LABORATORIUM Z MATERIAŁÓW BUDOWLANYCH
SPRAWOZDANIE Z ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH
Temat:	Badanie wybranych cech technicznych lepiszczy bitumicznych - Asfalty. Badanie wybranych cech technicznych wyrobów hydroizolacyjnych - Papy
Nr ćwiczenia:	8	Data wykonania ćwiczenia :				26.02.2005 r.
Zespół nr: 6			Grupa dziekańska	4	Rodzaj studiów		Zaoczne
						Rok akademicki	2004/05	Semestr		I I
Prowadzący zajęcia: dr inż. Janusz Tatar
Ocena i uwagi prowadzącego:

SPRAWOZDANIE Z

PRZEPROWADZENIA ĆWICZENIA NR 5

1. TEMAT ĆWICZENIA

1. Badanie wybranych cech technicznych lepiszczy bitumicznych - Asfalty.

2. Badanie wybranych cech technicznych wyrobów hydroizolacyjnych - Papy

2. PODSTAWY TEORETYCZNE

1. CZĘŚĆ I - ASFALTY

Asfalty należą do lepiszczy bitumicznych.

Lepiszcza bitumiczne są materiałami organicznymi i w zależności od składu dzielą się na dwie zasadnicze grupy: asfalty i smoły. W przeprowadzonym ćwiczeniu zajmiemy się asfaltami.

Asfalty są pochodzenia naturalnego lub ponaftowe.

W Polsce asfalty naturalne nie występują.

Asfalty ponaftowe są produktami przeróbki ropy naftowej (proces utleniania pozostałości próżniowej z destylacji ropy naftowej metodą ciągłą).

Ze względu na ich wykorzystanie asfalty dzielą się na : drogowe i przemysłowe.

Asfalty przemysłowe (mieszaniny wielkocząsteczkowych węglowodorów i ich pochodnych tlenowych) stosowane są w budownictwie i przemyśle izolacyjnym.

Zastosowanie asfaltów przemysłowych w budownictwie:

• do produkcji pap i mas plastycznych;

• do wyrobu płyt izolacyjnych;

• do produkcji lepików asfaltowych z wypełniaczami stosowanych na gorąco;

• do wyrobu mas kwasoodpornych;

• do produkcji lepików asfaltowych stosowanych na zimno;

• do produkcji mas powłokowych i pap asfaltowych;

• do produkcji farb i lakierów.

Asfalty drogowe różnią się od asfaltów przemysłowych technologią produkcji i cechami technicznymi.

Zastosowanie asfaltów drogowych :

• do spryskiwania świeżo wykonanych nawierzchni asfaltobetonowych, do powierzchniowego utrwalania nawierzchni tłuczniowych oraz do regeneracji nawierzchni bitumicznych (D300);

• do zamykania nawierzchni, regeneracji i powierzchniowego utrwalania, do otaczania grysów i tłucznia, do wytwarzania zapraw asfaltowych (mastyksów) oraz do wytwarzania emulsji asfaltowych (D200);

• do wykonywania nawierzchni dywanikowych, do wytwarzania mas asfaltu piaskowego i emulsji asfaltowych (D100);

• do wykonywania nawierzchni dywanikowych, do warstw dolnych nawierzchni wielowarstwowych oraz do wytwarzania asfaltu piaskowego (D70);

• do wykonywania różnego rodzaju nawierzchni asfaltobetonowych (D50);

• do wykonywania mas asfaltu lanego (D35, D20).

Właściwości asfaltów: całkowita odporność na działanie wody, kwasów i ługów, rozpuszczalność w benzynie, benzolu, dwusiarczku węgla itp. rozpuszczalnikach.

Asfalty charakteryzują się następującymi cechami technicznymi:

• temperaturą mięknienia;

• penetracją;

• temperaturą łamliwości;

• ciągliwością.

Celem części I przeprowadzanego ćwiczenia jest wykonanie badania i określenie powyższych wielkości charakteryzujących asfalty oraz porównanie otrzymanych wyników z wartościami zawartymi w nw. normach.

	Tytuł normy	Numer EN	Numer  PN-EN	Stara norma
1.	Oznaczanie penetracji igłą	EN 1426:1999	PN-EN 1426: 2001	PN-C-04134: 1984
2.	Oznaczanie temperatury mięknienia. Metoda PiK	EN 1427: 1999	PN-EN 1427: 2001	PN-C-04021: 1973
3.	Oznaczanie temperatury łamliwości  metodą Fraassa	EN 12593:1999	PN-EN 12593: 2004	PN-C-04130: 1989
4.	Pomiar ciągliwości asfaltów	Brak nowej normy	Brak nowej normy	PN-C-04132: 1985

1. CZĘŚĆ II - PAPY

Papami nazywamy odpowiednią osnowę z tektury, maty z włókna szklanego, tkaniny lnianej lub konopnej, folii lub taśmy aluminiowej, przesyconą lub powleczoną powłoką bitumiczną. W zależności od materiału impregnacyjnego, papy dzielą się na: smołowe, asfaltowe, polimerowo asfaltowe.

W przeprowadzanym ćwiczeniu zajmiemy się papami asfaltowymi na tekturze.

Papy asfaltowe o wkładkach tekturowych („na tekturze”) produkowane są w postaci pap izolacyjnych oraz powłokowych.

Papy izolacyjne otrzymuje się przez nasycenie tektury asfaltem, nie nadają się one do wykonywania pokryć dachowych.

Papy podkładowe otrzymuje się przez nasycenie tektury asfaltem impregnacyjnym oraz powleczenie asfaltową masą powłokową wraz z posypaniem drobnym piaskiem lub mączką chlorycytowo-serycytową. Służą one do wykonywania spodnich warstw pokrycia dachowego.

Papy wierzchniego krycia (powłokowe) są to papy otrzymywane przez nasycenie tektury asfaltem impregnacyjnym, powleczenie jej obustronnie masą asfaltową oraz posypanie wierzchniej warstwy papy posypką z łupka chlorycytowo-serycytowego, spodniej zaś piaskiem lub mączką z łupka.

Oznaczenie papy asfaltowej. Do oznaczenia rodzaju papy asfaltowej stosuje się litery oraz liczby. I tak np.:

P/400/1200 oznacza papę asfaltową podkładową o gramaturze tektury (masę 1 m2) wyrażoną w gramach, w tym przypadku 400g/m2 i zawartości asfaltu w 1m2 papy wyrażonej w gramach, w tym przypadku 1200 g/m2.

W/500/1500 papa asfaltowa wierzchniego krycia o gramaturze tektury 500g/m2 i zawartości asfaltu 1500 g/m2.

I/333 papa asfaltowa izolacyjna o gramaturze tektury równej 333 g/m2.

Papy asfaltowe przykleja się do podkładu za pomocą lepików asfaltowych stosowanych na zimno i na gorąco.

Osobną grupą pap asfaltowych są papy termozgrzewalne, które przyklejane są do podłoża na zasadzie nadtapiania powłok papy palnikiem na gaz propan-butan.

W doświadczeniu badamy papę asfaltową podkładową P/400/1200

Papy asfaltowe charakteryzują się następującymi cechami technicznymi:

• giętkością;

• odpornością na działanie temperatury;

• przesiąkliwością;

• siła zrywającą

• wydłużeniem przy zrywaniu.

Celem części II przeprowadzanego ćwiczenia jest wykonanie badania i określenie powyższych wielkości charakteryzujących papy oraz porównanie otrzymanych wyników z wartościami zawartymi w normie:

PN-89/B-27617 Papa asfaltowa na tekturze budowlanej

3. PRZEBIEG WYKONYWANYCH CZYNNOŚCI

Ćwiczenie składa się z dwóch części:

1. CZĘŚĆ I - ASFALTY

1. Na podstawie norm (załącznik nr 1 do instrukcji przeprowadzenia ćwiczenia) i załączonych materiałów przeprowadzono zapoznanie się z typami i rodzajami asfaltów oraz wymaganiami dla oznaczeń jakie są przewidywane do ich oceny.

2. Kryterium pobierania próbek do analizy.

Próbki do badań pobiera się z jednego procenta opakowań (beczek, bębnów skrzyń itp.) jednak nie mniej niż z dwóch rodzajów opakowań. Z wybranych opakowań po zdjęciu wierzchniej warstwy grubości co najmniej 5 cm, pobiera się zgłębnikiem próbkę z całej warstwy produktu. Pobrane próbki miesza się, aby uzyskać jednorodny produkt. Następnie umieszcza się je w czystych szklanych słojach w pomieszczeniu chłodnym i ciemnym, zabezpieczonym, przed kurzem i opadami.

3. Oznaczanie penetracji asfaltu

Oznaczenie przeprowadza się za pomocą penetrometru (rys.1).

Penetrometr składa się z:

- igły penetracyjnej o średnicy 1 mm [1]

- tarczy ze skalą 0-360Pen (1Pen=0,1 mm) [2]

- przycisku do zwalniania igły [3]

Badanie przeprowadza się w temperaturze 25 ^oC pod obciążeniem 100 g. Po ustawieniu w aparacie naczynia z pierścieniem metalowym, wypełnionym asfaltem, zanurzonego w wodzie, ustawia się igłę penetrometru, tak, aby stykała się z powierzchnią asfaltu. Następnie zwalnia się igłę przyciskiem i po 5 sekundach odczytuje się wynik pomiaru, głębokość zagłębienia się igły w asfalcie.. Próbę przeprowadza się trzykrotnie, zmieniając położenie pierścienia po każdej próbie. Za wynik pomiaru przyjmuje się średnią arytmetyczną pomiarów z dokładnością do jedności.

rys.1 Penetrometr

Wyniki pomiarów:

P1 = 40 jednostek niemianowanych [Pen]

P2 = 39 - ^„ -

P3 = 40 - ^„ -

Obliczenia:

P1 + P2 + P3	=	40 + 39 + 40	=	119	= 39,66 ≈ 40 [Pen]
3				3			3

Wielkość penetracji = 40, po porównaniu z tabelą normy wskazuje, że mamy do czynienia z próbką asfaltu drogowego D35, która spełnia warunki normy.

4. Oznaczanie temperatury mięknienia asfaltu

Oznaczanie przeprowadza się metodą „pierścienia i kuli” w specjalnym aparacie (rys.2). Do badania wykorzystuje się specjalny normowany pierścień[1] przygotowany w następujący sposób: pierścień wypełnia asfaltem w temperaturze 90^oC i po ochłodzeniu nadmiar asfaltu ścina się nagrzanym nożem. Tak przygotowany pierścień z umieszczoną na nim normową metalową kulką [3] o średnicy 5 mm i masie ~3 g umieszcza się w aparacie. Aparat PiK umieszcza się w zlewce [2] i zalewa wodą, do poziomu ok. 5 cm nad asfaltem. Zlewkę ustawia się na podstawie i podgrzewa palnikiem. Należy pilnować, aby temperatura wody nie wzrastała szybciej niż 5^oC na minutę. Jeśli przyrost temperatury jest większy niż nakazany, należy odstawić palnik. Temperaturę wody odczytuje się na termometrze, którego zbiornik rtęci znajduje się na poziomie pierścienia z asfaltem. W momencie gdy mięknący asfalt pod ciężarem kulki (lub sama kulka) dotknie podstawy aparatu odczytujemy wartość temperatury na termometrze. Próbę przeprowadza się dwa razy a wynikiem pomiaru jest średnia arytmetyczna wyników pomiarów.

Wyniki pomiarów:

P1 = 60 ^oC

P2 = 62 ^oC

Obliczenia:

P1 + P2	=	60 + 62	=	122	= 61 ^oC
2				2			2

Temperatura mięknienia asfaltu = 61 ^oC, po porównaniu z tabelą normy wskazuje to, że mamy do czynienia z próbką asfaltu drogowego D35 lub próbką asfaltu drogowego D20. Ponieważ oznaczenie penetracji asfaltu wskazuje nam na asfalt drogowy D35, można stwierdzić, że badana próbka to w rzeczywistości próbka asfaltu drogowego D35 i spełnia warunki normy

rys. 2 Aparat do oznaczania temperatury mięknienia asfaltu metodą

„pierścienia i kuli”

5. Oznaczenie ciągliwości asfaltu

Oznaczenie ciągliwości asfaltu przeprowadza się w duktylometrze (rys.3). Składa się on ze skrzyni, nieruchomego uchwytu z bolcami, oraz ruchomego uchwytu z bolcami wyposażonego we wskaźnik i przesuwającego się wzdłuż skrzyni

rys. 3 Duktylometr

Polega ono na określeniu maksymalnej długości w centymetrach do jakiej da się wyciągnąć próbkę bez jej zerwania. Próbka formowana w postaci zbliżonej do ósemki (rys.4) jest rozciągana w wodzie (w duktylometrze) o temperaturze 25 ^oC z szybkością 5 cm/min. Poziom wody w skrzyni musi zakrywać badaną próbkę co najmniej 2,5 cm warstwą. Gęstość wody dostosowuje się do gęstości badanej próbki asfaltu, zwiększając gęstość wody przez dodanie chlorku sodowego lub gliceryny, lub zmniejszając gęstość dodając do wody alkoholu etylowego. Podczas rozciągania próbki należy odczytać wskazanie wskazówki duktylometru w chwili rozerwania próbki. Próbę należy powtórzyć co najmniej trzy razy. Za wynik badania przyjmuje się średnią arytmetyczną wyników.

Próbę powtarza się w temperaturze wody 15 ^oC. Procedura prowadzenia badania jest taka sama.

Rys. 4 foremka z próbką asfaltu przygotowana

do badania ciągliwości asfaltu (wymiary w mm)

Wyniki pomiarów podane przez prowadzącego:

w temperaturze 25 ^oC = 52 cm

w temperaturze 15 ^oC = 11 cm

Wyniki po porównaniu z tablicą normy wskazują, że bada próbka jest próbką asfaltu drogowego D35 i spełnia warunki normy.

6. 
   Pomiar temperatury łamliwości asfaltu

Oznaczenie temperatury łamliwości ważne jest dla oceny właściwości plastycznych asfaltu w niskich temperaturach. Pozwala ono na określenie temperatury, w której asfalt traci swą plastyczność i staje się kruchy.

Wykonanie pomiaru przeprowadza się w aparacie Frassa(rys. 5).

Stalową blaszkę o wymiarach 40x20x0,15 mm powleka się równomiernie warstewką asfaltu grubości 0,5 mm. Następnie umieszcza się ją w uchwycie aparatu i przez obroty korbką powoduje się zginanie blaszki. Cały przyrząd wraz z termometrem wstawia się do odpowiedniego naczynia szklanego chłodzonego tak, by ubytek temperatury nie przekraczał 1 ^oC/min. Blaszkę z badanym asfaltem należy zginać co jeden stopień spadku temperatury, aż do pęknięcia warstwy asfaltu.

Zginanie blaszki należy rozpocząć w temperaturze o 10 ^oC wyższej niż spodziewana (odczytana z normy) temperatura łamliwości.

Badanie przeprowadza się co najmniej trzykrotnie, a wynikiem jest średnia arytmetyczna wyrażona z dokładnością do 1 ^oC.

Rys. 5 Aparat Frassa (wymiary w mm)

Wynik pomiarów podany przez prowadzącego:

Temperatura łamliwości próbki asfaltu = - 4 ^oC

Po porównaniu wyniku badania z tabelą normy stwierdzamy. że wynik badania jest zgodny z oznaczeniem podanym w normie dla asfaltu drogowego D35

7. Wykonanie tabeli nr 1 porównania wyników ćwiczenia z normami

Po zakończeniu wszystkich badań próbek asfaltu, należy przystąpić do podsumowania wyników i przedstawienia ich w przejrzysty i jednoznaczny sposób.

W tym celu należy posłużyć się tabelą nr 1 (załącznik nr 5 do instrukcji przeprowadzenia ćwiczenia).

Tablica 1

Zestawienie uzyskanych wyników z oznaczeń cech asfaltu: D35

Lp.	Oznaczenie		Wynik oznaczenia	Wymagania wg. normy:
1	Penetracja w 25^o C 1/10 mm		40	30-40
2	Temperatura mięknienia wg PiK. ^oC		61	50-65
3	Temperatura łamliwości. ^oC		- 4	- 4
4	Ciągliwość	w 25^oC. cm	52	50
				w 15^oC. cm	11	10
Wnioski: Po przeprowadzeniu wszystkich oznaczeń i porównaniu ich z wymaganiami dotyczącymi cech technicznych asfaltów drogowych zgodnie z normami : PN-EN I426:2001 PN-EN 1427: 2001 PN-EN 12593: 2004 PN-C-04132: 1985 stwierdzono że: Badane reprezentatywne próbki asfaltu są próbkami asfaltu drogowego D35 Wszystkie parametry badanych próbek mieszczą się w zakresie określonym normami. Badany asfalt drogowy D35 spełnia wszystkie parametry norm.
W pkt. 3 i 4 wyniki z oznaczenia podaje prowadzący ćwiczenia laboratoryjne

1. CZEŚĆ II - PAPY

1. Na podstawie norm (załącznik nr 3 do instrukcji przeprowadzenia ćwiczenia) i załączonych materiałów przeprowadzono zapoznanie się z typami i rodzajami pap oraz wymaganiami dla oznaczeń jakie są przewidywane do ich oceny. Do badania posłużą nam paski papy (próbki) podkładowej P400/1200.

2. Sprawdzenie wyglądu zewnętrznego i wymiarów papy

Przed przystąpieniem do badania i pobrania próbki należy sprawdzić wygląd zewnętrzny papy, po jej rozwinięciu. Należy określić jej równość, stan krawędzi i jednolitości wyglądu powierzchni. Szczególną uwagę należy zwrócić na wszelkie ewentualne uszkodzenia mechaniczne.

W przypadku pap asfaltowych na tekturze należy sprawdzić czy nie występuje nadmiar masy impregnacyjnej - dla pap izolacyjnych i czy posypka mineralna jest rozłożona równomiernie - dla pap obustronnie powlekanych.

Następnie należy sprawdzić wymiary rozwiniętej rolki. Dokładność pomiarów: 10 mm dla szerokości wstęgi, 50 mm dla długości wstęgi.

3. Sprawdzenie giętkości papy

Sprawdzenie giętkości papy przeprowadza się na klockach (np. metalowych) o promieniu 50 mm (rys. 6) lub na pręcie o równoważnej średnicy 15 mm. Do badania stosuje się cztery paski papy (dla każdej temperatury przewidzianej w normie przedmiotowej) o wymiarach 50x200 mm wycięte po dwa w kierunku podłużnym i poprzecznym arkusza papy.

Badanie przeprowadza się w temperaturze 20 ^oC ± 2 ^oC i temperaturze 0 ^oC ± 2 ^oC.

Przed przystąpieniem do badania paski papy wraz z klockami lub prętami należy przechowywać:

• w wodzie o temperaturze 20 ^oC przez 10-15 minut;

• w wodzie z lodem o temperaturze 0 ^oC przez około 30 minut.

Czas od wyjęcia próbki z wody do przeprowadzenia badania nie może być dłuższy niż 15 sekund. Próbkę po wyjęciu z wody należy wygiąć jednokrotnie dookoła półobwodu pręta (temp. 20 ^oC) lub klocka (temp.0^oC) i dokonać obserwacji powierzchni wierzchniej.

W przypadku próbek papy w naszym badaniu zarówno w temperaturze 20 ^oC, jak i 0 ^oC wszystkie próbki wykazały widoczne rysy i pęknięcia.

Papa nie spełnia wymogów normy PN-B 04615:1990

Rys. 6 Wzornik do badania

gietkości papy (wym. w mm)

1. Sprawdzenie przesiąkliwości papy

Badanie to przeprowadza się za pomocą Aparatu (rys.7) składającego się z metalowej rury [1] o średnicy wewnętrznej 52,5 mm i długości 500-2000 mm do której przymocowany jest pierścień [2] o średnicy zewnętrznej 165 mm i grubości 6-8 mm. Do pierścienia [2] przykręcony jest, za pomocą trzech śrub, pierścień[6] o takich samych wymiarach jak pierścień[2]. Na wysokości ok. 80 mm nad pierścieniem[2] znajduje się wygięta rurka [3] o średnicy 3-5 mm, w której szczelnie osadzona jest szklana rurka [5] posiadająca wyskalowaną podziałkę, do określania poziomu cieczy w cylindrze. Aparat oparty jest na podstawie trójnożnej.

Aby przeprowadzić badanie pomiędzy dwa pierścienie wkłada się dwie uszczelki gumowe [7] o średnicy ok. 53 mm i grubości 3-5 mm. Badaną próbkę papy, krążek o średnicy 10 cm umieszcza się pomiędzy uszczelkami i skręca się śruby mocujące pierścienie. Następnie do rury wlewa się wodę do poziomu określonego przez normę, czyli w przypadku papy P400/1200 do poziomu 500 mm. Od spodu próbki umieszcza się bibułę. Po upływie określonego przez normę czasu ( w naszym przypadku po 72 i 100 h) sprawdza się czy na bibule nie ma śladów zacieków co wskazywałoby na przesiąkanie próbki papy.

Próbę wykonuje się dla trzech próbek papy.

Rys. 7 Aparat do badania

przesiąkliwości papy

Wynik pomiarów podany przez prowadzącego: żadna z próbek papy zarówno po 72 jak i po 100 h nie przesiąkła.

W związku z tym papa spełnia wymagania określone przez normę PN-B 04615:1990.

2. Sprawdzenie odporności papy na działanie w podwyższonej temperaturze

Sprawdzenie przeprowadza się na sześciu próbkach jednostkowych (trzy z kierunku podłużnego papy i trzy z kierunku poprzecznego) które zawiesza się swobodnie w kierunku dłuższej krawędzi (pionowo) w suszarce ogrzanej do stałej temperatury określonej w normie, w naszym przypadku do temperatury 70 ^oC ± 2 ^oC. Po upływie 2 h próbki należy wyjąć z suszarki i po ostygnięciu opisać ewentualne zmiany. Badane próbki papy P400/1200 miały na swej powierzchni zgrubienia i pęcherze, Można było zaobserwować początek spływania masy bitumicznej.

Wszystkie próbki miały zmiany, wobec tego nie spełniają wymogów normy

3. Sprawdzenie wytrzymałości papy na rozerwanie

Należy przygotować 10 próbek papy (po pięć z kierunku poprzecznego i podłużnego). Próbki te o wymiarach 250x50 mm należy poddać czterogodzinnej klimatyzacji w temperaturze 20 ^oC. Wilgotność względna przy klimatyzacji powinna wynosić około 65%.

Należy zamontować pasek papy w aparacie zrywającym tak aby pomiędzy szczękami był odstęp 200 mm. Obciążenie przy zrywaniu powinno wzrastać równomiernie, a szybkość rozciągania nie powinna być większa niż 40 mm/min.

Uwaga: w przypadku rozerwania się próbki w odległości 20 mm lub mniejszej, od zacisku, należy próbę powtórzyć.

Wartość wytrzymałości podaje się w kN [kiloniutonach] jako średnią arytmetyczną wszystkich prób, z obu kierunków.

Wynik pomiarów:

Średnia arytmetyczna siła zrywająca = 290 kN.

Po porównaniu z normą stwierdzamy, że papa nie spełnia wymogów normy PN-B 04615:1990.

4. Sprawdzenie wydłużenia papy przy rozerwaniu.

Podczas prób na rozerwanie odczytujemy na skali aparatu przyrost długości próbki ΔL.

Przyrost długości w naszym badaniu wynosi ΔL= 9 mm

Wydłużenie jednostkowe ε należy obliczyć korzystając ze wzoru:

ε=	ΔL	^.100% =	9 mm	^.100% =	4,5%
			L				200 mm

Próbki spełniają wymagania normy PN-B 04615:1990

5. Wykonanie tabeli nr 2 porównania wyników ćwiczenia z normami

Po zakończeniu wszystkich badań próbek papy P/400/1200, należy przystąpić do podsumowania wyników i przedstawienia ich w przejrzysty i jednoznaczny sposób.

W tym celu należy posłużyć się tabelą nr 2 (załącznik nr 6 do instrukcji przeprowadzenia ćwiczenia).

Tablica 2

Zestawienie uzyskanych wyników z oznaczeń cech papy:

- papa asfaltowa podkładowa na tekturze 400/1200

Lp.	Oznaczenie			Wynik oznaczenia	Wymagania wg. normy: PN-B 04615:1990
1	Gietkość		w temp. 20 ± 2 ^oC	Stwierdzono powstanie rys	Niedopuszczalne powstawanie na zewnętrznej stronie rys i pęknięć
						w temp. 0 ± 2 ^oC	Stwierdzono powstanie rys	Niedopuszczalne powstawanie na zewnętrznej stronie rys i pęknięć
2	Odporność na działanie temperatury 70 ± 2 ^oC			Stwierdzono tworzenie się zgrubień i ściekanie masy	Niedopuszczalne jest tworzenie się zgrubień oraz pojawianie się ściekania masy
3	Przesiąkliwość	przy działaniu wody w ciągu 72 h (słup wysokości 500 mm)		brak przecieków	niedopuszczalna
				przy działaniu wody w ciągu 100 h (słup wysokości 500 mm)		brak przecieków	niedopuszczalna
4	Siła zrywająca przy rozciąganiu, w N			290	315
5	Wydłużenie przy zrywaniu, w %			4,5	nie mniej niż 2
Wnioski: Badane próbki papy podkładowej P/400/1200 nie spełniają wymogów normy PN-B 04615:1990 w zakresie: giętkości; odporności na działanie temperatury; wytrzymałości na rozerwanie. W związku z powyższym partia papy z której pobrano reprezentatywne próbki do badań nie spełnia wymogów nałożonych przez normę nr PN-B 04615:1990.

4. LITERATURA

1. Instrukcja ćwiczenia laboratoryjnego z Materiałów Budowlanych nr 8

2. Edward Szymański, Zygmunt Wrześniowski „Materiały Budowlane” Państwowe Wydawnictwa Szkolnictwa Zawodowego, Bytom 1972, wydanie V poprawione, s.193-204, s.208-214

3. Praca zbiorowa „Poradnik majstra budowlanego” Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1996, wydanie VIII, s.430-432

4. Strony internetowe: www.icopal.pl, www.orlen.pl

2

Zespół nr 6 - Materiały Budowlane - Ćwiczenie nr 8 - ASFALTY i PAPY

---