Anna Tutek

Mateusz Miszczak

Ekonomia I

Praca semestralna na temat: „Parlament Europejski”

I. WSTĘP :

a) Co to jest Unia Europejska

Związek Państw (Członków), Wspólnoty Europejskiej, zawarty na podstawie „Traktatu o U.E” podpisanego w 1992 w Maastricht, który wszedł w życie 1 Listopada 1993. Wspólnoty Europejskie tworzą dziś tak zwane trzy filary. Unia Europejska to rodzina demokratycznych państw europejskich, których celem jest wspólna praca na rzecz pokoju i dobrobytu. Jest to organizacja jedyna w swoim rodzaju. Państwa Członkowskie przekazują stworzonym przez siebie wspólnym instytucjom część swoich kompetencji, tak aby decyzje w określonych sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania mogły być podejmowane w sposób demokratyczny na szczeblu europejskim. Dzięki akcesji dziesięciu nowych państw do UE, zwiększyła ona liczebność swoich obywateli o 74,1 miliony, osiągając liczbę 456,4 milionów osób, co stanowi 7,2 procent liczby ludności świata.

b) Historia Unii Europejskiej :

Europa po drugiej wojnie światowej dostrzegła konieczność pokojowej współpracy między państwami w Europie. 25 marca 1957 roku w Rzymie sześć krajów dało podstawę nowej organizacji, która nosiła nazwę Unii Europejskiej. Członkami założycielami były: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy.

Etapy rozszerzenia Unii Europejskiej :

- 1951 roku 18 kwietnia powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali (EWWiS) na mocy Traktatu Paryskiego, podpisanego na 50 lat (termin upłynął 23 lipca 2002 r.). Zadaniem tej organizacji było istnienie wspólnego rynku surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego państw członkowskich: Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, Niemiec i Włoch.
- 1957 roku 25 marca powstały: Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EURATOM) oraz Europejska Wspólnota Gospodarcza (EWG), na mocy Traktatu Rzymskiego. Traktat ten został zawarty na czas nieokreślony, chodziło w nim o to żeby energia atomowa została wykorzystywana w celach pokojowych. EWG po latach zmieniła nazwę Wspólnotę Europejską.
- 1973 - pierwsze rozszerzenie
1 stycznia wszedł w życie traktat o przystąpieniu do WE nowych członków: Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii.
Norwegowie nie są za przyjęciem do WE, swą niechęć wyrażają w referendum..
- 1981 - drugie rozszerzenie
1 Stycznia, na mocy układu podpisanego 28 maja 1979 r. Grecja została kolejnym państwem członkowskim WE.

- 1986 - trzecie rozszerzenie
1 Stycznia Hiszpania i Portugalia stały się pełnoprawnymi członkami WE.

- 1990 - Po upadku Muru Berlińskiego, zjednoczone Niemcy dostosowują zasady swojego członkostwa do zwiększonej o wschodnie landy liczby mieszkańców.
- 1995 - czwarte rozszerzenie
1 stycznia Austria, Finlandia i Szwecja stały się członkami UE. Społeczeństwo Norwegii większością głosów-52,8 % wypowiedziało się przeciwko akcesji z UE.
- 2004 - piąte rozszerzenie
1 maja Cypr, Czechy, Estonia, Litwa Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry stały się pełnoprawnymi członkami UE.
- 2007-szóste rozszerzenie

1 stycznia Bułgaria i Rumunia stały się pełnoprawnymi członkami UE.

c) Instytucje Unii Europejskiej:

System instytucjonalny Wspólnot Europejskich opiera się na pięciu głównych instytucjach: Parlamencie Europejskim, Komisji Europejskiej, Radzie Unii Europejskiej, Trybunale Sprawiedliwości, Europejskim Trybunale Obrachunkowym oraz organach pomocniczych: Komitecie Regionów, Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, Europejskim Banku Centralnym i Europejskim Banku Inwestycyjnym. Instytucje UE realizują zadania, kierują procesem integracji europejskiej, uchwalają prawo wspólnotowe, stawiają nowe cele zmierzające ku pełnemu zjednoczeniu Europy.

II. ROZWINIĘCIE :

a) Co to jest Parlament Europejski ?

Parlament Europejski jest organem przedstawicielskim obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i zarazem największym wielonarodowym parlamentem na świecie.

Przewodniczący reprezentuje Parlament i kieruje całością jego prac.

b ) Historia i siedziba Parlamentu Europejskiego :

Parlament Unii Europejskiej - jest to instytucja UE, która wzbudza najwięcej kontrowersji. Genezy PE należy doszukiwać się we wspólnotach europejskich, ale formalnie istnieje ona od 1979 roku, bowiem w tym roku odbyły się pierwsze wybory do PE. Parlament Europejski swoją siedzibę ma w Strasburgu, mieście granicznym między Francją, a Niemcami. Jest to stolica Alzacji - Lotaryngii, leży nad Renem i jest to miasto, o które Francja z Niemcami walczyły przez 6 wieków. Należało ono często do Francji i często do Niemiec w zależności od sytuacji politycznej i historycznej. Aktualnie leży we Francji. Unijny parlament posiada także inne siedziby. Jego sekretariat mieści się w Luksemburgu, a niektóre biura i sesje odbywają się w Brukseli. PE nie posiada żadnej zwierzchności nad parlamentami krajowymi. Wybory do PE odbywają się na tych samych zasadach, co do parlamentów krajowych. Prawo wyborcze bierne i czynne przysługuje od 18 lat, ale nie ma w parlamencie tak młodego posła ( euro - parlamentarzysty ). Na ogół posłowie to znani politycy lub parlamentarzyści państw członkowskich. W PE obowiązuje 20 języków; określane są one, jako języki podstawowe lub oficjalne, ale po dojściu Bułgarii i Rumunii języków jest 22. W PE dopuszczalne są przemówienia we wszystkich językach oficjalnych, które jednak muszą być tłumaczone na języki wszystkich państw członkowskich.

Nie istnieje jedna ordynacja wyborcza do Parlamentu, każdy kraj ma własne reguły liczenia głosów, ale przyjmuje się, że wszędzie wybory odbywają się w tym samym terminie. Początkowo Parlament Europejski był organem konsultacyjnym nie posiadającym żadnej realnej władzy. Po wejściu w życie Jednolitego Aktu Europejskiego (1987), Traktatu w Maastricht (1993) i Traktatu amsterdamskiego (1997) Parlament Europejski stopniowo zyskiwał szereg uprawnień, także ustawodawczych (głównie kosztem Rady).

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego

Kandydat, który w tajnym głosowaniu otrzymał bezwzględną większość oddanych głosów zostaje wybrany na Przewodniczącego.
Jeżeli po trzech turach głosowania bezwzględna większość nie została osiągnięta, Przewodniczący jest wybierany w czwartej turze zwykłą większością głosów.
Kadencja Przewodniczącego wynosi dwa i pół roku, czyli pół kadencji Parlamentu, przy czym może on zostać wybrany ponownie- Parlament wybiera spośród swych członków przewodniczącego na 2,5-letnią kadencję, który reprezentuje Parlament na zewnątrz i kieruje jego obradami. Obecnie przewodniczącym PE jest Hans-Gert Pöttering.

Funkcje przewodniczącego:

Przewodniczący kieruje całością prac Parlamentu, przewodniczy posiedzeniom plenarnym i przyjmuje budżet.
Jest on instytucjonalnym przedstawicielem Parlamentu w stosunkach zewnętrznych oraz w stosunkach z pozostałymi instytucjami wspólnotowymi.

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego (od 1962 r.) :

- Gaetano Martino, 1962-1964

- Jean Pierre Duvieusart, 1964-1965

- Victor Leemans, 1965-1966

- Alain Poher, 1966-1969

- Mario Scelba, 1969-1971

- Walter Behrendt, 1971-1973

- Cornelis Berkhouwer, 1973-1975

- Georges Spénale, 1975-1977

- Emilio Colombo, 1977-1979

- Simone Veil, 1979-1982

- Piet Dankert, 1982-1984

- Pierre Pflimlin, 1984-1987

- Henry Plumb, 1987-1989

- Enrique Barón, Crespo 1989-1992

- Egon Klepsch, 1992-1994

- Klaus Hänsch, 1994-1997

- José María Gil-Robles, 1997-1999

- Nicole Fontaine, 1999-2002

- Pat Cox, 2002-2004

- Josep Borrell Fontelles, 2004-2007

- Hans-Gert Pöttering, 2007-

c) Skład Parlamentu Europejskiego

Podział miejsc w Parlamencie Europejskim :
Liczbę deputowanych z poszczególnych krajów członkowskich Unii Europejskiej regulują traktaty.
W Traktacie Nicejskim ustalono, że liczba posłów do Parlamentu Europejskiego, po rozszerzeniu ma nie przekraczać 785 deputowanych.
10-13 czerwca 2004 r. odbyły się wybory parlamentarne do Parlamentu Europejskiego 6 kadencji (2004-2009).

Ugrupowania polityczne w Parlamencie Europejskim :
Deputowani w PE nie zasiadają w zespołach narodowych, ale w oparciu o przynależność do określonej frakcji politycznej. Frakcje polityczne to ugrupowania zrzeszające członków Parlamentu Europejskiego. Ukształtowane zostały w praktyce parlamentarnej, będącej wyrazem ponadnarodowych tendencji.

Art. 138 ust. mówi, że: Partie polityczne na poziomie europejskim są ważne jako czynnik integracji w ramach Unii. Wnoszą one wkład do kształtowania świadomości europejskiej i do wyrażania politycznej woli obywateli państw Unii.

Frakcje polityczne zostały uznane formalnie po raz pierwszy w 1953 r. przez Wspólne Zgromadzenie EWWiS. Ustalono wówczas, że do utworzenia partii politycznej potrzebnych jest 9 deputowanych.
Obecnie deputowani mogą łączyć się w grupy wg kryterium podobieństwa poglądów

Frakcję polityczna może utworzyć:

29 deputowanych - jeśli pochodzą z jednego państwa członkowskiego

23 deputowanych - jeśli pochodzą z dwóch państw

18 deputowanych - jeśli pochodzą z trzech państw

14 deputowanych - jeśli pochodzą z czterech państw

Główna działalność polityczna w Parlamencie Europejskim skupia się przede wszystkim właśnie na frakcjach politycznych. Decyzje, które podejmowane są podczas posiedzeń plenarnych na forum Parlamentu, zapadają tak naprawdę wcześniej - w trakcie spotkań frakcji, które odbywają się w tygodniu poprzedzającym posiedzenia plenarne. Podczas tych rozmów kluby polityczne starają się opracować wspólne stanowisko w określonej sprawie i przygotować strategię wywierania wpływu na bieg wydarzeń.

Liczba frakcji jest zróżnicowana w zależności od kadencji Parlamentu Europejskiego. W bieżącej kadencji (2004-2009) jest 9 frakcji:

Frakcje w Parlamencie Europejskim VI kadencji (stan na 15 stycznia 2007)
Skrót	Nazwa	Orientacja polityczna	Miejsca w PE (2007)	Wybory do PE (2004)
PPE-ED	Europejska Partia Ludowa - Europejscy Demokraci	chadecy	277	268
PSE	Partia Europejskich Socjalistów	socjaldemokraci	217	200
ALDE	Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy	liberałowie	106	88
UEN	Unia na rzecz Europy Narodów	konserwatyści	44	27
Verts/ALE	Zieloni - Wolny Sojusz Europejski	zieloni i regionaliści	42	42
GUE/NGL	Zjednoczona Lewica Europejska - Nordycka Zielona Lewica	socjaliści i komuniści	41	41
IND/DEM	Niepodległość i Demokracja	eurosceptycy	23	37
ITS	Tożsamość, Tradycja i Suwerenność	europesymiści	20	—
NI	Nie zrzeszeni	—	14	29
—	Razem	—	784	732

d) Ordynacja wyborcza

Ustalenie szczegółowych zasad przeprowadzania wyborów pozostaje w kompetencji poszczególnych państw członkowskich. W Polsce tę kwestię reguluje odrębna ustawa, ale np. w Finlandii przepisy dotyczące wszystkich wyborów są zawarte w jednej ustawie.

Podstawowe regulacje

Prawo Unii Europejskiej stanowi jedynie, iż posłów do Parlamencie Europejskim wybiera się w państwach członkowskich w tajnym, powszechnym i bezpośrednim głosowaniu. Wymagane jest przy tym oparcie systemu wyborczego na zasadzie proporcjonalności i takie kształtowanie okręgów wyborczych, które nie naruszy zasady reprezentacji proporcjonalnej. Dopuszczalne jest przy tym wprowadzenie tzw. klauzuli zaporowej (progu wyborczego, nie wyższej niż 5%)

Podział mandatów pomiędzy państwa członkowskie

Liczba posłów wybieranych w poszczególnych państwach jest w miarę proporcjonalna do liczby mieszkańców (z lekką nad reprezentacją krajów mniej ludnych). W Polsce wybiera się 50 posłów (w pierwszych wyborach w 2004 r., wyjątkowo 54, dodatkowe mandaty przypadły z puli miejsc należnych Rumunii i Bułgarii).

Prawa wyborcze obywateli Unii

Czynne prawo wyborcze przysługuje każdemu obywatelowi UE, który ukończył 18 lat. Obywatel Unii stale zamieszkały w państwie, którego nie jest obywatelem, ma prawo do głosowania na tych samych warunkach co obywatele tego państwa; np. obywatel Polski, który przeprowadził się na stałe do Berlina, może głosować na kandydatów niemieckich zgodnie z niemieckim prawem (wymagane jest wtedy wpisanie się do rejestru wyborców).

Ordynacja wyborcza w Polsce

Według ordynacji posłowie do Parlamentu Europejskiego są przedstawicielami Narodów państw UE, nie są związani żadnymi instrukcjami (zakaz mandatu imperatywnego) i nie mogą być odwołani. Mandatu posła do Parlamentu Europejskiego nie można łączyć z mandatem posła na Sejm, senatora, a także ze stanowiskami członka Rady Ministrów ani sekretarza stanu. Mają tu ponadto zastosowanie zasady rozłączności stanowisk zawarte w Konstytucji RP oraz w Ordynacji wyborczej do Sejmu RP i do Senatu RP (poseł do PE nie może więc być, na przykład, ambasadorem).

Bierne prawo wyborcze przysługuje w Polsce po ukończeniu 21 roku życia osobom, które mają prawo do głosowania, nie zostały prawomocnie skazane za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego oraz stale zamieszkują w Polsce lub innym prawie członkowskim UE od co najmniej 5 lat . Mogą więc w Polsce kandydować polscy obywatele, ale też obywatele Unii stale zamieszkali w Polsce i wpisani do rejestru wyborców. Polski obywatel może kandydować w innym państwie, o ile spełni warunki określone przez tamtejsze prawo.

Prawo zgłaszania list kandydatów przysługuje partiom politycznym, koalicjom partii oraz wyborcom. Stosuje się przy tym odpowiednio przepisy dotyczące wyborów do Sejmu RP.

Wybory w Polsce przeprowadza się w 13 okręgach wyborczych odpowiadających obszarowi jednego lub dwóch województw (jedynie województwo mazowieckie podzielono na 2 okręgi). Głosowanie jest podobne do wyborów do Sejmu, oddając głos na kandydata głosuje się jednocześnie na listę komitetu wyborczego. Przeliczanie głosów na mandaty dokonuje się metodą d'Hondta, jednak mandaty pomiędzy komitety wyborcze dzieli się na poziomie krajowym, dopiero później rozdziela się mandaty pomiędzy poszczególne listy okręgowe. Oznacza to, że na liczbę posłów wybranych w danym okręgu wpływ może mieć frekwencja. W podziale mandatów uczestniczą tylko te komitety, które zdobyły co najmniej 5% głosów w skali kraju (dotyczy to również koalicji).

Ordynacja przewiduje obowiązkowe oświadczenia kandydatów będących obywatelami polskimi co do ich współpracy ze służbami PRL-owskimi. Za podanie nieprawdy nie grozi pozbawienie mandatu, tak jak ma to miejsce w przypadku ordynacji do parlamentu narodowego.

- Głosowanie w Parlamencie Europejskim

Parlament Europejski podejmuje swe decyzje zazwyczaj bezwzględną większością głosów, przy forum 1/3 wszystkich deputowanych.
W kilku przypadkach Parlament Europejski głosuje w inny sposób:

przy uchwalaniu wotum nieufności wobec Komisji Europejskiej. Kwalifikowaną większością 2/3 głosów, przy forum 1/2 wszystkich deputowanych.

W przypadku odrzucenia w drugim czytaniu projektu budżetu przygotowanego przez Komisję Europejską - kwalifikowaną większością głosów, przy forum 1/2 wszystkich deputowanych.

Przy ustalaniu stopy wzrostu wydatków nie obligatoryjnych w danym roku budżetowym - kwalifikowaną większością 3/5 głosów przy forum 1/2 wszystkich deputowanych

W przypadku odrzucenia w drugim czytaniu zmian w projekcie budżetu wniesionych przez Radę Unii Europejskiej do poprawek Parlamentu Europejskiego

w sprawach proceduralnych - zwykłą większością głosów

W Parlamencie Europejskim stosowane są następujące metody głosowania:

-przez podniesienie ręki (stosowane najczęściej)

-głosowanie elektroniczne (w oparciu o decyzję Przewodniczącego PE)

-głosowanie tajne (na wniosek co najmniej 1/5 wszystkich deputowanych)

-głosowanie przez powstanie ( gdy system elektroniczny ulegnie awarii)

-głosowanie imienne (na wniosek 29 deputowanych lub grupy politycznej, która zażąda tego na piśmie)

Systemy wyborcze w państwach członkowskich:

13 czerwca Polacy po raz pierwszy wzięli udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Pierwsze wybory bezpośrednie do Parlamentu Europejskiego odbyły się w czerwcu 1979 r. Do tego czasu, Parlament Europejski składał się z delegatów parlamentów narodowych. Od 1979 roku Parlament Europejski jest wybierany w wyborach bezpośrednich co 5 lat.

W Traktacie amsterdamskim wprowadzono zapis o konieczności wypracowania Europejskiej Ordynacji Wyborczej:

"Parlament Europejski opracowuje projekt mający na celu umożliwienie przeprowadzenia powszechnych wyborów bezpośrednich zgodnie z jednolitą procedurą we wszystkich Państwach Członkowskich lub zgodnie z zasadami wspólnymi dla wszystkich Państw Członkowskich."

Do dnia dzisiejszego nie udało się tego osiągnąć.
20 września 1976 r. Rada Unii Europejskiej ustanowiła Akt dotyczący wyboru przedstawicieli do Zgromadzenia w powszechnych wyborach bezpośrednich. Zgodnie z Aktem z 1976 r.: "Do czasu wejścia w życie jednolitej procedury wyborczej, procedura wyborcza w każdym Państwie Członkowskim podlega przepisom krajowym" -co oznacza, ze wybory są przeprowadzane na podstawie ordynacji wyborczych poszczególnych państw członkowskich Unii Europejskiej.

We wszystkich krajach członkowskich wybory mają charakter proporcjonalny. W Belgii wybory odbyły się w czterech okręgach wyborczych i w trzech tzw. kolegiach wyborczych. W Czechach nie było okręgów wyborczych - cały kraj potraktowano jako jeden okręg. Podobnie - bez okręgów - jest np. w Danii, Portugalii, Finlandii, Szwecji, Węgrzech, Słowacji, Litwie, Malcie, Cyprze. W Wielkiej Brytanii będzie 11 regionów - okręgów wyborczych. W Niemczech partie przedstawiają listy federalne (np. SPD) albo listy na poziomie krajów związkowych (CDU i CSU). W Polsce najpierw liczone są głosy w skali całego kraju. Następnie wyłania się listy, na które oddano powyżej 5 proc. głosów, by potem rozdzielić mandaty między okręgi wyborcze. We Francji istnieje 8 regionów wyborczych. W wielu krajach próg wyborczy określono na poziomie 5 procent, choć w Austrii i Szwecji jest to 4 procent, a w niektórych państwach jak np. w Holandii nie ma progu wyborczego.

e) Organy polityczne

a) Konferencja Przewodniczących

Organ polityczny Parlamentu Europejskiego odpowiedzialny za:

-Skład Konferencji Przewodniczących

W skład Konferencji Przewodniczących wchodzą Przewodniczący Parlamentu oraz przewodniczący grup politycznych. Zasiada w niej również dwóch przedstawicieli posłów nie zrzeszonych, bez prawa głosu. Konferencja Przewodniczących podejmuje decyzje na zasadzie konsensusu lub głosowania, przy czym oddane głosy waży się według liczby członków każdej grupy politycznej.

- Konferencja Przewodniczących

Konferencja Przewodniczących wykonuje zadania powierzone jej Regulaminem.
Decyduje o organizacji prac Parlamentu Europejskiego i jego organów.
Jest organem konsultacyjnym we wszystkich kwestiach dotyczących planowania prac legislacyjnych oraz kontaktów z innymi organami i instytucjami Unii Europejskiej.
Posiedzenia Konferencji Przewodniczących odbywają się na ogół dwa razy w miesiącu i nie są jawne.

-Jawność prac Konferencji Przewodniczących

Protokoły obrad Konferencji Przewodniczących są tłumaczone na wszystkie języki urzędowe, drukowane i doręczane wszystkim posłom.
Każdy poseł może składać pytania dotyczące działalności Konferencji Przewodniczących.

Prezydium jest ustawowym organem zarządzającym Parlamentu Europejskiego. Jest odpowiedzialne za opracowanie wstępnego projektu budżetowego Parlamentu Europejskiego oraz regulację wszystkich kwestii administracyjnych, kadrowych i organizacyjnych.

b)Skład Prezydium

W skład Prezydium Parlamentu wchodzą Przewodniczący Parlamentu Europejskiego, czternastu wiceprzewodniczących i pięciu kwestorów wybieranych przez Parlament na okres dwóch i pół roku z możliwością przedłużenia.
Podczas obrad Prezydium, w przypadku równej liczby głosów, decyduje głos przewodniczącego. Kwestorzy posiadają w Prezydium głos doradczy.

-Uprawnienia Prezydium

Prezydium wykonuje liczne zadania administracyjne i finansowe wewnątrz Parlamentu.
Jest odpowiedzialne za wszelkie kwestie dotyczące wewnętrznej organizacji Parlamentu.
Reguluje kwestie wniosków dotyczących przebiegu posiedzeń, może udzielić zgody na organizację posiedzeń komisji lub delegacji poza ich zwykłymi miejscami pracy oraz przygotowuje wstępny projekt preliminarza budżetowego Parlamentu.
Mianuje Sekretarza Generalnego Parlamentu, który jest odpowiedzialny za kierowanie służbami administracyjnymi Parlamentu oraz ustala skład i organizację Sekretariatu Generalnego.

c) Kolegium Kwestorów

Kolegium Kwestorów jest organem Parlamentu Europejskiego odpowiedzialnym za sprawy administracyjne i finansowe bezpośrednio dotyczące posłów i ich warunków pracy.

-Skład Kolegium Kwestorów

W Prezydium zasiada pięciu kwestorów.
Po wyborze Przewodniczącego i 14 wiceprzewodniczących Parlament Europejski przystępuje do wyborów kwestorów.
Kwestorzy są wybierani w głosowaniu tajnym większością głosów w trzech turach: w dwóch pierwszych turach wymagana jest bezwzględna większość oddanych głosów, a w ostatniej turze wystarczy zwykła większość głosów.
Kwestorzy sprawują mandat przez dwa i pół roku oraz posiadają głos doradczy w Prezydium.

-Uprawnienia Kolegium Kwestorów

Kwestorzy są odpowiedzialni za prowadzenie spraw administracyjnych i finansowych bezpośrednio dotyczących posłów takich jak np. udostępnianie infrastruktury i ogólnych usług.
Mogą przedstawiać propozycje zmian lub nowego zredagowania tekstów dotyczących wszystkich przepisów uchwalanych przez Prezydium.
Posiedzenia kwestorów odbywają się na ogół raz w miesiącu.

d) Komisje parlamentarne

Komisje parlamentarne są odpowiedzialne za przygotowanie prac sesji plenarnych Parlamentu.
Ich zadaniem jest opracowywanie sprawozdań na temat projektów legislacyjnych, które skierowano do Parlamentu lub w sprawie których zwrócono się do niego o konsultację, oraz sprawozdań z własnej inicjatywy.

e) Komisje stałe

W celu przygotowania prac sesji plenarnych Parlament Europejski powołał 20 komisji stałych.
Komisje podzielone są według sektorów: sprawy zagraniczne, rozwój, handel międzynarodowy, budżet itd. i każda z nich jest właściwa w swoim zakresie ekspertyzy.
Rozpatrują i proponują poprawki do projektów dyrektyw i rozporządzeń wspólnotowych opracowanych przez Komisję, które skierowane są również do Rady Unii Europejskiej. Wydają również opinie dla innych komisji parlamentarnych.
Każda komisja wybiera Przewodniczącego i 3 wiceprzewodniczących na okres dwóch i pół roku oraz posiada do dyspozycji obsługę sekretariatu.

Komisje parlamentarne zbierają się na posiedzeniach jawnych, jeden lub dwa razy w miesiącu w tygodniach, które na ogół następują po sesjach plenarnych w Strasburgu.
Dokumenty z posiedzeń są udostępnione publicznie.

f) Komisje tymczasowe

Parlament może w każdej chwili powołać komisje tymczasowe, które zajmują się specjalnymi zagadnieniami. Komisje tymczasowe są powoływane na nie dłużej niż dwanaście miesięcy z zastrzeżeniem przedłużenia okresu ich funkcjonowania.

g) Komisje śledcze

Parlament może powołać komisje śledcze w przypadku naruszenia lub niewłaściwego stosowania prawa wspólnotowego.
Ich kompetencje są określone trybem wykonywania przez Parlament Europejski uprawnień śledczych.

i) Komitet pojednawczy

Postępowanie pojednawcze jest trzecim i ostatnim etapem najważniejszej procedury legislacyjnej Unii Europejskiej.
W przypadku braku zgody między Parlamentem i Radą, „komitet pojednawczy” gromadzi 25 przedstawicieli Państw Członkowskich i 25 posłów Parlamentu Europejskiego. Komitet jest odpowiedzialny za opracowanie wspólnego projektu, który zostanie ponownie przedłożony, w trzecim czytaniu, Radzie i Parlamentowi do zatwierdzenia. Końcowe porozumienie obu instytucji jest konieczne do przyjęcia tekstu.

j) Konferencja Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji jest organem politycznym Parlamentu Europejskiego, który zapewnia lepszą współpracę między różnymi komisjami parlamentarnymi.

Skład Konferencji Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji składa się z przewodniczących wszystkich komisji stałych oraz tymczasowych. Konferencja wybiera swojego przewodniczącego. Konferencja Przewodniczących Komisji zbiera się na ogół jeden raz w miesiącu, w Strasburgu, podczas sesji plenarnych.

- Kompetencje Konferencji Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji może przekazywać Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące prac komisji oraz ustalania porządku dziennego sesji miesięcznych.
Może również doradzać Konferencji Przewodniczących w przypadku sporu kompetencyjnego między dwiema komisjami.
Prezydium i Konferencja Przewodniczących mogą przekazać niektóre zadania Konferencji Przewodniczących Komisji.

k) Konferencja Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji, organ polityczny Parlamentu Europejskiego, bada okresowo wszystkie kwestie dotyczące właściwego działania delegacji międzyparlamentarnych i delegacji do wspólnych komisji parlamentarnych.

Skład Konferencji Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji składa się z przewodniczących wszystkich stałych delegacji międzyparlamentarnych. Konferencja wybiera swojego przewodniczącego.

Kompetencje Konferencji Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji może przekazywać Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące prac delegacji.
Konferencja Przewodniczących Delegacji sporządza projekt kalendarza rocznego prac, spotkań międzyparlamentarnych oraz posiedzeń wspólnych komisji parlamentarnych.
Prezydium i Konferencja Przewodniczących mogą przekazać niektóre zadania Konferencji Przewodniczących Delegacji.

f) Czym zajmuje się Parlament Europejski - kompetencje

Budynek Parlamentu Europejskiego znajduje się w Strasburgu

Najważniejsze uprawnienia Parlamentu obejmują:

• współudział w tworzeniu prawa poprzez procedury konsultacji, współpracy, współdecydowania i akceptacji(zgody)

• procedura konsultacji

• procedura współpracy

• procedura współdecydowania

• procedura akceptacji

• uprawnienia budżetowe - Parlament zatwierdza corocznie budżet i udziela Komisji absolutorium z jego wykonania

• uprawnienia kontrolne

• zatwierdzanie Komisji i jej przewodniczącego

• prawo uchwalenia wotum nieufności wobec Komisji (większością 2/3 głosów)

• prawo zadawania pytań Komisarzom

• zwyczajowa możliwość zadawania pytań Radzie

• powoływanie Rzecznika Praw Obywatelskich

- Kalendarium poszerzania kompetencji PE:

22 lipca 1975 - Traktaty budżetowe - wpływ na proces legislacyjny w sprawach budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich

17 lutego 1986 - Jednolity Akt Europejski - wprowadzenie procedury współpracy - PE współpracuje z Radą Unii Europejskiej w procesie legislacyjnym

7 lutego 1992 - Traktat z Maastricht - wprowadzenie procedury współdecydowania - PE współdecyduje z Radą Unii Europejskiej w procesie legislacyjnym

2 października 1997 - Traktat Amsterdamski - procedura współdecydowania staje się dominującą wśród innych procedur, PE wzmacnia swoją pozycję w procesie legislacyjnym w stosunku do Rady Unii Europejskiej

26 lutego 2001 - Traktat Nicejski - uproszczenie procedury współdecydowania

Parlament Europejski nie posiada inicjatywy ustawodawczej (poza jednym przypadkiem w zakresie opracowania projektu jednolitej ordynacji wyborczej i projektu uchwały w sprawie przeprowadzenia wyborów bezpośrednich i to go głównie różni od parlamentów narodowych)

Szczegółowe kompetencje Parlamentu Europejskiego

-Uprawnienia w procesie legislacyjnym

Uprawnienia w procesie legislacyjnym realizowane są w toku czterech procedur: konsultacji, wyrażenia zgody, współpracy i współdecydowania. W toku rozwoju Wspólnot następował systematyczny wzrost roli Parlamentu w zakresie stosowania prawa: od czysto opiniotwórczych funkcji, poprzez dodanie w Jednolitym Akcie Europejskim procedury współpracy, do procedury współdecydowania wprowadzonej na mocy Traktatu o UE oraz rozszerzenia zakresu jej stosowania w późniejszych traktatach. Nadal jednak mówi się we Wspólnocie o „deficycie demokracji”, co odnosi się w pierwszej kolejności do wciąż ograniczonego udziału Parlamentu Europejskiego w procesie legislacyjnym.

Procedura konsultacji polega na wymogu zapoznania się prze Radę ze stanowiskiem Parlamentu, zanim zgłoszona przez Komisję propozycja legislacyjna stanie się przedmiotem głosowania w Radzie. Chodzi o konsultację obligatoryjną, kiedy traktatowo ustalona procedura legislacyjna wymaga opinii Parlamentu w stosunku do zgłoszonej przez Komisje propozycji, pod rygorem nieważności decyzji Rady. Przekazanie projektu Parlamentowi do konsultacji nie oznacza, że Rada nie może prowadzić własnego toku pracy nad przedstawioną przez Komisję propozycją. Ważne jest aby Rada nie zajęła ostatecznego stanowiska przed zapoznaniem się z opinią Parlamentu Europejskiego. Rada jest zobligowana do podporządkowania się stanowisku Parlamentu. Może się okazać, że Komisja np. po zapoznaniu się ze stanowiskiem Parlamentu, zmieni przedstawioną propozycję legislacyjną. Jeśli zmiana propozycji oznacza zasadnicze odejście od treści przedstawionej do konsultacji z Parlamentem, to Rada ponownie kieruje propozycje do Parlamentu w celu konsultacji. Ponowna konsultacja nie jest potrzebna w sytuacji, kiedy zmiana propozycji odpowiada stanowisku zajętemu przez Parlament. W przypadku braku traktowanego wymogu konsultacji propozycji legislacyjnej z Parlamentem Komisja może wystąpić do Rady z wnioskiem o przeprowadzeniem konsultacji. Rada najczęściej postępuje w takiej sytuacji zgodnie z wnioskiem Komisji. Procedura ta istnieje od czasu powstania Wspólnoty. Zakres jej stosowania został ograniczony wraz z wprowadzeniem procedury współpracy, a następnie procedury współdecydowania. Mimo to pozostaje ona nadal właściwa do podejmowania decyzji w wielu obszarach polityki Wspólnoty, m.in. w zakresie wspólnej polityki rolnej, obywatelstwa Unii, transportu i komunikacji oraz harmonizacji podatków pośrednich. Konsultacja z Parlamentem Europejskim nie musi odbywać się jedynie w toku podejmowania decyzji przewidzianych Traktatem ustanawiającym WE. Na przykład art.21 Traktatu o Unii Europejskiej przewiduje zapoznawanie się Rady z opinia Parlamentu w najważniejszych sprawach z zakresu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Procedura wyrażania zgody znajduje zastosowanie w dziedzinach ściśle określonych postanowieniami TWE i polega na udzielaniu lub nie udzieleniu prze Parlament zgody na przyjęcie prze Radę aktu prawnego. Parlament nie może w ramach tej procedury zmienić przedłożonej prze Komisję propozycji legislacyjnej. Na przykład zgoda Parlamentu Europejskiego jest wymagana przy stowarzyszeniu ze Wspólnota państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej, oraz rozszerzeniu Unii o nowe państwa członkowskie. W tych przypadkach Parlament może sprzeciwić się zawarciu właściwego układu. Procedura wyrażania zgody znajduje zastosowanie również do określenia zadań, celów, organizacji oraz koordynacji funduszy strukturalnych. Także ujednolicenie ordynacji wyborczej do Parlamentu Europejskiego wymaga zastosowania tej procedury

Procedurę współpracy wprowadzono do praktyki legislacyjnej w drugiej połowie lat 80. Umożliwia ona Parlamentowi wpływ na zmianę zgłoszonej prze Komisję propozycji legislacyjnej, choć decydujący głos należy do Rady. Traktat amsterdamski znacząco ograniczył stosowanie procedury współpracy, odpowiednio rozszerzając zakres stosowania procedury współdecydowania. Obecnie procedura współpracy znajduje zastosowanie jedynie w odniesieniu do aktów prawnych dotyczących unii gospodarczej i walutowej. Charakterystyczne dla procedury współpracy jest to, że dotyczy ona tylko tych przypadków, w których Rada stosuje w głosowaniu zasadę kwalifikowanej większości.

Procedura współdecydowania została wprowadzona do praktyki legislacyjnej w latach 90 na mocy Traktatu o Unii Europejskiej. W ten sposób TUE znacząco przyczynił się do demokratyzacji procesu decyzyjnego we Wspólnocie Europejskiej. Następny krok w tym kierunku uczynił traktat amsterdamski, a później traktat nicejski, zwiększając liczbę dziedzin objętych tą procedurą, ale również upraszczając jej tryb. Procedura współdecydowania stanowi bardziej rozwiniętą formę procedury współpracy, polegającą na wspólnym stanowieniu prawa przez Radę i Parlament Europejski. Do dziedzin objętych ta procedurą należą m.in.: transport i komunikacja, współpraca z krajami rozwijającymi się, środowisko, Europejski Fundusz Społeczny.

Uprawnienia Budżetowe

22 lipca 1975 r. Zostały podpisane Traktaty budżetowe. Od tej pory władza budżetowa dzielona jest pomiędzy Radę Unii Europejskiej a Parlament Europejski

Przebieg procedury budżetowej:

-Komisja Europejska opracowuje ocenę potrzeb budżetowych UE (12 miesięcy przed początkiem roku finansowego)

-wstępny projekt przekazywany jest Radzie Unii Europejskiej

-Rada Unii Europejskiej sporządza projekt budżetu mając na uwadze wskazówki Komisji Europejskiej

-przyjęty przez Radę Unii Europejskiej kwalifikowaną większością głosów projekt jest przekazany do Parlamentu Europejskiego (do 5 października)

-projektem zajmuje się komisja budżetowa PE i inne komisje śledcze (przygotowanie sprawozdania, przedstawianego następnie na sesji plenarnej PE)

-po uprzednim wysłuchaniu członków komisji, PE może:

wprowadzić zmiany do wydatków obligatoryjnych (bezwzględną większością głosów)

lub uchwalić poprawki do wydatków nie obligatoryjnych (zwykłą większością głosów),

może też przyjąć projekt bez zmian, swą uchwałę PE przekazuje do Rady Unii Europejskiej (do drugiego czytania)

-Drugie czytanie w Radzie Unii Europejskiej (zazwyczaj listopad),

-Rada informuje PE, że nie zmieniła jego poprawek lub nie odrzuciła propozycji zmian,

Rada Unii Europejskiej może jednak zmienić poprawki do nie obligatoryjnej części budżetu (kwalifikowana większość głosów),

odrzucić zmiany do obligatoryjnej części wydatków budżetowych (kwalifikowana większość głosów), jeśli całkowita suma wydatków nie wzrasta

lub przyjąć zmiany do obligatoryjnej części budżetu (kwalifikowana większość głosów), jeśli suma wydatków wzrasta.

-jeśli RUE podejmie decyzję z punktu 1 budżet zostaje ostatecznie uchwalony

-jeśli RUE podejmie decyzję z punktów 2-4 projekt wraca do PE (drugie czytania), zazwyczaj grudzień

-Konsultacje z właściwymi komisjami

-Głosowanie na posiedzeniu plenarnym PE

-Może paść propozycja odrzucenia budżetu w całości (29 deputowanych lub właściwa komisja)

wtedy następuje przekazanie budżetu w całości do Rady Unii Europejskiej

Uprawnienia kontrolne

Parlament Europejski pełni funkcje kontrolne poprzez:

-interpelacje - ustne i pisemne zapytania, kierowane podczas posiedzeń plenarnych do przedstawicieli Komisji Europejskiej lub Rady Unii Europejskiej

-prawo dymisjonowania Komisji Europejskiej

-prawo inwestytury Komisji Europejskiej

-uprawnienie do konsultowania kandydatury przewodniczącego Komisji Europejskiej

co roku, po otwarciu sesji na forum PE toczy się debata nad sprawozdaniem Komisji Europejskiej dotyczącym działalności UE w ostatnim roku

PE udziela władzom wykonawczym Wspólnot Europejskich absolutorium z wykonania budżetu

-monitoruje wykonanie budżetu w bieżącym roku budżetowym

występuje do Trybunału Sprawiedliwości ze skargami za nie przestrzeganie praw w toku działalności prowadzonej przez Komisję Europejską i Radę Unii Europejskiej

-prawo powoływania tymczasowych komisji dochodzeniowych

-rozpatrywanie petycji wnoszonych przez obywateli UE

Każdy ma prawo do składania petycji , skarg do Parlamentu Europejskiego

Rzecznik Praw Obywatelskich

Parlament Europejski powołuje rzecznika praw obywatelskich. Zadaniem rzecznika jest przyjmowanie skarg w sprawie nieprawidłowości w działalności organów lub instytucji Wspólnot od każdego obywatela Unii.

Rola polityczna Parlamentu Europejskiego:

Parlament Europejski jest prawdziwym międzynarodowym forum, na którym swoje stanowiska przedstawiają liczni przywódcy. Z biegiem lat stał się on rzecznikiem działań zewnętrznych i wewnętrznych Unii, umożliwiając posłom, a zatem i obywatelom udział w kształtowaniu ich wizji polityki europejskiej.

• Polityka zagraniczna

Rada uzgadnia się z Parlamentem Europejskim główne aspekty i najistotniejsze decyzje podejmowane w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), Parlament może zaś kierować do Rady pytania i zalecenia.
WPZiB służy koordynacji polityk zagranicznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej.

Parlament jest na bieżąco informowany przez Radę o zmianach w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa, może jej również przedstawiać pytania i zalecenia.

Za pośrednictwem Komisji Spraw Zagranicznych-Parlament jest w stałym kontakcie z Wysokim Przedstawicielem UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, jak również z komisarzem unijnym ds. stosunków zewnętrznych.

Parlament Europejski wyraża swoją zgodę na przystąpienie nowych Państw Członkowskich do Unii Europejskiej i jest proszony o wyrażenie swojej opinii w sprawie umów międzynarodowych, takich jak porozumienia o stowarzyszeniu lub współpracy handlowej między Unią a krajami trzecimi.

Dnia 29 października 2004 r. ministrowie spraw zagranicznych Państw Członkowskich podpisali Traktat Konstytucyjny.
Wejście w życie tej pierwszej Konstytucji unijnej pozwoliłoby wzmocnić rolę Parlamentu Europejskiego w obszarze polityki zagranicznej.

g) Jak zorganizowana jest praca Parlamentu

Tryb pracy Parlamentu Europejskiego

Kadencja Parlamentu Europejskiego wynosi 5 lat. Dzieli się na sesje roczne, a te na miesięczne sesje parlamentarne. PE sam opracowuje dla siebie porządek obrad (Przewodniczący z Konferencją Przewodniczących, po przeprowadzeniu wcześniejszych konsultacji z Konferencją Przewodniczących Komisji).
Kalendarz obrad Parlamentu Europejskiego jest określony przez 4-tygodniowy rytm pracy. I tak:

w pierwszym tygodniu każdego miesiąca odbywają się posiedzenia plenarne (Strasburg)

w drugim i trzecim tygodniu zaś odbywają się posiedzenia Komisji Parlamentarnych (tzw. "Tygodnie Komisji")

w czwartym tygodniu odbywają się posiedzenia frakcji parlamentarnych (tzw. "Tydzień Frakcji")

Sierpień jest miesiącem wolnym od jakichkolwiek posiedzeń.
Posiedzeniom plenarnym kieruje przewodniczący PE lub jego zastępca. Posiedzenia zwyczajne odbywają się w Strasburgu, nadzwyczajne w Brukseli.
Posiedzenia plenarne i komisji parlamentarnych są jawne, natomiast frakcji parlamentarnych - tajne.
W październiku (miesiąc uchwalania budżetu) PE spotyka się dwa razy na tygodniowych posiedzeniach plenarnych.
Co roku (drugi wtorek marca) PE zbiera się na sesji zwyczajnej by określić przerwy w pracy.
Istnieje również możliwość zwoływania sesji nadzwyczajnych.

h) Parlament Europejski głosem obywateli

Kontakt z europejskimi deputowanymi:

-Dostęp do dokumentów

-Każdy z obywateli może zwrócić się do deputowanego Parlamentu Europejskiego.

-Prawo do wnoszenia petycji

-Każdy mieszkaniec jednego z państw członkowskich ma prawo do kierowania petycji do Parlamentu Europejskiego w sprawach polityki unijnej, które bezpośrednio go dotyczą. -Ponadto może on wystąpić do mianowanego przez Parlament Europejski pełnomocnictwa do spraw obywatelskich, kierując do niego zażalenie w zakresie złej praktyki administracyjnej jednej z europejskich instytucji.

i) Współpraca Parlamentu Europejskiego z innymi instytucjami

np. Parlament a Rada Europejska

Rada Europejska złożona z szefów państw i rządów zbiera się nie więcej niż cztery razy do roku.

Prezydentura Rady Europejskiej jest sprawowana kolejno przez wszystkie Państwa Członkowskie przez okres sześciu miesięcy według systemu rotacyjnego.

Rada Europejska nadaje Unii Europejskiej impulsy niezbędne do jej rozwoju oraz określa ogólne kierunki i priorytety polityczne przy uwzględnieniu zaleceń Parlamentu Europejskiego.

Każdy szczyt rozpoczyna oświadczenie przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, który przedstawia kluczowe stanowiska Parlamentu w różnych kwestiach, które będą poruszone przez szefów państw i rządów.

Po każdym szczycie przewodniczący Rady Europejskiej przedstawia Parlamentowi sprawozdanie z wyników i uczestniczy w debacie z posłami europejskimi.

Parlament a Rada Europejska

III. Zakończenie

a) Parlament Europejski a parlamenty narodowe

- Kontakty z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich

Parlament Europejski przywiązuje wielką wagę do utrzymywania ścisłych kontaktów z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich poprzez regularnie odbywane posiedzenia.

Kontakty parlamentów krajowych z Parlamentem Europejskim

Konferencja Przewodniczących jest organem kompetentnym w kwestiach związanych z kontaktami z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich.
Parlament Europejski informuje regularnie parlamenty krajowe Państw Członkowskich o swojej działalności.
Niektóre komisje zapraszają regularnie posłów parlamentów krajowych do uczestniczenia w ich posiedzeniach, na których debatuje się nad nowymi projektami legislacyjnymi przedkładanymi przez Komisję.
Projekt Konstytucji Europejskiej nadaje parlamentom krajowym większe możliwości uczestniczenia poprzez przyznanie im prawa do rozpatrzenia i przedyskutowania wszelkich projektów legislacyjnych przed poddaniem ich debacie i podjęciem decyzji przez Radę.

Kontakty z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich

Konferencja Organów Wyspecjalizowanych w Sprawach Wspólnotowych (COSAC)

COSAC jest organem współpracy. Uczestniczą w nim przedstawiciele komisji parlamentów krajowych Państw Członkowskich, odpowiedzialnych za sprawy europejskie oraz przedstawiciele Parlamentu Europejskiego.

Na Konferencji, odbywającej się dwa razy w roku, spotyka się po sześciu przedstawicieli parlamentu krajowego każdego Państwa Członkowskiego i sześciu posłów do Parlamentu Europejskiego, w tym dwóch wiceprzewodniczących odpowiedzialnych za stosunki z parlamentami krajowymi.

Konferencja, utworzona przez przewodniczących parlamentów Państw Członkowskich w 1989 r. jako zwykła płaszczyzna wymiany informacji, przeszła znaczącą ewolucję i stała się uznaną reprezentacją parlamentów krajowych przy Unii Europejskiej.

Europejskie Centrum Badań i Dokumentacji Parlamentarnej (CERDP)

CERDP ma na celu:

-promowanie wymiany informacji, opinii i doświadczeń na tematy istotne zarówno dla Parlamentu Europejskiego jak i parlamentów krajowych

-zacieśnienie współpracy między służbami odpowiedzialnymi za badania i dokumentację w parlamentach Państw Członkowskich we wszystkich dziedzinach informacyjnych

gromadzenie, wymianę i rozpowszechnianie opracowań dokonanych przez służby parlamentarne.

Delegacje

Delegacje Parlamentu Europejskiego utrzymują stosunki i prowadzą wymianę informacji z parlamentami krajów nie należących do Unii Europejskiej. Przy pomocy tych delegacji Parlament Europejski przyczynia się do reprezentowania Unii Europejskiej poza jej granicami.

Delegacje międzyparlamentarne

Na wniosek Konferencji Przewodniczących, Parlament Europejski powołuje stałe delegacje międzyparlamentarne oraz określa ich charakter i liczbę członków w zależności od zakresu ich działalności.
Spotkania międzyparlamentarne odbywają się dwa razy w roku na przemian raz w jednym z miejsc pracy Parlamentu Europejskiego i raz w miejscu wyznaczonym przez partnera w danym kraju trzecim.

- Obserwacja wyborów

Ze względu na swoje zaangażowanie w dziedzinie praw człowieka i demokracji Parlament Europejski odgrywa ważną rolę w procesie obserwacji wyborów.

Powołany przez Konferencję Przewodniczących zespół koordynatorów przedstawia propozycje misji obserwacji wyborów Parlamentu Europejskiego.

Postanowienia wykonawcze dotyczące misji obserwacji wyborów stanowią, że decyzja o obserwacji wyborów lub referendów w krajach trzecich ma na celu zapewnienie, by przebiegały one zgodnie z prawem, zwiększenie zaufania publicznego, zapobieganie oszustwom wyborczym, zwiększenie poszanowania praw człowieka i przyczynianie się do rozwiązywania konfliktów.

b) Globalizacja, Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości

-Parlament Europejski wspiera Unię Europejską w odgrywaniu istotnej roli w procesie globalizacji.

Parlament cały czas przygląda się pracom w kierunku globalizacji , czy wszystko idzie w dobrym kierunku.

- Wolność, Bezpieczeństwo i Sprawiedliwość to trzy dziedziny, które znajdują się w centrum uwagi obywateli.

Unia Europejska stworzyła Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, w której obowiązuje poszanowanie Karty Praw Podstawowych Unii oraz uznanie dla tradycji i systemów prawnych każdego Państwa Członkowskiego.

c) Korespondencje z obywatelami, rekrutacja

Korespondencja z obywatelami

Wydział korespondencja z obywatelami pozwala każdemu obywatelowi na skontaktowanie się z Parlamentem Europejskim i dołoży wszelkich starań aby udzielić odpowiedzi na zadawane pytania.

Elektroniczna skrzynka pocztowa udostępniona została obywatelom, aby mogli oni stawiać pytania, zwracać się o udzielenie informacji oraz przedstawiać propozycje Parlamentowi Europejskiemu.

Rekrutacja

Praca w Parlamencie Europejskim
Parlament Europejski zatrudnia około 5000 urzędników oraz innych pracowników pochodzących z Państw Członkowskich Unii Europejskiej.

Jak zostać urzędnikiem wspólnotowym

Parlament Europejski, podobnie jak pozostałe instytucje, przeprowadza rekrutację na podstawie konkursów. Istnieje 5 głównych rodzajów konkursów, w obrębie których istnieją z kolei różne szczeble. W ramach tych konkursów obywatele mogą ubiegać się o stanowisko administratora, tłumacza ustnego, tłumacza pisemnego, asystenta, sekretarki, pracownika wyspecjalizowanego itp.

Zawiadomienia o konkursach publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w prasie krajowej. Informacji na temat zawiadomień o konkursach oraz ich przewidywanego harmonogramu udziela Urząd Doboru Kadr Wspólnot Europejskich (EPSO).

WARSZAWA Biuro Informacyjne Parlamentu Europejskiego w Polsce ul. Jasna 14/16 a
00-041 Warszawa

 [phone]

 [phone]

---