Zdrowie psychiczne

NERWICA

Co to jest nerwica? Jest to grupa zaburzeń psychicznych o bardzo rozmaitej symptomatyce, definiowana jako zespoły dysfunkcji narządów, psychogennych zaburzeń emocjonalnych, zakłóceń procesów psychicznych i patologicznych form zachowania występujących w tym samym czasie i powiązanych ze sobą wzajemnie.

Charakterystyczne jest to, że chory często zdaje sobie sprawę z absurdalności swoich objawów (na przykład natręctw czy fobii) oraz braku podstaw swoich objawów somatycznych, jednakże zmuszony jest do ich powtarzania. Między innymi ta cecha - krytycyzm wobec swoich objawów - różni nerwicę od psychozy.

Nerwice nie są prostym zaburzeniem. Spektrum prezentowanych przez pacjenta objawów jest praktycznie nieograniczone. Mówi się też, że prawie każdy człowiek ma w ramach swoich zachowań niektóre zachowania nerwicowe, przy czym jeśli są one niewielkie, słabo nasilone i nie utrudniają normalnego i szczęśliwego przeżywania życia i funkcjonowania w otaczającym świecie, nie występuje potrzeba ich leczenia.

Jeśli jednak mechanizmy radzenia sobie są ubogie, bądź jednostka stosuje nieadekwatne mechanizmy, odczuwane napięcie może doprowadzić do wystąpienia silnych objawów nerwicy, które w skrajnych przypadkach mogą doprowadzić do śmierci pacjenta (nerwica serca).

Zaburzenia nerwicowe to najczęściej występująca grupa schorzeń o podłożu psychicznym. Szacuje się, że na zaburzenia lękowe cierpi co piąty Polak - czyli blisko 8 milionów osób! Większość przypadków nerwic pozostaje nie wykrytych bądź niewłaściwie leczonych, wiele osób, którym można pomóc nie trafia do psychiatry ani psychoterapeuty.

Znaczna cześć objawów nerwicowych nie wymaga leczenia. Objawy często same ustępują np. po zmianie środowiska zamieszkania, pracy, odpoczynku, porady przyjaciela itd.

W większości przypadków skutecznej pomocy może udzielić internista. Skierowanie pacjenta do psychiatry jest wskazane tylko w przypadku, kiedy objawy nerwicowe utrzymują się przez dłuższy czas i kiedy występują objawy depresji.

O nerwicy możemy mówić tylko wtedy, gdy występuje wiele objawów utrzymujących się przez dłuższy czas (pocenie się, czerwienienie, uczucie pustki w głowie, skurcze spastyczne jelit, biegunki, jąkanie się, lęk, niepokój, zaburzenie snu, przygnębienie, stan podwyższonego napięcia, poirytowanie, nieokreślony niepokój, nieuzasadnione napady lęku). Najczęściej nerwica rozwija się na skutek ujemnych bodźców powtarzających się przez dłuższy okres. W zależności od cech osobniczych nerwica może rozwinąć się po krótszym lub dłuższym okresie stresu.

Zwykle nerwicy towarzyszą zaburzenia wegetatywne - wszelkiego rodzaju skargi na objawy somatyczne. Do najczęstszych należą: bóle i zawroty głowy, bóle w okolicy serca, duszność, drżenie kończyn, objawy ze strony układu pokarmowego (zgaga, zaparcia wzdęcia, biegunki, zaburzenia łaknienia).

Jednym z częstych objawów nerwicowych, które są powodem udania się do lekarza są zaburzenia seksualne. U mężczyzn brak wzwodu, przedwczesny wytrysk, u kobiet oziębłość i brak orgazmu. Tego rodzaju zaburzenia mogą wywołać depresję.

Członkowie rodzin powinni pomagać choremu, okazując mu zaufanie i podtrzymując go na duchu w chwilach załamania i depresji. Powinni współpracować z lekarzem skłaniając chorego do wykonywania jego poleceń, szczególnie w zakresie zażywanie leków. Należy pilnować, aby chory nie zwiększał dawek leków bez konsultacji z lekarzem.
Błędem, jakiego należy unikać w terapii nerwic, jest szybkie zniechęcanie się do terapeuty i częste zmiany lekarza.

DEPRESJA

Co to są zaburzenia depresyjne? Są to zaburzenie psychiczne z grupy chorób afektywnych charakteryzujące się objawami, które można następująco pogrupować:

• objawy emocjonalne: czyli obniżony nastrój - smutek i towarzyszący mu często lęk, płacz, utrata radości życia (począwszy od utraty zainteresowań, skończywszy na zaniedbywaniu potrzeb biologicznych); czasem także zniecierpliwienie i drażliwość;

• objawy poznawcze: negatywny obraz siebie czyli obniżona samoocena, samooskarżenia, samookaleczenie, pesymizm i rezygnacja;

• objawy motywacyjne: problemy z mobilizacją do wszelkiego działania, które może przyjąć wręcz formę spowolnienia psychoruchowego oraz trudności z podejmowaniem decyzji;

• objawy somatyczne: zaburzenie rytmów dobowych (m.in. zaburzenia rytmu snu i czuwania), utrata apetytu (ale możliwy jest również wzmożony apetyt), osłabienie i zmęczenie, utrata zainteresowania seksem, czasem skargi na bóle i złe samopoczucie fizyczne;

• myśli samobójcze.

Około 10% populacji cierpi na depresję. 25% epizodów trwa krócej niż jeden miesiąc. 50% ustępuje przed upływem trzech miesięcy. Depresja ma skłonność do nawrotów. 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu.

Na depresję częściej chorują kobiety niż mężczyźni, zwykle rozwija się ona później niż choroba afektywna dwubiegunowa.

Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20-60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40-80% ma myśli samobójcze

Podsumowując rozważania o tym czym jest depresja trzeba podkreślić, że jest to choroba duszy, która wpływa na całość funkcjonowania i niezależnie od stopnia swego nasilenia wymaga specjalistycznej pomocy. Leczenie depresji może być procesem długotrwałym a w wielu przypadkach również trwającym całe życie. Często jednak depresję udaje się wyleczyć całkowicie. Osobom w depresji trzeba pomagać, a chory na depresję, dzięki pomocy może nauczyć się dobrze funkcjonować i żyć mimo swojej choroby.

STRES

Czym jest stres? Stres jest definiowany w psychologii jako dynamiczna relacja adaptacyjna pomiędzy możliwościami jednostki a wymogami sytuacji, charakteryzująca się brakiem równowagi. Podejmowanie zachowań zaradczych jest próbą przywrócenia równowagi.

Czynnikami powodującymi stres mogą być czynniki umysłowe, fizjologiczne, anatomiczne lub fizyczne.

Wiele osób zastanawia się w jaki sposób można szybko i skutecznie radzić sobie z własną reakcją stresową. Poniżej przedstawiamy kilka prostych metod, z których część da się zastosować w większości sytuacji, na przykład zawodowych.

Humor - Humor jest jednym z lepszych sposobów radzenia sobie ze stresem. Śmiech nas odpręża, głośny i długotrwały (taki od serca) jest doskonałą gimnastyką. 

Zmiana otoczenia - O ile to tylko możliwe dobrym sposobem radzenia sobie ze stresem jest spacer. Wiąże się on z pewnym wysiłkiem fizycznym, co pozwala na zmniejszenie skutków stresu ale też jest symbolicznym wyjściem z sytuacji stresowej. Pozwala nam „złapać” dystans i odnieść się do sytuacji trudnej bardziej racjonalnie. Przyjemne otoczenie, przyroda i kilka głębokich oddechów pomogą osiągnąć zamierzony efekt.

Drzemka - Krótka drzemka nie tylko regeneruje nasze siły, ale jest też wspaniałym narzędziem radzenia sobie ze stresem. W naszej kulturze pozwolić sobie mogą na drzemkę w ciągu dnia raczej osoby tzw. wolnych zawodów, pracujące w domu, jednak w krajach śródziemnomorskich poobiednia codzienna sjesta nie budzi takiego zdziwienia.

Płacz - Choć nie do końca wiadomo dlaczego płacz zmniejsza poziom napięcia to jednak pozwala na skuteczne radzenie sobie ze stresem.

ABORCJA!!!

Co to jest aborcja? Krótko mówiąc, jest to usunięcie ciąży. Jest to termin medyczny i potoczny, który stosuje się w przypadku zamierzonego, przedwczesnego zakończenia ciąży w wyniku interwencji zewnętrznej, np. działań lekarskich. W efekcie dochodzi do śmierci zarodka lub płodu.

Istnieją dwie metody aborcji, to jest metoda farmakologiczna oraz chirurgiczna.

Jeśli chodzi o metodę farmakologiczną, to tzw. pigułka aborcyjna pojawiła się w 2000 roku na rynku farmaceutycznym pod nazwą Mifégyne. Aborcja farmakologiczna jest możliwa na najwcześniejszym etapie (do dziewiątego tygodnia ciąży). Polega na podaniu środków farmakologicznych wymuszających poronienie. Pierwsza dawka zawiera środek farmakologiczny, który niszczy lub deformuje zarodek, a druga dawka zawiera środek farmakologiczny, który wywołuje skurcze macicy i prowadzi do wydalenia zarodka oraz wyściółki macicy.

Z kolei metoda chirurgiczna stosowana jest powyżej 9 tygodnia ciąży. Na dalszych etapach stosuje się rozmaite połączenia metody podciśnieniowego opróżniania macicy z mechanicznym zniszczeniem zarodka/płodu i usunięciem jego resztek.

Do późnych aborcji stosowane jest również wstrzykiwanie zasadowego roztworu soli do worka owodniowego powodujące uśmiercenie płodu. Co najciekawsze i najbardziej okrutne - w wyniku aborcji metodą wstrzyknięcia roztworu soli stosunkowo często dochodzi do urodzenia żywego, zdolnego do przeżycia płodu, jednak najczęściej pozostaje on bez opieki, a co za tym idzie - umiera.

Warto zaznaczyć, że wszystkie powyższe metody aborcji wykonuje się bez znieczulenia płodu!!!

Aborcja może mieć negatywne skutki psychologiczne i psychiatryczne dla kobiety, która jej się poddała, a także jej rodziny. Badania naukowców z Nowej Zelandii wskazują na 30% zwiększenie częstości zaburzeń psychicznych u kobiet które poddały się aborcji. Psychiatrzy nie są zgodni czy gorsze następstwa mogą mieć ewentualne negatywne skutki psychiczne wynikające z niechcianej lub nieuświadomionej ciąży, czy też skutki ewentualnego "zespołu poaborcyjnego".

1. Aborcja dokonana metodą zasysania (8 tydzień):

2. Aborcja dokonana metodą 'rozdrobnij i usuń':

3. Aborcja dokonana metodą zasysania (10 tydzień):

4. Aborcja dokonana poprzez zatrucie stężonym roztworem soli:

5. Aborcja dokonana poprzez zastosowanie prostagladyn (hormony wywołujące przedwczesny poród):

6. Kruszyna w rękach dorosłego:

7. Główka 18 tygodniowego dziecka po dokonaniu aborcji:

---