Pracownia Zakładu Fizyki Politechniki Lubelskiej |
|||||||||
Nazwisko i imię: Tomasz Huk |
Grupa: MD 103.1c |
||||||||
Data wykonania ćw.: 02.12.99 |
Numer ćw.: 10.3 |
Temat ćw. Wyznaczanie stałej Verdeta |
|||||||
Zaliczenie: |
Ocena: |
Data: 2.12.99 |
Podpis: |
Tabela pomiarów:
Lp. |
i [A] |
|
|
|
|
|
|
|
1 |
20 |
-0,6 |
-0,45 |
9,40 |
8,94 |
9,39 |
|
|
2 |
|
-0,55 |
|
9,10 |
|
|
|
|
3 |
|
-0,4 |
|
8,75 |
|
|
|
|
4 |
|
0,05 |
|
9,00 |
|
|
|
|
5 |
|
-0,45 |
|
8,90 |
|
|
|
|
6 |
|
-0,75 |
|
8,75 |
|
|
474,24 |
8,0628 |
7 |
|
-0,4 |
|
8,75 |
|
|
|
|
8 |
|
-0,6 |
|
8,90 |
|
|
|
|
9 |
|
-0,5 |
|
9,00 |
|
|
|
|
10 |
|
-0,6 |
|
9,10 |
|
|
|
|
11 |
|
-0,65 |
|
8,90 |
|
|
|
|
12 |
|
0,05 |
|
8,75 |
|
|
|
|
|
Obliczenia.
V =
Gdzie:
- kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji
R- średni promień solenoidu
d- długość solenoidu
- przenikliwość magnetyczna próżni
N- liczba zwojów solenoidu
i- natężenie prądu wyrażone w amperach
l = 0,2 m
R = 0,045 m
N = 900 zwojów
d = 0,21 m
= 4
V =
=
474,24
1
0,017rad
V = 8,0628
Krótka teoria.
Żródła światła składają się przeważnie z olbrzymiej ilości atomów lub cząsteczek, które promieniują niezależnie od siebie, Tym samym światło rozchodzące się w danym kierunku złożone jest z niezależnych ciągów fal; płaszczyzny ich drgań są zorientowane w sposób przypadkowy wokół kierunku biegu promienia x jak to ilustruje rys. a. Niekiedy w promieniu świetlnym może wystąpić
asymetria drgań i wówczas drgania wektora
na całej długości promienia zachodzą np. w jednej tylko płaszczyźnie - rys. b. 0 promieniu takim mówimy, że jest on spolaryzowany liniowo.
Rys.
a) Drgania wektora
w promieniu niespolaryzowanym,
b) Drgania wektora
w promieniu spolaryzowanym liniowo
Płaszczyznę, w której zachodzą drgania wektora E nazywa się płaszczyzną drgań, płaszczyznę prostopadłą do niej - płaszczyzną polaryzacji.
Liniową polaryzację światła można uzyskać kilkoma metodami:
a) odbicia światła pod określonym kątem od płaszczyzny dielektryka,
b) dwójłomności spowodowanej anizotropią prędkości światła w kryształach,
c) dichronizmu liniowego, czyli niejednakowego pochłaniania światła dla różnych kierunków drgań fali świetlnej,
d) rozproszenia światła przez cząstki. Zjawisko to polega na emisji promieniowania przez cząstki w wyniku wzbudzenia ich przez promieniowanie świetlne. Światło rozproszone pod kątem 90 w stosunku do kierunku wiązki padającej jest całkowicie spolaryzowane liniowo.
Rozpatrzmy promień padający na granicę dwu ośrodków pod kątem Brewstera -
Rysunek poniższy. Wektor E każdego ciągu fal w promieniowaniu padającym można rozłożyć na dwie składowe: składową prostopadłą do płaszczyzny padania oraz składową leżącą w tej
płaszczyźnie. Pierwsza z nich na rysunku została oznaczona kropkami, druga - strzałkami. Z doświadczenia wynika, że w przypadku odbicia promienia świetlnego pod kątem Brewstera składowa oznaczona strzałkami jest całkowicie załamana zaś składowa oznaczona kropkami zostaje załamana tylko częściowo.
W rezultacie promień odbity jest spolaryzowany całkowicie, a promień załamany jest spolaryzowany tylko częściowo.
Polaryzacja światła przy odbiciu.
Zgodnie z prawem załamania
, a wg prawa Brewstera tg
Porównując te zależności stronami otrzymamy:
stąd wynika, że sin
= cos
lub sin
co daje
Całkowita polaryzacja zachodzi więc wtedy, gdy promień odbity i załamany tworzą z sobą kąt
Pryzmat Nicola jest najlepszym z dotychczas znanych przyrządów polaryzacyjnych. Może on być zarówno polaryzatorem jak i analizatorem, a. więc może także służyć do badania stopnia
polaryzacji światła.
Bieg promienia świetlnego w pryzmacie Nicola.
Kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji jest wprost proporcjonalny do wartości indukcji magnetycznej, która to skręcanie wywołuje oraz do grubości warstwy, w której to zjawisko zachodzi. Ilościowo efekt Faraday'a został opisany przez Verdeta w następującej formie:
gdzie
oznacza kąt skręcenia płaszczyzny polaryzacji, B - wartość indukcji magnetycznej,
l - grubość warstwy skręcającej, V - współczynnik, który nosi nazwę stałej Verdeta. Wielkość tej stałej zależy od środowiska, przez które biegnie promień oraz od długości fali świetlnej. Wartość V liczbowo równa jest kątowi skręcenia wywołanemu w jednostce grubości ośrodka, umieszczonego w polu o jednostkowej indukcji magnetycznej. Podaje się ją zazwyczaj dla światła sodowego
(
= 5,893·10
m) a jej wymiarem jest:
[V] = [
] = [
]
Schemat ćwiczenia i opis wykonania.
Pomiaru stałej Verdeta dokonujemy przy użyciu polarymetru półcieniowego z trójdzielnym polem widzenia.
Otrzymaną do badań cieczą napełniamy rurkę polarymetryczną R (rys. 10.12), którą umieszczamy wewnątrz polarymetru. Następnie polarymetr wraz z rurką zdejmujemy ze statywu i umieszczamy wewnątrz solenoidu, tak aby analizator był skierowany na źródło światła (lampę sodową). Pomiary rozpoczynamy od wyznaczenia "zera" polarymetru czyli kąta
; wykonujemy je co najmniej dziesięciokrotnie. Po tych pomiarach wstępnych zestawiamy obwód elektryczny wg schematu przedstawionego na rys. 10.13. Natężenie prądu płynącego przez solenoid S możemy regulować regulatorem zasilacza oraz mierzyć amperomierzem A.
Zestaw pomiarowy do wyznaczania stałej Verdeta.
Opracowanie wyników pomiarów.
Aby określić błąd pomiaru wielkości fizycznej V obliczamy:
- średnią arytmetyczną wyników pomiarów wielkości fizycznych
i
.
=
=
=
=
błędy pozorne (residua) dla poszczególnych pomiarów i ich sumy
r
=
-
i r
=
-
kwadraty błędów pozornych i ich sumy
r
= (
-
)
i r
= (
-
)
Wyniki pomiarów oraz obliczeń zapisujemy w odpowiedniej tabeli
lp |
[ ] |
[ ] |
[ ] |
[ ] |
r [ ] |
r [ ] |
( |
r
( |
1 |
-0,6 |
-0,45 |
9,40 |
8,94 |
-0,15 |
0,46 |
0,0225 |
0,2116 |
2 |
-0,55 |
|
9,10 |
|
-0,10 |
0,16 |
0,01 |
0,0256 |
3 |
-0,4 |
|
8,75 |
|
0,05 |
-0,19 |
0,0025 |
0,0361 |
4 |
0,05 |
|
9,00 |
|
0,50 |
0,06 |
0,25 |
0,0036 |
5 |
-0,45 |
|
8,90 |
|
0 |
-0,04 |
0 |
0,0016 |
6 |
-0,75 |
|
8,75 |
|
-0,3 |
-0,19 |
0,09 |
0,0361 |
7 |
-0,4 |
|
8,75 |
|
0,05 |
-0,19 |
0,025 |
0,0361 |
8 |
-0,6 |
|
8,90 |
|
-0,15 |
-0,04 |
0,0225 |
0,0016 |
9 |
-0,5 |
|
9,00 |
|
-0,05 |
0,06 |
0,0025 |
0,0036 |
10 |
-0,6 |
|
9,10 |
|
-0,15 |
0,16 |
0,0225 |
0,0256 |
11 |
-0,65 |
|
8,90 |
|
-0,20 |
-0,04 |
0,04 |
0,0016 |
12 |
0,05 |
|
8,75 |
|
0,50 |
-0,19 |
0,25 |
0,0361 |
|
= -5,4 |
|
=107,28 |
|
=0,715 |
=0,4192 |
Następnie obliczamy :
średnie błędy kwadratowe pojedynczego pomiaru (odchylenia standardowe)
=
=
=0,25
=
=
=0,19
3
= 0,76
- pomiary wykonano prawidłowo (brak błędów grubych)
Średni błąd kwadratowy średnich arytmetycznych:
=
= 0,07
=
= 0,06
Średni błąd kwadratowy pomiaru:
Błąd ten obliczamy według wzoru: V= V(
)
, gdzie funkcja
dana jest wzorem:
V =
=
=
=
=
=50,5106
=
(50,5106
)
=
=
=
13,81285+8,1012
=
=
= 4,681
Wynik pomiaru wielkości fizycznej V
zapiszemy:
przy kryterium jednosigmowym :
-
V
+
(474,24- 4,681)
V (474,24+ 4,681)
469,559
V
478,921
Oznacza to, że w podanym przedziale można oczekiwać wartości rzeczywistej z prawdopodobieństwem 68,3%.
Stosując kryterium trzysigmowe otrzymamy:
.
- 3
V
+ 3
(474,24- 14,04)
V
(474,24+ 14,04)
460,197
V
488,283
Oznacza to, że w podanym przedziale można oczekiwać wartości rzeczywistej z prawdopodobieństwem 99,7%.
Można również wyliczyć:
błąd względny pomiaru
=
=0,00987
błąd przeciętny p
= 3,7448
3,74
- błąd prawdopodobny
= 3,1207
3,12
1
6