DIAGNOSTYKA FIZJOTERAPEUTYCZNA.


DOKUMENTACJA PRACY FIZJOTERAPEUTY.


PROBLEMY I ICH ROZWIĄZYWANIE ZWIĄZANE Z PLANOWANIEM, PRZEPROWADZANIEM
I KONTROLOWANIEM EFEKTYWNOŚCI PROCESU REHABILITACJI.

WYWIAD Z PACJENTEM

Pozwala poznać pogląd chorego na powstanie, przebieg, skutki choroby i nadzieje chorego.

Należy poświęcić pacjentowi dużo czasu, uwagi i cierpliwości.

Zbieramy informację o pochodzeniu choroby, dziedziczności, związku z innymi chorobami lub urazami.

Ustalamy kolejność pojawiania się objawów (ból, obrzęk, ograniczenie ruchomości)

• Personalny (dane osobowe)

• Przyczyny schorzenia

• Choroby współistniejące

• Przebieg dotychczasowego leczenia

• Socjalny (zawód, stan rodzinny, środki utrzymania, warunki mieszkalne)

OGLĄDANIE I OBSERWACJA

• Wygląd chorego

• Sposób poruszania się,

• Wykonywanie innych czynności (siadanie, rozbieranie, kładzenie na leżance)

• Oglądanie ciała pacjenta (zniekształcenia, dysproporcje części ciała, asymetrie, braki, przerosty lub zaniki mięśniowe)

• Zmiany skórne (kępki włosów, blizny, kolor skóry bladość lub sinica)

BADANIE PALPACYJNE (DOTYKIEM)

• Ciepłota skóry (zwiększona w obrębie stawu świadczy o stanie zapalnym);

• Opór

• Obecność płynów w stawach;

• Stopień wrażliwości tkanek (uszkodzenie elementów nerwowych)

• Zmiany w tkankach okołostawowych (obrzęki, krwiaki, ropnie, wysięki);

• Lokalizacja bólu

• Ocena topograficzna ułatwia orientację

• Mrowienie pod wpływem ucisku (brak zrostu)

• Tarcia tkankowe niesłyszalne dla ucha

• Umiejscowienie procesu (w tkance podskórnej, powięziach, mięśniach, kościach, stawach)

• Wyczuwanie małych ruchów (opóźniony zrost, staw rzekomy)

• Napięcie mięśni

• Stan skóry

• Zgrubienia tkankowe (konsystencja, przesuwalność, wrażliwość)

• Tętno - określa wydolność i adaptację do ćwiczeń

• Bolesne miejsca badamy na końcu

OCENA BÓLU

Ból jest często główną przyczyną, dla której chory szuka pomocy.

Ból zmienia pacjentów w bezsilnych inwalidów.

Jest on także ważnym sygnałem informującym o zmianach
patologicznych zachodzących w organizmie.

• Rodzaj bólu

• Lokalizacja bólu

• Siła bólu

• Skale bólu (opisowa, numeryczna, graficzna, wzrokowo-analogiczna)

Rozróżniamy ból:

1. Spontaniczny - wskazuje na podrażnienie nerwów przez czynnik mechaniczny, zapalny lub nowotworowy

2. Wywołany uciskiem

3. Spowodowany ruchem - przyczyna mogą być zmiany w stawie lub tkankach okołostawowych

4. Z przeciążenia

5. Pochodzenia naczyniowego

POMIARY LINIOWE

• Wykonujemy pomiary długości względnej, bezwzględnej i absolutnej kończyn, a także długości poszczególnych odcinków kończyn (np. długość ramienia, przedramienia, ręki), a także szerokość (np. ręki).

• Porównujemy długość obu kończyn

• Dokładność do 1 cm

• Badanie wykonuje się raz na 2-3 miesiące

• Jeśli długość bezwzględna nie wykazuje różnic, a występują one w długości względnej, świadczy to o zwichnięciu lub podwichnięciu w badanym stawie, a w kończynie dolnej może świadczyć również dysplazji - niedopasowaniu głowy kości udowej do panewki w kości biodrowej np. w coxartrozie.

• Długość względną, bezwzględną i absolutną mierzymy, gdy nie stwierdzamy przykurczów w mierzonym stawie. W przypadku przykurczów wykonujemy pomiary odcinkowe.

• Długość absolutną mierzymy w celu dopasowania sprzętu ortopedycznego.

• Pomiary linijne nie dają nam pełnej wiedzy na temat przyczyn, dlaczego pacjent nie porusza danym odcinkiem ciała.

POMIARY OBWODOWE

• Służą do oceny masy mięśniowej, wysięków i obrzęków.

• Wykonywane są taśmą centymetrową z dokładnością do 0,5 cm.

• Należy podawać poziomy, na których zostały dokonane.

• Częstość pomiarów:
  - co 7 dni przy ocenie masy mięśniowej,
  - co 3 dni przy kontroli obrzęków i wysięków

• Przykładowe pomiary obwodowe:
  - m. ramienny - najgrubsze miejsce ramienia
  - m. przedramienia 2 - wyrostki rylcowate
  kk. przedramienia
  - m. pośladkowy długi - od spojenia łonowego
  do szpary pośladkowej
  - m. udowy 2 - poziom głowy przyśrodkowej
  m. czworogłowego uda
  - m. goleniowy 2 - nad kostkami podudzia

POMIARY KĄTOWE

• Pomiarów zakresu ruchu wykonujemy przy pomocy goniometru.

• Zakresy ruchów w stawach zapisujemy metodą SFTR, gdzie
  - S - oznacza płaszczyznę strzałkową (wyprost-0-zgięcie),
  - F - płaszczyznę czołową (odwiedzenie-0-przywiedzenie),
  - T - płaszczyznę poprzeczną (wyprost horyzontalny-0-zgięcie horyzontalne),
  - R - rotację (zewnętrzna-0-wewnętrzna),
  - 0 - oznacza pozycję wyjściową

• Badamy zakres ruchu czynnego i biernego.

• Łuk bólu opisany przez Cyriax'a.

TEST LOVETTA

Test Lovetta został opublikowany w 1932 r.

Jest najbardziej rozpowszechnioną metodą subiektywnej oceny siły mięśniowej.

Opiera się na badaniu ręcznym mięśni lub grup mięśniowych w określonych pozycjach i przy określonym ruchu.

Pozycje wyjściowe mają za zadanie eliminowanie wspomagania ruchu przez mięśnie synergistyczne.

Skalę określamy w stopniach:

0 - brak skurczu mięśniowego, brak napięcia, brak ruchu, 0% siły mięśniowej

1 - występuje ślad napięcia, pacjent nie może wykonać ruchu, 10% siły mięśniowej

2 - zdolność wykonania ruchu w odciążeniu, 25% siły mięśniowej

3 - ruch samodzielny z pokonaniem siły grawitacji, 50% siły mięśniowej

4 - wykonanie czynnego ruchu z oporem, 75% siły mięśniowej

5 - ruch czynny z submaksymalnym obciążeniem, stan prawidłowy, 100% siły mięśniowej

TESTY CZYNNOŚCIOWE

• Dostarczają podstawy dla rozpoznania rodzaju i rozległości schorzeń oraz ustalenia programu leczenia.

• Dają wiedzę, z jakiego powodu coś się dzieje.

• Badanie chwytności ręki.

• Testy oceny czynnościowej stawu kolanowego po rekonstrukcji ACL wykonywane co 6 miesięcy w celu oceny postępów rehabilitacji:
  - bieg po prostej,
  - zatrzymanie w biegu,
  - bieg po krzywej,
  - skok jednonożny,
  - wchodzenie po schodach,
  - tensometryczne badanie siły mięśniowej,
  - ocena obciążania statycznego i dynamicznego kończyn na platformie równoważnej

RUCHOMOŚĆ KRĘGOSŁUPA

Mierzymy całościowo lub odcinkowo

• W płaszczyźnie strzałkowej

• W płaszczyźnie czołowej

• W płaszczyźnie poprzecznej

• Test „palce - podłoga” - stosowany do badania dolnego odcinka kręgosłupa przy podejrzeniu dyskopatii

TEST SCHOBERA

• Służy do oznaczania ruchomości kręgosłupa lędźwiowego w płaszczyźnie strzałkowej w akcie skłonu w przód z prostymi kolanami.

• Pozycja wyjściowa:
  - pacjent stoi,
  - terapeuta oznacza na plecach pacjenta punkty w osi pośrodkowej:
  środkowy - pomiędzy kolcami biodrowymi tylnymi górnymi
  górny - 10 cm powyżej od środkowego
  dolny - 5 cm poniżej środkowego

• Wyniki:
  - zwiększenie odległości w trakcie skłonu w przód pomiędzy górnym a środkowym punktem do 15-17 cm jest w granicach normy,
  - wartości mniejsze świadczą o sakralizacji kręgu L5, zmianach zwyrodnieniowych lub zapalnych kręgosłupa,
  - zmniejszenie odległości w trakcie wyprostu kręgosłupa między punktem górnym a środkowym do 8-9 cm uważa się za normę,
  - zwiększona ruchomość pomiędzy górnym a dolnym punktem świadczy o lumbalizacji kręgu S1

OBJAW LASEQUE'A

• Wskazuje na podrażnienie korzenia nerwowego nerwu kulszowego

• Test z grupy rozciągowych, zawijamy pień nerwu na wypuklinie

• Stosowany w bólach krzyża,

• określa, czy przyczyną jest wypuklina czy przepuklina jądra miażdżystego

• Pozycja wyjściowa:
  pacjent leży tyłem
  terapeuta unosi wyprostowaną kończynę dolną

• Wyniki:
  - kąt, przy którym pojawia się ból np. 40 stopni świadczy o stanie ostrym
  - ostry ból w krzyżu i kończynie natychmiast promieniujący świadczy o wypadnięciu jądra miażdżystego lub guzie w odcinku L4-S1
  - pacjent może kompensacyjnie unosić miednicę po stronie badanej
  - jeżeli ból w okolicy LS narasta wolno i promieniuje do tylnej powierzchni uda są to: zmiany zwyrodnieniowe stawów kręgosłupa, zapalenia więzadeł miednicy, wzrost napięcia mięśnia kulszowo-udowego
  - napięcie w łydce świadczy o zakrzepicy żył, zatorze, przykurczu mięśnia brzuchatego

• OBJAW BONETTA - ból kulszowy można wywołać po przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej kończyny dolnej zgiętej w kolanie - rozciąganie nerwu kulszowego wokół mięśnia gruszkowatego
  - ujemny objaw Bonetta przy dodatnim Laseque'u świadczy o agrawacji

OBJAW BRAGARDA

• Pozycja wyjściowa:
  test Laseque'a

• Wykonanie:
  terapeuta opuszcza kończynę dolną pacjenta do momentu ustąpienia bólu,
  zgina stopę grzbietowo

• Wyniki:
  - ból wzdłuż nerwu kulszowego świadczy o ucisku korzeni L4-S1,
  - tępy ból na powierzchni tylnej uda i pod kolanem świadczy o przykurczu mięśnia kulszowo-udowego

TEST THOMASA

• Ocena możliwości wyprostu stawu biodrowego, diagnoza przykurczu zgięciowego w tym stawie

• Pozycja wyjściowa:
  pacjent leży na plecach,
  terapeuta przyciąga zgięte w stawach biodrowych i kolanowych kończyny dolne pacjenta do klatki piersiowej aż do zniesienia lordozy lędźwiowej,
  ręka terapeuty pod lędźwiami kontroluje przyleganie odcinka lędźwiowego do podłoża

• Polecenie:
  pacjent proszony jest o wyprostowanie badanej kończyny i położenie jej na leżance

• Objaw przykurczu zgięciowego:
  kończyna dolna nie dochodzi do leżanki,
  podczas mocniejszego zginania przeciwnej kd kończyna badana unosi się nad podłoże
  kompensacyjnie pogłębia się lordoza lędźwiowa

• Przyczyny:
  zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego
  zapalenie stawu biodrowego
  przykurcz mięśnia biodrowo-lędźwiowego
  choroby kręgosłupa
  amputacja kończyny dolnej

OBJAW MACKIEWICZA

• Test rozciągowy dla nerwu udowego

• Pozycja wyjściowa:
  pacjent leży na brzuchu

• Wykonanie:
  a) terapeuta zgina kolano pacjenta,
  b) terapeuta unosi całą kończynę dolną pacjenta

• Wynik:

• Ból na przedniej powierzchni uda świadczy o ucisku na korzenie nerwu udowego L2-L4

OBJAW TRENDELENBURGA

• W staniu jednonożnym występuje brak stabilizacji miednicy po stronie podporowej wskutek niewydolności mięśnia pośladkowego średniego i małego, czyli odwodzicieli uda i stabilizatorów miednicy.

• W staniu na nodze badanej miednica opada po stronie przeciwnej, czyli uniesionej nogi.

OBJAW DUCHENNE'A

• W jednonożnym staniu na skutek nie dostatecznej stabilizacji miednicy (objaw Trendelenburga) występuje kompensacyjny skłon boczny tułowia w celu przeniesienia ciężaru ciała nad nogę podporową.

• Objawy Trendelenburga i Duchenne'a są dodatnie w:
  - dysplazji stawu biodrowego
  - zwichnięciu stawu biodrowego,
  - porażeniu mięśni pośladkowych średniego i małego
  - stanie po operacji stawu biodrowego
  - dystrofiach mięśniowych.

• Obustronny objaw Trendelenburga i Duchenne'a występują
  w chodzie kaczkowatym.

TEST THOMSONA

• Test świadczący o przerwaniu ścięgna piętowego (Achillesa)

• Pozycja wyjściowa:
  pacjent leży na brzuchu, stopy zwisają poza stołem

• Wykonanie:
  terapeuta wykonuje silny ucisk na mięśnie łydki

• Wynik:
  brak zgięcia podeszwowego stopy świadczy o uszkodzeniu ścięgna Achillesa.

BADANIA DODATKOWE

• RTG - uwidacznia wady, kręgozmyki, stenozy (uciski wgłąb kanału kręgowego)

• USG

• Tomografia Komputerowa

• Rezonans Magnetyczny

• Spektroskopia

• Scyntygrafia

• EKG

• EMG

• Badania laboratoryjne

• Dynamometria

• Tensometria

• Posturografia

• Spirometria

Badania dodatkowe wspomagają badanie pacjenta, służą dokładniejszej diagnozie i eliminacji błędów

ANALIZA CHODU

• Szczegółowa analiza lokomocji ułatwia dobór konkretnych ćwiczeń i technik usprawniania.

• Ułatwia zlokalizowanie przyczyny nieprawidłowości chodu i umiejscowienie jej w cyklu chodu.

• Chód po równym podłożu

• Wchodzenie i schodzenie ze schodów.

• Czas, zasięg oraz szybkość chodu.

• Chód po różnorodnym terenie.

• Symetria chodu:
  - izochronia
  - izometria
  - izotonia

• Test poruszania się na piętach lub palcach
  a) trudności, brak możliwości stania lub poruszania się na palcach świadczą o:
  - uszkodzeniu korzenia S1,
  - uszkodzeniu ścięgna piętowego (Achillesa)
  b) trudności lub niemożność w staniu lub chodzeniu na piętach świadczą o uszkodzeniu korzeni L4-L5

• Ocenę chodu można dokonać przy pomocy EMG lub wideorejestracji.

BADANIA FUNKCJONALNE

• Badania funkcjonalne stanowią podstawę planowania rehabilitacji.

• Ocena funkcjonalna informuje o skutkach urazu lub choroby, natomiast badania kliniczne informują o ich przyczynie.

• Stworzono je po to, by w oparciu o możliwie obiektywne wyniki:
  - ujawnić objawy decydujące o dysfunkcji,
  - wnioskować odnośnie rokowania,
  - ustalić optymalny program usprawniania,
  - kontrolować jego efektywność i
  - poznać przyczyny ewentualnych niepowodzeń usprawniania,
  - by móc w razie potrzeby poszukiwać innych, skuteczniejszych sposobów rozwiązania problemów funkcjonalnych pacjenta.

• Pacjent koncentruje się na kłopotach z samoobsługą, lokomocją, możliwością wykonywania pracy zawodowej, dlatego najważniejsza z jego punktu widzenia jest ocena czynności funkcjonalnych.

• Doświadczeni fizjoterapeuci wiedzą, że stan patologiczny w jednym odcinku ciała wywołuje zaburzenia funkcjonowania większego łańcucha biokinematycznego.

SKALA BARTHELA

Służy do oceny ogólnej sprawności pacjenta.

Jest najbardziej efektywnym wskaźnikiem w ocenie stopnia niepełnosprawności.

Wykonuje się na podstawie 10 testów:

1. Spożywanie posiłków

2. Transfer z łóżka na wózek i z powrotem

3. Higiena osobista (mycie się, czesanie, golenie się, mycie zębów)

4. Korzystanie z toalety (siadanie i wstawanie z sedesu, rozpinanie, zapinanie ubrania)

5. Kąpiel

6. Poruszanie się po płaskim terenie

7. Wchodzenie i schodzenie po schodach

8. Ubieranie się łącznie ze sznurowaniem obuwia

9. Kontrola stolca

10. Kontrola pęcherza moczowego

Ocenia się czas i samodzielność wykonywanych czynności.

Za każdą czynność pacjent może uzyskać 10 punktów, w sumie 100 pkt.

0-20 pkt - stan pacjenta bardzo ciężki

21-85 pkt - stan pacjenta średnio ciężki

86-100 pkt - stan pacjenta lekki

SKALA RANKINA

• Służy ocenie stanu pacjentów po udarach mózgu w zależności od stopnia niepełnosprawności.

0 - brak objawów, brak ograniczeń

1 - występują objawy, lecz brak znaczącej niepełnosprawności - pacjent wykonuje wszystkie swoje typowe aktywności (np. problemy z mową, drętwienia)

2 - niewielka niepełnosprawność - pacjent nie jest w stanie wykonywać wszystkich swoich aktywności (np. niemożność wykonywania dotychczasowej pracy)

3 - umiarkowana niepełnosprawość - pacjent chodzi samodzielnie, lecz wymaga pomocy przy innych czynnościach (np. przyrządzanie posiłku)

4 - umiarkowana ciężka niepełnosprawność - pacjent nie jest w stanie chodzić ani wykonywać czynności samoobsługowych (np. higiena)

5 - ciężka niepełnosprawność - pacjent leżący, nie trzymający moczu i kału, wymagający ciągłej opieki i nadzoru

SKALA ASCHWORTH

• Służy dokumentacji wzmożonego napięcia mięśniowego.

• Stosowana w spastyczności mięśni.

• Opór przy biernym zginaniu kończyny oceniany jest w punktach:

1. Brak oporu przy ruchu biernym

2. Opór występuje, lecz kończynę zgina się z łatwością

3. Zwiększony opór, kończynę zgina się z trudnością

4. Sztywność, zgięcie kończyny nie jest możliwe.

POMIAR NIEZALEŻNOŚCI FUNKCJONALNEJ
- FIM (Functional Independence Measure)

• Metoda stosowana do oceny efektów rehabilitacji medycznej.

• Podstawą tej metody jest konieczność lub jej brak w korzystaniu z pomocy drugiej osoby.

SKALA USZKODZEŃ RDZENIA - ASIA

• Służy do oceny i klasyfikacji uszkodzeń rdzenia kręgowego.

• Skala ocenia poziom funkcji ruchowych, odruchowych i czuciowych pacjenta.

• Badając zakres ruchu oraz siłę mięśniową najważniejszych mięśni każdego segmentu przyznaje się od 0 do 5 punktów.

• Uszkodzenia są oznaczane w następujący sposób:
  A - uszkodzenie całkowite, brak funkcji ruchowych i czuciowych
  B - uszkodzenie funkcji ruchowych, zachowane tylko funkcje czuciowe
  C - ruchowa bezużyteczność, siła mięśniowa poniżej 3
  D - ruchowa użyteczność, siła mięśniowa powyżej 3
  E - odnowa, funkcje ruchowe i czuciowe w normie.

BADANIE DLA POTRZEB METOD KINEZYTERAPEUTYCZNYCH

PNF

• Ocena zaburzeń aktywności ruchowej oraz samodzielności w czynnościach dnia codziennego.

• Hipoteza wstępna przyczyny zaburzenia danej funkcji ruchowej.

• Ocena dolegliwości ruchowych oraz ich wpływ na wykonywanie codziennych czynności w domu, pracy i sporcie.

• Ocena poszczególnych faz kontroli motorycznej:
  - mobilność
  - stabilność
  - mobilność na stabilności
  - zręczność

• Badanie stereotypu chodu.

• Określenie głównego problemu funkcjonalnego pacjenta, który wyznacza główny cel reedukacji.

• Testy na problem funkcjonalny pacjenta, powtarzane po każdej wizycie:
  - dają fizjoterapeucie możliwość wprowadzanie efektywnej korekty programu usprawniania,
  - informują pacjenta o postępach w rehabilitacji i dają motywację do dalszej współpracy.

KALTENBORN-EVJENTH

• Fizjoterapeuta prowadzi diagnostykę różnicową w celu dokładnego zróżnicowania źródła dolegliwości bólowych.

• Stosuje się testy lokalizujące objawy ukierunkowane na struktury kostne stawu oraz tkanki miękkie - mięśnie, torebkę stawową, układ nerwowy.

• Po postawieniu diagnozy funkcjonalnej stosuje się leczenie próbne.

BUTLER

• Stosuje się testy oceniające:
  - czucie dotyku,
  - bólu,
  - propriorecepcję
  - siłę mięśni wskaźnikowych,
  - odruchy mięśniowe.

• Stosuje się również testy napięciowe.

Prawidłowo przeprowadzone badanie stanowi podstawę dla określenia prognozy oraz celów usprawniania.

Cele determinują dobór stosowanych środków terapeutycznych (ordynację).

Powtórne badania po zakończonej terapii i w jej trakcie pozwalają ocenić postępy oraz umożliwia kontrolę efektów procesu leczniczego. Mają znaczenie dla prognozowania.

W razie wystąpienia braku postępów terapii lub pogorszenia stanu chorego możliwa jest i wręcz konieczna korekta zastosowanych środków i metod, a czasem weryfikację diagnozy oraz wyznaczenie nowych celów.

Do realizacji powyższego procesu niezbędna jest właściwa dokumentacja.

PLANOWANIE

Planowanie usprawniania opierać się musi na:

• Wnikliwej analizie rodzaju uszkodzenia narządu ruchu

• Możliwościach funkcjonalnych

• Wydolności narządów wewnętrznych

• Postawie psychicznej i stanu umysłowego pacjenta

• Możliwości powrotu do pracy zawodowej

• Współistnienie innych chorób wymaga konsultacji z innymi specjalistami.

Przy planowaniu stawiamy cel najbliższy, jaki jest w stanie pacjent osiągnąć.

W zależności od celu, jaki chce się osiągnąć ustala się odpowiednią współzależność zabiegów.

DOKUMENTACJA

Dokumentację medyczną prowadzi się w celu oceny skuteczności leczenia.

Rejestruje się stan wyjściowy pacjenta w odniesieniu do:

• zakresów ruchu

• pomiarów linijnych

• siły mięśniowej

• rodzaju i umiejscowienia bólu

• oceny postawy ciała i lokomocji

• wydolności funkcjonalnej

Po ustalonym okresie sprawdza się postępy przy użyciu tych samych metod.

Dokumentacja powinna zawierać wyniki badań, informacje dotyczące zastosowanych zabiegów oraz zmian zachodzących w ustroju chorego, wskazywać na braki w czynnościach, które powinny zostać objęte usprawnianiem.

Forma dokumentacji zależy od indywidualnego przypadku i potrzeb oraz dysfunkcji pacjenta.
Może być nią karta czynności życia codziennego, których wykonanie sprawia pacjentowi trudności. Dużą wartość ma dokumentacja fotograficzna i filmowa.

Obowiązuje ochrona danych osobowych, wszelkie informacje na temat pacjenta i jego stanu zdrowia są poufne.

Karty zabiegowe stanowią podstawę do rozliczeń finansowych z Narodowym Funduszem Zdrowia.

SKIEROWANIE

• Wszelkie zabiegi fizjoterapeutyczne wykonywane są na podstawie ważnego skierowania od lekarza rehabilitacji, bądź innej specjalności.

• Prawidłowo wystawione skierowanie powinno zawierać:
  - imię i nazwisko, PESEL i adres pacjenta
  - rozpoznanie z kodem choroby
  - choroby towarzyszące
  - cel usprawniania
  - rodzaj, ilość, czas i parametry zabiegów
  - podpis oraz pieczęć lekarza kierującego i placówki
  - datę

• Prawidłowo wypełnione skierowanie powinno zawierać:
  - daty oraz kody zabiegów
  - okolicę ciała
  - podpisy fizjoterapeuty/tów i pacjenta

BŁĘDY W TERAPII

• Źle przeprowadzony wywiad

• Niedokładnie wykonane pomiary

• Brak niezbędnych informacji

• Niewłaściwy dobór pozycji i stabilizacji

• Błędnie postawiona diagnoza

• Brak wiedzy, kwalifikacji i doświadczenia

• Błąd jatrogenny powodujący nasilenie objawów chorobowych

• Postawione nieadekwatne cele

• Dobór niewłaściwych metod usprawniania - zła ordynacja

• Nienależycie wykonywane zabiegi, niepoprawna metodyka, niepoprawne użycie aparatury

• Niedokładne zalecenia

• Niestosowanie się do zaleceń lekarza kierującego

• Brak kontroli wyników procesu leczniczego

• Brak korekty leczenia w razie braku postępów

• Nieuwzględnienie indywidualnych reakcji organizmu każdego pacjenta

• Brak współpracy w interdyscyplinarnym zespole rehabilitacyjnym

• Nieuwzględnienie chorób towarzyszących i możliwości pacjenta

• Zbyt późno podjęte leczenie lub zbyt duże obciążenia powodujące przeciążenia

• Niewłaściwa relacja pacjent - fizjoterapeuta

• Brak empatii i umiejętności psychologicznych terapeuty

• Negatywna postawa chorego

ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW

• Jak najwcześniejsze podjęcie kompleksowego leczenia.

• Przeprowadzenie wnikliwego wywiadu.

• Dokładność badań i testów.

• Odpowiednia interpretacja wyników.

• Prawidłowa ocena rodzaju i stopnia dysfunkcji.

• Dążenie do ustalenia przyczyny nieprawidłowości funkcjonalnych, dyktującej sposób postępowania terapeutycznego. (np. skośne ustawienie miednicy w skoliozie może być przyczyną bądź skutkiem skrzywienia kręgosłupa, jeśli jest skutkiem, to praca nad wyrównaniem ustawienia miednicy nie przyniesie efektów)

• Stosowanie tych samych metod i przyrządów do badań przed, w trakcie i po rehabilitacji.

• Dobra znajomość anatomii oraz synergizmów mięśniowych.

• Prawidłowy dobór form i metod terapii.

• Sprawne opanowanie technik terapeutycznych.

• Konieczność stałego kształcenia fizjoterapeutów.

• Konsultacja z innymi specjalistami.

• Czasowe współgranie różnorodnych zabiegów.

• Stawianie celów osiągalnych zarówno krótko- jak i długoterminowych.

• Stała kontrola prawidłowości oraz systematyczności wykonywanych przez pacjenta ćwiczeń.

• Tempo leczenia dostosowane indywidualnie do potrzeb pacjenta.

• Odpowiednie, indywidualne podejście psychologiczne do pacjenta (motywacja, przełamywanie lęków, studzenie zbyt ryzykownych zachowań).

• Wykonywanie testów kontrolnych.

• Modyfikacja stosowanych metod terapii na podstawie osiąganych wyników.

• Posługiwanie się badaniami dodatkowymi, jako źródłami potwierdzającymi lub precyzującymi diagnozę.

• Pamiętanie o przeciwwskazaniach i chorobach towarzyszących.

• Obserwacja reakcji układu krążenia i oddychania.

• Dobra współpraca w zespole rehabilitacji oparta na wzajemnym szacunku i mająca na celu dobro pacjenta.

• Rzetelne prowadzenie dokumentacji.

absolutna:

wyrostek rylcowaty kości promieniowej

guzek większy kości ramiennej

bezwzględna:

wyrostek rylcowaty kości promieniowej

odległość między główka II i V k. śródręcza

szerokość ręki:

opuszka najdłuższego palca

od linii łączącej wyrostki rylcowate kości przedramienia

ręki:

wyrostek rylcowaty kości łokciowej

wyrostek łokciowy kości łokciowej

przedramienia

wyrostek łokciowy kości łokciowej

guzek większy kości ramiennej

ramienia:

koniec opuszki najdłuższego palca

guzek większy kości ramiennej

wyrostek barkowy łopatki

względna:

Punkt końcowy:

Punkt początkowy:

Długość

---