PROJEKT IMPREZY ROWEROWEJ SZLAKIEM LATARNI MORSKICH
(DROGĄ NADMORSKĄ)
OD ŚWINOUJŚCIA DO SOPOTU
Wykonała:
Rozdział I. Wprowadzenie
Propozycja pracy dotycząca latarni morskich Polski jest wynikiem chęci zainteresowania potencjalnych turystów, trochę zaniedbanymi przez nich, latarniami oraz pięknem polskiego Wybrzeża Bałtyku. Dla większości ludzi mieszkających w głębi lądu są to sprawy bardzo odległe. Wybrzeże Bałtyku widzieli pewnie nie raz, ale nigdy zapewne nie zastanowili się dłużej nad genezą sławnych klifów nadmorskich czy nad unikatowym zjawiskiem ruchomych wydm. Również z latarniami morskimi stykali się tylko podczas wylegiwania się w słońcu na plaży. A przecież te fascynujące budowle nie tylko ozdabiają brzeg naszego morza, ale spełniają bardzo ważną rolę w nawigacji wybrzeża i niejednokrotnie mają bardzo bogatą historię.
Autorka poniższej pracy ma nadzieję, że rozbudzi w czytelnikach małą, wakacyjną pasję odkrywania Wybrzeża Bałtyku, a wszelkie zamieszczone w pracy opisy przyczynią się do powiększenia wiedzy o terenie zlokalizowanym od Świnoujścia do Sopotu.
I. 1. Wybrzeże Bałtyku
Polskie Wybrzeże Bałtyku rozpościera się na przestrzeni od Świnoujścia na wyspie Uznam, aż po Krynicę Morską na Mierzei Wiślanej. Łączna długość linii brzegowej-z Zalewem Szczecińskim, Wiślanym i Mierzeją Helską wynosi 694km. Administracyjne przynależy do trzech województw: zachodnio-pomorskiego, pomorskiego i warmińsko-mazurskiego. Stanowi największy i najważniejszy w Polsce region wypoczynkowy z dużą bazą turystyczną, szerokimi, piaszczystymi plażami i sprzyjającymi warunkami klimatycznymi-dużym usłonecznieniem i umiarkowaną latem temperaturą. Posiada dobre warunki naturalne do uprawiania sportów wodnych (żeglarstwo, windsurfing), jeździectwa (ośrodki jazdy konnej i stadniny) kolarstwa (rozwijająca się sieć szlaków i ścieżek rowerowych), kajakarstwa, wędkarstwa śródlądowego i morskiego. Właściwości klimatu nadmorskiego - zawarte w klimacie morskim cząsteczki sodu, jodu i bromu, a także występowanie solanek i pokładów borowiny stwarza podstawy do lecznictwa sanatoryjnego i profilaktycznego w wielu nadmorskich kurortach.
Krajobraz wchodzących w skład Pobrzeży Południowobałtyckich krain geograficznych jest różnorodny. Na Pobrzeżu Szczecińskim u ujścia Odry powstał Zalew Szczeciński oddzielony od Bałtyku wyspami Uznam i Wolin. Dochodzące do brzegu wzniesienia morenowe na wyspie Wolin utworzyły największy w Polsce klif nadmorski. Na Wybrzeżu Trzebiatowskim - rozciągającym się od Dźwiny do Parsęty - występują wały wydmowe odcinające Zalew Wrzosowski i jeziora Liwia Łuża oraz Resko do Bałtyku. Natomiast w gminie Rewal na skutek podmywania przez fale morskie równiny polodowcowej powstało wybrzeże klifowe. Najbardziej charakterystycznym elementem krajobrazu rozciągającego się od Kołobrzegu aż po Karwię Pobrzeża Słowińskiego są nadmorskie jeziora i wydmy. Jeziora nadmorskie powstały na skutek odcięcia od Bałtyku dawnych zatok morskich, są bardzo płytkie o zarastających brzegach i stanowią miejsca lęgowe wielu ptaków wodnych. Unikatowe na skalę europejska, wysokie do 50 m ruchome wydmy na mierzei jeziora Łebsko, są nie lada atrakcja krajoznawczą. Nadmorski klif występuje tutaj jedynie w okolicach Jarosławca i na krawędzi Wysoczyzny Damnickiej - pomiędzy Ustka a Rowami. Niewielkie rzeki Pobrzeża Słowińskiego są atrakcją dla kajakarzy i wędkarzy (rzeki łososiowe), a u ich ujść powstały małe porty morskie. Pobrzeże Kaszubskie, rozciągające się od przylądka Rozewie aż po Żuławy Wiślane, to przede wszystkim Mierzeja Helska o dł. 33 km, odcinająca Zatokę Pucką oraz odizolowane fragmenty moreny dennej - kępy Swarzewska, Pucka, Oksywska i Redłowska. Podmywane przez fale krawędzie kęp tworzą urwiste klify, największe w rejonie Rozewia i Gdyni. Kępy rozdzielają bagienne pradoliny rzek Redy i Płutnicy. Część Pobrzeża Gdańskiego zwana Mierzeją Wiślaną, to pas porośnięty lasem sosnowym wydm nadmorskich, oddzielających od Bałtyku deltowate ujście Wisły - depresyjne Żuławy i Zalew Wiślany. Od południa do Zalewu Wiślanego dochodzą zalesione i malownicze Wzniesienia Elbląskie i równinne Wybrzeże Staropruskie.
I. 2. Latarnie morskie
Jeszcze nie tak dawno dla marynarzy żeglujących nocą w pobliżu lądu latarnie morskie były jedynym zwiastunem zbliżającego się brzegu morza. Rozwój techniki przyniósł daleko idące zmiany również w dziedzinie bezpieczeństwa żeglugi. Dzisiaj, w dobie krążących wokół Ziemi satelitów i komputerów wyznaczenie położenia płynącego statku nie stanowi żadnego problemu. Wiązki radiowych sygnałów omiatają przestrzeń wokół statków ostrzegając o wszystkim, co może im zagrozić, a ultradźwiękowe sonary sprawdzają głębokość wody. Wydawałoby się, że latarnie są już całkiem niepotrzebne. A jednak, gdy cała cudowna elektronika zawiedzie, gdy zepsuje się źródło prądu lub przy sztormie fale zaleją statek, co szczególnie dotyczy małych kutrów rybackich, takie małe, migające światełko może być jedyną nadzieją na powrót do domu.
W zamierzchłych czasach żeglarze starożytni wyposażeni byli jedynie we własne zmysły; znajdująca się poza linią widnokręgu „terra incognita” kryła wiele przeszkód, niebezpieczeństw i zagadek. Podróże morskie na niewielkich i kruchych okrętach odbywano w zasięgu widoczności wybrzeża tylko w dzień, kończąc je w nocy. Dlatego już w starożytności rozpoczęto stawianie oznakowania nawigacyjnego. Na płaskich brzegach stawiano wieże służące za latarnie morskie. W dzień służyły one za znaki orientacyjne. Budowano też normalne latarnie morskie, np.: w Pireusie, w Ostii lub koło Rawenny. Najsłynniejsza z nich uznawana za jeden z siedmiu cudów świata, latarnia Faros zbudowana ok. 280 r. p.n.e. miała 160 m wysokości i zasięg światła prawdopodobnie ok. 50 km. Latarnia ta służyła za wzór dla większości późniejszych tego typu obiektów.
Na przestrzeni wieków udoskonalano znaki nawigacyjne. Zamiast prymitywnych latarń morskich, gdzie źródłem światła były zwykłe ogniska, zaczęto budować latarnie wyposażone najpierw w świece, a następnie lampy knotowe na olej roślinny. Od połowy XIX wieku olej zastąpiono naftą. Już na początku XIX wieku w wielu latarniach morskich zaczęto stosować oświetlenie elektryczne, np.: w Rosji oświetlenie elektryczne zastosowano po raz pierwszy na latarni morskiej w Odessie w 1885 roku.
Latarnie morskie były i są zaliczane do najważniejszych znaków i urządzeń wyposażenia nawigacyjnego wybrzeża. Umożliwiają one, dzięki stałemu położeniu, na stosunkowo dokładne określenie pozycji okrętu. Latarnie morskie są także najbardziej skomplikowanymi konstrukcyjnie znakami nawigacyjnymi.
Latarnia składa się z trzech zasadniczych części:
laterny (oszklonego pomieszczenia latarni morskiej, w którym znajduje się urządzenie optyczno-świetlne),
wieży latarni,
podstawy.
Urządzenie optyczno-świetlne jest to źródło światła i urządzenie optyczne. W laternie znajduje się również urządzenie charakteryzujące, które jest urządzeniem sterującym pracą urządzenia optyczno-świetlnego i kształtujące określoną charakterystykę świecenia. Zadaniem laterny jest osłona urządzenia optyczno-świetlnego i charakteryzującego przed wpływem warunków atmosferycznych. Laterna ma najczęściej kształt oszklonego walca pokrytego dachem. Każda laterna otoczona jest galeryjką, zapewniającą dostęp do niej od zewnątrz.
Wieże latarń morskich mogą mieć konstrukcję ażurową, litą lub kombinowaną. Każda z tych rodzajów konstrukcji musi być odporna na działanie wiatru i fal morskich. Do budowy latarń stosuje się cegły, kamienie, beton, żelbeton, żeliwo, stal, specjalne stopy, aluminium i różnego rodzaju tworzywa sztuczne.
Ze względu na zadania latarnie dzielą się na:
przyjmujące - według których można określić pozycję jednostki pływającej w znacznej odległości od lądu, przy podchodzeniu do niego z morza;
wskazująco-rozpoznawcze - których zadaniem jest zabezpieczenie możliwosci określenia pozycji okrętu w akwenach przybrzeżnych;
ostrzegawcze - wystawiane w miejscu niebezpiecznym dla żeglugi, mogą świecić światłem sektorowym;
nabieżnikowe - wyznaczające ściśle określony kierunek.
Wysokość latarni i jej rozmiary powinny zapewnić ustalony zasięg widoczności zarówno w dzień jak i w nocy. Kształt i kolor latarni powinny umożliwiać łatwe dostrzeganie i rozróżnianie jej, wykluczając pomylenie z inną latarnią lub obiektem. Konstrukcja latarni powinna zapewnić optymalne rozmieszczenie wszystkich niezbędnych urządzeń technicznych, pomieszczeń służbowych i socjalnych. Z architektonicznego punktu widzenia latarnia powinna odznaczać się symetrią, estetyką kształtu i proporcją głównych części (fundament, wieża, laterna z galeryjką, kopuła).
Na zasięg widoczności latarń istotny wpływ ma ich ustawienie nad poziom morza. Dawniej uważano, że im wyżej ustawiona jest latarnia, z tym większej odległości jest ona widoczna. Przy dobrej pogodzie i przezroczystej atmosferze latarnie lub ich światła rzeczywiście mogą być widoczne z dużych odległości. Jednak przy dużej wilgotności powietrza strumień światła jest słabo widoczny lub zupełnie nie widoczny. W tych samych warunkach światło umieszczone na mniejszej wysokości może być dobrze widoczne. Ponadto w akwenach, w których często występują mgły i niskie chmury, światło umieszczone zbyt wysoko również nie będzie widoczne. Dlatego współcześnie latarnie morski rozmieszczone są tak, aby światła znajdowały się na wysokościach nie większych niż 100 m nad poziom morza.
Od współczesnych latarni wymaga się spełnienia następujących warunków:
widoczność latarni powinna być dobra zarówno w dzień jak i w nocy, osiąga się to przez konstruowanie latarń o odpowiedniej wysokości, rozmiarach, kształcie, kolorach wieży, wyposażonych w urządzenia optyczno-świetlne o dużej światłości światła;
urządzenia optyczno-świetlne i urządzenie charakteryzujące powinny wytwarzać światło o wymaganej i ściśle określonej charakterystyce, aby nie można było pomylić go z innym światłem brzegowym, a okres świecenia można było zmierzyć za pomocą sekundomierza;
każda latarnia powinna odróżniać się od drugiej charakterystyką światła, kształtem i kolorem wieży, praktycznie ustalono, że w akwenach otwartych dwie latarnie posiadające tą samą charakterystykę światła nie powinny być ustawione w odległościach mniejszych niż 150-200 mil morskich jedna od drugiej;
latarnia powinna być wyposażona w niezawodne urządzenia do sygnalizacji mgłowej.
Na wybrzeżu polskim rozmieszczonym jest obecnie 16 latarń: Krynica Morska, Gdańsk, Sopot, Hel, Jastarnia, Rozewie, Stilo, Czołpino, Ustka, Jarosławiec, Darłowo, Gąski, Kołobrzeg, Niechorze, Kikut, Świnoujście.
Większość z nich oprócz spełniania funkcji nawigacyjnych jest udostępniana zwiedzającym. Z ich wież można podziwiać piękno polskiego wybrzeża.
I. 3. Grupa docelowa
Autorka niniejszego opracowania kieruję propozycję imprezy turystycznej do osób w wieku 17-19 lat, interesujących się turystyką rowerową i mających zamiłowania krajoznawcze.
Rozdział II. Opis szlaku
II. 1. Sprawy organizacyjne
Ramowy program imprezy rowerowej szlakiem nadmorskim
(Świnoujście - Sopot)
DZIEŃ 1.
Początek imprezy w Świnoujściu.
Świnoujście → Kikut (29 km) → Dziwnów (14 km) RAZEM 43 KM
Nocleg: Dziwnów
DZIEŃ 2.
Dziwnów → Niechorze (28 km) → Trzebiatów (18 km) RAZEM 46 KM
Nocleg: Trzebiatów
DZIEŃ 3.
Trzebiatów → Kołobrzeg (31 km) → Ustronie Morskie (11 km) RAZEM 42 KM
Nocleg: Ustronie Morskie
DZIEŃ 4.
Ustronie Morskie → Gąski (17 km) → Łazy (21 km) RAZEM 38 KM
Nocleg: Łazy
DZIEŃ 5.
Łazy → Darłówko (27 km) → Jarosławiec (22 km) RAZEM 49 KM
Nocleg: Jarosławiec
DZIEŃ 6.
Jarosławiec → Ustka (30 km) → Wytowno (9 km) RAZEM 39 KM
Nocleg: Wytowno
DZIEŃ 7.
Wytowno → Czołpino (30 km) → Kluki (8 km) RAZEM 38 KM
Nocleg: Kluki
DZIEŃ 8.
Pobyt w Klukach
Nocleg: Kluki
DZIEŃ 9.
Kluki → Przylądek Stilo RAZEM 45 KM
Nocleg: Przylądek Stilo
DZIEŃ 9.
Przylądek Stilo → Karwia RAZEM 45 KM
Nocleg: Karwia
DZIEŃ 10.
Karwia → Rozewie (9 km) → Hel (40 km) RAZEM 49 KM
Nocleg: Hel
DZIEÑ 11.
Pobyt w Helu
Nocleg: Hel
DZIEŃ 12.
Hel → Gdynia (przeprawa promowa) → Sopot (6 km)
Koniec imprezy w Sopocie.
Trasa rozpoczyna się w Świnoujściu. Biegnie wzdłuż Drogi Nadmorskiej, która prowadzi poprzez wszystkie latarnie polskiego Wybrzeża Bałtyku. Kończy się natomiast w Sopocie. Jest to związane z możliwością dogodnego powrotu uczestników imprezy do stałego miejsca zamieszkania.
Dojazd do Świnoujścia oraz powrót z Sopotu we własnym zakresie. Uczestnicy zobowiązani są do posiadania własnych rowerów oraz sprzętu turystycznego (namiot, materac, śpiwór, karimata, latarka). Organizatorzy zapewniają transport bagaży, sprzętu turystycznego oraz suchego prowiantu (śniadania, kolacje). W trakcie odbywania imprezy uczestnicy mają zapewnione posiłki ciepłe w wyznaczonych przez organizatora miejscach. Śniadania i kolacje uczestnicy zobowiązani są przyrządzić we własnym zakresie z produktów dostarczonych przez organizatora.
Podczas trwania imprezy uczestnicy (podzieleni uprzednio na grupy), będą mieli obowiązek do sprawowania wart w nocy oraz służb w ciągu dnia, w celu zapewnienia bezpieczeństwa, przypilnowania rowerów oraz sprzętu turystycznego w trakcie postojów. Poza tym uczestnicy zostaną podzieleni na grupy, które kolejno będą odpowiedzialne za przygotowywanie posiłków (śniadanie, kolacja) dla reszty uczestników.
II. 2. Opis szlaku
0 km - Świnoujście
Jedyne miasto w Polsce rozrzucone na wyspach, z których największe to: Uznam, Wolin oraz Karsibór. Położenie Świnoujścia pomiędzy Zalewem Szczecińskim, ujściem Odry i Bałtykiem miało wpływ na ukształtowanie się specyficznego, łagodnego mikroklimatu. Świnoujście to nie tylko spokojne, pełne kuracjuszy uzdrowisko nadmorskie, lecz również miasto portowe ze specyficzną atmosferą. Można w nim również zobaczyć Muzeum Rybołówstwa, Muzeum Egzotycznych Ryb Mrożonych i zespół fortów z XIX wieku.
W przeszłości miasto pełniło ważną rolę jako port, a Świna stanowiąca środkowe ujście Odry do Bałtyku była ważnym połączeniem morza z leżącym około 60 km w głębi lądu Szczecinem. W XVII i XVIII wieku nastąpił znaczny spadek przyjmowanych w Świnoujściu statków. Spowodowane to zostało zaniedbaniem toru wodnego Świny. Na początku XIX wieku podjęto działania w celu zwiększenia atrakcyjności portu. Zorganizowano służbę pilotową, a tor wodny oznakowano pławami i stawami. Przystąpiono też do jego oczyszczenia. W 1805 roku na głowicy falochronu wzniesiono z desek i luster pierwszą w Świnoujściu latarnię morską. W 1828 roku na tym samym miejscu zbudowano latarnie stalową o wysokości 12,6 metra, a w roku 1854 rozpoczęto budowę obiektu istniejącego do dziś.
Latarnia morska Świnoujście jest najwyższą, jedną z najstarszych i najpiękniejszych latarni polskiego wybrzeża. Na środku piętrowego domku ze skośnym dachem wyrasta najpierw kwadratowa, przechodząca w ośmiokątną, a następnie okrągłą olbrzymią, żółtą wieżę z czerwonymi szlaczkami i małymi okienkami. Na jej szczycie znajduje się galeria okalająca podstawę, na której leży przeszklona laterna z kopulastym daszkiem. Na samą górę prowadzi 308 schodów.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z bębnowej soczewki Fresnela o średnicy 1,8m i wysokości 2,9m, żarówki o mocy 4200W ze zmieniaczem w przypadku przepalenia oraz obracających się przesłon odpowiedzialnych za charakterystykę światła. Od strony szlaku wodnego na Świnie (południowy zachód) znajduje się filtr optyczny, dzięki któremu z tego kierunku światło latarni widoczne jest jako czerwone.
11 km - Lubiewo - miejscowość nadmorska położona na skraju Wolińskiego Parku Narodowego.
13 km - Międzyzdroje - popularne wielkie kąpielisko morskie, uzdrowisko i miejscowość wypoczynkowa. Mieści się tam siedziba Wolińskiego Parku Narodowego. Do zwiedzenia Muzeum Przyrodnicze Wolińskiego Parku Narodowego oraz molo spacerowe. Ponad to znajdują się tam liczne secesyjne pensjonaty z przełomu XIX i XX wieku oraz neogotycki kościół p.w. św. Piotra Apostoła z 1862 r., Promenada Gwiazd, pomniki przyrody: dęby „Regalinda” i „Telesfor”, reerwat pokazowy żubrów i innych zwierząt (2km na wschód).
29 km - Kikut
Część wód morskich między Świnoujściem a Niechorzem nie była objęta światłem żadnej z latarń morskich. Spowodowało to konieczność zbudowania między tymi miejscowościami nowej latarni. Wykorzystano do tego celu XIX wieczną wieżę orientacyjno-widokową leżącą na terenie Wolińskiego Parku Narodowego na wzgórzu o wysokości ok. 75 metrów n.p.m. W 1962 roku, wykorzystując cegły, podwyższono okrągłą, wykonaną z kamieni wieżę o ok. 2,5 metra i ustawiono na niej metalową laternę z całkowicie automatycznym szwedzkim układem optycznym. Rozpoczęła ona pracę 15 stycznia 1962r.
Latarnia morska Kikut jest okrągłą wieżą zbudowaną w dolnej, większej części z murowanych kamieni polnych, a w górnej ze zwykłych cegieł (w nienajlepszym stanie). Na jej szczycie znajduje się biała, metalowa laterna z oknami zajmującymi połowę okręgu od strony Bałtyku. Jest to po Jastarni najniższa ze wszystkich polskich latarń, ale ze względu na położenie na wysokim brzegu morza, ma najwyżej położone źródło światła i gdyby jego moc była większa, miałaby największy zasięg. Dostępu do latarni bronią stalowe drzwi zamknięte nakrętką (klucz płaski około 15 mm) noszącą ślady częstego otwierania.
Źródłem światła jest automatyczny układ optyczny składający się z walcowej soczewki Fresnela o średnicy 50cm, ze zmieniaczem na 6 żarówek 75W na wypadek przepalenia.
31 km - Kołczewo - miejscowość położona nad rynnowym jeziorem Kołczewo. Znajduje się tu pole golfowe należące do hotelu Amber Baltic, zaprojektowane przez H.G. Erhardta.
39 km - Międzywodzie - duże kąpielisko morskie z rozległą plażą, miejscowość uzdrowiskowa. Powstała na przełomie XIX i XX wieku. Znajduje się tu przystań rybacka typy plażowego.
43 km - Dziwnów - nadmorska gminna miejscowość wczasowo-uzdrowiskowa i port w powiecie kamieńskim pomiędzy Bałtykiem i Jez. Wrzosowskim u ujścia Dziwny. Odbywa się tam lecznictwo uzdrowiskowe w oparciu o solanki i borowinę. Znajduje się tam park zdrojowy i nadmorska promenada z końca XIX wieku oraz most zwodzony i przystań żeglugi pasażerskiej.
46 km -Dziwnówek - wczasowisko nadmorskie i miejscowość uzdrowiskowa.
50 km - Łukęcin - kąpielisko morskie, miejscowość uzdrowiskowa (choroby reumatyczne i układ oddechowy). Znajduje się tam ponad to pole golfowe.
55 km -Pobierowo - duży ośrodek wypoczynkowy z kąpieliskiem morskim.
59 km - Trzęsacz - niewielkie kąpielisko morskie z ruinami kościoła gotyckiego z XIV-XV wieku na brzegu klifowym. Ponad to znajduje się tam dwór z XIX wieku w parku barokowym.
62 km - Rewal - nadmorski ośrodek wypoczynkowy z kąpieliskiem z przystania rybacką typu plażowego.
71 km - Niechorze
Nadmorska miejscowość wczasowa w gm. Rewal. Znajduje się tam przystań rybacka typu plażowego oraz Muzeum Rybołówstwa w zabytkowej chacie.
W drugiej połowie XIX wieku, między Świnoujściem a Kołobrzegiem, postanowiono wybudować nową latarnię morską aby ułatwić żeglugę statkom płynącym do Świnoujścia od wschodu. 1 grudnia 1866 roku we wsi zakończono budowę czterdziestopięciometrowej latarni wraz z przylegającymi do niej dwoma dwunastometrowymi budynkami mieszkalnymi. W 1945 roku pocisk artyleryjski zniszczył laternę, którą odbudowano i ponownie uruchomiono 18 grudnia 1948 roku. W 2000 roku przeprowadzono generalny remont latarni i przyległych zabudowań. Odnowiono ceglane mury, przywrócono pierwotny żółty kolor wieży, zamontowano system klimatyzacyjny oraz automatyczne otwieranie okien.
Całość zabudowań latarni stanowi kilka budynków otoczonych ceglanym murem. Główny budynek stanowi kwadratowa podstawa wieży z symetrycznymi, piętrowymi przybudówkami. Sama wieża ma przekrój ośmiokątny, na samej górze lekko rozszerza się w galerię otaczającą okrągłą, murowaną podstawę przeszklonej laterny z białym kopulastym daszkiem. Latarnia jest naprawdę wysoka, taras galerii, na którą prowadzi 210 schodów ma niezbyt wysoką balustradę i osoby z lękiem przestrzeni mogą mieć problemy z podziwianiem krajobrazu z jej szczytu. Przy wejściu do latarni znajduje się mały ogród ze wspaniałymi ponad 2 metrowymi żywopłotami. Od strony lądu budynek latarni widać już z odległości kilku kilometrów, natomiast od strony morza ponad koronami drzew porastających klifowy brzeg widoczna jest tylko połowa wieży. Dla uchronienia latarni przed erozją brzeg morza jest zabezpieczony grubym, betonowym wałem.
Źródłem światła jest obrotowy układ optyczny składający się z 4 dyskowych soczewek Fresnela, żarówki o mocy 1000W ze zmieniaczem w przypadku przepalenia oraz sterownika. Promienie światła obiegające latarnię widoczne są także od strony lądu.
74 km - Pogorzelica - duży ośrodek wypoczynkowy z kąpieliskiem morskim.
89 km - Trzebiatów - jedna z miejscowości, które warte są odwiedzenia. Ma dużo zachowanych i odbudowanych zabytków. Nowe domy są harmonijnie wkomponowane w starą zabudowę. W IX wieku istniał tu gród obronny oraz zespół sakralny. W 1277 roku w Trzebiatowie wybudowano port nad Regą.
W Trzebiatowie zachował się średniowieczny układ urbanizacyjny, ratusz w stylu gotycko-barokowym, XIV wieczny kościół Mariacki oraz neoklasycystyczny Pałac nad Regą wzniesiony na planie litery „L”.
99 km - Mrzeżyno - duże kąpielisko morskie. Ośrodek wypoczynkowy i port żeglarski.
111 km - Dźwirzyno - duże kąpielisko nadmorskie, miejscowość uzdrowiskowa.
120 km - Kołobrzeg
Miasto jest największym uzdrowiskiem w Polsce. Pod koniec II wojny światowej Kołobrzeg został całkowicie zrównany z ziemią, a do odbudowy przystąpiono dopiero po 1956r. Historia i rozwój miasta związana jest z wydobyciem soli. Już w XIX wieku istniała tu osada warzelników, a handel solą przyczynił się do wzbogacenia miasta. Warzelnie soli przetrwały do XIX wieku, a w tej chwili ważniejszą rolę odgrywają solanki wykorzystywane w celach leczniczych.
W Kołobrzegu warto zwiedzić Muzeum Miasta Kołobrzegu i Muzeum Oręża Polskiego, także kolegiatę kołobrzeską, nową starówkę, cmentarz wojenny z ponad 1000 żołnierzami WP, park nadmorski im. St. Żeromskiego, molo spacerowe i oczywiście latarnię morską.
Historia latarni w Kołobrzegu sięga XVII wieku. Wielokrotnie przebudowywane wieże stawiane były obok stacji pilotów. Ostatnia z nich, zbudowana w 1909 roku, została wysadzona przez wycofywujące się wojska niemieckie w marcu 1945 roku. Obecną budowlę wzniesiono pod koniec lat czterdziestych nie jak poprzednie przed fortem kołobrzeskim, lecz na jego głównej platformie. W 1981 roku, po kapitalnym remoncie zmieniono cylindryczną soczewkę o średnicy 50 cm na nowy, obrotowy zestaw reflektorów halogenowych, przebudowano laternę i zmieniono stare drewniane schody wewnątrz okrągłej wieży na metalowe.
Swój bardzo charakterystyczny "pękaty" wygląd zawdzięcza latarnia posadowieniu na platformie starego fortu. Jego duża średnica umożliwiła zbudowanie szerokiej wieży z czerwonych cegieł, która zwężając się lekko ku górze kończy się obszerną galerią, z oszklonym wejściem i filarami podtrzymującymi drugi poziom galerii, zawierający już niedostępną do zwiedzania białą laternę. Przy wchodzeniu na latarnię czeka nas niemiła niespodzianka. Szerokie schody i podesty półpięter wykonano z konstrukcji stalowych, które wpadają w wibracje i powodują ogromny hałas wewnątrz pustej skorupy wieży.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z obrotowego zestawu 20 halogenowych reflektorów, podobnych do samochodowych, umieszczonych po 2 na bokach dwóch pięciokątnych brył umieszczonych jedna nad drugą. Okna laterny ograniczają obserwowanie jej światła tylko do połowy od strony morza.
131 km - Ustronie Morskie - wielkie kąpielisko morskie, popularny ośrodek wypoczynkowy. Atmosferę kurortu można odnaleźć spacerując wzdłuż ul. Chrobrego, gdzie przetrwały małe pensjonaty z początku wieku - budynki w stylu eklektycznym, czasem wzbogacone secesyjnymi ozdobami. Ponadto ciekawym zabytkiem wartym do zwiedzenia jest jednonawowy kościół p.w. Podwyższenia Krzyża z 1885 r.
143 km - Gąski
Gąski to wioska leżąca wśród pól, trochę na uboczu cywilizacji. Na zachód od wioski ciągną się lasy. Organizuje się tu sporo obozów harcerskich oraz uprawia turystykę indywidualną. Ponadto jest tam neoklasycystyczny pałac z końca XIX wieku i park krajobrazowy z cyprysami groszkowymi.
Latarnia morska w Gąskach jest prawie w całości zbudowana z cegły. Jej wieża w dolnej części jest ośmiokątna, a później okrągła. Na najwyższej, nieco szerszej części wieży znajduje się postawa, a na niej oszklona laterna. Na szczyt wiodą kamienne schody spiralnie okręcone wokół leżącego w środku przekroju murowanego rdzenia konstrukcji. Co jakiś czas półmrok rozświetla światło padające z wąskich okienek. Po przejściu ponad 200 schodów wychodzimy do okrągłego pomieszczenia, z którego metalowa, lekko zakręcona i stroma drabina prowadzi na galerię widokową. Z na galerii nie można zajrzeć do umieszczonej jeszcze wyżej laterny, prowadzi do niej następna metalowa drabinka, już na wolnym powietrzu. Na bocznej powierzchni wieży widoczne są bardzo liczne pęknięcia i ślady napraw. Obok znajduje się domek latarnika, a wokół teren otacza wysoki ceglany parkan. Wieża latarni prezentuje się bardzo okazale i stanowi niewątpliwą atrakcję dla odwiedzających pobliskie miejscowości.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z żarówki o mocy 1500W, cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1,4m i obrotowego urządzenia przesłaniającego o napędzie elektrycznym. Cykl świecenia wynosi 15s, a błyski światła trwają odpowiednio: 2,5s - 2,5s - 6,4s z przerwami 1,2s.
144 km - Sarbinowo - nadmorska miejscowość wczasowo kolonijna w gm. Mielno. Są tu liczne pensjonaty z początku XX wieku, neogotycki kościół p.w. Wniebowzięcia NMP (1856 r.) z ośmioboczną wieżą.
146 km - Chłopy - nadmorska wieś rybacka i letniskowa położona w gm. Mielno. Są tu zachowane chałupy i zagroda okolna o konstrukcji szachulcowej, a także eklektyczny pensjonat z początków XX wieku (FWP „Odra”) i przystań rybacka typu plażowego.
151 km - Mielno - nadmorska miejscowość gminna położona pomiędzy morzem a Jez. Jamno. Znajduje się tam duży ośrodek wczasowo-kolonijny, rozwija się tam także lecznictwo sanatoryjne. W Mielnie warto zobaczyć kościół p.w. Przemienia Pańskiego z XV wieku z barokową amboną, secesyjne pensjonaty oraz grodzisko z X-XII wieku otoczone fosą.
169 km - Łazy - nadmorska miejscowość wypoczynkowo-kolonijna.
185 km - Dąbki - nadmorska miejscowość wczasowo-kolonijna. Znajduje się tam kilka zabytkowych chałup szachulcowych z XVIII i XIX wieku oraz przystań rybacka typu plażowego.
193 km - Darłowo - miasto u ujścia Wieprzy, zachowany jest tam średniowieczny układ zabudowy miejskiej. Warte do zwiedzenia są też: gotycki Zamek Książąt Pomorskich, gotycki kościół p.w. MB Częstochowskiej, brama kamienna z XIV wieku, fontanna - pomnik rybaka oraz betonowe podstawy wyrzutni V-1 i V-2 z czasów wojny.
196 km - Darłówko
Nadmorska dzielnica Darłowa z rozsuwanym mostem i portem.
Historia latarni morskiej w Darłowie wiąże się z parterowym budynkiem stacji pilotów, który został wybudowany w 1885 roku. W przylegającej do niego kwadratowej wieży, na drugim piętrze, ustawione było źródło czerwonego światła o zasięgu 6 Mm. W 1927 roku nadbudowano na wieży jedno piętro, na którym ustawiono metalową laternę. Latarnię o takim wyglądzie możemy podziwiać do dzisiaj.
Latarnia Darłowo jest chyba najmniej ciekawą pod względem architektonicznym ze wszystkich znajdujących się na polskim wybrzeżu. Jest to parterowy domek z cegły, z niskim poddaszem i lekko skośnym dachem, do którego przylega od strony lądu wyższa o na dwa piętra wieża o przekroju kwadratu, a na niej znajduje się biała, okrągła laterna i kilka anten. Przez szyby laterny można obejrzeć budowę soczewki składającej się z kilkunastu elementów szklanych, żarówkę i kilka niechlujnie ułożonych kabli. Na wieżę prowadzą drewniane schody, które przed wejściem na galerię przechodzą w nadzwyczaj wąską i stromą, metalową drabinkę. Uwaga na głowę! Przez właz mogą nie przejść puszyste osoby. Podłoga galerii jest obłożona drewnianymi listewkami. Ściany wieży noszą bardzo widoczne ślady niedbałych przeróbek, cegły są poodpryskiwane, ściana budynku od strony morza niestarannie pomalowana, a okiennice pourywane. Na opłakany stan całości wpływa położenie latarni bardzo blisko brzegu, tak że podczas jesiennych i zimowych sztormów ściany są opryskiwane unoszonymi wiatrem drobinkami słonej wody, a podczas mrozów również skute lodem.
Od 1996 roku źródłem światła jest układ optyczny składający się z żarówki halogenowej o mocy 100W i półcylindrycznej soczewki Fresnela. Świeci ono przez 2s z przerwami 2s i 9s, a widoczne jest tylko od strony morza.
207 km - Drozdowo, 210 km - Barzowice, 214 km - Rusinowo - małe wioski położone na Drodze Nadmorskiej.
218 km - Jarosławiec
Duże nadmorskie wczasowisko i osada rybacka położona na klifie nadmorskim. Początki osady sięgają XV wieku.
W 1830 roku wybudowano w Jarosławcu pierwszą latarnię, która okazała się jednak za niska, a jej światło przysłaniał las. Ze względu na słabą, niedającą się podwyższyć konstrukcję latarni, w 1825 roku postanowiono wybudować nową. Do jej budowy użyto czerwonej cegły, a prace zakończono w 1838 roku. Na początku w nowej latarni była zainstalowana stary aparat oświetlający składający się z 15 lamp na olej roślinny. Na początkach XX wieku zmieniono go najpierw na aparaturę gazową, a później na elektryczny z żarówką 1000W i cylindryczną soczewką. Obecnie źródłem światła są żarówki reflektorowe umieszczone w czterech obrotowych panelach. Latarnia morska w Jarosławcu została w 1993 roku wpisana do rejestru zabytków.
Latarnia jest zespołem kilku budynków różnej wielkości, z których największy swoim krótszym bokiem poprzez małą przybudówkę połączony jest z wieżą o okrągłym przekroju. Sama wieża podzielona jest na cylindryczne części, z których każda ma trochę mniejszą średnicę od tej na której stoi. Na szczycie wieży stoi metalowa laterna ze stożkowym dachem, cała pomalowana na biało. Na górę prowadzą betonowe schody zakręcone wokół centralnego, grubego walca prowadzące aż do laterny, gdzie przez boczne drzwi wychodzimy na galerię, której betonowa podłoga ma lekki spad na zewnątrz. Wewnątrz murowane ściany są niedbale otynkowane. Całość jest w dobrym stanie i sprawia miłe wrażenie, chociaż trudno w pełni docenić to piękno, gdyż w jej pobliżu rosną wysokie drzewa, które bardzo skutecznie zasłaniają widok. Dobrze widoczna jest tylko z pewnej odległości ze swojej brzydszej strony - od strony lądu.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z 600W żarówek reflektorowych umieszczonych w czterech obracających się panelach po 6 reflektorów. Światło błyska na 0,45s a przerwy wynoszą 2,05s i 6,05s. Widoczne jest tylko od strony morza.
221 km - Jezierzany, 228 km - Korlino, 230 km - Królewo, 232 km - Złakowo, 238 km - Zaleskie - miejscowości położone na Drodze Morskiej.
244 km - Duninowo - miejscowość położona 6 km od morza, z kościołem gotyckim z XV wieku. Znajdują się tam również ciekawe domy o konstrukcji szkieletowej.
248 km - Ustka
Miasto położone u ujścia Słupi. Duże nadmorskie wczasowisko i uzdrowisko(w oparciu o solanki i borowiny). Znajduje się tam port morski, rybacki i jachtowy a także warte zobaczenia: neogotycki kościół z 1885 roku, spichlerz portowy (Bałtycka Galeria Sztuki), ryglowe domy rybackie, secesyjne i eklektyczne pensjonaty oraz latarnia morska.
Pierwotnie latarnią była aparatura Fresnela z bębnową soczewką i lampą oliwną jako źródło światła, o zasięgu 6 Mm. Była ona podnoszona na maszcie stacji pilotów z 1871 roku. W 1892 roku wybudowano nową, dwukondygnacyjną stację pilotów z przylegającą do niej od południa ośmiokątną wieżą, na której znajduje się biała laterna. Latarnia w Ustce przetrwała bez szwanku II Wojnę Światową i została uruchomiona już 15 listopada 1945 roku. W 1993 roku latarnia morska w Ustce została wpisana do rejestru zabytków.
Latarnię w Ustce tworzy budynek niewielki, ale o dość skomplikowanej architekturze. Ośmiokątna wieża jest połączona z dwuczęściowym, niewiele od niej niższym budynkiem latarników. Na wieży stoi okrągła metalowa laterna. Całości dodaje uroku mnóstwo daszków, gzymsików i kilkanaście okien różnego rozmiaru oraz kilka niechlujnych kabli. Do środka budynku wchodzi się po kilku schodkach od strony lądu, następnie w lewo na klatkę schodową ze schodami betonowymi i na galerię po wąskich, metalowych, półokrągło zakrzywionych schodach oraz poprzez boczne drzwi laterny. Z galerii przez szyby można z bardzo bliska podziwiać skomplikowany, półokrągły układ soczewek i źródło światła. Jeśli poprosicie, to miły pan latarnik pokaże jak wyglądają stare i nowe żarówki używane jako źródło światła.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z dwupozycyjnego zmieniacza z żarówkami o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1 m. Światło jest widoczne tylko od strony morza.
257 km - Wytowno - wioska leżąca na Drodze nadmorskiej z kościołem z XIX wieku i gotycką wieżą z XIV wieku.
262 km - Objazda - letniskowa wioska z kościołem z XVII wieku z barokowym wyposażeniem.
272 km - Gardna Wielka - wieś letniskowa nad Jez. Gardno, ośrodek sportów wodnych. Znajdują się tu dwa rezerwaty ornitologiczne oraz głaz narzutowy „Diabelski Kamień”.
275 km - Smołdzino - miejscowość gminna nad Łupawą. Znajduje się tu siedziba dyrekcji Słowińskiego Parku Narodowego oraz Muzeum Przyrodnicze, renesansowy kościół, wzniesienie Rowokół (115m n.p.m.) z wieżą widokową oraz grodzisko wyżynne, pierścieniowe z wałami i fosą.
287 km - Czołpino
Niewielka osada w gminie Smołdzino.
W 1872 roku między jeziorami Gardno i Łebsko, na jednaj wielu wysokich wydm znajdujących się w mało dostępnym terenie, rozpoczęto budowę latarni. Materiały do jej budowy dostarczano drogą morską, a prace budowlane zakończono na początku roku 1875. Pierwotnie na latarni była zainstalowana lampa spalająca olej, którą w okresie międzywojennym zmieniono na jedną z największych, cylindryczną soczewkę i elektryczną żarówkę. W latach 1993-94 przeprowadzano renowację latarni.
Latarnia w Czołpinie jest samotną, okrągłą wieżą położoną na wzgórzu, pośród iglastego lasu porastającego wydmy Słowińskiego Parku Narodowego. Budowla nie jest bardzo wysoka, lecz ciekawie zaprojektowana i utrzymana w dobrym stanie technicznym wygląda bardzo ładnie. W 1996 roku zwiedzających witała tablica zakazująca fotografowania oraz wnoszenia aparatów fotograficznych i kamer!!! Czy tak jest dalej, nie wiemy, ale była to jakaś pozostałość po PRL-u. Miły pan latarnik wytłumaczył nam, że to ze względu na stacjonującą w pobliżu (ok. 1km) jednostkę wojskową, a ponieważ on wie co można, a czego nie można fotografować, zaoferował pomoc przy robieniu zdjęć, z czego chętnie skorzystaliśmy.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z żarówki o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 1,8 m i wysokości 2,75 m składającej się z 43 półpierścieni. Światło jest widoczne dookoła, ale jest wzmocnione przez soczewkę tyko od strony morza. Świeci 3s i 1s z przerwami 2s.
295 km - Kluki - wieś słowińska ze skansenem słowińskim, w którym znajdują się zagrody wraz z wyposażeniem, sprzęt rolniczy i rybacki. Znajduje się tam również drewniana wieża widokowa i zabytkowy cmentarz.
309 km - Żelazo, 311 km - Wierzchocino, 315 km - Choćmirówko, 322 km - Główczyce, 329 km - Cecenowo - miejscowości znajdujące się na Drodze Nadmorskiej.
333 km - Charbrowo - miejscowość z XVII-wiecznym pałacem oraz barokowym kościołem.
335 km - Sasino - miejscowość z zespołem dworskim położonym w zabytkowym parku.
340 km - Przylądek Stilo
Budowę latarni w Stilo rozpoczęto w 1904 roku. Na wysokiej zalesionej wydmie zbudowano szesnastokątną, metalową wieżę ustawioną na granitowej podstawie. Prace budowlane ukończono w 1906 roku. Wtedy na latarni rozbłysło pierwsze światło, a dawały je palniki gazowe umieszczone w urządzeniu optycznym składającym się z luster i pryzmatów. Źródło światła na latarni było zmieniane dwukrotnie: w latach trzydziestych na dyskową soczewkę z 1000W żarówką oraz w 1975 roku na żarówki reflektorowe umieszczone w panelach na obrotowym stole. W takim wyglądzie, po odnowieniu elewacji w 1997 r., latarnię możemy podziwiać do dzisiaj.
Ze względu na sposób pomalowania i kształt laterny jest bardzo charakterystyczna i łatwo rozpoznawalna. Jest to ścięty ostrosłup o podstawie szesnastokąta z umieszczoną na nim okrągłą częścią, zawierającą dwa piętra galerii i laternę o stożkowym dachu. Swój kształt zawdzięcza budowie ze stalowych płyt połączonych od wewnątrz śrubami, co doskonale widać w środku wieży. Środkowy słup stanowiący trzon wieży jest okrągły i jest zbudowany również z elementów stalowych. Schodami wchodzi się na dolną galerię. Górna jest niedostępna do zwiedzania. Latarnia jest pomalowana u dołu na czarno, w środku na biało, a w górnej części na czerwono. Ściany laterny są białe, a jej daszek i otaczające poręcze galerii czarne. Obok wieży stoi domek latarników. Jako ciekawostkę możemy podać, że jako latarnik pracuje tu także kobieta.
Źródłem światła są 24 reflektorowe żarówki umieszczone po 8 na trzech obrotowych panelach. Przy obserwacji obracających się reflektorów z oddali rozbłyski światła trwają 0,3s z przerwami odpowiednio: 2,2s , 2,2s i 6,7s. Szyby laterny pozwalają obserwować jej światło tyko od strony morza.
350 km - Kurowo, 355 km - Choczewo, 359 km - Wierzchucino - kolejne miejscowości na Drodze Nadmorskiej.
360 km - Żarnowiec - miejscowość z pocysterskim zespołem klasztornym.
375 km - Krokowa - miejscowość z pałacem i fortyfikacjami ziemnymi z XVIII wieku.
385 km - Karwia - niewielka, nadmorska miejscowość wypoczynkowa.
391 km - Jastrzębia Góra - miejscowość położona na wysokim klifie o współczesnej zabudowie. Znajdują się tam dwie wille z lat dwudziestych oraz w okolicy „Lisi Jar” (malowniczny a zarazem mroczny wąwóz, który niegdyś liczył kilka km, a obecnie ok. 300m).
394 km - Rozewie
Rozewie stanowi część Władysławowa położona na zachód. Jest to najdalej wysunięty na północ punkt w Polsce. Od zawsze był ważnym punktem nawigacyjnym. Dzisiaj na wysokim klifie stoją dwie latarnie: starsza z drugiej połowy XIX wieku i młodsza z początku XX. Wewnątrz nowszej latarni znajduje się ciekawa wystawa latarnictwa(opis niżej). Wokół latarni, na wysokim klifie rozciąga się rezerwat chroniący starodrzew bukowy.
Na przylądku Rozewie, najbardziej na północ wysuniętym krańcem Polski, od średniowiecza stawiano światła nawigacyjne. Najstarszym dokumentem potwierdzającym istnienie rozewskiej latarni jest szwedzka mapa wydana w 1696 roku. Dzisiejsza latarnia została uruchomiona 15 listopada 1822 roku. W 1875 roku w celu odróżnienia światła rozewskiej latarni od tej w Czołpinie wybudowano dodatkowo obok drugą latarnię. W 1910 roku wyłączono ją, a na starszej latarni zmieniono źródło światła z aparatu Fresnela i lampy naftowej na elektryczną żarówkę z wklęsłym zwierciadłem i kryształowymi pryzmatami. Latarnię podwyższono też o pięć metrów ustawiając na ceglanej XVIII wiecznej, czterokondygnacyjnej wieży mającej kształt ściętego stożka, też stożkową, metalową część pomalowaną na czerwony kolor. Rosnące bukowe drzewa po latach zaczęły ponownie zasłaniać światło dwudziestocztero i pół metrowej latarni. Z tego powodu w 1978 roku powtórnie podwyższono ją o osiem metrów, stawiając cylindryczną, metalową część. W nowej laternie zainstalowano obrotową aparaturę złożoną z czterdziestu żarówek reflektorowych umieszczonych na dwóch panelach. W 1972 roku decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków latarnia nosząca imię Stefana Żeromskiego została wpisana do rejestru zabytków.
Ta najbardziej znana z powodu położenia na przylądku Rozewie latarnia, składa się z dwóch części: pierwszej - murowanej, mającej kształt szerokiego, ściętego stożka, otynkowanego i pomalowanego na piaskowy kolor oraz z drugiej, stojącej na niej - metalowej. Pomalowana jest ona na czerwono aż po laternę i tylko jej daszek jest biały, a kształt jest złożeniem ściętego stożka w dolnej części i stojącego na nim walca. Latarnia ma trzy galerie, z których tylko najniższa jest udostępniona dla zwiedzających.
Atrakcją tego miejsca jest Muzeum Latarnictwa znajdujące się w latarni. Można tam zobaczyć ekspozycję prezentującą ewolucję latarni morskich od czasów starożytnych do dzisiaj, modele kilku polskich latarni i ich rozmieszczenie oraz wśród innych eksponatów obrotowy stół z soczewką Fresnela, który był źródłem światła w latarni Stilo. Tych co oczekują na wspaniałe widoki z latarni czeka srogi zawód. Z galerii widokowej widać tylko skrawki morza między wysokimi drzewami, które były powodem konieczności przebudowy i podwyższenia latarni. Po zwiedzeniu latarni można mieć lekki niedosyt wrażeń związany z prezentowaną ekspozycją i walorami widowiskowymi.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z 20 reflektorowych żarówek umieszczonych po 10 na dwóch obrotowych panelach. Rozbłysk widocznego światła trwa 0,1s a przerwa 2,9s. Siła strumienia światła okrążającego okolice jest tak duża, że z bez trudności zobaczymy go na ścianach budynków leżących w odległości kilometra od latarni. Światło jest widoczne ze wszystkich stron, jeżeli tylko nie zasłaniają go przeszkody terenowe.
398 km - Tupadły, 402 km - Chłapowo, 407 km - Cetniewo - kolejne miejscowości położone na Drodze Nadmorskiej w kierunku Władysławowa.
413 km - Władysławowo - duża miejscowość ze współczesną zabudową położona u nasady Mierzei Helskiej. Znane jest nie tylko jako letnisko, ale też jako ważny port rybacki, na terenie którego działa przedsiębiorstwo rybne. W centrum położny jest Dom Rybaka z punktem widokowym. Znajduje się tam również kościół o nowoczesnej architekturze z 1961 roku.
433 km - Jastarnia
Miasto położone na Mierzei Helskiej. Duży ośrodek wypoczynkowy, port rybacki, jachtowy oraz przystań pasażerska na Zatoce Puckiej. W Jastarni warto zobaczyć: neobarokowy kościół, muzealna Chata Rybacka, 4 schrony bojowe z 1939 r. oraz latarnia morska.
W celu ułatwienia żeglugi między Jastarnią i Helem świeciły trzy latarnie: w Jastarni - Borze ( 1872 - 1936 r. ), na Górze Szwedów ( 1936 - 1991 r. ) oraz w Jastarni. Ta ostatnia pierwotnie była dwudziestopięciometrową, ażurową wieżą z umieszczonym na szczycie elektrycznym źródłem światła. Zbudowana w 1938 roku latarnia została rok później wysadzona przez polskich saperów, gdyż stanowiła doskonały punkt celowniczy dla atakujących niemieckich pancerników Schleswig-Holstein i Schlesien. Pięć lat po zakończeniu II Wojny Światowej, wykorzystując część elementów pochodzących z zdemontowanego buczka mgłowego latarni w Stilo, wybudowano nową, trzynastometrową latarnię.
Latarnia w Jastarni jest najmniejszą ze wszystkich polskich latarń. Nie jest też specjalnie efektowna. Jest to walec zbudowany ze stalowych elementów połączonych w widoczny sposób śrubami, posadowiony na betonowym postumencie i akończony małą galerią okalającą laternę o stożkowym daszku. Pomalowana jest w białe i czerwone pasy, a w ścianach znajdują się okrągłe okienka. Wielu wczasowiczów przechodzi obok tej latarni obojętnie, a gdyby można było wejść na jej galerię, Jastarnia zyskałaby z pewnością nie lada atrakcję.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z dwóch żarówek 500W umieszczonych w zmieniaczu oraz cylindrycznej soczewki Fresnela o średnicy 50 cm. Cykl pracy lampy to: światło 2s, przerwa 2s, światło 9s, przerwa 7s. Światło latarni jest widoczne ze wszystkich kierunków.
449 km - Hel
Miasto na krańcu Półwyspu Helskiego, miejscowość wczasowa, port rybacki, jachtowy i wojenny oraz przystań pasażerska. W Helu warto zobaczyć: Muzeum Rybołówstwa, domy rybackie przy ul. Wiejskiej, Izbę Pamięci Obrońców Helu, schron bojowy oraz fokarium (5 fok szarych).
Kraniec Półwyspu Helskiego był już w XVI wieku oświetlany ogniskami, gdyż stanowił ważny punkt orientacyjny na szlaku do Gdańska. W XVII wieku wykorzystywano wieżę kościoła, gdzie palono ogień, a w 1670 roku zbudowano pierwszą latarnię na skraju wsi. Z powodu powtarzających się przypadków pomylenia właściwego kursu statków, przy pomocy władz Gdańska zbudowano w 1790 r. nową, położoną bliżej wschodniego brzegu cypla. W roku 1826 zakończono budowę murowanej, okrągłej wieży zwieńczonej ciemnozieloną laterną, mającej 42m wysokości. 1 sierpnia 1827 roku zapłonęło tam 6 lamp na olej rzepakowy widocznych z odległości 17 Mm, zmienionych w 1926 r. na lampę naftową z czterema soczewkami. Wieżę otynkowano i pomalowano w biało-czerwone pasy w roku 1929, a w 1938 r. zmieniono źródło światła na żarówkę 3000W. W tej postaci latarnia dotrwała jedynie do 19 września 1939 r., kiedy została wysadzona przez obrońców Helu na rozkaz komandora Włodzimierza Steyera, gdyż stanowiła doskonały punkt celowniczy dla atakujących niemieckich pancerników Schleswig-Holstein i Schlesien.
Po zakończeniu II Wojny Światowej, w 1942 roku wybudowano w pobliżu nową, ośmiokątną wieżę, którą możemy oglądać do dziś. W 1989 r. zainstalowano na niej antenę radaru nawigacyjnego, a w roku 1992 ze stali nierdzewnej wykonano nowy dach laterny i zmieniono radar.
Latarnia morska Hel znajduje się prawie na samym końcu Półwyspu Helskiego. Jest to ośmiokątna wieża wysokości 40 m, o zwężającym się ku górze przekroju, zbudowana z ciemnoczerwonej cegły i zakończona małą galerią z laterną pomalowaną również na ciemnoczerwony kolor. Na szczycie dachu nieustannie kręci się antena radaru. Wewnątrz wieża jest okrągła i pusta, u dołu otynkowana, później ściany stanowią gołe cegły. Kręte schody zabezpiecza murowana balustrada. Do samej laterny wchodzi się po bardzo wąskich i stromych, metalowych schodach. W laternie możemy z bliska przyjrzeć się, a nawet dotknąć soczewek, lecz wyjście na zewnętrzną galerię jest zamknięte dla zwiedzających.
Ostatnio tuż pod galerią laterny zostały zamontowane anteny telefonii komórkowej GSM, co znacznie oszpeciło wygląd całej latarni. Chociaż nie jest ona wpisana do rejestru zabytków, to można ją jako taki uważać i ogromnie szkoda, że doraźny zysk z wynajmowania wieży był dla zarządzających latarnią ważniejszy od jej historycznego charakteru. Uważamy że anteny te powinny zostać z niej usunięte.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z dwupozycyjnego zmieniacza z żarówkami o mocy 1000W i cylindrycznej soczewki Fresnela. Kąt świecenia obejmuje prawie cały okrąg i latarnia widoczna jest tak od strony otwartego morza, jak i od strony ujścia Wisły. Światło świeci 5s z przerwą również 5s.
Gdynia - miasto, powiat grodzki. Jeden z większych w Europie handlowy port morski, wojenny, rybacki i jachtowy, dwa dworce morskie - baza promowa i przystań pasażerska. Warte do odwiedzenia są kościoły tj. p.w. św. Michała Archanioła oraz Bazylika Morska, Skwer Kościuszki, Molo Południowe: Muzeum Oceanograficzne i Muzeum Marynarki Wojennej, ORP „Błyskawica”, Żaglowiec „Dar Pomorza”, Muzeum Miasta Gdyni, molo spacerowe (175 m), Cmentarz Obrońców Wybrzeża, pomnik Ofiar Grudnia 1970.
6 km - Sopot
Miasto - powiat grodzki. Duże kąpielisko, ośrodek wypoczynkowy i uzdrowisko (solanki chlorowo-sodowe). Miasto międzynarodowych festiwali piosenki. Zwiedzić warto: tor wyścigów konnych, Operę Leśną, drewniane molo spacerowe z 1824 roku (516 m), grodzisko wyżynne z VIII -X wieku.
Historia latarni w Sopocie związana jest z Zakładem Balneologicznym, z którym tworzy kompleks. Zakład ten, dawniej zakład kąpielowy, powstał dzięki byłemu lekarzowi wojsk napoleońskich Jerzemu Haffnerowi. Gdy przebudowywano go, powstał projekt zmienienia komina kotłowni na wieżę widokową. W ten sposób powstała dzisiejsza wieża latarni morskiej. Światła nawigacyjne zainstalowano tam dopiero po II Wojnie Światowej, kiedy odbudowywano częściowo zniszczone miasto. Nie wiadomo kiedy dokładnie na wieży rozbłysło pierwsze światło, ale na pewno latarnia figuruje w spisie latarń z 1957 r. Z powodu małego zasięgu ( 5 Mm ) trudno było wtedy nazwać ją latarnią z prawdziwego zdarzenia, co stało się dopiero w 1977 r., gdy na latarni zainstalowano światło o zasięgu 17 Mm.
Latarnia morska Sopot jest wieżą zbudowaną na przekroju kwadratu, wyrastającą z niskich przybudówek. W górnej części ma częściowo ścięte narożniki, które przechodzą na szczycie w dobudowane do głównego pomieszczenia latarni cztery małe "ganeczki", posiadające własne daszki łączące się z głównymi płaszczyznami dachu, z których na samym szczycie wystaje komin kotłowni. Boczne ściany wieży zdobi kilkanaście okien. Wejście do latarni znajduje się tuż za południowymi wejściami na sopockie molo i żeby na nią wejść trzeba najpierw zapłacić za wstęp na teren mola.
Źródłem światła jest układ optyczny składający się z lampy obrotowej produkcji szwedzkiej, o sześciu płaszczyznach. Świeci ona przez 0,3 s, po czym następuje 3,7 s przerwy.
II. 3. Szczegółowy program imprezy
DZIEŃ 1.
9.00 - zbiórka uczestników przy dworcu PKS na ul. Dworcowej.
9.15 - sprawdzenie listy uczestników i omówienie programu imprezy.
9.45 - wyruszenie na zwiedzanie zabytków Świnoujścia (Muzeum Rybołówstwa, ul. Rybaka 1; Muzeum Egzotycznych Ryb Mrożonych, w Porcie Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich; zespół fortów z XIX wieku przy ujściu Świny) oraz latarni morskiej.
13.00 - obiad w restauracji „Gospodnik” na ul. Kościuszki 3.
14.00 - wyjazd w stronę Kikuta
16.30 - przyjazd do Kikuta (zwiedzanie latarni, odpoczynek)
17.30 - wyjazd z Kikuta w stronę Dziwnowa
19.00 - przyjazd do Dziwnowa (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Róży Wiatrów 2, przygotowanie przez uczestników kolacji, wieczór przy ognisku)
DZIEŃ 2.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Niechorza
12.00 - przyjazd do Niechorza (odpoczynek, czas wolny)
13.00 - zwiedzanie latarni
14.00 - obiad w „Barze Muszelka” na ul. Kolejowej 15
15.00 - wyjazd w kierunku Trzebiatowa
17.00 - przyjazd do Trzebiatowa (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Szkolnej 1, czas wolny)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 3.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Kołobrzegu
13.00 - przyjazd do Kołobrzegu
14.00 - zwiedzanie Kołobrzegu (Muzeum Miasta Kołobrzegu i Muzeum Oręża Polskiego,
a także kolegiatę kołobrzeską, nową starówkę, park nadmorski im. St. Żeromskiego, molo spacerowe i oczywiście latarnię morską)
16.00 - obiad w „Jadodajnii” na ul. Młyńskiej
17.00 - wyjazd w kierunku Ustronia Morskiego
18.00 - przyjazd do Ustronia Morskiego (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Polnej 4)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 4.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Gąsek
11.30 - przyjazd do Gąsek (zwiedzanie latarni)
12.00 - wyjazd do Mielna
13.30 - obiad w Mielnie w barze rybnym „Atol” przy ul. Kościuszki 5
15.00 - wyjazd w kierunku Łaz
17.00 - przyjazd do Łaz (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Mieleńska 3)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 5.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Darłówka
14.00 - przyjazd do Darłówka
14.30 - obiad w smażalni „Atol” przy ul. Morskiej 15
15.30 - zwiedzanie latarni
16.00 - wyjazd w kierunku Jarosławca
18.30 - przyjazd do Jarosławca (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Plażowej 4)
19.30 - kolacja
DZIEŃ 6.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - zwiedzanie latarni
10.30 - wyjazd do Ustki
14.30 - przyjazd do Ustki
15.00 - obiad w barze „Neptun” przy ul. Marynarki Polskiej 16
16.00 - zwiedzanie latarni
16.30 - wyjazd w kierunku Wytowna
18.00 - przyjazd do Wytowna (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Jeziorna 5)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 7.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Czołpina
13.00 - przyjazd do Czołpina
13.30 - zwiedzanie latarni
14.00 - obiad w smażalni „Złota Rybka” na ul. Słonecznej 12
15.00 - wyjazd w kierunku Kluk
17.00 - przyjazd do Kluk (rozstawienie obozu na polu namiotowym)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 8.
10.00 - śniadanie, czas wolny
14.00 - obiad w barze „Klaudia” w Klukach
15.00 - zwiedzanie skansenu budownictwa słowiańskiego oraz drewnianych chałup z XVIII-XIX wieku, czas wolny)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 9.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Przylądka Stilo przez Charbrowo
14.00 - przyjazd do Charbrowa
14.30 - obiad w barze „Tina” na ul. Wschodniej 21
16.00 - wyjazd w kierunku Przylądka Stilo
17.30 - przyjazd do Przylądka Stilo (rozstawienie obozu na polu namiotowym)
18.30 - zwiedzanie latarni
19.30 - kolacja
DZIEŃ 10.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd do Karwi przez Wierzchucino
13.00 - przyjazd do Wierzchucina
13.30 - obiad w barze restauracyjnym „U Zdzicha” przy ul. Kaszubskiej 11
15.00 - wyjazd do Karwi
18.00 - przyjazd do Karwi (rozstawienie obozu na polu namiotowym)
19.00 - kolacja
DZIEŃ 11.
8.00 - pobudka
8.30 - śniadanie
9.30 - wyjazd w stronę Przyl. Rozewie
10.30 - przyjazd do Rozewia, zwiedzanie latarni
11.00 - wyjazd w kierunku Helu przez Jastarnię
15.00 - przyjazd do Jastarni
15.30 - obiad w punkcie gastronomicznym „El Rino” przy ul. Portowej 16
16.30 - wyjazd w kierunku Helu
18.00 - przyjazd do Helu (rozstawienie obozu na campingu przy ul. Leśnej)
19.00 - kolacja
Po kolacji proponowane wyjście do lokalnej dyskoteki, pubu (w zależności od zainteresowań uczestników).
DZIEŃ 12.
10.00 - śniadanie
11.00 - zwiedzanie latarni morskiej, Muzeum Rybołówstwa, domów rybackich przy ul. Wiejskiej, Izby Pamięci Obrońców Helu, schronu bojowego oraz fokarium, czas wolny
16.00 - obiad w „Tawernie u Maćka” przy ul. Wiejskiej 82, czas wolny
19.30 - kolacja
Po kolacji ognisko pożegnalne
DZIEŃ 13.
10.00 - śniadanie
12.00 - przeprawa promowa do Gdyni
14.30 - obiad w Gdyni w restauracji „Róża Wiatrów” przy ul. Skwer Kościuszki 2
16.00 - przejazd do Sopotu
17.00 - zwiedzanie latarni morskiej oraz toru wyścigów konnych, Opery Leśnej, grodziska wyżynnego z VIII -X wieku, przechadzka po drewnianym molo spacerowym z 1824 roku (516 m)
Poruszanie się po Sopocie w ramach transportu miejskiego.
19.00 - zakończenie imprezy (podsumowanie, rozdzielenie bagaży, pożegnanie).
KOSZTORYS
I. ILOŚĆ UCZESTNIKÓW 20 os. + 3 os. kadry
1. Transport sprzętu turystycznego, bagażu i suchego prowiantu
395 km x 3 zł/km = 1185,00 zł
2. koszt campingów i pól namiotowych = 2000,00 zł 3. Suchy prowiant (śniadania i kolacje)
10 zł/dz x 23 os x 12 dni = 2760,00 zł
4. obiady 15 zł/obiad x 23 os x 13 dni = 4485,00 zł
5. bilety wstępu = 1700,00 zł
6. ubezpieczenie NW = 200,00 zł
7. inne, dodatkowe koszty imprezy = 500,00 zł
RAZEM: 12830,00 zł
Koszt 1 uczestnika 12.830 zł : 20 os = 641,50 zł
≈ 642,00 zł
4