, a następnie jej i maszty o niezbyt dużej wysokości (do17m). Podnosi się za pomocą żurawi kołowych lub gąsienicowych. Wieże i maszty o wysokości do 60m podnosić można stosując metodę obrotu za pomocą masztu ruchomego.

Metoda narastania - stosowana przy montażu wież i masztów ponad 100m , polega na montażu całej konstrukcji w projektowym położeniu za pomocą żurawi samopodnośnych lub pomocniczych masztów montażowych przymocowanych do konstrukcji. Montaż może odbywać się częściami tj. elementami scalonymi lub pojedynczymi elementami.

82. Metody montażu zbiorników stalowych cylindrycznych.

Zbiorniki cylindryczne mogą być wykonane przez montaż pojedynczych elementów lub elementów scalonych w postaci całych pierścieni. Montaż elementami scalonymi polega na montażu całych pierścieni płaszcza w poziomie terenu i stopniowym posuwaniu ich pod zmontowaną już konstrukcję zbiornika. W pierwszej kolejności montuje się w poziomie terenu kopułę zbiornika , którą następnie podwiesza się za pomocą wielokrążków zawieszonych na belce wspartej na masztach montażowych. Podwieszoną część konstrukcji podnosi się na wysokość następnego członu zbiornika montowanego w poziomie terenu. Człon ten łączony jest następnie do uniesionej nad nim kopuły i podnoszony razem z nią na wyższy poziom oswobadzając miejsce dla następnego poziomu.

84. Montaż konstrukcji wielkopłytowych

Montaż swobodny - może być prowadzony przez wyznaczenie miejsc usytuowania montowanych elementów odmierzanych wg krawędzi elementów, osi ścian budynków, marek kontrolnych, prętów kierunkowych.

Montaż wymuszony - charakteryzuje się tym, że osadzenie elementów w prawidłowym położeniu w konstrukcji następuje w sposób przymuszony. Dzięki zastosowaniu w elementach odpowiednich zazębień lub połączeń a mianowicie:

• występów rektyfikacyjnych

• czopów rektyfikacyjnych

• trzpieni rektyfikacyjnych

• śrub rektyfikacyjnych

85. Jaki jest max dopuszczalny kąt wierzchołkowy między cięgnami zawiesia oraz odpowiadające temu kątowi dopuszczalne obciążenia robocze?

Max kąt to alfa=160⁰ i odpowiadające temu kątowi obciążenie robocze to 57 kN.

86. Co powinno być przedmiotem sprawdzenia przy odbiorze tynków?

Odbioru tynków dokonuje się w 7 dni po wykonaniu. Jeżeli zachodzi obawa złej przyczepności do podłoża wówczas termin odbioru przesuwa się do 21 dni po wykonaniu tynku. Przed dokonaniem odbioru sprawdza się czy w czasie tynkowania temperatura zewnętrzna nie spadła poniżej 0⁰C i czy tynk był zabezpieczony przed zamarzaniem.

Odbiór tynku polega na sprawdzeniu:

• zgodności z dokumentacją

• własności użytej zaprawy

• należytej grubości warstwy

• przyczepności do podłoża

• rozmiaru i liczby wad.

Jakość zaprawy sprawdza się przez dotyk i oględziny. W przypadkach wątpliwych przeprowadza się analizę chemiczną. Grubość warstwy bada się w otworach o średnicy 30 mm wycinanych z tynku aż do podłoża. Jeżeli powierzchnia tynku wynosi do 5 tys. m², wykonuje się 5 otworów, zaś na każde dalsze rozpoczęte 1000 m² wykonuje się dodatkowy otwór. Przeglądanie tynku do podłoża sprawdza się przez opłukiwanie, w przypadkach wątpliwych przeprowadza się próbę wg normy. Wady ustala się przez oględziny i pomiary odchyłek. Powierzchnie tynków powinny być regularne i mieć obrys podany w projekcie.

87. Wymień główne zagrożenia dla pracowników przy robotach tynkarskich z użyciem agregatów tynkarskich.

Operatorzy obsługujący końcówki tynkarskie oraz pozostali członkowie zespołu podczas pracy powinni być zaopatrzeni w okulary ochronne i rękawice.

Po zainstalowaniu agregatu tynkarskiego należy przeprowadzić próbę wolna całego urządzenia w ciągu kilkunastu minut pod ciśnieniem 1.0 do 1.5 MPa, w zależności od rodzaju pomp. Wyłącznik powinien być zawsze zakryty obudową, a podłączenie silnika do sieci elektrycznej należy wykonać przy udziale elektryka budowy. Niezależnie od powyższych wymagań zabrania się:

• pracować przy ciśnieniu wyższym od wskazanego w metryce agregatu

• pracować przy występujących usterkach w pompie lub przewodach

• podciągać dławicę, smarować ruchome części maszyny w czasie pracy agregatu

• pracować pompą do zapraw bez sygnalizacji, operator jest odpowiedzialny za dopilnowanie sygnałów rozpoczęcia, przerw i zakończenia pracy

• w obecności postronnych robotników przedmuchiwać węże sprężonym powietrzem, ponieważ nagłe wydostanie strumienia powietrza z resztkami zaprawy jest bardzo niebezpieczne

• zezwolić na pracę pracowników, którzy nie przeszli instruktażu BHP

• przeprowadzać kontrolę silnika bez przewodów elektrycznych bez wyłączenia, przy każdym agregacie powinna być wywieszona na wid

• ocznym miejscu instrukcja BHP.

93. Przy jakich temperaturach otoczenia powinny być prowadzone roboty pokrywcze z zastosowaniem pap asfaltowych? W jakich warunkach należy przechowywać papę bezpośrednio przed jej użyciem?

- układanie przy pogodzie bezdeszczowej: lepik asfaltowy na gorąco min 5^oC

- na zimno 10^oC

- patrz 102

96. W jakich przypadkach układamy papę prostopadle, a w jakich równolegle do okapu:

- równolegle jeżeli <30^o

- prostopadle >30^o

98. Ogólna charakterystyka pokrycia papowego wentylowanego. Czy w pokryciach dachowych wentylowanych wlicza się papę wentylacyjną do liczby warstw pokrycia?

Zapobiega powstawaniu pęcherzy w skutek kondensacji pary wodnej pod pokryciem. Istota polega na wytworzeniu szczeliny powietrznej miedzy podłożem i pokryciem. Połączonej z powietrzem zewnętrznym za pomocą kominków lub obróbek malarskich

99. W jaki sposób mocuje się do podłoża papę:

• wentylacyjną zwykłą,

• wentylacyjną perforowaną z gruboziarnistą posypką?

Wentylacyjna perforowana - bez przyklejania na podłożu zagruntowanym posypką do dołu, pasy układamy na styk bez zakładu. Następnie smarujemy lepikiem asfaltowym bez wypełniacza na gorąco. Lepik przechodzi przez otwory papy i kotwi ją do podłoża.

Wentylacyjn zwykła - układana podsypką do dołu

100. Przedstaw znaczenie i sposób wykonania tzw. warstwy poślizgowej w układzie warstw w tarasie.

Warstwa poślizgowa służy do ochrony przepony przed oddziaływaniem odkształceń. Odkształcenie warstw nawierzchniowych za pomocą papy ułożonej luzem na warstwie piasku lub talku technicznego 0,5cm, co stanowi warstwę poślizgową. Warstwę poślizgową układa się na warstwie głównej (3xpapa)

102. Podaj ogólne wymagania stawiane dla podkładu pod izolacje wodochronne (powierzchnia, naroża, wilgotność itp.).

- powierzchnia równa, czysta, odpylona

- pęknięcia większe od 2mm zaszpachlować kitem asfaltowym

- powierzchnia trwała nieodkształcona

- zaokrąglenia krawędzi 3cm

- układanie przy pogodzie bezdeszczowej: lepik asfaltowy na gorąco min5C

- na zimno 10C

105. Ile powinna wynosić grubość warstwy lepiku pomiędzy podkładem a pierwsza warstwa izolacji oraz pomiędzy poszczególnymi warstwami?

Miedzy podłożem a pierwszą warstwą 2-3mm, miedzy poszczególnymi warstwami 1-1,5mm

108. Jakie są ogólne wymagania dotyczące średnic prętów zbrojeniowych w konstrukcjach żelbetowych użytkowych w środowiskach agresywnych?

W konstrukcjach użytkowych w agresywnych środowiskach należy stosować możliwie duże średnice zbrojenia.

W konstrukcjach żelbetowych użytkowanych w środowiskach o stopniu agresywności średnim i silnym nie należy stosować zbrojenia o średnicy mniejszej niż 6mm. Zbrojenie główne belek żelbetowych nie powinno mieć średnicy mniejszej niż 16mm, a zbrojenie płyt mniejszej niż 8mm.

109. Czy części stalowe i pręty zbrojeniowe przeznaczone do betonowania można powlekać powłokami malarskimi?

Części stalowe przeznaczone do betonowania nie należy powlekać powłokami malarskimi. Warstwy powłok podkładowych malarskich stosuje się do stali narażonej na powstanie rdzy (elementy stalowe wystające z konstrukcji żelbetowych - obowiązkowo powłokami antykorozyjnymi). Zaś miejsca konstrukcyjne przeznaczone do betonowania należy obowiązkowo czyścić z wszelkich zanieczyszczeń (chodzi tu głównie o rdzę).

111. W jaki sposób powinno się regulować grubość otuliny prętów zbrojeniowych? Jakich materiałów nie wolno do tych celów stosować?

Grubość otuliny betonowej zbrojenia należy regulować powłokami z bloczków betonowych. Niedopuszczalne jest stosowanie jako podkładek prętów zbrojeniowych i kawałków drewna.

116. Po jakim czasie od wykonania tynków tradycyjnych można je malować farbami:

• wapiennymi,

• cementowymi,

• kazeinowymi,

• emulsyjnymi akrylowymi,

• emulsyjnymi polioctanowinylowymi,

• silikonowymi?

Tynk można malować farbami dla tynków:

• wapiennych - na powierzchniach świeżo otynkowanych zaprawą: cementową, cementowo-wapienną i wapienną,

• cementowych - jak dla wapiennych, z tym, że zaleca się dokładne zwilżenie podłoża przed malowaniem,

• kazeinowych - jak dla wapiennych,

• emulsyjnych akrylowych - ... ,

• emulsyjnych polioctanowinylowych - po 4÷6 tygodniach od wykonania tynków,

• silikonowych - po 4 tygodniach od wykonania tynków.

117. Po jakim czasie od zakończenia robót stanu surowego zaleca się przystępować do wykonywania tynków i czym to jest podyktowane? Jakie roboty powinny być zakończone przed przystąpieniem do wykonania robót tynkowych?

Przed przystąpieniem do wykonania robót tynkowych powinny być zakończone wszystkie roboty stanu surowego, zamurowane przebicia i bruzdy, osadzone ościeżnice drzwiowe i okienne oraz wbudowane meble (o ile mają być wstawione w nieotynkowane wnęki). W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się osadzanie mebli wbudowanych po wykonaniu tynków.

Zaleca się przystępowanie do wykonywania tynków po okresie osiadania i skurczu murów lub skurczu ścian betonowych tj. po upływie 4÷6 miesięcy po zakończeniu robót stanu surowego.

118. W jakich przypadkach przy wykonywaniu tynków (narzutu) należy stosować pasy lub listwy kierunkowe?

Przy wykonywaniu tynków konieczne jest użycie pasów lub listew kierunkowych przy tynkach wielowarstwowych (dwu- lub trójwarstwowych) ze względu na ich większą grubość.

Tynk dwuwarstwowy powinien być wykonywany z obrzutki i narzutu; w tynkach trójwarstwowych dodatkowo występuje gładź.

Przy wykonywaniu tynków dwuwarstwowych narzut można wykonać bez pasów lub listew, ściągając go pacą (przesuwaną stale w jednym kierunku), a następnie zacierając packą drewnianą.

119. Jaką temperaturę traktuje się jako obniżoną w robotach betonowych? Jaką temperaturę nazywa się krytyczną i jakie przyjmuje wartości?

Niższa temperatura ma ujemny wpływ na proces tężenia betonu, co wyraża się m.in. obniżeniem jego wytrzymałości. Im niższa temperatura - tym beton wolniej tężeje. Przy odpowiednio niskiej temperaturze beton może nigdy nie uzyskać wytrzymałości jaką uzyskałby dojrzewając w temperaturze normalnej tj. 18*2*C. Temperatury niższe od tej temperatury - to właśnie temperatury obniżone.

Temperatura krytyczna - to temperatura, poniżej której woda zawarta w betonie zmienia się w lód (a ta zamarzająca woda zwiększając swoją objętość wywołuje ciśnienie wewnętrzne betonu, a tym samym i naprężenia rozciągające).

Temperatury krytyczne przyjmują różne wartości w zależności od ilości chlorku wapniowego CaCl₂ i stosunku c/w. Podaje je literatura. Ogólnie: im więcej procentowo CaCl₂ w wodzie zarobowej i im większy jest stosunek c/w - tym niższa temperatura krytyczna (która wg danych z książki Abramowicza przyjmuje wartości -1­÷-7*C).

120. Pełna i warunkowa odporność betonu na działanie mrozu.

Odporność betonu na działanie mrozu zależy od stopnia jego stwardnienia i od warunków w jakich następuje zamrożenie. Rozróżnia się 2 rodzaje mrozoodporności:

• Pełną - która dotyczy betonów narażonych na bezpośrednie działanie wilgoci i mrozu. Ten rodzaj mrozoodporności uzyskuje beton o wytrzymałości co najmniej:

• 5 MPa - przy stosowaniu cementów portlandzkich,

• 8 MPa - cement portlandzki z dodatkami,

• 10 MPa - cementy hutnicze.

Warunkową - która odnosi się do betonów nie narażonych na bezpośredni wpływ wilgoci z zewnątrz (konstrukcje pod dachem bądź elementy osłonięte materiałem zabezpieczającym przed nawilżeniem betonu). Ten rodzaj mrozoodporności beton wykonany na cementach portlandzkich uzyskuje w czasie przynajmniej 18 godzin w temperaturze normalnej +18*C. Dalsza pielęgnacja takiego betonu polega już jedynie na ochronie przed dostępem wilgoci z zewnątrz do czasu uzyskania wytrzymałości 5mpa.

121. Po jakim orientacyjnie czasie (w dobach) beton na cemencie portlandzkim marki 35 lub 45 uzyskuje odporność warunkową na działanie mrozu przy dojrzewaniu w temperaturze:

• 20°C

• 5°C

Beton na cemencie portlandzkim marki 35 lub 45 uzyskuje odporność na działanie mrozu w różnym czasie, zależnym od temperatury, w jakiej dojrzewa:

- 20*C - 1 doba,

- 5*C - 2 doby (wg tab. 8.2 Abramowicza).

122. Podstawowe założenia metody zachowania ciepła w robotach betonowych realizowanych w obniżonych temperaturach.

W okresie obniżonej temperatury, w czasie od zarobienia mieszanki w betoniarce do ułożenia jej w deskowaniu, można wydzielić 5 charakterystycznych sytuacji, w których niska temperatura i wiatr mogą silnie oddziaływać, powodując obniżenie temperatury tej mieszanki. Są to:

• mieszanie w betoniarce,

• przeładunek mieszanki,

• transport,

• układanie i zagęszczanie,

• oziębienie mieszanki w wyniku zetknięcia się świeżego betonu z deskowaniem.

Dlatego w okresie obniżonej temperatury mieszankę betonową należy przygotowywać z niezbędną ilością wody. Trzeba stosować możliwie najgęstszą konsystencję, unikając półciekłej i ciekłej. W okresie spodziewanych większych spadków temperatury należy unikać betonów w stosunku c/w mniejszym od 1,8.

---