Kwas hialuronowy - glikozoaminoglikan (rodzaj polisacharydu), który występuje we wszystkich organizmach żywych i należy do najliczniejszej grupy związków mających identyczną budowę chemiczną tak u bakterii, jak i człowieka. Kwas hialuronowy jest biopolimerem, w którym występują naprzemiennie mery kwasu D-glukuronowego i N-acetylo-D-glukozaminy połączone wiązaniami β(1→4) i β(1→3) glikozydowymi. Naturalnie występujący kwas hialurynowy posiada masę cząsteczkową od 10² do 10⁴ kDa. W przeciwieństwie do innych glukozoaminoglikanów nie tworzy kowalencyjnego wiązania z białkami, nie może więc wchodzić w skład typowego proteoglikanu. Może natomiast stanowić oś, na której wiążą się inne proteoglikany tworząc wraz z nimi "agregat proteoglikanu".

Heparyna (łac. Heparinum) - organiczny związek chemiczny, polisacharyd zbudowany z około 80 reszt monosacharydów, pochodnych glukozy ikwasu glukuronowego, połączonych w nierozgałęziony łańcuch. Cząsteczka ma ładunek ujemny.

Jest naturalnym czynnikiem zapobiegającym krzepnięciu krwi w naczyniach krwionośnych, działając hamująco na wszystkie jego etapy, głównie na fazę przejścia protrombiny w trombinę i jej działanie na fibrynogen. Heparyna aktywuje antytrombinę - osoczowy czynnik hamujący działanie trombiny. Obniża także poziom cholesterolu i lipidów, poprzez aktywację enzymu lipazy lipoproteinowej. W większych stężeniach może również hamować agregację trombocytów oraz ich adhezję (przyleganie do powierzchni) do ścian naczyń krwionośnych. Heparyna jest wyłapywana przez ściany naczynia i zwiększa ich ładunek ujemny, co utrudnia przyleganie płytek krwi i zapobiega powstawaniu skrzepów przyściennych. Wytwarzana przez komórki tuczne, makrofagi i komórki śródbłonka naczyń, działa szybko, lecz krótkotrwale.

Heparyna jest stosowana jako lek przeciwzakrzepowy zapobiegając tworzeniu się skrzeplin, standardowo stosowany u chorych poddawanych zabiegom chirurgicznym i unieruchomionym z powodu choroby, w żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej, ostrych zespołach wieńcowych. Stosuje się preparaty heparyny niefrakcjonowanej (podawanej dożylnie lub podskórnie) oraz heparyny drobnocząsteczkowej (stosowanej podskórnie). Zaobserwowano, że u 1-3% chorych dochodzi do reakcji immunologicznej organizmu, polegającej na produkcji przeciwciał przeciw płytkom krwi. Skutkiem tego jest zmniejszenie liczby płytek krwi w osoczu, co prowadzi do ich aktywacji i paradoksalnego powstawania skrzeplin.

Kwas sialowy (kwas N-acetyloneuraminowy, ang. sialic acid, N-acetylneuraminic acid, NeuAc, NANA) - związek organiczny z grupy cukrów, pochodna kwasu neuraminowego.

Pełni u zwierząt ważną funkcję w przekazywaniu sygnałów między komórkami, występuje w substancji szarej mózgu. Syntetyzowany jest przez komórki w czasie infekcji wirusowej. Występuje w glikoproteinach błony komórkowej. W błonie komórek nowotworowych jest go więcej niż w błonie zdrowych komórek.

Najwięcej tego związku występuje w tkankach zwierzęcych. W mniejszych ilościach można go znaleźć także w roślinach, grzybach, drożdżach, bakteriach.

Nazwa kwasu pochodzi z greckiego σιαλοσ (sialos) = ślina. Wzór sumaryczny: C₁₁H₁₉O₉N

Niedobór neuraminidazy w postaci NEU1 (sialidaza lyzosomalna), odpowiedzialnej za rozkład kwasu sialowego, powoduje sialidozę.

Siarczan chondroityny - glikozoaminoglikan, który w składzie odnawialnych proteoglikanów jest ważnym strukturalnym komponentem tkanki chrzęstnej. Molekularna masa siarczanu chondroityny 10 - 60 kD. Disacharydne fragmenty składają się z kwasu glukuronowego i siarkowanego N - acetylgalaktozaminu połączonych β- 1,3- glikozydnym wiązaniem. Grupa -SOO- znajduje się w czwartym albo szóstym położeniu N - acetylgalaktozaminu.

Zawartość cukru we krwi (glikemię) podaje się w miligramach na 100 ml krwi (mg%) lub w milimolach na litr (mmol/l); związek między nimi określany jest wzorem [mmol/l] x 18 = mg%. I tak prawidłowa glikemia na czczo to 60-99 mg/dl (3,4-5,5 mmol/l), w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą glikemia poniżej 140 mg/dl (7,8 mmol/l). Za normoglikemię, czyli poziom cukru we krwi u zdrowego człowieka, przyjmuje się przedział 80-120 mg%. Niższe stężenie glukozy oznacza hipoglikemię, a wyższe oznacza hiperglikemię.

Jeżeli stężenie glukozy we krwi przekroczy próg nerkowy (zwykle ok. 160-180 mg%) pojawia się glukozuria (cukromocz), czyli wydalanie glukozy z moczem oraz wielomocz (poliuria) - powyżej 3l na dobę - który z kolei powoduje olbrzymie pragnienie (polidypsja) i wysychanie błon śluzowych i skóry. 

Krzywa cukrowa to inaczej krzywa glikemiczna. Jest to badanie krwi, w którym oznacza się stężenie glukozy na czczo i po spożyciu roztworu glukozy. Badanie krzywej cukrowej wykonuje się przede wszystkim u kobiet ciężarnych, w celu zdiagnozowania cukrzycy ciążowej. Badanie powinno być przeprowadzonena czczo, a w jego trakcie nie wolno wykonywać żadnej aktywności fizycznej. Jeżeli wynik badania krzywej cukrowej będzie dodatni, konieczne jest, aby pacjentka zgłosiła się do lekarza diabetologa, w celu podjęcia leczenia.

Jednym ze wskaźników stężenia glukozy jest frakcja hemoglobiny, która uległa glikacji (przez glukozę znajdującą się we krwi), hemoglobina glikowana (HbA1c). Badanie odzwierciedla średnie stężenie glukozy w ciągu ostatnich 2-3 miesięcy (a dokładniej, z okresu długości "życia" erytrocytów), z czego największy wpływ ma ostatnie 30 dni (około 50% wpływu na wysokość parametru). Wartość progowa zależy od metody oznaczenia stosowanej przez laboratorium, zazwyczaj za nieprawidłową uważa się HbA1c powyżej 6% (taka normę uznaje się na podstawie badania DCCT). Wartość HbA1c przy diagnozie ma znaczenie jedynie pomocnicze, u chorych używa się jej natomiast jako wskaźnika skuteczności terapii (z zastrzeżeniem, że odzwierciedla średnią glikemię), przyjmując zwykle za oznakę dobrej kontroli glikemii HbA1c ≤7% (Kryteria ogólne PTD^[8]), ≤6,5% (Kryteria szczegółowe PTD^[8]) a nawet ≤6,1% (u kobiet w ciąży; PGDM i GDM). Należy zaznaczyć ze zalecane poziomy HbA1c są różne w różnych krajach - w Danii akceptowalny poziom hemoglobiny glikowanej wynosi 5,9%^{[potrzebne źródło]}). Chorzy utrzymujący niską HbA1c mają rzadziej powikłania cukrzycy - według badań^{[potrzebne źródło]}. Zbyt niska wartość HbA1c sugeruje częste hipoglikemie. Wskaźnik jest niewiarygodny przy wariantach hemoglobiny - w tym wypadku zaleca się mierzenia glikowanych białek osocza (fruktozamina).

---