1.Jednostkami kąta są:

-stopień(
), grad i radian (miara łukowa)

-Miara stopniowa .Stopień jest jedną trzystasześćdziesiątą częścią kąta pełnego .Jako podwielokrotne stopnia mogą być używane:

- dziesiętne części stopnia

- minuty ( 1`)=
stopnia oraz sekunda (1``) =
minuty .

-Miary gradowe. Grad (1
) jest jedna czterechsetną częścią kąta pełnego .Jako podwielokrotne grada używane są jego dziesiętne części ,a zatem 1 g = 100 centygradów ( 100
), 1
=100 decymiligradów (100
)

360
= 400

przeliczanie stopni na grady α
+
α
1
=

przeliczanie gradów na stopnie

α
-
= α
1
=

-Miara łukowa (radian).Wielkość niemianowana kąta w mierze łukowej ,czyli analitycznej ,oznaczana `'rad'' .Według matematycznej definicji `' rad `' jest stosunek łuku `' ł '' do

pramienia `'r'' .

Przeliczanie:

57
,3

= 3438`

= 206265

chcąc przeliczyć stopnie na radiany

zamieniamy stopnie na sekundy i dzielimy przes
= rad.

= 63
6

= 6366

= 636620

chcąc przeliczyć grady na radiany mnożymy stopnie z ro (
)gradowym = rad

2. Odległość pomierzona

d = ( l
+
)n + r

Poprawka termiczna

= l
x
( t - t
)

dla jednej taśmy

l
= l
+
+

d
= n( 20m +
+
)

poprawka

d
= d
cos

d
= d
-

4.Mapa-jest to zrzutowany na płaszczyznę poziomą znacznie zmniejszony obraz powierzchni Ziemi lub jej części wniesiony na odpowiednio dobraną siatkę kartograficzną w określonej skali.

Skala mapy
- nazywamy stosunek długości l poszczególnych odcinków przedstawionych na rysunku do długości L rzutów tych odcinków na płaszczyznę poziomą w terenie :

w zależności od skali możemy mapy podzielić na mapy:

-topograficzne szczegółowe(wielko skalowe) w skalach większych od 1:10 000

-topograficzne średnio skalowe w skalach 1: 10 000 - 1 : 200 000

-przeglądowo-topograficzne w skalach 1: 200 000 - 1 000 000

- przeglądowe w skalach mniejszych niż 1 : 100 000

6.Mapa zasadnicza - nazywana również Podstawową Mapą Kraju to podstawowe opracowanie geodezyjno-kartograficzne wykonywane w danym kraju. Powinno obejmować swoim zasięgiem obszar całego państwa. Służy celom ewidencyjnym, gospodarczym, planistycznym i strategicznym. Jest podstawą do wykonywania robót budowlanych.

Mapa zasadnicza to mapa wielkoskalowa wykonywana w skalach 1:500 - 1:1000 dla obszarów wysokozurbanizowanych (duże zagęszczenie obiektów stanowiących treść mapy np. gęsta zabudowa, lub duża ilość urządzeń podziemnych) 1:1000 - 1:2000 dla obszarów średniozurbanizowanych i 1:5000 dla obszarów leśnych. Skala powinna być tak dobrana, żeby mapa była przejrzysta i czytelna.Treść mapy zasadnicznej obejmuje dane o:

ewidencji gruntów i budynków (katastrze),zagospodarowaniu terenu (ulice, drzewa, obiekty użyteczności publicznej),podziemnym, naziemnym i nadziemnym uzbrojeniu terenu (Geodezyjna Ewidencja Sieci Uzbrojenia Terenu),ukształtowaniu terenu (wysokości szczegółów sytuacyjnych, formy ukształtowania terenu).Dąży się, aby mapa zasadniczna prowadzona była w technice komputerowej w formie mapy numerycznej.

7.Podziałka transwersalna skonstruowana jest na zasadzie podobieństwa trójkątów

mimo że jej budowa opiera się na bazie podziałki liniowej. W użytku są wygrawerowane na mosiężnych płytkach podziałki, o wymiarach 250x40 mm. Najcześciej mają 4 gotowe skale 1:1000, 2:2000, 1:4000, 1:5000.

8.Układ współrzędnych prostych płaskich ma podstawowe znaczenie i powszechne zastosowanie w geodezji ,tworzą 2 osie : skierowane wzdłuż południka osi X czyli oś odciętych i prostopadła do niej oś y czyli oś rzędnych .Dodatni kierunek osi X biegnie na północ , zaś osi y - na wschód .Punkt przecięcia się osi O nazywamy początkiem układu.

azymut

obliczenie długości

obliczanie przyrostów spułżędnych

X
=X
+
, Y
= Y
+

11.Kątowe wcięcie w przód

Dane są współrzędne punktów A(X
) i B(X
oraz pomierzone kąty
i
.Obliczyć współrzędne punktu P .

tg
= tg(AB)=

d
=AB=

d

d
=

Y
=Y
+
=Y
+d
sin

X
=X
+
=X
+d
cos

12.Wcięcie liniowe w przód

Dane są współrzędne punktów A(X
) i B(X
oraz pomierzone długości linii a ,b,c .Obliczyć współrzędne punktu P.

cos
=

cos
=

d

d
=

Y
=Y
+
=Y
+d
sin

X
=X
+
=X
+d
cos

14.Ciąg Poligonowy :

Zadaniem poligonizacji technicznej jest wyznaczenie współrzędnych punktów rozmieszczonych w terenie w odległości 50-350m wzdłuż obranych ciągów stanowiących podstawę do pomiarów szczegółowych .Punkty te nazywamy punktami poligonowymi .Szereg punktów połączonych odcinkami , zwanymi bokami poligonowymi ,tworzy ciąg poligonowy .Rozróżniamy 2 rodzaje ciągów: ciągi główne i ciągi sytuacyjne, nawiązane do ciągów głównych lub punktów triangulacyjnych. Ciąg poligonowy może być zamknięty (wielobok) lub otwarty (linia łamana) .Związek ciągów poligonowych (co najmniej 3) zwiemy siecią poligonową.W poligonie mierzymy wszystkie boki oraz wszystkie kąty. Natomiast obliczamy: współrzędne punktów

15. Ciąg poligonowy zamknięty spełnia dwa następujące warunki geometryczne:

1.Suma pomierzonych kątów wewnętrznych wieloboku powinna się równać sumie teoretycznej kątów , czyli:

[
]
=180
(n-2)

2 i 3. sumy obliczonych
i
x powinny być równe zero czyli:

[
] = 0

[
x] = 0

Ciąg poligonowy otwarty spełnia następujący warunek geometryczny:

[

] =
( A
- A
) + n180

przy czym dla kątów prawych piszemy przed nawiasem znak plus a dla lewych minus

2.[
] = y
- y

3.[
x] = x
- x

gdzie:

x
, y
- współrzędne nawiązania punktów początkowych

x
, y
- współrzędne nawiązania punktów końcowych

17. Średnią arytmetyczną dany jest szereg spostrzeżeń tej samej wielkości X:

a

gdzie n- liczba wykonanych pomiarów

wz.średniej arytmetycznej będącej również wartością najprawdopodobniejszą

własności:

[v] = 0

[vv] = minimum

18.Średnia Arytmetyczna ogólna Dany jest szereg jednakowo dokładnych spostrzeżeń tej samej wielkości:

l
- dokonanych przez obserwatora A

l
- dokonanych przez obserwatora B

ogólną średnia arytmetyczna zapisujemy

x =
=

własności :

[pv]=0

[pvv]=min

19. Podział błędów Obserwacyjnych.

W pracach geodezyjnych błędy pomiarów dzielimy na 3 następujące grupy:

1.Błędy grube(omyłki) Powstają one na skutek nieuwagi i omyłki obserwatora. Błędy grube

należy wykryć i usunąć przed przystąpieniem do opracowania wyników pomiarów.

2.Błędy systematyczne .Błędami tymi rządzą pewne zasady dające się określić. Powodem występowania błędów systematycznych może być np. przy pomiarze długości rozszerzalność termiczna taśmy lub różnica pomiędzy długością faktyczną a podaną w metryce taśmy .Podobnie jak błędy grube tak i błędy systematyczne należy starać się określić i wyeliminować przed obliczeniem wyników pomiarów

3.Błędy przypadkowe Są to błędy które nie podlegają żadnej prawidłowości .Nie znamy ani wielkości ,ani znaków tych błędów. Spowodowane one są zarówno przez samego obserwatora , jak też zmieniającymi się warunkami pomiaru tej samej wielkości (wiatr o różnym natężeniu ,drganie instrumentu na skutek wstrząsów itd.)

20.Błąd średni m pojedynczego spostrzeżenia jednakowo dokładnego

m =

n - liczba pomiarów

błąd pozorny spostrzeżenia jednakowo dokładnego

m =

średni błąd średniej arytmetycznej spostrzeżenia jednakowo dokładnego

M =

Błąd ogólnej średniej arytmetycznej niejednakowo dokładne

m
=

Waga funkcji spostrzeżeń bezpośrednich

23.Kolejność wyrównania sieci poligonowej metodą punktów węzłowych

1.Obliczenie azymutów węzłowych

A
= A

gdzie

n - liczba kątów w ciągu

A
=
+

- wartość przybliżona azymutu węzłowego (wartość często najmniejsza)

2.Wyrównanie kątów pomierzonych W każdym ciągu obliczamy sumę teoretyczna kątów ze znanego wzrou będącego warunkiem kątowym wyrównania

[
= [

] =
(A
-A
)+n180

gdzie

A
A
- azymut początkowy(główny lub węzłowy) i końcowy (węzłowy)

Następnie obliczamy odchyłke kątową

f
=[
]
-[
]

gdzie

[
]
- suma kątów pomierzonych w obliczeniach ciągu

f

f

f
= 2m

m - błąd średni mierzonego kąta

3.Obliczamy azymuty poszczególnych boków

4.Obliczenie przyrostów współrzędnych

5.Obliczamy współrzędne punktów węzłowych

Y
= Y
+[
] oraz X
= X
+[
X]

Wartość najprawdopodobniejszą X
i Y
obliczamy ze wz. na ogólną średnia arytmetyczną:

X
=

Y
=

6.Wyrównanie przyrostów współrzędnych

[
]
=Y
- Y

[
]
= X
- X

Yp , Xp - współrzędne pkt. Początkowego ( głównego lub węzłowego)

Yk X k - współrzędne pkt. Końcowego (węzłowego)

Następnie obliczamy odchyłki przyrostów

f
= [
]
- [
]

f
= [
x]
-[
x]

[
]
i [
x]
- sumy przyrostów obliczone (praktyczne)

Odchyłki liniowe

7.Obliczenie współrzędnych wszystkich pozostałych punktów.

24. Znaczenie geometryczne odchyłek

odchyłke kątową

f
=[
]
-[
]

gdzie

[
]
- suma kątów pomierzonych w obliczeniach ciągu

f

f

f
= 2m

m - błąd średni mierzonego kąta

odchyłki przyrostów

f
= [
]
- [
]

f
= [
x]
-[
x]

Odchyłki liniowe

f
=

f

f

f
=

L = dł.ciągu w metrach

n = liczba boków ciągu

u = 0.0059- współczynnik błędów przypadkowych pomiaru liniowego

m =30''(90'') -średni błąd pomiarów kąta

c = 0.10 = wpływ błędów położenia punktów nawiązania wyrażony w metrach

25. Dowiączanie bezpośrednia i pośrednie.

Dowiązanie bezpośrednie jest to takie dowiązanie takiego punktu do ciagu geodezyjnego iż mamy do niego dostem bezpośredni czyli możemy na nim położyć teodolit , lub tyczke .Natomiast nawizanie pośrednie jest to nawiązanie punktu w w ciagu poligonowego takie punktu na którym nie możemy postawić teodolit czy tyczke mamy do niego dostęp wzrokowy (przykładem może być tzw.bagnet)

26.Podział szczegółów terenowych.

Szczeguły sytuacyjne ze względu na wymaganą dokładność pomiaru dzielimy na 3 grupy :

- do Grupy (1) należą znaki graniczne i granice państwa , granice jednostek administracyjnych , granice działek (własności) i budynki , obiekty dorgowe i kolejowe, jak mosty ,wiadukty , tunele , tory kolejowe i tramwajowe ,drogi utwardzone itd. Dokładność :

-do Grupy (2) należą takie budowle i urządzenia ziemne ,jak tamy , wały ochronne ,groble , kanały ,rowy ,boiska sportowe ,parki i zieleńce , drzewa przyuliczne itd. Dokładność:

- do Grupy (3) należą granice użytków gruntowych i konturów klasyfikacyjnych Dokładność:

28.Metoda Biegunowa

- Kąty mierzymy teodolitem ,a długości promieni wychodzących można mierzyć bezpośrednio taśmą albo optycznie dalmierzem zwyczajnym lub precyzyjnym zależnie od wymaganej dokładności. W praktyce odległości są zazwyczaj mierzone optycznie dalmierzami różnych konstrukcji .

1.Na znanym punkcie osnowy np.B obieramy stanowisko. Teodolit centrujemy nad tym punktem ,poziomujemy

2.Następnie orientujemy krąg poziomy ,odczytując przy sprzęgniętym nimbusie ze spodarką kierunki do punktów znanych powiedzmy A i C (2 kierunek odczytujemy dla kontroli)

3.Następnie celujemy do punktów sytuacyjnych 1.2.3 i mierzymy kierunki i odległości .

4.Wyniki liczbowe zapisujemy zapisujemy w dzienniku na specjalnym formularzu ,a rysunek sytuacji zdjętych punktów przedstawiamy na szkicu odręcznycm (przyjmując ta sama kolejność punktow na szkicu jak i w dzienniku)

5.Na nastepnym stanowisku np.C postępujemy w ten sam sposób, lecz dla kontroli powinniśmy pomierzyć po raz 2 co najmniej jeden punkt zdjęty już na stanowisku B

6.Dalsza kontrola będzie pomiar tzw.czołówek(miar czołowych ) czyli odległości miedzy zdjętymi punktami .

30. Podział niwelacji.

-precyzyjna 0,6-1,0cm/1km

-techniczna 1cm/1km

-trygonometryczna 1cm-1dm/1km

-tachimetria 1dm/1km

-barometryczna 1-3m/1km

31. NIWELACJA GEOMETRYCZNA ZE ŚRODKA - ZASADA POMIARU. JAKIE BŁĘDY ELIMINUJĄ SIE DZIEKI ZASTOSOWANIU TEJ METODY?

Polega na wyznaczeniu niwelatorem róznicy wysokosci między dwoma punktami przez celowanie wzdłuż poziomej linii celowej do pionowo ustawionych łat niwelacyjnych.

W Niwe. geometr. muszą być spełnione dwa warunki: -linia celowa musi być pozioma ; - łata niwelacyjna musi być równoległa do linii pionu na stanowisku instrumentu.

Niwe. ze środka- Różnica wysokości między punktem "wstecz" a punktem "w przód". 2 część pytania:eliminuje zakrzywienie powierzchni ziemskiej, częściowo refrakcję pionową przyziemną i nierównoległość osi celowej lunety od osi libeli.

32. NIWELACJA GEOMETRYCZNA W PRZÓD - TECHNOLOGIA POMIARU I ZASTOSOWANIE.

Różnica wysokosci między punktem o znanej wysokośći, a punktem którego wysokość określamy.

33.OPISZ BŁĘDY WYSTĘPUJĄCE PRZY NIWELACJI GEOMETRYCZNEJ - W ZALEŻNOSCI OD : INSTRUMENTU,OBSERWATORA,ŚRODOWISKA

w zależności od INSTRUMENTU: nierównoległość osi celowej lunety od osi libeli, niejednakowo umieszczony początek podziału łat, błędny podział łaty wskutek naniesienia niewłaściwej jednostki długości na łatę,

, błędny podział łaty wskutek niedokłądnego położenia dowolnej działki względem zera podziału łaty, niedokładne spoziomowanie osi celowej

OBSERWATORA : błędny odczyt z łaty, odchylenie łaty od pionu.

ŚRODOWISKA: wpływ środowiska zewnętrznego powoduje: zakrzywienie powierzchni ziemskiej, refrakcję pionową astronomiczną, refrakcję pionową przyziemną, osiadanie instrumentu i łat w czasie pomiaru.

34. Niwelacja techniczna reperów.

Niwelacja reperów jest pomiarem wysokościowym, którego celem jest określenie wysokości bezwzględnej stabilizowanych lub markowych punktów osnowy wyskokściowej, zwanych reperami, z dokładnością wymaganą dla danego rodzaju i klasy osnowy.

1)Pomiar sieci wykonuje się wzdłuż odcinków niwelacyjnych w kierunku głównym i powrotnym.

2)Liczba stanowisk powinna być parzysta, a na jego obu końcach powinna być ustawiona ta sama łata. W kierunku powrotnym pomiar odcinka należy zaczynac od innej łaty, niż pomiarw kierunku głównym.

3) Podczas niwelacji stosujemy zawsze sposób ze środka.

4)Na każdym stanowisku należy 2krotnie zmierzyc różnicę wysokości sąsiednich punktów poprzez zmianę wysokości instrumentu.

5)Łaty ustawia się w pionie na żabkach.

35. Opisz w punktach kolejnośc sprawdzania poziomości osi celowej ( w niwelatorach samopoziomujących).

Samopoziomujący- Ustawiamy niwelator tak, by jedna ze śrub poziomujących znalazła się pod obiektywem lunety, zaś na kierunku osi celowej w odległości ok. 40m od niwelatora ustawiamy łatę na żabce. Po spoziomowaniu niwelatora według wskazań libeli okrągłej wykonujemy i notujemy odczyty z łaty. Powoli obracamy śrubę ustawczą pod obiektywem lunety, kontrolując jednocześnie stałośc odczytu. Po dokonaniu ok. 1/8 obrotu znacznie się wtedy o zderzak. W tym położeniu pęcherzyk libeli okrągłej wychyli się z położenia środkowego o ok. 2mm. Do momentu wyczerpania zakresu działania kompensatora odczyt na łacie nie powinien się zmienic o wartość przekraczająca 1mm. Następnie obracamy śrubę poziomująca w stronę przeciwną i kontrolujemy stałośc odczytu do momentu oparcia się wahadła o zderzak odczytu na łacie nie może ulec zmianie. Jeśli odczyty wykonane w zakresie działania kompensatora wykazują różnice większe niż 1mm, wtedy kompensator wymaga naprawy.

37. Interpolacja warstwic - wyznaczanie punktów przecięcia się warstwic z

kierunkami spadków terenu, określonymi odcinki łączące pomierzone w terenie

punkty wysokościowe.

38. PODAJ ZASADĘ POMIARU ODLEGŁOSĆI DALMIERZEM ELEKTROMAGNETYCZNYM.

Pomiar odległości przeprowadza się na podstawie pomiaru czasu, w jakim powraca sygnał radiowy wyemitowany w kierunku przedmiotu (dalmierz impulsowy), lub na podstawie różnicy faz fal elektromagnetycznych: emitowanej i rejestrowanej (dalmierz o fali ciągłej).

40. Narysuj układ osi teodolitu. Jakie warunki geometryczne pomiędzy osiami powinny by spełnione.

1 - spodarka

2 - tuleja złączona ze spodarką

3 - koło poziome

4 - alidada

5 - dźwigary lunety

6 - luneta

7 - koło pionowe sprzęgnięte z lunetą

vv - pionowa (inaczej główna lub obrotu alidady) oś teodolitu

hh - pozioma oś obrotu lunety

ll - oś libelli alidadowej (rurkowej)

pg - płaszczyzna główna libelli okrągłej

W celu uzyskania poziomej plaszczyzny rzutów poziomuje sie libelę, której oś powinna być prostopadła do pionowej osi instrumentu.

W celu uzyskania pionowych płaszczyzn kolimacyjnych muszą być spełnione warunki :

- oś pozioma obrotu lunety powinna byc prostopadła do osi pionowej obrotu instrumentu

- oś celowa powinna byc prostopadła do osi poziomej obrotu lunety.

-osi celowej co przechodzi przez głowny patrznik

41. OPISZ W PUNKTACH SPOSÓB WYZNACZENIA KOLIMACJI W TEODOLICIE.

Przy poziomej lunecie mierzymy kierunek w dwóch położeniach koła pionowego.

Oznaczenia:

Ot' , Ot'' - odczyty teoretyczne w położeniu I i II lunety, czyli przy KL lub KP

O' , O'' - odczyty rzeczywiste obarczone wpływem kolimacji, przy KL lub KP.

Wiadomo, że Ot'' = Ot' + - (plus minus) 180stopni , zatem Ot' - Ot'' = + - 180 stopni .

W położeniu I lunety ( KL) : Ot'= O' + k

W położeniu II lunety ( KP) : Ot'' = O'' - k

Odejmujemy równania stronami:

Ot' - Ot'' = Ot' - O'' + 2k = + - 180 stopni,

skąd 2k = O'' - O' + - 180 stopni, zaś k= ( O'' + - 180 stopni) - O' / 2 .

42. OPISZ W PUNKTACH SPOSÓB WYZNACZENIA INKLINACJI W TEODOLICIE.

- celujemy w dwóch położeniach lunety do wysoko położonego punktu (h = ok. 45 stopni)

- wykonujemy odczyt na łacie niwelacyjnej ułożonej poziomo pod celem ( na równej wysokości z instrumentem)

- gdy oba odczyty na łacie różnią się o wielkość przekraczającą dokładność odczytów, to teodolit obarczony jest inklinacją.

43. OPISZ BŁĘDY WYSTĘPUJĄCE PRZY POMIARZE KĄTA POZIOMEGO - Z PODZIAŁEM NA BŁĘDY INSTRUMENTU, SPOWODOWANE PRZEZ OBSERWATORA, I ŚRODOWISKO.

błędy INSTRUMENTU: paralaksa siatki kresek, nieprostopadłosc osi libeli alidadowej do pionowej osi obrotu instrumentu, błąd kolimacji, bląd inklinacji, mimośród alidady,

mimośrodowe położenie osi celowej, nieregularność podziału limbusa, nieprostopadlosc plaszczyzny alidady do pionowej osi obrotu instrumentu, wichrowatość osi obrotu alidady i limbusa.

błedy spowodowane przez ŚRODOWISKO: błąd centrowania teodolitu nad stanowiskiem, blędy centrowania sygnałów (tyczek) nad punktami celów.

błędy OBSERWATORA: bląd celowania, bląd odczytu limbusa.

44. Pomiar kątów poziomych wykonywany jest w dwóch położeniach koła

pionowego by uniknąć ewentualne błędy konstrukcyjne instrumentu (kolimacji

i nklinacji)

45. Opisz metody pomiaru kąta poziomego- podaj technologię i wzory.

Metoda repetycyjna- Zasada metody repetycyjnej opiera się na powtarzaniu pewnych czynności pomiarowych w celu otrzymania na limbusie całkowitej wielokrotności mierzonego kąta β. Stosowana głownie: gry jest mała stabilnośc stanowiska pomiarowego, ograniczona możliwość poruszania się ober. Przy teodolicie., niewielka ilośc miejsca i wąska przestrzeń celowych, niska dokładność posiadanego teodolitu. β=

Metoda Kierunkowa - polega na celowaniu do kolejnych punktów: p1,p2,p3…. Które wyznaczają pęk prostych wychodzących ze stanowiska i wykonywaniu w I i II położeniu lunety odczytów kierunków: K1, K2, …., następnie obliczeniu kierunków zredukowanych. Dla celowej do punktu wyjściowego P1 kierunek zredukowany jest równy zero.

Metoda Schreibera- Jest metoda najdokładniejsza lecz zarazem niezwykle pracochłonna, Metoda ta polega na pomiarze wszystkich kątów, jakie mogą być utworzone przez dowloną kombinację par celowych, wychodzących z danego stanowiska.

Metoda Kątów przyległych- Polega na pomiarze sąsiednich katów utworzonych przez najbliższe dwie celowe. Mierzone Katy maja wspolne ramiona którymi stykają się ze sobą.

Metoda sektorowa- Stosuje się w warunkach zmiennej widoczności (góry) i przy dużej ilości celowych wychodzących z danego stanowiska.

46. Niwelacja Trygonometryczna- zasada wyznaczania różnic wysokośc, podaj wzory jak potrzebne.

Polega na wyznaczaniu przewyższenia na podstawie odległości i kąta pochylenia celowej.

Podstawy wzór niwelacji: h=d·tgα=d·ctgz

Wielkośc h nazywana przewyższeniem, jest w tym przypadku róznica wysokości pomiędzy punktem celowania C a horyzontem instrumentu, czyli płaszczyzną poziomą przwchodzącą przez Oś obrotu lunety.
=
+i+h-s

47.Refrakcja pionowa

powoduje że na skutek różnej gęstości warstw powietrza

promienie świetlne tworzące obraz w lunecie załamują się przy przejściu z

jednej warstwy do drugiej. Ponieważ gęstość powietrza zmienia się w sposób

ciągły, dlatego promienie te nie biegną wzdłuż lini prostej, ale wzdłuż

drogi zakrzywionej.

51. CO ROZUMIEMY POD POJĘCIEM "SIEĆ GEODEZYJNA LOKALNA" I "SIEĆ GEODEZYJNA NAWIĄZANA" - PODAJ PRZYKŁADY WRAZ Z RYSUNKAMI.

Sieć geodezyjna lokalna jest to sieć zorientowana wg południka magnetycznego pomierzonego busolą, ponadto współrzędne punktu wyjściowego przyjmujemy

dowolnie. Sieć taką zakładamy tylko wtedy, gdy w pobliżu nie ma punktów osnowy wyższej klasy, lub na małych obszarach o znaczeniu lokalnym.

52. Pomiary mimośrodowe- Kiedy się je wykonuje.

Pomiar mimośrodowy jest pomiarem elementu geometrycznego osnowy poziomej: Kierunku, kąta lub odległości, gdy instrument lub sygnał jest ustawiony ekscentrycznie, czyli w miejscu przesuniętym poza właściwy punkt. Z tego względu rozróżniamy dwa rodzaje mimośrodów: Stanowiska i celu.

Wykonuje się: W trudno dostępnych miejscach np. na zakończeniu wież,

1(x,y)

A

---