Diabeł w twojej duszy

Autor: Шантанель
Tytuł:"Дьявол в твоей душе"
Zgoda: jest (autorka obiecała we w miarę bliskiej przyszłości dokończyć opowiadanie, brakuje mu w zasadzie tylko ostatniego rozdziału i może epilogu)
Rating: R .
Tłumaczenie: Thera
Beta: konfabulacja

Link do ogr. Tłm. : http://forum.mirriel.net/viewtopic.php?f=2&t=9679

Prolog

Są rzeczy, których nie sposób wybaczyć czy zapomnieć. Za nie trzeba po prostu zapłacić. A przelana krew to swego rodzaju zapłata. Nie jest ważne w czyich żyłach ta krew wcześniej krążyła. Każda kropla waszej brudnej krwi przybliża mnie do celu.
Celu, o którym jedni zapomnieli, a drudzy - porzucili.
Ale ja wam przypomnę.
W tej chwili jesteście spokojni, czarodzieje. Nikt was nie niepokoi, nikt wam nie grozi. Wasz idealny świat jest podobny do różowych pantalonów Pansy Parkinson, tych z koronkową lamówką. I tylko w jednym zabrakło wam szczęścia.
Ja pragnę krwi.
Waszej.
Brudnej, lepkiej i gęstej, jak piwo kremowe. Waszej gównianej, zwycięskiej krwi. Nie uspokoję się, póki jej nie dostanę. Zapłacicie za wszystko. I wtedy powróci Wielki.
Ja już wiem, kto pierwszy został napiętnowany Jego znakiem. Jest taki beztroski, na powitanie podaje mi rękę, nie wiedząc, że już wkrótce ta ręka zada mu śmiertelny cios, a jego obrzydliwie czerwona krew spłynie w moje podstawione dłonie i Wielki weźmie pierwszy wdech.
Ach, jak nam będzie razem wesoło, czarodzieje...! Zacznijmy jak najszybciej.
Zabawmy się.
Dopóki słońce schodzi do Piekła na zachodzie, a zerżnięte przez Diabła wypełza na wschodzie - nie złapiecie mnie. Dlatego, że nie dam się wam złapać, póki nie wypełnię swojej misji. A potem… Potem o wiele bardziej będzie was zajmowało ratowanie własnej skóry, niż zdzieranie mojej.
Drżyjcie, zwycięzcy! Imię moje - Śmierć.


9 listopada 2003, niedziela

"То листья палые иль мертвецы
ноябрьским вечером кружат в тумане?"
„Czy to spadłe liście, czy umarli,
krążą w wieczornej listopadowej mgle?”
James Elroy Flecker


- La commedia e finita!

Kolombina leżała bez życia w objęciach martwego kochanka. Nad nimi, z zakrwawionym kindżałem w dłoni i wykrzywioną wściekłością twarzą, stał Pierrot. Jego ironiczny, niemal diabelski wzrok przeszył widownię i ludzie zastygli, jak rażeni piorunem.
„Czego się spodziewaliście - mówiło ironiczno-gorzkie spojrzenie kalekiego pajaca - szczęśliwego zakończenia? Jeśli tak, to jesteście jeszcze większymi głupcami niż ja sam. Dla Arlekina i Kolombiny nie ma szczęścia na tym świecie.”
Muzyka nieoczekiwanie ucichła i opadła kurtyna. Opera „Pajace”, nieśmiertelne dzieło geniusza Leoncavallo, dobiegła końca.

Draco Malfoy powoli podniósł się i wyszedł z obitej czerwonym pluszem loży. W bogato złoconym foyer Gino narzucił mu na ramiona podbity futrem czarny płaszcz i podał laskę z rękojeścią z kości słoniowej. Wyszli przez wspaniałe wrota Covent Garden praktycznie sami - większość widzów postanowiła zostać i obejrzeć jeszcze „Rycerskość wieśniaczą”. Ponieważ ta opera nigdy mu się specjalnie nie podobała, Malfoy zdecydował się na wcześniejszy powrót do domu.

- Draco, zaczekaj!

Odwrócił się z widocznym niezadowoleniem. Przystanął na schodach, jednocześnie zakładając rękawiczki. Ślizgając się na mokrym od deszczu asfalcie, spieszyła do niego Sheila Lestrange. Jej ciemne włosy rozsypały się po przykrytych lisim futrem ramionach, oczy gorączkowo błyszczały. Znów nawdychała się zioła, obojętnie pomyślał Malfoy. Cóż, każdy ma swoje głupie przyzwyczajenia.

- Nie widziałam cię na pierwszym akcie, Draco. - Sheila zatrzymała się przy nim, ciężko dysząc od narkotycznego pobudzenia. - Spóźniłeś się?
- Jeśli dobrze widzę, ty także, kuzynko - zauważył. - Czy upadłaś już tak nisko, że odurzałaś się swoją trawką w damskiej toalecie?

Kobieta wyglądała tak, jakby miała ochotę go uderzyć. Lecz on wiedział, że się na to nie zdobędzie, pomimo siły, którą dał jej narkotyk. Sheila także zdawała sobie z tego sprawę, dlatego roześmiała się, zakrywając usta zgrabną, odzianą w jedwabną rękawiczkę dłonią. „Śmieje się dokładnie tak samo jak jej matka, Bellatrix”, z niechęcią pomyślał Malfoy.

- Zapomniałeś, że nie robimy sobie nawzajem wyrzutów, Draco? Trzeba by było za dużo wspomnieć, a wspominać jest… nieprzyjemnie.
- Niczego ci nie wyrzucam, Sheila.

Był zirytowany. Lestrange uśmiechnęła się miękko i podniosła ręce na znak kapitulacji.

- Tak czy siak, zawołałam cię z zupełnie innego powodu.

Malfoy milczał, pozwalając jej kontynuować.

- Niech cię nie dziwi moje nagłe zainteresowanie. Chciałam zapytać, czy jeszcze wierzysz w Lorda. - Jej fiołkowe oczy wydawały się ogromnymi na tle bladej, już dotkniętej śladami nadużywania narkotyków, twarzy.
- Czarny Pan jest martwy, kuzynko. - Gwałtownie odpowiedział Draco. - Jak mógłbym wierzyć w trupa?
- Chrześcijanie przecież wierzą w Jezusa, a umarł na krzyżu.
- Zmartwychwstał.
- Możliwe, że Lord także mógłby zmartwychwstać.

Mężczyzna milczał, starając się okiełznać gniew.

- Być może moglibyśmy go wskrzesić! - Kobieta nie poddawała się.
- Wracaj do domu, Lestrange. - Malfoy powiedział to spokojnym głosem, choć w środku kipiał ze złości. - Wracaj do domu i nie śmiej się więcej pokazywać w mojej obecności w takim stanie. Chcesz się odurzać swoim zielskiem - ależ bardzo proszę. Tylko rób to u siebie.

Odwrócił się od niej i zszedł schodami w dół, gdzie czekała na niego kareta. Gino otworzył przed nim drzwiczki, a sam wskoczył na kozioł, obok woźnicy.

- Malfoy! Przedstawię ten temat na jutrzejszym zebraniu klubu.

Draco postawił stopę na podnóżku karety i obejrzał się. Sheila Lestrange, napięta jak struna, stała na schodach Covent Garden. W tym momencie wydawała się prawie piękna.

- Nawet nie wiesz, jak jesteś podobna do cioci Belli, Sheila - odezwał się z dziwną delikatnością. - Ona też lubiła wierzyć. Wątpię, czy jutro którykolwiek z członków klubu będzie wystarczająco trzeźwy, żeby wziąć twoje słowa na poważnie. Ale przecież nie robimy sobie nawzajem wyrzutów, prawda?

Jego kuzynka nie powiedziała więcej ani słowa. Malfoy wskoczył do karety, a oczekujący go domowy skrzat okrył mu nogi ciepłym kocem. Reagując na świst bata w rękach woźnicy, kare skrzydlate konie rzuciły się do biegu, z każdym krokiem unosząc się coraz wyżej w powietrzu. Oczywiście, na karetę nałożono zaklęcie niewidzialności, gdyż mugole byliby niewątpliwie bardzo zdziwieni widząc czarny powóz z herbem „M” na drzwiach, przelatujący nad wieżami Westminsterskiego Opactwa.
Zresztą, tym razem zaklęcie było całkowicie zbędne - tej nocy gęsta mgła otulała Londyn.

***

- Przeklęta mgła! - z rozdrażnieniem zaklęła Hermiona Granger, przechylając się przez poręcz mostu i wpatrując w czarną głębię Tamizy. Rzeka emanowała śmiertelnym spokojem.
- Zgadzam się. - Harry ze zmęczeniem podniósł się z kolan i otrzepał spodnie. - Gdyby nie ta parszywa pogoda, ktoś mógłby zauważyć zabójcę.
- Niczego nie znalazłeś? - Hermiona podeszła do niego, otulając się prostą brązową szatą.
- Nie. - Potter pokręcił głową z rozczarowaniem. - Za dużo śladów. Zwykle spaceruje tutaj mnóstwo ludzi. A ja nie jestem Sherlockiem Holmesem, żeby zbierać niedopałki. Miałem nadzieję, że może nasi eksperci coś przeoczyli, ale nie. Nic nie znalazłem, z wyjątkiem tej notatki.

Owa notatka leżała już w specjalnej walizeczce, zgodnie z regułami bezpieczeństwa owinięta w plastikowy woreczek - a nuż na papier lub atrament ktoś nałożył jakieś wolno działające zaklęcie?
Swoją drogą, papier wyglądał jak zwykła, niestarannie wyrwana kartka z zeszytu. W kratkę. A atrament - to w ogóle nie był atrament; raczej zwykły mugolski długopis. I ten tekst…

- Myślisz, że przestępca jest mugolem? - z ciekawością zapytała Hermiona, starając się nie patrzeć pod nogi. Trupa już zabrano, lecz ciemnoczerwona krew w kilku miejscach jeszcze nie wsiąkła w nawierzchnię.
- Wydaje mi się to możliwe. Napastnik zakradł się do Thomasa Beckera od tyłu i poderżnął mu gardło. Czyż czarodziejowi nie byłoby łatwiej rzucić mu w plecy Avadę Kedavrę?

Aurorka w zamyśleniu przygryzła dolną wargę. Lodowaty powiew wiatru znad rzeki bez problemu zburzył jej fryzurę. Zirytowana przeciągnęła ręką po włosach, starając się je przygładzić.

- Ale jaki motyw mógłby mieć mugol? - Harry z zainteresowaniem obserwował jej próby ujarzmienia nieposłusznych włosów. - Na pewno nie chodziło o kradzież; nie zabrano portfela i złotego pierścienia.
- Może to coś osobistego? - rzuciła Hermiona. - Trzeba jak najszybciej się dowiedzieć, czy Thomas znał swojego zabójcę.
- A jak, twoim zdaniem, możemy się tego dowiedzieć? - warknął mężczyzna. - Pójść i zapytać trupa? Przypominam, że Nekromancja zalicza się do Czarnej Magii.
- Nekromancja tu nie pomoże - z powagą odpowiedziała kobieta. - Poza tym, miałam na myśli bardziej tradycyjne metody. Popytanie sąsiadów, przeszukanie mieszkania, wiesz…

Przysiadła przy leżącej na ziemi walizeczce do zbierania dowodów i wyjęła woreczek z notatką. Harry spojrzał jej przez ramię. Machinalnie, po raz kolejny przeczytali to, co na niej napisano.

„To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło.”

- To z Biblii?
- Prawdopodobnie. Ale pewności nie mam.
- Czyżbyś nie czytała Pisma Świętego?
- Oczywiście, że czytałam. Ale to jeszcze nie znaczy, że znam je na pamięć, razem z wszystkimi Ewangeliami, listami i tak dalej.

Aurorzy wyglądali na spokojnych i opanowanych - tak ich uczono. Ale ich dusze targane były wątpliwościami. Z podobnym przestępstwem stykali się po raz pierwszy. Tak bezwstydne w swej krwawej nagości okrucieństwo było im obce, im, dyplomowanym czarodziejom z zarejestrowanymi w Ministerstwie różdżkami, absolwentom znakomitego Hogwartu. Przecież to wszystko nie miało żadnego związku z magią. Po prostu, coś ostrego znajdowało się w czyjejś ręce. Była, rozchlapana na kamiennym moście, krew. Niech to diabli! Ledwie kilka godzin temu, w tym miejscu, człowiekowi z zimną krwią podcięto gardło. To się nie mogło pomieścić w głowie.

- Możesz sobie wyobrazić co będzie się działo, jeśli okaże się, że to dzieło niedobitków Śmierciożerców?
- Skeeter umrze z zachwytu.
- Knot nam pourywa głowy.
- Za to Moody się ucieszy. Przez ostatnie pięć lat nie miał się czym zająć.

Zaśmiali się gorzko. Później, w przytulnym cieple swoich domów, zachce się im rzygać i pić, pić i rzygać, dopóki nie wyrwą z dusz wspomnienia o leżącym w kałuży krwi Thomasie Beckerze, nieprzeniknionej mgle nad Tamizą i kartce z zeszytu w kratkę. Zechcą poinformować Ministerstwo, że są chorzy i nie przyjdą do pracy, lecz tego nie zrobią, nie dadzą rady, ponieważ odnalezienie mordercy to ich obowiązek. Zdołają zasnąć dopiero nad ranem, kiedy nad horyzontem pojawi się blade słońce, lecz nawet we śnie dopadną ich koszmary, które przerwie dopiero dźwięk budzika. Oni jeszcze nie wiedzą, że tak będzie wyglądać wiele nocy w ich najbliższej przyszłości.
Dopóki są razem na miejscu przestępstwa, są profesjonalistami. Ludźmi staną się dopiero w domu. Nauczyła ich tego wojna, którą za to czasem błogosławili, a czasem - przeklinali.

- Pozwolisz, że aportuję się do domu, Hermiono - odezwał się w końcu Harry. - Dzisiaj i tak już tutaj niczego nie odkryjemy.
- Postaraj się przespać, dobrze? - poprosiła z troską w głosie.
- Postaram się. - Mężczyzna uśmiechnął się krzywo i Hermiona pomyślała, że Harry znów przesiedzi całą noc nad szklanką ognistej whisky, przeglądając stare fotografie i lekko pożółkłe plakaty „Zjednoczonych z Puddlemere”. Jednak powstrzymała się od komentarza. Po tylu latach pracy z nim już wiedziała, że mówienie o tym nie ma sensu.
- Wiesz - szepnął, wyciągając różdżkę, - nie dalej jak wczoraj umawialiśmy się z Beckerem, że pójdziemy w środę do irlandzkiego pubu coś wypić. Bardzo lubił takie miejsca. Myślę, że pójdę tam teraz, sam.

Potter zniknął z cichym trzaskiem. Hermiona sprawdziła zamknięcia na walizeczce i wyprostowała się. Harry, Harry… Co oni z tobą zrobili? Bardzo bolało ją to, że przyjaciel wolał upijać się w samotności, niż podzielić się z nią swoim bólem. Przecież ona by go pocieszyła, uspokoiła… wzięłaby na siebie część jego smutku, choćby najmniejszą. Nie do zniesienia była dla niej myśl, że w tej kwestii nie jest w stanie pomóc Harry'emu. Będzie musiała z tym sobie jakoś poradzić.

Noc była straszliwie zimna i wilgotna, lecz kobieta miała ochotę pójść do domu piechotą. Tym bardziej, że stąd do Kilburn, zwyczajnej mugolskiej dzielnicy, gdzie wynajmowała dwupokojowe mieszkanie, miała całkiem blisko.
Niespodziewanie od rzeki zawiało duszącym smrodem. Krzywiąc się z niesmakiem, Hermiona skręciła z nadbrzeżnego bulwaru w starą, wąską uliczkę. W gęstej, otulającej wszystko mgle, daleko i głucho niósł się stuk jej niskich obcasów. O tak późnej porze na ulicach nie było żywej duszy, przynajmniej tutaj - prawdopodobnie spowodowane było to brakiem całodobowych barów i nocnych klubów w okolicy. Jednak nie bała się, nie miała czego, przecież miała ze sobą różdżkę. A życie w ciągu ostatnich pięciu lat, od czasu upadku Voldemorta, wydawało się tak piękne i beztroskie… Szkoda tylko, że taką idealnie różową była wyłącznie śliczna fasada, a wewnątrz pojawiły się rysy.

Nagle przypomniała sobie skąd został wzięty cytat na kartce. Trzeci rozdział Księgi Koheleta, niezbyt dobrze jej znany fragment. Jak żywy stanął jej przed oczami obraz samej siebie na lekcjach w szkółce niedzielnej, pochylonej nad księgą w prostych czarnych okładkach, gdzie na białych kartach, niczym robaki stroniące od dziennego światła, wiły się ponure słowa: „Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego, i oddech życia ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt…”

***

Kiedy Draco Malfoy w końcu przybył do domu, było już po północy. Jego dom rodzinny, mroczny zamek zbudowany w stylu gotyckim, upiększony strzelistymi basztami i krytymi galeriami, ostro kontrastował z zielonymi polami hrabstwa Wiltshire. Prawdopodobnie bardziej na miejscu byłby gdzieś w Transylwanii, jako ostoja hrabiego Vlada Drakuli. Nieznany architekt stworzył wspaniałą siedzibę, lecz jej piękno raczej przygnębiało niż zachwycało. Nie zmieniało to faktu, że dla Draco Malfoya ten mroczny budynek był domem. Nielubianym i niechcianym, ale domem.
Jednak dzisiejszej nocy i tutaj nie znalazł spokoju. Nie, żeby jakoś specjalnie go szukał.
Gdy tylko wszedł do środka, domowe skrzaty oznajmiły mu, że w Czerwonym Salonie czeka na niego gość. Nie tracąc czasu na pytania, poszedł tam, złoszcząc się na te sprzeczne z regułami etykiety niespodziewane wizyty w środku nocy. Jeśli to któryś z członków jego klubu, on go po prostu zabije.
Gościem okazał się być ktoś zupełnie nieoczekiwany.

- Blaise Zabini - powiedział Malfoy spokojnie, zatrzymując się w drzwiach. Jego zdziwienie zdradzały tylko lekko rozszerzone źrenice.
- Draco. - Kiwnął mu gość w odpowiedzi.
- Wyglądasz paskudnie.
- Jak zwykle uprzejmy, co?

Zabini rzeczywiście wyglądał koszmarnie. Jego śniada twarz była oszpecona zadrapaniami i siniakami, rozbite wargi przypominały obrzydliwe strzępy surowego mięsa. Czerwona kraciasta koszula rozerwana była na ramieniu, w rozdarciu widoczna paskudna otwarta rana, a ręce, tam gdzie je widać spod podwiniętych rękawów - były okropne, purpurowe, całe w rozdętych sinych żyłach. Wyglądało na to, że ktoś go długo i metodycznie katował.

- Lotti! - Draco władczym tonem wezwał domowego skrzata. - Przynieś ciepłą wodę i bandaże.

Skrzat pospieszył wypełnić polecenie.

- Połóż się, Blaise. - Podchodząc do mężczyzny, Malfoy delikatnie, lecz stanowczo popchnął go na obitą złocistą satyną sofę. Blaise nie sprzeciwiał się. - Odpocznij. Kiedy uciekłeś?
- Dziesięć dni temu. - Draco milczał, lecz widać było, że czeka na ciąg dalszy. - Twierdza okazała się być otoczona specjalnym zaklęciem. Raniącym.
- To zrozumiałe, Zabini. Czyżbyś myślał, że budowniczy Azkabanu całą ochronę powierzyli tylko dementorom?

Lecz w głosie Malfoya nie było słychać jadu. Narastało w nim nieprzyjemne uczucie niepokoju, czego nie dał po sobie poznać.
Niespostrzeżenie pojawił się Lotti i na zdobionym krześle postawił srebrną miedniczkę z ciepłą wodą, oraz bandaże. Draco odprawił go niedbałym gestem. Następnie ukląkł, zmoczył w wodzie własną jedwabną chusteczkę z monogramem „M” i zaczął wycierać krew z twarzy i rąk Blaise'a.

- Wiem, że narażam cię na niebezpieczeństwo, przebywając w tym domu. - Głos Zabiniego był równy, choć mężczyzna krzywił się z bólu za każdym razem, kiedy Malfoy dotykał chusteczką którejś z rozlicznych ran. - Mam na ogonie aurorów. Ścigają mnie, jak stado gończych psów gnanych żądzą krwi. Muszę tylko chwilę odpocząć. Jutro o świcie odejdę.
- Nie chrzań, Blaise. - Draco z niesmakiem wrzucił chusteczkę do miedniczki i wyprostował się. - To oczywiste, że tutaj zostaniesz. Przecież wiesz, że najbardziej na świecie lubię doprowadzać Ministerstwo do białej gorączki. - Wyjął różdżkę i skierował na leżącego człowieka. - Nie jestem zbyt dobry w magomedycynie, lecz mogę uśmierzyć twój ból. Rano przyjedzie Pansy i zajmie się tobą na poważnie.

Wypowiedział zaklęcie i uważnie spojrzał na Blaise'a. Bandaże uniosły się w powietrze i owinęły wokół zranionego ramienia. Twarz Zabiniego rozpogodziła się, mężczyzna nawet znalazł w sobie dość sił, by uśmiechnąć się kącikiem ust.

- Dlaczego to robisz, Draco? Dlaczego mi pomagasz? - zapytał, szczerze się dziwiąc. - Wątpię, żeby nasza… - szukał odpowiedniego słowa - przyjaźń, rozpoczęta w siódmej klasie, przetrwała.

Przez chwilę Malfoy milczał, wygładzając swoje idealnie białe mankiety, by w końcu odpowiedzieć.

- Zostało nas już bardzo niewielu, Blaise. Zbyt mało. Mimo to, każde z nas jest bardzo bolesną drzazgą w tyłku pieprzonych zwycięzców. Po prostu nie chcę, żeby oni pozbyli się choć jednej.

Odwrócił się i skierował do wyjścia. Rzucił w drzwiach obojętne „postaraj się przespać”, nie wiedząc, że kilka minut wcześniej Hermiona Granger wypowiedziała dokładnie te same słowa do najważniejszego ze zwycięzców.

***

Na jednym z londyńskich mostów, wiele minut po tym, jak ucichł w dali stuk obcasów kobiety-aurora, nad ciemnymi plamami niedawno przelanej krwi, które ostatecznie zmyje poranny deszcz, zebrał się dziwny czarny cień, podobny do burzowej chmury. Kawałki ciemności łączyły się ze sobą jak puzzle i wewnątrz tej niepojętej chmury nieustannie coś się kłębiło, rwało, szlochało i szeptało. Tam żyli martwi.
Nieszczęsny zabójca sam nie wiedział, co budzi z wielowiekowego snu.
Nie dowie się tego do ostatniej chwili. Wtedy będzie już za późno.

10 listopada 2003, poniedziałek

„Ne inducas in tentationem.”
„Nie wódź nas na pokuszenie.”
Ewangelia wg św. Mateusza


Poniedziałkowy poranek zaczął się dla Harry'ego Pottera tak, jak i większość innych dni - po prostu obrzydliwie. Niestety, tym razem oprócz zwykłej nienawiści do całego świata odczuwał też koszmarny ból głowy - skutek siedzenia w irlandzkim pubie do wpół do czwartej nad ranem. Nie usłyszał budzika, pomimo tego, że ten przez jakąś godzinę przeklinał go podniesionym głosem, póki nie ochrypł.
Było koło dwunastej, kiedy Harry w końcu otworzył jedno oko. Prawe. Po tym, jak ujrzał świecące cyfry, pokazujące godzinę, Potter uznał, że leżenie z otwartym okiem jest zbyt trudne i opuścił powiekę. Lewe oko otwarło się samo, gdy tylko do mężczyzny dotarło, co Hermiona zrobi z nim za to spóźnienie. Gdzieś w głębi poczuł kiełkujące wyrzuty sumienia.
Cudem wyplątał się z pościeli i powlókł do łazienki, usiłując nie zwracać uwagi na odbicie swojej opuchniętej twarzy w lustrze. Diabelski magiczny przedmiot wymamrotał coś niepochlebnego na jego temat, lecz Harry nie słuchał.

- Chcesz się zamienić? - wychrypiał, zwracając się do lustra, lecz nie udało mu się rozwinąć tematu. Gardło miał tak suche, jakby mu ktoś w nie nasypał piasku.

Przypomniał sobie, że dzisiaj jest poniedziałek i jęknął w myślach. Szlag… Zdecydowanie nie miał siły na zwyczajową, cotygodniową wizytę w niepozornym domku na samym końcu Pokątnej. Jednak już dawno wziął na siebie ten obowiązek i nie miał prawa teraz z niego zrezygnować. Ciężko wzdychając, odkręcił kran.
Chłodna woda odrobinę go otrzeźwiła. Nawet był w stanie się ubrać i nie rozszczepiając się, aportować do Ministerstwa.

Hermiona klnąc, miotała się po ich wspólnym gabinecie. Harry szybko się tego domyślił, kiedy tuż obok niego na paluszkach przemknęła chorobliwie blada sekretarka Moody'ego. Kiwnął jej uspokajająco głową i zachowując wszelkie środki ostrożności otworzył drzwi.
Granger siedziała przy biurku i metodycznie, na malutkie kawałeczki, rwała kartkę papieru. Potter znał ten nawyk; robiła tak zawsze, gdy chciała się jak najszybciej uspokoić, nie szkodząc przy tym innym. Miła Hermiona, zawsze spokojna, skupiona, profesjonalna i uczciwa… Czasami wydawało mu się, że jego przyjaciółka nie jest człowiekiem.

- Harry. - Powitanie było skrajnie oschłe, kobieta nawet nie rzuciła na niego okiem. Nie przerwała darcia papieru. - Mam nadzieję, że dobrze bawiłeś się w nocy?

Potter nie odpowiedział. Jego głowa wprost pękała z bólu. Usiadł na krawędzi swojego biurka i pomasował skronie, lecz nie przyniosło mu to żadnej ulgi.

- Ty chyba czegoś nie rozumiesz - chłodno przerwała ciszę Hermiona, wstając z krzesła i zbliżając się do swojego współpracownika. - Ty chyba nie rozumiesz, jak bardzo to wszystko jest poważne. Na wolności grasuje zabójca, Harry! Jest wyrachowany i bezlitosny! Kto wie, czy nie przyjdzie mu do głowy kolejne morderstwo…
- Myślisz, że…
- Nie myślę - przerwała mu w pół słowa. - Jestem prawie pewna, że nie będzie więcej zabójstw, jednak - mimo to - nie możemy pozwolić sobie na stracenie choćby minuty.
- Wiem. Wybacz, Hermiono. To się więcej nie powtórzy. Wypiję szybką kawę i zacznę przesłuchiwać sąsiadów.

Hermiona wróciła do swojego biurka i wycelowała w przyjaciela różdżkę.

- Nie ma takiej potrzeby. Zrobiłam to rano. - Wymówiła jakieś zaklęcie i część plemienia górskich gnomów, która grasowała w głowie Harry'ego, zniknęła. Mężczyzna z wdzięcznością uśmiechnął się do przyjaciółki. - Nikt o niczym nie wie, niczego nie widział i nie słyszał. Becker mieszkał w mugolskim wieżowcu na East Endzie. Powiedziałam, że jestem agentką ubezpieczeniową i jego sąsiedzi z piętra opowiedzieli mi wszystko co o nim wiedzieli. Niestety, wiedzieli bardzo mało. Becker wprowadził się tam jakiś miesiąc temu, często urządzał imprezy, aż jego sąsiedzi z lewej, sympatyczni starsi państwo, poskarżyli się administratorowi na hałas i ten dał mu ostrzeżenie. Nie słyszeli żadnych awantur, nie zauważyli dziwnych gości.
- Wzięłaś jego dossier z archiwum?
- Tak, jest tutaj, proszę. - Hermiona podniosła ze stołu zwój z pieczęcią Ministerstwa i starannie rozwinęła. - Nic specjalnego. 20 lat, w Hogwarcie należał do Hufflepuffu, studiuje… studiował na drugim roku Londyńskiej Akademii Magomedycznej, nie był zamieszany w żadną sprawę kryminalną… Nie był zamieszany, nie brał udziału, nie kojarzył się… Rodzice - mugole, ojciec wykłada literaturę angielską w Oxfordzie, matka niedawno otworzyła prywatną praktykę adwokacką. Moody z nimi rozmawiał - nic nie wiedzą ani na temat możliwych wrogów, ani osobliwych bądź niebezpiecznych przyjaciół Thomasa.
- Utknęliśmy w martwym punkcie - rzekł Harry z goryczą.
- Nie! Oczywiście, że nie! - zaprzeczyła Hermiona. - Jeszcze mnóstwo pracy przed nami. Po pierwsze, musimy przeszukać mieszkanie Beckera…

W tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

- Wejść! - krzyknął Harry.

Do ich malutkiego gabinetu jak wicher wpadł Colin Creevey - profesjonalny czarodziej-patolog. Tak specyficznie nazwano nową specjalizację w magomedycynie - była ona odpowiednikiem mugolskiej anatomopatologii. Colin był z pierwszego „rzutu” tej rewolucyjnej katedry Londyńskiej Akademii i Ministerstwo miało mnóstwo szczęścia, że udało się go zwerbować do Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Nie zmieniało to faktu, że wielu czarodziejów do dziś unikało Colina i jego kolegów po fachu, porównując ich metody do świętokradztwa.

- Przepiękny przykład, moi przyjaciele! - od progu oznajmił wzburzony Colin. Pomimo ciemnych kręgów pod oczami, był w bardzo dobrym humorze. - Wręcz cudowny. Wspaniale! Wy-jąt-ko-wo!

Harry z Hermioną spojrzeli po sobie.

- Eee… O czym mówisz, Colinie? - ostrożnie zainteresowała się Hermiona.
- Jak to: o czym?- czarodziej-patolog wyglądał na szczerze zdziwionego. - O ciele, oczywiście.
- Trupa nazywasz przepięknym przykładem? - Harry był w szoku.
- Potter! Nie używamy tak paskudnego słowa, jak „trup”! Zabity był człowiekiem i wypada po śmierci odpowiednio nazywać jego szczątki. Ciało. Zapamiętaj, cia-ło. - Poważny ton Colina przywodził na myśl profesor McGonagall. A ten irytujący nawyk rozbijania słów na sylaby… - Chodźmy do laboratorium i…
- Nie, Colin, każda sekunda jest cenna - bezceremonialnie przerwał mu Harry, wciąż oburzony tym nieoczekiwanym wykładem. - Mów wszystko co wiesz!
- W porządku - nadspodziewanie łatwo zgodził się Creevey. - To najciekawszy przypadek w mojej praktyce, nawiasem mówiąc. Dotychczas nie trafiały mi się ofiary prawdziwego mugolskiego morderstwa…
- Sądzisz, że napastnik był mugolem? - przerwała mu Hermiona.
- Właściwie… nie. - pewnie odpowiedział Colin. - Sposób wybrany przez mordercę, na pierwszy rzut oka, wydaje się być mugolskim, ale, niestety, nie jest to takie proste. Największe wątpliwości wzbudziło narzędzie zbrodni - to nie jest jakiś tam zwykły nóż. Z badań wynika, że Thomasowi Beckerowi poderżnięto gardło przy pomocy athame.

W gabinecie nagle jakby pociemniało, a gęstym i lepkim powietrzem oddychało się z trudem.

- Co? - ze strachem w głosie szepnął Harry. Hermiona, blada jak ściana, milczała.
- Taaak - potwierdził zadowolony z wywołanego efektu Creevey.
- Jesteś pewien? - Hermiona mówiła z widocznym trudem.
- Absolutnie.

Zapadło ciężkie milczenie. Harry nerwowo bębnił palcami o blat stołu, Hermiona znów zaczęła drzeć kartkę papieru na maleńkie kawałeczki.

- Czas zgonu? - krótko zapytał Harry.
- Między wpół do dziewiątej, a za kwadrans dziesiąta wczoraj wieczór - natychmiast odpowiedział Colin. - To wstępna ocena. Obawiam się, że dokładną godzinę będę mógł podać dopiero wieczorem - używamy bardzo ciężkich i powoli działających zaklęć…
- Więc na co, do diabła, jeszcze czekasz? - Auror niespodziewanie wrzasnął na kolegę. - Wynocha do laboratorium i nie próbuj z niego wychodzić, póki nie będziesz miał wyników!

Creevey obdarował go lodowatym spojrzeniem, odwrócił się z godnością i wyszedł.

- Niepotrzebnie tak na niego napadłeś.
- Wiem, ale… nie mogłem się powstrzymać.
- Masz problem z samokontrolą.

Oboje zamilkli na chwilę, po czym Hermiona westchnęła.

- Wolę nie myśleć, co się będzie działo, gdy prasa się dowie, że po Londynie grasuje adept Czarnej Magii i poszukuje niewinnych ofiar.
- Normalne urwanie głowy. Nic nowego - uśmiechnął się Harry. - Proponuję się stąd zabrać, zanim wpadnie do nas wkurzony Moody.
- I tak planowałam przeszukać mieszkanie Beckera. Idziesz ze mną?

Harry zmieszał się.

- Przepraszam, dołączę do ciebie nieco później.
- Ach… Poniedziałek - wyrozumiale rzekła dziewczyna. - No dobrze, tylko nie zasiedź się zbyt długo. Wyjaśnij jej, że prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa i musisz się spieszyć.
- O nie, nie chcę jej niepotrzebnie denerwować - w głosie mężczyzny zabrzmiała pewność.

Hermiona otworzyła drzwi. Wychodząc, zauważyła:

- Według mnie to właśnie emocje są tym, czego jej teraz najbardziej brakuje.

***

Pansy Parkinson przybyła, jak zresztą obiecała w odpowiedzi na list od Malfoya, równo o dwunastej. Jej przyjazd był głośny i efektowny; do pełni efektu brakowało jedynie czerwonego dywanu. W uroczystej procesji złożonej z czterech karet przyjechała nie tylko sama lady, ale i piątka wiernych jej rodzinie skrzatów, pokojówka, kucharz, włoski degustator win, a także niezliczone kufry i walizki. Budynek od razu zaczął sprawiać wrażenie pełnego ludzi i… ludzkiego.

- Pansy, czy aż tak nie ufasz mojej służbie, że przywiozłaś swój osobisty „sztab”? - zażartował Malfoy, obserwując jak miła i drobna pokojówka Parkinsonów dosłownie napadła na Lotti, żądając dla swojej pani całego skrzydła zamku.
- Och, przecież mnie znasz, Draco - śpiewnie odpowiedziała Parkinson, całując go w policzek. - Nie ruszam się z Parkinson Manor bez Lilii, a Charles jest jedyną osobą, która umie porządnie przyrządzić dania wegetariańskie. Jak wiesz, innych nie jadam. Poza tym wydaje mi się, że moje skrzaty będą przydatne, kiedy pojawi się reszta gości.
- Masz rację. - Chcąc czy nie chcąc, Malfoy musiał się z nią zgodzić. - A ten, po co ci on? Możesz mi wierzyć, że wszystkie moje wina są leżakowane od pół wieku. To minimum. I, rzecz jasna, są najlepszej jakości.

Mężczyzna miał na myśli przystojnego Włocha, który właśnie wysiadał z karety. Pansy obrzuciła swojego degustatora marzycielskim spojrzeniem.

- Nie mam wątpliwości co do najwyższej jakości win w twojej piwniczce, Draco. Ale spójrz tylko na niego! Co za ciało, co za ręce, co za oczy! Czy nie wydaje ci się, że przypomina młodego Narcyza?
- Ośmielę się ci przypomnieć, że młody Narcyz źle skończył - jadowicie zauważył Malfoy. - Zresztą, nie interesuje mnie twój najnowszy seksualny nabytek. Skup się na Blaise, moja droga.
- Oczywiście. - Kobieta od razu spoważniała. - Zaprowadź mnie do niego.

Blaise leżał na łóżku oparty o górę poduszek i przykryty śnieżnobiałą kołdrą. Nie spał już od jakiegoś czasu i teraz, lekko mrużąc oczy, uważnie czytał „Proroka codziennego”. (Był krótkowidzem, lecz starał się to ukryć).

- Zabini - wprowadzona przez Malfoya Pansy, szeleszcząc krynoliną, po królewsku wpłynęła do sypialni. - Kopę lat!
- Właściwie tylko dwa. - uprzejmie odpowiedział Blaise i skrył się za gazetą. - Właśnie leci trzeci rok…
- Jak samopoczucie? - zapytał Draco siadając w fotelu.
- Jakby mnie przeżuł i wypluł węgierski rogogon.
- I tak wyglądasz. - Pansy uśmiechnęła się.
- Na usta ciśnie mi się cięty komentarz na temat twojego wyglądu, lecz przemilczę go z czystej uprzejmości - odciął się Zabini. - Lepiej posłuchajcie tego: „Jeden z najniebezpieczniejszych przestępców, Blaise Zabini, skazany w 2001 roku za próbę przeprowadzenia czarnomagicznego rytuału, znów na wolności! Ten bezwzględny złoczyńca zbiegł z doskonale strzeżonego Azkabanu i według aurorów ukrywa się gdzieś na terytorium Anglii. Ministerstwo zwraca się do wszystkich mieszkańców Magicznej Brytanii z prośbą o pomoc w śledztwie. Jeśli zauważycie Zabiniego, nie próbujcie go zatrzymać, zawiadomcie odpowiednie organy!” Nieźle, prawda? Drukują ten apel codziennie od kilku dni. Na szczęście na tej fotografii wyszedłem dosyć przyzwoicie…
- Słyszałam, że nie tylko twoja ucieczka wstrząsnęła Magiczną Anglią - rzuciła Pansy, starannie rozpinając perłowe guziczki na koronkowych rękawiczkach. - Wczoraj w mugolskiej części Londynu zamordowano jakiegoś mugola czy mugolaka, nie udało mi się zapamiętać.
- Czyżby? - Draco lekko wyprostował się w fotelu. - To… interesujące.
- Tutaj też prawie nic nie napisano, ale „Prorok” obiecuje, że jutro ukaże się obszerny artykuł na ten temat - oznajmił Zabini, przewracając stronicę. „Wczoraj na jednym z mostów nad Tamizą, został zamordowany Thomas Becker, irlandzki czarodziej mugolskiego pochodzenia. Ministerstwo na razie odmawia skomentowania tego bezprecedensowego przestępstwa… bla-bla-bla… Szef Oddziału Aurorów, Alastor Moody, na śledczych w tej sprawie wyznaczył doskonałych w swym fachu Harry'ego Pottera i Hermionę Granger. Moody zaznaczył, że jest głęboko przekonany, iż zabójca wkrótce zostanie złapany i uczciwie osądzony przez Wizengamot.” Ha! Za cholerę go nie złapią!
- Wiesz coś na ten temat? - z nieukrywaną ciekawością spytała Parkinson.
- Możliwe. - Blaise chytrze się uśmiechnął. W tym samym momencie jego twarz wykrzywił spazm bólu i mężczyzna z cichym jękiem opadł na poduszki.
- Lepiej byś się zamknął - niegrzecznie rzekła Pansy, wydobywając różdżkę z obszernych fałdów swej strojnej sukni. - Przygotuj się na seans niekonwencjonalnego leczenia.
- Tylko żebym po tych twoich dyletanckich zaklęciach nie zmienił się w prawdziwego węgierskiego rogogona - Blaise nie omieszkał wyrazić swoich wątpliwości, patrząc na podejrzanie zadowoloną minę Pansy.
- Jeśli to będzie rogogon, będziesz mógł uważać, że miałeś szczęście - mrugnęła do niego.

***

Drzwi wejściowe otworzyły się w chwili, gdy na Harry'ego spadły pierwsze krople deszczu.

- Wchodź, wchodź, nie stój w progu! - Niezwykle korpulentna i pyzata kobieta wytarła ręce o fartuch i gestem zaprosiła go do środka. - Późno dziś przyszedłeś.
- Bardzo przepraszam, madame Malkin, utknąłem w pracy. - Harry wszedł do mrocznego przedpokoju. Uderzył go aromat jakichś ziół i świeżo narąbanego drewna. Potknął się i zaklął po cichu. W porównaniu z przedpokojem, dobrze znany mu salon wydawał się być wypełniony słonecznym światłem, choć słońca nie było widać zza chmur, a przez okno wpadała tylko wilgotna jesienna szaruga. Okno było jedno, za to ogromne, francuskie, na całą ścianę. Ona nalegała na takie. Powiedziała, że zawsze lubiła duże okna - dzięki nim świat wydaje się jaśniejszy, nawet w najciemniejszą bezksiężycową noc. Potter nie rozumiał, o co chodzi z tym światłem - przecież dla niej świat już na zawsze pogrążył się w ciemnościach, niezależnie od wielkości okien w domu.
- Ona dzisiaj niezbyt dobrze się czuje - oznajmiła madame Malkin, wzdychając i chwytając się za plecy. - Postanowiłam nie otwierać sklepu, by zostać w domu i opiekować się nią. Usiądź, a ja sprawdzę, jak się miewa.
- Nie trzeba. - Harry zatrzymał ją w pół kroku. - Pójdę sam. Jest u siebie?
- Tak. Nie chciała dziś wstawać z łóżka, leży w nim od rana… - Madame Malkin wyglądała na poważnie zaniepokojoną. - Idź. Może jakoś ją ożywisz.

Krótki korytarz doprowadził go otworu drzwiowego, w którym zamiast drzwi wisiała zasłona z niebieskich koralików nanizanych na długie nici. Kiedy przez nią przeszedł, koraliki magicznie zadźwięczały.
Jej sypialnia była pełna kwiatów. Dla niego zawsze taka była. I nie chodziło tu o śmieszne dziecięce tapety w rumianki, figurki bożych krówek i różnych dziwnych zwierząt; nie o czarujący zapach kwitnących konwalii. Kwiaty żyły w niej samej, a wszystko w tej sypialni było nią przesycone.
Luna Lovegood siedziała skulona w fotelu. Nieruchomy wzrok wbijała w deszczową szarugę za oknem. W jej jasne włosy wpleciono mnóstwo kolorowych wstążek z maleńkimi dzwoneczkami. Harry uśmiechnął się. Luna zawsze miała własne zdanie na temat tego, co powinno znajdować się na głowie. Wystarczy wspomnieć gigantyczny kapelusz z ryczącą lwią paszczą, w którym pojawiła się na meczu Gryffindor - Slytherin. Ależ się wtedy śmiali…

- Witaj, Harry.

Odwróciła lekko głowę i dzwoneczki w jej włosach zadźwięczały melodyjnie. Przysunął krzesło do jej fotela i usiadł, krzyżując nogi. Zapach konwalii był silniejszy niż się spodziewał.

- Skąd wiedziałaś, że to ja?
- Usłyszałam twój oddech - uśmiechnęła się Luna - i poczułam twój zapach. Pachniesz igliwiem i dzikimi ziołami.

Milczał przez chwilę, nie wiedząc co powiedzieć. W końcu zapytał.

- Dlaczego nie leżysz w łóżku? Madame Malkin powiedziała, że nie czujesz się dziś dobrze.
- Wiedziałam, że przyjdziesz, więc postanowiłam wstać, żeby cię nie martwić.
- Nie powinnaś była tego dla mnie robić. Lepiej się połóż. Nie chcę, żeby ci się pogorszyło.

Luna nie odpowiedziała. Bladymi szczupłymi palcami odnalazła na parapecie doniczkę z kwiatami i zaczęła delikatnie gładzić zielone listki. Jednocześnie nuciła cichutko pod nosem jakąś nieznaną piosenkę. Serce Harry'ego ścisnęło się z bólu. Wyglądała tak wzruszająco i bezbronnie. Nagle poczuł się winny tego, że ciężko było mu się z nią spotykać, ciężko było odwiedzać co poniedziałek ten na wpół dziecięcy dom, ciężko było patrzeć jej w oczy. Oczy, w których nieustannie widział to, co ją okaleczyło. Wszak to on pięć lat temu złamał jej skrzydła.

- Nie smuć się, Harry - wyszeptała Luna, zostawiając w spokoju kwiaty i dotykając chłodną dłonią twarzy mężczyzny, wodząc palcami po jej rysach. - Wszystko w porządku. Powiedz mi, czy na zewnątrz jest ciemno czy jasno?
- Jasno - skłamał bez chwili zastanowienia.
- Słyszę, że pada deszcz. - Przyłożyła dłoń do szyby wibrującej od uderzeń deszczowych kropli. - Pamiętam jakie to piękne. Jak gdyby otwarło się niebo, próbując choć w taki sposób dotknąć ziemi, zbliżyć się do niej, objąć… Moja mama była chrześcijanką i powtarzała, że deszcz to łzy Chrystusa. Biedny… często płacze…
- Ty też jesteś chrześcijanką? - zapytał Harry, choć znał odpowiedź. Często rozmawiali na ten temat.
- Tego bym nie powiedziała - pokręciła głową z uśmiechem. - Ta wiara nie jest dla mnie, jest zbyt ślepa i prosta. Wierzę w inne rzeczy.
- W co? - szepnął.

Zapatrzyła się w dal i nagle wydało mu się, że ona naprawdę coś widzi. Jednak jeśli tak było, to widziała oczami duszy.

- Wierzę w ptaki, niebo i chmury - wypowiedziała to głosem tak śpiewnym, przepełnionym muzyką, że przyniósł on Harry'emu coś w rodzaju duchowej ulgi. - W oddech liści, szum fal, skrzydła i czułość matczynego dotyku. Wierzę w kolor twoich oczu, dziecięcy śmiech, prawdę zawartą w wierszach i pieśniach. - Odwróciła się do niego, odnalazła jego ręce i wzięła je w swoje dłonie. - Wierzę w magię i cuda. Wierzę w to wszystko, choć nie mogę tego zobaczyć. Pora, żebyś i ty uwierzył, Harry.

Mężczyzna patrzył na nią i nie był w stanie uwierzyć, że jest prawdziwa. Ona sama była cudem!

Podczas Bitwy o Hogwart, zasłoniła go przed strasznym zaklęciem. Powinno było ją boleśnie pokaleczyć. I pokaleczyło, lecz nie tak, jak się wszyscy spodziewali. Akurat siedział przy jej łóżku w skrzydle szpitalnym, wciąż myśląc, dlaczego go uratowała - przecież nawet nie byli przyjaciółmi. Planował zapytać o to, gdy tylko dziewczyna odzyska przytomność. Nie zrobił tego. Dlatego, że kiedy Luna Lovegood pewnego słonecznego majowego poranka otworzyła oczy, pierwszym, co powiedziała, było pytanie, na które nikt jej wtedy nie dał odpowiedzi. Zapytała, dlaczego jest tak ciemno.
Później wielokrotnie zapewniała go, że jest dobrze, że nikogo nie wini, że to był jej wybór, ale nie uwierzył jej.
Ojciec dziewczyny został wcześniej zamordowany przez Śmierciożerców, więc madame Malkin, jego dobra przyjaciółka, nie posiadając własnej rodziny, z dobroci serca zamieszkała z Luną, by się nią opiekować. Pierwsze piętro domu nadal zajmowała redakcja gazety wydawanej niegdyś przez Ksenofiliusa Lovegooda - „Żonglera”. Prawda, tam już od dawna nikt niczego nie drukował.
A on, dzielny Harry Potter przyzwyczaił się do odwiedzania jej co poniedziałek, żeby choć trochę we własnych oczach zmniejszyć swoją winę. Każdy poniedziałek, od całych pięciu lat. Czasem nienawidził jej za ten przeklęty ratunek, który tak ciążył mu na sumieniu. Fakt, później czuł się jeszcze bardziej winny. Oczywiście, nigdy nie zadał jej pytania, czemu go wtedy zasłoniła przed zaklęciem.

- Wierzę w ciebie - szepnął ściskając jej ręce. Ona tylko pokręciła głową.
- We mnie nie należy wierzyć. I tak istnieję. Wierzyć jest sens tylko w to, czego nie ma na świecie.

W odpowiedzi na tą dziwną przemowę, Harry się tylko uśmiechnął. Nikt nie mówił tak, jak ona. Luna naprawdę była cudem.

- Wiem, powinieneś już iść. Odwiedź mnie jeszcze.

I znów odwróciła się do okna. Harry powoli podniósł się z krzesła, jednocześnie chcąc i nie chcąc wychodzić. Pochylił się nad nią, pocałował w czoło i wyszeptał.

- Przyjdę jutro.
- Nie - odpowiedziała twardo. - W poniedziałek.

Odprowadził go dźwięk dzwoneczków.
Na zewnątrz Chrystus przelewał deszczowe łzy nad szczątkami rozbitych snów i nadziei, pokrywających mokrą ziemię. Któż oprócz niego mógł je zobaczyć? Być może tylko ślepe anioły.

***

Kiedy Harry wszedł do swojego gabinetu, Hermiona już na niego czekała. Minę miała jak zadowolona kotka, która upolowała mnóstwo polnych myszy.

- Jakieś nowe informacje? - zapytał z napięciem w głosie, choć już po jej minie widział, że odkryto coś nowego.
- Poszlaka. Słaba, ale jednak - Pomachała przed nim kwadracikiem białego papieru zapisanego złotym atramentem.
- Co to?
- Bilet do Covent Garden na 9 listopada, godzina 21.00.
- Co to za Covent Garden? - zapytał, nie rozumiejąc.

Hermiona spojrzała na niego z nieukrywaną zgrozą.

- Harry, jak możesz TEGO nie wiedzieć? To największa opera w całej Brytanii!

Kiedy mówiła do niego tym tonem, Harry'emu wydawało się, że znów jest uczniem Hogwartu i koleżanka robi mu wymówki za nieodrobioną pracę z Eliksirów.

- Eee… dobra. Co Becker tam zgubił?
- Jak widać, lubi nie tylko irlandzkie puby - sarkastycznie odpowiedziała Hermiona, lecz jak tylko zobaczyła ból na twarzy kolegi, zrobiło się jej przykro. - Wybacz, nie chciałam…
- Nie ma sprawy. - Potter zatrzymał ją gestem. - Czego jeszcze się dowiedziałaś?
- Niczego. Czekałam na ciebie, żeby razem pójść do Covent Garden. - W jej głosie słychać było lekki wyrzut, że tyle czasu spędził u Luny. - Co u niej?
- Nie wiem. - szczerze odpowiedział Harry. - Nie mam pojęcia. Hermiono… czy mogłabyś udać się tam sama i nieco rozejrzeć? Ja pójdę do Colina i dowiem się co nowego z naszym tru… ciałem. I chyba powinienem go przeprosić za rano.

Hermiona z westchnieniem pokiwała głową i aportowała się. Harry odwrócił się na pięcie, otworzył drzwi gabinetu i… na progu natknął się na ubraną w wyzywająco czerwony kostium Ritę Skeeter.

- Witaj, Harry! - na jej twarzy zjawił się drapieżny uśmiech. - Można zadać ci kilka pytań?

Och, wiedział, że to będzie zły dzień.

***

Królewski teatr operowy Covent Garden był ogromnym budynkiem z białego kamienia z masywnymi kolumnami. Wspaniałość tej klasycystycznej budowli dosłownie zapierała dech. Hermiona jeszcze nigdy nie znajdowała się we wnętrzu tego teatru, jednak już samo zewnętrze sprawiło, że zaniemówiła.
Kobieta była bardzo niezadowolona. Dowiedziała się naprawdę niewiele; w zasadzie tylko tego, że wczorajszego wieczoru w Covent Garden wystawiano operę Leoncavallo „Pajace”. Tytuł nic jej nie mówił; zresztą prawdopodobnie nie miało to żadnego znaczenia dla sprawy. Oczywiście, kasjerka nie rozpoznała Beckera („To chyba jakiś żart! Miałabym go rozpoznać wśród setek ludzi, którzy co wieczór przybywają do teatru!”).
Nad Londynem powoli zapadał zmierzch. Przy wejściu do budynku zbierały się otulone przejrzystymi woalami damy w towarzystwie eleganckich kawalerów. W czystym powietrzu daleko niósł się dźwięczny śmiech, stuk koronkowych wachlarzy wiszących u nadgarstków, wymyślne komplementy i gruchanie śnieżnobiałych gołębi kłębiących się na ulicy przed teatrem. Eleganckie damy z uśmiechem przytrzymywały kapelusiki, które próbował zerwać z ich zadbanych główek swawolny jesienny wiatr. Hermionie wydało się, że cofnęła się w czasie, gubiąc się wśród „wyższej sfery”. Wszyscy ci gentlemani w czarnych cylindrach musieli być przynajmniej hrabiami, a może nawet baronami. W każdym razie - wyglądali bardzo dystyngowanie.I byli tutaj nie po to, żeby rozkoszować się operą, - z nieoczekiwaną jasnością uświadomiła sobie Hermiona - ale po to, żeby się pokazać i popatrzeć na innych. Ze słabą nadzieją machnęła różdżką i przeskanowała ten królewski budynek w poszukiwaniu oznak Czarnej Magii. Już miała zakończyć działanie zaklęcia, kiedy nagle poczuła za sobą czyjąś obecność. Gwałtownie odwróciła się i wpadła na Draco Malfoya.

- Szukasz kogoś, Granger? - uprzejmie zapytał Malfoy, nie pokazując po sobie jak bardzo był zdziwiony.

***

- Eee… - wymamrotał Harry, tracąc pewność siebie jak zawsze w obecności Rity Skeeter. Co za szkoda, że Hermiona już wyszła! Ona dałaby popalić tej starej jędzy…

Bezczelna dziennikarka już wyjęła samopiszące pióro i przygotowała się do zapisywania nie tylko tego, co auror powie, lecz nawet tego, o czym jeszcze nie zdążył pomyśleć.

- Co możesz mi powiedzieć na temat wczorajszego morderstwa? Czy wraz z Hermioną Granger już kogoś podejrzewacie? Czy to było przestępstwo o podłożu seksualnym? Czy myślisz, że mogli to zrobić Śmierciożercy? - pytania z prędkością światła padały z jaskrawo umalowanych ust. - Niedawno z Azkabanu uciekł Blaise Zabini, czy możliwe, że to jego dzieło? A…
- Dość! - z wściekłością przerwał jej Harry. - Prowadzimy śledztwo i niedługo złapiemy przestępcę. To wszystko, co musi pani wiedzieć, Skeeter! Teraz proszę o wybaczenie, ale bardzo się spieszę.

Nie dając jej wtrącić ani słowa, prędko skupił się i aportował wprost do laboratorium. Pochylony nad długim metalowym stołem Colin chwycił się za serce.

- Harry! - wykrzyknął. - Śmiertelnie mnie wystraszyłeś!
- Wybacz, właśnie uciekam Ricie Skeeter.
- O, ta straszna baba już dobrała się do ciebie? Była w laboratorium, próbowała dostać się do ciała, ale ją wywaliłem. Obyło się bez ofiar.

Zapadło niezręczne milczenie, Harry przestępował z nogi na nogę.

- Słuchaj, Colin… - zaczął niepewnie. - Powinienem cię przeprosić… Rano nie byłem sobą. Wybacz. Wiem, że bez ciebie nie zakończylibyśmy nawet połowy spraw. Bardzo cenię twoją pracę. Wszyscy cenimy. I obiecuję: będę używał tylko słowa „ciało”!

Przy ostatnich słowach czarodziej-patolog nie wytrzymał i wybuchnął zaraźliwym śmiechem. Patrząc na niego, Harry również się uśmiechnął.

- Lepiej powiem ci, co odkryłem - poważniejąc, zaproponował Colin. - Po pierwsze, czas śmierci to dwudziesta pierwsza czternaście.
- Tak precyzyjnie? - zdziwił się Potter, zapisując informację w niedużym notesie. Starał się nie patrzeć w stronę ciała leżącego na laboratoryjnym stole i nakrytego białym prześcieradłem.
- To nasza przewaga nad mugolami - zauważył Creevey. - Zaklęcie działa długo, za to wynik podawany jest z dokładnością co do minuty.
- Rozumiem. Biedak do opery jednak nie poszedł. Coś jeszcze?
- Eliksir wychwytujący toksyny wykazał obecność alkoholu we krwi. Dawka średnia, był podchmielony, a nie zalany w trupa. Nie spodziewał się napaści. Ośmielę się powiedzieć i raczej się nie pomylę, że Thomas Becker znał swojego zabójcę. Bez strachu odwrócił się do niego plecami, a ten bydlak poderżnął mu gardło. Zrobił to perfekcyjnie. Czysta robota. Powiedziałbym nawet, że profesjonalna.
- Czy to możliwe, że studiował na Akademii Magomedycznej?
- Albo wciąż jeszcze studiuje. Nie wykluczam też, że to student bądź absolwent mugolskiej Akademii Medycznej.

Harry westchnął.

- Dzięki, Colin. Chyba na mnie już czas. Mam za sobą bardzo ciężki dzień.
- Uważaj na siebie. - poprosił Colin.
- Oczywiście.

Gdy został sam w laboratorium, czarodziej-patolog zdjął z trupa prześcieradło i wbił wzrok w wykrzywioną przedśmiertną męką twarz Thomasa Beckera. Myślał o tym, czego nie odważył się powiedzieć młodemu aurorowi. Opuścił prześcieradło jeszcze niżej, odkrywając wypalony na piersi zabitego, na wprost serca, maleńki krzyż z czaszkami na każdym z czterech ramion.
Colin Creevey zaczął się bać.

***

Idealnie pasował do tego towarzystwa. Czarna szata podbita sobolim futrem, rękawiczki z drogiej skóry, srebrzysta laska… Wyróżniała go odkryta głowa i bezlitośnie plątane wiatrem platynowe włosy. Draco Malfoy przez ostatnie pięć lat się prawie nie zmienił. Zmężniał, rzecz jasna, ale nie stał się przez to bardziej podobny do swojego ojca. Wciąż ta sama twarz, blada i arystokratyczna, delikatne rysy, nieduże, pogardliwie zaciśnięte usta, przymrużone oczy. Błękitna krew, powiedziała jej matka po ujrzeniu go. W głębi duszy była komunistką.

- Nikogo nie szukam, Malfoy - z otwartą wrogością odpowiedziała Hermiona.

Jak ona nienawidziła jego i jemu podobnych! Szlachetnie urodzonych cwaniaków, którzy uniknęli karzącego miecza sprawiedliwości po zakończeniu wojny. Ministerstwo nijak nie mogło udowodnić im współudziału w zbrodniach rodziców. Na szczęście, tych czystokrwistych zostało już niewielu. I mimo całego ich legendarnego bogactwa i arystokratycznej, czystej krwi, praktycznie nie mieli już żadnych wpływów.

- Dlaczego więc stoisz tu i bez przerwy się rozglądasz? - W jego chłodnym, doskonale modulowanym głosie słychać było szyderstwo. - Nie stać cię na bilet?

Hermiona zdecydowała zignorować jego złośliwość.

- Prowadzę śledztwo, Malfoy. - oznajmiła ze złością. - Co TY tutaj robisz?
- Niemal każdy wieczór spędzam w Covent Garden. - oświadczył z wyższością. - To jednak nie daje ci prawa do przesłuchiwania mnie, nie sądzisz? Czy jednak już wpisałaś moje nazwisko na listę podejrzanych?
- Póki co, nie. - wycedziła. - Lecz jeśli będziesz mnie dalej prowokować, szybko się tam znajdziesz.

Niespodziewanie roześmiał się wesoło.

- Zatem lepiej będzie, jeśli się oddalę, póki nie zostałem uznany za wystarczająco prowokującego.

Znajdował się przy wejściu do teatru, gdy Hermiona zawołała go. Malfoy powoli, z łaską, odwrócił się i zatrzymał, czekając na nią.

- Znałeś Thomasa Beckera? - zapytała bez zbędnych wstępów, lekko zdyszanym od szybkiego marszu głosem.
- Znałem.
- Dobrze?
- Wystarczająco.
- Często tu bywał?
- Często.
- Czy widziałeś go tutaj wczoraj?
- Nie.
- A kiedy…
- Posłuchaj, Granger - Malfoy przerwał jej z rozdrażnieniem. - Nie myśl, że sterczenie tutaj i odpowiadanie na twoje idiotyczne pytania sprawia mi przyjemność. Do tego - tu spojrzał na elegancki srebrny zegarek na lewym nadgarstku - właśnie spóźniam się na pierwszy akt. Więc…

W tym momencie lunął silny deszcz, przez co Malfoy nagle zamilkł. Hermiona w mgnieniu oka przemokła i przemarzła. Nie miała ze sobą parasola, Draco, jak się okazało, także. Platynowe włosy mężczyzny przylgnęły do wysokiego czoła. Ze złością odgarnął z twarzy wilgotne kosmyki.

- Będziemy stać tutaj? W tym deszczu? - zapytał z troską, jakby pytał skończoną idiotkę.
- Jeśli chcesz, proszę bardzo, stój - syknęła kobieta. - Ja aportuję się do domu. O ile się nie mylę, spieszyłeś się na spektakl.
- A ty, o ile JA się nie mylę, chciałaś mnie przesłuchać.
- Zrobię to przy innej okazji.
- Inna okazja może się nie zdarzyć. Rzadko rozmawiam z… osobami mugolskiego pochodzenia.

Było jasne, że o mały włos nie wyrwało mu się inne, bardzo obraźliwe słowo. Hermiona znów zaczynała się wściekać.

- Jakieś propozycje, Malfoy? - zażądała wyjaśnień. Zęby szczękają jej z zimna, a ten sukinsyn sypie jakimiś aluzjami…
- Dziś grają „Turandot”. - Powiedział cicho. - Możesz mi towarzyszyć. Mam prywatną lożę. Zadasz mi wszystkie swoje pytania.

Turandot… Już samo to słowo brzmiało jak muzyka. Hermiona nagle poczuła, że zapraszają ją wprost do świata magii. I jeszcze Covent Garden, o którym zawsze marzyła, a nigdy nie odważyła się przyjść tu na spektakl.

- Turandot… - powtórzyła jak zaczarowana, odwracając się od Draco i wpatrując w wabiący światłami budynek teatru.
- Tak, Turandot, przepiękna królewna o sercu z lodu - szepnął Malfoy, stojąc za plecami dziewczyny. - Obiecana temu, kto rozwiąże jej trzy zagadki.

Jego gorący oddech parzył jej szyję. Deszcz to wzmagał się, to przestawał padać - przynajmniej tak go później zapamiętali.

- Odpowiedź na pierwszą… - wymamrotała zmieszana.
- …nadzieja - dokończył za nią. - Druga odpowiedź - krew, a trzecia…
- …sama Turandot - wyszeptała Hermiona i odwróciła się gwałtownie, napotykając gorejące oczy Draco, w których, jak wtedy sądziła, demony tańczyły swój diabelski taniec. - Kto prawidłowo rozwiązał te zagadki?
- Kalaf - odpowiedział z ustami przy jej ustach. - Lecz dopiero po stopieniu pocałunkiem lodowego serca Turandot, królewna przedstawia go wszystkim jako księcia Miłość.
- Miłość… - powtórzyła Hermiona, łowiąc ustami obłoczek pary, który wyrwał się z jego ust przy tym słowie.
- Draco!

Odwrócili się równocześnie, odskakując od siebie. Deszcz znów padał równo, bez żadnych przerw. Magia chwili pękła jak bańka mydlana.
To była Sheila Lestrange. Gestem przywołała Draco, zapraszając go, by do niej dołączył. Kiwnął głową kuzynce, potem odwrócił się do Hermiony.

- Cóż, znasz już treść opery - powiedział chłodnym, opanowanym głosem. - Spektakl zapewne cię znuży…
- Nie wybierałam się na niego - odpowiedziała, naśladując ton Malfoya. Znów poczuła ciężar wilgotnej odzieży i przeraźliwy chłód przeszywający aż do szpiku kości.

Zmoknięta mysz, idealne tło dla egzotycznej urody Sheili Lestrange, pomyślała Granger.
Draco bez pożegnania odszedł do oczekującej go kuzynki. Kiedy Hermiona już wyciągała różdżkę by się aportować, mężczyzna odwrócił się i krzyknął:

- Ostatni raz widziałem Beckera przedwczoraj! Na „Czarodziejskim flecie”, tutaj, w Covent Garden!

I wszedł do gmachu teatru, przepuszczając przed sobą pannę Lestrange.

- Cholerna opera… - wymamrotała Hermiona, po czym machnęła różdżką i rozpłynęła się w chłodnym powietrzu.

11 listopada 2003 roku, wtorek

"В этой колонне есть
Отверстие. Взгляни,
Ты видишь королеву мертвых?"
„W tej kolumnie jest Dziura.
Czy widzisz przez nią
Królową Śmierci?”
George Seferis*


Świt płonął czerwienią, otaczając dalekie wieżowce świetlistą aureolą.
W świetle wschodzącego słońca, szeroka wstęga Tamizy wyglądała jak rzeka krwi. Stąd można było zobaczyć jedynie jej niewielki fragment; pozostałą przestrzeń wypełniało niebo i dachy, dachy, dachy… Płaskie, spadziste, kopulaste, metalowe, kolorowe i zwyczajnie szare, wbijające się kominami i antenami w bezduszne listopadowe niebo. Wszystko wyglądało inaczej tej jesieni 2003 roku od narodzin Chrystusa.

- Zostań.

Nie odwróciła się na dźwięk jego głosu, nieprzerwanie wpatrując się w niezwykle wyraźne w porannym świetle miasto za ogromnym na pół ściany oknem.

- Nie mogę. I tak się zasiedziałam. Pozostali już przybyli do Malfoy Manor.

Z jękiem odwrócił się na plecy, rozrzucając ręce na zmiętej pościeli. Oparłszy głowę na ramieniu, pieścił wzrokiem nagą postać kochanki.

- Sypiasz z nim?
- Z kim?

Uśmiechnął się.

- Z Malfoyem.

Milczała przez chwilę, po czym obojętnie odpowiedziała:

- Czasami.
- Przecież to twój kuzyn.
- Jesteśmy arystokratami, mój drogi. Dla nas to wystarczająco dalekie pokrewieństwo.

Jednym zwinnym ruchem wstał, podszedł do niej, objął od tyłu, przykrywając dłońmi jej pełne piersi. Kobieta zmrużyła oczy i oparła głowę na jego ramieniu.

- Zostań.
- Wiesz, co się ze mną stanie, gdy oni odkryją, że pieprzę się z człowiekiem o brudnej krwi? I to jeszcze z kimś takim, jak ty?

Czubkami palców rysował wymyślne wzory na jej aksamitnej skórze.

- Jesteś wolnym człowiekiem.
- Straciłam wolność od razu po przyjściu na świat.
- To absurd!
- Nie, to tylko zapłata za nieposzlakowaną czystość krwi. Wszyscy za to płacimy. Ja - za swoje drzewo genealogiczne, ty - za przestępstwa swojego brata.
- Zabawne. - Zanurzył twarz w jej pachnące jaśminem włosy. Głos miał przytłumiony. - Czy to oznacza, że kiedyś… w przyszłości… wyjdziesz za mąż za Draco Malfoya?
- Za niego - nie. Za wysokie progi. Być może za Avery'ego. Albo za brata Millicenty.
- Dlaczego? Twoi rodzice są martwi od dawna, nie mogą cię zmusić do małżeństwa z jakimś napuszonym czystokrwistym indorem!

Gwałtownie odwróciła się, chwytając w dłonie jego twarz.

- Czy ty nic nie rozumiesz? Śmierć rodziców dała nam tylko trochę czasu. Każde z nas doskonale wie, że to nie z woli rodziców wstępuje w niechciany związek małżeński, a dlatego, że to nasz obowiązek. Obowiązek zachowania rodu.

Patrzył na nią z nieskrywanym smutkiem.

- Dlaczego my tak nie możemy? - Jego głos brzmiał żałośnie. Uśmiechnęła się, delikatnie gładząc palcami jego policzki.
- Ja i ty, najdroższy, to dwa przeciwieństwa. Nie do pogodzenia. Jak kot i pies, wampir i wilkołak. Możemy albo walczyć, albo się pieprzyć. Wspaniały wybór, nie sądzisz…? Do tego mój rodzaj zanika. Twój - zdobywa władzę. Czasy się zmieniają, kochany.

Jeden prosty wyraz: „kochany”, sprawił, że słodki dreszcz przebiegł mu wzdłuż kręgosłupa. A przecież doskonale wiedział, że w jej ustach to tylko puste słowo.

- To wszystko jest takie niesprawiedliwe… - wyszeptał, przytulając ją do siebie. W odpowiedzi roześmiała się cicho.
- Mój malutki Gryfon… Czyżbyś wciąż wierzył w sprawiedliwość? Przecież ona nie istnieje w naturze. Jest sztuczna, jak wszystko, co człowiek przyniósł na ten świat. I równie niezobowiązująca. Pomyśl, mój drogi, czy w ogóle zaszczyciłabym cię spojrzeniem, gdybyś nie był dla mnie absolutnie zakazany?

Wpił się pocałunkiem w jej szyję, tam, gdzie przechodzi w alabastrowe ramię.

- Wierz mi, że nie tylko byś spojrzała…

Odchyliła głowę do tyłu i roześmiała się. Jej głos był lekko zachrypnięty. Wyszeptała mu prosto w usta:

- Kochaj mnie jeszcze raz, zanim dopadnie nas ta gówniana rzeczywistość. Kochaj mnie, jakby to miała być nasza ostatnia wspólna noc.

Żadne z nich nie wiedziało, że tak właśnie będzie.

***

Wraz z przybyciem gości, zwykle mroczny i milczący zamek Malfoyów przeobraził się w magiczny sposób. Życie biło w nim jak źródło, sypało ognistymi błyskami po okolicy, dźwięczało w powietrzu jak napięta struna. Alkohol lał się strumieniami, słodkawy dym palonego w kadzielnicach narkotyku wił się pod sufitami, wszędzie widziano radosne twarze i usta rozciągnięte w bezmyślnym uśmiechu. W basztach chichotano. W piwnicach grano w pokera - na serio, oczywiście, przegrywając zamki, tysiące akrów rodowych majątków, a nawet własne siostry. W ciemnych, dusznych, jak gdyby wyłącznie do tego stworzonych przez nieznanego budowniczego niszach - szeptano przepełnione żądzą słowa, obejmowano, całowano i kąsano aż do krwi. Nadęte portrety rozwieszone w każdym korytarzu, demonstrujące - i tak przez nikogo niepodważaną - starożytność rodu Malfoyów, kiwały głowami z potępieniem i warczały coś niezrozumiale, po cichu - doskonale wiedziały, co kryło się za ich własnymi wyniosłymi fasadami.
Czarodzieje czystej krwi bawili się tak, jakby był to ich ostatni dzień na tym świecie.
Przy czym, w ten sposób spędzali większość swoich dni.

Wśród nich nie ma już idealistów, myślał Draco Malfoy, z uprzejmym uśmiechem życząc swoim gościom świetnej zabawy. Oni już wyrośli z idealizmu. A raczej - zmuszono ich do tego. Nie została nawet nadzieja, choć wcześniej jak rozżarzone żelazo paliła duszę, nie dając o sobie zapomnieć. Niestety, z biegiem czasu wyczerpała się, wykruszyła jak stary pergamin, zastąpili ją wystudiowaną obojętnością, leniwym przesytem… Wiara w Ideały - tak, wielką literą, nie sposób inaczej, wiara w Ideały, wszystkie te wartości - odeszła, skryła się w różowej mgle dzieciństwa. Została przesłonięta przez czarną nienawiść, kolczastą jak jeżowiec i jak on jadowitą. Nienawiść do zwycięzców, do morderców.
Jedynie dzięki nienawiści przeżyli pięć lat temu po zakończeniu wojny, gdy opętani krwawą euforią zwycięzcy, żądając publicznych procesów i kaźni, rzucili się na poszukiwania winnych, uczestników oraz tych po prostu żyjących. I oni, obwinieni - kłamali, zdradzali, popełniali krzywoprzysięstwo, donosili na przyjaciół, kolegów ze szkoły, krewnych i ukochanych; donosili na wrogów i na siebie nawzajem. Długimi, gorzkimi jak szwajcarska czekolada nocami, barykadowali się w swoich stygnących zamkach i w gorączkowym pośpiechu palili w kominkach kompromitujące papiery, magiczne fotografie, grube tomy w oprawach z ludzkiej skóry, w tajnych laboratoriach wylewali zakazane eliksiry. Korumpowali wszystko i wszystkich, a tych, kogo się nie udało przekupić - niszczyli. Na szczęście, na to wszystko wystarczało nienawiści. Każdy walczył o siebie, w swojej prywatnej strasznej wojnie. Lecz coś ich ze sobą łączyło - wiedzieli, że muszą przeżyć. Przeżyć, żeby kiedyś w przyszłości, na jakiejś innej, bardzo dalekiej wojnie, ich dzieci i wnuki zostały zwycięzcami. I wtedy przyjdzie ich kolej.
Potem wszystko się skończyło. Skończyły się areszty i egzekucje, Skończyły się długie i męczące przesłuchania, kiedy siedzisz oko w oko z tą czerwonozłotą mendą z przeciwnej strony stołu i wiesz, że to prawdziwy pojedynek na śmierć i życie, albo ty, albo on, trzeciego wyjścia brak. Skończyła się zapłata za odporność na veritaserum - lodowaty ból przeszywający mózg. Wszystko. Kto przeżył, ten przeżył, inni - nieuniknione ofiary. Sam Bóg mówił, że gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą, z czym tu dyskutować? Zaczęli więc uczyć się żyć w tym nowym, mdląco pięknym i doskonałym świecie zwycięzców, nie oglądając się na tych, komu się nie udało. Tylko wiatr wył i budził zwodnicze echo w pustych korytarzach opustoszałych rodowych siedzib.
Ale nienawiść została. I już od pięciu lat nie mogąc znaleźć sobie innego pożywienia, toczyła nędzne resztki ich dusz.

- Czy wszystko gotowe do polowania? - niechętnie otrząsnął się ze wspomnień i zadał pytanie domowemu skrzatowi, który niepostrzeżenie pojawił się przed nim.
- Tak, mój panie - potwierdził skrzat. - Ma pan gościa.
- Sheila? Już od dawna powinna tu być.
- Nie, mój panie - skrzat ściszył głos do szeptu. - To pan Moody. Czeka na pana w Głównym Salonie.

Malfoy zmrużył oczy, jego wzrok z chłodnego i obojętnego, stał się twardy jak damasceńska stal.

- Zawiadom Parkinson, natychmiast! - syknął Draco, a wystraszony skrzat błyskawicznie zniknął.
- Coś się stało, Draco? - Crabbe i Goyle wyglądali na zaniepokojonych. Malfoy uśmiechnął się w myślach. Wciąż jeszcze uważali się za jego ochroniarzy, nie zwracając uwagi na to, że już nie potrzebował goryli. Ich wierność i oddanie, tak rzadkie w tych czasach, mogły się jeszcze przydać.
- Aurorzy raczyli złożyć nam poranną wizytę. - uśmiechnął się Malfoy. - To cholernie nieuprzejme z ich strony.

Na twarzach Gregory'ego i Vincenta zakwitły jednakowe, krwiożercze uśmiechy.

- Podrażnimy ich?
- Nie teraz - zaprzeczył. - W tej sytuacji lepiej nie ściągać na siebie ich uwagi. Ale bądźcie gotowi.

Kiwnął im głową, szybkim krokiem przemierzył amfiladę paradnych komnat i wszedł do Głównego Salonu.
Kolejna bitwa.
Jak zawsze.

***

Alastor Moody był w znakomitym humorze. Ucieczka Blaise'a Zabiniego była dla tego starego psa gończego prawdziwym darem, ożywczym zapachem krwi i teraz już nic nie mogło powstrzymać go od pogoni za rannym zwierzem. Pięć lat przymusowej bezczynności i nudy w idealnym świecie, aż wreszcie coś takiego! Paskudnie spokojne życie zostało zmącone od razu kilkoma wydarzeniami - ucieczka z Azkabanu, to tajemnicze zabójstwo… Latami szkolona intuicja aurora wyła z zachwytu: między tymi dwoma przestępstwami po prostu nie mogło nie być związku. Alastor uśmiechnął się drapieżnie, przeczuwając poważne starcie.
Zdobione niezwykłymi płaskorzeźbami drewniane drzwi otworzyły się niespodziewanie. Do salonu wszedł Draco Malfoy. Moody zwalczył rozdrażnienie, które wzbudzał w nim widok tego zimnego człowieka o naznaczonej okrucieństwem twarzy. W myślach wciąż powtarzał sobie, że ta niechęć wynika z tego, że przy Malfoyu każdy czuje się niepełnowartościowym. Nikt nie lubi ideałów.

- Czemu zawdzięczam waszą… nieoczekiwaną wizytę, panowie? - zapytał chłodnym tonem gospodarz, zatrzymując się przed aurorami. W pytaniu ledwie słychać było pauzę, postawioną celowo i dającą do zrozumienia, że przemilczano bardzo nieprzyjemne słowo.
- Nie zajmiemy panu zbyt wiele czasu, panie Malfoy - grzecznie odrzekł Moody. Udało się zdławić złość. Jeszcze zdąży zaatakować; najpierw należy się zbliżyć… a potem wgryźć zębami w gardło ofiary. Żeby się tylko nie zdradzić przed czasem.

Malfoy oszczędnym gestem zaprosił aurora, by spoczął. Sam usiadł w fotelu, założył nogę na nogę, wziął z leżącej na stoliku papierośnicy długiego ciemnego papierosa (a im nie zaproponował, sukinsyn!) i zapalił. Lekko pachnący wanilią dym drażnił nozdrza. Jeszcze nie czas, w myślach uspokajał sam siebie szef aurorów. Jeszcze nie czas. Teraz zniesie wszystko, będzie idealnie spokojny i uprzejmy, nie pozwoli sobie na żadne jadowite komentarze, choć będzie musiał ze sobą walczyć, bo takie zachowanie nie leżało w jego charakterze. Za to później, kiedy już przyjdzie czas na skręcenie skurwielowi karku… Taaak. Za długo czekał na możliwość dobicia tych czystokrwistych bydląt, które zdołały mu ujść pięć lat temu. Teraz, kiedy pojawiła się taka szansa, nie pozwoli żeby rybka zerwała się z haczyka. Nawet, jeśli rybka jest kolczasta i jadowita. Zniszczy ich, jednego za drugim, tych ocalałych potomków znanych z zepsucia rodów czystej krwi.

- Słucham pana - siedzący przed nim człowiek przypomniał o swoim istnieniu.

Słuchaj, gadzie. Słuchaj.

- Mniemam, że wie pan o ucieczce Blaise'a Zabiniego z Azkabanu, - powiedział Alastor, próbując usiąść wygodnie na twardym krześle z prostym oparciem.
- Owszem - krótko odpowiedział Malfoy.
- Dotarły do nas informacje, że był widziany na drodze do tej posiadłości.
- Niestety, nie wpadł się przywitać.
- Proszę nie kpić.
- Kpić? Ja? Panie Moody, to raczej pan się stara to robić za nas obu.

Tym razem auror nie próbował walczyć z własnym gniewem.

- Dość już tego chrzanienia, Malfoy! - krzyknął, wstając gwałtownie. - Doskonale wiem, że Zabini ukrywa się tutaj, być może kilka pokoi stąd!

Draco zerwał się z fotela. Jego twarz nie wyrażała absolutnie żadnych emocji. Człowiek-kamień. Aurorowi wydało się, że widzi popioły zamiast oczu.

- Jeśli jest pan tego tak pewny, Moody, dlaczego traci pan czas na bezsensowne rozmowy, zamiast przeszukiwać mój zamek?

Malfoy nie doczekał się odpowiedzi, więc kontynuował, z ironią w głosie:

- Ach, przecież nie macie nakazu, prawda? Proszę nie odpowiadać; to pytanie retoryczne. Oczywiście, że go nie macie, inaczej byśmy tutaj nie stali. Dam panu radę, Moody: na początek proszę zgromadzić dowody mojego udziału w ukrywaniu groźnego przestępcy, a dopiero później przychodzić mnie straszyć.
- Zdobędę nakaz przeszukania, Malfoy - ochrypłym głosem obiecał Szalonooki. - A na razie mam zgodę na obserwację. Moi ludzie będą was śledzić dzień i noc, słyszy pan, dzień i noc. I zdobędę te dowody, ponieważ nie jest pan w stanie przekonać mnie o swojej niewinności.
- Nie mam zamiaru próbować. Zawsze z chęcią pomogę Ministerstwu zająć się czymś bardziej interesującym niż wycieranie nosów praworządnym obywatelom. Śledzenie mnie będzie nadzwyczaj interesujące. - Zaśmiał się sucho. - Obiecuję, że dużo się dowiecie.

On z nas drwi, pomyślał z niepokojem Moody. Otwarcie drwi z nich, z Ministerstwa, z ich ustalonego raz na zawsze prawidłowego porządku. Kpił, nie obawiając się żadnych konsekwencji. Ten dziwny człowiek niczego się nie bał. I w tym momencie stary auror przypomniał sobie, jak zabijał jego ojca. Widział to dokładnie, z najmniejszymi szczegółami. Jaskrawoczerwona krew (jednak nie błękitna, a czerwona, jak u zwykłych ludzi!) wypływająca z wąskich ust. Nabrzmiałe do granic wytrzymałości niebieskie żyły. Puste oczy, otwarte w oczekiwaniu śmierci. Żółta skóra obciągająca twarz jeszcze-nie-trupa, lecz kogoś, kto już stoi na progu Piekła. Palce kurczące się spazmatycznie… Lucjusz Malfoy umierał strasznie, tak samo strasznie, jak żył.
I patrząc na Draco Malfoya, Szalonooki Alastor Moody zadawał sobie pytanie - jak będzie umierał jego syn. Czy też, dokładnie tak, jak żył?

- Jeszcze zobaczę twoją śmierć. Śmierć ostatniego z Malfoyów - wyszeptał, wiedząc, że Draco usłyszy. Był już przy drzwiach, gdy dobiegł go spokojny głos Malfoya:
- Byle to nie stało się na chwilę przed twoją śmiercią, aurorze.

Moody nic nie odpowiedział i wyszedł. Draco Malfoy ostatni raz zaciągnął się papierosem i wyrzucił niedopałek wprost na wspaniały perski dywan.
Ta potyczka zakończyła się remisem. Jak zresztą większość jej podobnych w ciągu ostatnich pięciu lat. W Głównym Salonie zebrały się dwa pokolenia - stare zwycięskie i młode przegrane. Ich spotkanie nie mogło się skończyć niczym innym niż walką. Wojownicy. Być może, gdyby przysłano tutaj na przykład Harry'ego Pottera, coś by się zmieniło. Draco uśmiechnął się do tej dziwnej myśli. Przecież wróg pozostaje wrogiem - nieważne do jakiego pokolenia należy.
Jego nienawiść uśmiechnęła się, wyszczerzyła zęby jak zwierzę.
W końcu znalazła sobie pożywienie.

***

- Czyli Beckera zabito w czasie pierwszego aktu „Pajaców” - podsumowała Hermiona, gryząc koniuszek pióra. - Tego będziemy się trzymać.
- Trzymać? - Harry uśmiechnął się niewesoło. - Ciekawe jak? Przecież nawet nie wiemy, czy był tego wieczoru w teatrze.
- Wątpię - kobieta wzruszyła ramionami. - Zabójstwo miało miejsce na moście, ciała po śmierci nie przenoszono. Prawdopodobnie Becker szedł do Covent Garden, był lekko spóźniony i zatrzymał się, żeby popatrzeć na rzekę. Tamiza odbijająca światła miasta jest bardzo piękna.
- Tak, nie widać zabrudzonej ściekami wody.

Siedzieli w swoim malutkim gabinecie i omawiali dalszy tok śledztwa. Czas ich gonił, Moody żądał rezultatów, rezygnowali ze snu, lecz wciąż nie zbliżali się do rozwiązania tej sprawy. Brakowało im śladów.

- Dlaczego nikt niczego nie zauważył? Wieczorem w tej okolicy spaceruje wielu mugoli.
- Jakiś rodzaj zaklęcia Niewidzialności czy Nienanoszalności?
- Analiza przeprowadzona przez Creeveya nie wykazała śladów magii, tylko odbicie agresywnej natury athame.
- Colin mógł coś przeoczyć.

Mógł, lecz było to bardzo nieprawdopodobne.

- Martwy punkt?
- Jesteśmy zwycięzcami - powiedział Harry z gorzką ironią. - Nie możemy być w martwym punkcie. Zwłaszcza, kiedy mamy przeciwko sobie nie Voldemorta i jego Śmierciożerców, a tylko jednego, póki co, nieznanego człowieka.

Sekretarka zapukała i weszła, nie czekając na zaproszenie.

- Wydaje mi się, że powinniście to zobaczyć - stwierdziła ponuro, podając Hermionie gazetę. Po rzuceniu na nią okiem, twarz jej stężała, zmieniając się nie do poznania. Straciła kobiece cechy, stała się zła, twarda.
- Możesz odejść, Audrey.
- O co chodzi? - zapytał Harry ze strachem, gdy tylko za sekretarką zamknęły się drzwi.
- Rita Skeeter! - krzyknęła kobieta. - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że widziałeś się z nią?
- Nie chciałem cię denerwować.
- Denerwować? Denerwować?! - Granger była absolutnie wściekła. Potter pomyślał, że chyba nigdy wcześniej nie widział jej w takim stanie. Zmięła gazetę i rzuciła ją w kąt pokoju. Ta zawsze opanowana Hermiona!
- Harry, ona miesza z błotem nas i Ministerstwo. Snuje domysły o Śmierciożercach i podaje je jako fakty. Twierdzi, że jesteśmy niezdolni do rozwikłania zagadki tego przestępstwa. Szlag by ją trafił!
- Nie złość się, to bez sensu - spokojnie odpowiedział Harry. - Jej artykuł niczego nie zmieni. Cały czarodziejski świat i tak będzie patrzył nam na usta i zgadzał się z każdym naszym słowem.
- Ale dlaczego? - kobieta nie była w stanie pojąć. Stara dobra Hermiona, jedyna z nich, która ocaliła choć część dawnej dziecięcej niewinności!
- Dlatego, że jesteśmy zwycięzcami, Hermiono - odpowiedział cicho, a ciężkie słowa padały jak kamienie. - Zwycięzców się nie sądzi.

Hermiona Granger mogła się z nim tylko zgodzić.

***

Zwycięzców nie sądzą, myślała Pansy Parkinson, trzęsąc się w niewygodnym damskim siodle. Zwycięzców się boją, neutralnymi pogardzają, a na przegranych wykonują wyroki śmierci. Tymczasem oni, ci którzy przegrali, ale ocaleli, nijak nie wpisywali się w ten schemat. Odrzuceni przez wszystkich, zbliżyli się do siebie jak nigdy dotąd. Kiedy cały świat jest przeciw wam, jedyne, co możecie zrobić, to trzymać się razem. Przypominało to szkolne czasy, kiedy oni, nieodrodne dzieci swoich rodziców, mieli przeciw sobie cały Hogwart. Jak w bajkach, gdzie bohater z kilkoma przyjaciółmi pokonuje tysiące wrogów.
Tylko że to nie oni zwyciężyli.
Czyżby w tej bajce byli tymi „złymi”?
Pansy zaśmiała się cicho. Zapewne byli źli. Tylko dlaczego to nie jest śmieszne…?
Trzeba będzie opowiedzieć o tym na wieczornym zebraniu. Niech się pośmieją. Przy okazji wyśmieją Sheilę i jej bezsensowną ideę wskrzeszenia Czarnego Pana. Draco niepotrzebnie się martwi. Wiedząc o słabości Lestrange do odurzających ziół, nikt nie weźmie na serio pomysłu jego kuzynki.
W dali rozległy się krzyki uczestników polowania na lisy: „Jest! Nie odpuszczaj! Gdzie psy?” Pansy specjalnie została z tyłu; nie chciała patrzeć jak rozwścieczone psy dosłownie rozrywają nieszczęsne zwierzęta na kawałki. Nie rozumiała, po co to wszystko i jaką to może sprawiać przyjemność. Wolałaby zostać z Blaise'em, lecz on tego nie chciał. Trzeba więc było jechać razem z innymi i udawać zachwyt. Głupio jest zabijać zwierzęta, one nijak nie mogą się obronić. Z ludźmi to zupełnie inna sprawa, ich czasami można zabić.
Nawet trzeba.
W tym momencie Pansy zobaczyła leżące na zielonej trawie ciało Sheili Lestrange. Jeszcze nigdy córka Bellatrix nie wydała się jej tak piękna, jak teraz, za progiem śmierci. A Pansy od razu zrozumiała, że Sheila jest martwa. W swoim życiu widziała już wiele trupów i tego wyrażenia twarzy nie da się pomylić z niczym. Absolutny spokój… i rozkosz.
Rozkosz.
I krew.
Dużo krwi.
Wtedy Pansy Parkinson, która niegdyś nie wystraszyła się oszalałego od veritaserum ojca, zaczęła krzyczeć.
Od jej krzyku, przestraszone ptaki zerwały się z najbliższych drzew i uleciały w niebo. Wiatr szeleścił teatralnym bilecikiem przypiętym do piersi Sheili.

***

Zamiast nieba - ciemność. Ściany - tylko na dotyk. Wszystko - na dotyk. Świat - ciemność, której można dotknąć. I nic więcej. Ona już nigdy nie zobaczy cudu. Ani nie poczuje, bo czy można dotknąć cudu? Wszędzie wokół ciemność. Bezdenna, nie ta nocna, a niebezpieczna, pełna potworów z zabawnych dziecięcych strachów. Tylko te potwory nie są śmieszne, dlatego, że ich nie widać. W ciemności wszystko inne też jest ciemnością. Gdzie okno? Gdzie drzwi? Wie tylko dlatego, że nauczyła się swojego pokoju na pamięć. Lecz to zdradliwa wiedza. Niby jest, niby szturcha ją i ciągnie za ramię, by po chwili zniknąć. Gdzie? A skąd ona ma to wiedzieć? Przecież dookoła panuje ciemność. Ciemność. Głęboka. Bezbarwna, ponieważ kolory już nie istnieją. Jest tylko ciemność, jak wzorzec, punkt odniesienia dla wszystkiego.
Niech to diabli, przecież zawsze lubiła pomarańczowy.
I okna. Ogromne francuskie okna, przez które można było wyjść, jak przez drzwi. Wprost tam, w pustkę, w niebo. W cud.
Rozumiecie?
Nie, wy nigdy nie zrozumiecie.
Zrezygnowałaby ze wszystkiego. Z pomarańczowego. Z rumianków na ścianach. Z okien i luster. Pewnie nawet i z nieba. Ale już nigdy więcej nie zobaczyć jego oczu?
O niebo, za co tak karzesz?
Nieba już nie ma. Nie ma kogo pytać i komu z bezsilności grozić pięścią. Jest tylko ciemność. Ciemność, która wszystko rozumie i wszystko wybacza. Obiecuje zapomnienie. Lecz nie wolno się zapomnieć.
Luna Lovegood wie, że nie wolno. Inaczej sama stanie się częścią ciemności. I nikim więcej.
Luno Lovegood, czy pamiętasz jeszcze jak wygląda kropla rosy na klonowym listku? Nie? Jeśli nie - czy możesz dalej uważać się za kogoś?!
Możesz. Dlatego że dusza - obojętne czy widząca, czy ślepa - pozostaje duszą.
Lecz Luna Lovegood nie wierzy. Sama sobie - nie wierzy.
Być może jemu, człowiekowi o zielonych oczach, uwierzyłaby. Jednak on nigdy nie wypowie takich słów; on sam w nie nie wierzy.
Ktoś wchodzi do pokoju. Dziewczyna dowiaduje się tego ze sposobu w jaki zaczyna wibrować ciemność. Wie kto wszedł - madame Malkin. Poznaje ją po głośnym, ciężkim oddechu. Madame Malkin często to robi - wchodzi do jej pokoju i długo ją obserwuje, myśląc, że ta nie wie o jej obecności. A ona wie, zauważa. Ciemność zauważa.
Ech… Zobaczyć niebo. Bladoniebieskie, z białą koronką obłoków - takie, jakie bywa na wiosnę. Albo szaroczarne, rozrywane błyskawicami i bardzo niskie - jesienią. Letnie, przepełnione aromatem wrzosów. Nieeee-bo, ach, jak lekko, śpiewnie to słowo spływa z języka.
Jej własny głos się jej podoba.
Ciemność się tego boi. Odchodzi na chwilę, robiąc miejsce wyblakłym wspomnieniom.

- Luna, kochanie, wszystko w porządku? - w głosie madame Malkin słychać troskę. Ciemność wraca na swoje miejsce, w oczy Luny.
- Wszystko w porządku - odpowiada bez przekonania. - Wszystko w porządku.

Ciemność puszcza oko do rumianków na ścianach.

***

Znów. Znów to samo. Chociaż tym razem nie w nocy, a w południe, chociaż tym razem znajdują się w lesie, a nie nad czarną Tamizą, wszystko jest identyczne. Gęsty zapach krwi, krążące w górze ptaki. Trupa już zabrali, ach, prawda, nie trupa, lecz ciało, jednak na trawę wciąż jeszcze nie sposób patrzeć, jest czerwona, czerwona jak dalekie światło strasznej gwiazdy Algol… Niech się tym zajmują czarodzieje-specjaliści. Niech pełzają po miejscu zbrodni, pobierają próbki krwi, zbierają niedopałki… Niech… Zaś oni będą myśleć, to ich praca, ich życie. Nie są już zdolni do niczego innego niż myślenie.
Hermiona stała plecami do krzątających się jak mrówki ekspertów. Chciało się jej wyć, brakowało tylko księżyca.
Kiedyś pisała wiersze. Wszystkim mówiła, że będzie profesorem numerologii, a sama marzyła o zostaniu poetką. Niestety, zawsze była bardzo rozsądna i wiedziała, że to tylko głupia dziecięca zachcianka.
Czy jesteś zadowolona, Hermiono Granger? Teraz, kiedy po raz kolejny postąpiłaś prawidłowo? Nie odpowiadaj. To przecież nie ma żadnego znaczenia. Ty już wybrałaś swój los. Albo to on wybrał ciebie.
Kto to wie…?

- Ten sam sposób zabójstwa - ponuro stwierdził Harry. - Athame i tak dalej… Ale nie wiedzieć czemu, tym razem nie ma żadnej notatki.
- Ona go znała.
- Co?
- Ona go znała. - głucho powtórzyła Hermiona.
- Dlaczego tak sądzisz?
- Po prostu wiem. Z ręki nieznajomego nie ginie się z takim wyrazem twarzy.

Harry zamilkł.

- Prawdopodobnie masz rację… - wydusił z siebie. - Tak, prawdopodobnie…

Hermiona z westchnieniem odwróciła się do przyjaciela.

- Porozmawiaj z Malfoyem - poprosiła zmęczonym głosem. - Ja przesłucham Parkinson.

Harry kiwnął głową i skierował się w stronę wysokiej postaci po drugiej stronie polany. Kobieta rzuciła w tym kierunku krótkie spojrzenie, po czym odwróciła się.

- Parkinson! - zawołała.

Pansy wyglądała na spokojną, choć była niezwykle blada. Odpowiadała agresywnie i ze złością.

- Ty pierwsza zauważyłaś ciało?
- Już trzysetny raz powtarzam, że tak. Cierpisz na sklerozę, Granger?
- Zachowaj swoje komentarze na inną okazję, Parkinson. Kiedy ostatni raz widziałaś Sheilę żywą?
- Niedługo przed tym, jak zostałam w tyle. Ona lubi polowania na lisy, więc pojechała z myśliwymi.
- Malfoy też tam był?
- Tak, jechał obok Sheili. Bo co? Już go podejrzewacie? - zaśmiała się krótko i nieprzyjemnie.
- Czy istnieją przyczyny, żeby go podejrzewać?
- Powód zawsze się znajdzie. Zwłaszcza jeśli chodzi o takich, jak my, prawda, Granger?
- Cokolwiek o nas nie myślisz, Parkinson, zawsze działamy zgodnie z prawem.
- Jasne. Zgodnie z prawem stworzonym przez was, zwycięzców.
- Dość już, Parkinson! Nie chcesz, żeby zabójca Sheili odpowiedział za zbrodnię?
- A złapiecie go? - sarkastycznie zapytała Pansy. - Zamordowano jedną z naszych, Granger. Cały czarodziejski świat z tej okazji bierze w ręce harfy i zaczyna śpiewać „Alleluja!”. Wątpię więc, czy będziecie się starać, by znaleźć tego przestępcę.
- To nasz obowiązek.
- Obowiązek! Nie rozśmieszaj mnie. Jakiż znów, u diabła, obowiązek? Piękne słówka dla pięknoduchych idiotów. Zachowaj je na przemówienia dla studentów Szkoły Aurorów.
- Parkinson!

Lecz Pansy już oddalała się od polany. Hermiona z trudem zdławiła w sobie stek przekleństw. Przywołała do siebie jednego z ekspertów i zapytała:

- Znaleźliście notatkę?

Czarodziej tylko rozłożył ręce.
Tym razem nie hamowała potoku nieprzyzwoitych słów.

***

W tym samym czasie Harry stał twarzą w twarz ze swoim szkolnym wrogiem. Zaciskał pięści, a przeszłość wracała do niego w krótkich, bolesnych obrazach. Dwóch chłopców z różnych światów w sklepie madame Malkin. Wyciągnięta ręka. Wzajemne zniewagi, śledzenie się nawzajem. Niezmienne zwycięstwa w quidditchu… I śmierć, cicho stojąca za plecami obydwu mężczyzn śmierć. Zwycięzca naprzeciw zwyciężonego.
Albo inaczej: poddający się zwycięzca naprzeciw nie chcącego się poddać pokonanego…?
Kto to wie…

- Dawno się nie widzieliśmy, Potter. - Ton Dracona był zimny i ostry.
- Szkoda, że musieliśmy spotkać się ponownie - odpowiedział Harry, a jego głosie słychać było zgrzyt zardzewiałego żelaza. - Muszę zadać ci kilka pytań.

Malfoy zaśmiał się sucho.

- Pytaj, Potter. Być może poszczęści ci się i nawet na któreś z nich odpowiem.
- Przecież to leży w twoim interesie, Malfoy.
- Wątpię.
- Kiedy ostatni raz widziałeś Sheilę żywą?
- Jechaliśmy razem z innymi myśliwymi, lecz po dłuższej chwili postanowiłem wrócić do zamku. Po jakimś kwadransie usłyszałem krzyki i zawróciłem.
- Wracałeś do zamku sam?
- Tak.

Harry zamilkł na chwilę, po czym, z nieskrywaną przyjemnością, zapytał:

- Wiesz, że nie masz alibi, Malfoy?
- A po co mi ono? - Wzruszył ramionami. - Nie miałem choćby cienia powodu, by zabijać Sheilę. Ona była mojej krwi.

Nieoczekiwanie Harry przypomniał sobie starą mugolską bajkę, o chłopcu, który zgubił się w dżungli. „Ja i ty jesteśmy jednej krwi”. Kto to mówił? Mowgli do wilka, czy wilk do Mowgliego? Skoro nawet zwierzę mogło to zrozumieć, to dlaczego oni, ludzie, zabijają się z powodu krwi, choć u wszystkich jest ona w tym samym kolorze - czerwona…?
Kto to wie…

- Nie martw się, Malfoy - powiedział. - Motyw zawsze się znajdzie.

***

Cień rósł. Czyjeś athame opuszczało się z mlaszczącym chrzęstem rozrywanego ciała i cień rósł. Mnożyli się w nim martwi. I stawali się coraz bardziej żywi.
Na razie cień nie domyślał się, kto tak szczodrze obdarzał go krwawymi ofiarami.
Jednak był już coraz bliżej.

***

A w snach mordercy po ulicach Londynu płynęły krwawe rzeki. Ciepłe.
ON znów był zadowolony.
I znów nie na długo.
Już wkrótce, o Wielki! Wkrótce! Konkurentka została pokonana…
Już całkiem niedługo.
Napij się krwi z moich złożonych dłoni. Pij, Wielki! Świat czeka na ciebie.
Niedługo.

11 listopada 2003 roku, wtorek - wieczór

"Возьми из ящика, где нет трех ручек,
Ту простыню,
Где вышила она когда-то три зюйдвестки,
И этой простыней накрой ее лицо,
Но так, чтобы не видно было ног,
Не то всем станет ясно, как она замерзла.
Пусть лампы ярче светят.
Единственный император -
Это император мороженого."
„Weźcie z komody uczynków,
Tej bez trzech szklanych gałek, ową chustkę,
Na której wyhaftowała kiedyś trzy wachlarze
I rozpostarła ją, by zasłonić nimi swoją twarz,
A jeżeli pokaże swoje zrogowaciałe stopy, to tylko
Po to, byśmy pojęli całą jej głupotę.
Niech lampa rozjaśni mrok chmur burzowych.
Prawdziwym cesarzem jest cesarz lodów śmietankowych.”
Wallace Stevens*


Na suficie antyczni bogowie niedbale obejmowali chichoczące nimfy. Fauni o kozich nogach, kąpali się w strugach ciemnoczerwonego wina (a może to była krew?), zaś nad starannie narysowaną linią horyzontu zginała się padająca figurka Ikara, z głupimi drewnianymi skrzydłami; była tak maleńka, że Draco zauważył ją dopiero po wielu spędzonych bezsennie nocach.
Leżał na plecach, jedną rękę położył na piersi, a drugą - za głową. Od czasu do czasu ostry ból przeszywał mu skronie. Marszczył wtedy czoło i pocierał je dłonią. Nie chciał myśleć.
Nie udawało mu się to.
Rozległo się pukanie do drzwi. Z trudem zdławił w sobie chęć wysłania wszystkich do diabła i krzyknął:

- Entrez!

Pansy weszła szybkim i nerwowym krokiem. Twarz miała białą jak kreda, pełne usta zaciśnięte w wąską linię. Mężczyzna nie wstał na jej widok; gestem wskazał krzesło obok łóżka.

- W końcu się stąd zabrali - powiedziała Pansy siadając.
- A sukinsyny Moody'ego?
- Zostali. Dwóch. Za to, że zgubili cię w lesie, Granger nawrzeszczała na nich tak, że aż się cały zamek zatrząsł.

Malfoy uśmiechnął się smutno.

- Dużo by dała, żeby zamknąć mnie za kratkami…
- Nie tylko ona, uwierz mi - wtrąciła Pansy. - Mam nadzieję, że nie dałeś im do tego powodów, Draco.

Gwałtownie uniósł się na łokciach i spojrzał jej prosto w oczy.

- Co ty sugerujesz, Parkinson? - zainteresował się. Jego przesadnie spokojny głos szarpał jej nerwy.

Wyjęła z kieszeni swojej różowej szaty złożoną na czworo kartkę papieru w kratkę i podała mu. Malfoy starannie rozprostował notatkę i uważnie wczytał się w równo zapisane linijki. Pansy zauważyła, jak niespodziewanie drgnęła mu prawa powieka. Tik nerwowy…? Kto jak kto, ale on nigdy nie miał problemów z przesadną nerwowością.

- Co to, do diabła, znaczy? - W jego lodowatym głosie brzmiała wściekłość.
- „Tylko ja mam prawo wskrzeszać. Pozostali - umierają z mojej ręki.” - zacytowała kobieta. - Bardzo wieloznaczne. Na ten wieczór było planowane spotkanie klubu. Jak dotąd, tylko ja i ty wiedzieliśmy o szalonym pomyśle Sheili - wskrzeszeniu Czarnego Pana. To daje do myślenia, nie sądzisz? Lepiej mi podziękuj za zabranie tej notatki z ciała Sheili zanim przybyli aurorzy.

Draco wstał z łóżka i przeciągnął się z widoczną przyjemnością.

- Myślisz, że to ja ją zabiłem? - Otworzył szafę i zaczął starannie wybierać ubranie na wieczór. Odzyskał zimną krew. - Powinnaś mnie lepiej znać. Gdybym miał ją zamordować, wybrałbym bardziej… subtelny sposób. Trucizna. Przedawkowanie tych jej odurzających ziół. W najgorszym wypadku inscenizacja samobójstwa.

Zdecydował się założyć czarny golf i starannie dobrane do niego czarne spodnie. Rzucił to wszystko na łóżko, spojrzał krytycznie i dołożył do kompletu czarną marynarkę bez wyłogów.

- Oczywiście - Pansy zgodziła się z nim. - Dokładnie tak byś zrobił, z wyjątkiem dwóch przypadków.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo pragnę o nich usłyszeć.

Zaczął się przebierać, nie wstydząc się obecności Parkinson. Patrzyła na niego, jakby to było coś normalnego. Już dawno przywykli do siebie. Kiedyś mieli krótki romans, później zostali dobrymi przyjaciółmi. Jeśli słowo „przyjaciele” w ogóle nadaje się do użycia w towarzystwie, w którym się obracają.
Być może się nadaje, ale ma zupełnie inne znaczenie.

- Proszę bardzo. - Odchyliła się na oparcie krzesła. - Po pierwsze, jeśli pierwsze morderstwo, to też twoje dzieło…
- Moja droga, czy masz mnie za ześwirowanego maniaka? - zaśmiał się Malfoy, zakładając na siebie golf. - Draco Rozpruwacz. Nie, brzmi zbyt wulgarnie. Mam nadzieję, że pismaki wymyślą coś bardziej imponującego. Może Krwawy Draco?
- Przypomina imię jakiegoś goblińskiego książątka - Pansy uśmiechnęła się w odpowiedzi. - Choć w tej sytuacji mógłbyś zachować powagę!
- Nie mogę - z filozoficznym westchnieniem założył marynarkę. - Czego nie ma, tego nie ma. A co z tym drugim przypadkiem?

Pansy podeszła do niego od tyłu i zaczęła masować mu ramiona.

- W drugim przypadku - miękko wyszeptała - po prostu naśladowałeś pierwszego zabójcę, by przypisać mu i tę śmierć.

Zamarł, mięśnie pod jej zwinnymi palcami dosłownie skamieniały.

- Trafiłam w dziesiątkę, mon amour?

Malfoy powoli odwrócił się twarzą do kobiety, strząsając jej dłonie z ramion.

- Obawiam się, że nie - uśmiechnął się krzywo. - Nie mogłem wiedzieć w jaki sposób on zabija. Skeeter w swoim artykule nie napisała zbyt wiele. O takim detalu, jak ten, że zabójstwa dokonano przy pomocy athame, w ogóle nie wspomniała.
- Wciąż masz wtyki w Ministerstwie. Mogłeś się tego dowiedzieć z pierwszej ręki.
- Ty także, moja droga - wyszeptał. - Ty także. I jak to już wcześniej zauważyłaś, tylko ty i ja wiedzieliśmy o planach mojej świętej pamięci kuzynki.

Odskoczyła od niego; na jej bladej twarzy malowało się niedowierzanie.

- Chyba nie myślisz, że ja…
- Za to ty myślisz - chłodno przerwał jej Malfoy, odwracając się w kierunku lustra. Przeciągnął kilka razy srebrnym grzebieniem po swoich platynowych włosach, a one, posłuszne jego woli, ułożyły się idealnie, włosek po włosku. - I nawet jeśli ci powiem, że tego nie zrobiłem, wątpię żebyś mi uwierzyła, ponieważ w naszym otoczeniu się nie wierzy. Za bardzo przyzwyczailiśmy się do kłamstwa.
- A czy ty mi uwierzysz, jeśli powiem, że to nie ja zabiłam Sheilę?

Odwrócił się i spojrzał prosto w jej czarne oczy.

- Uwierzę.
- Dlaczego?
- Bo jestem inny.
- Nie zabiłam jej.
- Wiem.

Pansy pomilczała przez chwilę, po czym cicho dodała:

- Dziękuję.

Mężczyzna narzucił na ramiona szary kaszmirowy płaszcz i wybrał laskę z czarnego drewna z rękojeścią w kształcie głowy drapieżnej kani.

- Do opery?
- Nie.

Wychodząc, dodał:

- Zaopiekuj się Blaise'em.

I to wszystko. Wyszedł nie czekając na odpowiedź. „Dlatego, że jestem inny”. Pansy zadrżała z zimna i objęła się ramionami. Ona wiedziała. Rzeczywiście był inny. Ojciec nie mógł mu tego wybaczyć.
Lecz czy on sam mógł sobie wybaczyć…?

***

Pięści bolały od metodycznego uderzania w worek treningowy. Hermiona wzięła leżący na ławeczce ręcznik i zaczęła się wycierać. Oprócz niej w sali trenowała tylko dwójka młodych aurorów - z ostatniego naboru. Ona też kiedyś taka była. Oparła się o chłodną ścianę i zamknęła oczy. Po ciele rozlewało się przyjemne zmęczenie. Przychodziła tu co wieczór, żeby rozładować napięcie, a przy okazji zachować dobrą formę. W takiej pracy jak jej, często brakowało czasu na ćwiczenia.
Istniał jednak jeszcze jeden powód.
Czy wiecie jak żyje Hermiona Granger? Jej życie zawodowe jest, oczywiście, pełne romantyzmu i przygód. Lecz co z życiem prywatnym (poza ścianami Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów)? Nie wiecie? Posłuchajcie więc.

Dzień pracy kończy się równo kwadrans po szóstej wieczorem. Dlaczego o tak dziwnej porze? Zapytajcie Moody'ego. On jest autorem tego pomysłu.
Piętnaście po szóstej Hermiona układa w równy stosik papiery na swoim biurku, zamyka na klucz drzwi gabinetu, nakłada na zamek wyjątkowo skomplikowane zaklęcie ochronne i idzie do sali gimnastycznej. Chętnie zostałaby w pracy dłużej, lecz dokładnie dziesięć minut później Szalonooki obchodzi wszystkie gabinety i wygania ludzi do domów. Argumentuje to tym, że nie życzy sobie widzieć rano aurorów na wpół martwych ze zmęczenia. Zatem kobieta nie ma wyboru.
Chwała Merlinowi i Arturowi Weasleyowi, że jest ta sala gimnastyczna, którą zamykają dopiero o wpół do ósmej.
Trochę ponad godzina - cała wieczność.
Potem Hermiona nie ma innego wyjścia, jak udać się do domu.
Aportuje się rzadko. Woli piechotą dojść do najbliższej stacji metra, wsiąść w zatłoczoną mugolską kolejkę i jechać równo czterdzieści minut do swojej dzielnicy. To tylko siedem stacji. Pięć razy nadepną jej na nogę, trzy razy przez okno widać ścianę ozdobioną graffiti - dwa kolorowe napisy i jeden czarno-biały portret dziecka. Za każdym razem zadaje sobie pytanie, kim są ci szaleni artyści, którzy weszli w tunel metra tak daleko, tylko po to, żeby malować na tych szarych ścianach. Hermiona lubi tłok w mugolskich środkach transportu.
Przynajmniej przez chwilę ma wrażenie, że nie jest sama.
Równo po czterdziestu minutach wypływa na stację wraz z potokiem innych pasażerów. Tu zawsze kupuje cappuccino z automatu, siada na ławeczce i pije maleńkimi łyczkami, obserwując tętniącą życiem stację metra. Picie kawy zabiera jej jakieś dziesięć minut. Później wstaje i idzie w kierunku schodów wiodących na powierzchnię. Po drodze wrzuca 10 funtów do wysłużonego kapelusza ulicznego saksofonisty. On, już przyzwyczajony do tej dziwnej kobiety, uśmiecha się i salutuje jej prawą ręką. W dłoni brakuje mu małego palca i Hermiona sama sobie zadaje pytanie, jakim cudem nie przeszkadza mu to grać. Czasem kobieta zatrzymuje się przy nim na jakieś pięć minut, żeby posłuchać muzyki, potem wychodzi po schodach na ulicę i pogrąża się w spokojną atmosferę Kilburn.
Droga do domu zabiera jej równo dziesięć minut, sprawdza skrzynkę pocztową (metalową, z namalowanym na niej królikiem z ogromnymi uszami), windą wyjeżdża na ostatnie, czwarte piętro. Jak zwykle - sama.
Hermiona Granger mieszka w dwupokojowej mansardzie z ogromnymi półokrągłymi oknami wychodzącymi na przytulny park. Rankami w parku siedzą sympatyczne babunie, a wieczorami spacerują psiarze.
Kobieta nie ma w domu zwierząt. Tylko rybki w akwarium - tak dla ozdoby, a jeszcze i dlatego, że nie są specjalnie wymagające, nie trzeba ich kochać. Ot, wystarczy nasypać im karmy i dość. Hermiona Granger nie żałuje złożonych obietnic.
Wchodzi do mieszkania, karmi rybki, podlewa nędzne fiołki na parapecie, bierze prysznic, przebiera się i przygotowuje kolację - jakąś gotową mrożonkę, którą wystarczy podgrzać w mikrofalówce. Potem zasiada z książką przed telewizorem i często tam zasypia, zwinięta w kłębek na miękkiej kanapie.
Czasem śnią się jej koszmary.
Najczęściej jednak - nic.
A rankiem znów dzwoni budzik i ona znów idzie do pracy. Znów, jak zwykle - na piechotę.
Wspaniałe życie, nieprawdaż?
Nieprawda, prawda, nie…

Zabolała ją głowa. Hermiona pomasowała obolałe skronie i odeszła od ściany. Przerzuciła przez ramię wilgotny ręcznik, wzięła torbę i skierowała się do wyjścia. Zatrzymał ją widok wlatującej przez okno przemokniętej sowy.
Na zewnątrz najprawdopodobniej padał deszcz - nieszczęsny ptak był mokry i przemarznięty. Hermiona pogładziła przemoczone pióra, jednak sowa okazała się być zła: uszczypnęła kobietę dziobem w palec, jakimś sposobem zrzuciła liścik przywiązany do łapki i odleciała tam, skąd przybyła. Aurorka wzruszyła ramionami i rozwinęła zwitek pergaminu, który okazał się nie pergaminem, a… kartką wyrwaną z zeszytu!
Temperatura w sali jakby spadła o kilka stopni.
Nierówne linijki, niestaranny, lecz piękny, z okrągłymi literami, charakter pisma.
„Gonię za swoimi wrogami, wykańczam ich i nie wracam, dopóki ich nie zniszczę.”
Co to? List z pogróżkami?
Pierwszą reakcją był strach. Lodowaty, pełznący wzdłuż kręgosłupa, od którego natychmiast spociły się jej dłonie. Ale przerażenie trwało krótko. Następna była fala gniewu - co za chory sukinsyn śmie jej grozić?! Hermiona rzuciła diabelską karteczkę na podłogę i dla pewności jeszcze ją podeptała. To głupie, ale trochę jej ulżyło. Jednak nie była w stanie zostać tutaj ani chwili dłużej.
Wychodząc z Ministerstwa podjęła decyzję, że w najbliższym czasie kupi rewolwer.

***

- Colin, mam nadzieję, że masz dobre wieści… - zaczął Harry wchodząc do laboratorium. Lecz słowa uwięzły mu w gardle, kiedy zobaczył czarodzieja-patologa.

Creevey siedział na podłodze. Zwinął się w ciasny kłębek, twarz wtulił w kolana. Jego ramionami wstrząsał bezgłośny szloch, lecz kiedy podniósł głowę, jego oczy były suche i błyszczące jak mika.

- On ją zabił.

Jego głos brzmiał dziwnie, jak gdyby od dawna nie mówił. Harry obejrzał się, jakby spodziewając się ujrzeć tego „kogoś” za swoimi plecami.

- Kto? - nie wiedzieć czemu zapytał szeptem.

Colin odetchnął gwałtownie, a następnie odpowiedział.

- Dennis.
- Twój brat? - Harry był w szoku. - Przecież on od dawna nie żyje. Co twój brat ma z tym wspólnego?
- On żyje.

Harry przysiadł obok Colina i położył mu dłoń na ramieniu.

- Niczego nie rozumiem, Colin. Uspokój się i opowiedz mi wszystko od początku.

I Creevey opowiedział. Dziwnym, wypranym z uczuć głosem, od którego Harry'emu ciarki chodziły po plecach.

- Miałem romans z Sheilą. Choć „romans” to za duże słowo. Po prostu pieprzyliśmy się jak króliki; pikanterii dodawał fakt, że był to zakazany związek. Spotkaliśmy się na jakimś oficjalnym przyjęciu, oboje pijani w sztok, no i tak jakoś… Trwa to już jakieś pięć miesięcy. Trwało…

Zaniósł się suchym, szarpiącym gardło kaszlem, po czym wytarł usta rękawem. Jego twarz była żółta niczym twarz trupa.

- Kochałem ją - wyszeptał, wbijając niewidzący wzrok w ścianę. - Ja ją kochałem, a ona ze mną tylko sypiała. Ona z wieloma sypiała. A ja ją mimo wszystko kochałem. Kochałem… Śmieszne, prawda? Nie sądziłem, że to się kiedyś skończy. Boże, przecież ona dziś rano tłumaczyła mi, że niedługo będzie musiała wyjść za mąż. A ja tak nie chciałem… Teraz już nie musi. Nie musi. Śmieszne, prawda?!

Nie.
Nieśmieszne.

- Teraz już niczego nie będzie. Ona jest, kurwa, martwa. I to on ją zabił. Beckera też zabił, od razu to zrozumiałem…
- Colin - przerwał mu Harry - przecież Dennisa pięć lat temu złapali i zabili śmierciożercy, pamiętasz? Co ty wygadujesz?!
- Nie zabili. - Colin pokręcił głową. - Porwali, lecz nie zabili. Cały czas torturowali go cruciatusem, a potem udało mu się jakoś uciec, ale… Spotkał się ze mną krótko po ucieczce. Na początku strasznie się cieszyłem, śmiałem się i obejmowałem go, a Dennis po prostu stał… Na Merlina, Harry, on oszalał! Tortury śmierciożerców doprowadziły go do szaleństwa; widziałem to w jego oczach, a kiedy zaczął mówić… Boże, jak się wtedy bałem. Mówił o… Diable, o zniszczeniu grzechu, przyjściu Antychrysta i Dniu Sądu. Nie zrozumiałem nawet połowy z tego! A Dennis odszedł. Wyjechał, zniknął. Czasem pisał do mnie listy - krótkie i dziwne. Dowiedziałem się, że przystąpił do jakiejś satanistycznej sekty, czy czegoś w tym rodzaju. Ale był daleko i ja rzadko o nim myślałem, aż…

Colin wstał, podszedł do stołu i gwałtownie zdjął prześcieradło z ciała Sheili Lestrange. Nawet nie drgnął kiedy ujrzał jej twarz - białą i nieludzko piękną.

- Aż zobaczyłem ten znak na piersi Thomasa Beckera.

Krzyż z maleńką czaszką na końcu każdego z ramion, wypalony na wprost serca. Harry z trudem odwrócił wzrok.

- To znak tej sekty, do której należy Dennis. Prawdopodobnie święty symbol poświęcenia się Diabłu. Złożenia mu ofiary.
- Niech to szlag! - zaklął Potter. - Dlaczego od razu mi nie powiedziałeś? Prawdopodobnie można było zapobiec śmierci Sheili Lestrange!

Colin wczepił się drżącymi palcami w swoje włosy koloru piasku.

- Myślisz, że sobie tego nie wyrzucałem?! W tamtym momencie zatajenie tego wydawało mi się najwłaściwsze. Chciałem sam odszukać swojego brata i wszystko wyjaśnić. Nie byłem w stanie uwierzyć, że jest zdolny do morderstwa!
- To mógł być ktokolwiek z tej sekty - ponuro zauważył Harry. - Dlaczego więc sądzisz, że to właśnie twój brat?

Colin już zbierał się do odpowiedzi, lecz w tej właśnie chwili drzwi do laboratorium otworzyły się i opierając się na lasce, wszedł przez nie Draco Malfoy. Wszedł? Bardziej na miejscu byłoby określenie „majestatycznie wkroczył”, jak król wchodzący do własnej sali tronowej. Rozejrzał się z obrzydzeniem, oparł laskę o ścianę… W tym momencie Harry doszedł do siebie i otrząsnął się ze zdziwienia.

- Co ty tu robisz, Malfoy? - zapytał z rozdrażnieniem. - Osoby postronne mają zakaz wchodzenia do laboratorium sądowego.
- Twoja sekretarka powiedziała mi, że tu jesteś, Potter. - Draco zdjął przemoczony deszczem płaszcz i zabrał się za zdejmowanie skórzanych rękawiczek. - W dodatku była tak uprzejma, że odprowadziła mnie aż pod same drzwi laboratorium.
- Urwać łeb tej bezmózgiej idiotce to za mało - wycedził Harry. Creevey milczał, wydawało się, że popadł w odrętwienie. Draco obrzucił go ostrym wzrokiem i znów zwrócił się do Pottera.
- Wątpię, żeby jej wina była aż tak wielka - powiedział spokojnie. - Po prostu, następnym razem, gdy zechcesz się przede mną ukryć, wybierz na sekretarza mężczyznę.

Spod na wpół opuszczonych powiek spojrzał na nie do końca przykryte ciało Sheili Lestrange. Przez chwilę stał i patrzył, a na jego arystokratycznej twarzy nie odbijał się nawet cień emocji. W końcu podszedł do stołu, gwałtownie złapał za prześcieradło i okrył martwe ciało kuzynki. Harry odetchnął z ulgą; nie wiedział, dlaczego wcześniej sam tego nie zrobił.

- Krzyż satanistyczny - bez emocji stwierdził Draco. - Skąd on się tutaj wziął?
- To poufna informacja, Malfoy. Kiedy już złapiemy mordercę, wszystkiego się dowiesz.
- Kiedy złapiecie mordercę… - powtórzył powoli, jak gdyby smakował każde słowo, każdą literę. - Kiedy… czy jeśli?
- Żadnych „jeśli” - odwarknął Harry i szybko spojrzał na Colina. - Wcześniej czy później - złapiemy go.
- „Później” mnie nie zadowala.

Malfoy włożył rękę do kieszeni garnituru, wyjął złożoną kartkę papieru i bez jednego słowa podał ją Potterowi. Z każdym przeczytanym wyrazem twarz Harry'ego stawała się coraz bielsza.

- Skąd to masz, Malfoy?

Draco usiadł na krześle i wyciągnął przed siebie długie nogi obute w skórzane włoskie pantofle.

- Pansy zabrała to z trupa. Bała się, że ta notatka rzuca na mnie podejrzenia.
- Och, wzruszająca troska! - pogardliwie rzucił Harry. - Ale to nie tłumaczy mieszania się w śledztwo. Wiesz, że mogę teraz aresztować Parkinson i zamknąć ją za kratkami na kilka lat? Bez sądu. Jak tylko członkowie Wizengamotu zobaczą jej nazwisko, od razu wypiszą jej bilet do Azkabanu. Chyba nie muszę dodawać, że to bilet w jedną stronę.
- Obaj wiemy, że niczego im nie powiesz, Potter - miękko odpowiedział Draco. W jego głosie nie było słychać ani śladu zmartwienia.
- Tak sądzisz? - uśmiechnął się auror. Czuł, że znajduje się na wygranej pozycji. I chociaż już od dawna ze sobą nie rywalizowali, uczucie wyższości miało bardzo przyjemny smak.
- Sam nie dasz rady, Potter. Potrzebujesz pomocy. - Malfoy mówił spokojnie i miarowo, jak człowiek pewny siebie i swoich słów. - Jeśli w to zamieszani są czarodzieje-sataniści, nie znajdziesz nikogo lepszego ode mnie.
- Bo?
- Nie rób z siebie głupca, Potter. Wszystko, co znajduje się na odwrotnej stronie twojego świata, to moje terytorium.

Przez jakiś czas milczeli, każdy pogrążony we własnych myślach. W końcu Harry zapytał:

- Czemu Parkinson uważała, że ta notatka rzuca podejrzenia na ciebie?
- Dlatego, że idealnie wskazuje ewentualny motyw zabójstwa Sheili - wyjaśnił Malfoy.
- Czyli jednak miałeś motyw?
- Miałem. Sheila ostatnimi czasy nosiła się z ideą wskrzeszenia Czarnego Pana i chciała nas w to wciągnąć. Zdążyła opowiedzieć o tym tylko mi i Pansy. Oboje byliśmy przeciw, lecz ja o wiele bardziej obawiałem się konsekwencji niż ona. Jeśli choć kilka osób z naszego klubu poparłoby szaleństwo Sheili, wszyscy zostalibyśmy narażeni na niebezpieczeństwo. Nie mogłem do tego dopuścić, jednak miałem nadzieję, że narkotyczne uzależnienie mojej kuzynki będzie dużą przeszkodą, gdy spróbuje przekonać kogoś do swojego pomysłu.
- Wiedziałeś coś o tym? - Harry zwrócił się do Colina. Ten w milczeniu pokręcił głową

Draco wbił w niego uważne spojrzenie i nagle uśmiechnął się.

- Kochanek! - wykrzyknął. - Wiedziałem, że Sheila od kilku miesięcy miała kochanka, lecz nie spodziewałem się, że to może być mugolak. Jakże nisko upadła!
- Malfoy… - zaczął Harry z groźbą w głosie, lecz Draco machnął ręką.
- Jest mi to naprawdę obojętne - oznajmił, zapalając papierosa. - Lecz postaraj się, by inni się o tym nie dowiedzieli. O co więc chodzi z tym krzyżem?

Potter opowiedział mu historię Dennisa Creeveya. Malfoy słuchał uważnie, nie przerywając.

- Wiedziałem o jego ucieczce - oznajmił, kiedy Harry w końcu zamilkł - ale nie interesowały mnie szczegóły.
- Czyżbyś nie był jednym z jego prześladowców? - głos młodego aurora ociekał jadem. Jego dusza wyła w proteście przeciw współpracy z Malfoyem. Chociaż wojna się już dawno skończyła, wydawało się, że arystokrata wciąż ma na sobie znak z czerwonym napisem „WRÓG”.
- Nie byłem - uśmiechnął się Draco. - My, młode pokolenie, nie zostaliśmy dopuszczeni do podobnych rzeczy.
- Faktycznie, trenowano was wyłącznie na mugolach, prawda?
- On nie przestanie - martwy głos Colina przerwał ich scysję. Było to tak nieoczekiwane, że obaj nerwowo drgnęli. - Nie zatrzyma się, póki nie osiągnie swojego celu. Niedługo, bardzo niedługo, uderzy po raz kolejny. Możliwe, że nawet dziś!
- Colin, skąd ta pewność, że to Dennis, a nie ktokolwiek inny z tej sekty? - zapytał Harry, lecz zamiast Creeveya odpowiedział Malfoy.
- Wybór ofiar, czyż nie? To nie są przypadkowi ludzie. Muszą mieć ze sobą jakiś związek.

Spojrzeli na Colina, lecz wygladało na to, że czarodziej-patolog już nie jest w stanie odpowiedzieć na żadne pytanie. Potter ze zdziwieniem obserwował, jak Malfoy wstaje z krzesła, kuca obok Creeveya i patrzy mu głęboko w oczy.

- Przypominasz rozbite lustro, Creevey - powiedział, przechylając głowę na bok, jak ptak. - Idź do domu i porządnie się napij. Ja i Potter poradzimy sobie sami.

Mężczyzna ze zdumieniem popatrzył na beznamiętną twarz Draco, w milczeniu pokiwał głową i w tym samym momencie się aportował. Arystokrata z uśmiechem wrócił na swoje krzesło.

- Ciekawe, od kiedy jesteś taki troskliwy, Malfoy?
- Nie chciałem, żeby nas słyszał - wyjaśnił Draco, wyrzucając niedopałek do stojącego na stole słoika z wodą. - Już raz próbował kryć własnego brata, może to zrobić kolejny raz.
- Po tym, jak zabił jego kochankę? Nie sądzę.
- Ludzka dusza jest pełna zagadek. - Malfoy rozłożył ręce.
- Skąd możesz to wiedzieć? Ty w ogóle jej nie masz - burknął Harry. - Lepiej weźmy się do roboty. Druga notatka…
- A co było na pierwszej?
- „To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło.” - zacytował Harry.
- Księga Koheleta… - zamyślił się Malfoy.

Harry z niejakim zdziwieniem spojrzał na niego i pokiwał głową.

- Tak, Hermiona też tak powiedziała.
- Skoro już wspomniałeś o Granger - wtrącił Draco wstając - Trzeba ją uprzedzić.

Harry także wstał, wyrzucając sobie w myślach, że o tym nie pomyślał. Nagle poczuł narastającą trwogę, natrętną jak komar brzęczący nad uchem.

- Chodźmy - rzucił, zdejmując kurtkę z oparcia krzesła. - Jest szansa, że jeszcze nie poszła do domu, a ćwiczy w sali sportowej.

Draco w milczeniu wziął swój płaszcz i laskę, po czym podążył za nim.

***

Hermiona szła powoli; delektowała się świeżym jesiennym powietrzem. Noc była jasna i przejrzysta, lodowaty wiatr szarpał końce cienkiego szala, próbował zerwać z głowy przypięty do włosów kapelusik. Niedaleko biły dzwony, najwidoczniej w pobliskim kościele zakończyło się wieczorne nabożeństwo. Kobieta włożyła ręce do kieszeni i przyspieszyła kroku.
Pomarańczowy księżyc - nadgryziony krąg sera - płynął nad szpilami dalekich wieżowców. Na niego, jak na filmach grozy, napływały postrzępione chmury, podobne do zjedzonej przez mole babcinej chusty. Na ulicy było bardzo mało przechodniów - w końcu było bardzo zimno.
Odwróciła się ze dwa razy - wydawało jej się, że czuje na sobie czyjś przenikliwy wzrok, lecz, oczywiście, nikogo nie zauważyła. Przeklinała swoją wybujałą wyobraźnię. Nie pozwoli, żeby ten zboczony maniak miał na nią jakikolwiek wpływ.
Zamiast tego, ona go złapie. I wpakuje na dożywocie do Azkabanu. W myślach przysięgła sobie, że zrobi wszystko, aby się tak stało.
Do najbliższej stacji metra było pięć minut piechotą. Nagle Hermiona przypomniała sobie, że wczoraj o tej samej porze stała w deszczu z Draco Malfoyem na schodach Covent Garden. I on proponował jej wspólne obejrzenie „Turandot”. Z nim! Zabawne. Kobieta nawet się uśmiechnęła. Dziś ani spojrzał w jej stronę. Być może śmierć Sheili Lestrange mocno nim wstrząsneła. Ciekawe, czy byli kochankami…? W tym momencie Hermiona zganiła się za podobne myśli. Ciało Sheili jeszcze dobrze nie ostygło, a ona myśli, diabli wiedzą, o czym!
Zaś winny temu jest nikt inny, jak Draco Malfoy.

***

Wygląda na to, że już wyszła. - Harry obrzucił wzrokiem pomieszczenie, lecz wśród młodych aurorów, trenujących na przyrządach, nie było Hermiony. - Dziwne. Zwykle wychodzi stąd dopiero, gdy zamykają salę.
- Myślę, że tym razem miała powód.

Potter jeszcze mówił, lecz Malfoy przestał go słuchać. Jego uważny wzrok dojrzał leżącą na podłodze zmiętą kartkę papieru. Wydała mu się znajoma. Podniósł ją z obrzydzeniem i trzymał w dwóch palcach, jakby bał się pobrudzić. Jednak po kilku sekundach wpatrywania w nią, zmienił wyraz twarzy, natychmiast zapominając o obrzydzeniu i chwycił kartkę normalnie.

- Potter.
- …co to za powód? Randka? Ona chyba od stu lat nie była na randce, zamknęła się w domu…
- Potter.
- …to bardzo dziwne i zupełnie do niej niepodobne…
- Potter!
- …no i przecież by mnie uprzedziła, jeśli coś…
- Harry!

Potter spojrzał na niego, otwierając usta ze zdziwienia. Draco sam czuł się nieswojo wymawiając nienawistne imię, lecz to teraz nie miało znaczenia. Wszystko zasłoniła trwoga - nagła i ostra, jak cios nożem.

- Spójrz na to - podsunął notatkę aurorowi pod nos.
- „Gonię za swoimi wrogami, wykańczam ich, i nie wracam, dopóki ich nie zniszczę.” - przeczytał Harry. - Co u diabła?
- Pogróżki, Potter - gwałtownie odrzekł Malfoy. Jego twarz była bielsza niż zwykle. - Czy jesteś w stanie pojąć kto tu komu grozi?
- O, Boże! - z przerażeniem westchnął Harry. - Hermiona!
- Dziesięć punktów dla Gryffindoru. Gdzie ona mieszka?
- W Kilburn.
- Mugolska dzielnica? - skrzywił się Draco.
- Tak. - Harry nie zwracał uwagi na pogardliwy ton Malfoya; pogrążył się w gorączkowych rozmyślaniach. - Ona się nie aportuje, a idzie na piechotę. Następnie jedzie metrem.
- „Metro”? Cóż to? Zresztą nieważne, sens złapałem. I ta idiotka, pomimo tych gróźb, poszła, rzecz jasna, na piechotę.
- Nie mów tak o Hermionie! - odgryzł się Potter. - Już możesz się stąd zabierać. Poszukam jej sam.

Biegiem wrócił do swojego gabinetu i wyjął coś z zamkniętej szuflady biurka. Wychodząc na korytarz ze zdziwieniem zobaczył opartego o ścianę Malfoya. Ten z przesadną uwagą oglądał paznokcie lewej ręki i niecierpliwie stukał laską o podłogę.

- Wciąż tutaj, Malfoy? - burknął Harry zamykając drzwi. - Trzeba cię posłać do diabła, żebyś zrozumiał?
- Idę z tobą - jak gdyby nigdy nic odpowiedział arystokrata. - Co trzymasz w ręce?
- Mugolską broń. Dlaczego chcesz iść ze mną?
- Broń niedorozwiniętych aborygenów? Zapewne wybucha nie gorzej niż kociołek Longbottoma.
- Odpowiedz na pytanie, Malfoy.

Twarz Draco była, jak zawsze, nieprzenikniona. Lecz oczy, zazwyczaj przypominające matowe szkło, przez które niczego nie sposób dojrzeć, teraz gorączkowo błyszczały, jakby Malfoy był chory.

- Ty chcesz go tylko złapać i wsadzić za kratki, Potter. Ja chcę go zabić. Jak myślisz, który z nas znajdzie go wcześniej?
- Nie mogę pozwolić ci go zabić. To wbrew prawu.
- No co ty, Potter! Chwycisz dwie sroki za ogon - uwolnisz się od maniaka, a mnie wyślesz do Azkabanu. Czy to nie brzmi kusząco?

Nie było czasu na dyskusje, zatem Harry machnął na niego ręką. Niech idzie, skoro chce. Lecz to on, Potter, musi być gotowy na cios w plecy.
Nic nowego.
Jest przyzwyczajony.
Harry przeładował rewolwer.

- Chodźmy, skoro nie żartujesz - uśmiechnął się złowrogo i poczuł dziwną przyjemność, widząc identyczny uśmiech na twarzy Draco Malfoya.

__________
* cytat, a właściwie tłumaczenie cytatu, zostało wzięte z książki Stephena Kinga „Miasteczko Salem” w przekładzie Arkadiusza Nakoniecznika

11 listopada 2003 roku, wtorek

"И полночные звериные крики…
Кто кому враг, кто…
В свирепости этого лживого города?"
Сиддхесвар Сен.
I oto północ. Bestialskie wołania...
Kto komu wrogiem, kto -
W dziczy fałszywego miasta?
Siddheswar Sen*


- Jakiś pomysł?
- Nooo… Myślę, że jest gdzieś niedaleko…
- Cudownie, Potter. Obawiałem się, że nie będzie jej w domu. Swoją drogą, nie wygląda na to, że ktoś w ogóle tam mieszka.
- Zamknij się, Malfoy. Możemy pójść na stację metra, może spotkamy ją po drodze.
- Znów to „metro”! Zresztą, wszystko jedno. To ty powinieneś się modlić, żeby nikt nie zabił twojej dziewczyny, gdy będzie wracać do domu.
- Metro to mugolski podziemny środek transportu. A Hermiona nie jest moją dziewczyną!
- Czyżbyście nie byli przyjaciółmi aż po grób i tym podobne gryfońskie dyrdymały?
- Nie wygłupiaj się, obaj wiemy, że nie to miałeś na myśli.

Wyszli na ulicę, w nocny, zimny Londyn. Harry wsunął ręce głęboko w kieszenie kurtki, przeklinając się w duchu za zapomnienie rękawiczek. Z lekką zazdrością spojrzał na kroczącego obok Malfoya - ten nigdy niczego nie zapominał. Szedł spokojnie; sprawiał wrażenie, że nie przejmuje się tym, że idzie równo, noga w nogę, ze swoim odwiecznym wrogiem. Potter, z kolei, czuł się nieswojo.
W czasie wojny nigdy nie spotkał się z Draco Malfoyem w otwartej bitwie - tamten nie był nawet Śmierciożercą - po zwycięstwie sprawdzano, czy nie ma mrocznego znaku. Lecz Harry doskonale zdawał sobie sprawę, że mroczny znak to tylko symbol. Jak poznać, czy dusza została napiętnowana? Żadne veritaserum nie pomoże. Wojna już się dawno skończyła, a obok idzie wróg i syn wroga - tego nie można zapomnieć, niezależnie od upływu czasu.
Dlatego teraz ta wymuszona współpraca z Draco Malfoyem stanęła Harry'emu kością w gardle.
Wrażenie, że to co się dzieje, jest niewłaściwe, gryzło go w sercu, czy też w duszy, przy czym w duszę nie wierzył. W serce - tak. Jego istnienie zostało dowiedzione przez mugolską naukę. Nie to, co jakaś mityczna dusza.
Myśli Harry'ego płynnie przeszły na inny temat i nieco się uspokoił. W końcu Malfoy nie okazywał wrogości. Jak dotąd.
Poza tym, Malfoyowi było rzeczywiście wszystko jedno. Praktycznie nie zwracał uwagi na wlokącego się Pottera, jednak zauważył, że ten nie czuje się zbyt komfortowo w niechcianym towarzystwie byłego kolegi ze szkoły. Draco uśmiechnął się w myślach. Ech, ci Gryfoni! Nigdy się nie zmieniają. To oni, Ślizgoni, nieodrodne dzieci swoich rodziców, byli zmuszeni dostosowywać się do sytuacji, z których można wyciągnąć jakieś korzyści. Schować głęboko nienawiść, założyć beznamiętną maskę z tak obojętnymi oczami, że wydaje się, iż tych oczu w ogóle nie ma… i uśmiechać się. Łgać każdym ruchem, żeby ten drugi pomyślał, że zna cię do szpiku kości i dlatego może przechytrzyć, a w tym czasie ty sam go przechytrzysz, tak sprytnie, że on się nigdy tego nie domyśli i do końca życia będzie się uśmiechał, naiwnie twierdząc, że pracujesz dla niego.
Malfoy wyprostował ramiona i przyspieszył kroku. Gdyby nie przeklęty wężopodobny stwór, nazywający siebie Czarnym Panem, rządziliby teraz światem, a nie ukrywali się w swoich dalekich zamkach. Gdyby ojciec nie był takim głupcem i tchórzem i powstał przeciw swojemu „panu”, większość z weteranów poszłaby za nim. Gdyby zwyciężyli… Gdyby…
Bezradne „gdyby” zostawiło gorycz na języku, sparzyło jego koniuszek i Draco pospiesznie zepchnął przeklęte wspomnienia w najdalsze głębiny pamięci. Głupio jest teraz myśleć o tym, co by było gdyby… Należy żyć teraźniejszością. Zaś teraźniejszość to potwór, który zabił Sheilę. A jeśli jego podejrzenia się sprawdzą, choć w niewielkiej części… to zatruty nóż w plecy będzie niczym przy tym, czego się można obawiać.

- Gdzie ona się podziewa?! - ze złością warknął Harry. Był bardzo zaniepokojony.
- Jesteś pewny, że idziemy właściwą drogą, Potter? - zadrwił Draco.
- Absolutnie! - odgryzł się auror. Nie miał sił na kłótnię z dawnym wrogiem.

Na ulicy szybko zapadał mrok. Wkrótce zgasną latarnie. Wiatr wzmógł się, bezlitośnie zrywał ostatnie liście z drzew, wył w wąskich zaułkach, czegoś chciał, czy to od nieba, czy to od dwóch mężczyzn, których dzieliło niby tylko kilka centymetrów, a tak naprawdę - cała przepaść… A może on po prostu modlił się do jakichś swoich wietrznych bogów.
Po chodniku kroczyły ramię w ramię przeszłość i teraźniejszość.

***

Hermiona denerwowała się. Mocno, choć wcale nie miała ochoty przyznać się do tego sama przed sobą. Na stacji metra przepchnęła się przez tłum ludzi tak szybko, jak nigdy dotąd. Nie kupiła kawy w automacie, a przechodząc (prawie biegiem!) koło saksofonisty, nawet nie spojrzała w jego stronę. Muzyk jeszcze długo spoglądał za nią, z niepokojem cmokając ustami.
Spieszyła się do domu.
Z pewnością aportowałaby się, lecz darzyła wyjątkową niechęcią magiczne sposoby przemieszczania się w przestrzeni. Ta niechęć brała się z niezrozumienia na czym polega idea aportacji. Oczywiście, każdy czarodziej by was wyśmiał, gdybyście mu powiedzieli, że jest coś, czego nie rozumie Hermiona Granger. Jednak fakt pozostawał faktem: niezależnie od ogromnej ilości przeczytanych ksiąg opisujących ten temat, doprowadzonej przy pomocy głupich (jej zdaniem) pytań do granic histerii profesor McGonagall i tak dalej, Hermiona nie była w stanie pojąć jak w ciągu kilku sekund materialne ciało pojawia się w innym miejscu. Zaś tego, czego nie mogła porozkładać w kolejności alfabetycznej na półkach - bała się.
Hermiona Granger nie wierzyła w cuda. Magia nie była dla niej czymś więcej, niż jeszcze jedną gałęzią nauki, być może odrobinę... bogatszą w niespodzianki, lecz wciąż poddającą się głównym prawom logiki.
Z aportacją było zupełnie inaczej.
Obcasy głośno stukały po mokrym asfalcie. Podniosła kołnierz płaszcza, wsunęła ręce w kieszenie i przyspieszyła kroku. Cóż z tego, że jej mieszkanie jest chłodne i przerażająco puste, umeblowane w stylu minimalnego minimalizmu i wygląda na niezamieszkane - to jedyne miejsce, dokąd może pójść, zamknąć drzwi na klucz i kilka zaklęć, schować się z głową po kocem i nie wychodzić stamtąd aż do rana.
Z tyłu dał się słyszeć dziwny człapiący dźwięk, jakby ktoś wdepnął w kałużę. Hermiona odwróciła się gwałtownie, lecz chodnik był pusty. Nawet samochody nie jeździły po ulicy. „Uspokój się” - nakazała sobie z rozdrażnieniem. „Nikogo tutaj nie ma. Dokładnie za siedem minut będziesz bezpieczna w domu”. Jej wilgotna od potu dłoń zacisnęła się na gładkim drewnie różdżki wiszącej w specjalnej kaburze u paska spodni.
O Boże, szybciej. Szybciej.
Człap-człap.
Ani żywej duszy.
Wiatr wyje, jakby się modlił.
Człap.
Hermiona wyjęła różdżkę z kabury i przyspieszyła kroku, ściskając ją w ręce. Potrzebowała całej swojej silnej woli by trochę się uspokoić i wydobyć z pamięci listę bojowych zaklęć dozwolonych w podobnej sytuacji. Lista była bardzo krótka i to nawet po włączeniu do niej dziecinnej Drętwoty i Vingardium Leviosa…
Człap-człap.
Kobieta znów rozejrzała się nerwowo, lecz na ulicy nadal nikogo nie było. Zmusiła się do myślenia o czymś innym.
Problem polegał na tym, że większość zaklęć bojowych była straszliwie stara i przez to praktycznie bezużyteczna… Bądź też zbyt… spektakularna. Było na przykład zaklęcie do osuszenia fosy (bardzo popularne w średniowieczu; uratowało również wielu ludzi przy szturmie na zamek Vlada Drakuli). Po diabła ono teraz? Chociaż, z tego co słyszała, Malfoy Manor jest otoczony fosą… Ciekawa myśl.
Czy też, powiedzmy, zaklęcie burzące kamienne mury obronne wokół zamku i w miarę możliwości kamienujące jego obrońców. Choć były również nieprzyjemne przypadki (w 1759 roku przy oblężeniu zamku złowieszczego nekromanty Erwina Wilhelma Malfoya kamienne mury zawaliły się na samego głównodowodzącego jasnej strony. Ten straszny incydent zakończył całe oblężenie.).
W skrócie - zaklęcia bojowe były wymyślane po to, żeby zabić lub pokaleczyć jak największą ilość ludzi. Zaś aktualne, cywilizowane prawodawstwo pozwalało na użycie bardzo niewielkiej ich liczby. Tego chłodnego wieczoru Hermionie po raz pierwszy w życiu to zaczęło przeszkadzać.
Człap-człap.
Cóż to, u diabła, takiego?!
Aurorka odwróciła się gwałtownie i zamarła, wystawiając przed siebie różdżkę. Miała szczerą nadzieję, że nie drży jej ręka. Oczywiście, była profesjonalnym aurorem. Co prawda dopiero od dwóch lat, ale w pełni profesjonalnym. Przecież ukończyła Szkołę Aurorów; na ścianie w jej gabinecie wisiał czerwony dyplom z wyróżnieniem i takie tam. Jednak, po pierwsze - większość czasu spędzała zajmując się wyłącznie papierkową robotą. Nie dlatego, że Harry ją odsuwał od innych zadań; po prostu - w przeciwieństwie do Pottera - potrafiła się tym świetnie zająć. Ktoś musi przecież pisać raporty, by ktoś inny mógł łapać przestępców. Po drugie - jeszcze nigdy nie mieli do czynienia z morderstwami. Seryjny morderca? Myślała, że coś takiego zdarza się wyłącznie w mugolskich horrorach. Wszystkie te lata, które upłynęły od zwycięstwa, były bardzo spokojne, najpoważniejsze z czym się stykali to rzadkie grabieże i mnóstwo nieszczęśliwych przypadków.
Czarodziejski świat spokojnie kołysał się w kołysce czasu. Wszyscy byli szczęśliwi, nawet niebo było różowe - nie mogło być inaczej, Mistrzowie Pogody się postarali.
Teraz było czarne. Najczarniejsze z czarnych. Bez jednej gwiazdki. W powietrzu wisiał ciężki zapach zbliżającej się burzy.
Cicho.
Pusto.
Hermiona prawie się uspokoiła i zaczęła odwracać, by pójść dalej, gdy nagle czyjaś silna ręka złapała ją za szyję, a druga uderzyła pod mostek. Kobieta z bólu zgięła się wpół, lecz natychmiast wyprostowała się z trudem, jednocześnie próbując się obrócić. Chwała Bogu, wciąż miała różdżkę w ręce…

- Drętwo…

Ktoś brutalnie zatkał jej usta i poczuła na szyli chłód stali. Głęboki głos nad nią zaczął śpiewnie recytować słowa w nieznanym języku, ciągle zmieniając rytm i głośność. Ostatnim wysiłkiem Hermiona wczepiła się palcami w rękę zabójcy, lecz zdołała jedynie zdjąć z jego dłoni czarną skórzaną rękawiczkę. Zdążyła jeszcze pomyśleć, że to bardzo smutne - w ostatniej chwili życia zobaczyć jedynie czyjąś rękawiczkę i pożałować, że ten maniak wydał na parę takich tyle złotych galeonów, ile ona nie zarobi nawet przez rok.
Zresztą, już nigdy nie zarobi. Strach gdzieś zniknął, został tylko ogromny żal, że nigdy nie będzie miała rękawiczek z prawdziwej skóry prawdziwego smoka karpackiego… Owszem, zawsze potępiała niepotrzebne zabijanie zwierząt, lecz chyba ma prawo odejść od swoich żelaznych zasad, ten jeden raz, przed śmiercią?!
Wracając do śmierci - już dawno powinna był się z nią spotkać twarzą w twarz, lecz zabójca nie wiedzieć czemu, zwlekał. To go zgubiło.
Nagle usłyszała czyjeś krzyki i kroki, lecz nie zdążyła niczego zobaczyć. Dźwięk podobny do wystrzału przerwał ciszę nocną i coś uderzyło ją w głowę. Cały świat spowiła ciemność.

***

­­- Moja droga, przyszedł do ciebie list!
- Od kogo?
- Od Ronalda Weasleya. Jak to miło z jego strony!
- Niezwykle miło, madame Malkin.

Luna sięgnęła do tremo** i bezbłędnie namacała szczotkę do włosów.

- Nie mam pojęcia skąd ten sarkazm w twoim głosie. Przecież to naprawdę bardzo sympatyczne… Ron pisze, że u nich wszystko w porządku…
- U nich zawsze wszystko jest w porządku. Aż się niedobrze robi.
- Nie mów tak! Wyobraź sobie, że Cho znów jest w ciąży!
- Mam wrażenie, że ta Chinka jest maszyną do robienia dzieci. Mają już trójkę, czyżby wciąż za mało?
- Tak, ale to dziewczynki, a oni chcą chłopca… Ron pyta, jak się czujesz, co u mnie - jaki on uprzejmy! - co słychać u Hermiony, jak tam Londyn… Hm… Myślisz, żeby napisać mu o tych strasznych morderstwach?
- W Paryżu też mają gazety, madame Malkin. Francja to nie koniec świata.
- No tak... Zresztą pisze o tym, że magiczny Paryż jest wzburzony tymi przestępstwami. Ich narodowa drużyna quidditcha odwołała nawet przyszłotygodniowy mecz z Anglią. Ron bardzo żałuje, chciał przyjechać i zobaczyć się ze wszystkimi. O…

Madame Malkin zamilkła na chwilę.

- On... on pyta, co u Harry'ego - dodała zmienionym głosem.

Luna upuściła szczotkę. Madame pochyliła się, podniosła ją i podała dziewczynie.

- Że też ma czelność!... - Luna zaczęła gwałtownie rozczesywać włosy. - Jak on śmie…
- Sama nie wiem. - Madame Malkin wzruszyła ramionami. - To stara sprawa i już dawno powinni sobie nawzajem przebaczyć.
- Niektórych rzeczy nie sposób zapomnieć - twardo wtrąciła Luna.
- Nie da się zaprzeczyć, moja droga - powiedziała madame Malkin spoglądając na nią ze smutkiem. - Nie da się zaprzeczyć.

Podniosła się z krzesła ściskając list w swoich grubych palcach.

- Proszę napisać mu wszystko, co pani chce, madame Malkin - poprosiła Luna. - Mnie jest to obojętne.
- Nie rozumiem, czemu nigdy sama mu nie odpowiadasz, moje dziecko - odezwała się madame. W jej głosie słychać było naganę. - Ten młody człowiek zawsze szczerze się o ciebie troszczył. Pisanie mu wciąż jednego i tego samego to dla mnie bardzo nieprzyjemne zajęcie…

Luna milczała. Madame Malkin z westchnieniem podłożyła jej pod głowę jeszcze jedną poduszkę i kołyszącym krokiem skierowała się do drzwi.

- Jutro odwiedzi cię doktor Longbottom - oznajmiła wychodząc. - Ostatnio praktycznie nie wstajesz z łóżka, a to nie jest dobre. Spokojnej nocy, moja miła.

Prztyknął włącznik światła i cicho trzasnęły drzwi. Luna została sama. Owinęła się kołdrą i zamknęła oczy. Otworzyła oczy. Znów zamknęła. Żadnej różnicy.
Kiedyś ją to bawiło.
Później, za każdym razem, długo płakała. Choć ani przez chwilę nie żałowała tego, co zrobiła. Po prostu było jej smutno.
Potem przestała zwracać na to uwagę. Przyzwyczaiła się. Człowiek taki już jest - wsadź go na kilka lat do kipiącego kotła, to on, nie dość, że się przyzwyczai, to jeszcze postara się, by mu było jak najwygodniej. Najwyraźniej przez tę umiejętność niezbyt boimy się Piekła.
A wypadałoby. Dlatego, że kotły to tylko metafora, a Piekło - to coś, co tkwi w nas samych. Nawet Diabła można odnaleźć w sobie; trzeba tylko głębiej zajrzeć. U niektórych w ogóle siedzi na wierzchu. Przecież czasami Diabeł włazi w samą duszę, jest jak rozlany atrament - nie usuniesz go stamtąd żadnym sposobem.
Luna cała schowała się pod kołdrą. Ciemność napierała ze wszystkich stron, krążyła wokół, miękkimi skrzydłami dotykała jej zamkniętych powiek. Wiedziała, że to gra jej wyobraźni, lecz kiedy nie możesz włączyć światła i przegnać nocnych cieni, wyobraźnia zaczyna stanowić cały twój świat.
Choć jest jeszcze i strach.

***

__________
* cytat zawarty w książce Dana Simmonsa "Pieśń bogini Kali" w tłumaczeniu Jana Zakrzewskiego i Ewy Krasnodębskiej
** gdyby ktoś nie wiedział, to taki rodzaj toaletki z bardzo dużym stojącym lustrem

***

Powrót do rzeczywistości był bolesny. Głowa straszliwie bolała, a otwarcie oczu wydawało się zadaniem ponad siły. Hermiona nawet nie próbowała tego zrobić.
Gdzieś nad nią niewyraźnie rozbrzmiewały rozdrażnione głosy. Ktoś się kłócił; często padało jej imię. Z jękiem przewróciła się na bok. W tym momencie rozmowa (a raczej sprzeczka) ucichła.

- Co z nią? - w pytaniu słyszało się źle skrywany niepokój.
- Dochodzi do siebie, Potter. Nie zauważyłeś? - sarkastycznie odpowiedział drugi głos - chłodny i pełen wyższości.
- Zamknij się.
- Za kogo ty się masz, żeby mi zamykać usta?
- Malfoy, ty…
- Zamknijcie się obaj - burknęła na wpół przytomna Hermiona.

Ktoś zaśmiał się cicho.

- Jak zawsze urocza, Granger!

Nie zwracając uwagi na przeklętego arystokratę, Harry nachylił się nad leżącą na kanapie kobietą.

- Hermiono, jak się czujesz? - zapytał z trwogą.

W odpowiedzi wymamrotała coś niezrozumiałego i odwróciła głowę.

- Będzie żyła - obojętnie stwierdził Draco.

Auror wyprostował się i zmierzył go morderczym wzrokiem.

- To ty jesteś temu winien! - krzyknął. - Gdyby nie twoja nagła potrzeba kupienia papierosów, zdążylibyśmy zanim ją uderzył!
- Przestań histeryzować, Potter - znudzonym tonem odrzekł Malfoy. - Nic złego się jej nie stało. Za to jego nie udało się nam złapać, choć strzelałeś z tej swojej koszmarnej maszynki. Są takie chwile, kiedy nienawidzę aportacji!

Nie słuchając go, Potter przyklęknął koło sofy, na której leżała Hermiona. Kobieta nie ruszała się i tylko lekko drżące rzęsy zdradzały, że już jest przytomna. Nagle otworzyła oczy - Harry aż odskoczył; nie spodziewał się tego.

- Gdzie jestem? - zapytała czystym głosem.

Harry wstał, obdarzył morderczym wzrokiem podśmiewającego się Draco i odpowiedział:

- Jesteśmy w Malfoy Manor. Ten sukinsyn uderzył cię w głowę rękojeścią athame i uciekł, a ty straciłaś przytomność. Malfoy zaproponował, żebyśmy udali się do jego domu...

Pomagając sobie rękami, Hermiona podniosła się i opuściła nogi na podłogę. Ominęła Harry'ego wzrokiem i skupiła się na Draco Malfoyu. Ten siedział w rzeźbionym drewnianym fotelu z wysokim oparciem, założył nogę na nogę i niewzruszenie palił papierosa. Całkowicie ignorował gniewne spojrzenie Granger.

- Dlaczego właśnie tutaj? - kobieta zadała pytanie przyjacielowi, lecz nie spuszczała wzroku z arystokraty. - I dlaczego on?
- No... Rozumiesz... Eee... - Harry próbował zyskać trochę czasu i z nadzieją spojrzał na Draco. Zupełnie nie miał ochoty tłumaczyć się przed złą Hermioną.

Malfoy odchrząknął cicho i pospieszył mu z odsieczą:

- To banalnie proste, Granger. Przed waszym przybyciem Pansy zabrała notatkę ze stygnącego ciała Sheili i oddała ją mnie...
- Domyślałam się, że tak mogło się stać.
- ...ponieważ pomyślała, że tekst notatki wskazuje na mnie, jako przypuszczalnego mordercę Sheili.
- A nie wskazuje?
- Wskazuje.

Zszokowana Hermiona spojrzała najpierw na niego, później na Pottera.

- Hermiono... - Harry próbował wszystko wyjaśnić, lecz nie dała mu powiedzieć ani słowa więcej.
- Wychodzimy. Natychmiast. - oświadczyła kategorycznie i gwałtownie wstała z sofy, lecz w tym momencie zachwiała się. Musiała chwycić za abażur stojącej na podłodze lampy, by nie upaść.
- Wszystko w porządku? - Potter zareagował błyskawicznie i podtrzymał przyjaciółkę. Malfoy nawet nie kiwnął palcem, zajęty obojętnym wypuszczaniem idealnych kółeczek dymu.

On jest zbyt idealny, nieoczekiwanie pomyślała Hermiona, znów wbrew woli, wracając wzrokiem do postaci w fotelu. Jak bohater pięknego filmu, jednego z tych, które zarabiają miliony, lecz nigdy nie zdobywają Oscara. Wszystko w nim było doskonałe - rysy twarzy, maniery, każdy gest, tembr głosu. To, w jaki sposób trzymał papierosa między palcami i delikatnie nimi ruszał, by strząsnąć popiół, jak otwierał usta wypuszczając dym, jak jasna grzywka opadała na jego czoło... Cały był żywym obrazem, nie dającym się urzeczywistnić marzeniem, które raczył ożywić nieznany stwórca. Hermiona potrząsnęła głową, napominając siebie, że Draco Malfoy to tylko duch odchodzącej epoki. Czas jego i jemu podobnych już minął. I, jeśli Merlin pozwoli, już nigdy nie wróci.

Draco przerwał ciszę:

- Pozwól mi dokończyć, Granger. Oddałem notatkę Potterowi, a akurat wasz czarodziej-patolog raczył opowiedzieć rozdzierającą duszę historię o swoim bracie...

Szybko przekazał Hermionie wszystko, co poprzedziło jej omdlenie. I dopóki docierały do niej usłyszane fakty, dodał:

- Jesteś mądrą dziewczynką, Granger. Pomyśl więc: Dennis Creevey, jeśli to rzeczywiście on, nie zostawi cię w spokoju. Możesz być pewna, że będzie starał się dokończyć to, co zaczął. Dlatego, najmądrzejsze co teraz możesz zrobić, to zostać tutaj, w moim domu.
- Ale...
- Masz lepszy pomysł? U Pottera znajdzie cię od razu, to samo dotyczy pozostałych twoich przyjaciół, jeśli ich, oczywiście, masz. Czyżbyś ukrywała przed całym światem tajemniczego kochanka?...

Poczuła, jak rumieniec zalewa jej twarz. Pyszałkowaty, zadufany w sobie sukinsyn! Jednak nie zdążyła mu godnie odpowiedzieć.

- Tak też myślałem. - Malfoy z zadowoleniem kiwnął głową i wstał, przeciągając swoje zwinne ciało. Czasami przypominał wielkiego kota. - Problem rozwiązany.

To był jeden z tych rzadkich przypadków w jej życiu, kiedy Hermiona czuła, że traci kontrolę nad sytuacją. Nie można było powiedzieć, że jej się to podoba, lecz musiała przyznać, że Draco Malfoy miał rację. Londyn nie był dla niej bezpieczny, a Malfoy Manor jest ostatnim miejscem, w którym będą jej szukać. Uśmiechnęła się i poprawiła sama siebie: tutaj jej w ogóle nie będą szukać.

- Dam sobie radę sama - burknęła, kapitulując.
- Tak, właśnie widzieliśmy - odpowiedział jej jadowicie, gasząc niedopałek w popielniczce. - Wezwać magomedyka?

Nie wiedziała, czy to spokojne pytanie miało ją obrazić, więc na wszelki wypadek pokręciła głową.

Harry uroczyście przyrzekł Hermionie, że będzie ją informował o wszystkim na bieżąco, nie odsunie jej od śledztwa i w razie konieczności stłucze mordę Malfoyowi. Hermiona oddała mu rękawiczkę, którą, jak się okazało, wciąż ściskała w ręce. Przed jej wzrokiem nie ukrył się dziwny grymas, który na chwilę pojawił się na twarzy Draco, gdy zobaczył rękawiczkę, lecz nie zwróciła na to szczególnej uwagi. W końcu Harry ich pożegnał, a kobieta została sam na sam ze swoim byłym wrogiem.
Jak to możliwe, że ona, tak rozsądna i przestrzegająca reguł, znalazła się w takiej sytuacji?

***

Zegar wiszący na ścianie wybił północ. Harry sięgnął po szklankę z ognistą whisky i pociągnął łyk.
Nie pomogło.
Przed nim na stole leżały czarodziejskie fotografie z obu miejsc zbrodni i rękawiczka. Nieustannie się w nie wpatrywał, lecz nie odkrył niczego nowego. Nie zmieniało to faktu, że nie mógł się pozbyć dziwnego, natrętnego uczucia, że coś tu jest nie tak. Historia z Dennisem Creeveyem wydawała mu się odrobinę naciągana. Do tego Malfoy, który bez wątpienia wiedział więcej niż tylko to, czym się z nimi podzielił... Harry potarł zmęczone oczy i westchnął. Sprawa komplikowała się coraz bardziej.
Jeszcze ta rękawiczka. Miał wrażenie, że już gdzieś ją widział. Zmiął ją w rękach, rozprostował i znów zaczął się w nią wpatrywać. Czarna, z prawdziwej smoczej skóry. Para takich kosztuje maleńką fortunę. Skąd Creevey miał takie pieniądze?...
Coś tu nie pasowało.
Thomas Becker. Mugolskiego pochodzenia. Lat 20, absolwent Hogwartu. Student-magomedyk. Nie brał udziału w wojnie. Brak związku z Dennisem Creeveyem.
Sheila Creadora Lestrange. Czystej krwi. Lat 23, absolwentka Durmstrangu. Podejrzewana o służenie Voldemortowi, oczyszczona z zarzutów. Kochanka Colina Creeveya. Możliwy związek z Dennisem Creeveyem.
Możliwy. Ale jaki? Po co Dennis miałby mordować ukochaną swojego brata? Nawet rytualne zabójstwa mają określony schemat, jakiś sens, choćby nawet nie poddawał się on zwyczajnej logice.
I co ma do tego Hermiona?... Czy chciał ją usunąć dlatego, że za bardzo zbliżyła się do rozwiązania tej tajemnicy? Nie, to głupie, jeśliby się czegoś dowiedziała, powiedziałaby mu natychmiast... A jeśli to było coś nieznaczącego? Jakiś szczegół, na który nie zwróciła wtedy większej uwagi?
Potter jęknął ze złości. Mógł tak siedzieć i gdybać przez całą noc, zupełnie nie zbliżając się do rozwiązania. Coś tu było bardzo nie tak, a on wciąż nie odkrył co dokładnie i to doprowadzało go do szaleństwa. Rano będzie musiał porozmawiać z Hermioną. Możliwe, że ona coś sobie przypomni, czy zrozumie... W końcu jest mistrzynią logicznego myślenia. Posiedzi, przeanalizuje i, być może, dojdzie do jakichś wniosków. Harry znów spojrzał na stół.
Z czarodziejskiej fotografii ślepo patrzyły martwe oczy Sheili Lestrange. Dlaczego, u diabła, nikt ich nie zamknął przed zrobieniem tego zdjęcia?!
Potter jednym gwałtownym ruchem wlał w siebie zawartość szklanki i bezzwłocznie napełnił ją ponownie. Wypił. Myśli zaczęły się lekko plątać, splatając się w takie precle, że sam się temu dziwił. Imiona i twarze mieszały mu się przed oczami. Zrzucił lewą ręką fotografie ze stołu. Z cichym szelestem upadły na podłogę.

***

Dlaczego ty mnie... nam pomagasz?...

Z rękami złożonymi na kolanach Hermiona w napięciu czekała na odpowiedź. Stał do niej tyłem; oglądał czyjś portret wiszący nad kominkiem. Nie odwracając się, odrzekł:

- Dlatego, że to dla mnie korzystne.

Po krótkiej chwili dodał z jadem w głosie:

- W tym momencie.
- Och, ani przez moment nie wątpiłam, że nie robisz tego w porywie dobrej woli.
- Cieszę się, że cię nie rozczarowałem, moja droga.
- Nie mów do mnie „moja droga”. Co masz na myśli, mówiąc, że to dla ciebie korzystne?

W tym momencie Malfoy odwrócił się i spojrzał na nią. Jego wzrok był dokładnie taki, jak wtedy, w deszczu na schodach Covent Garden - gorący i przenikliwy, wywołujący dreszcze.

- Tego akurat, moja droga, nie musisz wiedzieć - szepnął takim tonem, żeby od razu stało się jasne, że „korzyść” dotyczy jej samej.

Mimo tego, że wiedziała, iż on żartuje w ten sposób, stara się ją podrażnić, postawić w niezręcznej sytuacji, coś ścisnęło jej żołądek, jakby w przeczuciu czegoś szczególnie niezwykłego. Z ciężkim westchnieniem wstała z sofy i podeszła do Draco tak blisko, że gdyby tylko chciała, mogłaby wyciągnąć rękę i go dotknąć. Oczywiście, nie miała na coś takiego najmniejszej ochoty.

- Daruj sobie te aluzje, Malfoy - powiedziała ostro. - Lepiej mi pokaż, gdzie będę nocować.

Mężczyzna uśmiechnął się i widać było, że ma ochotę powiedzieć coś, jeśli nie wprost nieprzystojnego, to przynajmniej z nieprzyzwoitym podtekstem, gdy w salonie pojawiła się kolejna bohaterka opowieści.
Była to Pansy Parkinson w sukience z kwiecistej satyny. Nie zapukała do pokoju i teraz zamarła na progu, na widok tego, co zobaczyła. Jednak bardzo szybko przyszła do siebie.

- Draco, mój miły, mamy gości!... - Jej głos był śpiewny i bardzo, bardzo słodki. Zręcznie chwyciła Malfoya pod ramię. - Dlaczego od razu mnie nie zawołałeś?

Hermiona skrzywiła się - tak nieprzyjemny był dla niej ten widok. Spojrzała na Draco, a ten coraz mocniej przytulał Pansy, przy czym nie spuszczał wzroku z Hermiony - wiedział, drań, doskonale wiedział, że się jej to nie podoba!...

- Gdzie. Ja. Będę. Spać? - zapytała, z trudem tłumiąc złość i starannie akcentując każde słowo.
- Polli cię odprowadzi, Granger - odpowiedział, jak gdyby nigdy nic. - Do Bzowej komnaty.

Gdy tylko aurorka wyszła z salonu, Malfoy wyswobodził się z objęć Parkinson i podszedł do okna.

- Co to wszystko znaczy? - Pansy niecierpliwie postukiwała wachlarzem po podłokietniku fotela. - Co to stworzonko tu robi?
- Nie mam obowiązku tłumaczyć się przed tobą - odparował Draco. - To nie jest po prostu moja zachcianka. Być może, z pomocą Granger, będę mógł złapać mordercę Sheili.
- Wykorzystasz ją jako przynętę?
- Jeśli będzie trzeba, zrobię to.

12 listopada 2003 roku, środa - początek

"Вокруг старой башни я кружу и кружу уже тысячу лет…"
„Wokół starożytnej wieży… krążę lat tysiąc.”
Rainier Maria Rilke*

Blade poranne światło zalewało milczące figury zastygłe wokół świeżo wykopanego grobu. Dwóch podobnych do siebie jak dwie krople wody pracowników magicznego domu pogrzebowego „Post Mortem” stało po jego obu stronach. Z wyciągniętymi różdżkami utrzymywali w powietrzu trumnę z pięknego wiśniowego drewna. Stary kapłan w czarnej sutannie monotonnie wymawiał słowa modlitwy za zmarłych, wpatrując się w otwartą Biblię. Padał paskudny kapuśniaczek.
Mężczyźni byli ubrani w jednakowe czarne płaszcze, w jednej ręce - laska, w drugiej - cylinder. Kobiety w sukniach i kapelusikach, czarnych woalkach ukrywających twarze, koronkowych rękawiczkach na palcach ściskających kościane rączki parasoli.
Chłodno.
Cicho. Żadnego marsza żałobnego, żadnych mów pożegnalnych - tylko ciche słowa księdza niosą się daleko po pustym o tak wczesnej godzinie cmentarzu.

- …Panie Boże, dzięki twojemu miłosierdziu, żyjący w wierze znajdują wieczny pokój. Błogosław ten grób i przyślij swych aniołów, by go strzegli. Gdy pochowamy ciało Sheili Creadory Lestrange, przyjmij jej duszę do siebie i pozwól jej radować się na wieki w gronie twoich świętych. Prosimy cię o to Panie, przez Twego Syna, Jezusa Chrystusa. Amen.

Dwóch bliźniaków z domu pogrzebowego starannie wyreżyserowanymi ruchami różdżek zaczęło opuszczać trumnę do grobu.
Żadnych szlochów czy załamywania rąk. Wszystko bardzo godnie i zwyczajnie. Lecz efektownie - jak scena z filmu. Grzebią Sheilę Creadorę Lestrange, jakby pili kawę. Umarła, to umarła. Każdego to czeka. Ot, wypije się „Chateau Latour” z piwniczki Lestrange'ów za spokój jej duszy i to wszystko.
Jeśli komuś rzeczywiście jest jej szkoda, to tego po sobie nie pokaże nawet pod groźbą śmierci. Przecież pokazanie emocji to szczyt nieprzyzwoitości. I brak szacunku dla zmarłej.
Lecz chyba nikt tak naprawdę nie żałuje córki dumnej Bellatrix. Dzieci śmierciożerców nie znają takich uczuć. Nikt ich tego nie nauczył. Jedyne, co oni w tym momencie czują, to żądza zemsty. I to jest słuszne. To jest dopuszczalne.
To jest zrozumiałe.
I wszyscy wiedzą, na kim spoczywa obowiązek wyrwania oka mordercy Sheili Creadory Lestrange.
W myśl niepisanego prawa krwi i władzy.

Draco Malfoy podszedł do krawędzi grobu i rzucił na trumnę pierwszą garść lekko wilgotnej ziemi. Odszedł, ustępując miejsca następnemu, z obrzydzeniem wytarł dłonie jedwabną chusteczką. On także nie czuł specjalnego żalu po śmierci Sheili - palony przez nią narkotyk i tak by ją zabił w ciągu jakichś dwóch-trzech lat. Niestety, drogo przychodzi płacić za własne słabości.
Draco sam zdecydował o tym, żeby pochować Sheilę na rodzinnym cmentarzu Malfoyów. Ich pokrewieństwo, choć dość odległe, pozwalało mu na to. Przynajmniej miejsce spoczynku jednej z Lestrange'ów zostanie nietknięte, kiedy dyszące pazernością potwory z Ministerstwa położą swoje łapy na Lestrange Manor. Malfoy ledwo powstrzymał rwący się na zewnątrz jęk złości.
Pansy Parkinson cicho podeszła do niego, dotknęła dłonią ramienia. Pokręcił głową, pokazując, że wszystko jest w porządku.
I rzeczywiście, wszystko było w porządku.

- Co z Zabinim? - półgłosem zapytał Draco, gdy znacznie oddalili się od grupy żałobników.
- Powoli dochodzi do siebie - cicho odpowiedziała Pansy. - W jaki sposób chcesz go ukryć przed Granger?
- Jego sypialnia znajduje się w starym skrzydle; na wejście do niego są nałożone takie zaklęcia ochronne, że nawet nasza była kujonka nie da im rady. Jeśli, oczywiście, nogi ją tam zaniosą.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz. To wszystko jest bardzo ryzykowne.
- Czym jest życie bez ryzyka?…

Obserwowali z daleka, jak pracownicy domu pogrzebowego kilkoma ruchami różdżek podnieśli grudy lekko poddającej się ziemi i wrzucili je do grobu, przykrywając polerowane drewno trumny. Jeszcze kilka łacińskich słów, gwałtowny ruch różdżki i ziemia uformowała się sama, przyjmując na siebie kamienny nagrobek: marmurową płytę z rozpościerającym nad nią skrzydła aniołem.
Powoli ludzie zaczęli się rozchodzić. Arystokraci rozsiadali się w powozach, na koniach i w innych magicznych środkach transportu, żeby udać się w swoje oddalone od stolicy rodowe siedziby. Oni jeszcze wrócą do Malfoy Manor, by godnie uczcić pamięć zmarłej, lecz nastąpi to dopiero wieczorem.
Draco poczekał, aż wszyscy odjadą, a Pansy oddali się w kierunku czerniejącego za jego plecami budynku i dopiero wtedy pozwolił sobie podejść do nagrobka.

„Sheila Creadora Lestrange
1980-2003
Dieu aye merci de son ami”**

Nagle głośno zakrzyczała kawka. Mocno pachniało ziemią.

- Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz… - wyszeptał Draco Malfoy, a milczenie tego listopadowego poranka było mu odpowiedzią. Po czym odwrócił się, chcąc wrócić do zamku, lecz zamarł w połowie drogi: za nim, na wysypanej żwirem dróżce, stała Hermiona Granger. I patrzyła.
- Podziwiasz, Granger?

***

- Tak. Tak. Nie. Gówno mnie obchodzi, jak to zrobicie. Coś przecież powinno być zapisane w Magicznym Urzędzie Celnym? Za co oni wam tam płacą?… Co?! Słuchaj, kretynie, tutaj, po Londynie szlaja się seryjny morderca i jeśli natychmiast nie przyślesz mi sową pełnej listy czarodziejów przybyłych do Anglii w ciągu zeszłego miesiąca, to… Bardzo dobrze. Czekam.

Harry starannie odłożył słuchawkę magicznego telefonu, choć, tak naprawdę, miał ochotę rzucić tym nowomodnym aparatem o ścianę. Sprawa nie chciała ruszyć z martwego punktu, a czas uciekał. Po tym, jak nie udało mu się z Hermioną, morderca mógł poszukać sobie następnej ofiary i diabli wiedzą, czy nie czai się właśnie na kogoś w plątaninie londyńskich zaułków?…

Do gabinetu bez pukania wszedł, widocznie kulejąc, Alastor Moody. Jego twarz była mroczniejsza niż zwykle, czarodziejskie oko kręciło się z niewiarygodną prędkością, zdradzając ogromne napięcie starego aurora. Bez jednego słowa przywitania auror oparł laskę o ścianę i usiadł przy biurku Harry'ego.

- Jakiś czas temu - zaczął ochrypłym, od dawna zniszczonym głosem, wpijając się wzrokiem w twarz Pottera - popełniono u nas prawdziwe przestępstwo. Jedno z tych, o których jeszcze długo będą się rozpisywać gazety, o których szeptem opowiada się przyjaciołom nad kufelkiem piwa w knajpach w długie zimowe wieczory, którym wszyscy będą się zachwycać i straszyć, mieszając prawdę z wymysłami… - Przez chwilę bębnił palcami po blacie, po czym dodał: - Przestępstwo stulecia.

W gabinecie zawisło ciężkie milczenie.

- Co pan ma na myśli, Moody? - zapytał Harry po minucie milczenia.
- Co mam na myśli? - wysyczał Szalonooki, kładąc łokcie na biurku i nachylając w kierunku Pottera. - Co mam na myśli?! Na myśli mam to, Potter, że razem z Granger gówno robicie, nie jesteście ani o krok bliżej rozwiązania sprawy, a jeśli Aurorat dopuści do jeszcze jednego morderstwa, Minister obedrze nas ze skóry i wywali na zbity pysk! Rozumiesz teraz, co mam na myśli, chłopcze?!

Alastor zerwał się z krzesła i chwycił swoją laskę.

- Nie mogę dopuścić do tego, żeby stracono do nas zaufanie, Potter - wysyczał. - Prasa już i tak jeździ po nas jak po łysej kobyle. Szukaj Dennisa Creeveya. On jest „nielegalny”. Połaź po slumsach magicznego Londynu, tam, gdzie żyją wyrzutki społeczeństwa. Masz dwie doby. Więcej czasu, niestety, nie mogę ci dać. I jeszcze jedno… Słyszałem, że spiknąłeś się z Draco Malfoyem, Potter… Mam szczerą nadzieję, że to paskudne plotki.

Szurając butami Alastor Moody skierował się do drzwi. Wychodząc, odwrócił się:

- Za dwie doby znów zapłoną stosy, Harry… Lepiej, żebyś miał kogo rzucić w ogień. W innym wypadku, Ministerstwo samo wybierze, wiesz?…

I wyszedł. Harry ślepo wgapiał się w zamknięte drzwi.

- Diabli by to wzięli! - wyrwało mu się w przytłaczającej ciszy.

***

- Wypadałoby zawiadomić Colina o pogrzebie.

Jej absolutnie rzeczowy ton działał mu na nerwy. A na świecie było mało rzeczy, które mogły wyprowadzić go z równowagi. Niestety, Hermiona Granger się do nich zaliczała.

- Za to tobie nie wypada mówić mi, co powinienem robić, a czego nie.

Nie patrząc w jej stronę ominął ją, kierując się do zamku. Sądząc po skrzypieniu żwiru za jego plecami, poszła za nim.

- Po jaką cholerę w ogóle wychodziłaś z domu? - gwałtownie zapytał Malfoy, nie obracając się do niej. - Czyżbyś nie rozumiała, że gdyby zobaczył cię tu ktoś z naszych…
- Rozumiem - przerwała mu Hermiona, starając się za nim nadążyć - i nikt mnie nie widział. Przyszłam dopiero wtedy, kiedy wszyscy już odjechali. Zobaczyłam ciebie…

Zamilkła, a on nie miał najmniejszej ochoty na rozmowę.

To był mroczny dzień. Listopad rozlewał się po niebie malując je na kolor popiołu, był nieprzyjemnie wilgotny, ziemia powoli zamieniała się w brudne błoto. Wydawało się, że cały świat pogrążył się w żałobie po Sheili Creadorze Lestrange, choć była ona tylko zwyczajnym człowiekiem. A może była to żałoba po odchodzącej epoce?…

- Przyjmij moje… kondolencje, Malfoy. - W jej głosie słychać było, jak wiele kosztowało ją wymówienie tych kilku prostych słów.

Draco nagle odwrócił się i stanął z nią twarzą w twarz. Hermiona ledwie zdążyła się zatrzymać, by się z nim nie zderzyć.

- Co mam niby zrobić z twoimi kondolencjami? - zapytał jadowicie. - Daruj sobie fałszywe współczucie, Granger. Obawiam się, że nie jestem w stanie ci podziękować.
- Czy ty w ogóle jesteś w stanie nie przyjmować wszystkiego jak zniewagi? - zdenerwowała się. - Nie znałam Sheili, lecz rzeczywiście jest mi przykro, że umarła, tak, jak byłoby mi przykro na wieść o śmierci dowolnego innego…
- …zwierzęcia? - dokończył, przerywając jej. - O, tak, oczywiście, przecież jesteś wzorową Gryfonką! Szlachetna dusza, wybacz grzechy swojemu wrogowi i tym podobne bzdury. I, rzeczywiście, jest ci przykro z powodu Sheili, jak byłoby ci przykro z powodu, powiedzmy, martwego pieska czy ptaszka, nieprawdaż? Lecz, moja droga, choćby nie wiadomo jak bardzo byłoby ci przykro, mojej kuzynce już to nie pomoże. Ona jest martwa, a cała czarodziejska Anglia świętuje, bo jest nas o jednego mniej. Ty także w głębi duszy się z tego cieszysz.
- Nie - kobieta pokręciła głową, lecz Malfoy zdawał się tego nie słyszeć i nie widzieć, pogrążony w swojej odwiecznej nienawiści.
- Nasz czas się kończy - wyszeptał, patrząc przez nią, jakby jej nie dostrzegał - odchodzi i już nigdy nie powróci. Cokolwiek by się nie stało, w przyszłości już nigdy nie będzie jak wcześniej. Nie ma dla nas miejsca w waszym nowym świecie. Dławi mnie jego praworządność i idealność na pokaz. Wszystko skończy się bardzo szybko… A skończy się źle. Dla kogo? Nie wiem. Jeszcze nie wiem.

Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i z rękami w kieszeniach spodni poszedł w stronę zamku. Hermiona nie odważyła się pójść za nim.

Stała samotnie na żwirowej ścieżce, patrząc w ślad za oddalającym się jasnowłosym mężczyzną, a listopadowy wiatr wył i płakał między nagrobkami, szarpał jej włosy, rzucając kosmyki w twarz.

***

Tego poranka jak na złość trzęsła się jak w gorączce, co zwiastowało kolejny atak. Neville Longbottom, rzecz jasna, nie przeoczył tego i teraz cicho robił jej wyrzuty za zbytnią ekscytację, która bez cienia wątpliwości była odpowiedzialna za pogorszenie jej stanu. Madame Malkin prawie płakała ze wzburzenia, jednak Luna uważała, że Neville przesadza. Jakie to niby podniety burzyły jej spokojne życie? Longbottom tylko rozkładał ręce w odpowiedzi.

- Luno, nie denerwuj się - mówił uspokajającym tonem. - To chwilowe problemy. Dasz sobie z nimi radę. Tylko pamiętaj, żeby zawołać madame Malkin, kiedy poczujesz, że nadchodzi atak!

Ataki. Jej przekleństwo. Nikt nie wiedział, co to tak naprawdę jest, a ona nie miała zamiaru nikomu o tym opowiadać. To było zbyt straszne. Lepiej żeby Neville i madame Malkin uważali to za zwykłe omdlenia. Tak było bezpieczniej.
Tym bardziej, że zaczęło się to stosunkowo niedawno; jakieś dwa tygodnie temu. Dużo trudu kosztowało ją uproszenie madame Malkin, by nie opowiadała o tych atakach Harry'emu. On i bez tego ma dużo na głowie - chociażby te morderstwa.
Jak zwykle, gdy pomyślała o nich, zabolała ją głowa. Skrzywiła się i zaczęła masować skronie. Ten tydzień wlókł się jak zagęszczone mleko na krawędzi łyżki. Luna już nie miała sił liczyć dni do poniedziałku. Była tak słaba, że nie miała sił dojść sama nawet do łazienki. Lecz kiedy przyjdzie Harry - wszystko się zmieni.

- Nie denerwuj się każdym drobiazgiem - pouczał ją w tym czasie Neville - nie nadużywaj kofeiny, nie wychodź na balkon, nie odmawiaj leczniczego eliksiru, nie…
- A oddychać mogę? - z lekkim rozdrażnieniem przerwała mu niekończący się potok zakazów.

Ku swojemu zdziwieniu poczuła, jak jego ciepła ręka pogładziła ją po głowie.

- Możesz - usłyszała jego smutny szept. - Nawet musisz…

Trochę później, po skończonym badaniu, Neville wraz z madame Malkin wyszli z pokoju Luny. W salonie doktor odwrócił się do kobiety, ciężko westchnął, a następnie zaczął mówić:
- Jej stan pogarsza się z dnia na dzień, a ja, niestety, nie mam pojęcia dlaczego. Jak gdyby coś zjadało ją od środka, powoli a skutecznie wysysało siły. Spotkam się z Harrym i poproszę go, żeby częściej ją odwiedzał - jego wizyty bardzo dobrze wpływają na jej zdrowie.
- Co możemy zrobić? - z rozpaczą wyszeptała madame Malkin.

Neville obrzucił ją mrocznym spojrzeniem.

- Modlić się - odpowiedział głucho.

***

Zamek sprawiał wrażenie opuszczonego, a korytarze zbyt długich i zakurzonych. Liczne drzwi nie otwierały się, na zawsze zamknięte jakimiś wymyślnymi zaklęciami. Wszędzie, poza centralną częścią, królowało zaniedbanie - nie rzucało się bardzo w oczy, ale było widać, że już od dawna nikt tu nie mieszka. Hulał zimny wiatr, wpychając pod ubranie swoje gładkie chłodne palce.
Hermiona nie rozumiała, jak Draco Malfoy mógł mieszkać kompletnie sam w tym gigantycznym zimnym budynku. No, nie licząc rzadkich gości, w stylu Pansy Parkinson.
Przy okazji Parkinson - by uniknąć wrogich spojrzeń arystokratki, Hermiona celowo zjadła śniadanie w kuchni. Pod czujną obserwacją Pansy nie była w stanie przełknąć ani kęsa. Malfoya, po tym przypadkowym spotkaniu na cmentarzu, już więcej nie widziała i teraz robiła sobie wyrzuty za to, że w ogóle tam poszła.
Harry nie dawał znaku życia. Hermiona wściekała się, lecz nie miała innego wyjścia - musiała czekać. Pozostawiona sama sobie, postanowiła pozwiedzać zamek. Na szczęście było to bardzo czasochłonne zajęcie.
Jednak praktycznie nie dostrzegała niczego wokół. Wszystkie jej myśli były zajęte wczorajszym napadem. Nie mogła nie wspominać, jak jego ręce zacisnęły się na jej szyi, nie mogła zapomnieć zapachu drogiej skóry i brzmienia jego głosu, nie mogła… O Boże. Być może popełniła błąd, wybierając taką pracę.
Nie. Jej praca była jej życiem. Wystarczy ją usunąć, a nie pozostanie nic. Poza tym, będąc aurorem miała w końcu możliwość coś robić, zmieniać coś na lepsze. Chodziło nie tylko o psychiczne zadowolenie płynące z rozwikłania kolejnej sprawy, a raczej o uczucie zwycięstwa i triumfu sprawiedliwości. W końcu miała na coś wpływ.
Lecz tym razem czuła się bezsilna, a Hermiona Granger bardzo nie lubiła tego uczucia. Jeszcze bardziej nie podobało się jej to, że kapryśny los znów zetknął ją z Draco Malfoyem.
Nie, żeby całkiem nie myślała o nim przez te wszystkie lata. Kilka razy spotkali się na oficjalnych bankietach w Ministerstwie, gdzie wszyscy uprzejmie unikali go jakby był zadżumiony, lecz te spotkania ograniczały się zwykle do powitania i kilku zdań. Ale każde takie przypadkowe spotkanie na długo zapadało w jej pamięć. Po nocach miotała się w pościeli, starając się wyrzucić z głowy nienawistny obraz byłego Ślizgona.
Lata minęły od ukończenia szkoły, lecz stosunki między nimi nie straciły nic z dawnej ostrości, pojęła Hermiona z nagłą złością. Każde jej zetknięcie się z nim zostawiało na ustach posmak pieprzu i czekolady i to odczucie nijak nie chciało minąć. Cóż takiego robił z nią ten dziwny człowiek, jej były wróg i kolega ze szkoły?…
Uśmiechnęła się gorzko. Cokolwiek by się z nią nie działo, nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Byłoby dziwne, gdyby miało. On widzi w niej tylko przeszkodę… i, być może, stopień do osiągnięcia jakiegoś swojego, na razie jeszcze niezrozumiałego dla niej, celu. W innym wypadku, po cóż miałby ją namawiać do pozostania w Malfoy Manor? Wyraźnie nie chodziło tu o chęć nasycenia się jej „cudowną” obecnością.
Hermiona poczuła nieprzyjemny chłód w sercu. Do czego dąży Draco Malfoy? I jak bardzo jest to z nią związane?
Musi nad tym pomyśleć.
W każdym razie, lepiej myśleć o tym, niż idiotycznie zastanawiać się jakiej wody kolońskiej używa, skoro ona czuje jej zapach nawet tutaj, w tych mrocznych korytarzach, a od ich ostatniego spotkania minęło ładne kilka godzin.
Zatopiona w myślach Hermiona nie zauważyła kiedy doszła do ogromnych, sięgających sufitu drzwi bogato inkrustowanych drogocennymi kamieniami. Zamierając z zachwytu, dotknęła ich, a one, ku jej ogromnemu zdziwieniu, otworzyły się, ukazując…

- Biblioteka! - krzyknęła Hermiona, nie będąc w stanie objąć wzrokiem całej tej książkowej wspaniałości, ponieważ biblioteka Malfoyów była największym i najcenniejszym zbiorem literatury w całym magicznym świecie.

Jaką fortunę kosztował każdy z tych poniszczonych tomów, ile czasu zajęły poszukiwania każdego z tych unikatów, ile łez było wylanych nad każdą z tych skórzanych opraw, ile losów było zniszczonych, iloma śmierciami trzeba było zapłacić za każdy nowy tytuł w olbrzymim katalogu?... Ta nieopanowana żądza do kolekcjonowania ksiąg narodziła się w niewyobrażalnie dalekiej przeszłości, w duszy pierwszego Malfoya, kiedy ten siedział przy niestarannie ociosanej ławce w jednej z najbiedniejszych szkół Lutecji, miasta znanego teraz pod znamienitą nazwą Paryż. A tradycję należy szanować. I każdy nowy Malfoy, gdy tylko nabywał prawa do spadku, uważał za swój obowiązek dodać do kolekcji kilka ksiąg zroszonych krwią przesadnie pazernych bukinistów.
Hermiona głęboko odetchnęła i weszła w tą najświętszą z świętości dynastii Malfoyów.
Znajome obrazy, prześladujące ją od wczoraj, w końcu złożyły się w całość. I przypomniała sobie, choć od tej pory minęło już wiele lat.
Teraz Hermiona Granger już wiedziała czego szukać.
__________
* cytat zawarty w książce Roberta Jamesa Wallera „Co się wydarzyło w Madison County” w przekładzie Jacka Manickiego i Władysława Masiulanisa
** "Boże zmiłuj się nad jej duszą" (fr.)

***

Ze spisu niedawno przybyłych do magicznej Anglii, tak, jak się tego spodziewał, Harry nie dowiedział się niczego nowego. Czuł, że zaczyna z niewłaściwego końca, że przeoczył coś ważnego… Powinien skontaktować się z Hermioną, lecz chciał, by odpoczęła po wczorajszym wstrząsie. Zresztą wątpił, żeby mogła powiedzieć mu coś, o czym jeszcze nie wiedział…

Moody miał rację. Miał rację nawet w tym, czego nie powiedział wprost, a kazał domyślać się między wierszami.
Ministerstwo nie dopuści do tego, by jeszcze jedno morderstwo pozostało bez kary. W społeczeństwie czarodziejów niezadowolenie wzrasta coraz szybciej… I będzie potrzebny kozioł ofiarny.
Harry domyślał się, kto tym kozłem będzie. Nie on sam, to oczywiste. On dostanie naganę i na tym koniec. Aureola sławy chroni go nie gorzej niż pamiętne zaklęcie matczynej miłości. Prawie na pewno będzie to któryś z „wyrzutków”…
Któryś z czarodziei czystej krwi. Oczywiście! I wygodnie, i z korzyścią. Chwycą dwie sroki za ogon: ludzie będą wiedzieć, kogo nienawidzić, a Ministerstwo położy łapy na jeszcze jednym ogromnym majątku i tysiącach akrów ziemi. Idealne wyjście z sytuacji.

Domyślenie się, kogo wybiorą, nie stanowiło żadnego problemu. Nie bez przyczyny Moody wspomniał o Malfoyu… Tym samym złapią i trzecią srokę: w jego osobie zlikwidują zagrożenie powtórzenia się wojny, bez niego czystokrwiści to tylko banda przegranych. Oni nie podniosą się po takim ciosie. Łatwo zrozumieć, że Ministerstwo za żadne skarby nie przegapi takiej możliwości - raz na zawsze rozprawić się z niedobitkami arystokracji. Za bardzo się bali i zbyt straszne było ich przestępstwo: przegrali wojnę. I przeżyli. Draco Malfoy był rdzeniem, którego nie udało się złamać, choć Ministerstwo bardzo się starało. Jednoczył ich, trzymał razem, przywiązywał ich do siebie. Praktycznie stworzył państwo w państwie. Swoje własne królestwo, wciąż jeszcze żyjące według dziwnych praw czystej krwi. Rok za rokiem Ministerstwo szukało w nim szczelin, a teraz nadszedł czas.
Tym razem Draco Malfoy się nie wykręci. Ministerstwo zrobi wszystko, by tylko udowodnić jego winę. Nawet nie dotrze do Azkabanu: „zapomną” nałożyć ochronnych zaklęć na więzienną karetę i zezwierzęcony tłum rozerwie go na strzępy. I ani jeden obrońca prawa nie ośmieli się stanąć po stronie syna śmierciożercy.

Z drugiej strony, czy powinno to obchodzić jego, Harry'ego Pottera? Zlikwidują Draco Malfoya. Zasłużenie, czy też nie - co za różnica? Nie będzie po nim płakał. Nic a nic, kawy razem nie pili, chlebem się nie łamali i tym podobne brednie… Wsadzą go, to go wsadzą, on już od dawna powinien był siedzieć w Azkabanie. Draco Malfoy nie jest niewinnym barankiem… Z pewnością siedzi teraz ze swoimi czystokrwistymi koleżkami i planuje jakiś spisek. Wszystko to, wcześniej czy później, i tak by się zdarzyło. Należy mu się!…
Wychodząc ze swojego gabinetu, Harry Potter zrozumiał, że przez swoją słynną gryfońską szlachetność wpadł po uszy.

***

Ilość i różnorodność ksiąg była oszałamiająca. Hermiona często odrywała się od poszukiwań, zobaczywszy jakieś wyjątkowe wydanie; ostrożnie je otwierała, zagłębiała się w mądre sploty słów, by po dłuższej chwili przypomnieć sobie, że szuka tutaj czegoś innego. Coś takiego powtarzało się kilkakrotnie, dopóki absolutnym przypadkiem nie natknęła się na to, czego szukała.

- „Starożytne obrzędy magiczne i powtarzający się w nich sposób przyzywania Diabła” zebrane przez Albrechta Szalonego, z komentarzami Ursuli van Inderberg - przeczytała na głos słowa wytłoczone na skórzanej oprawie. W końcu!

Długo, bardzo długo kartkowała delikatne stronice w poszukiwaniu, właściwie sama do końca nie wiedziała czego, lecz wiedziała, że musi to w tej księdze być. Albrecht Sporgesson, który napisał to dzieło, był rzeczywiście obłąkany. Tak jak Dennis Creevey. Źródła szaleństwa należy szukać w szalonych księgach…
A bracia Creeveyowie zawsze lubili książki. Hermiona często natykała się na nich w szkolnej bibliotece.

Nie pomyliła się. „Obrzędy” nie były rozprawą naukową, a dziełem fanatyka. Albrecht nie był satanistą w zwyczajnym rozumieniu tego słowa - Diabła uważał za kogoś w rodzaju Czarnego Pana. Kogoś materialnego, kogo można wezwać na nasz świat, kogoś, komu można służyć. Dlaczego ludzie zawsze szukają kogoś, komu trzeba się kłaniać? Czy to zapłata za kaleką ludzką naturę?…
Smutne.
I nieprawidłowe. Ta „nieprawidłowość” kłuje w oczy. Dennis nie przeprowadził jednego obrzędu jakiegoś narodu - w tym, co robił, łączyły się różne, wykluczające się nawzajem. Na przykład: nie wolno wypowiadać zaklęć nad athame, sam kindżał jest zastygniętym zaklęciem. A on je wypowiadał, wyśpiewywał, przystawiając lodowatą stal do jej gardła… Jak gdyby… Jak gdyby… Hermiona gwałtownie zatrzasnęła księgę, nie martwiąc się o kruche stronice, tak poraziło ją to, co sobie właśnie uświadomiła.
Jak gdyby Dennisa Creeveya ktoś prowadził - podrzucił książkę, wyjaśnił, zaproponował obrzęd, który nie ma szans zadziałać, bo zawiera wykluczające się działania i… co? Co dalej? Pokazano mu palcem ofiarę i kazano ją zabić w imię jakiegoś wymyślonego Diabła?…
W pełni możliwe.
Ale kto jest do tego zdolny? Do kogo nieszczęsny, złamany torturami śmierciożerców Dennis Creevey ma aż takie zaufanie?… Najwyższy czas przypomnieć sobie o syndromie sztokholmskim. A może to syndrom helsiński? Nieważne. Uspokój się, Hermiono, uspokój się. To tylko twoje domysły, owoce rozszalałej wyobraźni… To tak naprawdę nic nie znaczy. Creevey jest szalony, kto wie, jak pracuje jego obłąkany umysł? Przeczytał książkę, wybrał różne „części składowe”, połączył je ze sobą, nie rozumiejąc, że to mu nic nie da… Kto to wie?…
A mimo to, gdzieś wewnątrz rosło nieprzyjemne uczucie, że wodzą ich za nos. Ją, Harry'ego, Dennisa… Nawet Malfoya. Choć tego wodzić…
Szlag! Wszystko było tak popaprane, że nic, tylko się powiesić…
Ciekawe, czy skrzaty dadzą jej konopny sznur, jak o niego poprosi?…

***

- Monsieur, proszę się przygotować, przybyła pańska pielęgniarka!
- Skończ te żarty, Pansy - Blaise ze śmiechem wyprostował się na poduszkach. - Choć pielęgniarką jesteś rewelacyjną. Szpital św. Munga dużo traci, że u nich nie pracujesz!
- Ach, myślałam nad zatrudnieniem się tam, lecz pensja nie jest zadowalająca. - Pansy ściągnęła z niego kołdrę i zaczęła krytycznie sprawdzać miejsca zranień. - Czy istnieje ktoś, kto jest w stanie wyżyć za marne dziesięć galeonów tygodniowo?
- Rzeczywiście - uśmiechnął się Zabini. - Jak się ma nasza Gryfonka?
- Przywyka - westchnęła Pansy z pogardą, przykrywając mężczyznę kołdrą i siadając na krześle przy łóżku. - I,według mnie, poważnie pokłóciła się z Draco. Nie bez przyczyny Malfoy od rana chodzi przybity.
- Pewnie to przez pogrzeb.
- Możliwe, oni z Sheilą byli sobie bliscy...
- Przykro mi, że nie mogłem być na pogrzebie.
- To nie twoja wina, Zabini - Pansy pokręciła głową.
- A gdzie Draco? - zapytał.
- Wyszedł - krótko odpowiedziała Parkinson. - Już dawno. Nie powiedział dokąd. Dziewczyna łazi po zamku, chwała Merlinowi, jest w innym skrzydle. Niedługo nasi zaczną się zjeżdżać...
- Słuchaj, Pansy, nie musisz tu ze mną siedzieć i trzymać mnie za rączkę. Idź, baw się! Naprawdę nie potrzebuję towarzystwa.
- Blaise Zabini! - Z urazą w głosie krzyknęła dziewczyna, wstając z krzesła. - Przecież mogę się obrazić! Bawię się już od pięciu lat, więc siedzenie przy łóżku chorego jest dla mnie miłym urozmaiceniem. Do tego, już nie powinno nazywać się ciebie chorym - gdybym ci nie zabroniła, skakałbyś po pokoju niczym szalona kozica. Zdradź mi swój sekret - jakim cudem tak szybko zdrowiejesz? To wręcz niewiarygodne!
- Chcesz sprzedać tę tajemnicę magomedykom za kilka milionów? - zapytał Blaise z krzywym uśmieszkiem. - Należy mi się z tego nie mniej niż 70%, pamiętaj o tym.
- Jeszcze czego! Fifty-fifty.

Roześmiali się unisono, lecz śmiech bardzo szybko ucichł, zatrzepotał w gardle jak złapany ptak i powietrze zaczęło mieć gorzki smak.

- Teraz to dług krwi - cicho powiedziała Pansy, znów siadając na krześle. - Draco powinien pomścić Sheilę, inaczej... inaczej, ty wiesz, co będzie. Upadli królowie nie żyją zbyt długo.
- Tak - odezwał się Zabini. - Dla nas wszystkich nastały ciężkie czasy.
- Czy one kiedykolwiek były lekkie? - Na twarzy kobiety pojawił się mroczny uśmiech. - Czasy się zmieniają, lecz dla nas zawsze są trudne. Z pewnością to zły los; kolejna cena, którą płacimy za czystą krew.
- Czy ona nie jest zbyt wysoka? - wyszeptał Blaise, napotykając się na jej wzrok.
- Rób tak, jak my wszyscy. - Uśmiechnęła się krzywo. - Nie myśl o tym, a wszystko stanie się prostsze.

Kobieta milknie i cisza w sypialni aż dźwięczy. Pochmurna pogoda za oknem i Blaise'owi zaczyna się wydawać, że w kątach ruszają się cienie. Azkabanie, Azkabanie, czy ty nigdy nie zostawiasz w spokoju, nie odchodzisz, nie dajesz się zapomnieć?...
Ciało ma już prawie zdrowe. Lecz czym jest ciało, jeśli wewnątrz jest puste, wypalone przez bezokie przerwy w kapturach dementorów?...
Tak, Pansy ma rację. Wystarczy tylko nie myśleć.

***

Czasami było z nim tak źle, że nie pamiętał nawet własnego imienia. Okresy niepamięci były przerywane rzadkimi chwilami świadomości - wtedy mózg pracował tak jasno i ostro i rysował tak jaskrawe obrazy, że aż chciało się samemu sobie wydrapać oczy. Wydrapałby, gdyby nie trwało to tak krótko. Bardzo krótko.

Przyssał się do ustnika fajki wodnej i z cichym bulgotem wciągnął do płuc pachnące ziołami opary. Zastygł, próbując delektować się tym do końca, nie ominąć ani jednej cząsteczki palących narkotycznych ziół, po czym rozchylił wargi, wypuszczając gęsty dym.
Dym kłębił się pod sufitem, układając w kształt Sheili Lestrange. Colin mrugnął i zjawisko zniknęło. Chociaż nie. Zniknęło?
Ono już nigdy nie zniknie.
Śmieszne słowo - nigdy. Cierpko smakuje i szczypie w język.
Śmieszne jest też to, że nie jest w stanie przypomnieć sobie, jaka była Sheila za życia. Jak by się nie starał, przed oczami miał tylko jeden widok: bladą, straszliwie bladą twarz trupa. Dokładnie taką, jak i dziesiątki innych, które widział w czasie nauki w Akademii Magomedycznej.
Dokładnie taką samą. Merlinie, identyczną!
Co prawda, pamiętał dźwięki. Jej niski, głęboki śmiech, lekką chrypkę, pojawiającą się w jej głosie, gdy się złościła. Stuk obcasów jej zamszowych pantofli od Cardina. I jeszcze zapach - zawsze używała „Coco Chanel”, nie ten klasyczny, №5, a jeden z późniejszych aromatów, lekko słodkawy i odurzający.
On wszystko pamiętał. Odczucie, gdy był w niej, a ona w nim. Odblask słońca na spoconej skórze. Tylko twarzy nie mógł sobie przypomnieć. Jej żywej twarzy.
Jęknął, upadł na podłogę, słabnące palce nie były w stanie utrzymać podłokietników sofy. Świadomość, otumaniona narkotykiem, kręciła się po głowie, robiąc salto za saltem.

Zabiję, myśli Colin i narkotyczne zioła radośnie piszczą w jego mózgu. Znajdę i zabiję. Jak Kain Abla... A może Abel Kaina?... Kto powiedział, że oni walczyli o bożą łaskę? Boża łaska - rzecz nabyta... Oni o kobietę... Właśnie tak. Ponieważ tylko kobiety są warte tego, żeby o nie... no, to samo. Walczyć i zabijać. Oczywiście, to głupie. Ale o niczym więcej nie wiemy. Nie odpowiadamy za losy świata, więc o cóż nam jeszcze walczyć? O kobiety, o nie, przeklęte... Nie dajemy rady bez wojny. Nie jesteśmy nauczeni.

Zabawne. Przecież ona go nie kochała. A on za nią zabije. Taka już słabość ludzkiej natury, prawda, Hermiono Granger?...
Jeśli Bóg nie wystawi rachunku, my sami go wystawimy. Tak, Colinie Creeveyu, bracie szalonego Dennisa Creeveya, wiernego ucznia równie szalonego Albrechta Sporgessona? Wystawimy, wystawimy...
Umiemy.
A wy - podpiszecie, że go otrzymaliście. Tak, Dennisie Creeveyu, bracie Colina Creeveya, kochanka Sheili Creadory Lestrange?!
Tak.

***

Draco Malfoy był nie w humorze. Normalnie wszyscy trzymaliby się od niego z daleka, jednak, niestety, dzień, który właśnie ginął w listopadowym wietrze, nie zaliczał się do zwyczajnych.
Karety wesoło wtaczały się na wewnętrzny dziedziniec, wszystkie, co do jednej - czarne, tylko herby odznaczały się dużą różnorodnością kształtów i kolorów. Heraldyka zawsze była ulubionym hobby czystokrwistych. Na temat herbów potrafili się spierać do utraty tchu. Dyskutowali o każdym, nawet najmniejszym detalu - jeśli lampart to tylko z podniesionym ogonem na kraciastym polu, lampart z opuszczonym ogonem to już gepard, tygrysy w ogóle są zakazane, diabli wiedzą czemu, a takie harpie - bardzo proszę. W modzie są teraz wampiry, obowiązkowo na krwawoczerwonym polu, harpie - zeszły sezon, można powiedzieć démodé… Tak… Panowie arystokraci zdecydowanie nie mają się czym zająć, więc się kłócą…
Malfoy stał w drzwiach i osobiście witał każdego z gości. Oto Alecto Bullstrode z siostrą - obie ciężkie, z obwisłymi, rumianymi policzkami, maleńkimi oczkami-szparkami i dwoma-trzema podbródkami. I Electra Crouch, całkiem młoda siostra zmarłego Barty'ego Croucha - dla niej to wciąż jeszcze gra, zabawa w zwycięzców i pokonanych, przyjętych i odrzuconych… Crabbe i Goyle przyjechali, jak zwykle, razem - czasami Draconowi się wydawało, że oni czytają sobie nawzajem w myślach, tak identyczni byli. Radomir Dołohow, mroczny typ, wyciągnięta, chuda twarz, ręce w ciągłym ruchu, nieustannie cytuje "Hamleta"… Erin Gibbon razem z Macnairem - ta dwójka była zaręczona jeszcze przed wojną, zdaje się, w szóstej klasie, oczywiście, zaręczyny nie zostały zerwane, lecz oni wciąż zwlekali ze ślubem, w nadziei, że może wszystko się samo ułoży. Bracia Rookwood, Arlon i Garson - bliźniaki o wyglądzie cyrkowych zabijaków. Teodor Nott, przypominający goryla i jak goryl owłosiony. Twarze za twarzami, imiona za imionami, każde z nich miało nic już nie znaczący tytuł, ogromny majątek, bardzo, bardzo długi rodowód i pięć litrów najczystszej krwi. Co prawda, nie błękitnej, ale czystej. Takiej, że już czystsza być nie może - rasowi aryjczycy mogliby zazdrościć.
Jako ostatni przybył Charles Avery. Sam. Specjalnie się postarał, sukinsyn. Można pomyśleć, że to znak pogardy. Dopuszczalny znak, ale jednak… Malfoy uśmiechnął się, przepuszczając go przed sobą. Avery był… Jakby to nazwać? Oponentem. Kipiał złością, wściekłością na taki, a nie inny koniec wojny, gdyby mu tylko pozwolić - poprowadziłby arystokratów na Ministerstwo. A tego nie wolno było zrobić. Malfoy doskonale to rozumiał, zaś Charles… Jak gdyby zatrzymał się na etapie dzieciństwa, na etapie gry w policjantów i złodziei. Nijak nie mógł pojąć, że gry już nie są dziecięce, są dorosłe, a w nich - rzucenie zaklęcia w twarz nie zawsze jest jedynym wyjściem.
I nie zawsze jest słuszne.

Na grzeszną ziemię powoli opadał wieczór w kolorze indygo. Wiatr tańczył między ciężkimi portierami w otwartych oknach, goście rozproszyli się po salach, zbijając w grupki, rozmawiając półgłosem… Ani chybi - spiskowali. Cóż innego mogliby robić odstawieni na boczny tor złoczyńcy? Draco śmiał się bezgłośnie przechodząc między nimi, kiwając im głową, lecz nigdzie się nie zatrzymując. Spiskowanie - dobra rzecz…

- Malfoy.

Tak. Obejrzeć się - powoli, jakby robiąc łaskę całemu światu.…

- Avery.

Oczywiście. Któż by inny? W ten sposób kiepski dzień stał się fatalny.

- Przejdziemy się?

Jakżeby inaczej. Przejdziemy się…
Wyszli na balkon, z którego rozpościerał się wspaniały widok: zielone pola upstrzone kępami drzew, na horyzoncie - pasmo wzgórz. Jeśli wychylić się przez barierkę, w dole można zobaczyć marne krzaki róż i gołe gałązki bzu - tutaj zaczyna się ogród, ulubiony ogród Narcyzy Malfoy, z domu Black, już od dawna zapuszczony, a dokładnie - od pięciu lat.
Od czasu jej śmierci.
Malfoy nie patrzył w dół. Zamiast tego wpił się wzrokiem w Avery'ego i nie opuszczał oczu, aż ten odkaszlnął i zaczął mówić:

- Nasi się niepokoją, Malfoy. Oczekują od ciebie rezultatów.
- Rezultaty będą - spokojnie odpowiedział Draco. - Mnie nie mniej niż ciebie interesują odpowiedzi, Charles. Lecz potrzebuję czasu.

Avery odwrócił się i zapalił papierosa, zasłaniając dłonią płonącą zapałkę.

- Czasu nie ma. Ktoś myśli… że to prowokacja Ministerstwa.
- Nie zrobiliby czegoś takiego. Nie odważyliby się.
- To ty tak twierdzisz. Lecz wszyscy wiedzą, że jesteśmy niezwykle nieprzyjemnym bielmem na oku naszego wspaniałego rządu. Możliwe, że w końcu zdecydowali się go pozbyć raz na zawsze…
- A zabójstwo Beckera - to też ich sprawka? - jadowicie zapytał Draco.
- Słuchaj - nie neguję, że po Londynie może grasować seryjny morderca, fanatyk religijny, czy kim on tam jest. Lecz również dopuszczam taką myśl, że jakiś nadgorliwy pracownik Ministerstwa mógł zabić Sheilę, po czym skontaktował się ze swoimi przełożonymi i zrzucono winę na maniaka. Jednocześnie nas wrabiając.
- Ładna wersja - przytaknął Malfoy - lecz równie dobrze może być fałszywa. Co proponujesz? Wziąć szturmem Aurorat?
- Nie. - Avery pomilczał przez chwilę. - Proponuję odpowiedzieć prowokacją.

Oho, chłopiec wydoroślał…

Malfoyowi udało się zachować kamienną twarz. Poprawił fular, przejechał paznokciem po srebrnych zapinkach, odrzucił z czoła grzywkę…

- I co? - zapytał cicho. - Będziemy się bawić w prowokacje, aż komuś się to znudzi?
- Zatem, Malfoy - twarz Charlesa gwałtownie poczerwieniała - kiepsko z samokontrolą u chłopaczka, oj kiepsko… - My już od pięciu lat nie wiadomo na co czekamy pod twoim przywództwem. Jakoś przyzwyczailiśmy się do szlam w elitarnych klubach, do czerwono-złotych flag na dachu Ministerstwa, do ciągłego obrażania nas i poniżania. Byłem temu przeciwny, lecz milczałem. Do czasu. Co chciałeś osiągnąć? Myślisz, że jak będziemy siedzieć cicho, to coś się zmieni? Nie! Po prostu wybiją nas pojedynczo, po kolei!
- Jakoś do tej pory im się to nie udało! - powiedział Draco, machinalnie podnosząc głos.
- Mówisz prawdę - ucieszył się Avery. - Do tej pory! Oni czekali, aż staniemy się wrażliwi na ciosy i właśnie się doczekali. Pozostaje im już tylko uderzyć.
- Avery, zgadzam się z tym, że właśnie nastąpił przełomowy moment. Ale czy nie rozumiesz, że nie ma gorszego pomysłu niż atakować nie oglądając się na nic? Jest nas zbyt mało, mamy tylko pieniądze, a w tym przypadku to, niestety, nie wystarczy. Nie straciłem na darmo tych pięciu lat. Przygotowywałem grunt, ale nie na wojnę. Raczej na powolny powrót starych zasad i niespieszne przejęcie władzy. Powoli, rozumiesz? Dlatego, że jesteśmy zbyt słabi, aby pójść otwarcie w ślady rodziców. Oni mieli wszystko - i władzę, i pozycję społeczną, i całą sieć szpiegowską… A i tak im się nie udało. Czyżbyś chciał to powtórzyć?!
- Wiemy, dlaczego przegraliśmy wojnę - poważnie oznajmił Avery. - Tym razem nie będzie żadnego Czarnego Pana. Ja również nie siedziałem z założonymi rękami przez te wszystkie lata. Wielu rzeczy nie udało mi się zrobić, ale…
- Jakie „ale”? - przerwał mu Malfoy hamując złość. - Jakie „ale”?! Czy do ciebie, bałwanie, nie dociera, że nikt nas nie poprze? Nikt z poprzednich? Ani olbrzymy, ani wampiry, ani nawet najbardziej krwiożercze i złe wśród magicznych nacji? Możliwe, że dementorzy, bo oni nie potrafią myśleć, lecz mając tylko ich nic się nie uda. A więcej nie mamy nikogo. Rozumiesz? N-I-K-O-G-O. Za mało czasu upłynęło.
- Wszystko rozumiem, Malfoy. - Charles mówił teraz cicho, w jego głosie słychać było zmęczenie. - Lecz nie ma wyjścia. Trzeba coś zrobić, inaczej nas wybiją. Krwawo i efektownie, by dostarczyć ludziom rozrywki.

Avery wszedł do środka. Draco został, patrząc na słońce, dopalające się na horyzoncie. Chmury się rozproszyły, niebo było czyste, drażniło oczy czerwienią i purpurą - kolorem krzepnącej krwi.
Charles prawdopodobnie miał rację, Malfoy to wiedział, widział to z taką jasnością, z jaką widzi się własną śmierć na końcu różdżki, gdy ten zaczyna się świecić na zielono. Miał rację również w tym, że trzeba coś zrobić. Trzeba. Ale nie walczyć - walczyć już próbowali.
Trzeba czegoś innego. Lecz w tym celu Malfoy będzie zmuszony zweryfikować wszystkie swoje wbijane od dzieciństwa zasady i priorytety. Cóż, nic strasznego. Już dawno wypadało otrzepać je z kurzu.

***

Dla mnie Guinnessa.
- Połówkę?
- Jedna trzecią.

Barman, stary Murzyn z błyszczącą łysiną, sprawnie otworzył zapoconą butelkę. Ciemne pieniste piwo polało się do wysokiej szklanki. Harry wziął, upił…
Dobre piwo. Mocne.

- Dawno cię tu nie było. - Barman spokojnie wycierał szmatką blat.
- Praca - krótko wyjaśnił Potter. - Coś nowego, Gi Gi?
- Zależy, co chcesz wiedzieć. - Murzyn szybko obsłużył nowego klienta i wrócił do cierpliwie czekającego Harry'ego.
- Nielegalni.
- Tak?
- Byli? W ciągu ostatniego miesiąca?
- W Londynie zawsze jest mnóstwo przyjezdnych. - Gi Gi napełnił pustą już szklankę Harry'ego. - Większość z nich to nielegalni.
- Wiesz, o kim mówię. Nielegalni-czarodzieje.
- Ich właśnie miałem na myśli.
- Co? Tak dużo?
- Ministerstwo niedawno wydało nową ustawę… i brytyjski Magiczny Urząd Celny jest ostry jak nigdy. Łapiesz?
- Łapię - potwierdził Harry, biorąc łyk ze szklanki. - Łapię… Ale… Ktoś niezwykły… jest?
- Wśród nielegalnych? - upewnił się barman, a w jego czekoladowych oczach błysnęła słaba iskierka zainteresowania.

Potter kiwnął głową.

- No… Muszę pomyśleć…

Nadal milcząc, Harry wyjął z kieszeni portfel i odliczył kilka nowiutkich banknotów. Idąc tutaj, specjalnie wymienił galeony na funty. Gi Gi zaszeleścił „papierkami” i te natychmiast zniknęły, jakby nigdy ich nie było.

- Mówią, że łazi tu jeden - burknął, prawie nie rozdzielając słów, cały czas machinalnie wycierając szklanki. - Albo to psychol, albo na takiego pozuje… Nieprzyjemny typ. Diabła wspomina… ciągle. Łapiesz, chłopcze?
- Łapię. Gdzie się szwenda?
- A, tutaj… niedaleko. Znasz Bezokiego?
- Znam.
- No właśnie… Tam go znajdziesz.
- Dzięki, Gi Gi - powiedział Harry z wdzięcznością. Stary charłak rzeczywiście mu pomógł, sam szukałby Creeveya jeszcze przez minimum tydzień.

Tę okolicę czarodzieje nazywali Trzecim Miastem. Logika była prosta: magiczny Londyn wewnątrz mugolskiego - Miasto Pierwsze i Drugie, a slumsy wewnątrz magicznego - Trzecie. Jak matrioszka. Chodziły słuchy, że było i Czwarte Miasto - wewnątrz Trzeciego, lecz wkładano to między bajki.
I bez Czwartego, slumsy były prawdziwym labiryntem, terytorium przestępców, nielegalnych i przedstawicieli niezbyt… lubianych nacji. Kogóż tutaj nie było! Burdele gotowe zaspokoić nawet najbardziej „wyszukany” gust, kasyna, koszary dla najemników… Ministerstwa tu nie lubiano, na krwawe porachunki nie zwracano uwagi. Nie obchodziła ich ani wojna, ani Harry Potter czy też Voldemort. W Trzecim, za okrągłą sumkę można było wynająć zawodowego mordercę, kilka wilkołaków czy wampirów - w dowolnym celu. Co prawda, w ciągu ostatnich pięciu lat zapotrzebowanie na te usługi mocno spadło. Ale Trzecie nie wpadało w panikę. Cierpliwie czekało, aż mieszkańcy magicznego Londynu zmęczą się ideałami i znów przyjdą.
Aurorzy nie ryzykowali pojawienia się tutaj, zwłaszcza po zmroku. Lecz Harry nie miał wyboru. Na szczęście, motel Bezokiego znajdował się przy samym wejściu do Trzeciego i zbierali się tu głównie świeżo przybyli nielegalni i inne „płotki”. Przy łucie szczęścia nikt Potterowi nie przeszkodzi.

Miał szczęście.
Do motelu dotarł bez przygód. Dalej czekała go niespodzianka za niespodzianką.
Bezokiego znał, choć słabo. Robili kiedyś obławę w jego motelu, już nie pamiętał na kogo, zresztą - to bez znaczenia. Za to Bezokiego, żeby nie wiadomo jak się starać, nie da się zapomnieć.
Interesująca postać. Imponujący - oczywiście, w slumsowym rozumieniu tego słowa. Stary, bardzo stary, twarz pomarszczona jak pieczone jabłko, oczy wypalone na jakiejś dawnej wojnie, przewiązane cienką szmatką - stąd i przezwisko. Kto mu to zrobił - nie mówi. Nie mówi też, jak stało się, że widzi… Bo on widzi. Bezoki chodzi bez laski, niczego nie bada dotykiem, zachowuje się jak widzący. Zresztą sam nie raz się przyznawał, że widzi… Harry kiedyś upijał się w drzazgi, przychodził tutaj, chwytał starca za szatę na piersi i żądał odpowiedzi: jakim cudem widzi? Jakim?! A ten tylko milczał. Zawsze milczał. Potter go puszczał, płakał pijackimi łzami, błagał go, by choć raz poszedł popatrzeć na Lunę, może da radę coś zrobić… Ale Bezoki zawsze odmawiał.

- Ty nie rozumiesz… - mówił i patrzył na Harry'ego, patrzył, diabli go nadali!… - Nie rozumiesz… Tu nie chodzi o mnie…

Ale o kogo chodzi - nie mówił.
Z czasem Potter nie przestał się upijać, ale przestał tu przychodzić. Już dawno przestał. A teraz - znów tu jest.

Motel wyglądał jak zwykle. Odrapany szary budynek, we wnętrzu wszystko w drewnie i stali, od razu widać, że pokoje są tu tanie.

- W samą porę! - wychrypiał Bezoki, stojąc za kontuarem i nie czekając nawet aż Harry podejdzie. - Och, idealnie trafiłeś, chłopcze!

W rękach ściskał słuchawkę magicznego telefonu (taaak, wynalazek ministerialnych uczonych zdążył dotrzeć i do Trzeciego! Zresztą, tutaj pewnie pojawił się w pierwszej kolejności - w slumsach kwitł czarny rynek), widocznie właśnie miał gdzieś dzwonić.

- O co chodzi? - zapytał auror.

Zamiast odpowiedzi starzec tylko kiwnął głową w kierunku schodów. Harry nie pytał więcej, tylko pognał na górę, przeskakując po dwa stopnie, w biegu wyciągając różdżkę z kabury.

- Numer dwanaście! - dobiegł go z dołu zachrypnięty głos Bezokiego.

Znalazł pokój bardzo szybko. Drzwi nie były zamknięte, między skrzydłem drzwi a ścianą była szpara. Chwytając oburącz różdżkę, Harry pchnął drzwi ramieniem i wpadł do pokoju.
I zamarł.
W pokoju było dwoje ludzi, a dokładniej - jeden człowiek i jeden trup. W oczy rzucało się ich niezwykłe podobieństwo.

A jednak Kain zabił Abla, bez cienia nadziei pomyślał Harry, opuszczając różdżkę.
A może Abel Kaina?…

12 listopada 2003 roku, środa - kontynuacja

Но это Ад; и я не вышел из него.
Кристофер Марлоу

Toż to piekło, a ja w nim.
Christopher Marlowe*


Niepozorny pokój hotelowy jakby zatrzymał się w czasie. Zamarłe figury wyglądały jak namalowane przez genialnego artystę, a on nie mógłby znaleźć lepszego tematu dla obrazu.
Nóż - zakrwawione athame - poniewierał się na podłodze, lecz równie dobrze mógłby znajdować się w ręce Colina. I tak było jasne, co się tutaj stało. Zbyt jasne.

- Colin! - krzyknął cicho Harry. Brak odpowiedzi. Skulone ramiona czarodzieja-patologa lekko się trzęsły; z trudem tłumił płacz. - Colin, wstań i odejdź od ciała.

Nastąpiła chwila ciszy. Creevey powoli się podniósł i zwrócił twarz w kierunku Pottera. Jego policzek przecinało długie, krwawiące zadrapanie, chude ręce też szpeciły krwawe plamy. A oczy...
Straszne. Wypalone przez coś, czego Harry nie byłby w stanie pojąć, choćby nie wiadomo jak się starał. Młody mężczyzna patrzył na niego, lecz nie widział go. Następnie zrobił krok naprzód.
Harry, wbrew własnej woli podniósł głos:

- Colin, stój!

Creevey zatrzymał się posłusznie. Głowa kiwała mu się na cienkiej szyi, jak główka bałwanka-zabawki.

- Mordercy, chuligani, szaleńcy... - mamrotał Bezoki, któremu udało się podejść bezgłośnie i stanąć za plecami Harry'ego. - I to wszystko w moim hotelu... Nieporządek, młody człowieku, nieporządek...
- Milcz! - nakazał mu Potter.
- Zabieraj swojego koleżkę, aurorze i zmywajcie się stąd - gwałtownie zażądał starzec. - Tylko nie zapomnijcie o trupie! Ten pokój mi się jeszcze przyda.
- Boję się, że jeszcze długo nie będziesz mógł z niego korzystać - na ustach Harry'ego pojawił się złośliwy uśmiech. Niespodziewanie nabrał pewności. Skierował różdżkę na Colina, wymówił krótkie zaklęcie i ręce młodego czarodzieja natychmiast zostały skute ciężkimi kajdanami z dziwnego metalu.
- A straty?... - zająknął się Bezoki. Harry posłał mu wymowne spojrzenie i starzec pospiesznie wyszedł z pokoju.
- Colin, co cię do tego podkusiło? - zapytał Creeveya bez nadziei na odpowiedź.

Czarodziej-patolog rzeczywiście nie odpowiedział. Wyglądało na to, że w ogóle go nie słyszał; przebywał w jakimś swoim niepojętym świecie.

- „Płaszcz Merlina” wzywa centralę. - Harry westchnął, mówiąc te słowa do różdżki. - „Płaszcz Merlina” wzywa centralę, centrala, odbiór.
- Centrala, słucham cię, „Płaszcz Merlina” - bez pośpiechu odezwał się żeński głos z różdżki, która w tym samym momencie zaczęła świecić niebieskim światłem.
- Tonks, tu Harry - Potter odetchnął z ulgą. - Potrzebuję oddziału aurorów-specjalistów, najwyższy priorytet.
- Przyjęte - odpowiedziała Nimfadora. - Już określam twoje położenie i Winter ze swoimi będą mogli się aportować. Co tym razem?
- To samo co zwykle - burknął Harry. - To samo, co zwykle... tylko jeszcze gorzej.

***

„Zabij! Zabij! Oni nie są godni żyć. Przelej ich ciepłą krew w imię Wielkiego, a poczujesz, jak za twoimi plecami wyrastają czarne skrzydła. Daj mi rękę! Razem przejdziemy tą drogą. Popatrz na nich. Czy to ludzie? Zabili Wielkiego, kiedy ten przyszedł przynieść im pokój, dać im zbawienie. Daj mi rękę! Nasze dłonie wspólnie zacisną się na rękojeści athame i przetniemy im żyły. Zabij!”

Luna Lovegood wyrwała się ze snu jak z bezdennego czarnego stawu, zamieszkanego przez przeszukujące wodę macki i rozwarte w niemym krzyku głodne paszcze. Usiadła na łóżku ciężko dysząc, jakby przed chwilą przebiegła ogromny dystans, lepkimi od potu palcami przetarła twarz, zdejmując gęstą pajęczynę koszmarnego snu... W pokoju panował przeciąg, czyżby madame Malkin zapomniała wieczorem zamknąć okno? Dziwne. Luna skuliła się i objęła ramionami, opierając podbródek na zgiętych kolanach.
Czas uciekał. Czuła to każdą cząstką swej duszy. Wiszący zegar już niedługo będzie tykał. Coś bardzo, bardzo ważnego, kończyło się, umierało od gwałtownych uderzeń athame.
Athame.
Skąd to słowo wzięło się w jej głowie?
Gdzieś w głębi gardła rodził się suchy, szarpiący kaszel. Luna zakryła usta rękoma, starając się go powstrzymać, inaczej madame Malkin zbudzi się i przybiegnie.
Athame... Ciemność... Krew... Czyjeś ręce w drogich rękawiczkach, błysk księżycowego światła na ostrej stali... Śmierć. Dwie rytualne ofiary i jedno przypadkowe zabójstwo. Kruki nad starym zamkiem, zmięta pościel, a w niej uśmiechnięty człowiek, a w jego wnętrzu jadowity skorpion, nierzadko żądlący sam siebie...
Bezlitosny atak mdłości zmusił Lunę do zerwania się z łóżka i biegu do łazienki. Jak to dobrze, że pięć lat ciemności uczy tego, jak odnajdować w niej drogę.

***

To było nie do opisania. Nie dawało się określić słowami. Nawet po wielu latach, kiedy zapytacie Hermionę Granger, jak to można nazwać, w odpowiedzi tylko się roześmieje. A w dźwięku jej śmiechu będzie słychać ciężkie i gorzkie nuty tego. Tego, co nadciąga wielkimi falami, napełnia ołowiem nogi i sprawia, że ciało słabnie. Sprawia też, że oczy gorączkowo błyszczą i wydają się ogromnymi, przeogromnymi na tle bladej twarzy.
To było jak przepaść otwierająca się wprost pod nogami.
W pierwszej chwili nawet tego nie zauważyła. Kiedy biegła przez chłodne korytarze, mijając obojętne portrety - tego jeszcze nie było. Tylko gęstniejący cień drżał gdzieś pod lewą piersią. Jednak ona o tym nie wiedziała.
Hermiona szukała Malfoya, by opowiedzieć mu o tym, co właśnie przeczytała i zrozumiała. Należało jak najszybciej poinformować Harry'ego, więc spieszyła się. Nie miała pojęcia, gdzie w tej chwili znajduje się gospodarz zamku, lecz w jednej z komnat usłyszała dobiegającą z daleka muzykę i po prostu poszła jej śladem.
Z każdym krokiem nieznany walc stawał się głośniejszy. Pozostawiał ślad w jej duszy, jak gdyby pytając i natychmiast odpowiadając sobie sam, a każda jego nuta była przesycona srebrnymi okrętami chmur na niebie nad zamkiem, wilgocią listopadowych deszczów, stukiem obcasów na schodach teatru Covent Garden i ostrością krajobrazu jesiennego Londynu i jeszcze czymś, czymś nieuchwytnym, przypominającym zapach zakurzonych liści. Szła, szła jak zaczarowana, nie zwracając uwagi na to, dokąd idzie.
A cień, ten dziwny cień wewnątrz niej, pod lewą piersią, stawał się coraz cięższy i gęstszy.
Hermiona ledwo zdążyła schować się za jakimś posągiem, kiedy nieoczekiwanie wpadła do wielkiej sali, oświetlonej niezwykłymi srebrzystymi kulami unoszącymi się pod sufitem. Sala była wypełniona czystokrwistymi. Niektórych z nich znała - tych, którzy uczyli się w Hogwarcie. Innych widziała po raz pierwszy. Stali bądź siedzieli grupkami, pili złocisty napój z wysokich kieliszków, niektórzy palili fajkę wodną i aromatyczny dym splatał się w rogach sali w fantastyczne wzory.
Na środku, przy fortepianie, siedział człowiek.
Długie, szczupłe palce Draco Malfoya trzepotały nad czarno-białymi klawiszami, wydobywając z nich takie dźwięki, od których ciemniało jej przed oczami. Mężczyzna nie zwracał uwagi na otaczających go ludzi, oni zaś, chcąc czy nie chcąc, nie byli w stanie go dotknąć. A może i nie chcieli i nie mogli?
Wtedy właśnie to nadpłynęło. Kiedy patrzyła na jego ręce na klawiaturze, na zamknięte powieki z długimi, dziewczęco wygiętymi rzęsami, kiedy ściany zamku lekko drżały od czarodziejskich akordów, kiedy po jego twarzy przebiegał lekki, nie wiadomo co oznaczający grymas...
Nagle uchwyciła ją dziwna niemoc, pojawił się słodki ciężar w dole brzucha, a krew, jakby stała się o wiele cięższa i zrywami popłynęła po żyłach. Poczuła się tak dziwnie słaba, że musiała się oprzeć o statuę.
To było jak magia. Lecz nie ta, wzbudzana lekkim ruchem różdżki, a inna - mroczne, odurzające czary gdy hipnotyzująco grzmi szamański bęben, a powietrze staje się tak gęste i nasycone otumaniającymi oparami, że aż dławi w gardle.
Wtedy właśnie Draco Malfoy otworzył oczy i odwrócił głowę. Choć była dobrze ukryta za kamiennym posągiem, wydało się jej, że mężczyzna patrzy prosto na nią. Od tego spojrzenia zaparło jej dech w piersi.
I tak się to zaczęło, powie Hermiona Granger po latach. Skłamie. Wszystko zaczęło się o wiele wcześniej. Prawdopodobnie wtedy, gdy w Hogwart Ekspresie po raz pierwszy zobaczyła małego chłopca z przylizanymi jasnymi włosami. Właśnie wtedy to pojawiło się niepostrzeżenie i ukryło w najciemniejszych zakamarkach jej duszy, jak blade muchomory kryjące się przed słońcem w splotach wilgotnych korzeni.
Zaś teraz, czy to przez jego palce, tańczące na gładkich klawiszach, czy to przez natchniony wyraz jego twarzy, czy to przez... Nie wiedziała, naprawdę nie wiedziała od czego to niezrozumiałe uczucie nagle wyrwało się na zewnątrz, doprowadzając ją na granice omdlenia!
Hermiona zamknęła oczy dosłownie na moment, lecz gdy znów spojrzała w głąb sali, krzesło przed fortepianem było puste. Jednak muzyka wciąż rozbrzmiewała, jakby sama z siebie.
Merlinie, to się robi nie do zniesienia!

- „Valse de Grand Meche”, „Walc Wielkich Bagien”... To pieśń o dziewczynie, która przepadła na moczarach - odezwał się ktoś za jej plecami. - Poszła za swoim ukochanym i utonęła w topieli, zwiedziona magicznymi błędnymi ognikami. Ulubiony utwór Draco.

Hermiona prędko się odwróciła i natknęła na badawczy wzrok Charlesa Avery'ego. Znali się z widzenia i nie spotykali zbyt często - Avery, jak większość innych arystokratów, unikał pojawiania się w Ministerstwie.

- Nie rozumiem do czego zmierzasz, Avery - odpowiedziała z wrogością w głosie.

Mężczyzna milczał, otwarcie taksując ją spojrzeniem.

- No proszę... Malfoy ukrywa u siebie w domu... wiedźmę mugolskiego pochodzenia - wycedził przez mocno zaciśnięte zęby. - W dodatku jest ona towarzyszką broni samego Harry'ego Pottera. Niezwykle interesujące...
- Malfoy nie ma tu absolutnie nic do rzeczy - odpowiedziała szybko. - I wcale mnie nie ukrywa!...

Czarne oczy Avery'ego rozszerzyły się w chwilowym zdumieniu i spojrzał na Hermionę zupełnie inaczej.

- Więc to tak! - stwierdził z dziwnym uśmiechem. - Nigdy bym nie przypuszczał, że Draco Malfoy jest zdolny...
- Do czego?
- Sama wiesz - skrzywił się Avery. - Albo bardzo szybko się dowiesz.

Dotknął gorącą szorstką dłonią jej policzka, kierując go do światła, jakby chciał się jej lepiej przyjrzeć. Cofnęła się, odtrąciła jego rękę, lecz on tylko się śmiał, ochryple i nieprzyjemnie, nieprzerwanie jej dotykając.

- Avery!

Wciąż się śmiejąc, Charles odwrócił się. Malfoy był bledszy niż zwykle; jego szczupłe ciało naprężyło się. Jak przed skokiem do zimnej wody.

- Masz dobry gust, Malfoy - powiedział Avery, przestając się śmiać. - Dobry gust we wszystkim, z wyjątkiem jej krwi.
- Nie mieszaj się do tego, Avery. - Ton Dracona był lodowaty. - I trzymaj się od niej z daleka.
- W odróżnieniu od ciebie, nie pociągają mnie niedorżnięte ministerialne suczki - odciął się Charles. - O to, akurat, możesz się nie martwić. A co powiedzą pozostali... Może zaproponują, żebyś się nią z nami podzielił?
- To nie to, o czym myślisz! - Malfoy lekko podniósł głos.
- Oczywiście - zgodził się z nim Avery. - Właśnie dlatego obserwowała cię, gdy grałeś. Rób co chcesz, Malfoy, lecz nie zapominaj, że będę miał na ciebie oko. Ostatnimi czasy popełniasz za dużo błędów.

Mężczyzna odwrócił się, żeby odejść i jeszcze raz przenikliwie popatrzył na Hermionę.

- Uważaj na siebie, Granger - prawie niesłyszalnie szepnął. - On jest o wiele bardziej niebezpieczny, niż błędne ogniki na moczarach.

Malfoy patrzył na niego, kiedy ten odchodził, starannie akcentując każdy krok. Potem odwrócił się do Hermiony, a ona instynktownie cofnęła się, czując na sobie jego gorący wzrok.

- Idiotka! - syknął, chwytając ją za rękę. Zasłaniając ją sobą przed ciekawskimi spojrzeniami gości, wepchnął ją do pierwszej z brzegu pustej komnaty.
- Malfoy! - wykrzyknęła zdenerwowana kobieta, uwalniając rękę z jego mocnego uścisku. - Jak mam to rozumieć?
- Po kiego diabła plączesz się po Srebrnej Sali? - zażądał od niej odpowiedzi. - Czy nie rozumiesz, że oni cię rozerwą na strzępy, kiedy dowiedzą się, że tutaj jesteś?

Na jego bladych policzkach wykwitły krwawe rumieńce - w ten sposób wyrażała się jego złość. Hermiona wszystko rozumiała i wiedziała, dlaczego on się złości, lecz nie mogła wymówić słowa, tylko patrzyła na niego i patrzyła, łowiąc wzrokiem każdy gest mężczyzny. Słabość, która minęła przy spotkaniu z Charlesem Averym, teraz znów napłynęła z nową siłą, paraliżując jej ruchy i wywołując narastający żar w ciele.

- Czyżbyś nie zrozumiała tego, co powiedziałem rano? - Malfoy nie przestawał mówić, krążąc po komnacie i nie zwracając uwagi na to, co się z nią dzieje. - Nie wolno ci pokazywać się im na oczy! Chwała Merlinowi, że już niedługo opuścisz ten dom! Miałem cię za mądrzejszą, Granger! Na szczęście wpadłaś tylko na Avery'ego, który, swoją drogą, wyobraził sobie nie wiadomo co...

Draco nagle umilkł i wpił się wzrokiem w Hermionę.

- Co on miał na myśli? - zapytał, jakby samego siebie, lecz nie odrywając od niej oczu. - Co on miał na myśli, kiedy powiedział, że patrzyłaś na mnie, kiedy grałem? Kolejna prowokacja? Jak ty na mnie patrzyłaś, Granger? No jak?...

Kobieta nie była w stanie odpowiedzieć. To związało jej ruchy i zdławiło gardło. Była w stanie tylko patrzeć na niego, na tę chłodną, arystokratyczną twarz, na jasne włosy nad wysokim czołem, na wąskie usta...

- Nie patrz tak na mnie - powiedział ochryple.
- Jak? - zapytała, z trudem wydobywając z siebie głos.
- Jakbyś chciała mnie pocałować - wyszeptał.

Rozległo się szybkie pukanie do drzwi i nie czekając na odpowiedź, do komnaty weszła Pansy Parkinson. Hermiona poczuła, że to znów odeszło, schowało się w cieniu pod lewą piersią. Do czasu.

- Draco! - zawołała Pansy, i Malfoy w końcu oderwał wzrok od Hermiony i popatrzył na arystokratkę. Niepostrzeżenie Hermiona podniosła dłoń do czoła, wycierając maleńkie kropelki potu.
- O co chodzi? - głos Malfoya był lekko zachrypnięty. Pansy popatrzyła na niego, potem na zarumienioną Hermionę, znów na niego... i zaśmiała się. Zupełnie jak Avery kilka minut wcześniej. - Pansy!

Tak samo nagle, jak zaczęła, Parkinson przestała się śmiać. Zmrużyła oczy i popatrzyła na Malfoya.

- Sądziłam, że jesteś mądrzejszy, mon cher.
- Nieprawidłowo oceniasz sytuację.
- Zapewne. Masz szczęście, że nikt jej nie zauważył podczas tej idiotycznej sceny z Charlesem. Wszyscy myślą, że znów pokłóciłeś się z Averym.
- Tak, można to tak nazwać.
- Przez nią?
- Nie tylko.
- Skoro tak mówisz. - Jej uśmiech przeczył słowom.
- Malfoy... - zaczęła Hermiona i zadrżała, kiedy zwrócił na nią swoje chmurne oczy. - Muszę z tobą porozmawiać. O Creeveyu.

Malfoy milczał przez chwilę, jak gdyby nie mogąc się zdecydować - jakby można było uwierzyć, że ten człowiek kiedykolwiek bywa niezdecydowany!

- Mam nadzieję, że nie zajmie to zbyt wiele czasu - rzekł ostro. - Muszę wrócić do gości.

To zniknęło bez śladu i teraz zdawało jej się, że niczego nie było; że to jej zmęczony mózg wymyślił nie wiedzieć jakie głupoty, a ona z niezrozumiałą dla siebie naiwnością im uległa.

- Zadbam, by rozmowa była krótka - odpowiedziała mu identycznym tonem.

Pansy Parkinson w milczeniu patrzyła, jak Draco Malfoy i Hermiona Granger wychodzą z komnaty. Mężczyzna otworzył przed kobietą drzwi i przepuścił ją przodem. Zresztą, to nie ma najmniejszego znaczenia. Przecież Draco zawsze odznaczał się nienagannymi manierami, również w stosunku do przeklętych szlam. Nie warto się denerwować, nie ma czym...
W jej niebieskich oczach płonęła czarna nienawiść.

***

__________
* cytat zawarty w książce Dana Simmonsa "Pieśń bogini Kali" w tłumaczeniu Jana Zakrzewskiego i Ewy Krasnodębskiej

***

Emilian Rabesto, dziekan Wydziału Magicznej Anatomopatologii Akademii Magomedycznej był niezwykle niezadowolony z tego, że został oderwany od sprawdzania egzaminów. Właśnie jego krwawoczerwone pióro drapieżnie zawisło nad pokreśloną pracą jednego z tych nieszczęsnych studentów, którzy marzą o tym, by za wszelką cenę zdać egzaminy, lecz, niestety, ich zbyt prymitywne rozumki nie pozwalają im na to, kiedy w palącym się kominku bez zaproszenia pojawiła się kudłata głowa Alastora Moody'ego i w bardzo wulgarnych słowach zażądała „zebrania wszystkich manatków i gnania do Ministerstwa”. Emilian Rabesto, prawdziwy Francuz i z ducha i z pochodzenia, był zszokowany. Swój nieodłączny czarny kuferek pakował z ostentacyjną dokładnością, demonstracyjnie ignorując nieprzerwaną gadaninę wyżej wspomnianej głowy. Nie wsłuchiwał się w to, co ona mówiła, zresztą, wcale go to nie interesowało. Jego jedynym marzeniem w tamtej chwili było jak najszybsze skończenie z tym, czego chciał od niego Moody i powrót do sprawdzania egzaminów.
Nagle jego słuch, zupełnym przypadkiem, wyłowił z gadaniny aurora nazwisko, które coś poruszyło w starym profesorze.
Colin Creevey.
Rabesto nawet zatrzymał się na moment i ściskając walizeczkę w rękach, pogrążył się we wspomnieniach.
Bystry chłopaczek, wiecznie ganiający z mugolskim aparatem fotograficznym i stetoskopem (przy czym, po co mu był ten ostatni, pozostało tajemnicą), rozwichrzone włosy, sterta poniszczonych podręczników, skaczące drobne pismo, tani, kruszący się pergamin… Emilian Rabesto pamiętał wszystkich swoich studentów (oczywiście z wyjątkiem tych, którzy nie dotrwali do zakończenia nauki). Każdy z nich wyróżniał się czymś szczególnym, każdy był swego rodzaju unikatem… A Colin Creevey czasami wydawał mu się najbardziej wyjątkowy z nich wszystkich.
Stary profesor wypuścił z rąk walizeczkę i szybko podszedł do kominka. Schylając się nad ogniem, stanowczym głosem zapytał:

- Co z Colinem Creeveyem?
- Chrzanię o tym od godziny! - zdenerwował się Alastor. Jednak natykając się na pełen napięcia wzrok Emiliana, zaklął i opuścił oczy. - Siedzi w celi, profesorze. W areszcie.
- Ach, cóż tym razem zrobił? - lekceważąco machnął ręką Rabesto. - Był lekko podchmielony i zaszalał w mugolskiej knajpie? To niestotne. Czy warto było mnie dla takiej drobnostki niepokoić?…
- Profesorze - przerwał mu Moody - nie zrozumiał pan. Wszystko wskazuje na to, że Colin Creevey zabił człowieka.

Słowa protestu utkwiły profesorowi w gardle. Stary auror chrząknął i dodał:

- Własnego brata.
- Jezu Chryste! - wyszeptał zszokowany Emilian.
- Dlatego potrzebujemy pana do zbadania ofiary. Ponieważ nasz jedyny czarodziej-patolog… No… chyba pan zrozumiał.
- Colin nie mógł zabić Dennisa! - wykrzyknął dziekan. - Nie wierzę w to. Kochał go nad życie!
- To już robota dla pana, profesorze - powiedział Moody. - Proszę to udowodnić. Lepiej, żeby się pan pospieszył.

Nagle rozpłomieniony ogień skrył kudłatą głowę Alastora Moody'ego. Emilian Rabesto ponownie wrócił do pakowania kuferka, lecz myślami był bardzo daleko. Ten Colin Creevey, którego znał, nie był zdolny do morderstwa. Tego był pewien. Co tak naprawdę się wydarzyło, do diaska? Należy to wyjaśnić.

***

Pochmurne niebo zaglądało w wysokie, strzeliste okna, wpuszczając do komnaty blade promienie, w świetle których powoli tańczyły drobinki kurzu. Było tu chłodno, właściwie nawet zimno, a sądząc z szarości popiołu, w kominku nie palono od miesięcy. Barwy, w jakich była utrzymana ta komnata - jasnozielona i srebrzysta, również nie należały do ciepłych. Na metalowym wezgłowiu łoża, pełnym skomplikowanych ornamentów, można było zauważyć, choć z niejakim trudem, smoka kąsającego własny ogon i lecącego nad nim ptaka. Co to był za ptaszek, Hermiona nie była w stanie się domyślić, wstrząśnięta tym, że Draco Malfoy przyprowadził ją do swojej własnej sypialni.
Z tym dziwnym odczuciem, które ostatnimi czasy się w niej budziło, zdecydowanie nie życzyła sobie przebywać z nim w zamkniętej przestrzeni, która zawierała w sobie łóżko.
Jego łóżko.
Sądząc z niezadowolonego spojrzenia Malfoya, rzuconego w tę właśnie stronę, był tego samego zdania. Pewnie wspominał ich rozmowę i obawiał się, że zaraz się na niego rzuci i wykorzysta.

- Więc? - niezbyt uprzejmie zaczął Malfoy, przerywając strumień jej myśli.

Wzdychając, Hermiona odpędziła niechciane wizje i opowiedziała mu o znalezionej księdze oraz o swoich wnioskach. Przez jakiś czas Malfoy w napięciu analizował to, co usłyszał, marszcząc czoło.

- Co ty na to? - kobieta przerwała uciążliwą ciszę; cierpliwość nie należała do jej cnót.
- Bzdura - lakonicznie odpowiedział arystokrata, któremu wszyscy mogli pozazdrościć cierpliwości. Zanim wytrącona z równowagi Hermiona zdążyła zalać go potokiem argumentów broniących jej punktu widzenia, powiedział:
- Za dużo „jeśli” i „możliwe”. Gdzie dowody? Gdzie cokolwiek, poza nędznymi poszlakami? Jakaś księga napisana przez szaleńca... Strzępki rytuałów... Jedynie twoja fantazja, mon cherie, nic poza tym. Przykro mi.

Wzięła kilka głośnych, głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Na Merlina! Nieważne jak bardzo chciała, żeby było inaczej, Malfoy faktycznie miał rację. Rzeczywiście za szybko postawiła absolutnie niczym niepopartą hipotezę. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie zrobiła! Tak pozwolić się rozszaleć własnej wyobraźni...

- Jeśli chcesz, poinformuję o tym Pottera - dodał łaskawie, lecz ona pokręciła głową. Była tak zawstydzona, że aż bała się podnieść na niego wzrok. Idiotka! Gdzie twój słynny rozsądek, Hermiono Granger! No gdzie?!
- Nie będę dłużej marnować twojego czasu, Malfoy - Hermiona zebrała się w sobie i powiedziała to spokojnie. - Wracaj do gości.
- Połóż się już, Granger - znudzonym tonem odrzekł Draco. - Ponoć rankiem wyciąga się bardziej konstruktywne wnioski...

Roześmiał się i skłonił przed nią w błazeńskim pokłonie (szkoda, że nie miał jeszcze kapelusza z piórkiem) i opuścił komnatę.
Jeszcze długo nie mogła uwolnić się od jego sarkastycznego śmiechu.

Kiedy po jakiejś półgodzinie nogi ponownie zaniosły ją do biblioteki, księgi szalonego Albrechta w niej nie było. Zostało tylko puste miejsce między „Heterogramami” Gridora Albańskiego i „Pogańskim snem” Lorelii von Guldenberg. Serce podeszło Hermionie do gardła w strasznym i bardzo nieprzyjemnym przeczuciu.

***

Colin Creevey milczał. Milczał od momentu, kiedy go znaleźli i przywieźli do aresztu. Siedział w pokoju przesłuchań, pustym wzrokiem wpijał się w jakiś punkt przed sobą, nie odpowiadał na pytania, nie reagował na krzyki i uderzenia. Był blady i pokryty dziwnymi ciemnymi plamami.
Harry'emu wydawało się, że po drugiej stronie stołu siedzi trup. I właśnie teraz, na ich oczach, rozkłada się i gnije.
Wstrząsnął się z obrzydzenia.

- Może wezwiemy grabarzy? - zapytał w pustkę. - Wzięliby miarę, doradziliby rodzaj drewna… Może polakierujemy?… A może teraz w modzie jest kremacja?…

Później do Pottera dotarło, o czym myśli i nerwowo rozluźnił węzeł krawata, rzucając tą duszącą część garderoby na podłogę. Lecz nie poczuł się przez to lepiej. Bez sił opadł na krzesło. Tak czy inaczej, Colin był skazany. Czy będzie milczał, czy też krzyczał, że jest niewinny, już został osądzony i skazany. Wizengamot to tylko formalność. Poszlak jest więcej niż potrzeba i brak jakiegokolwiek, choćby najsłabszego, alibi.

- Szlag by to!... - nieoczekiwanie rzucił Harry w przestrzeń. Przestrzeń zachichotała wredną ciszą, mrugnęła do niego i tanecznym krokiem poleciała tam, gdzie kończy się rozsądek.

Jakkolwiek dziwnie to brzmi, Harry nie wierzył w to, że Colin Creevey zabił swojego brata. Po prostu nie wierzył i już. I nic z tym nie zrobisz.
Na granicy potterowskiego wzroku majaczył pocałunek dementora, mrugał do niego i uśmiechał się. Jego uśmiech nieprzyzwoicie wręcz przypominał słynny „firmowy” uśmieszek Malfoya.
Malfoy!
Harry aż podniósł się z krzesła, tknięty nagłą myślą. Jednak w pełnej analizie przeszkodził mu Alastor Moody, który właśnie wszedł do pomieszczenia.

- No, chłopcze, zuch z ciebie! - Moody z rozmachem klepnął go w ramię; Potter się aż zachwiał. - Jednak go złapałeś! I to jeszcze w Trzecim! Dwa zające za jednym razem…

Szalonooki mówił i mówił, lecz Harry go nie słuchał. Powiedzieć, czy nie? Szef aurorów ma sporo władzy i wpływów, możliwe, że mógłby coś zrobić…
Nie.
Alastor już nie jest tym człowiekiem, co kiedyś. Za długo służy w Ministerstwie. Za bardzo chce, żeby znów zapłonęły stosy podsycane szaloną nienawiścią tłumu. Za bardzo chce rozwiązać sprawę przestępstwa stulecia.

- Alastorze… - Harry energicznie wstał z krzesła i popatrzył na zdziwionego Moody'ego. - Muszę wyjść. Natychmiast. Zajmij się formalnościami.

Potter otwierał drzwi, gdy Szalonooki go zawołał.

- Chłopcze! Nie wiesz, gdzie zniknęła Hermiona?
- Jakiś jej krewny zachorował i pojechała do niego - zimno odpowiedział Harry.
- Bez poinformowania mnie?
- A co ja właśnie zrobiłem? - niezbyt uprzejmie odciął się Potter i wyszedł, nie czekając na odpowiedź.

Moody tylko pokręcił głową i westchnął do swoich myśli. Zacierając ręce podszedł do szyby i przypatrzył się Colinowi, który myślami oddalony był o tysiące mil od miejsca, w którym się znajdował. Uderzył palcami w powierzchnię, starając się zwrócić jego uwagę, lecz on nawet nie odwrócił głowy.

- Wiesz, szkoda, że to akurat ty… - wymamrotał Alastor. - To tylko ty… nędzna płotka.

Szalonooki z rozczarowaniem mlasnął językiem i aportował się. Colin Creevey został sam na sam z pustką i swoimi demonami.
Demony miały oczy Sheili Lestrange i ręce Dennisa Creeveya.
Colin zaczął krzyczeć.

***

Sala była duszna i zadymiona, Draco Malfoy z trudem stłumił chęć rozluźnienia węzła jedwabnej apaszki. Dziesiątki oczu patrzyły na niego w oczekiwaniu na jego słowa i nie mógł okazać nawet cienia słabości.
Tutaj czegoś takiego nie wybaczano.

- Panie i panowie… - zaczął powoli, smakując na koniuszku języka każde słowo. - Panie i panowie, dziś odprowadzaliśmy w ostatnią drogę jedną z nas. Była piękna i dumna, prawdziwa córka swoich rodziców, oddana naszej sprawie sercem i duszą. Mogłaby jeszcze długo żyć, wspierając nas we wszystkim, rodząc nam synów i dziedziców, lecz zły los przedwcześnie zabrał ją od nas. Noszę żałobę po Sheili Lestrange.

Wszyscy obecni, jak jeden mąż, skłonili głowy w żałobnym geście. Kilka z dam wdzięcznie otarło oczy koronkowymi chusteczkami.

- Opuściła nas przedwcześnie - kontynuował Malfoy śpiewnym głosem - na podobieństwo komety Kasjopei; błysnęła na horyzoncie i zniknęła tak szybko i jaskrawo, jak się pojawiła. Nie mogliśmy jej ochronić, choć powinniśmy. To nasza wina. Weźmiemy odpowiedzialność za jej śmierć i będziemy ją nieść do końca naszych dni. Jej imię już zostało wpisane do Czarnej Księgi poległych za naszą sprawę. Noszę żałobę po Sheili Creadorze Lestrange.

Goście położyli prawe dłonie na serca i zamknęli oczy. Malfoy podniósł głos i żałobne słowa zabrzmiały tysiącem miedzianych dzwoneczków w ciszy sali:

- Niebiosa nie są winne jej śmierci! Ludzka ręka zgasiła ogienek jej życia, ludzka ręka przelała jej czystą krew i ta ludzka ręka powinna być odrąbana, jak tego wymaga nasze prawo: oko za oko, ząb za ząb, krew za krew! Noszę żałobę po Sheili Lestrange, a siła mojego bólu jest tak wielka, że zmiecie wszelkie przeszkody na drodze mojej karzącej dłoni!…

Arystokraci w milczeniu podnieśli się i zastygli jak nieruchome kamienne posągi. Co za patos. Co za sztuczność. Malfoy z trudem zachował powagę. „Powinna być odrąbana”. Ha! Ceremonialna mowa już dawno straciła swoje znaczenie. Zostało i zostanie na zawsze tylko to, co kryło się za tymi pokrytymi kurzem wieków słowami.
Zemsta.
Zemsta, którą on jest teraz zobowiązany wywrzeć tak szybko, jak tylko można, niszcząc tym samym wszystko, co wypracował przez ostatnie pięć lat. Miał ochotę splunąć.
Podniósł głowę i spojrzał na rzędy czystokrwistych. Co za jednomyślna i oddana mu na pierwszy rzut oka brać! A wewnątrz… wewnątrz, jego nietykalność wisi na cienkim włosku.
Upadłym królom zbyt często podają jedwabny sznur na złotym talerzu, jak to lubi mówić Pansy Parkinson i o czym świadczy płonący nienawiścią wzrok Charlesa Avery'ego, który zdawał się przepalać Malfoya na wylot.
Wyrósł chłopiec.

***

Hermiona w zamyśleniu dotarła do jeszcze nieodwiedzonego przez nią skrzydła zamku. Było zapuszczone, wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, kąty zasnuwały pajęczyny, po których czasami przebiegały tłuste pająki. Pchnęła pierwsze z brzegu drzwi i zastygła w pół kroku, porażona widokiem, jaki się przed nią pojawił.
Czuła się jak Alicja w Krainie Czarów.
To była sypialnia, ale jaka! Cała jakby promieniowała światłem odbitym od turkusowych ścian, zapełniona była rozmaitymi drobiazgami, takimi jak ręcznie zrobiony grzebień, czy lustro w bogato zdobionej ramie, przestronna, z ogromnymi oknami, które w tej chwili były szczelnie zamknięte okiennicami, lecz Hermiona była pewna, że była to jedyna zmiana dokonana tutaj od czasu opuszczenia komnaty przez właścicielkę. O tym, że mieszkała tutaj kobieta, świadczyło absolutnie wszystko: rzeźbione meble z różanego drzewa, tremo z niezamkniętą szkatułką, z której zwisały sznury pereł, perfumy w wyszukanych flakonikach i koronkowa narzuta na łóżku... Granger zauważyła, że tu w ogóle nie było śladu kurzu. Albo ktoś w tej komnacie mieszkał, albo była regularnie sprzątana, w odróżnieniu od innych niezamieszkałych pomieszczeń Malfoy Manor. Jednak, nie wiedzieć czemu, wydawało się jej, że w tym łóżku już od dawna nikt nie spał...
Hermiona ostrożnie przeszła się po komnacie, ostrożnie pogładziła palcami porcelanowy abażur stołowej lampy, obejrzała dokładnie stojące na szafce nocnej figurki siedmiu maleńkich gnomów… Jej uwagę przykuła mroczna czarna szkatułka, nieco nie pasująca do wystroju tej sypialni. Czarny marmur lekko mienił się w świetle i na błyszczącej powierzchni pojawiały się złowieszcze odblaski.
Lecz kiedy uchyliła wieczko, była oczarowana. Szkatułka okazała się być czarodziejską pozytywką. Hermiona nigdy w życiu nie widziała niczego podobnego. Wewnątrz skrywały się prawdziwe czary, takie, jakie wyobrażaliście sobie w dzieciństwie, słuchając bajek: maleńkie wróżki latały i rozrzucały kwiaty, wybuchały ogniki magicznych świetlików, ktoś nierozpoznawalny - może elf, a może satyr - siedział na dnie szkatułki i grał na skrzypcach. Hermiona wpatrzyła się dokładniej i zauważyła, że wróżki zaganiają świetliki w określone figury, tak żeby powstał napis…
Dla mamy z okazji urodzin.
Hermiona westchnęła i nerwowo zatrzasnęła szkatułkę. Muzyka natychmiast umilkła. A więc to tak, pomyślała oszołomiona kobieta. A więc to tak…
Było jasne, co to za mama i kto jest jej synem. Tak, jak i to, do kogo należała ta komnata. Malfoy Manor, jak się okazało, skrywał bardzo interesujące tajemnice…
Lepiej nie myśleć, co się stanie, gdy Draco Malfoy dowie się dokąd dotarła w swojej bezmyślnej wędrówce.
Rzucając ostatnie pieszczotliwe spojrzenie na tę cudowną sypialnię, Hermiona pospieszyła do wyjścia; chciała jak najszybciej wrócić do głównej części zamku.
Dziś jednak nie miała szczęścia.
Zderzyli się w zimnym korytarzu, oświetlanym jedynie przez dymiące pochodnie. Na widok kobiety, lekki niepokój na jego twarzy natychmiast został zastąpiony nieprzeniknioną maską obojętności i lodowatym spojrzeniem szaroniebieskich oczu.

- Co ty tu robisz?

Tonem jego głosu można było ciąć stal. Hermiona odczuła bijący od niego chłód, zadrżała i szczelniej otuliła się szatą.

- Spaceruję - odpowiedziała.
- No, no - rzekł z sarkazmem, stukając palcem wskazującym w ścianę. - Właśnie tutaj, Granger? To źle, bardzo źle.
- Nie rozumiem, o czym mówisz - burknęła Hermiona, wyprowadzona z równowagi ich niespodziewanym spotkaniem. Nagle przypomniał się jej nieprzyjemny incydent z książką. Trzeba go o to zapytać… Czy jednak lepiej tego nie robić?…
- Dość już udawania idiotki, Granger. Gdzie jeszcze zdążyłaś wsadzić swój nos? I lepiej nie zaprzeczaj, wszystko jest wypisane na twojej szczerej gryfońskiej twarzy.
- Idź do diabła, Malfoy - zmęczonym głosem rzuciła aurorka. - Nie mam obowiązku spowiadać się przed tobą.
- Jeśli masz problemy z pamięcią, Granger, to chciałbym ci uświadomić, że jesteś w moim domu - upomniał ją jadowitym tonem. - I jak nikt inny mam prawo wiedzieć dlaczego włóczysz się tam, gdzie nie powinnaś!

Merlinie.
To znów nadchodziło. Ten ciężar, osłabienie, krew zatrzymuje się w dole brzucha i oddech staje się urywany i ciężki, ręce chłodnieją, całe ciało przeszywają dreszcze, a skóra pokrywa się gęsią skórką…
Merlinie broń i chroń!

- Nie wiedziałam, że to zamek Sinobrodego - wyszeptała, z trudem przeciskając słowa przez wyschnięte od niepojętego pragnienia gardło. - Powinieneś był mnie wcześniej uprzedzić, gdzie znajduje się komnata z trupami, Malfoy.

Zobaczyła, jak jego oczy lekko rozszerzyły się w zdziwieniu, a kąciki wąskich ust uniosły się w górę.

- Jesteś pełna niespodzianek, Granger - powiedział z dziwnym zadowoleniem w głosie. - I zupełnie nie możesz się uspokoić. Dobrze, dostaniesz to, co chcesz.
- Niby co?
- Kilka pełnych wrażeń dni w moim towarzystwie, które zdecydowanie dobrze ci zrobią, ma chère. - Uśmiechnął się, a w jego oczach pląsały diabliki.

W co ona się wplątała?...

12 listopada 2003 roku, środa - zakończenie (część pierwsza)

"Knock, knock, knock,
The Devil is at your door
Do no invite him for a dinner -
His beasts will come for more."

„Puk, puk, puk,
To Diabeł puka do drzwi
Nie zapraszaj go na kolację -
jego bestie przyjdą po więcej.”
Z angielskich mądrości ludowych


Cień, od momentu jego pierwszego pojawienia, powiększył się kilkukrotnie. Teraz przemieszczał się falami, zrywami, kryjąc się w wilgotnych podprożach londyńskich domów. Nikt go nie widział; zresztą on nie był przeznaczony dla ludzkich oczu.
Chciał krwi.
Już niedługo, jeszcze troszkę i uzyska ciało, przestanie się plątać po ulicach, jak nieszkodliwy duch, nie mając siły na swe krwawe żniwa.
Niedługo.
Cień był wielki, ciemny, w jego wnętrzu szeptali martwi.
Została jedna ofiara. Jeszcze tylko jedna i martwi zyskają drugie, straszne życie.
A zabójcy kończył się czas. Jeśli nie zdąży złożyć ostatniej ofiary do ostatniej nocy pełni... Zapłaci. I sam stanie się ofiarą. Jaka to różnica - kto? To nieważne. Najważniejsza jest krew. Dużo krwi.
Już niedługo.

***

Pansy Parkinson była niezwykle wręcz niezadowolona z tego, co się działo. Po pierwsze: bardzo niepokoiła ją zachwiana pozycja Draco. Usilnie przekonywała samą siebie, że jest on zdolny do wyplątania się z dowolnych tarapatów; jednak dręczący strach nie chciał zniknąć. Zbyt wielu ludzi go nienawidziło. I, niestety, czystokrwiści nienawidzili go bardziej niż wszyscy aurorzy razem wzięci. Choćby taki Charles Avery.
Poza tym bardzo nie podobała się jej obecność szlamy w Malfoy Manor. Wyrażenie „nie podobała się” jest bardzo oględne i delikatne. Prawie skręcało ją z obrzydzenia przy każdym spojrzeniu na Hermionę Granger, lecz Pansy nie byłaby sobą, gdyby dała po sobie poznać choćby ślad tego, co skrywała we wnętrzu. Była nienagannie uprzejma. Jednak motywy Draco wciąż pozostawały dla niej niejasne. Choć opowiedział jej o wszystkim, nie była w stanie zobaczyć korzyści płynących z Granger. Wykorzystać ją jako przynętę? Ale jak? Nikt się nie domyśli, że można ją tu znaleźć. Dać ogłoszenie w „Proroku”, czy co? Przez tę niepewność strach Pansy tylko wzrastał.
I w końcu - Blaise. Chcąc nie chcąc, zauważała w nim zmiany, jego dziwne zachowanie i niezwykle szybką rekonwalescencję. Oczywiście, czas spędzony w kazamatach Azkabanu, wśród obłąkanych więźniów i dementorów, zostawił na nim swe okrutne piętno. Blaise Zabini już nigdy nie będzie taki, jak kiedyś. Nie dawało jej to spokoju. Nie wiedziała, co konkretnie się w nim zmieniło, nie okazywał tego. Dlatego kobieta bała się jeszcze bardziej.
Pansy Parkinson siedziała w zapuszczonym ogrodzie Narcyzy Malfoy i patrzyła na od dawna uschnięte krzewy róż. Powykrzywiane, w wieczornym półmroku przypominały jakąś złowieszczą wiedźmę, starą jędzę, wyciągającą swoje kościste ręce w stronę domu. Arystokratka zadrżała i szczelniej otuliła się ciepłym szalem. To tylko bujna wyobraźnia - uspakajała się. Po prostu w tym ogrodzie było zbyt wiele cieni przeszłości. Gdzie nie spojrzysz - ślad, echo... To właśnie tutaj organizowano muzyczne wieczory, tutaj pani Malfoy świętowała kolejne dni urodzin swego syna, tutaj w tajemnicy przed rodzicami trzymały się za ręce liczne zakochane parki, tutaj Lucjusz często spotykał się z Czarnym Panem, tutaj, półgłosem, omawiano najskrytsze tajemnice, tutaj rujnowano życia i łączono małżeństwa. To była sala tronowa czystokrwistego królestwa zbudowanego przez Malfoyów. Była. Kiedyś, bardzo dawno... Pięć lat temu.
Pansy mogła powiedzieć, że miała szczęście. Jej rodzice zginęli jako jedni z pierwszych - nie zdążyli nawet zaręczyć jej z Draco, któremu od wczesnego dzieciństwa była obiecana. Termin tej „obietnicy” upływał w osiemnaste urodziny - do tego czasu powinni byli się zaręczyć, lecz nie zdążyli i teraz byli wolni. Praktycznie jako jedyni z wszystkich czystokrwistych.
I oboje w pełni korzystali z tej wolności.
Jednak czasami żałowała. Leżąc chłodnymi nocami z twarzą wtuloną w poduszkę obok jakiegoś kolejnego gorącego Włocha, wspominała nieliczne chwile szczęścia i żałowała, że Draco Malfoy nie zdążył założyć jej na palec pierścionka zaręczynowego. Żałowała w ciszy, skrycie i niezauważalnie, ponieważ doskonale wiedziała, że nie jest dla niego. Ciężko rezygnuje się z ideału.
Lecz jeszcze ciężej się z nim żyje. Pansy wątpiła, czy istnieje na świecie kobieta zdolna do zgodnego życia z Draco Malfoyem i którą on nie znudzi się już po tygodniu.
W tym miejscu jej myśli nieustępliwie wracały do Hermiony Granger. Ta agentka Auroratu niepokoiła ją o wiele bardziej, niż Parkinson była skłonna się sama przed sobą przyznać. To coś w jej wzroku, sposobie bycia, w tym, jak Draco otwierał przed nią drzwi... Wyleniała mysz, szlama, przyjaciółka słynnego Pottera... Nie miała żadnych szans. Ale...
Zawsze było jakieś „ale”. Kto jest w stanie przewidzieć, co zrobi ostatni z Malfoyów?...
Pansy Parkinson jednym ruchem zrzuciła szal i wstała z ławki. Było coś, co musiała natychmiast sprawdzić.

***

Harry podniósł kołnierz płaszcza, włożył ręce do kieszeni i szybko ruszył ulicą. Listopadowy wieczór okrył Londyn przenikliwym zimnem, zamknął na oknach okiennice, lecz, pomimo tego, ludzi na ulicach nie brakowało. W przejrzystym powietrzu unosiły się piskliwe krzyki sprzedawców pieczonych kasztanów. Ich zapach drażnił nozdrza, przypominając o nadejściu ostatnich dni tej paskudnej, jakby namalowanej przez kiepskiego malarza, jesieni. Było mu gorzko i źle. Nie mógł znaleźć Malfoya, jego przeklęty zamek był nienanoszalny, a na magiczne wezwania piekielny arystokrata nie odpowiadał - albo był zajęty, albo uważał używanie różdżki do rozmów za rzecz poniżej godności. Co najdziwniejsze, Hermiona także była nieuchwytna. Potter z każdą chwilą nabierał pewności, że zostawienie jej samej w Malfoy Manor było najgłupszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił. Dlaczego w ogóle zaufał temu przeklętemu ślizgońskiemu pomiotowi!... Po raz pierwszy w życiu Harry Potter nie poznawał sam siebie. Przecież nienawidził Malfoya. Tak jakby. Kiedyś, do czasu tego diabelskiego śledztwa, przez które nie może spokojnie spać.
On i teraz widział rzeki krwi, wystarczyło zamknięcie oczu.
Widział jeszcze te magiczne fotografie. Z każdego miejsca zbrodni. Wyryły się w jego mózgu tak dokładnie, jak gdyby jego pamięć była kliszą w aparacie. Czarno-białe - z mostu, Thomas Becker, czerwono-zielone - z lasu, Sheila Lestrange, brązowo-szare - pokój w motelu, Dennis Creevey. Trzy ofiary, trzy śmierci, trzy podcięte gardła, krew, krew, krew... I puste, straszne oczy Colina.
Harry'emu ze zmęczenia zamykały się oczy, lecz nie chciał iść do domu. Doskonale wiedział, że gdy wejdzie do pustego, chłodnego mieszkania, otworzy butelkę whisky, może brandy, naleje bursztynowego płynu do szklanki i będzie pił, dopóki nie opróżni naczynia, nieustannie wpatrując się w pedantycznie rozłożone na stole magiczne fotografie. Nie przyniesie to żadnego rezultatu, oprócz bólu głowy i przemęczonych oczu.
Harry spojrzał w niebo. Znad Tamizy napływał gęsty smog, wilgotny, otulający, jego macki już pieściły dachy niedalekich domów, roztaczając smród brudnej rzeki i spalin. Potter zaczął kaszleć. Wkrótce smog spowije miasto jak gigantyczna chmura burzowa, a wtedy szaro-liliowy zmierzch zostanie zastąpiony przez czarną noc.
Colin Creevey mordercą - to nie do pomyślenia. Nawet, jeśli przyjąć, że Dennis mordował pozostałych, a Colin zabił go z zemsty, jest to trudne do uwierzenia. Dlaczego miałby zabić w taki sam sposób? Athame samo wpadło mu w ręce? Załóżmy. Lecz tak krwawa metoda, dla człowieka, który nigdy wcześniej nie zabił, jest po prostu nienaturalna, nawet, jeśli ten człowiek oszalał z nienawiści. W końcu, zawsze pozostaje Avada Kedavra. Po jaką cholerę zabijać rytualną bronią? To wszystko nie pasuje, coś w tym nie gra.
Nie wierzę.
No, dobrze. Uznajmy, że Dennis Creevey nie ma z tym nic wspólnego, morderstwa popełnił jakiś „pan X”, a wrobił w to wszystko Colina. Dlaczego?
Dlatego, że prawie do niego dotarliśmy i się wystraszył.
Harry potarł bolącą skroń. Wszystko rozbijało się o dowody, których nie było. A dokładniej: były, lecz tylko takie, które wskazywały na Colina.
Zamknął oczy i ponownie zobaczył przed sobą leżące na trawie ciało Sheili Lestrange, krwawe plany na mokrym bruku mostu, skulonego nad trupem brata Colina, szeleszczącą na wietrze kartkę w kratkę, zwykłą, dopiero co wyrwaną ze szkolnego zeszytu...
Harry poszukał w kieszeni i wyjął z niej trzy zapiski. Trzy. Czwartej nie było. Najwidoczniej Dennis nie wymagał podpisu.
„To, co jest, już było, a to, co ma być kiedyś, już jest; Bóg przywraca to, co przeminęło.”
Kohelet, trzeci rozdział.
„Tylko ja mam prawo wskrzeszać. Pozostali - umierają z mojej ręki.”
Chora improwizacja w stylu biblijnym.
„Gonię za swoimi wrogami i wykańczam ich, i nie wracam, dopóki ich nie zniszczę.”
Epos o Gilgameszu.
Co je łączy? Jaki ukryty sens łączy ofiary, mordercę i cel?
Ciepły płaszcz przestał chronić Harry'ego przed chłodem.
Chowając zapiski do kieszeni, sięgnął ręką do paska, gdzie zacisnął palce w uspokajającym geście na szorstkiej skórze kabury.
Ułuda bezpieczeństwa.

***

Emilian Rabesto nie rozpoznał swojego byłego ucznia. Doskonale pamiętał jego twarz i nieposkromione jasne włosy, lecz to, co siedziało w celi za szybą, nie mogło być Colinem Creeveyem. W każdym razie tym Colinem Creeveyem, którego pamiętał. To coś w ogóle ledwo przypominało człowieka. Do tego stopnia, że Rabesto prawie uwierzył w jego winę. Prawie i tylko na moment, ponieważ profesor wyjątkowo nie lubił się mylić, a skoro dał Moody'emu słowo, że udowodni niewinność chłopaka, to to zrobi. Na przekór wszystkiemu.
Z trudem odrywając wzrok od... no, od tego za szybą, Emilian skierował się do laboratorium.
Drzwi były zapieczętowane zaklęciem ochronnym. Gdy tylko czarodziej wypowiedział hasło, które dał mu Szalonooki, otworzyły się, lecz niespecjalnie chciał wejść do pomieszczenia.
Musi.
Od razu rzucało się w oczy, że pracowali tu eksperci. Pachniało specjalnymi sądowymi zaklęciami, a pomieszczenie było obrzydliwie wręcz czyste. W centrum stał metalowy stół. Rabesto podszedł do niego, zamknął oczy i przejechał dłonią po chłodnej powierzchni. Napięcie magiczne posłało dreszcz wzdłuż jego kręgosłupa.
Jedynie nieliczni wiedzieli o tym rzadkim magicznym talencie profesora.
Oczyma duszy zobaczył ciała; mnóstwo ciał leżących na tym stole, poczuł zapach krwi i eliksiru odkażającego (sam wymyślił jego recepturę!), krzyż wypalony na wprost serca, odblask fosforyzującego światła na skalpelu, głosy, kłótnia, zapach...
Spermy.

- O Boże! - westchnął Emilian Rabesto, gwałtownie otwierając oczy.

Uprawiali seks na tym stole. Colin i Sheila, na tym właśnie stole, na którym później leżał jej trup. Do diabła, co za szaleństwo!...

- Niech to diabli! - powiedział na głos.

Co najgorsze, w gościnnym łonie Sheili był nie tylko Colin.
Kim był ten drugi?
Być może odpowiedź znajdzie się... w jej ciele.

***

- Co masz na myśli? - zapytała ostrożnie Hermiona, której bardzo nie spodobały się fałszywe iskry w oczach Malfoya.
- Idziemy do opery, moja droga - oświadczył Draco, ignorując jej słowa. Przeszedł obok niej i skierował się do wyjścia prowadzącego do centralnej części zamku. - Dziś znów grają „Pajaców”.
O jakżeż piękne niebo nad nami.
Pamiętam, w dzieciństwie dalekim
wędrowaliśmy drogami...
Lubisz Leoncavallo, Granger?
- Nie mam się w co ubrać - burknęła, niechętnie podążając za tym nieznośnym człowiekiem. Jego nieoczekiwana wesołość napełniała ją strachem. To było... nienormalne.

Mężczyzna zatrzymał się, otaksował ją wzrokiem tak, że już chciała się obrazić, lecz, niestety, nie zdążyła.

- Polecę, by przysłano do twojej komnaty coś pasującego. A ty postaraj się zrobić coś z włosami, bo boję się, że publiczność uzna cię za jednego z pajaców.

Zanim wpadła na ostrą ripostę, Malfoy zniknął, tak samo niespodziewanie, jak się pojawił. Hermiona zadała sobie pytanie, czy to wszystko nie jest tylko wymysłem jej wyobraźni. On był zbyt niezwykły, dzisiaj nawet bardziej niż zazwyczaj.
Z westchnieniem ruszyła w stronę swojej sypialni.
Malfoy nazwał ją Bzową Komnatą, lecz była ona raczej ciemnofioletowa, ze srebrzystymi wzorami na ścianach i ogromnym na pół ściany obrazem, przedstawiającym wieczorne niebo. Gigantyczne płótno, którego całą powierzchnię zajmowało czarno-fioletowe niebo, z purpurowymi pasmami na horyzoncie. Obraz wyglądał absolutnie fantasmagorycznie, a co najdziwniejsze, był nieruchomy. To znaczy, był... mugolski.
Zaledwie Hermiona zamknęła za sobą drzwi, jej wzrok przykuła suknia, niedbale leżąca na łóżku.
Zainteresowała ją nie tyle sama kreacja, co rzucające się w oczy zmięte fałdki na tkaninie, jasno świadczące o tym, że suknia nie została przyniesiona przez skrzaty. Zresztą, Hermiona natychmiast porzuciła tę myśl, uznając ją jako kompletnie szaloną.
Nawet nie obejrzała stroju, po prostu założyła na siebie czarną, przetykaną srebrnymi nićmi morę*, a chłodny materiał idealnie ułożył się wokół jej ciała; jak gdyby tę suknię uszyto specjalnie dla niej.
Była długa, z rozszerzającymi się na wysokości łokcia rękawami, odsłaniała plecy i ładnie opinała biust. Hermiona nigdy by jej nie wybrała; zapewne nie byłoby jej stać nawet na najtańszą z rzeczy w sklepie, z którego to cudo pochodziło.
Były też pantofelki - czarne, zamszowe, z tą samą, znaną jej już niedbałością, rzucone przy łóżku. Jeden z butów przewrócił się na bok, nie mogąc utrzymać się na wysokiej szpilce. Hermiona założyła pantofelki i stanęła przed lustrem, lekko chwiejąc się na niezwykle wysokich obcasach.
No, no.
Nie mogła uwierzyć, że idzie do opery, kroczy wprost w objęcia swojego marzenia, do tajemniczego Covent Garden, który wydawał się jej bardziej czarodziejski niż cała ta magia, której uczyła się w Hogwarcie. Tak, a towarzyszy jej najmniej oczekiwany z ludzi... Zamknęła oczy i poczuła zapach jego wody toaletowej.
Do diabła! Dokładnie tak, Hermiono! Bądź rozsądna! Co się z tobą dzieje? To tylko Draco Malfoy, ten sam Draco Malfoy, którego spoliczkowałaś w trzeciej klasie.
Lecz za każdym razem brzmienie jego imienia negowało to „to tylko".
Hermiona kolejny raz pomyślała, że niepotrzebnie się w to wszystko wplątała.
Niewykluczone, że schodząc po schodach, zaplącze się w trenie własnej sukni, skręci sobie kark i wtedy wszystko będzie w najlepszym porządku.
Miejmy nadzieję, że tak się właśnie stanie.

***

Nocami Blaise'owi Zabiniemu śniły się koszmary.
Wiecie, co to takiego Azkaban? Nie wiecie? To dobrze. Dowiecie się, gdy tam traficie. Wizengamot, kiedy wydaje wyrok, myśli, że bardzo dobrze wie, co to takiego. Och, jakże się myli! Żadna, nawet najpotworniejsza zbrodnia nie zasługuje na taką karę.
Przecież Azkaban wysysa dusze i tym żyje.
Wcale nie chodzi o dementorów. Oni są tam praktycznie tylko jako mroczne dekoracje. Samo więzienie, samo ono, i na Merlina, nie myślcie, że Blaise jednak oszalał, samo więzienie jest żywe. Żywy. Potwór. Monstrum, dzień za dniem pożerające swoich więźniów, żeby przedłużyć własne życie.
I nocami Blaise'owi Zabiniemu śnił się ten potwór, ciężko poruszający się na swojej samotnej wyspie pod szarym, wiecznie zachmurzonym niebem.
A jeszcze widział mnóstwo krwi. Odbicie twarzy ślepej kobiety w błyszczącej stali rytualnego ostrza. Brudną wstęgę Tamizy wśród dachów pokrytych glinianą dachówką. Draco Malfoya w operze z jakąś mgliście mu znaną dziewczyną. Merlinie, jak dawno już nie widział „Czarodziejskiego fletu”! Trzeba sobie zaznaczyć w pamięci: jak tylko będzie bezpieczny, musi wziąć Pansy pod ramię i zabrać ją do Covent Garden.
Lecz po każdym niezwykle jaskrawym koszmarze nie wiedzieć czemu czuł niewyjaśniony przypływ sił.
I za każdym razem robiło mu się coraz straszniej.

***

To było do przewidzenia - z włosami nie zrobiła nic. W najlepszym wypadku przejechała po nich szczotką. Lecz, nie wiedzieć dlaczego, to zupełnie nie przeszkadzało Malfoyowi, stojącemu na dole schodów i patrzącemu, jak Hermiona Granger ostrożnie schodzi, jedną ręką trzymając się poręczy, a drugą lekko podnosząc skraj długiej sukni. Na chwilę zmrużył oczy, sprawdzając, czy to mu się nie przywidziało: właśnie ona, w jego domu, w sukni jego matki, a on już za chwilę weźmie ją pod rękę… Jeszcze nigdy opera i „Pajace” nie pociągały go tak, jak tego wieczoru.
W czarnej sukni, opływającej ją jak morskie fale piaszczysty brzeg, Granger wyglądała tak niezwykle, tak delikatnie nęcąco, że przez chwilę zachciało mu się rzucić tę aferę i odwieźć szlamę z powrotem do Londynu, do Pottera i pozostałych ministerialnych piesków. Niestety, nie miał do tego prawa. Duch Sheili wołał z jego osobistego piekła i on powinien, ba!, musi znaleźć tego sukinsyna i się zemścić. Ufał tylko, że wyjście do opery nie będzie bezowocne.
Draco nie wątpił, że zabójca należy do stałych bywalców opery i jeśli chce wykorzystać Granger w charakterze przynęty, musi pokazać się z nią w Covent Garden. Zrobi to. Niech tylko ustanie ten przeklęty trzepot w piersi, za każdym razem, gdy na nią spogląda.

- Włosy! - warknął Draco, choć tak naprawdę nie czuł niezadowolenia; jednak musiał się do czegoś przyczepić, prawda?

Hermiona w milczeniu wsparła się na jego ramieniu. W jej wnętrzu wszystko drżało i trzepotało w oczekiwaniu na cud Covent Garden. Wielki teatr był ożywionym marzeniem, cudnym zjawiskiem, które nagle ucieleśniło się. I to dzięki Draconowi Malfoyowi.
Jak by to dziwnie nie zabrzmiało - poczuła do niego coś w rodzaju sympatii. Szkoda tylko, że jego niedawna wesołość zniknęła bez śladu. Był zły i mroczny.

- Wyjdziemy tylnymi drzwiami, żeby przypadkiem nie zobaczył nas któryś z gości - wyjaśnił jej sucho. - Samego tylko Avery'ego starczyło mi na cały wieczór. Mam nadzieję, że oprócz ciebie i Kolombiny, nikogo nie zobaczę aż do jutra.

Być może to sposób, w jaki wymawiał „ciebie" wywołał w niej taki dreszcz wzdłuż kręgosłupa, że pozwolicie, iż odwrócę się i zaśmieję nad słabym słowem „sympatia".
Zresztą, to nic nie znaczyło. Był tak doskonały, że ona, idąc obok niego, czuła się jak nieziemska istota. Zamiast przytłaczać ją, przyćmiewać własną perfekcją, rozpościerał nad nią część swojej aureoli, tak, że Hermiona zanurzała się w tym i na chwilę zapominała kim tak naprawdę jest.
Wyszli z zamku na tylny dziedziniec, gdzie już czekała kareta - zgrabny czarny powóz z niezmiennym herbem Malfoyów na drzwiach. Powóz zaprzężony był w cztery wspaniałe kare konie, których błyszczące grzywy powiewały na chłodnym wietrze, a pyszne skrzydła biły po bokach w zniecierpliwieniu. Hermiona zadrżała od wieczornego chłodu. Malfoy narzucił jej na ramiona futrzaną pelerynę, odwrócił zszokowaną kobietę twarzą do siebie i spiął okrycie na piersi ciężką szmaragdową broszą.

- Kolor zielony pasuje do czarnego - zauważył niezbyt przytomnie.
- Malfoy, z każdą minutą coraz bardziej mnie zadziwiasz.
- Uwierz mi, jeszcze niczego nie widziałaś, ma petite.

Hermiona ciężko westchnęła. Z łatwością mogła w to uwierzyć.

- Co wiesz o Covent Garden? - zapytał Draco, gdy kareta niosła ich w kierunku Londynu.
- Więc… - zamyśliła się na sekundę, zastanawiając od czego zacząć. - Największy teatr operowy w Anglii, nazwa pochodzi od dzielnicy, w której się znajduje, zbudowany w 1732 roku przez przedsiębiorcę teatralnego i aktora - Johna Richa. Pierwszą operą wystawioną w nim była „Opera wieśniacza” Haendla.
- Wszystko jasne - Malfoy ze zrozumieniem pokiwał głową. - Cała ty! Masa danych encyklopedycznych i ani jednej ciekawostki. Czy wiesz o takim interesującym drobiazgu, jak ten, że choć bilety są wyprzedane na, minimum, miesiąc naprzód, to w dzień spektaklu w kasie pojawia się jeszcze równo sześćdziesiąt siedem biletów po dziesięć funtów każdy? I to zdarza się zawsze, bez wyjątków. Chociaż teraz mam karnet i nie muszę się troszczyć o zamawianie biletów, czar Covent Garden pierwszy raz w pełni odczułem w dniu, w którym kasjerka podała mi sześćdziesiąty drugi bilet.

Hermiona tylko pokiwała głową. Z każdą minutą towarzyszący jej mężczyzna coraz mniej przypominał Draco Malfoya. To przerażało ją bardziej niż zwykły, przywodzący na myśl mikę, blask jego lodowatych oczu.

- Czy Harry się z tobą kontaktował? - zapytała z napięciem w głosie. Nieustannie prześladujący ją zapach drogich rękawiczek nawet teraz nie pozwalał się rozluźnić.
- Nie - spokojnie odpowiedział Draco. Mężczyzna przemilczał to, że Potter wielokrotnie próbował się do niego dodzwonić. Natrętne pouczenia ze strony chłopca-który-przeżył nie wchodziły dziś w jego plany. - Widocznie był dziś zbyt zajęty, by przypomnieć sobie o tobie, Granger.
- Ach, Malfoy - odcięła mu się jadowicie - czyżbyś rozładowywał na mnie swoją złość za to, że nikomu nie jesteś potrzebny?
- Moja droga - uśmiechnął się kącikiem ust. - Moja droga, po prostu próbuję pomóc ci poskromić twoją natrętność. Było, nie było, to nie wypada.
- Dziękuję ci bardzo, jednak poradzę sobie bez niczyjej pomocy.
- Wątpię, lecz - jak sobie życzysz.

Zapadło ciężkie milczenie, trwające kilka minut. Nagle Hermiona, nie patrząc na mężczyznę, zapytała:

- Wierzysz w to, że mordercą jest oszalały Dennis Creevey?
- Czy wyglądam na idiotę? Oczywiście, że nie.
- Dlaczego?
- Dlatego, że to zbyt proste, Granger. A ja nie lubię, kiedy podsuwa mi się odpowiedź pod sam nos.
- Może podzielisz się ze mną swoimi przemyśleniami, Malfoy?
- Nie.

Pod koniec tej strasznej podróży Hermiona była gotowa, by zabić i siebie i jego. Kiedy starannie wystudiowanym gestem podał jej rękę, by pomóc jej wysiąść z karety, zaczęła się modlić w duchu o spotkanie z maniakiem-mordercą tu i teraz, zamiast tego kretyńskiego wyjścia do opery. Niezręcznie wyszła z karety, podniosła wzrok i zamarła.

- Miła, czy chcesz zostać tutaj i straszyć przechodniów? - jadowicie zapytał Malfoy, wciąż jeszcze trzymając ją za rękę. - Jesteś u progu Królewskiego Teatru Operowego!

Dla niego ten widok nie był niczym nowym. A dla niej…
W tym momencie ogarnęło ją to samo uczucie, jak wiele lat temu, kiedy otrzymała list w zielonej kopercie z napisem „Hogwart”…
Wspaniały, ociekający bogactwem i przepięknie rozświetlony Covent Garden rozsypywał błyski po ciemnogranatowym niebie, tak ciemnym, że wydawało się prawie czarne. Na schodach przycupnął jakiś oberwaniec ze zniszczoną gitarą, nadęta publiczność obchodziła go z pogardą. Dziwna chuda dziewczyna w maleńkim kapelusiku sprzedawała biały bez i astry w plecionych koszyczkach. Wytarty stary płaszcz nie dawał jej ochrony przed chłodem; raz po raz podnosiła do ust przemarznięte palce i chuchała na nie. Hermiona długo na nią patrzyła, później zrobiła krok i kolejny, i jeszcze jeden; prawie biegła, po drodze zrywając z siebie futrzaną pelerynę, a Malfoy stał i patrzył, jak narzuca ją na ramiona tej nieznajomej dziewczynie, coś szepcze jej na ucho, od czego dziewczyna uśmiecha się nieśmiało, niepewnie, jakby nie wierzyła. Draco ją rozumiał. On także nie wierzył, że istnieją na świecie tacy ludzie, jak Hermiona Granger.
Hermiona - tak jak i Covent Garden - wyglądała jakby wyszła prosto z bajki. Oni byli, jak to się mówi - z innej opery.
Malfoy widział, jak Granger odwraca się i odchodzi, lecz dziewczyna zawołała ją, ofiarując jej wszystkie swoje kwiaty. Kobieta wzięła tylko jeden koszyczek; jedyny, w którym zmieszany był biały bez z żółtymi, przypominającymi jesienne liście astrami.
Draco potarł czoło, zadając sobie pytanie, czy mu się to nie śni. A gdy Granger wróciła, popełnił - prawdopodobnie - największe głupstwo w swoim życiu.

- Straciłem ochotę na pójście do opery - rzucił, niby od niechcenia. - Chodźmy na przystań.

Hermiona nie zdziwiła się specjalnie. Oparła się o jego ramię, jak gdyby oni, zażarci wrogowie, całe życie tak chodzili do doków. Zaś on był zdumiony; nie oczekiwał takich słów, nie planował niczego takiego mówić!…
Dziwne, lecz nie wspomniał o swoim planie, o tym, dlaczego zabrał ją do opery, o mordercy Sheili Lestrange.
Draco Malfoy myślał o aniołach.
__________
*Mora - tkanina, najczęściej jedwabna, w której odpowiednie sploty wątku i osnowy dają deseń podobny do słojów drzewa. Jednobarwna, czasem z wytłoczonym deseniem.

***

Kiedy madame Malkin zobaczyła na progu Harry'ego Pottera, bardzo się zdziwiła. Po pierwsze - było już późno, po drugie - do poniedziałku zostało jeszcze kilka dni, a po trzecie - znakomity auror był bardzo blady i niewyraźny.
I nigdy nie przychodził w środę! Jeśli się zastanowić, to nigdy nie przychodził w dni inne niż poniedziałek. Madame Malkin nie potępiała go za to.

- Harry! Coś się stało? - zapytała z trwogą w głosie. Jeśli człowiek, po raz pierwszy od pięciu lat, przychodzi nie w poniedziałek, a w środę, to musi to coś znaczyć, prawda? Miała szczerą nadzieję, że nie jest to coś bardzo złego. A może wręcz przeciwnie? Sama zauważyła, że ostatnia wizyta Pottera nie była taka, jak zwykle. To chyba wszystko wyjaśnia… W końcu ta dziewczyna zasługuje na trochę szczęścia.
- Muszę się z nią zobaczyć, madame Malkin - stanowczo powiedział Harry.
- Jest już bardzo późno, Potter - ostro zaprotestowała starsza pani. - W dodatku dzisiaj jest środa!

Ta środa męczyła go o wiele bardziej niż mogła to sobie wyobrazić madame Malkin. Lecz przywiódł go tutaj tak silny zew, że nie był w stanie się mu przeciwstawić.

- Madame Malkin… Proszę… To ważne.
- No dobrze, młody człowieku - ustąpiła z westchnieniem. - Masz szczęście. Myślę, że jeszcze nie śpi, niedawno słyszałam, jak chodziła po pokoju. Ale się nie zasiedź!

Kiwnął głową i szybko poszedł do pokoju, nawet nie włączając światła. Po tych pięciu latach mógłby znaleźć drogę nawet na ślepo.
Zasłona z koralików zadźwięczała głośniej niż zwykle - straszliwie, przerażająco. Po kilku sekundach zrozumiał dlaczego.
W pokoju nie było Luny Lovegood. Tiulowe zasłony rozwiewały się w porywach wiatru wpadającego przez otwarte okno. Potter automatycznie przez nie wyjrzał.
Stąd można było bardzo łatwo zeskoczyć na dach sąsiedniego domu, jeśli, oczywiście, nie jest się niewidomą dziewczyną!… Nie widział niczego podejrzanego na zewnątrz.
Chwilę później jego wzrok spoczął na, przyczepionej do parapetu, kartce w kratkę, wyrwanej ze zwykłego zeszytu.

***

Myślał o aniołach. Nie o tych obojętnych i wyniosłych, siedzących u siebie w niebiosach, nie patrzących w dół i przypominających bardziej demony i jego samego niż anioły. Nie, nie o tych. O innych, takich, które otulają się prostymi brązowymi szatami, spacerują po mostach nad czerniejącą Tamizą, nie noszą wysokich obcasów i są ziemskie, a jednocześnie… nieziemskie. Do diabła, sam siebie nie rozumiał.
Pewnego razu zajrzał w myślodsiewnię swojego ojca i podejrzał gala-balet „Giselle” w La Scali, gdzie Niżyński tańczył z niezrównaną Travillą*. Nijak nie mógł skojarzyć, kogo przypomina mu ta znakomita tancerka. Nie była piękna w dosłownym rozumieniu tego słowa; od innych wyróżniał ją dziwny, porywający czar. Wszystko w niej było delikatne - rysy twarzy, nadgarstki, kostki, i to, jak tańczyła - jakby wzlatując przy każdym ruchu, na krótki moment, mgnienie oka, tak, by zdążyć przed upadkiem.
Teraz zrozumiał, skąd wzięło się to drażniące uczucie, które ogarnęło go, gdy pierwszy raz zobaczył Travillę.

- Malfoy, o czym myślisz? Dziwnie wyglądasz.

Uśmiechnął się.

- Wiesz, Granger, co robią śpiewacy, kiedy Covent Garden zostaje zamknięty na czas remontu? - zapytał ni stąd ni zowąd. - Śpiewają arie ze znanych oper na placu przed teatrem, żeby robotnicy szybciej zdejmowali rusztowania. I wyobraź sobie - zdejmują! Remont trwa maksimum tydzień, tak szybko pracują robotnicy przy dźwiękach nieśmiertelnych melodii… A publiczność specjalnie przychodzi posłuchać tego ulicznego koncertu. Dla niektórych jest to nawet przyjemniejsze niż zwykła opera.

Hermiona szła w milczeniu. Po raz kolejny Draco Malfoy porażał ją nagłymi zmianami nastroju, swoją niezwykłą wszechstronnością. Nie mogła pozbyć się dziwnego wrażenia, że w ogóle go nie zna, a równocześnie zna go lepiej niż kiedykolwiek.
Tak, już jest dorosła i teoretycznie przestała dzielić świat wyłącznie na czarne i białe. Lecz wojna, choć zakończona ich zwycięstwem, zostawiła po sobie na stałe wypalone piętna, których niczym się nie da usunąć: to Sojusznik, a to Wróg. Wrogów było teraz o wiele mniej i praktycznie nic nie robili, jednak to absolutnie niczego nie zmieniało. Taka właśnie jest wojna. Nigdy tak naprawdę się nie kończy.
Czy nienawiść została? Została, gdzie niby miałaby się podziać? W idealnym świecie, który stworzyli na swojej krwi i cudzych kościach, nie było już kogo nienawidzić. To wręcz lepiej, że ocalały dzieci śmierciożerców. Inaczej cóż by oni, zwycięzcy, robili z tą czarną złością w środku? Pewnie pożarliby samych siebie.
Tak, to dobrze, że istnieją tacy, jak Draco Malfoy. Tacy, których łatwo nienawidzić.
Zatem co się teraz dzieje? Dlaczego idzie z nim pod rękę, jak ze starym przyjacielem, dlaczego on ukrywa ją w swoim domu, dlaczego Parkinson tak się wścieka, widząc ich nic nie znaczące przepychanki, dlaczego…
Szlag!
Dlaczego on snuje się samotnie po opuszczonych korytarzach swojego zamku, jak zapomniany przez wszystkich duch? Co wspomina? O czym myśli? Czego żałuje?
I dlaczego w ogóle męczą ją te głupie pytania?!
Ze złością wzruszyła ramionami. Malfoy burknął coś pod nosem, szybkim ruchem zdjął z siebie kaszmirowy płaszcz i narzucił na nią. Jego zapach natychmiast uderzył jej do głowy - drogi tytoń i deszcz.

- To było jak najbardziej zbędne - zwróciła mu uwagę, niezadowolona, ale nie zdjęła płaszcza.
- Ta brosza należała, między innymi, do mojej babci - warknął Malfoy. - Zaś ty, tak po prostu, oddałaś pamiątkę o wartości dwustu tysięcy galeonów jakiejś mugolskiej biedaczce. O pelerynie już nie wspomnę. Naturalne futro czarnego irbisa! Unikat…
- Nie trzeba było mnie stroić jak choinkę na Boże Narodzenie - Hermiona przerwała jego tyradę. - W końcu nigdzie nie poszliśmy. Ty i twoje idiotyczne pomysły. A jej było zimno!…
- Tobie teraz też było zimno - przypomniał, uśmiechając się, nie wiedzieć dlaczego.

Możliwe, że to wszystko przez sposób w jaki załamywała swoje szczupłe palce, kiedy się złościła. Zresztą była dość zabawna.
Tak, zabawna. Tylko.

***

Pansy Parkinson nie lubiła kiedy walił się stary, ustabilizowany porządek. Zmiany przyprawiały ją o okropną migrenę. Jednak pod tym względem przeczucie nigdy jej nie okłamało, tak jak staruszek, wskazujący na czyste błękitne niebo i twierdzący, że będzie burza, bo tak bardzo go łamie w kościach…
W kościach jej nie łamało, lecz migreny mogła się spodziewać.
Winnym tego był, bez cienia wątpliwości, Draco Malfoy.
Pansy szła przez chłodne korytarze, postacie na portretach patrzyły na nią z aprobatą - to oczywiste, że ją akceptowali, wszak była przesiąknięta arystokracją do szpiku kości, bez żadnego dziwnego pociągu do mugolskiej krwi, jak u niektórych, których imion nie będziemy wspominać… Jeszcze usłyszą.
Chociaż nie, przecież oni wzięli swoją mugoleczkę pod rękę i poszli, jak gdyby nigdy nic, do opery, rozumiecie? Jeszcze wymyślili wprost zach-wy-ca-ją-cy, szlacheeeetny, diabli by go wzięli, pretekst. Jakieś plany, przynęty, pijawki, wędki, och, walerianki, potrzebuję walerianki!…
O nie, tylko nie histeria.
Parkinson nerwowym ruchem otworzyła drzwi do komnaty Blaise'a, lecz nie było go w środku. Została po nim zmięta pościel.
Gdzież on się podział?…

***

Do przystani nie dotarli. Zatrzymali się na najbliższym moście, jakich na Tamizie były dziesiątki, jeśli nie setki. Hermiona wychyliła się przez poręcz i zapatrzyła w dół, gdzie leniwie płynęła czarna woda pokryta lekkimi zmarszczkami fal. Wbrew jej woli nadeszły wspomnienia o dokładnie takim samym moście, na którym była trzy dni wcześniej i nieruchomym ciele zawiniętym w ciemną pelerynę. O, Merlinie! Minęły dopiero trzy dni! Nie chce się wierzyć - tyle śmierci i tylko trzy dni.
Tyle krwi!
Nieoczekiwanie znów poczuła zimne podmuchy wiatru, jak wtedy, szarym porankiem na cmentarzu, jakby na jawie usłyszała monotonne słowa modlitwy pogrzebowej:
„…Panie Boże, dzięki twojemu miłosierdziu żyjący w wierze znajdują wieczny pokój…”
Zapach wilgotnej ziemi.
I błysk athame przed oczami.
Malfoy pochylił się obok niej i niechętnie zajrzał w jej twarz. Z chłodnej, zastygłej maski, w jaką się zamieniła, zrozumiał, o czym myśli.

- Granger - zawołał ją cicho, lecz nie zareagowała. - Granger, popatrz na mnie! Popatrz!

Chwycił ją za ramiona i lekko potrząsnął. Uniosła głowę i spojrzała na niego. Obojętnym i pustym wzrokiem. Wolałby zobaczyć w jej oczach nienawiść. Cokolwiek, tylko nie te, tak dobrze mu znane, popioły zamiast oczu.
Wtedy strąciła jego ręce i powiedziała.

- Jaka szkoda, że to wszystko na próżno. - Głos skrzypiący i skrzekliwy, jak u staruchy. - Wszystkie śmierci, poświęcone pionki, które stały się po prostu kolejnymi imionami na nagrobkach, cały ten przeklęty bohaterski patos, do ostatniej kropli krwi, no pasaran** i inne takie!... Cała ta gra pod publikę, diabli by ją wzięli! „Proszę, patrzcie, jacy jesteśmy dobrzy, co prawda zabijamy, ale za to sprzątamy po sobie, nie to, co źli śmierciożercy!” Wcale nie byliśmy bohaterami i walczyliśmy kiepsko, za to znakomicie udawaliśmy. Tak dobrze, że nawet wy, nieugięci, uwierzyliście, że przegraliście. Wyobrażasz sobie? Wiesz, jakie to śmieszne? Byliście o dwa kroki od zwycięstwa! Lecz my tak znakomicie udawaliśmy dobrych, że i wy uwierzyliście w bajkę, że zło zawsze zostaje pokonane. Wszyscy wiedzieli, kto był złem. Lecz dobro też okazało się być robaczywe. Zwycięzców nie sądzą! Cel uświęca środki! Zwłaszcza, jeśli jest szlachetny i wielki. A my mieliśmy właśnie taki cel. Opierając się na tych górnolotnych sloganach, zabijaliśmy, poświęcaliśmy - nie siebie, rzecz jasna, a innych - torturowaliśmy, łgaliśmy wszystkim i samym sobie. Wszystko, żeby tylko zwyciężyć. Bohaterowie muszą żyć. Wygraliśmy, przeżyliśmy. Udało się nam, mimo waszych przeważających sił. I co? Mamy coś z tego? Popatrz na nas, żałosnych zwycięzców! Harry wpadł w alkoholizm, Ron uwiódł mu narzeczoną i wyjechał do Francji, a ja… cóż… u mnie wszystko w porządku, z wyjątkiem tego, że już od dawna nie żyję, a wegetuję. W dodatku te morderstwa! Co zyskaliśmy przez tę wojnę? Zniknęła nienawiść? Nie, jak i wcześniej pali mnie w środku, kiedy patrzę na ciebie. Wszyscy wrogowie smażą się w Piekle? Chyba nie, skoro stoisz przede mną. Zło obróciło się w proch?… Odpowiedź na to krąży gdzieś w mrocznych zaułkach Londynu i wyszukuje kolejną ofiarę. Tak więc, co osiągnęliśmy? To, że na wysokich szpilach Ministerstwa trzepoczą na wietrze czerwono-złote, a nie srebrzysto-zielone sztandary? Wątpliwy wyczyn. Czarny Pan, czy Minister Magii… co za różnica. Rezultat ten sam. Cały czas to samo „podgryzanie się”. Przecież rozumiesz, że w te morderstwa za wszelką cenę będą starać się wrobić ciebie i twoich „poddanych”? Tak, tak… Takie są prawa władzy… Każdej władzy, niezależnie, czy ona nazywa sama siebie złą, czy dobrą, wszystko jedno. Władza to władza. Nie wyróżnia się niczym, oprócz korzyści - więcej siły, więcej pieniędzy, więcej władzy. Czy nie tak, Malfoy? Przecież ty rządzisz, więc znakomicie o tym wiesz!…
- Przestań!

Zamilkła. Dziwne, ale spełniła jego prośbę. I odwróciła swój gorejący wzrok.

- Przecież nie jesteś już dzieckiem, Granger - odpowiedział półgłosem. - Powinnaś być świadoma, że świat nie dzieli się na dobro i zło. Tak naprawdę, to one w ogóle nie istnieją w naturze. Jest tylko to, co pośrodku, odcienie szarości. Ty jaśniejsza, ja ciemniejszy. I to wszystko. Nadają znaczenie innym rzeczom, o wiele mniej abstrakcyjnym. W naszym przypadku - krwi. Wy uważaliście, że macie rację, my uważaliśmy, że my mamy rację. Do tej pory tak sądzimy. Jeśli rację miałaby tylko jedna ze stron, wojen by nie było. Oczywiście, to diabelnie wygodne objawić się, rozumiesz, takim czystym Dobrem i pluć na wszystkich, a wroga nazwać, naturalnie, absolutnym Złem i zbiorem wad wszelakich. I on, taki straszny, kudłaty, niewątpliwie nekromanta - wasi to lubią - tron z czaszek i inne takie, siedzi w swoim ponurym zamczysku, zaś w lochach uwięził przepiękną księżniczkę. W końcu zdobywają zamek szturmem, zły czarnoksiężnik zostaje zabity, księżniczka uwolniona, jej cnota i honor uratowane, a główni bohaterowie profesjonalnie całują się na tle czerwonego zachodu słońca. To wszystko, kurtyna, happy end. Poruszająca historia, czyż nie? Zwycięzców nie tylko nie sądzą, Granger. Zwycięzcy jeszcze i piszą historię, a wówczas nikt się nie dowie czyja była kolej stać się Złem, a czyja - Dobrem, to Napoleon napadł na Rosję, czy było na odwrót? Jestem pewien, że wielcy wodzowie przeszłości przed wywołaniem kolejnej wojny spotykali się i ciągnęli losy - kto tym razem będzie nekromantą, a kto - rycerzem. Ha, i kto księżniczką. Ten raz nie jest wyjątkiem. Role są jasne, wyuczone, a uczestnicy rozstawieni w narożnikach. Jak w grze: terytorium, źródła surowców, pieniądze, zamki. Bohaterowie. Jednych można poświęcić, życie innych jest warunkiem zwycięstwa. Wszystko obrzydliwie proste. Jednak coś wyłamało się z odwiecznego scenariusza: ocaleliśmy. Nie chcieliśmy poddać się woli Reżysera. My, dzieci Slytherina, jesteśmy niepokorni, nic z tym nie zrobisz. Przeżyliśmy, lecz cena okazała się być ponad nasze siły. Do tej pory spłacamy Piekłu rachunek i jeszcze nie zaczęliśmy zbliżać się do końca. A ty się skarżysz na wasz nędzny zwycięski los? Spróbowałabyś być tą przegraną, wtedy wiedziałabyś, co to znaczy istnieć.

Malfoy był potwornie zły, lecz nie podniósł głosu. Jego twarz pozostawała nieporuszona, jedynie niebieskawa żyłka pulsowała na skroni. Maska, maska, zawsze ona, tak bliska.
Masko, znam cię!
O nie. Nie znasz.
Nagle poczuł chłodny dotyk na policzku i jakby budząc się z ciężkiego snu, zobaczył Granger z wyciągniętą ręką. Jej oczy wydawały się bezdenne i prawie czarne. Można było w nich utonąć.
Poczuł jak jego maska, własna, bliska maska, rozpada się na kawałeczki, niczym stary pergamin.

- Zdaje się, że oboje przegraliśmy, Malfoy - powiedziała z udawaną wesołością. Nie cofnęła ręki, mimo jego ciężkiego wzroku. - I teraz nie mamy niczego do stracenia.

Nachylił się i ją pocałował.
Być może usłyszał w tych ostatnich słowach coś, czego tam nie było, jakąś ulotną aluzję, którą sam sobie wymyślił, a ona wcale nie miała tego na myśli. Zapewne. Lecz było już za późno, żeby nie zrobić tego, co zrobił i zbyt wcześnie, żeby się cofnąć.
Więc całował ją. Gorąco, głupio, nieumiejętnie, jak młodzik obłapiający w zacisznym kąciku starszą koleżankę. Łapczywie pił jej oddech, jakby brakowało mu własnego - a rzeczywiście brakowało, jej także. Wtedy niezgrabnie objął ją rękoma, jakby chciał wchłonąć w siebie jej chłód i żar, więcej, głębiej, szybciej, ostrzej, dzielić z nią jej samotność o smaku krwi, gdy jego własna smakuje popiołem. Palce zaplątały się w ubraniu, włosach, a pod mocno zaciśniętymi powiekami wybuchały ognie, prawdziwe fajerwerki, takie, jak na balach urządzanych przez jego matkę, w czasach, gdy niebo wydawało się bezchmurne, a on nie wiedział, czy da radę prawidłowo wypowiedzieć „Avada Kedavra”.
Smutna syrena parostatku, płynącego gdzieś daleko, zmusiła ich do gwałtownego odsunięcia się od siebie - cofnąć się, rozpleść dłonie, otrząsnąć je z demonstracyjną pogardą, dokładnie takim samym teatralnym gestem otrzeć usta, poprawić lekko zmięte ubranie. Malfoy podniósł płaszcz, który spadł z ramion Hermiony, otrząsnął go z pyłu i w roztargnieniu założył na siebie. Bezskutecznie próbował znaleźć laskę, lecz widocznie zaopiekowały się nią czyjeś troskliwe ręce, bądź spadła wprost do rzeki.
Tak, straty tego wieczoru sięgały bajecznych sum złotych galeonów.
Jednak pocałunek był tego wart.
Malfoy uznał, że ta myśl pojawiła się w jego głowie zupełnym przypadkiem.
Z kolei Hermiona klęła samą siebie i na czym świat stoi, a słowo „degeneratka” było najprzyzwoitszym z określeń rozbrzmiewających w jej mózgu.
Więcej się do siebie nie odezwali; bez słowa zawrócili. Diabli wiedzą, dlaczego nie wezwali karety; przecież iść obok siebie i milczeć było o wiele ciężej niż jechać powozem i milczeć, diabli wiedzą dlaczego tak; zapewne dlatego, że była Tamiza i listopad i padał deszczyk i spadały liście i w ogóle...
W ogóle to była bardzo dziwna noc.
Draco w milczeniu zapalił papierosa i głęboko się zaciągnął. Drażniło to Hermionę. Bardzo. Draco Malfoy był jedynym znanym jej człowiekiem, który potrafił znacząco milczeć. I to tak znacząco, że aż doprowadzało do utraty równowagi.
Aczkolwiek Draco nie był tak beznamiętny, jak to okazywał. Strasznie złościł się na siebie za utratę samokontroli, za tę głupią rozmowę i za to, co stało się później. A przede wszystkim za to, że jego maska, która zdawała się być przyrośnięta, na jakiś czas zniknęła, nie wiedzieć dlaczego. Ulotniła się. Spadła, poleciała w dół na wilgotny bruk mostu, albo i jeszcze niżej, wprost w czarny nurt Tamizy. To było niemożliwe, nielogiczne, niewłaściwe, lecz stało się i to z winy przeklętej aurorki, którą on, z głupoty, uczynił kluczową „częścią” swojego planu. Och, jak on teraz tego żałował!...
Skoro już jednak zaczął, doprowadzi sprawę do końca. I tak popełnił niewybaczalny błąd, poddając się niezrozumiałej słabości i przyprowadzając Hermionę Granger aż tutaj, zamiast posadzić ją w swojej loży i przedstawiać wszystkim zainteresowanym, a tych, jak miał nadzieję, była choć jedna osoba. I zaatakuje, nie mogąc oprzeć się pokusie zabicia od razu dwóch zajęcy. Choć on i Granger niezbyt przypominają zające. Wcale nie są zającami.
Zatrzymał się pod latarnią. Pełzające cienie sprawiały, że jego twarz wyglądała na bledszą niż zwykle.

- Wracamy do opery, Granger - rzucił, jak gdyby nigdy nic. Zdecydował nie tracić wieczoru na próżno. Być może jeszcze nie wszystko stracone i morderca wciąż tam jest, szukając nowej ofiary. - Myślę, że uda nam się zdążyć na drugi akt.

Nie protestowała.
__________
* Travilla - wg słów autorki to ponoć bardzo sławna primabalerina tańcząca między innymi z Wacławem Niżyńskim - nigdzie w necie nie znalazłam informacji na ten temat, balet nie jest moim konikiem, więc wierzymy Shantanael na słowo.
**No pasaran (nie przejdą) - hasło używane dla podkreślenia determinacji utrzymania swej pozycji w walce.

12 listopada 2003 roku, środa - zakończenie (część druga)

"Если ты пьешь с ворами
опасайся за свой кошелек
Если ты ходишь по грязной дороге
Ты не можешь не выпачкать ног…
…Возьми меня, возьми
на край земли
от крысиных бегов
от мышиной возни
и если есть этот край
мы с него прыгнем вниз
пока мы будем лететь
мы забудем эту жизнь…"
Наутилиус Помпилиус

„Jeśli pijesz ze złodziejami
martw się o swój portfel
Jeśli idziesz po brudnej drodze
Nie możesz nie ubrudzić nóg...”
„Zabierz mnie, zabierz
na kraj świata
od wyścigu szczurów
od mysiej krzątaniny
i jeśli ten kraj istnieje
skoczymy z niego w dół
dopóki będziemy lecieć
zapomnimy całe to życie...”
Nautilus Pompilius

Szczur biegł, szybko przebierając łapkami. Jego długie wąsy śmiesznie drgały, gruby ogon drżał w oczekiwaniu. Wabił go zapach.
Zapach ten był tłusty i ciężki, jak i sam szczur. Można go było polizać. Gryzoń, nie zatrzymując się, wysunął delikatny języczek. O, tak, ten znajomy smak, wspaniały smak, cierpki...
Nagle zwierzę zamarło, do jego uszu dotarł dziwny dźwięk. Oczka rozbiegły się w poszukiwaniu źródła, lecz nie zobaczył nic podejrzanego, a zew zapachu był silniejszy niż strach. Nawet strach przed ludźmi.
Szczur znów zerwał się z miejsca.
Tylko nie ludzie.
Szczura przyzywała krew.

***

Travilla, wykapana Travilla, to wprost niemożliwe, że nie zauważył tego wcześniej. Troszkę bardziej sponiewierana przez życie, już nie tak nieziemska, nie tak zwiewna i pełna gracji, lecz ta delikatność rysów, szczupłość nadgarstków i kostek, podobieństwo bez wątpienia, przez to trzęsły mu się ręce. Złościł się na samego siebie, że wcale nie oglądał tej przeklętej opery, a głównie przejmował się tym, żeby ona nie zauważyła, jak obserwuje ją spod oka. Jednak mógł się tego nie obawiać - to, co rozgrywało się na scenie, pochłonęło ją bez reszty.
Draco miał straszliwą ochotę ją dotknąć, lecz wydawała mu się tak krucha, że przepełniała go głupia obawa - a jeśli się rozsypie, rozbije jak kryształ pod dotykiem jego ciężkich dłoni?...
Wiedział, że powinien obserwować salę, odbłyski słabego światła na szkiełkach binokli i monokli skierowanych w ich stronę, ludzi opuszczających loże, wsłuchiwać się w dźwięki kroków na korytarzach, lecz, o wszechmocny Salazarze, jakież to było trudne, kiedy ona tak śmiesznie marszczyła nos, słysząc replikę jednego z artystów, która jej się nie spodobała.
Wcale nie piękność, zbyt chuda, kanciasta, przypominająca podrostka. Rozczochranego podrostka. Ledwo powstrzymał się od prychnięcia. Draconie Malfoyu, jakim sposobem ty, diabli by cię wzięli, pozwoliłeś sobie złapać się tak głupio na haczyk? A jeszcze trzy dni temu byłeś tak chłodny i obojętny...
Chłodny jak wróg.
Siłą woli zmusił się do oderwania wzroku od jej profilu i zaczął drapieżnie obserwować publiczność. Hermiona Granger nie była na tyle ważna, żeby zapomnieć o sobie i resztkach godności. Czy przypomnieć ci o wojnie, zadufany w sobie Draconie Malfoyu? Możliwe, że formalnie się zakończyła, lecz któż lepiej od ciebie wie, jak silnie kipi nienawiść trzymana w ryzach tylko przez chłodne maski i ciebie? To, co stało się na moście, tylko to potwierdziło.
Wojny nigdy tak naprawdę się nie kończą, myślał Draco, nie wiedząc, że kropka w kropkę powtarza niedawną myśl Hermiony. Pięć lat, to nic. Nawet wieczność jest za krótka, żeby pozbyć się wrogości, którą wsączono im pod skórę. Był głupi, myśląc, że można zmieniać zasady. Chociaż one, być może, się zmieniają. Ludzie - nigdy.
Dlaczego jednak Harry Potter, jego największy i najbardziej zacięty wróg, w końcu przyjął jego pomoc?
Tylko dlatego, że nie miał innego wyjścia - Malfoy odpowiedział sam sobie. Moody na niego naciskał... A ten stary pies gończy nawet pod groźbą Avady nie zgodziłby się na współpracę z arystokratą. Dowolnym arystokratą, a już tym bardziej z nim.
Nagle zawibrowała jego różdżka. Granger spojrzała na niego z pytaniem wypisanym na twarzy. Draco od razu poczuł jak się spięła, więc nie czekając na nic, skinął głową w stronę wyjścia z loży. Dziewczyna posłusznie wyszła, a on pospieszył za nią. Wiedział, kto dzwoni.

- Mów, Potter - powiedział, naciskając palcami na koniec różdżki, kiedy znaleźli się w foyer.
- Potrzebuję... twojej pomocy, Malfoy. - Głos aurora nie był twardy, rwał się, wypełniało go jednak rozpaczliwe zdecydowanie.
- O co chodzi? - zapytał. - Zmoczyłeś spodnie, spotykając się z naszym maniakiem?

W tym momencie Hermiona boleśnie uderzyła go w bok. Zignorował ją. Nie była w stanie zepsuć mu najpiękniejszej chwili w życiu: wielki Harry Potter, sam, z własnej woli, prosi go o pomoc!...
Świat się kończy.
Fakt, jeszcze nie wiem, na czym ta pomoc ma polegać, zrugał się w myślach Draco. Jeszcze za wcześnie na radość, może się okazać, że rzeczywiście trzeba będzie pomóc.

- Malfoy, ty skur... - Potter zaczął krzyczeć, lecz zdołał się powstrzymać. - To dotyczy także ciebie!
- Czyżby? U mnie, jak dotąd, wszystko przebiega wspaniale, w przeciwieństwie do ciebie, jak słyszę.

Draco napawał się każdą chwilą tej rozmowy.

- Hermiona jest z tobą? - zapytał Harry z napięciem.
- Załóżmy, że widzę w oddali jej kudłatą głowę.

Tym razem zarobił solidne uderzenie w okolice pasa. Najwyraźniej aurorzy mieli niezłe przygotowanie bojowe.

- Harry, jestem tutaj - powiedziała głośno Hermiona.
- On cię nie słyszy - cierpliwie wyjaśnił jej Malfoy. - Różdżka przekazuje tylko mój głos.
- U nas to tak nie działa - burknęła niezadowolona dziewczyna.
- Malfoy... - znów dotarł do nich głos Pottera. - Malfoy, powiedz jej, że Luna zniknęła.

Hermiona zastygła. Draco niczego nie rozumiał.

- Jaka znów Luna? - zainteresował się z roztargnieniem. Potter, nie zwracając na niego uwagi, kontynuował.
- Znalazłem coś, co pozwala przypuszczać, że jest to robota naszego mordercy. Z tego jasno wynika, że nie był to ani Dennis, ani Colin.
- Wszyscy, oprócz ciebie, od dawna o tym wiedzą - automatycznie odpowiedział mu Malfoy. - Streszczaj się, Potter. Pewnych rzeczy nie zrozumiałem, ale trzeba się spieszyć. Natychmiast leć do Covent Garden.
- Covent Garden? - zdumiał się Harry. - A co wy tam...

Lecz Malfoy wyłączył się, nie dosłuchując go do końca. Od razu odwrócił się do białej jak śnieg Hermiony:

- Mów - zażądał, lecz tym razem kobieta nie zwróciła uwagi na jego władczy ton.
- Luna Lovegood - wyszeptała. - Powinieneś ją pamiętać. Lovegood, która...
- Która uratowała Pottera i... - podjął Malfoy i nagle przerwał w pół słowa. - Tak, pamiętam. Ona oślepła. Lovegood... I on do tej pory utrzymuje z nią kontakt?
- Oczywiście - wzburzyła się Hermiona. - Przecież uratowała mu życie! Stale ją odwiedza... Co poniedziałek.

Malfoy westchnął. Zaczął rozumieć.

- Jakie to straszne... - wyszeptała Granger chowając twarz w dłoniach. - A jeśli już nie żyje?...

Draco popatrzył na opuszczoną głowę kobiety i poczuł coś w rodzaju współczucia. Biedni niewinni Gryfoni. Z czymś takim się jeszcze nie spotkali. Wojna była dla nich szlachetną sprawą, dla której poświęcali nie tylko siebie, ale i innych, jednak tak bezmyślnego okrucieństwa nie rozumieli i nie tolerowali. On też nie tolerował.
Lecz rozumiał.
Odpowiedź była gdzieś blisko, tylko nijak nie mógł jej zdobyć.

- Granger... - potrząsnął ją lekko. - Co z tobą?

Powoli opuściła dłonie, w których ukrywała twarz i popatrzyła na niego zdecydowanym wzrokiem.

- Musimy ich znaleźć - powiedziała i Malfoy poczuł prawdziwą siłę bijącą z tych słów. - Musimy ich jak najszybciej znaleźć. Jeśli coś złego stanie się Lunie, Harry... Po prostu umrze.

Draco poczuł rozdrażnienie, lecz szybko je zdławił. Oczywiście, „Harry”. Zawsze „Harry”. Lecz nie tylko o niego tu chodziło. Po prostu ta kobieta, dziewczyna, dziewczynka z twarzą nastolatki, zawsze troszczyła się o innych. Zawsze o innych i nigdy o siebie. Gryffindor, przypomniał sobie. W niektórych ludziach to zostaje na całe życie.
Tymczasem Hermiona wyprostowała się, wyjęła różdżkę, obejrzała ją dokładnie i pieszczotliwie przeciągnęła po niej palcami... Zrobiła na próbę kilka wypadów, ignorując zdumiony wzrok bufetowego. Schowała ją z powrotem i z bojową miną spojrzała na Draco.

- Na co jeszcze czekamy? - zapytała wojowniczo.

Malfoy zamilkł na chwilę.

- Wiesz... - odpowiedział po chwili w zadumie. - Czasami mnie zachwycasz.

I zostawiwszy otwierającą ze zdziwienia usta jak ryba Hermionę, skierował się do wyjścia z teatru, nie troszcząc się o to, czy dziewczyna pójdzie za nim.
A ona, oczywiście, poszła.

***

Spojrzenie w przeszłość - Thomas Becker

Tom Becker spieszył się na drugi akt „Pajaców”. Po przygotowaniu pracy z Eliksirów Leczniczych zasnął na kanapie: niewiele brakowało, by zaspał - obudził się dopiero dwadzieścia po ósmej i zdecydował, że nie ma sensu próbować zdążyć na pierwszy akt. Lepiej się spokojnie ubrać, wyperfumować, wyjść z domu o dziewiątej i spokojnym krokiem pójść do Covent Garden.
Mężczyzna nie tyle lubił operę, co miał nadzieję poznać jakąś wydelikaconą damę. Niechby i mugolkę! Cóż z tego? W ciemności wszystkie koty są czarne, wszystkie mają między nogami to samo...
Zawiązując na szyi muszkę, Tom aż cmoknął na tę myśl. Mugoleczki, mugoleczki, przepiękne mugoleczki, ram-pam-pam...
Nieoczekiwane wspomnienie zmarszczyło jego jasne czoło: nie zdał obowiązkowego egzaminu z magicznej patologii i przeklęty Rabesto zagroził mu, że nie dostanie zaliczenia i z innych przedmiotów. Diabli by wzięli starego homosia, jak on nienawidził tej całej magicznej patologii! Jego ojciec był anatomopatologiem i on do dziś pamiętał słodko-mdlący zapach ciała i zakrzepłej krwi w jego laboratorium...
Choć, oczywiście, magiczna patologia nie ma nic wspólnego z tym archaicznym mugolskim sposobem.
Becker zmarszczył brwi i postanowił skupić się na przyjemniejszych myślach, ot, choćby o wczorajszej imprezie.
Imprezka udała się znakomicie, jak zresztą każde inne spotkanie w sobotę, gdzie jest dużo muzyki, alkoholu i bab, niekoniecznie w tej kolejności. No i wyżerka, oczywiście, ale to na drugim planie. Pamiętał, że przyszło kilka obcych osób, z innych kierunków i lat. Nie zapraszał ich, lecz, właściwie, tak było weselej. Nawet rozmawiał z jednym z tych ludzi - sympatycznym młodzieńcem, choć wyglądał na zmęczonego życiem. Pewnie nadużywał narkotyków, czy innych tego typu środków. Mówił, że też chodzi do opery i Tom zaproponował mu pójście na dzisiejszy spektakl. Tamten obiecał nad tym pomyśleć... Niech robi co chce.
Tom spryskał się wodą toaletową „Polo” i znów zaczął pogwizdywać wesoły motyw: mugoleczki, mugoleczki, przepiękne mugoleczki...
Zapinając srebrne spinki, spojrzał na duży ścienny zegar: była za kwadrans dziewiąta.
Thomas Becker nie wiedział, że nie spotka się dziś z mugoleczkami - jemu, przypadkowej ofierze, pierwszej i jedynej, wybranej prawie na ślepo, została tylko godzina życia.

***

Ciemność - wróg. Ręce - wróg. Cudze ręce. Usta zatkane - ani przełknąć, ani westchnąć, ani krzyknąć. Bezradność otula jak dławiący kokon. Dookoła gęsto. Grząsko. Zapach stęchlizny, starości, stonóg i pająków, zapach starej krwi, przelewanej przez wieki.
Ciemność.
Czyjś pisk w dole.
Ciężki oddech jej porywacza.
Ciało wykręcone bolesnym zaklęciem - ani się poruszyć, ani zerwać, ani oswobodzić. Smród gorączki.
Gdzieś w oddali równomiernie kapią ciężkie krople wody.
Ale czy to woda?
Czarna głębia paniki wciągała jej, walczący na próżno, rozsądek. Ciemność, lepkie dłonie, zatęchłe powietrze, strach.
Pisk szczurów.
„Harry, mój Harry, pomóż mi!”
Kiedyś, dawno temu, nie bała się nawet Voldemorta. Prowadzona przez miłość, jak przez magiczny, nigdy nie gasnący ogień, nie odczuwała strachu. Nie wahała się ani przez moment, zasłaniając sobą przed śmiertelnym zaklęciem jedyną osobę, która ją rozumiała. I ani razu tego nie żałowała, nawet, kiedy cena okazała się zbyt wysoka. Miłość, jej gwiazda przewodnia, nigdzie nie zginęła. Po prostu pogrążyła się w ciemności, jak i wszystko inne, lecz błyszczała tak samo mocno. Tylko teraz nie było dokąd za nią iść. Niebo, rumianki na ścianach, pierwsze przebiśniegi i testrale, wszystko to odeszło, zblakło, pokryło się mgłą i mrokiem. Harry był jedynym, co pozostało niezmienione.
Jednak jemu to ciążyło. Każdy kolejny poniedziałek był dla niego coraz trudniejszy. Ona to czuła i to sprawiało jej ból. To był jej słaby punkt. Lecz on był uparty jak całe stado testrali i nie mógł zarzucić swojego obowiązku.
Jak bardzo by mu nie było trudno się z nią spotykać.
I zaczęła się bać. To była ta ofiara, do której nie była zdolna. Nie znajdowała w sobie sił, by z niego zrezygnować, choć wiedziała, że wcześniej czy później będzie zmuszona to zrobić. Uwolnić go od siebie.
Być może tej nocy, w tej strasznej ciemności, on rzeczywiście się uwolni. Tutaj, całkiem niedaleko, możliwe, że za następnym zakrętem - czai się śmierć. Ona czuje ją tak wyraźnie, jak czuła blizny na rękach porywacza.
Nie powinna wołać Harry'ego. Nie. Nie tym razem.

***

Harry prawie zamarzł, torturowany porywami mroźnego wiatru, kiedy w końcu z Covent Garden wyszedł wysoki blondyn w czarnym płaszczu. Nie mógł być nikim innym, jak Draco Malfoyem. W pewnej odległości za nim szła Hermiona w szykownej sukni wieczorowej. On był, jak zwykle, beznamiętny, a ona wyglądała na lekko zszokowaną, zauważył Harry, idąc im naprzeciw.

- Wspaniała noc na przestępstwo, nieprawdaż? - rzucił Malfoy zatrzymując się przy Harrym.
- Ty wiesz lepiej - nieprzyjaźnie zauważył Potter. - Dość żartów. Czy ta zapiska coś ci mówi?

I podał Malfoyowi znajomą kartkę w kratkę.
Tym razem słowa skakały w górę i na boki, notatka była wyraźnie pisana w pośpiechu:
„Nadchodzi czas zapłaty, Bestia jest blisko. Słyszycie jej ciężkie kroki? W Świątyni przelewa się ostatnia krew. Finito la comedia.”
Zapadła cisza.

- Czytając wszystkie te zapiski - powiedział Malfoy w zamyśleniu - nie odnosicie wrażenia, że pisze je to jeden, to drugi człowiek?

Hermiona wzruszyła ramionami:

- Po prostu jest dobrze wykształcony i oczytany. To Pismo Święte, to Gilgamesz, to wersy z „Pajaców”...
- To w ogóle nie wiadomo co - burknął Harry. - Nosi ze sobą Zbiór Mugolskich Cytatów i tyle. To czarodziej, nie mam wątpliwości.
- Dlatego, że wśród ofiar nie ma ani jednego mugola? - westchnął Draco. - Słaby dowód, Potter.
- Nie sądzę, żebyś miał mocniejsze dowody - odparł jadowitym tonem. - Możesz uważać to za... aurorską intuicję.
- A może kobiecą?
-Dość! Obaj! - krzyknęła Hermiona. - Wybór ofiar jest bardzo specyficzny. Też myślę, że to czarodziej. Mugol nie poradziłby sobie ani z Sheilą, ani z Dennisem.

Zapadła cisza. Zimny wiatr przewiewał ich do szpiku kości. Niebo pokryło się ciemnymi chmurami, jakby przeczuwając, że po tej nocy już nic nie będzie jak dawniej.
I miało rację. Jak zawsze.

***

Spojrzenie w przeszłość - Sheila Creadora Lestrange

- Nie masz się czym martwić, moja droga. - Uśmiechnął się kącikiem ust. Jego czoło, pocięte głębokimi zmarszczkami, wygładziło się. - Niedługo wszystko obróci się na naszą korzyść.
- Na naszą, czyli na twoją? - sprecyzowała Sheila. Może i była lekkomyślna, lecz na pewno nie była idiotką.
- Na naszą, czyli i twoją i moją. - Objął ją od tyłu, jego szorstkie palce pogładziły gładką skórę na jej brzuchu. - I naszego dziecka.
- Nie jestem w ciąży - zaśmiała się nerwowo.
- Ale będziesz - przerwał jej. - Na pewno. To będzie z niczym nieporównywalną rozkoszą - zmieszać moją brudną krew z twoją błękitną...

Tak, pomyślała Sheila. To na pewno będzie rozkosz. Dla niego.

- Nie mogę zajść z tobą w ciążę - zaprotestowała. - Niedługo powinnam wyjść za mąż. Czy chcesz, żeby twoje dziecko wychowywał czystokrwisty?
- Nie - odpowiedział. - Nie powinnaś. Niedługo z twojego kręgu nie zostanie nikt, za kogo mogłabyś wyjść za mąż, moja droga. I będziesz tylko moja.

Spiesząc do Malfoy Manor, Sheila rozstrząsała ostatnie słowa swojego wysoko postawionego kochanka. Groziło im niebezpieczeństwo - to wiedziała. Żeby tylko zdążyć! Żeby tylko zdążyć opowiedzieć wszystko, zanim ten drugi domyśli się jej niesubordynacji! Jego dotychczasowe groźby, dzięki którym zgodziła się zostać jego kochanką, zbladły przed strasznymi perspektywami, które stanęły przed nią otworem. Będzie musiała poświęcić Colina. Kochała go... lecz swoich czystokrwistych współbraci kochała mocniej. Kochała, choć nie było to dobrze postrzegane w wyższych sferach. Niech po tym, czego się dowiedzą, odwrócą się od niej, lecz przynajmniej zrozumieją, że muszą się spieszyć! I oni, prowadzeni przez Blaise'a, wskrzeszą Czarnego Pana, zanim jeszcze nie starto ich z powierzchni ziemi. A Draco... Cóż... Draco Malfoy będzie musiał się z tym pogodzić. Albo sami go pogodzą.
Kiedy Sheila Creadora Lestrange przybyła do Malfoy Manor i ruszyła na poszukiwania Blaise'a Zabiniego, nie podejrzewała, że została jej tylko godzina życia.

- Jakieś pomysły? - zapytał Malfoy i z westchnieniem skomentował przedłużające się milczenie Gryfonów. - Błagam, nie wszyscy naraz!
- Jak możesz kpić w tej sytuacji? - warknął Harry, wykończony własną niemocą, paniką i złością.
- Harry, uspokój się - cicho, lecz twardo powiedziała Hermiona.
- Dlaczego cały czas go bronisz? - Potter zaatakował także i ją.
- Potter, teatr dramatyczny za tobą tęskni - rzucił zimno Malfoy.
- A za tobą - Azkaban - odparował Harry.
- Zamknijcie się obaj, próbuję myśleć - syknęła Hermiona, prostując zmiętą kartkę pobielałymi z zimna palcami.

Draco zasępił się i zdławił myśl, żeby oddać dziewczynie swoje rękawiczki - Potter pomyślałby, że to nie Azkaban tęskni za Malfoyem, a Szpital Św. Mungo.

- Tutaj jest wskazówka - powiedziała Hermiona. - Aluzja wystarczająco jasna, nawet dla niewtajemniczonych.
- Świątynia - jednym głosem powiedzieli Draco i Harry i równocześnie popatrzyli na siebie nawzajem, jeden - z pogardą, drugi - złowrogo.
- Tak - potwierdziła Hermiona. - Co to za świątynia - nie wiadomo, lecz on nas tam wręcz wzywa, tak otwarcie wskazując drogę.
- Skąd mamy wiedzieć, co on rozumie pod pojęciem „świątynia”? - zapytał Harry z rozpaczą.
- A jeśli to pułapka? - wyjawił swoje podejrzenia Draco. - Może on próbuje nas tam zwabić, a sam tnie Lovegood gdzieś w Leeds?

Harry posiniał i wyglądał tak, jakby zanurzono go w lodowatych nurtach Tamizy. Hermiona westchnęła. Tak, Malfoy był delikatny niczym nosorożec.

- Nie mam pojęcia - odpowiedziała cierpliwie. - Wszystko może się zdarzyć. Jednak innego śladu nie mamy, trzeba więc zaryzykować i poszukać tej tajemniczej świątyni.
- To wasze głupie śmierciożercze sztuczki - obwieścił Harry, wpatrując się w beznamiętnego Dracona. - Na pewno to jakieś miejsce, gdzie się zbieraliście i składaliście ofiary z mugolskich niemowląt!
- Potter, co z tobą? Powaliło cię? - Malfoy mocno się wzburzył. - Jakie znowu niemowlęta?!

Hermiona odchrząknęła i spróbowała ratować sytuację:

- Harry nie jest sobą, to wszystko przez ten lęk o Lunę. Chociaż, może mieć rację. Jeśli Voldemort jest tym, kogo próbuje wskrzesić nasz maniak, to niewykluczone, że próbuje zrobić to w jakimś waszym dawnym miejscu spotkań. Malfoy, spróbuj sobie przypomnieć.
- Nie byłem żadnym gównianym śmierciożercą - burknął Draco, czując nagle ogromny wstręt do całej tej sprawy.
- Nie rozśmieszaj mnie - wyzłośliwił się Harry. - Nie byłeś śmierciożercą? Ha!
- Nie czas teraz na przepychanki - odpowiedziała Hermiona, podświadomym gestem kładąc dłoń na rękawie arystokraty. - Po prostu pomyśl, dobrze?

Draco spojrzał na biel jej dłoni, wyraźnie widoczną na tle jego czarnego płaszcza i myślał o czymś zupełnie innym. O tym, jak wszystko zmieniło się między nimi. Przemiany przyszły niezauważanie, podkradły się od tyłu, perfidnie zagłuszając ból wspomnień. On, Draco Malfoy nie walczył przeciw Harry'emu Potterowi i Hermionie Granger, on walczył przeciw starej szkole, starym szkoleniom, staremu pokoleniu. Przeciw takim, jak Alastor Moody.

- Ten, kto to robi... - powiedział powoli. - Ten, kto to robi, nie jest zwykłym, oszalałym od ludzkiej krwi maniakiem.

Nienawiść. Nienawiść, która nie daje spać po nocach, która wypala wszystko, czego może dotknąć.

- On po prostu nienawidzi. Mądry, sprytny, doświadczony, nienawidzący skurwysyn. W tych zapiskach nie ma żadnego ogólnego zamysłu. On się z nami bawi. Odciąga naszą uwagę od czegoś ważniejszego...

Do diabła, prawie go rozumiał!

- Malfoy? - krzyknął Harry, kiedy pauza się przeciągnęła. - Czym jest to ważniejsze?

Lecz tamten milczał, pogrążony w nie wiadomo jak mrocznych głębinach.

- Wojna - westchnęła Hermiona, zszokowana własnym domysłem. - On próbuje wywołać nową wojnę!
- Na początku był Tom Becker mugolskiego pochodzenia i uwierzyliśmy, że to ktoś z niedobitków czystokrwistych - kontynuował jej myśl Harry.
- Potem była Sheila - ciągnął Draco - i my pomyśleliśmy, że to wasza prowokacja.
- Dennis to znów czarodziej mugolskiego pochodzenia. Sądzę, że po prostu stał się zbędny - zakończyła Hermiona.
- Zapomniałaś, że i ciebie próbował zabić - przypomniał jej Draco. - Ty... także jesteś mugolskiego pochodzenia.

Jasne było, że chciał wypowiedzieć inne słowo.

- Dennis na pewno był nieplanowany - zauważył Potter, nie zwracając uwagi na powstałą między Malfoyem i Hermioną niezręczność. - Trzecią ofiarą miała być Hermiona. A teraz porwał Lunę. Kurwa!

Draco przestał przypatrywać się Granger i przeniósł wzrok na niepocieszonego Pottera. Ten był blady, pod oczami pojawiły mu się czarne cienie, a niepokój wykrzywił rysy jego twarzy. I, jakkolwiek dziwnie to brzmi, Draco poczuł coś w rodzaju współczucia dla tego złamanego człowieka, obarczonego ciężarem ponad siły. Tak, jakby Luna Lovegood była oparciem podtrzymującym Pottera przez te wszystkie lata. A teraz oparcie to zniknęło.

- Ona jeszcze żyje, Potter - nieoczekiwanie dla samego siebie powiedział Draco. - Ona jeszcze żyje i my ją uratujemy, nie waż się w to wątpić.
- Wiem - cicho odpowiedział Harry.

I na przekór wszystkim przepaściom, które ich dzieliły, na przekór wszystkiemu, co stało między nimi, na przekór wszystkim tym wyjącym duchom przeszłości, nienawidzącym się nawzajem tak, jak mogą tylko żywi - dwóch chłopców, którzy dorośli i tego nie zauważyli, stało naprzeciw siebie i w duszach ich, dawno wypalonych przez nienawiść, powoli, lecz nieodwracalnie budziła się nadzieja. Jak świt, który przychodzi po długiej, ale nareszcie dobiegającej końca, nocy.
Jakby nie było tych gorzkich niczym migdał lat, jakby znów znaleźli się w sklepie madame Malkin i jeden jeszcze nie rozumiał, kim jest i kim będzie, a drugi był dręczony tym, że już znał swój los. Od tamtej pory niewiele się zmieniło - jeden stracił część swej niewinności, a drugi - złości. Nie zmieniło się prawie nic, oni obaj zostali tymi samymi ludźmi - prawdziwym Gryfonem i Ślizgonem, lecz tym razem to Harry Potter pierwszy wyciągnął rękę.

- Witaj, jestem Harry Potter - powiedział lekko i wyraźnie. - A ty?

Arystokrata spojrzał na jego wyciągniętą rękę i uśmiechnął się. Być może ludzie się zmieniają. Albo po prostu zaczynają nieco inaczej spoglądać na swoje zasady.
Harry już zaczął myśleć, że znów zrobił z siebie kompletnego idiotę i blondyn ponownie zacznie się z niego wyśmiewać, lecz zanim cofnął rękę, ścisnęła ją mocno wąska, chłodna dłoń.

- Draco Malfoy. W którym jesteś domu?
- Gryffindor. A ty?
- Slytherin. Gdyby przydzielono mnie do Hufflepuffu, uciekłbym ze szkoły już pierwszego dnia.
- Ja też!

Zaśmiali się, wciąż nie puszczając swoich rąk. Hermiona poczuła, jak, wbrew jej woli, do oczu napływają gorzkie łzy.

- Jesteś z naszych, Potter? - zapytał Draco nagle poważniejąc.
- Moi rodzice byli czarodziejami, jeśli o to pytasz - odpowiedział Harry z uśmiechem. - Ale wiesz, Malfoy... To nieważne.
- Ważne, ważne - westchnął Draco. - Niestety, zdecydowanie nieaktualne w naszych czasach.
- Czasem należy zmienić zasady, co? - Mrugnął do niego Harry.
- Zmieniają się nie zasady, a ludzie - zaprotestował Malfoy. - Lecz nie mam tu na myśli swej orientacji seksualnej, więc możesz już puścić moją rękę, Potter!...

Harry natychmiast wyszarpnął rękę z uścisku i teraz śmiali się już we trójkę.

- A co do tej świątyni, Potter... - kontynuował Draco, leniwie rozciągając słowa. - Być może i nie wiem, o co dokładnie chodzi, lecz mogę zaprowadzić nas do kogoś, kto na pewno będzie wiedział...

***

Spojrzenie w przeszłość - Dennis Creevey

Dennis Creevey widział. Widział to, czego nie powinien był zobaczyć i teraz biegł na oślep, głośno połykając i wypluwając zgęstniałe nagle powietrze. Opera… wiedział, że „Traviatta” nie jest warta podobnego ryzyka, lecz nie sposób oprzeć się pokusie Covent Garden. Jak mógł przyjechać z zadaniem od sekty do Londynu i nie pójść do teatru! Przecież sam Książę powiedział - pokonać pokusę można tylko poprzez poddanie się jej... Kto mógł wiedzieć, że usłyszy i zobaczy w jednej z lóż coś takiego, że przy tym wszystkie operowe tragedie tracą swój sens!... Dennis do tej pory nie mógł uwierzyć w to, czego się dowiedział.
Zdrada. Przeniewierstwo.
On sam już kiedyś zdradził Boga i Merlina, znał gorycz porażki, wierzył w Ciemność, lecz to… Ta wiara, ich wiara, była mu obca. Nieprawdą było to, co jeden z nich wmawiał drugiemu. Dennis dobrze o tym wiedział. Kłamstwo, straszne kłamstwo, profanujące Księcia. Kłamstwo które już przyniosło pierwsze wynaturzone ofiary.
Widzieli go. Widzieli oraz wiedzieli, czego był świadkiem i teraz jego życie nie było warte nawet miedzianego knuta. Właśnie biegnie, jak zaszczuty wilk, biegnie do jedynego schronienia, jakie zna. Biegnie, dlatego, że nie wie jak się aportować - śmierciożercy uwięzili go zanim zdążył się tego nauczyć. Zresztą, nawet jeśliby się nauczył - w jego sekcie odżegnują się od tych czarów. Diabeł nie uznaje białej magii.
Dennis uciekał. Książę Ciemności nie planował pomagać mu, swojemu wiernemu uczniowi, przecież silny zawsze sam wydobędzie się z kłopotów. Dennis będzie musiał poszukać pomocy u kogo innego.
Wiedział u kogo.
Powinien zdążyć opowiedzieć o wszystkim swojemu bratu. Przecież pracuje w Ministerstwie, czyż nie? Colin może coś zrobić, choć nie wierzy w to, w co wierzy on sam, w jedyne słuszne. Nic to, kiedyś i on zrozumie…
Wyśle wiadomość. Wyśle wiadomość i Colin przyjdzie, nie może nie przyjść, zawsze przychodzi!...
Dennis uciekał.
Musi zdążyć. Musi zdążyć przekazać tę tajemnicę.
Dennis Creevey nie wiedział, że pozostała mu tylko godzina życia.

***

- Oszalałeś, Malfoy - oznajmił Harry tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Blondyn tylko westchnął i zapukał do zniszczonych, obitych tanią sklejką drzwi.

- Zwariował - cierpiętniczym głosem powtórzył Harry.
- Potter, odwal się. Skoro w twoim żałosnym rozumku nie zrodził się lepszy pomysł, to oddaj mi przysługę i wykorzystajmy mój.
- Harry, co nam szkodzi spróbować? - Hermiona próbowała ich pogodzić. Jej także się to nie podobało, lecz Malfoy miał rację - nic lepszego nie mieli.
- Co nam szkodzi spróbować? - Jej dość nieszczęśliwe sformułowanie jeszcze bardziej rozzłościło Harry'ego. - Co nas to kosztuje?! Zabiera nam to drogocenny czas! Luna być może umiera, gdy my łazimy do nienormalnych bab!...

W tym momencie drzwi otworzyły się i na progu pojawiła się Sybilla Trelawney. Jej przenikliwe oczy wpiły się wprost w Harry'ego i stało się jasne, że słyszała ostatnie zdanie. Nieoczekiwanie Potter poczuł się nieswojo.
Była profesor Wróżbiarstwa wyglądała okropnie. Harry słyszał, że McGonagall wypędziła ją z Hogwartu za alkoholizm i od tego czasu staczała się coraz niżej i niżej, aż trafiła tutaj - do pokoju na poddaszu motelu Bezokiego na obrzeżach Trzeciego miasta.
Jej siwe włosy wisiały w strąkach tam, gdzie wyłaziły spod prostego kościanego grzebienia. Pozbawione blasku oczy skrywały się za grubymi szkłami okularów, z uszu zwisały długie kolczyki z piórami - wydawało się, że wystarczy na nie dmuchnąć, a poleci z nich kurz. Twarz była zwiędła, obwisła, czerwona. Bezkształtna szata w ogromne kwiaty wisiała na kobiecie jak na wieszaku. Śmierdziało od niej tak, jakby wykąpała się w taniej whisky. Taaaak, wyglądało na to, że Sybilla straciła resztki szacunku, jakie dał jej Hogwart. Przypominała wróżkę z cygańskiego taboru. Przy czym, o ile Harry wiedział, właśnie tym się zajmowała - wróżyła wszelkim drobnym złodziejaszkom z Downtown, którzy płacili jej za to nędzne grosze.
Jednak, co dziwne, Malfoy odnosił się do niej z głębokim szacunkiem.
Malfoy? Z szacunkiem? Chyba sobie żartujecie.

- Sybillo, jak to cudownie, ze zastaliśmy cię w domu! - wykrzyknął dumny potomek arystokratycznego rodu Malfoyów, z galanterią biorąc staruchę pod rękę.
Lucjusz zapewne przewraca się w grobie.
Biedna Trelawney! Nie miała szansy. Zanim zdążyła wypowiedzieć choć słowo, Draco zasypał ją wyszukanymi komplementami, wykrzyknikami po francusku i porównaniami gospodyni do najlepszych portretów z Luwru (szczególnie z Mona Lisą) i voilà, wszyscy troje znaleźli się we wnętrzu pokoju, a drzwi znów zamknięto na zamek. Sybilla z lekkim niedowierzaniem spojrzała na swoje ręce, jakby próbując przypomnieć sobie wszystkie czynności, jakie właśnie nimi wykonała.

- Malfoy, przypomnij mi, żebym przysłał ci zaproszenie do Auroratu, kiedy skończy się to zamieszanie - wymamrotał Harry z zachwytem.

Trelawney przeniosła wzrok na Draco i pokręciła głową na widok jego chłopięcego uśmiechu.

- Nie zmieniasz się, Draconie - powiedziała, o dziwo, przyjemnym głosem. - Masz szczęście, że żywię niewytłumaczalną słabość do ludzi twojego pokroju...
- Właśnie teraz się zmieniam - zaprotestował Malfoy - a twoją słynną słabość można określić jednym słowem - pieniądze. Nie są one dla mnie problemem.
- Widzę, że rzeczywiście się zmieniłeś, skoro zjawiasz się w takim towarzystwie... - kontynuowała Sybilla, uważnie przyglądając się Harry'emu i Hermionie. - Witaj, Harry Potterze. Widzę, że jednak nie umarłeś. Ciebie, dziewczyno, też pamiętam. Nadal nie nauczyłaś się zaglądać w przyszłość? Panna Granger, czyż nie?
- Tak, pani profesor.
- Cóż za maniery! - wyszeptała Sybilla i zabrzmiało to jak syk węża. - Przecież wiesz, że już od dawna nie jestem profesorem. Czy wypada przypominać starej kobiecie o tak bolesnej przeszłości?... No? Odpowiedz mi, dziewczyno!
- Zostaw ją, Sybillo. - Głos Malfoya zabrzmiał w zawisłej ciszy ostro, jak nóż wchodzący w masło.
- Robię to tylko dla ciebie, mój chłopcze - słodko uśmiechnęła się Trelawney. - Czemuż stoimy w progu? Wejdźcie, moi drodzy, wejdźcie!...

Weszli do czegoś w rodzaju salonu i nagle Hermionie zrobiło się niedobrze. Mdliło ją od wszystkiego - zapachu przypalonych konfitur, starego kurzu w powietrzu, grzebienia we włosach Trelawney i od samej staruchy też. Dziewczyna nie mogła zapomnieć, jak dawna profesor patrzyła na nią kilka minut wcześniej. Jakby widziała przed sobą ohydną pluskwę, którą należy jak najszybciej zabić. Widać i tak nie wybaczyła młodej pannie Granger efektownej rezygnacji z jej przedmiotu. Rozsiedli się wokół drewnianego stołu, podrapanego, jak zauważyła Hermiona, pazurami, jednak natychmiast się uspokoiła, widząc w kącie miseczkę z mlekiem. Wyglądało na to, że pazury należały do kota.

- Sybillo, spieszymy się - Draco postanowił od razu wziąć byka za rogi. - Dlatego, proszę cię, opuść swój zwykły spektakl i przejdź od razu do sedna.
- Najpierw wyjaśnij o co chodzi, milutki - warknęła niezadowolona Trelawney. - Wtedy zdecydujemy, co jest przedstawieniem, a co nie.
- Sprawa jest prosta - powiedział Malfoy, wyciągając z kieszeni złożoną na dwoje kartkę w kratkę. - Potrzebujemy, żebyś powiedziała nam, gdzie znajduje się teraz człowiek, który napisał tę notatkę.
- Tylko? - prychnęła wróżka.

Gwałtownym ruchem chwyciła kartkę; Malfoy nie zdążył nawet mrugnąć okiem. Przeczytała treść i od razu zmienił się wyraz jej twarzy - stała się wyostrzona, prawie drapieżna.

- Sto galeonów - oznajmiła.
A ja myślałem, że wszystko to... - uśmiechnął się Malfoy, lecz posłusznie wyjął pieniądze i wysypał brzęczącą górkę na stół przed sobą. Wiedźma po nią sięgnęła, lecz Draco złapał jej rękę i pokręcił głową. - Po pracy, Sybillo.

Starucha skrzywiła się, lecz nie śmiała protestować.

- I bez żadnych gierek - dodał Draco. - Nie jesteśmy zwykłymi klientami z Trzeciego, dostaniesz te pieniądze bez problemu.

Trelawney skinęła, jakby na znak zgody - kto tę wariatkę zrozumie!... Bez cienia wahania zmięła zapisek w rękach (Harry i Hermiona ledwo powstrzymali się od jęku - za zniszczenie dowodów rzeczowych Wizengamot nie pogłaszcze ich po głowach, kto wie, czy nie będą musieli uwolnić winnego… jednak życie Luny jest cenniejsze, dlatego siedzieli spokojnie), ścisnęła go mocno, zamknęła oczy i zamarła. Siedzi. Milczy. Słychać tylko jej chrypiący oddech, jakby płuca nie wytrzymywały już nadmiaru kiepskiej whisky.
Nagle, nie wiadomo skąd, na stół wskoczył ogromny kocur - srebrzystoszary z czarnymi pręgami. Oczy też miał czarne, chociaż, być może, to po prostu źrenice tak się rozszerzyły, że nie można było dostrzec tęczówki. Zasyczał na nieproszonych gości, podszedł do Trelawney i otarł się o jej kurczowo zaciśnięte ręce. Hermiona z zaciekawieniem obserwowała to dziwne zdarzenie i zauważyła, jak twarz Sybilli lekko się wygładziła po dotknięciu kota.
Ciekawa reakcja, zauważyła w duchu dziewczyna. Kot oddaje jej swoje siły? To jest co najmniej sprzeczne z prawem.
Zwierzę usiadło na stole obok Sybilli i głośno zamruczało. Najwyraźniej był całkowicie zadowolony z takiego życia.
Tak bez jakichkolwiek rezultatów minęło dziesięć, piętnaście minut, aż w końcu Harry nie wytrzymał i krzyknął:

- To czysta szarlataneria!
- Zamknij się, Potter, - cicho, lecz z groźbą w głosie, powiedział Malfoy. Nie odrywał wzroku od staruchy. Ta całkowicie się wyłączyła i niczego nie słyszała.
- Ona tylko wyciąga od ciebie pieniądze, Malfoy - oznajmił Potter gorączkowym szeptem. - Wiele razy widziałem coś takiego!
- A ja widziałem, jak bez mrugnięcia okiem płacą jej astronomiczne sumy takie autorytety z Trzeciego, jakie ci się nie śniły w Azkabanie!
- Więc czemu wygląda tak biednie i mieszka u Bezokiego?
- Konspiracja, Potter. Znasz takie słowo? Żeby nie wzbudzać podejrzeń u takich kretynów jak ty! I jak widzisz, znakomicie jej to wychodzi. Sybilla po prostu ma lekką słabość do...
- Zamknijcie się obaj! - krzyknęła na nich Hermiona, nie odrywając wzroku od Trelawney. - Coś się dzieje.

Sybilla zachwiała się w fotelu, szarpnęła głową, powieki uniosły się, ukazując jedynie śnieżnobiałe białka. Trójka spiskowców cofnęła się, kot sprężył się w skoku i zasyczał. Żyły na rękach i szyi Trelawney straszliwie się rozdęły, a z na wpół uchylonych ust wyrwał się ochrypły głos. Wygięła się spazmatycznie, jakby ją rwało w różne strony i odrzuciła w tył głowę. W pokoju rozległ się cichy jęk i to chyba nie wróżka jęczała.

- Duch Merlina! - wyszeptała ze strachem Hermiona.
- …taniego efekciarstwa. - Malfoy dokończył swoje ostatnie zdanie.

Westchnął, podniósł się, przechylił się przez stół i lekko uderzył staruchę w twarz. Hermiona jęknęła, Harry tylko zacisnął zęby.

- Przecież powiedziałem: bez przedstawienia - prawie pieszczotliwie powtórzył Draco.

Sybilla opadła na fotel, podobna do balonika, z którego ktoś wypuścił całe powietrze. Kot miauknął z niezadowoleniem, zeskoczył ze stołu i wrócił do picia mleka ze swojej miski. Trelawney kilka razy mrugnęła i wpatrywałą się w nich, nieruchomymi, choć teraz normalnymi oczami.

- Dwie setki - powiedziała, jak gdyby nigdy nic.

Malfoy nie protestował.
Hermiona uznała, że to zupełnie do niego nie pasuje i on zgadza się na wygórowane żądania staruchy tylko dla dobra Luny. Poruszyło ją to do głębi. Rozumiała, że to wszystko drobnostki, a Malfoy jak zwykle dba o swoje interesy, ale... Do diabła, lepiej po prostu o tym nie myśleć.

- Dwie - zgodził się arystokrata. - Jedną teraz, a drugą, kiedy upewnimy się, że doprowadziłaś nas tam, gdzie trzeba.
- Zgoda - pospiesznie pokiwała głową Trelawney, jakby bała się, że mężczyzna się rozmyśli. Również była przyjemnie zdziwiona układnością arystokraty.
- Mów - wtrącił się Harry. Sybilla posłała mu nieprzyjazne spojrzenie. Górka złota, błyszcząca przed Malfoyem, była dla niej najlepszym bodźcem.
- Lepiej od razu zapomnijcie o tej sprawie - zaczęła bez ogródek. - W tym miejscu zebrało się kilka wrogich sobie sił, wśród nich i ta, która nienawidzi wszelkiego życia. Każdy, kto tam zejdzie, jest skazany, a ci, którzy już tam są, nie mają innego wyjścia, jak droga do Wieczności. To loch. Dziwny loch, nigdy takiego nie widziałam. Fioletowy kamień z purpurowymi żyłkami, nie sądzę, żeby został wydobyty gdzieś w Anglii, lecz miejsce to jest na pewno w Anglii, ale nie w Londynie...

Hermiona zauważyła, że na policzkach Malfoya pojawiły się czerwone plamy - wyraźna oznaka zdenerwowania. Kiedy pozostali bledną, Malfoyowie czerwienieją. Co takiego usłyszał w słowach Trelawney?

- Przelano tam wiele krwi - ciągnęła Sybilla - krwi niewinnej, ma się rozumieć, innej przelewać nie ma sensu. Śmierciożercy uważali te lochy za swoje, lecz jak zawsze się mylili - są one o wiele starsze. Widziałam tam dwójkę, lecz jeszcze jeden już jest w drodze… Bestia w drodze, martwi szepczą, jeden szaleniec, drugi jeszcze nie usłyszany, trzeci myśli, że jest mądrzejszy od innych, a w rzeczywistości jest największym głupcem… Czwarta ofiara jest ostatnią, lecz Bestia lubi liczby nieparzyste, to jej ulubiony żart…

Sybilla zaczęła mówić coraz szybciej, głowę znów odrzuciła do tyłu i zamknęła oczy, lecz tym razem Malfoy nie posądził jej o tanie efekciarstwo i nie uderzył w twarz. Przeciwnie, z napięciem wsłuchiwał się w każde jej słowo. Zasępił się.

- Oby krwawa magia nie obróciła się przeciw czarodziejowi - szeptała wiedźma, nie przerywając ani na moment - chociaż nosi on na sobie pieczęć Bestii… Azkaban żyje, puka, puka do drzwi!... Ślepota nie ochroni, ciemność i tak zobaczy, znajdzie, zabierze… Kiedy umrzesz, kim będziesz, chłopcze? Stary pies gończy szuka świeżego mięsa… Podstęp, zdrada, nóż w plecy… Robaki, szczury, krew, stal, trucizna zwycięstwa, oczy bez światła, oczy ze światłem, wszystko związane, związane, związane… O tak, to będzie ciemna noc, najciemniejsza, jedna z takich, kiedy wskazówki waszych dusz na zawsze zastygają na trzeciej w nocy!...

Kocur leżący na parapecie rozdzierająco miauknął i wszystko urwało się niczym zły sen. Nie pamiętali jak opuścili duszny pokój, jak przeszli obok wykrzywiającego usta w swym wiecznym uśmieszku Bezokiego, jak wyszli na chłodne nocne powietrze i odetchnęli pełną piersią.

- Brednie - podsumował Harry, kiedy już był w stanie mówić. - Straciliśmy czas, jak ostrzegałem. W Anglii są tysiące lochów! I co teraz?
- Wcale nie na próżno - zaprotestował Draco dziwnie bezbarwnym głosem. - W Anglii są tylko jedne lochy z takiego kamienia, tu stara wiedźma ma rację. I szczęśliwym zbiegiem okoliczności…
- Wiesz, gdzie to jest? - zachłysnęła się nieoczekiwanym sukcesem Hermiona. Już straciła wszelką nadzieję.
- Jak mógłbym nie wiedzieć - gorzko zaśmiał się Draco.

Dwoje aurorów spojrzało na niego z wyczekiwaniem. Westchnął:

- To lochy pod moim domem.

***

Cień czuł się swobodnie. Martwi w nim - także. Po raz pierwszy nasycili się… prawie. Brakowało niewiele. Jeszcze troszkę i Cień już nie będzie musiał się ukrywać. Żałosne ludziki przyzwą Bestię, a przyjdzie. Przybędzie i pozostanie. Tu jest o wiele więcej pożywienia niż tam, skąd pochodzi.
Tu krew jest... słodsza.
Cień wchłonął się w ściany czarnego zamku i rozpłynął po kamieniach. Martwi szeptali z duchami. Duchy wchodziły w Cień, by już nigdy nie powrócić.
Wewnątrz Cienia było ciepło i wygodnie. Prawie jak w domu, a że martwi szepczą... Dlatego też są martwi.
Cień spływał w dół. Poznawał starożytne kamienie, a kamienie rozpoznawały go.
Już niedługo.
Już bardzo niedługo.

***

- W twojej posiadłości?!
- Tak. To słynne katakumby Malfoyów i rozpościerają się dokładnie pod zamkiem.
- Taaak - podejrzliwie zaczął Harry. - Katakumby są twoje... Może więc to ty jesteś naszym maniakiem?
- Wyglądam na idiotę? - odciął się Malfoy. - Czy zaprowadziłbym was do Trelawney, gdybym był mordercą?
- Być może właśnie dlatego nas do niej zaprowadziłeś - rozwinął swoją myśl wciąż nieprzekonany Potter. - Zejdziemy do katakumb, a ty nas - prask!...
- Jaki znów prask? - wystraszył się Malfoy.
- Harry, skończ - powiedziała Hermiona dziwnie zmęczonym głosem. - Malfoy nie ma nic wspólnego z porwaniem Luny - ma alibi. Cały wieczór spędził ze mną. Mam nadzieję, że jeszcze mi wierzysz?

Harry nachmurzył się. Widać było, że nie do końca pożegnał się z pociągającą myślą „Draco Malfoy - zabójca - do Azkabanu!”. Pokój pokojem, ale z nieprzyjaznymi myślami wcale nie jest łatwo się rozstać. Zresztą, przecież ten przeklęty arystokrata po tym, jak uścisnęli sobie dłonie, nie zaczął latać po niebie, grając na harfie i śpiewając hosanny! Pozostał dokładnie tym samym wrzodem na tyłku, czystokrwistym sukinsynem... Ot, wziąć by go i dać mu harfą w zęby...

- Harfą w zęby - wymsknęło się aurorowi.

I w tym momencie zaklął. O czym on myśli?! Luna!

- Co się tak gapicie? - krzyknął. - Będziemy się aportować?
- Momencik - uprzejmie odpowiedział Malfoy. - Mam rozmowę.

Wyjął wściekle wibrującą różdżkę i dwoma palcami nacisnął na jej koniuszek. Otaczającą ich ciszę przerwał rwący się głos Pansy Parkinson.

- Draco!... Draco, całą wieczność próbuję się do ciebie dodzwonić! Gdzie byłeś?... - głos Pansy balansował między dobrze wyszkolonym tenorem aktorki dramatycznej a piskliwym przesłuchiwaniem zazdrosnej żony, jak to, z pewną przykrością, zauważyła Hermiona. Trzeba przyznać, że pierwszy wariant podobał jej się o wiele bardziej.
- Byłem niezwykle zajęty, Pansy - spokojnie odpowiedział Malfoy. - Coś się stało?
- Jesteś sam?

Spojrzał na Harry'ego i Hermionę, po czym z lekkim wahaniem odpowiedział:

- Sam. Możesz mówić.

W tym momencie pożałował swej pochopnej decyzji.

- Blaise przepadł - szeptem oznajmiła Pansy. - Ostatnimi czasy całkowicie wyzdrowiał, zaczął spacerować…

Draco postarał się nie parsknąć śmiechem, widząc, jak Potterowi opadła szczęka. Jednak gdy spojrzał na pustą twarz Hermiony, gwałtownie odechciało mu się śmiać.

- Szukałam go na terenie posiadłości - kontynuowała Pansy. - Wysłałam wszystkie skrzaty na poszukiwania, lecz bez skutku. Wiesz, Draco - jeszcze bardziej zniżyła głos; Malfoy ledwie ją słyszał - sądzę, że on jest w podziemiach.

Draco wewnętrznie zamarzł.

- W podziemiach? - gwałtownie zapytał. - Pansy, pod żadnym pozorem nie zbliżaj się do wejścia do katakumb! Natychmiast wracam.
- Dobrze, Draco. Sprowadziłam wszystkich gości. Będę na ciebie czekać.

Malfoy schował różdżkę i oceniając sytuację, doszedł do wniosku, że nie jest najlepiej - dysproporcja sił była zdecydowanie nie na jego korzyść. Potter z zakrzywionymi palcami i wściekłą twarzą rwał się w jego kierunku, Granger utrzymywała go resztką sił, lecz najwyraźniej nie miałaby nic przeciwko temu, żeby Potter go rozerwał na strzępy: widział to w jej bardzo, bardzo smutnych oczach. Powstrzymywała Pottera wyłącznie dla zasady. A z zasad, jak wiadomo, zupy nie ugotujesz.
Draco uśmiechnął się i wyjął z kieszeni starożytny zagięty klucz. Pomachał nim w powietrzu.

- Portal. Posiadłość Malfoyów jest nienanoszalna. Nie możecie się tam aportować. Wykorzystamy zatem portal, gdyż podróż karetą trwałaby zbyt długo...

Wszyscy od razu się uspokoili, tylko Potter, zanim wszedł w portal, wysyczał do Malfoya:

- Odpowiesz za Zabiniego!...

Granger milczała i było to jeszcze gorsze. Malfoy sklął się w myślach. Od kiedy niby jest mu wstyd przed szlamą?
Może od czasu Covent Garden w deszczu?...

---