Metody nauczania nauka jazdy, L - nauka jazdy


Metody nauczania teoretycznego na kursie prawa jazdy

Najczęściej stosowanymi metodami podczas kursów nauki jazdy są:

W przypadku kształcenia teoretycznego:

WYKŁAD

Wykład polega na bezpośrednim lub pośrednim przekazywaniu wiedzy jakiemuś audytorium.

Wykład - metoda podająca, jedna z podstawowych metod nauczania w szkołach wyższych i na kursach.

Typowe dla wykładu elementy to przekazanie informacji w sposób systematyczny i logicznie konsekwentny. Wykładowca powinien treść wykładu wiązać umiejętnie z życiem, dobierać trafne i interesujące przykłady, starannie się wysławiać. Wykład nie powinien również być zbyt długi.

Elementy wykładu:

  1. Część wstępna - zaznajomienie uczestników z przedmiotem, przypomnienie znanych pojęć, nawiązanie do posiadanych wiadomości, w celu wzbudzenia zainteresowania tematem. Wykładowca powinien przedstawić plan, według którego zostanie rozwinięty właściwy temat wykładu. Zamiast plany można przedstawić pytania problemowe, na które odpowiedzi udzieli główną część wykładu.

  2. Część główna - omówienie zawartej w temacie problematyki, przedstawia tezy i materiał dowodowy, w ustalonym porządku i ładzie. Przejście do omawiania kolejnego zagadnienia powinno być wyraźnie zaznaczone.

  3. Część podsumowująca - syntetyczny przegląd podstawowych treści, podkreśla ich istotne elementy w formie ogólnych zasad i praw. Możliwe i nawet wskazane jest stawianie przez słuchaczy pytań.

Wykładowca powinien:

Zalety wykładu:

Wady wykładu:

POGADANKA

Pogadanka polega na rozmowie nauczyciela z uczniami (wzajemnym zadawaniu pytań, przy czym nauczyciel jest w tej rozmowie osobą kierującą). To metoda podająca.

Pogadanka zwykle wykorzystywana jest do:

Etapy pogadanki:

  1. Część wstępna: nawiązanie kontaktu ze słuchaczem

  2. Zadawanie prostych pytań, które działają na słuchaczy aktywizująco

  3. Rozwiązanie wysuniętego problemu

  4. Zebranie, uporządkowanie i utrwalenie uzyskanych w toku rozważań wyników

Warunki skutecznej pogadanki:

  1. Żywe tempo

  2. Swobodna atmosfera

  3. Celowe i świadome zadawanie pytań

DYSKUSJA

Dyskusja dydaktyczna to metoda kształcenia polegająca na wymianie zdań między nauczycielem i uczniami lub tylko między uczniami, prowadząca do zbiorowego rozwiązania problemu. Uczestnicy dyskusji prezentują własne poglądy lub odwołują się do poglądów innych osób.

To metoda problemowa

Stosowanie tej metody zaleca się wtedy, gdy uczniowie reprezentują znaczny stopień dojrzałości i samodzielności w:

Dobrze przeprowadzona dyskusja uczy:

Dyskusja sprzyja:

Wyróżnia się różne rodzaje dyskusji, na kursach stosuje się najczęściej „burzę mózgów”

Burza mózgów - stanowi niekonwencjonalny sposób zespołowego poszukiwania nowych pomysłów dotyczących metod rozwiązywania problemów. Proces rozwiązywania problemów tą metodą składa się z dwóch typowych czynności intelektualnych: wytwarzania pomysłów rozwiązania i ich oceny. Czynności te normalnie przeplatają się ze sobą na zasadzie sprzężenia zwrotnego, przy czym zachodzi tu zjawisko natychmiastowego wartościowania. W burzy mózgów występuje natomiast oddzielenie w czasie procesu tworzenia pomysłów od ich oceny i selekcji.
Myślą przewodnią burzy mózgów jest pobudzanie uczestników do dyskusji, aby swobodnie zgłaszali dużą liczbę pomysłów. Wychodzi się tu z podstawowego założenia: duża liczba pomysłów zawiera przynajmniej kilka dobrych. Statystyka dowodzi, że ze 100% pomysłów zgłoszonych, 12-15% ma wartość praktyczną, zaś pomysły zakwalifikowane do realizacji stanowią 2-3%.

technika nauczania - "635"- modyfikacja burzy mózgów różniąca się od niej organizacją pracy ucznia na lekcji. Zmusza uczniów do szybkiego zgłaszania propozycji rozwiązań.
6 - to liczba osób ( lub grup ) biorących udział w rozwiązywaniu zadań,
3 - to liczba rozwiązań (pomysłów) wpisanych przez daną grupę do jednego wiersza tabeli
5 - ( 5 - krotnie podaje się formularz z wypisanymi pomysłami następnej grupie, ona wpisuje kolejne trzy pomysły różne od już wpisanych)

OPOWIADANIE

Opowiadanie to przedstawienie jakiejś akcji, rzeczywistej lub fikcyjnej; metoda podająca

Celem opowiadania jest zaznajomienie uczniów z pewnymi rzeczami, zjawiskami, wydarzeniami lub procesami w formie ich słownego opisu.
Opowiadanie wdraża uczniów do słuchania ze zrozumieniem i zapamiętywania najważniejszych faktów oraz uczy poprawnego wyrażania myśli.

Metodę tę stosuje się teoretycznymi praktycznym nauczaniu zawodu, także w ramach kształcenia kursowego kierowców.

Opowiadanie spełnia swoja rolę wtedy, gdy:

Etapy opowiadania:

  1. Wprowadzenie - określenie czas, miejsca, osób i innych czynników, które wystąpiły w omawianym zdarzeniu lub procesie

  2. Część główna - chronologiczne przedstawienie kolejnych zdarzeń

  3. Zakończenie - podsumowanie i wnioski

OPIS

Opis jest najprostszym sposobem zaznajamiania uczniów z nieznanymi im bliżej osobami, rzeczami, zjawiskami przyrody, krajobrazami geograficznymi, wydarzeniami historycznymi itp.;
metoda podająca

Opis polega na charakterystyce przedmiotów, zjawisk, faktów historycznych, osób.

Opis zalecany jest zarówno wtedy, gdy nie ma możliwości zastosowania odpowiedniego pokazu, jak i przede wszystkim wtedy, gdy opisowi towarzyszy pokazywanie opisywanych przedmiotów lub ich modeli czy rysunków.

Opis jest prostą metoda, znajdująca szerokie zastosowanie na wszystkich etapach nauczania. Prawie zawsze łączy się go z pokazem i ćwiczeniami, wplata się go w pogadankę, opowiadanie i dyskusję.

Opis spełnia swą rolę, gdy jest:

WYJAŚNIENIE (OBJAŚNIENIE)

To jedna z prostszych podających metod nauczania, którą można stosować doraźnie w różnych okolicznościach.

Może ono np. dotyczyć np. treści i zakresu nieznanego pojęcia, tzn. być jego definicją, wyjaśnieniem obcych terminów, a także zdarzeń i zjawisk przez wykazanie ich przyczyn, warunków występowania i przebiegu.

Podczas zajęć praktycznych stosuje się je często w instruktażu wstępnym.

Wyjaśnieniem jest też rozwinięcie i uprzystępnienie wiadomości przekazywanych w postaci wzoru, schematy, rysunku technicznego itp.

Przy wyjaśnianiu stosujemy zwykle wiadomości z różnych dziedzin nauki i techniki.

Wyjaśnianie towarzyszy zwykle pokazom lub ćwiczeniom, a także innym metodom nauczania , jak opowiadanie, pogadanka itp.

Wyjaśnienie powinno być:

Anegdota - metoda podająca - zwięzłe opowiadanie, zamknięte zabawną i zaskakującą puentą.
Jej celem jest rozbudzenie ciekawości poznawczej, zachęcenie uczniów do samodzielnego zdobycia większej ilości informacji na dany temat oraz ułatwienie zapamiętania pewnych faktów.

Wykład konwersatoryjny - metoda problemowa - polega na przeplataniu fragmentów mówionych wykładu z wypowiedziami słuchaczy lub z wykonywaniem przez nich odpowiednich zadań teoretycznych lub praktycznych. Przekazywana słuchaczom wiedza znajduje bezpośrednie zastosowanie w ich działaniu i dlatego łatwiej ją przyswajają.

Film -metoda eksponująca

Metody nauczania praktycznego na kursie prawa jazdy

Najczęściej stosowanymi metodami podczas kursów nauki jazdy są:

W przypadku kształcenia praktycznego:

POKAZ (czynności)

Pokaz polega na demonstrowaniu uczniom naturalnych przedmiotów lub ich modeli, zjawisk, wydarzeń lub procesów i objaśnianiu ich istotnych cech.

Pokaz jest jedną z głównych metod nauczania umiejętności kierowania pojazdem i obsługi podzespołów.

Podczas pokazu instruktor:

Pokaz: aktywizuje ucznia i wyzwala dążenia naśladowcze, które mogą przybierać cechy mechaniczne. Występuje to wówczas, gdy uczeń przejmuje zewnętrzne formy i działania bez wnikania w związki przyczynowo - skutkowe, zachodzące pomiędzy celem, środkami i sposobami a właściwościami ruchu drogowego.

Integralna częścią pokazu, bez którego nie może on występować, są wyjaśnienia i objaśnienia słowne.

Wyjaśnienia słowne zapobiegają mechanicznemu naśladownictwu. W większej mierze niż sam pokaz aktywizują układy związków świadomościowych ucznia.

Wpływają korzystnie na konstruowanie całości działania kierowcy stosownie do celu manewrów i warunków panujących w ruchu drogowym.

Właściwe połączenie wyjaśnienia i pokazu umożliwia zarówno zrozumienie przepisów ruchu drogowego, jak i pomaga w wykonywaniu czynności związanych z konkretną sytuacją drogową lub wykonywaniem manewrów, podwyższa jakość wykonania i obniża tempo wykonania ruchów i czynności.

Wyjaśnienie i omówienie spełniają swą rolę, gdy wskazuje na sens i znaczenie wykonywanych czynności oraz ujawnia związki zachodzące pomiędzy poszczególnymi czynnościami i ruchami.

Objaśnienia przedstawiają cel i strukturę czynności oraz wskazują na nowe, nieznane elementy , istotne dla danego manewru lub czynności. Połączenie pokazu z objaśnieniem ułatwia poznanie sposobu wykonania czynności i ruchów.

Z objaśnień powinno wynikać, że każdy element ruchu ma swoje znaczenie funkcję.

Podstawowym celem pokazu jest ukształtowanie w świadomości ucznia modelu czynności. Jeśli w wyniku niezręczności, braku umiejętności lub braku doświadczenia dydaktycznego instruktora zostanie stworzony fałszywy model danej czynności, wówczas skutki wystąpią w dalszych etapach nauczania, a co gorsze - podczas samodzielnego kierowania pojazdem.

We wzorowo przeprowadzonym pokazie instruktor powinien dążyć do przekazania uczniowi dokładnego obrazu czynności, stworzenia ideału, do którego osiągnięcia będzie dążyć uczeń.

Na osiągnięcie dobrych wyników podczas pokazu mają wpływ następujące czynniki:

  1. dokładne określenie przedmiotu i celu obserwacji czynności i ruchów

  2. skupienie uwagi ucznia i kierowanie jej na kolejne ważne fazy wykonywanych czynności

  3. zapewnienie uczniowi warunków sprzyjających spostrzeganiu

  4. zachowanie tempa pokazu i wyjaśnienia dostosowanego do kolejnych faz pokazu i szybkości uczenia się ucznia

  5. posługiwanie się poprawnym językiem technicznym

  6. sprawdzenie wiadomości teoretycznych

W pełnym, rozwiniętym pokazie wyróżnia się 5 faz:

  1. Instruktor pokazuje czynności lub ruchy w tempie normalnym, powtarzając je kilkakrotnie

  2. Pokaz częściowy - instruktor dzieli czynności lub ruchy na części i podkreśla właściwe ich następstwa (każdą z demonstrowanych części należy oddzielić niewielka częścią)

  3. Instruktor uwydatnia „węzły”, ukryte nieraz dla oka ucznia trudności, mające znaczenie dla prawidłowego wykonania czynności, manewru lub ruchu; te węzłowe ogniwa instruktor powinien demonstrować w tempie zwolnionym, a nawet zalecić uczniowi, aby je przećwiczył oddzielnie.

  4. Instruktor dokonuje syntezy i wykonuje powtórnie pokaz całej czynności; pierwszy raz wykonuje ją w zwolnionym tempie, dla umożliwienia zsyntetyzowania przez ucznia ukazanych uprzednio etapów czynności i węzłów; po raz drugi i ewentualnie trzeci wykonuje czynności w tempie normalnym

  5. Instruktor sprawdza wyniki pokazu i poleca uczniowi, by powtórzył czynności i ruchy; gdy uczeń popełnia błędy, należy przeanalizować ruchy wykonywane przez niego, wskazać popełniony błąd, a następnie pokazać prawidłowe wykonanie dane czynności (powtarzanie czynności trwa do czasu, aż uczeń nie popełnia błędów

INSTRUKTAŻ

Metoda obejmująca obok słownej także pokaz.

Instruktaż dzielimy na:

Instruowanie odbywa się za pomoc słowa i pokazu. Pokaz przy omawianiu celu i treści działania spełnia funkcję ilustracji, a przy zaznajamianiu z e sposobami działania jest elementem wiodącym.

Słowa podczas instruowania spełniają następujące funkcje szczegółowe:

przedstawienie celu i zadania ćwiczenia

Instruktaż wstępny ma na celu przygotowanie ucznia do zaplanowanego ćwiczenia.

Etapy:

  1. podanie tematu ćwiczenia lub zadania do wykonania (wykonywanych czynności)

  2. sprawdzenie lub przypomnienie przepisów ruchu drogowego

  3. zaznajomienie z trasa lub terenem ćwiczenia i mogącymi wystąpić sytuacjami drogowymi

  4. pokaz wzorowego wykonania ruchów i czynności

  5. sprawdzenie zrozumienia celu ćwiczenia, zadań metod wykonywania czynności i ruchów

  6. sprawdzenie zrozumienia celu ćwiczenia, zadań metod wykonywania czynności i ruchów

  7. uświadomienie i przypomnienie zasad bezpiecznego wykonania czynności kierowania pojazdem

  8. ostrzeżenie przed często popełnianymi błędami

Instruktaż bieżący

Stosuje się podczas wykonywania czynności praktycznych prze ucznia. Zapobiega on wytwarzaniu się błędnych ruchów, sprzyja spostrzeganiu sytuacji drogowych poprawia reagowanie na ich zmiany.

Podczas ćwiczenia czynności instruktor:

  1. nieustannie kontroluje i koryguje błędy popełniane przez ucznia

  2. obserwuje, czy uczeń prawidłowo posługuje się elementami sterowania

  3. obserwuje, czy uczeń właściwie wykonuje czynności i czy właściwie je rozumie

  4. w razie występowania błędów lub niedociągnięć udziela dodatkowych wyjaśnień, pokazuje właściwe ruchy, chwyty i prawidłowe ich wykonanie

  5. otacza troskliwa opieką uczniów, zwłaszcza słabszych i mniej zdolnych

  6. cierpliwie, z umiarem i dokładnie zaznajamia z sytuacja drogową, analizuje jej trudności i przyczyny, uświadamia je uczniowi i wspólnie z nim pracuje nad ich usuwaniem

  7. analizuje błędy popełnione przez ucznia: