 | Pobierz cały dokument wstep.i.rozdz.1.psychologiczne.podstawy.doc Rozmiar 120 KB |
PRZEDMOWA DO WYDANIA TRZECIEGO
Przez lata, które minęły od czasu, gdy książka ta ukazała się po raz pierwszy, doszłam do nowych wniosków - dotyczących głównie pierwszego roku życia i niemowlęctwa - i to doprowadziło do dopracowania pewnych istotnych hipotez przedstawionych tutaj. Celem tego wstępu jest dostarczenie pewnej idei natury tych modyfikacji. Mam tu na myśli następujące hipotezy: w pierwszych kilku miesiącach życia niemowlę przechodzi przez stany lęku prześladowczego, które związane są z „fazą największego sadyzmu”; małe niemowlę doświadcza również poczucia winy związanego ze swoimi destrukcyjnymi impulsami i fantazjami, które skierowane są przeciwko obiektowi pierwotnemu - matce niemowlęcia, a przede wszystkim jej piersi. To poczucie winy powoduje powstawanie tendencji do naprawy (reparacji) zranionego obiektu.
Usiłując bardziej szczegółowo wypełnić obraz tego okresu stwierdziłam, że nieuniknione są pewne zmiany nacisku i relacji czasowych. A zatem doszłam do rozróżnienia między dwoma głównymi fazami w pierwszych sześciu miesiącach życia i opisałam je jako „pozycję paranoidalną” i „pozycję depresyjną”. (Wybrałam termin „pozycja”, ponieważ, - mimo iż związane z tym zjawiska pojawiały się przede wszystkim w trakcie wczesnych stadiów rozwoju - nie są one ograniczone do tych stadiów, ale reprezentują specyficzne zgrupowanie lęków i obron, jakie pojawia się, nawet kilkakrotnie, podczas pierwszych lat dzieciństwa.)
Pozycja paranoidalna jest stadium, w którym dominują impulsy destrukcji i lęki prześladowcze i które rozciąga się od urodzenia aż do trzeciego, czwartego, a nawet piątego miesiąca życia. Wymagana jest zmiana w datowaniu tej fazy, kiedy sadyzm jest bardzo silny, ale nie zmiana poglądu dotyczącego bliskiego związku między sadyzmem a lękiem prześladowczym w momencie ich największego nasilenia.
Pozycja depresyjna, która następuje później i związana jest z istotnymi osiągnięciami w rozwoju ego, tworzy się mniej więcej w połowie pierwszego roku życia. W tym stadium zmniejsza się siła sadystycznych impulsów i fantazji, jak również lęku prześladowczego. Niemowlę introjektuje obiekt jako całość i jednocześnie staje się w pewnym stopniu zdolne do syntetyzowania różnych aspektów obiektu, jak również swoich emocji wobec niego. Miłość i nienawiść zbliżają się do siebie w jego umyśle, co prowadzi do strachu, by nie zranić lub zniszczyć wewnętrznego lub zewnętrznego obiektu. Uczucia depresyjne i poczucie winy prowadzą do powstania pragnienia, by zachować lub ożywić kochany obiekt, a w związku z tym dokonać reparacji za destrukcyjne impulsy i fantazje.
 | Pobierz cały dokument wstep.i.rozdz.1.psychologiczne.podstawy.doc rozmiar 120 KB |