3.dane taktyczno tech uzbrojenia i wyposażenia wchodzącego w skład BZ i Bpanc

RPG-7

Rodzaj ręczny granatnik przeciwpancerny

Obsługa 2 (celowniczy, amunicyjny)

Kaliber 40 mm 80 mm (głowicy granatu)

Zasięg skuteczny 500 m

Przebijalność pancerza 300 mm

BWP-1

Trakcja gasienicowa

Załoga 3 + 8

Długość maksymalna 6740 mm

Szerokość 2940 mm

Wysokość 2150 mm

Prześwit 390 mm

Masa własna 12 500 kg

Masa bojowa 13 500 kg

Prędkości maksymalne Na drodze 80km/h

Zdolność pokonywania przeszkód 2200 mm

Ściany pionowe 800 mm

Stoki o nachyleniu do 60 %

Zasięg 500 (szosa) km

Uzbrojenie

Artyleryjskie 1 x armata 2A28 Grom kalibru 73 mm

Strzeleckie 1 x km PKT kalibru 7,62 mm

Rakietowe 1 x wyrzutnia 9S415 ppk 9M14M Malutka

T-72

Trakcja

Załoga 3

Pancerz wielowarstwowy

Długość maksymalna 9,53

Szerokość 3,46

Wysokość 2,19

Prześwit 0,47

Masa własna

Masa bojowa 41

Prędkości maksymalne 60/46,5

Zdolność pokonywania przeszkód 2,8

Ściany pionowe 0,85

Stoki o nachyleniu 30

Zasięg 500

Uzbrojenie armata gładolufowa 125 mm (M1), km 7,62 mm PKT sprzężony z armatą (2000 naboi), km 12,7 mm przeciwlotniczy zamontowany na wieży (300 naboi), 2 wyrzutnie granatów dymnych

PT-91

Trakcja gąsienicowa

Załoga 3 osoby

Długość maksymalna 9530 mm

Szerokość 3370 mm/3370 mm

Wysokość 2190 mm

Prześwit 395 mm

Pancerz monolityczny stalowy + reaktywny

Masa bojowa 45,3 t

Prędkości maksymalne 60/40 km/h

Zdolność pokonywania przeszkód 2,8 m

Ściany pionowe 0,85 m

Stoki o nachyleniu do

Zasięg 480 km 700 km z dodatkowymi zbiornikami km

Uzbrojenie

Artyleryjskie armata 2A46 Rapira-3 kalibru 125 mm

Strzeleckie 7,62 mm czołgowy karabin maszynowy PKT,
przeciwlotniczy 12,7 mm wkm NSW

BRDM-2

Trakcja kołowa (4x4)

Typ opancerzony samochód rozpoznawczy

Załoga 4

Długość maksymalna5,75 m

Szerokość 2,35 m

Wysokość 2,31 m

Prześwit 0,43 m

Masa własna 6,6 t

Masa bojowa 7 t

Typ pancerza spawany z płyt walcowanych

Na drodze 100

W wodzie 9-10 km/h

Zasięg 750 km km

Strzeleckie 1 wkm KPWT kal. 14,5 mm, 1 km PKT kal. 7,62 mm

Rosomak

Trakcja kołowa 8 x 8

Typ transporter opancerzony

Załoga 3 + 8

Długość maksymalna 7,77 m

Szerokość 2,83 m

Wysokość 2,36 m/2,99 m

Prześwit 0,43 m

Pancerz warstwowy

Masa bojowa około 22 000 kg

Prędkości maksymalne Na drodze 100 km/h/ woda 10 km/h

Zdolność pokonywania przeszkód 2,10 m

Ściany pionowe 0,50 m

Stoki o nachyleniu 60 %

Zasięg 500 km

Uzbrojenie w zależności od wersji

BM-21

Dane taktyczno-techniczne BM-21:

masa bojowa: 13,7 tony

masa wyrzutni bez pocisków: 10,87 tony

długość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym): 735 cm (735 cm)

szerokość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym): 240 cm (301 cm)

wysokość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym- maksymalnym): 309 cm (435 cm)

prześwit: 40 cm

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej: od 0 do 55 stopni

kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej: do 70 stopni (w prawo od osi pojazdu) i do 102 stopni (w lewo od osi pojazdu)

kąt ostrzału w sektorze ograniczonego użycia, pionowy (poziomy): min. 11 stopni (od 0 do 34 stopni)

czas wystrzelenia salwy 40 pocisków: 20 sekund

prędkość maksymalna (Urał-375D): 75 km/h

zasięg jazdy po drodze (terenie): 750 km (405 km)

załoga: 4 ludzi

122mm haubica samobieżna GOŹDZIK

Dane taktyczno-techniczne

Masa działa W położeniu bojowym-15,7 t,

 długość działa - 7,265 m,

 szerokość - 2,85 m,

 wysokość - 2,74 m,

prześwit - 0,4 m,

maksymalna prędkość jazdy-60 km/h,

pływania - 4,5km(h, zasięg jazdy - 500 km,

liczba biegów - 6 (1 (zredukowanych - 5/1 ),

Kaliber lufy - 121,92 mm,

długość lufy bez hamulca wylotowego-4270 mm (35kalib­rów),

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej Od-30 do + 700, poziome} - 360°,

 ma­ksymalna donośność - 15200 m ,

prędkość początkowa pocisku odłamkowo-burzącego - 686 m

(s, kumulacyjnego bezwiórowego -726 m/s,

ilość amunicji przewożonej na pokładzie - 40 sztuk,

szybkostrzelność praktyczna - do 6 strz. na min,

czas przejścia z położenia marszowego w bojowe do strzelania ogniem na wprost -30s, załoga - 4 żołnierzy.

MOŹDZIERZ 120mm

Dane taktyczno-techniczne :

Kaliber - 120 mm

Ilość luf - 2

Długość lufy - 3000 mm

Masa wieży - 3600 kg

Kąt ostrzału w poziomie - nx360⁰

Kąt ostrzału w pionie - -3⁰ + 85⁰

Załoga - 2+1

Zapas amunicji - 50-60 szt

Szybkostrzelność chwilowa - 16 strz./min.

Szybkostrzelność ciągła - 10 strz./min.

Czas oddania pierwszych 3 strzałów - 4-5 sekund

Donośność maksymalna - 15 000 m

Tryb MRSI - > 10

Czas osiągnięcia gotowości do strzelania - 30 sek.

Czas opuszczenia stanowiska ogniowego - 10 sek

152mm ARMATOHAUBICA DANA

Dane taktyczno-techniczne :

masa działa z 60 nabojami - 29,25 t,

długość działa - 11,156 m,

wysokość z ka­rabinem maszynowym - 3,63 m,

szerokość - 3 m,

prześwit - 0,41 m,

maksymalna prędkość jazdy - 80 km/h,

maksymalny zasięg jazdy - 600 km,

kaliber armatohau­bicy - 152,4 mm,

liczba bruzd - 48,

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej - od -4 ° do +70°,

poziomej - ±220°,

prędkość naprowadzania armatohaubicy z wykorzystaniem napędów w płaszczyźnie pionowe - od 15'/s do 5°/s,

poziomej - od 20/s do 5°/s

prędkość początkowa pocisku odłamkowo burzącego - 693 m/s,

donośność pocisk odłamkowo-burzącego - 18700 m,

dalekonośnego - 20000 m,

szybkostrzelność z wykorzystaniem zmechanizowanego układu zasilania amunicją -

4 strz/min,

przy ładowani ręcznym - 2 strz/min,

zapas przewożonej amunicji działowej - 60 szt,

zdolność pokonywania prze szkód:

brody o głębokości - 1,4 m,

rów o szerokości - 2 m,

obsługa - 5 żołnierzy.

ZSU 23-4

Trakcja gasienicowa

Typ przeciwlotnicze działo samobieżne

Załoga 4

Długość maksymalna 6,30 m

Szerokość 2,90 m

Wysokość 2,20 m

Prześwit 0,35 m

Masa własna 14 ton

Pancerz spawany z płyt walcowanych

Prędkości maksymalne Na drodze 44 km/h

Zdolność pokonywania przeszkód 2,80 m

Ściany pionowe 1,10 m

Stoki o nachyleniu do 30 %

Uzbrojenie

Artyleryjskie 4 sprzężone, automatyczne armaty przeciwlotnicze AZP-23 kal. 23 mm

ZU 23-2

Dane taktyczno-techniczne:

uzbrojenie: dwie sprężone armaty 23 mm 2a14/m/m1

kaliber armat: 23 mm (pociski 23x151)

prędkość wylotowa (wczesna amunicja): 970 m/s

zasięg skuteczny przeciw celom powietrznym- 2500 m,

zasięg skuteczny przeciw celom lądowym- 2000 m

szybkostrzelność maksymalna: 2000 strz./min

szybkostrzelność praktyczna: 400 szt./min

kąt obrotu: 360 stopni ; podniesienia: -10 + 90 stopni

obsługa: 5 osób

masa bojowa: 950 kg

długość: 4,57 m

wysokość maksymalna: 2,87 m

szerokość: 1,83 m

STRZAŁA 2

Kaliber pocisku: 72 mm

Długość: 1438 mm

Masa zestawu: 15 kg

Masa pocisku: 9,85 kg

Masa głowicy bojowej: 1,17 ( w tym mat. wyb. 0,37 ) kg. Zapalnik uderzeniowy.

Prędkość średnia: 430 m/s

Zasięg: do celu zwalczanego z przedniej półsfery: 500-2800 ( wg [ 6] jedynie 1500-2000 ) m, do celu zwalczanego z tylnej półsfery: 500-4200 m

Pułap celu: 50-2300 m

Maksymalna prędkość: celu zwalczanego z przedniej półsfery: 150 m/s, celu zwalczanego z tylnej półsfery: 260 m/s

Czas samolikwidacji: 14-17 s

Prawdopodobieństwo rażenia celu oddalającego: 0,22-0,25

ARMATA PRZECIWLOTNICZ S-60

Kaliber 57

szerokość działa 2054

wysokość działa 2460/~6000

wysokość linii ognia 1030

donośność pionowa 8800

donośność pozioma 12000

obsługa 8

masa bojowa 4775

4. Rodzaje działań taktycznych oraz ich charakterystyka

Działania taktyczne to wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej. Dzielą się one na: rozstrzygające (walki), pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie) oraz pokojowe (misje pokojowe).

i elektronicznego na całą głębokość ugrupowania bojowego

Celowość. W każdych działaniach taktycznych ważnym jest wybór i sprecyzowanie celu. Wybór celu jest jednym z najważniejszych obowiązków dowódcy, wymaga to jasnego i logicznego myślenia. Cel walki należy określać ściśle i jednoznacznie, tak aby był zrozumiały dla wykonawców i wyzwalał ich inicjatywę

Zachowanie zdolności bojowej wyraża się nieustannym utrzymywaniem przez wojska gotowości do podjęcia walki i wykonania zadań bojowych oraz osiągania celu działań przy jak najmniejszych stratach własnych. Oznacza to konieczność efektywnego wykorzystania wojsk, niedopuszczenie do nadmiernego ich wyczerpania i takiej organizacji systemu działań aby zapewnić sukcesywne odtwarzanie zdolności bojowej poprzez odpowiednie zapewnienie zabezpieczenia logistycznego.

Ekonomię sił. Dowódca musi wykorzystywać swoje siły do zasadniczych zadań, dlatego nie wolno mu angażować więcej wysiłku do ich realizacji niż jest to niezbędne. Racjonalne wykorzystanie potencjału bojowego osiąga się przez: umiejętny podział sił i środków, utworzenie właściwego ugrupowania bojowego, trwałe dowodzenie i terminowe zaopatrywanie walczących wojsk.

Zaskoczenie wyraża się w nieoczekiwanym, nagłym i gwałtownym działaniu, wskutek którego przeciwnik zostaje pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego prowadzenia walki. Elementami składowymi zaskoczenia są: zachowanie tajemnicy, ukrywanie, wprowadzanie przeciwnika w błąd, nieszablonowość, śmiałość i szybkość działania.

Aktywność oznacza nieustanne dążenie do narzucenia przeciwnikowi swojej woli i swoistego sterowania jego działaniami w myśl własnych celów i zamierzeń. Wyraża się przede wszystkim w uprzedzeniu przeciwnika w działaniach, ciągłym i skutecznym użyciu środków rażenia, wykonywaniu manewru i przenoszeniu punktu ciężkości na najważniejsze kierunki, rejony i obiekty.

Manewr wyraża zdolność do sprawnego ruchu, stosownie do zaistniałej sytuacji taktycznej w różnych warunkach terenowych i atmosferycznych. Umożliwia zastosowanie zasad ekonomii sił i zaskoczenia. Sprzyja on zdobyciu i utrzymaniu inicjatywy. Każdy manewr, aby był skuteczny, powinien być prosty w zamiarze oraz przeprowadzony szybko i skrycie.

5.Zasady walki wymienić i kurtko scharakteryzować

Walka jest główną kategorią działań taktycznych., rozumianą jako skupione w czasie i przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.

Podstawowymi rodzajami walki są: obrona, natarcie i działania opóźniające. Wyróżnia się ponadto: działania desantowoszturmowe, specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne

Obrona jest zamierzonym lub wymuszonym rodzajem walki prowadzonej po to, aby zapobiec opanowaniu przez przeciwnika terenu (zajmowanego przez nas punktu, stanowiska, obiektu itp.) i uniemożliwienia mu realizacji zakładanych przez niego celów.

Natarcie jest zamierzonym rodzajem walki prowadzonej z zamiarem rozbicia pododdziałów przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu (punktu, obiektu, stanowiska).

Pododdział prowadząc walkę często będzie przechodził z obrony do natarcia i odwrotnie. Te dwa rodzaje walki będą się przeplatać i nawzajem uzupełniać. W toku ich realizacji mogą wystąpić także pozostałe rodzaje walki, jak również przemieszczanie i rozmieszczanie.

Działania opóźniające są stosowane podczas ruchu pododdziału do tyłu. Będą to starcia o charakterze obronnym i zaczepnym, w których szeroko stosowany manewr będzie miał m.in. na celu osłabienie potencjału przeciwnika, by ostatecznie doprowadzić do zatrzymania jego natarcia. Istotą jest unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania i niedopuszczanie do rozstrzygających starć.

Działania desantowoszturmowe są formą działań aeromobilnych, w których pluton, drużyna zmechanizowana wykonuje manewr na polu walki na śmigłowcach (samolotach). W działaniach tych zwalcza się przeciwnika z powietrza bronią pokładową śmigłowców oraz bronią pododdziałów zmechanizowanych rozmieszczonych w śmigłowcach. Obejmują one przemieszczenie pododdziału drogą powietrzną do rejonu i jego walką po wylądowaniu.

Działania specjalne to działania prowadzone w ugrupowaniu przeciwnika przez odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia szczególnie ważnych informacji. Oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych mogą obejmować przedsięwzięcia dywersyjne, psychologiczno-propagandowe i inne.

Wycofanie jest rodzajem walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Przez zorganizowane i sprawnie prowadzone wycofanie pododdziału mogą zająć dogodniejsze rubieże do kontynuowania walki, jak również dokonać zamierzonego wciągnięcia przeciwnika w strefę własnego skutecznego ognia.

Działania nieregularne prowadzone są przez przygotowane już w czasie pokoju lub doraźnie tworzone w czasie wojny pododdziały (zgrupowania), stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym.

6.Formymanewru pododdziałami i formy manewru ogniem

Manewr pododdziałami (siłami i środkami) polega na zorganizowanym ich przemieszczaniu przed walką lub w czasie jej prowadzenia w celu zajęcia dogodniejszego położenia w stosunku do przeciwnika i uzyskania oraz wykorzystania przewagi sytuacyjnej. Formami manewru taktycznego są: uderzenie czołowe, pokonanie, przenikanie, manewr mylący, demonstracja, odejście, obejście i oskrzydlenie (jednostronne lub dwustronne).

Manewr zapewnia elastyczność działania, to znaczy możliwość przenoszenia w czasie i przestrzeni punktu ciężkości.

Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko pododdziałom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub do ich okrążenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie.

Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu pododdziałów w celu rozcięcia sił przeciwnika i wyjścia na jego tyły.

Przenikanie jest formą manewru, w którym pododdziały wchodzą małymi grupami (zespołami) w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo bronionych obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika.

Manewr mylący to zorganizowane działanie mające na celu wprowadzenie w błąd przeciwnika co do planowanych (zamierzonych) działań (zamiaru dowódcy). Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się z ocenami przeciwnika

Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie, dym, środki walki elektronicznej i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki.

Odejście jest to opuszczanie zajmowanych rejonów, punktów (stanowisk). Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze.

Oskrzydlenie jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno − lub dwustronne oraz pionowe - ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika.

Obejście jest to manewr, w którym nacierające pododdziały obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia.

Manewr ogniem polega na przenoszeniu wysiłku ogniowego z jednego kierunku na inny, stosownie do zaistniałych potrzeb pola walki oraz na ześrodkowaniu ognia do jednoczesnego lub kolejnego rażenia najważniejszych celów, a także podziale przy rażeniu różnych celów w jednym czasie. Manewr ogniem możliwy jest w granicach maksymalnego i minimalnego zasięgu środków ogniowych. Przy jego wykonaniu uwzględnia się najbardziej efektywne odległości strzelania. Do form manewru ogniem zaliczamy: ześrodkowanie ognia, podział ognia, przeniesienie ognia.

Ześrodkowanie ognia polega na skupieniu ognia pododdziału lub kilku środków ogniowych na jednym celu. Planuje i prowadzi się go w celu rażenia bardzo ważnych obiektów, ogniem o dużym natężeniu, w krótkim czasie.

Podział ognia polega na skierowaniu ognia pododdziału (środków ogniowych) do kilku celów aby jednocześnie je razić. Ogień rozdziela się w taki sposób aby w pierwszej kolejności zniszczyć (obezwładnić) cele ważne.

Przeniesienie ognia polega na przerwaniu ognia prowadzonego do jednego celu i skierowaniu go na inny. Ogień przenosi się w razie zniszczenia (zniknięcia) celu, pojawienia się nowego, ważniejszego lub konieczności udzielenia pomocy sąsiadowi (pododdziałowi wspierającemu), a także podczas wykonania na rozkaz przełożonego ześrodkowania ognia.

W celu wykonania zadania ogniowego należy dokonać wyboru sposobu strzelania i rodzaju ognia..

7.Rola miejsce i zadania drużyny i plutonu w działaniach rozstrzygających, pomocniczych i pokojowych

8.Obrona cel i istota obrony, ugrupowanie bojowe i struktura obrony

Obrona-podstawowy, zamierzony lub wymuszony rodzaj walki polegający na udaremnieniu lub odparciu uderzeń wojsk przeciwnika, zadania mu maksymalnych strat, utrzymaniu zajmowanego rejonu, stworzeniu warunków do działań zaczepnych.

Cel- utrzymanie określonego terenu, rozbicie przeciwnika który wdarł się w ugrupowanie obronne, zyskanie na czasie, zmuszenie przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego trenie

Istota- bezpośrednie fizyczne w tym głównie ogniowe oddziaływanie na przeciwnika, wykorzystanie terenu i obiektów które na nim się znajdują, synchronizacja działań z sąsiadami i środkami przełożonego wspierających walkę obronną pododdziału

Struktura obrony- stanowi układ i wzajemne relacje elementów składających się na całość obrony

Ugrupowanie bojowe- to uszykowanie oraz rozmieszczenie sił i środków terenie odpowiednio do celu (koncepcji) obrony.(pluton ugrupowuje się w jeden rzut-występem w lewo, prawo, kątem w przód, tył, w linie bojową).

9.Sposoby przechodzenia wojsk do obrony

- Bez styczności z przeciwnikiem

- Ze stycznością z przeciwnikiem

10.Natarcie, cel i istota natarcia, formy i rodzaje natarcia

Natarcie- jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzaje walki, prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia pododdziałów (wojsk) przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu.

Cel- pokonanie przeciwnika. Osiąga się przez: rażenie ogniem, wykonanie zdecydowanego uderzenia, rozbicie sił i środków oraz zajęcie ważnych rejonów, obiektów.

Rodzaje:

- rozpoznanie walka- zmuszenie przeciwnika do „odkrycia” swojego położenia, wielkości siły i zamiaru walki przez sprowokowanie działaniami zaczepnymi

- rajd- ma na celu rozbicie lub przechwycenie ważnego obiektu przeciwnika. Osiąga się przez dokładne rozpoznanie, szybkie wejście jego ugrupowanie, uderzenie i planowane wycofanie

- natarcie szybkie- atak przygotowany w krótkim czasie. Celem jest wykorzystanie dogodnej okazji do rozbicia pododdziałów przeciwnika

- natarcie planowane- planowane i skoordynowane zastosowanie siły ognia i manewru w celu pokonania przeciwnika.

Formy:

- przełamanie- pododdziały dążą do przedarcia się przez obronę przeciwnika

- bój spotkaniowy- obie strony dążą do rozstrzygnięcia walki poprzez natarcie

- pościg- ma na celu uchwycenie terenu, odcięcie lub pokonanie wycofujących się pododdziałów przeciwnika

11.Zadania i elementy ugrupowania bojowego pododdziału wojsk lądowych w natarciu

Pluton naciera w jednym rzucie. Może być uszykowany w linię bojową bez spieszania lub po spieszeniu żołnierzy, kątem w przód (w tył) lub występem w prawo (w lewo).

Szerokość ugrupowania plutonu zmechanizowanego może wynosić do 300 m, przy odstępach między bojowymi wozami piechoty 100 - 150 m.

W czasie podchodzenia do rubieży ataku oraz w głębi obrony przeciwnika, może działać jako patrol czołowy (PCz), bojowy patrol rozpoznawczy (BPR), lub stanowić odwód batalionu.

Pluton zmechanizowany przydzielony jako wzmocnienie do kompanii czołgów, może występować w całości lub być przydzielony drużynami do poszczególnych plutonów czołgów. W sytuacji wzmocnienia plutonów czołgów drużynami zmechanizowanymi, wchodzą one w podporządkowanie dowódców plutonów czołgów.

Miejsce, rola i zadania drużyny zmechanizowanej

Rola drużyny zmechanizowanej na polu walki wynika z jej walorów bojowych, różnorodnej siły ognia, ruchliwości (manewrowości) oraz osłony jaką stanowi pancerz bojowego wozu piechoty.

Możliwości ogniowe drużyny zmechanizowanej wynikają z uzbrojenia bojowego wozu piechoty oraz środków ogniowych poszczególnych żołnierzy drużyny, umożliwiających wykonywanie szeregu zadań ogniowych w czasie walki.

O sile uderzeniowej pododdziałów wojsk zmechanizowanych stanowią duży dynamizm działania i możliwości ogniowe różnorodnych jego środków ogniowych.

Właściwości ochronne bojowego wozu piechoty to ochrona stanu osobowego drużyny przed ogniem broni strzeleckiej i działaniem odłamków ognia artylerii. Urządzenie filtrowentylacyjne umożliwia działanie w terenie skażonym.

Drużyna zmechanizowana w natarciu działa z reguły w składzie plutonu i może występować jako drużyna skrzydłowa lub środkowa.

Rola drużyny działającej w składzie plutonu polega głównie na wykonywaniu kolejnych ataków na obiekty przeciwnika lub umocnieniu opanowanego obiektu.

12.Sposoby przechodnia wojsk do natarcia

-przygotowania dowódców i żołnierzy, do wykonania zadania oraz broni i sprzętu technicznego;

-wykonania czynności stanowiących o gotowości do prowadzenia rozpoznania w czasie marszu i natarcia;

-realizacji czynności maskowania;

-wykonania przedsięwzięć powszechnej obrony przeciwlotniczej i przeciwchemicznej;

-osiągnięcia stanu zaopatrzenia pododdziału w środki materiałowe, zgodne z przydzielonymi limitami;

-przeprowadzenia pracy wyjaśniająco-mobilizującej z żołnierzami;

-w sprzyjającej sytuacji (przy przechodzeniu do natarcia z marszu) można przeprowadzić ćwiczenie taktyczne w warunkach zbliżonych do przewidywanego natarcia;

-poprawienia położenia do sprawnego wyjścia do marszu lub przyjęcia ugrupowania do natarcia.

13.Działania opóźniając, cel i istota dzop , charakterystyka dzop, zadania pododdziałów wojsk l podczas prowadzenia działań op

Działania opóźniające, są jednym z rodzajów walki. Będą to starcia o charakterze obronnym i zaczepnym, w którym szeroko stosowany manewr będzie miał na celu osłabienie potencjału przeciwnika, by doprowadzić do ostatecznego zatrzymania jego natarcia.

Prowadzone mogą być w obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, w trakcie wycofywania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia.

W walkach o charakterze powietrzno-lądowym będą one dominować w wypadku wysadzenia desantów powietrznych i oddziałów wydzielonych, zwłaszcza w sytuacji opanowania określonego obiektu lub rubieży terenowej i utrzymania jej do czasu podejścia sił głównych.

Działania opóźniające prowadzi się w celu:

zadania przeciwnikowi znacznych strat, bez wdawania się w przewlekłe walki;

zyskania czasu kosztem stopniowej utraty terenu;

skierowania przeciwnika w określonym kierunku i tym samym przejęcie inicjatywy;

wyprowadzenie pododdziałów w wypadku zagrożenia rozbiciem ich przez przeciwnika;

ustalenie punktu ciężkości natarcia przeciwnika.

Pododdziały zmechanizowane i czołgów odgrywają zasadniczą rolę w działaniach opóźniających i wykonują w nich podstawowe zadania. Ich siła ognia umożliwia skuteczne oddziaływanie na przeciwnika, a duże możliwości manewrowe pozwalają im szybko przemieszczać się pomiędzy kolejnymi rubieżami terenowymi i liniami opóźniania oraz wykonywać manewr na skrzydła.

Pluton zmechanizowany (drużyna) może być użyty do uczestniczenia w działaniach opóźniających na kierunku w składzie kompanii. Zadaniem jego jest obrona punktu oporu, w ramach linii opóźniania (przedniej, pośredniej, końcowej). Trwałość i aktywność obrony zapewnić ma utrzymanie zajmowanego punktu oporu i wykonanie zadania. Obsługi broni zespołowej i żołnierze mają uporczywie bronić tego, co zostało określone im w zadaniu bojowym. W wypadku natarcia przeważających sił przeciwnika, na komendę lub sygnał dowódcy, opuszczają zajmowane stanowiska lub punkty oporu i zajmują nowe na kolejnej linii opóźniania w głębi ugrupowania.

14.Charakterystyka działań dzes-sztyrm

15.Char. dz specjalnych

16.Char. dz nieregularnych

DZIAŁANIA NIEREGULARNE - działania bojowe prowadzone przez przygotowane już w czasie pokoju bądź doraźnie tworzone w czasie wojny zgrupowania taktyczne, stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i dezorganizacji poczynań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym. Są to napady, zasadzki, działania dywersyjne, dezinformacyjne i

17.Zabezpieczenie bojowe, cel i istota

Zabezpieczenie bojowe to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie własnym wojskom sprzyjających warunków do wykonania zadań w różnych sytuacjach. Celem zabezpieczenia bojowego jest stworzenie najbardziej dogodnych warunków zapewniających: ochronę wojsk przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika, ukrycie sił i środków przed rozpoznaniem przeciwnika i wprowadzenie go w błąd; zwiększenie zdolności ochronnej wojsk i przystosowanie terenu do funkcjonowania pododdziałów, w tym zwłaszcza do prowadzenia przez nie walki. Na szczeblu pododdziału obejmuje: ubezpieczenie, maskowanie, powszechną obronę przeciwlotniczą, zabezpieczenie inżynieryjne i obronę przeciwchemiczną

18.Char. poszczególnych działań zabezpieczenia bojowego: ubezpieczenia, maskowania, zabezpieczenia inżynieryjnego, powszechnej obrony plot i pchem

Ubezpieczenie organizuje się w celu niedopuszczenia do przeniknięcia elementów rozpoznania przeciwnika w ugrupowanie plutonu (drużyn), uniemożliwienia niespodziewanego napadu przeciwnika oraz zapewnienia wojskom czasu i dogodnych warunków przygotowania i prowadzenia działań (walki) oraz odpoczynku.

Ubezpieczenie postoju organizuje się w celu uniemożliwienia przeciwnikowi penetracji rejonów rozmieszczenia wojsk oraz dokonania niespodziewanego napadu, a w wypadku napadu, zatrzymania przeciwnika do czasu rozwinięcia się wojsk ubezpieczanych. W zależności od sytuacji wysyła się je na odległość gwarantującą zatrzymanie przeciwnika na czas niezbędny do reakcji ubezpieczanych wojsk. elementami ubezpieczenia postoju są oddziały czat i czaty

Ubezpieczenie bezpośrednie organizuje się w każdych warunkach dla własnej ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika. Wszystkie elementy ubezpieczeń bezpośrednich ściąga się do macierzystych pododdziałów w wypadku wykonania bezpośredniego uderzenia przez przeciwnika naziemnego na siły ubezpieczane. Dalsze zadania ich siły wykonują w składach pododdziałów. Wykonywanie zadań przez ubezpieczenie bezpośrednie przerywa się przed wyprowadzeniem sił głównych z zajmowanego rejonu.

Ubezpieczenie marszowe organizuje się w celu zapewnienia ciągłości ruchu kolumn, uniemożliwienia przenikania elementów rozpoznawczych przeciwnika oraz zapewnienia dogodnych warunków do podjęcia walki. Elementy ubezpieczenia marszowego przedstawia tabela 9.3. Ubezpieczenie od czoła zapewniają awangardy, szpice czołowe i patrole czołowe. Ubezpieczenie skrzydeł realizują szpice (patrole) boczne, natomiast od tyłu - ariergardy, szpice (patrole) tylne. Patrol czołowy, boczny i tylny wysyła ubezpieczenie bezpośrednie jakim mogą być: drużyny (załogi) patrolowe

Ubezpieczenie bojowe ma ochronić wojska przed niespodziewanym napadem naziemnym przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania wojsk oraz zmusić przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość umożliwiająca wsparcie ogniem środków strzelających na wprost.

Ubezpieczenie bojowe obrony batalionu organizuje się w obronie organizowanej bez styczności z przeciwnikiem, jeżeli przed frontem batalionu nie jest zorganizowana pozycja przednia. Ubezpieczenie bojowe stanowi wzmocniony pluton wysłany na odległość do 2 km przed przednią linią obrony.

Ubezpieczenie bojowe natarcia organizuje batalion (kompania) w celu wykrycia: punktów oporu przeciwnika; pól minowych, grup min i innych zapór inżynieryjnych; stanowisk ogniowych artylerii; luk i skrzydeł w ugrupowaniu przeciwnika; kierunku kontrataku; skrytych podejść oraz ustalenia kierunku jego wycofania się oraz zabezpieczenia zorganizowanego wejścia do walki sił głównych.

Maskowanie obejmuje przedsięwzięcia mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd przez ukrycie pododdziałów, obiektów fortyfikacyjnych i urządzeń logistycznych oraz przyjętego sposobu działania

Aktywność maskowania polega na nieustannym wprowadzaniu przeciwnika w błąd, co do zamiaru, położenia i działania wojsk oraz obiektów poprzez ich zakrycie i imitację oraz działania demonstracyjne. Powyższe przedsięwzięcia powinny doprowadzić przeciwnika do fałszywej oceny sytuacji i wywołać przeciwdziałanie zgodne z naszym zamiarem.

Ciągłość maskowania oznacza, że przedsięwzięcia te prowadzi się bez przerwy w każdej sytuacji, we wszystkich etapach walki, w każdych warunkach atmosferycznych, a przy maskowaniu różnych urządzeń i obiektów stałych − we wszystkich okresach ich projektowania, budowy i eksploatacji.

Wiarygodność maskowania polega na tym, aby prowadzone przedsięwzięcia były prawdopodobne, naturalne, odpowiadały warunkom terenowym, porze roku i konkretnej sytuacji.

Różnorodność sposobów maskowania polega na niestosowaniu szablonowości podczas wykonywania przedsięwzięć maskowniczych, niestosowaniu jednakowych, często powtarzających się, zamaskowanych obiektów.

Powszechna obrona przeciwlotnicza stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza i obejmuje:

- rozpoznanie wzrokowe przeciwnika powietrznego zapewniające zaalarmowanie w odpowiednim czasie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza oraz otwarcie ognia do celów powietrznych środkami pododdziału;

- alarmowanie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza, które prowadzi się dla uniknięcia lub ograniczenia strat od uderzeń środków napadu powietrznego przeciwnika poprzez terminowe wykorzystanie przygotowanych ukryć oraz wprowadzenie stanu do natychmiastowego otwarcia ognia dla pododdziałów dyżurnych;

- prowadzenie zorganizowanego ognia do celów powietrznych środkami pododdziału organizowane na zasadzie aktywnej obrony przed uderzeniami z powietrza do czego wyznacza się siły w składzie co najmniej plutonu;

- realizowanie przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej

Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu w pododdziale polega na zdobywaniu, opracowywaniu oraz przekazywaniu zainteresowanym odbiorcom wiadomości (informacji) inżynieryjnych, a jego celem może być:

- ustalenie składu i wyposażenia oraz możliwości działania wojsk inżynieryjnych przeciwnika;

- określenie stopnia gotowości przeciwnika do prowadzenia działań bojowych na podstawie oceny wykonywanych przez niego prac inżynieryjnych;

- analiza i ocena terenu oraz określenie jego wpływu na prowadzenie działań bojowych przez wojska własne i przeciwnika;

- określenie stanu technicznego urządzeń i obiektów planowanych do wykorzystania przez pododdziały w czasie prowadzenia działań bojowych;

- rozpoznanie pod względem inżynieryjnym rejonów zniszczeń;

- ustalenie warunków i możliwości wykonania przedsięwzięć (zadań prac i czynności) inżynieryjnych.

Obrona przeciwchemiczna to zespół przedsięwzięć mających na celu maksymalne osłabienie skutków rażącego działania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej oraz środków promieniotwórczych i toksycznych środków przemysłowych.

Obrona przeciwchemiczna w pododdziale obejmuje:

- wykrywanie uderzeń bronią jądrową i chemiczną;

- monitorowanie (rozpoznanie) skażeń;

- ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach;

- udział w przedsięwzięciach ratunkowo-ewakuacyjnych;

- kontrolę radiologiczną i chemiczną;

- wykorzystanie indywidualnych i zbiorowych środków ochrony oraz wykorzystanie właściwości ochronnych terenu i jego infrastruktury;

- likwidację skażeń.

Zasada powszechności oznacza, iż obrona przeciwchemiczna obejmuje swym zakresem wszystkie szczeble organizacyjne wojsk i służb we wszystkich rodzajach działań bojowych,

Ciągłość obrony przeciwchemicznej oznacza utrzymanie gotowości do realizacji przedsięwzięć, jakie zapewniają ochronę żołnierzy w sytuacji skażeń, niezależnie od pory roku i doby.

Trwałość obrony przeciwchemicznej , to zdolność pododdziałów wojsk lądowych do zachowania możliwości działań bojowych w warunkach stosowania przez przeciwnika tak konwencjonalnych środków walki, jak i broni masowego rażenia.

Ekonomia sił i środków obrony przeciwchemicznej polega na takim ich wykorzystaniu, zależnie od rodzaju i skali zagrożenia, by w możliwie krótkim czasie osiągnąć pełne zabezpieczenie pododdziałów wojsk w różnych rodzajach działań bojowych.

19.Podział znaków taktycznych

*znaki podstawowe

*znaki złożone

*znaki jednostek bojowych

*znaki jednostek wsparcia

20.Budowa znaku taktycznego

Nad: wskaźnik wielkości

Lewa: daty, rodzaj sprzętu, opis jednostki własnej

Prawa: „?”-niepotwierdzona informacja, (-)osłabienie (+)wzmocnienie, parametry jednostki własnej

Pod: kierunek ruchu

Niżej: środek transportu

21.Kolory używane przy tworzeniu znaków taktycznych

2 kolory

1.Jeden kolor (idealnie - niebieski, czarny lub zielony) dla znaków sprzymierzonych.

2.Jeden kolor (idealnie czarny) dla znaków przeciwnika nie zamieszczonych poniżej

3 kolory

1.Jeden kolor (idealnie - niebieski, czarny lub zielony) dla znaków sprzymierzonych. nie zamieszczonych poniżej.

2.Jeden kolor (idealnie czerwony) dla znaków przeciwnika nie zamieszczonych poniżej.

3.Jeden kolor (idealnie żółty lub zielony) dla zapór ABC lub klasycznych zarówno sprzymierzonych jak i przeciwnika

22.znajomość podst znaków taktycznych Podanych na zajęciach

Wskaźnik Wielkości Określenie ogólne

* Drużyna, sekcja

** Pododdział większy od drużyny, mniejszy od plz.

*** Pluton

**** Eszelon

I Kompania

II Batalion

III Pułk

x Brygada

xx Dywizja

xxx Korpus

xxxx Armia

xxxxx Grupa Armii

xxxxxx Teatr Działań

---