zagadnienia-egz-informatyka, Geodezja, Informatyka

Zasilanie systemu GIS

0x08 graphic
Model danych

wektorowy rastrowy

(zapisany w sposób nieuporządkowany) (tablica serii)

0x08 graphic

obiekty tam gdzie zdefiniowane; X,Y, (Z)

-współrzędne określone

raster tradycyjny

grid

(komórki z nadanymi

atrybutami np. wysokość, pokrycie terenu)- obiekty są wszędzie

Digitalizacja - Zamiana danych zapisanych analogowo na dane cyfrowe. Digitalizację wykonuje się np. w trakcie przegrywania filmu z kaset VHS do komputera. Takie dane mogą być następnie przetwarzane na komputerze.

Wektoryzacja - (skanowanie do komputera), (trasowanie) polega na zmianie grafiki rastrowej na grafikę wektorową. W procesie wektoryzacji rastry opisujące daną bitmapę zostają zgrupowane w większe obiekty wektorowe na zasadzie podobieństwa koloru. Proces wektoryzacji niemal każdej bitmapy deformuje jej pierwotny wygląd. Tylko bitmapa przedstawiająca prosty kształt ma szanse być poprawnie przekształcona.

Programami obsługującymi wektoryzację są m.in. CorelTrace (składnik pakietu CorelDRAW), Adobe Flash, Adobe Illustrator, Adobe FreeHand (wcześniej Macromedia FreeHand), Inkscape (przez wykorzystanie zintegrowanego programu potrace). Procesem odwrotnym do wektoryzacji jest rasteryzacja grafiki.

Stosuje się również wektoryzację ekranową, polegającą na "obrysowywaniu" rysunku rastrowego na ekranie monitora. Rzadziej stosuje się metodę wektoryzacji za pomocą tzw. digitizera (myszki z celownikiem poruszającej się po swego rodzaju tablecie).

Kalibracja rastrów-(wpasowanie) - [skalowanie, przesunięcie, obrót, Helmerta, afiniczna]

Przy operowaniu mapami rastrowymi nie może nam zniknąć z pola widzenia zagadnienie deformacji skanowanych map z niektórych folii, a zwłaszcza z map papierowych. Środkiem zaradczym na to zjawisko jest kalibracja map rastrowych. Skalibrowana mapa rastrowa pod względem tzw. kartometryczności (dokładności operacji pomiarowych na mapie) to produkt doskonalszy od wyjściowego. Do kalibracji powinno się używać punktów o znanych współrzędnych w obydwu układach tzn. pikselowym i mapy. Te punkty to osnowa geodezyjna i siatka kwadratów. Ponieważ punkty geodezyjne są rzadkie i położone z reguły w sposób przypadkowy w stosunku do terenu inwestycji, najwłaściwszym sposobem jest kalibracja oparta na wszystkich punktach siatki kwadratów wchodzących w zakres mapy do celów projektowych.

5 modeli kalibracji :

1) Liniowy izotropowy (równoskalowy), nazywany transformacją Helmerta. Realizuje przesunięcie, zmianę skali (jednakową we wszystkich kierunkach) i obrót układu współrzędnych pikselowych (obrazu rastrowego) przy min. dwóch punktach „m” dostosowania.

2) Liniowy anizotropowy (różnoskalowy), nazywany transformacją afiniczną. Realizuje przesunięcie, zmianę skali (może być różna w kierunku x i y) i obrót układu współrzędnych pikselowych, przy min. trzech punktach „m” dostosowania.

3) Biliniowy (dwuliniowy)- min. cztery punkty „m” dostosowania. Stosuje się ją gdy źródłowy rysunek jest odkształcony w sposób niejednorodny.

4) Bikwadratowy (dwukwadratowy) - minimalna liczba punktów dostosowania m=9. Stosuje się ją gdy źródłowy rysunek uległ skurczowi „poduszkowatemu” a także zwykłemu skurczowi i niedokładnemu skanowaniu.

5) Bisześcienny (dwusześcienny) - minimalna liczba punktów dostosowania m=16. Ten model pozwala korygować najbardziej złożone odkształcenia materiałów źródłowych i niedokładności skanowania.

Gridy -

Grafika rastrowa - W grafice rastrowej obrazy tworzone są z położonych regularnie, obok siebie pikseli. Posiadają one różne kolory lub odcienie jasności. Tworzone w ten sposób obrazy zwykło się nazywać mapami bitowymi (potocznie-bitmapami).

Mapa bitowa (bit map) -sposób zapamiętania obrazu przy wykorzystaniu pikseli ułożonych w rzędy i kolumny. Każdy piksel a właściwie informacja o jego kolorze może zostać zapisana za pomocą określonej liczby bitów; wartość 1 oznacza czerń lub kolor, wartość 0 biel (brak koloru). W zależności od liczby kolorów jakie możemy wykorzystać w mapie bitowej, rozróżniamy mapy: 1-bitowe, 8-bitowe, 16-bitowe, 24-bitowe i 32-bitowe.Mapy 1-bitowe to mapy czarno-białe, natomiast w mapach 8-bitowych (28) na jeden piksel przypada 256 kolorów, w 16-bitowych (216)65 536 kolorów, w 24-bitowych (224)16777216 kolorów itd.
Liczba pikseli użytych do odwzorowania obrazu w komputerze zależy od jego rozdzielczości. Pojęcie to określa liczbę pikseli przypadającą na jednostkę powierzchni. Im wyższa jest rozdzielczość obrazka, tym większy jest jego plik. Na objętość zbioru graficznego istotny wpływ ma również ilość możliwych do zapamiętania kolorów. Im więcej kolorów tym większa objętość. Do zapamiętania wystąpień 16 777 216 kolorów na tej samej powierzchni trzeba użyć większej ilości bitów niż do zapamiętania 256 kolorów.

SIP - System Informacji Przestrzennej

SIT SiG(GIS)

System Informacji Terenowej System Informacji Geograficznej

1:500 - 1:5000 <1:10000

Pojęcie System Informacji Przestrzennej- SIP (ang. Geographical Information System - GIS) używane jest dla określenia skomputeryzowanego systemu, umożliwiającego zbieranie, zapisywanie i integrację danych przestrzennych pochodzących z różnych źródeł oraz operowanie, analizę i prezentację (wizualizację) tych danych związanych z określoną lokalizacją w środowisku geograficznym. Jego użytkownicy mogą łączyć opracowane przez siebie modele zjawisk z danymi zawartymi w systemie i poszukiwać odpowiedzi na różne pytania dotyczące:

 identyfikacji obiektów,

 położenia obiektów,

 tendencji,

 optymalnej drogi,

 układu,

 oraz modeli.

 Podstawową funkcją SIP jest wspomaganie decyzji.

Systemem informacji przestrzennej (SIP)

nazywa się system pozyskiwania, przetwarzania i udostępniania danych

zawierających informacje przestrzenne oraz towarzyszące im informacje opisowe

o obiektach wyróżnionych w części przestrzeni objętej działaniem systemu.

[Gaździcki 1990]. Dzielimy na:

 systemy informacji o terenie (SIT)

operujące informacją pierwotną (uzyskaną na podstawie bezpośrednich

pomiarów terenowych lub na podstawie wielkoskalowych zdjęć lotniczych) pod

względem dokładności odpowiadającą mapom wielkoskalowym (skale większe

od 1:5000),

 systemy informacji geograficznej (GIS)

operujące informacją wtórną (przetworzoną), pod względem dokładności i

szczegółowości odpowiadającą mapom średnio i małoskalowym, (skala 1:10

000 i mniejsze).

Satelity

- Landrat 7 - najnowszy z serii satelitów amerykańskiego programu Landsat. Porusza się po orbicie biegunowej , na wysokości 705 km, z okresem rewizyty (tj. czasem między kolejnymi przejściami nad tym samym obszarem) wynoszącym 16 dni.

Głównym instrumentem na pokładzie satelity jest Enhanced Thematic Mapper Plus (ETM+), który pozwala na rejestrację obrazów o rozdzielczości 15 (panchromatyczne - w odcieniach szarości) w kanale 8 pasma VNIR, 30 (wielospektralne) oraz 60 metrów na piksel (zdjęcia termowizyjne w podczerwieni). Szerokość pojedynczej sceny to około 185 km. Zebrane przez Landsata 7 dane posłużyły do stworzenia globalnej mozaiki przedstawiającej powierzchnię Ziemi. Proces ten obejmował wybranie scen z najmniejszą liczbą chmur, a następnie ich zortorektyfikowanie i odpowiednie przetworzenie tak, aby całość miała jednakową kolorystykę, jasność, itp.

- ASTER

- AVHRR (Advanced Very High Resolution Radiometer) radiometr, który umożliwia bardzo wysoką rozdzielczość. Ten instrument skanuje w przybliżeniu obszar o szerokości 3000 km. (1,1 km do pionu satelity).

Kompresja - jest stosowana w celu zapisu tej samej ilości informacji przy zmniejszeniu wielkości zajmowanej na dysku. Kompresja stosowana bywa przy zapisie pliku na dysk w określonym miejscu (kompresja systemowa) lub w obrębie samego pliku rastrowego.

Rodzaje kompresji rastrowej:

1. kompresja bezstratna - algorytmykompresji bezstratnej dobrze kompresują „typowe dane”, czyli takie w których występuje znaczna nadmiarowość informacji.

-nie zmienia wartości barwnych pikseli

Najczęściej używane metody kompresji bezstratnej można podzielić na słownikowe i statystyczne, choć wiele metod lokuje się pośrodku:

metody słownikowe poszukują dokładnych wystąpień danego ciągu znaków, np. zastępują 'the ' krótszą ilością bitów niż jest potrzebna na zakodowanie 4 niezwiązanych znaków. Jednak znajomość symbolu 'the ' nie pociąga za sobą usprawnień w kompresowaniu 'they' czy 'then'.
metody statystyczne używają mniejszej ilości bitów dla częściej występujących symboli, w przypadku praktycznie wszystkich oprócz najprostszych metod, prawdopodobieństwa zależą od kontekstu. A więc np. dla 'h' występującego po 't' używają mniejszej ilości bitów niż dla innych znaków w tym kontekście.

~kompresja RLE-Run Length encoding - prosta metoda bezstratnej kompresji danych, której działanie polega na opisywaniu ciągów tych samych liter (bitów, bajtów, symboli, pikseli itp.) za pomocą licznika powtórzeń (długości ciągu), a dokładniej przez pary: licznik powtórzeń litery, litera. Na przykład w ciągu

wwwwwiiiikkkkkkkiiippppppeeeeeddddiia

litera 'w' powtarza się 5 razy, co jest zapisywane jako 5w (ciąg pięciu liter w), dalej 'i' występuje 4 razy - 4i, itd. — ostatecznie uzyskuje się ciąg:

5w4i7k3i6p5e4d2i1a

składający się z 18 znaków, podczas gdy kodowany ciąg składał się z 37 znaków.

~O-1 -czarny biały „cell by cell”

~chain codes NESW

~LZW Block codes (szuka się wzorców)

~Regional Quard Tree

~RQT

1. Kompresja stratna - metody zmniejszania liczby bitów potrzebnych do wyrażenia danej informacji, które nie dają gwarancji, że odtworzona informacja będzie identyczna z oryginałem. Dla niektórych danych algorytm kompresji stratnej może odtworzyć informację w sposób identyczny. Kompresja stratna jest możliwa ze względu na sposób działania ludzkich zmysłów, tj. wyższą wartość pewnych części danych nad innymi. Algorytmy kompresji stratnej zazwyczaj posługują się modelami psychoakustycznymi, psychowizualnymi itd., aby odrzucić najmniej istotne dane o dźwięku, obrazie, pozostawiając dane o wyższej wartości dla rozpoznawania tej informacji (akustycznej, wizualnej) przez zmysły. Ilość odrzucanych danych jest zazwyczaj określana przez stopień kompresji. Z tego też względu nie istnieją algorytmy kompresji stratnej, które można stosować do dowolnego typu danych. Np. kompresja stratna plików wykonywalnych byłaby praktycznie niemożliwa do zastosowania, gdyż nie jest to informacja odczytywana przez zmysły, a przez maszynę.

Zwykle kompresję stratną stosuje się do:

obrazków
dźwięków
ruchomych obrazów, np. w filmie

Prostym przykładem kompresji stratnej jest np. zachowanie tylko co drugiego piksela, lub odrzucenie 2 najmniej istotnych bitów. Takie metody jednak nie dają zazwyczaj tak zadowalających rezultatów jak oparte na modelach psychozmysłowych.

JPEG (wym. dżej-peg lub jot-peg) - standard kompresji statycznych obrazów rastrowych, przeznaczony głównie do przetwarzania obrazów naturalnych (zdjęć satelitarnych, pejzaży, portretów itp.), charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali.

Format JPG (DOS) lub JPEG (Unix) - Joint Photographic Expert Group - został zaprojektowany dla potrzeb zapisywania fotografii oraz ilustracji wielobarwnych, szczególnie tych, które charakteryzują się subtelnym przechodzeniem kolorów.

W pliku JPG obraz jest bardzo wydajnie zakodowany, ponieważ wykorzystywana jest do tego cała wiedza o właściwościach ludzkiego oka - dzięki temu pewne informacje o kolorach, które i tak nie będą zauważone, mogą zostać po prostu pominięte.

O ilości kolorów - czyli jak to wygląda w naturze

Plik JPG jest zapisywany w formacie RGB - tzw. “true color” lub “full color” (kolor rzeczywisty; kolor pełny, kompletny). Ilustracje w formacie RGB używają trzech grup kolorów po 8 bitów, do zapisu wartości każdej ze składowych: czerwonej, zielonej i niebieskiej (ang: red, green, blue - RGB). Daje to w sumie 24-bitowy piksel (8+8+8=24), przy czym każda ze składowych może przyjąc wartośc od 0-255. Mamy więc do dyspozycji 256 możliwych odcieni koloru czerwonego, 256 odcieni zielonego i 256 odcieni niebieskiego, co daje nam możliwość przedstawienia milionów kolorów (256*256*256 = 16,777,216 róznych kolorów).

Gdy zapisujemy plik JPG w skali szarości - głębia kolorów jest 8-bitowa, co daje nam 256 odcieni szrości.

Cechy formatu JPG

możemy zastosować pełną gamę kolorów
mamy możliwość ustalenia stopnia kompresji, a co za tym idzie jakości obrazu oraz rozmiarów pliku
plik może być zapisany jako progresywny - jest on wtedy pokazywany etapami w kilku przejściach
plik w formacie JPG ma niewielkie rozmiary
JPG dużo lepiej niż GIF nadaje się do zapisu ilustracji czarno-białych
pliki JPG nie mogą być przezroczyste
plik w formacie JPG niezbyt dobrze się prezentuje, gdy ilustracja zawiera duże obszary jednolitego koloru, mało kolorów, czy też ostre, wyraźne krawędzie linii (przykłady poniżej - rys.1-3)
JPG nie nadaje się do prostych obrazków, ikonek nawigacyjnych, miniaturek (patrz rys. 4-5)

Formaty graficzne:

- bmp - brak kompresji lub RLE - bitmapa

- tiff - kompresja LZW (fotogrametria, teledetekcja, geotiff

- BMP - standard Windows, brak kompresji, używany np. do tła
- TIF - Tagged File Image Format, różne warianty, kompresja bez strat LZW, używany przez faksy.
- GIF - Graphics Interchange Program, popularny, dobra kompresja dla koloru 1, 2, 4, 8-bitowego.
- JPEG - Joint Photographic Experts Group, prawie najlepsza kompresja (nieodwracalna) dla wiernego koloru.
- PCX - 256 kolorów, kompresja do 3 razy, stracił na popularności.

Modele barw, model wektorowy

Addytywna synteza koloru - Model RGB

Oko ludzkie odbiera kolor dzieki stymulacji trzech wizualnych pigmentów w stozkach

siatkówki. Kazdy z tych pigmentów reaguje na inna barwe. Pierwszy z nich odbiera fale

o długosci ok. 630 nm (barwa czerwona), drugi reaguje na barwe zielona (fala długosci

530 nm), a trzeci odbiera fale o długosci 450 nm. (barwa niebieska). Poprzez porównanie

siły zródła swiatła, dla poszczególnych barw składowych, mózg ludzki interpretuje barwe

swiatła. Takie podejscie do problemu widzenia barw, stało sie podstawa do konstrukcji

urzadzen generujacych barwne obrazy, takich jak odbiorniki telewizyjne oraz telewizory.

Na tym podejsciu bazuje równiez model barw RGB.

Model ten mozna przedstawic w postaci szescianu rozpostartego na osiach R, G i

B. Srodek układu współrzednych odpowiada barwie czarnej, natomiast wektor [1,1,1]

reprezentuje barwe biała. wektory [1,0,0], [0,1,0] oraz [0,0,1] reprezentuja odpowiednio

barwy podstawowe: czerwona, zielona oraz niebieska.

Podobnie jak model XYZ, model RGB jest modelem addytywnym. Kazdy punkt,

znajdujacy sie wewnatrz szescianu barw reprezentowany jest przez wektor [R, G, B], przy

czym wartosci R, G oraz B naleza do przedziału [0..1].

Substraktywna synteza kolorów - model CMY

Do opisu kolorów uzyskanych z urzadzen pasywnych, takich jak drukarki czy plottery,

stosuje sie model CMY , oparty na kolorach: Cyan (morskim), Magenta(turkusowym)

oraz Yellow (zółtym). W przeciwienstwie do monitorów, które produkuja matryce kolorów

poprzez mieszanie swiatła na luminoforze kineskopu, urzadzenia pasywne (nie posiadajace

aktywnego zródła swiatła) tworza kolor poprzez pokrycie papieru (lub innej powierzchni)

kolorowymi pigmentami. Kolory te odbierane sa dzieki odbiciu swiatła (proces substraktywny).

Kolor Cyan uzyskuje sie poprzez połaczenie zielonego oraz niebieskiego koloru. Zatem,

jesli białe swiatło oswietla powierzchnie w kolorze Cyanu, to odbite swiatło nie zawiera

koloru czerwonego. Czerwona składowa białego swiatła zostaje zatem „wchłonieta” przez

powierzchnie. Podobnie zółta barwa absorbuje niebieska składowa, a turkusowa usuwa

zielen z białego swiatła.

Model HSV

W przeciwienstwie do modeli barw opartych na mieszaniu kolorów podstawowych, w

modelu HSV zasosowano opis barwy posiadajacy bardziej intuicyjna forme. Aby okreslic

barwe, nalezy w pierwszej kolejnosci zdefiniowac barwe spektralna, a nastepnie podac

ilosc czerni i bieli, która musi zostac dodana do barwy spektralnej, aby otrzymac koncowa

barwe. Parametry barwy w modelu HSV oznaczaja Hue (spektrum), Saturation

(nasycenie) oraz V alue (wartosc).

Reprezentacja trójwymiarowa modelu HSV moze byc przedstawiona za pomoca ostrostosłupa

foremnego o podstawie szesciokata. Wierzchołki podstawy symbolizuja barwy

spektralne. srodek podstawy oznacza barwe biała. Poruszajac sie zatem po podstawie, od

krawedzi do srodka szesciokata otrzymuje sie tonalne przejscie od czystej barwy spektralnej

do bieli. wysokosc ostrosłupa okresla ilosc czerni dodanej do barwy, tak aby otrzymac

ostateczna barwe wynikowa.

Model HLS

Kolejny model oparty na intuicyjnej definicji barwy opracownany został w firmie Tektronix.

Trójwymiarowa interpretacje tego modelu przedstawic mozna za pomoca dwóch

stozków złaczonych podstawami. Trzy parametry oznaczaja odpowiednio H (Hue - spektrum),

L (Lightness - jasnosc) oraz S (Saturation - nasycenie). Parametr H oznacza to

samo, co w modelu HSV , to znaczy wartosc koloru spektralnego. Parametr lS oznacza

wzgłedne nasycenie barwy. Ostatnim parametrem jest L - jasnosc jasnosc barwy. Wierzchołki

stozków odpowiadaja barwie czarnej oraz białej.

Model L*a*b

Model kolorów L*a*b oparty jest na modelu zaproponowanym przez CIE. Model ten

został zdefiniowany w 1976 r. i nazwany CIE L*a*b.

Wswoich załozeniach jest to model niezalezny od sprzetu, co oznacza, ze w modelu tym

mozna okrelic barwe bez wzgledu na rodzaj urzdzenia, dla którego barwa jest definowana

(monitora, drukarki, komputera, skanera itp.).

Model L*a*b okresla luminancje (jasnosc obrazu) za pomoca parametru L - jasnosc,

oraz dwa parametry okreslajace chromatycznosc: a, które oznacza przejscie od zieleni do

czerwieni oraz b, które okresla przejscie od barwy niebieskiej do zółtej.

Wartosc parametru L miesci sie w zakresie od 0 do 100. Parametr a (os zielono-czerwona)

oraz parametr b (os niebiesko-zółta) przyjmuja wartosci z zakresu od +120 do 120.

Modelu tego mozna uzywac podczas pracy z obrazami w formacie Photo CD, podczas

modyfikacji parametrów luminancji oraz barwy.

Topologiczny model wektorowy

W prostym modelu wektorowym obiekty opisywane są bezpośrednio przez ciągi

współrzędnych punktów. Jest to opis kompletny pod względem geometrycznym, ale nie

dający bezpośrednio informacji o wzajemnym powiązaniu obiektów między sobą.

Ewentualne powiązania między obiektami (np. sąsiedztwo) mogą być wykrywane jedynie

przez zastosowanie geometrii analitycznej. Inaczej sytuacja wygląda w topologicznym

modelu wektorowym, który oprócz informacji geometrycznych definiujących położenie i

kształt obiektów zawiera również informacje o wzajemne powiązania między obiektami. W

topologicznym modelu wektorowym wyodrębnia się trzy rodzaje elementów topologicznych:

• zerowymiarowe - punkty węzłowe,

• jednowymiarowe - linie graniczne,

• dwuwymiarowe - obszary,

dla których można zapisać wszystkie wzajemne relacje. Elementy klasy wyższej budowane są

zawsze z elementów klasy niższej. Tak więc cała płaszczyzna podzielona jest liniami

granicznymi L1, L2,...,Lm na obszary P1, P2,...,Pn oraz obszar P0 będący obszarem

zewnętrznym w stosunku do pozostałych obszarów. Linie graniczne Li nie mogą się

0x08 graphic
przecinać, mają określone swoje kierunki i łączą punkty W1, W2,...,Wq zwane punktami węzłowymi lub węzłami.

Kierunki linii granicznych określone są przez podanie dla każdej z nich węzła początkowego

(Wp) oraz węzła końcowego (Wk). Dzięki temu, że linie graniczne są skierowane możemy

również do każdej z nich przypisać obszar Pl leżący po jej lewej stronie oraz obszar Pp leżący

po stronie prawej.

http://www.izdebski.edu.pl/WykladySIT/WykladSIT_02.pdf

Rodzaje formatów grafiki wektorowej:

ARC - prosty format ASC II, którym może się posługiwać punkt bądź linia, pliki tego typu nie są używane przez innego rodzaju programy.

DGN - wewnętrzny format stosowany przez Bentley System Inc's Microstation, szczegółowe informacje o wizualizacji, pliki mogą służyć jako standard transferu.

DLG - używany przez US Geological Survey, bardzo dokładna współrzędna ale brak innych informacji o cechach, zostało opublikowanych wiele map cyfrowych.

DXF - najszerzej używany format zapisu i transferu danych dla wektora, bardzo dokładne informacje obrazu i prawie każdy program może go otworzyć, nie ma standardów cech po otwarciu tego pliku więc niektóre informacje o cechach mogą być zaimportowane niewłaściwie.

Cyfrowe przetwarzanie obrazów (ang. Digital Image Processing, DIP) to dziedzina cyfrowego przetwarzania sygnałów. Zajmuje się reprezentacją obrazu w postaci cyfrowej oraz komputerowymi algorytmami przetwarzania i akwizycji obrazów cyfrowych. Przykładem operacji na obrazie cyfrowym jest segmentacja. Przetwarzanie cyfrowe obrazów obejmuje m.in. operacje: - filtrowania - binaryzacji - transformacji geometrycznej - transformacje pomiędzy przestrzeniami barw (RGB, grayscale, binary, indexed), lub (RGB, CMYK itd) - operacje morfologiczne - kodowanie - kompresja

Obraz - dwuwymiarowa reprezentacja wzrokowa, trójwymiarowej sceny a obraz cyfrowy to obraz powstały w skutek przekształcenia obrazu ciągłego na dyskretną tablicę skończonych obiektów, którym przypisano wektor cech.

GRAFIKA

wektor raster

- w SIP - opis każdego elementu

- opis matematyczny oddzielnie, macierz

współrzędne punktów, atrybuty -sposób zapisu koloru (RGB, CMYK )

-dyskretyzacja - podział na piksele, elementy składowe

Trochę stronek na które się natknęłam uzupełniając notatki:

http://www.izdebski.edu.pl/WykladySIT/WykladSIT_02.pdf

http://republika.onet.pl/14018,15532,1,05,kursy.html#15532

http://www.kaila.biz/design/htm/article/jpg.htm

http://astrophysics.fic.uni.lodz.pl/lectures/graf-barwy.pdf

http://74.125.77.132/search?q=cache:0z25nd8HvawJ:https://kokos.umcs.lublin.pl/s/DorotaGil/referat.doc+formaty+bmp+tiff&cd=2&hl=pl&ct=clnk&gl=pl&client=firefox-a