ALKOHOLIZM - uzależnienie i współuzależnienie

UZALEŻNIENIE - to powstanie stanu silnej zależności od jakiejś substancji, istnienie silnej, nieodpartej chęci ciągłego jej przyjmowania. To pragnienie może wynikać z chęci: a) doznania skutków przyjmowania tej substancji lub b) uniknięcia lub ucieczki od niechcianych doznań powodowanych jej brakiem.

Współuzależnienie - utrwalona forma funkcjonowania w długotrwałej, trudnej i niszczącej sytuacji związanej z patologicznymi zachowaniami uzależnionego partnera, ograniczająca w sposób istotny swobodę wyboru postępowania, prowadząca do pogorszenia własnego stanu i utrudniająca zmianę własnego położenia na lepsze.

Alkohol, jak każda substancja psychoaktywna, w sposób istotny oddziałuje na sprawność psychofizyczną człowieka, ograniczając zarówno jego kontrolę wolicjonalną, jak i przyczyniając się do niekorzystnych skutków dla całego jego funkcjonowania. Ryzyko nadużywania alkoholu zwiększa to, iż większość dorosłych odczuwa w zasadzie przyjemne efekty po spożyciu niewielkiej ilości alkoholu, a czytelne granice bezpiecznego picia są właściwie nie do ustalenia. Ta sama osoba może rozmaicie zareagować na porównywalną dawkę alkoholu (zależy to m.in. od właściwości samego trunku, stanu sytości, kondycji fizycznej i psychicznej, ilości tkanki tłuszczowej, przemiany materii, a nawet pogody). Utrata kontroli nad piciem w najłagodniejszej postaci prowadzi do upojenia alkoholowego, a w najpoważniejszej do uzależnienia ze wszystkimi jego negatywnymi skutkami, ze śmiercią włącznie.

Istnieją dość dokładne ustalenia dotyczące zmian w funkcjonowaniu jednostki pod wpływem określonej ilości spożytego alkoholu, jednak ostatecznie specyfika tych zmian jest zawsze kwestią indywidualną. Najistotniejszym modyfikatorem reakcji organizmu na alkohol jest niewątpliwie stężenie etanolu we krwi mierzone w promilach. Statystycznie rzecz biorąc, można zaobserwować następujące objawy spożycia alkoholu, mierzone w promilach godzinę po spożyciu:

• 0,3-0,5% - upośledzenie koordynacji wzrokowo ruchowej, nieznaczne zaburzenia równowagi, euforia, obniżenie krytycyzmu,

• 0,5-0,7% - zaburzenia sprawności ruchowej (niezauważalne obniżenie refleksu), nadmierna pobudliwość i gadatliwość, obniżenie samokontroli, błędna ocena własnych możliwości, która prowadzi do fałszywej oceny sytuacji. (W języku potocznym stan po takiej ilości alkoholu we krwi nazywany bywa podchmieleniem),

• 0,7-2,0% - zaburzenia równowagi, sprawności i koordynacji ruchowej, obniżenie progu bólu, pogłębiający się w miarę intoksykacji alkoholowej spadek sprawności intelektualnej (błędy w logicznym rozumowaniu, wadliwe wyciąganie wniosków itp., opóźnienie czasu reakcji, wyraźna drażliwość, obniżona tolerancja na innych' zachowania agresywne, pobudzenie seksualne, wzrost ciśnienia krwi, przyspieszenie akcji serca.

• 2,0-3,0% - zaburzenia mowy (bełkotliwa), wyraźne spowolnienie i zaburzenie równowagi (chód na szerokiej podstawie, chwianie się i przewracanie), wzmożona senność, znacznie obniżona zdolność do kontroli własnych zachowań (w większość' przypadków, trudno jest mówić o jakimkolwiek samodzielnym działaniu i wykonywaniu skoordynowanych ruchów). Jest to stan upojenia głębokiego,

• 3,0-4,0%o - spadek ciśnienia krwi, obniżenie, ciepłoty ciała, zanik odruchów fizjologicznych oraz głębokie zaburzenie świadomości prowadzące do śpiączki. Jest to

stan ciężkiego zatrucia,

• Powyżej 4%o - głęboka śpiączka, zaburzenia czynności ośrodka naczynioworuchowego i oddechowego, możliwość porażenia tych ośrodków przez alkohol. Stan zagrożenia życia.

Jak więc widać, im większa dawka jednorazowa spożytego alkoholu, tym większe upośledzenie sprawności psychofizycznej i intelektualnej człowieka. Szkodliwość długotrwałego wadliwego spożywania alkoholu jest niezaprzeczalna.

Istnieją trzy podstawowe, powtarzające się wzorce picia alkoholu:

1. Picie ryzykowne.

2. Nadużywanie alkoholu.

3. Uzależnienie od alkoholu.

Z piciem ryzykownym mamy do czynienia wówczas, kiedy następująca po nim aktywność, np. prowadzenie samochodu, praca przy niebezpiecznych maszynach, w szczególnych warunkach klimatycznych, na wysokości, z prądem, zwiększa ryzyko powstania szkód zdrowotnych. Wszędzie tam, gdzie obniżenie koncentracji i sprawności fizycznej, będące naturalną konsekwencją spożytego alkoholu, zwiększa zagrożenia zdrowotne dla jednostki. Picie ryzykowne pojawia się w momencie zdecydowania się na pierwszy kieliszek, jeżeli wiemy, że po nim podejmiemy aktywność wymagającą od nas pełnej koncentracji, szybkiego refleksu lub precyzji. Ryzykowne może się okazać spożycie nawet niewielkiej ilości alkoholu jednorazowo.

Nadużywanie alkoholu jest już powtarzającym się nieprawidłowym wzorcem picia prowadzącym do klinicznie znaczących szkód fizycznych, psychicznych lub cierpienia.

Kryterium rozpoznania jest wystąpienie w ciągu 12 miesięcy przynajmniej jednego z wymienionych objawów:

• powtarzające się picie alkoholu prowadzące do zaniedbań lub niewypełnienia ważnych ról i obowiązków w pracy, szkole lub domu,

• powtarzające się picie alkoholu w sytuacjach, które stwarzają zagrożenie dla zdrowia fizycznego,

• powtarzające się konflikty z prawem wynikające z używania alkoholu,

• kontynuowanie picia mimo konfliktów interpersonalnych i problemów społecznych

powstałych, bądź utrzymujących się w wyniku picia.

O nadużywaniu mówimy wówczas, kiedy mamy do czynienia z pewnym utrwalonym nawykiem wadliwego zachowania, który jednak nie spełnia jeszcze kryteriów uzależnienia

Diagnoza uzależnień

Najpoważniejszą formą wadliwego używania alkoholu jest zespól uzależnienia od alkoholu, popularnie zwany alkoholizmem. Nazwa zespól uzależnienia od alkoholu pojawiła się w nazewnictwie klinicznym dość niedawno. I chociaż doniesienia na temat klinicznego podłoża alkoholizmu znajdujemy już w literaturze medycznej XVIII w., kiedy to B. Rush podjął próbę odróżnienia zwykłego pijaństwa od pijaństwa przewlekłego, chorobowego , to jednak dopiero w latach 60. i 70. XX w. dokonano swoistego przewrotu mentalnego w społeczeństwach europejskich, utrwalając w świadomości

społecznej przekonanie, że alkoholizm jest chorobą, a nie po prostu brzydkim nawykiem. Istotne są tu dokonania Jelinka (1969) Portnowa i Piątnickiej (1977). Nazwa zespól uzależnienia od alkoholu wprowadzona została w III wersji klucza diagnostycznego - DSM w 1980 r., wypierając tym samym tradycyjną nazwą alkoholizm. Obecnie zespól uzależnienia od alkoholu jest dość dobrze opisaną formą zaburzenia, zdefiniowaną, jako wadliwy wzorzec zachowania, powodujący ewidentne szkody fizyczne, psychiczne i społeczne, którego objawami osiowymi są: utrata kontroli nad piciem oraz włączenie alkoholu w strukturę potrzeb jednostki.

Typologie alkoholizmu

Do klasycznej należy typologia Jelinka (ibidem), który wyodrębnił pięć typów alkoholizmu, uwzględniając specyfikę kulturową.

1. Alfa - życie na rauszu, jednostka kontroluje ilość wypijanego alkoholu i raczej nie dopuszcza do stanu upojenia, a tym bardziej ciężkich zatruć. Alkohol służy rozluźnieniu, odreagowaniu stresów czy złagodzeniu bólu fizycznego. Przyjmowany jest jako specyficzny środek znieczulający. Picie ma podłoże psychologiczne ucieczkowe i jego szkodliwość najsilniej ujawnia się w zaburzeniu stosunków międzyludzkich, w konfliktach. Psycholodzy ten typ zachowania nazywają piciem problemowym.

2. Beta - jest całkowitym przeciwieństwem alkoholizmu typu alfa. Alkohol spożywany jest nieregularnie, ale za to w dużych ilościach i to często przy jednoczesnym niedożywieniu. Dlatego bardzo szybko pojawiają się problemy zdrowotne, zapalenie błony śluzowej żołądka, przełyku, marskość wątroby, stany zapalne nerek i pęcherza, uszkodzenie trzustki, problemy z układem nerwowym itp. Potrzeba picia ma również podłoże psychologiczne i może prowadzić do uzależnienia fizycznego.

3. Gamma - pełnoobjawowe uzależnienie fizyczne i psychiczne, które przejawia się m.in. w utracie kontroli nad piciem, wzrostem tolerancji na alkohol, zespołem abstynencyjnym i głodem picia. Alkohol wypijany jest w coraz większych ilościach, prowadząc tym samym zarówno do zmian metabolicznych w organizmie, zmian osobowościowych, jak i dotyczących środowiska społecznego osoby pijącej.

4. Delta - cechą charakterystyczną jest picie systematyczne przy jednoczesnym kontrolowaniu ilości wypijanego alkoholu. Mamy tu do czynienia z zależnością fizyczną i psychiczną, zespołem abstynencyjnym i nieudanymi próbami zaprzestania picia w ogóle. Ten typ picia wcześniej czy później prowadzi do poważnych następstw zdrowotnych.

5. Epsilon , czyli opilstwo okresowe - wyróżnia się tzw. ciągami alkoholowymi, kiedy to dłuższe lub krótsze okresy abstynencji przerywane są kilkudniowymi nawrotami pijaństwa.

Pretekstem do picia są różne imprezy towarzyskie lub uroczystości rodzinne. Jelinek podejrzewał, że epizody dipsomanijne wcześniej czy później przerodzą się w systematyczne picie. Chociaż autor słusznie zwrócił uwagę na kulturowe uwarunkowania wadliwych wzorców picia, to jednak nie sposób oprzeć się wrażeniu, że niektóre typy alkoholizmu stanowią w istocie fazę rozwoju uzależnienia (ibidem).

MECHANIZMY UZALEŻNIEŃ

I. SYSTEM NAŁOGOWEGO REGULOWANIA UCZUĆ

1. Alkohol staje się dla alkoholika podstawowym źródłem stanów pozytywnych.

2. Alkoholik nie potrafi łagodzić stanów przykrych inaczej niż alkoholem.

3. Im dłużej alkoholik pije, tym bardziej zmniejsza się jego odporność na cierpienie.

4. Alkoholik chce kontrolować swoje uczucia za pomocą alkoholu i traci kontrolę nad piciem.

II. SYSTEM ILUZJI I ZAPRZECZANIA

1. W umyśle alkoholika tworzy się mechanizm, który chroni uzależnienie (nie osobę
   uzależnioną).

2. Umysł alkoholika produkuje myśli służące piciu.

3. Alkoholik za pomocą iluzji i zaprzeczeń stara się:

• poprawić swoją przeszłość (zapomina, zaprzecza, zniekształca fakty dotyczące picia)

• odizolować od trudnej teraźniejszości („nie widzę", "nie słyszę", "nie czuję")

• ucieka w przyszłość (fantazjuje, planuje picie kontrolowane, przewiduje upadki i załamania)

• Alkoholik może nauczyć się rozpoznawać i rozbrajać własny system iluzji i zaprzeczeń.

III. SYSTEM DUMY I KONTROLI

1. Różne, często sprzeczne, doświadczenia i zachowania alkoholika (trzeźwego i pijanego), powodują, że ma on dwa obrazy siebie. Trudno mu odpowiedzieć na pytania „kim jestem?', "jaki jestem?".

2. Alkoholik ze swego upadku próbuje budować pomnik („nikt nie upadł tak nisko jak ja").

3. Złudne poczucie mocy daje alkoholikowi fakt, że nie przyjmuje nacisków otoczenia w kierunku leczenia i abstynencji.

4. Uznanie się za alkoholika, poddanie się w walce z alkoholem może dać realne podstawy do poczucia mocy i własnej wartości.

OBJAWY UZALEŻNIENIA

Zmiana tolerancji na alkohol - podwyższenie tolerancji ujawnia się, gdy wypicie tej samej ilości co kiedyś powoduje słabsze niż poprzednio efekty-żeby uzyskać ten sam efekt co poprzednio trzeba wypijać więcej niż kiedyś. Obniżenie tolerancji ujawnia się, gdy przy dawkach alkoholu mniejszych niż poprzednio pojawiają się podobne efekty nietrzeźwości.

Objawy abstynencyjne - gdy człowiek przerywa dłuższe picie lub zmniejsza ilość wypijanego alkoholu pojawiają się bardzo przykre objawy-niepokój, drażliwość, obniżenie nastroju, dreszcze, drżenie mięśniowe, skurcze mięśniowe, poty, nudności, a nawet zaburzenia świadomości i majaczenia.

Subiektywne poczucie łaknienia alkoholu-w miarę upływu czasu - w miarę upływu czasu bez alkoholu pojawiają się nieprzyjemne doznania podobne do głodu i wewnętrznego przymusu wypicia, połączonego z poczuciem paniki i obawą, że się nie wytrzyma długo bez alkoholu.

Koncentracja życia wokół picia - obecność alkoholu w życiu codziennym staje się czymś bardzo ważnym, dużo uwagi i zabiegów jest skoncentrowanych wokół okazji do wypicia i dostępności alkoholu.

Utrata kontroli nad piciem - po wypiciu pierwszej porcji alkoholu ujawnia się niemożność skutecznego decydowania o ilości wypijanego alkoholu i o momencie przerwania picia.

Picie pomimo szkód spowodowanych piciem alkoholu - picie pomimo uzyskania konkretnych informacji np. od lekarza o tym, że zgłaszane problemy zdrowotne są bezpośrednią konsekwencją nadużywania alkoholu, czy problemów w pracy wywołanych piciem.

Picie alkoholu w celu złagodzenia albo zapobieżenia alkoholowemu zespołowi abstynenckiemu oraz subiektywne poczucie skuteczności takiego postępowania - leczenie kaca „klinem".

WAŻNE SYGNAŁY OSTRZEGAWCZE

1. Gdy ktoś pije mimo szkód spowodowanych przez picie.

2. Gdy ktoś wypija jednorazowo większe ilości płynów zawierających powyżej 100 gramów ETOH (4 duże piwa, lub jeden litr wina lub ćwierć litra wódki) lub regularnie codziennie zażywa więcej niż 25 gramów ETOH.

3. Gdy ktoś "klinuje", czyli używa alkoholu do usuwania przykrych skutków poprzedniego picia.

4. Gdy ktoś zaczyna dzień od picia napoju alkoholowego.

5. Gdy ktoś pije alkohol w samotności oraz w sytuacjach, gdy odczuwa zmęczenie, dolegliwości fizyczne, smutek i cierpienie.

6. Gdy ktoś zaniedbuje obowiązki i zadania z powodu picia.

7. Gdy ktoś ma trudności w przypominaniu sobie, co się działo poprzedniego dnia w sytuacjach związanych z piciem.

8. Gdy ktoś uśmierza alkoholem poczucie winy i wyrzuty sumienia z powodu czynów popełnianych pod wpływem alkoholu.

9. Gdy ktoś kieruje samochodem pod wpływem alkoholu.

10. Gdy ktoś reaguje napięciem i rozdrażnieniem w sytuacjach, gdy brakuje alkoholu lub wobec postulatów ograniczenia picia.

11. Gdy ktoś otrzymuje od innych ludzi sygnały sugerujące ograniczenie ilości lub powstrzymania się od picia.

O CZYM MÓWIMY NA SESJI INTERWENCYJNEJ (w celu nakłonienia jej do diagnozy własnego stanu)?

• O tym, że zależy nam na osobie uzależnionej;

Janku, cenię twoją fachowość. Jesteś dobrym policjantem i chciałbym z tobą dalej pracować. Ale nie może być tak dłużej-chodzi o twoje picie i to, co dzieje się w związku z tym w pracy.

• O incydentach i faktach związanych z piciem;

W piątek już drugi raz w tym tygodniu przyszedłeś do służby po wypiciu alkoholu, czuć było zapach alkoholu od ciebie, głośno się śmiałeś i kilka razy potknąłeś się idąc korytarzem. Kolega, który miał mieć z tobą służbę, przyszedł do mnie z prośbą o zamianę, gdyż stwierdził, że nie może na ciebie liczyć w tym stanie.

Przygotowana lista faktów musi być napisana i odczytana.

• O tym, gdzie i kiedy ma on udać śle po pomoc;

Przygotować informacje - gdzie, kiedy, zaoferować mu swoje towarzystwo Pójdę tam z tobą. Jutro o godzinie 14.00 jesteś umówiony na rozmowę i konsultację w ośrodku. Pomogę ci się spakować, a Roman zawiezie cię tam swoim samochodem.

Można (ale nie trzeba) postawić ultimatum, jeżeli jest ono:

-prawdziwe

-realne

np. Jeśli nie będziesz się leczyć, rozstajemy się. To zależy w tej chwili od ciebie.

INTERWENCJA WOBEC OSOBY UZALEŻNIONEJ

Celem interwencji jest skłonienie alkoholika do podjęcia leczenia oraz zorganizowanie pierwszego kontaktu z placówką leczenia uzależnień.

Czym jest interwencja?

• Interwencja jest działaniem z zewnątrz.

• Interwencja jest pomaganiem osobie, która nie chce pomocy.

• Interwencja jest działaniem wbrew temu, co alkoholik myśli i czego pragnie w sprawie swego picia.

• Interwencja jest atakiem na obrony a nie na osobę alkoholika.

Alkoholizm to coś więcej niż sam fakt nadużywania alkoholu. To także nietrzeźwe myślenie i nietrzeźwe widzenie rzeczywistości.

Sesja interwencyjna jest konfrontacją.

Konfrontacja ta ma charakter :

• rzeczowy - mówimy o faktach i zachowaniach związanych z piciem, nie zajmujemy się domniemaniami ani intencjami ( bo myślałeś, że ujdzie ci na sucho).

• konkretny - mówimy o faktach bez stosowania uogólnień i interpretacji (zamiast: Zrobiłeś awanturą, mówimy: Krzyczałeś tak głośno, że przyszedł kierownik pytając co tu takie wrzaski; zamiast: Za dużo pijesz, mówimy: Przez ostatni tydzień piłeś bez przerwy, to już trzeci taki długi ciąg w tym roku.

• życzliwy wobec osoby uzależnionej- wszystko dzieje się w atmosferze troski o alkoholika, bo prawda nie może mieć kształtu kamienia, który rani. Musi być podawana z miłością, tak, aby człowiek się na nią otwierał, a nie zamykał.

W sesji interwencyjnej biorą udział osoby, które znają z pierwszej ręki fakty dotyczące picia. Nie mówi się w żadnym razie o tym, co usłyszeliśmy od kogoś innego.

LECZENIE

Alkoholicy nie chcą się leczyć. Jeśli decydują się na leczenie to najczęściej pod presją nacisków zdrowotnych, społecznych, prawnych. Przychodzą do odwyku z nadzieja na naukę kontrolowanego picia, czyli naukę takiego picia, które nie będzie pociągało za sobą tak dramatycznych konsekwencji

Etapy leczenia

1. przerwanie picia i odtrucie organizmu

2. wyrównanie stanu fizycznego i psychicznego

3. utrzymanie abstynencji

4. uczenie się życia w trzeźwości

5. usuwanie zaburzeń i rozwiązywanie problemów osobistych

6. rozwój osobisty

Sposoby leczenia

A. Odtrucie (detoksykacja) szpitalna w sytuacjach ciężkiego zespołu abstynencyjnego, szczególnie w stanach silnego wycieńczenia organizmu lub przy zaburzeniach psychiatrycznych: halucynozach, delirium tremens.

- ryzyko domowych odtruć (ryzyko powikłań),

B. Kuracje farmakologiczne (awersyjne) (anticol, esperal) disulfiram wchodzi w reakcję z alkoholem powodując czasami poważne zaburzenia funkcjonowaniu organizmu (spłycenie oddechu, poczucie duszenia się, zaczerwienienie skóry, czasami utratę przytomności, bywają zgony). Nie leczy uzależnienia. Efekt czasowa abstynencja. Często zapijane.

C. Terapia uzależnienia od alkoholu realizowana w stacjonarnych (zamkniętych) lub otwartych placówkach leczenia odwykowego, czyli oddziałach i poradniach odwykowych.

Coraz częściej placówki te działają w oparciu o programy terapii uzależnień.

Leczenie stacjonarne trwa ok. 5-8 tyg. Na tym nie koniec. Równie ważne jest leczenie poszpitalne (ok. 12-15 miesięcy) i umacnianie zdrowienia w grupach wsparcia. Kontynuacja zaleceń poszpitalnych stanowi o powodzeniu w trzeźwieniu. Leczenie ambulatoryjne (przy mniejszej intensywności zajęć trwa 2-2,5 lat).

Nawroty

Uzależnienie od alkoholu jest chorobą chroniczną.

Nawroty choroby są cechą każdej choroby chronicznej.

Nawrót choroby i proces zdrowienia są ściśle ze sobą związane. Nie można zdrowieć nie narażając się na ryzyko nawrotu.

Nawrót to nie grom z jasnego nieba. Nie jest to coś nagłego, zaskakującego. To nie wpadka. Nie musi zakończyć się piciem. Rozwija się stopniowo. Można go przerwać. Poprzedzają go sygnały ostrzegawcze.

Zdrowiejący alkoholik musi w procesie leczenie rozpoznać swoje sygnały ostrzegawcze nawrotu choroby i opracować plan zapobiegania fan i radzenia sobie z nimi.

Trzeźwienie to ruchome schody jadące w dół. Siła procesu zdrowienia kontra sile procesu ściągającego do picia:

• objawy alkoholizmu (głód alkoholowy),

• mechanizmy uzależnienia,

• uszkodzenia układu nerwowego spowodowane piciem,

• deficyty życiowych umiejętności (radzenia sobie z emocjami, z relacjami, z różnymi życiowymi sprawami na trzeźwo),

• nieumiejętność radzenia sobie ze stresem.

Badania trzeźwiejących alkoholików wskazują czynniki, które zwielokrotniają szansę sukcesu w trzeźwieniu:

• uczęszczanie na mitingi AA,

• kontynuowanie procesu leczenia w cyklu do 2 lat,

• realizowanie zaleceń otrzymanych na wyjście z leczenia.

Zdarzają się przypadki alkoholików, którzy zachowują abstynencję bez jakichkolwiek prób leczenia Są to jednak absolutnie wyjątkowe sytuacje i nie warto liczyć na to, że człowiek z rozpoznanym problemem alkoholowym pomoże sobie sam. Za duże ryzyko. Może umrzeć zanim spróbuje się zatrzymać.




Nieprofesjonalne nurty pomagania

AA Program 12 kroków, na którym opiera się aa-owska koncepcja trzeźwienia, Trzeźwienie w oparciu o dzielenie się doświadczeniami (jako główny czynnik leczący), wzajemne osobiste wsparcie. Najważniejszą formą życia AA są mityngi, czyli regularne spotkania alkoholików, którzy opowiadają sobie nawzajem o swoim piciu i trzeźwieniu. Mówienie o swoich przeżyciach i słuchanie jest sposobem na utrzymanie abstynencji. Anonimowość, samodyscyplina. Niezależne, samofinansujące się.

Ruch abstynencki (gł. kluby) wypracowanie alternatywnych do picia sposobów spędzania czasu wolnego (życie rodzinne, planowanie i realizowanie wspólnych przedsięwzięć rekreacyjnych, imprez). Spędzanie czasu w bezpiecznym miejscu (bez alkoholu). Kluby są mocno osadzone w środowiskach lokalnych. Czasami w klubach odbywają się mityngi AA, czasami elementy pomocy profesjonalnej (wykłady, grupy edukacyjne).

Wspólnoty wyznaniowe: Katolicka Krucjata Wyzwolenia Człowieka

Ruch Zielonoświątkowców „Nowa Nadzieja"

Profesjonalna pomoc alkoholikom często korzysta z programu 12 Kroków i zaplecza trzeźwościowego oferowanego przez AA i kluby abstynentów. Nieprofesjonalny nurt pomagania nie zastępuje jednak leczenia profesjonalnego.

Mity na temat alkoholu, alkoholizm

1. Ci, którzy mają mocną głowę mogą pić spokojnie (odwrotnie: mogą wypić więcej, z większymi szkodami zdrowia i psychiki, zwiększa to ryzyko uzależnienia)

2. Piwo i wino to nie prawdziwy alkohol (w USA ok. 50% uzależnionych to piwosze)

3. Kierowca może się trochę napić (zwolnienie reakcji, upośledzenie kontroli jazdy, rozhamowanie - brawura)

4. Problemy alkoholowe dotyczą marginesu społecznego. (Zaledwie 3-5% uzależnionych to tzw. margines, reszta egalitarnie dotyczy wszystkich warstw, grup zawodowych itp.)

5. Alkohol może być dobrym lekarstwem na dolegliwości (np. w chorobie wieńcowej. Nie rozszerza naczyń krwionośnych, natomiast subiektywna poprawa jest wynikiem znieczulającego i uspokajającego działania alkoholu. Większe dawki powodują zwężenie naczyń krwionośnych i niedotlenienie mięśnia sercowego. Dodatkowo: alkohol nie usuwa przyczyn złego samopoczucia, daje złudzenie poprawy).

6. Alkohol rozgrzewa (alkohol rozszerzenie naczyń krwionośnych skóry-przyśpieszenie utraty ciepła. Po wypiciu większej ilości bilans cieplny jest ujemny).

7. Alkoholicy piją codziennie (niektórzy, częściej picie przerywane jest okresami wymuszonej abstynencji).

8. Alkoholicy upijają się za każdym razem kiedy piją (upośledzona zdolność kontroli picia, możliwe próby kontroli picia przez krótkie okresy czasu)

9. Porządne kobiety nie zostają alkoholiczkami (40% członków AA w USA to kobiety)

10. Słabe alkohole wino, piwo nie uzależniają (w USA 50% w AA to piwosze)

11. Alkoholikom brak silnej woli mogliby przestać pić gdyby chcieli (alkoholizm nie jest sprawą woli, ale bio-psycho-społeczną chorobą, posiadającą określone objawy i mechanizmy).

LITERATURA

1. Dodziuk A. „Trudna nadzieja”,

2. Sztander W „Poza kontrolą”,

3. Woydyłło E., Stec R., Kijanowski R. „Alkohol i alkoholizm. Poradnik dla funkcjonariuszy Policji.”,

4. Pospiszył Irena, „Patologie społeczne”

Patrycja Skorupa I rok „Administracja” grupa 3

---