Polityka regionalna (wykłady) - notatki, Gospodarka przestrzenna - notatki, Polityka regionalna


Polityka regionalna:

System:

Polityka:

Polityka regionalna:

Polityka regionalna Unii Europejskiej:

Dysproporcje w Polsce:

Cechy charakterystyczne polityki regionalnej:

Polityka regionalna w Unii Europejskiej charakteryzuje się:

Przedmiotem polityki regionalnej jest region. Region jest to wyodrębniona przestrzeń o specyficznych cechach, określonej strukturze, środowisku geograficznym, zasobach ludzkich i rzeczowych z charakterystycznymi zjawiskami i relacjami przestrzennymi.

Kryteria:

Cechy regionu:

NUTS (UE):

NUTS 1 - pod względem wielkości powierzchni oraz liczby ludności odpowiada w przybliżeniu niemieckim krajom związkowym (landom). W dużych krajach UE średnia wielkość powierzchni tych regionów jest podobna. Dania, Irlandia, Luksemburg tworzą w całości regiony tego typu.

NUTS 2 - pod względem wielkości powierzchni oraz liczby ludności odpowiada francuskim Regions lub hiszpańskim communidates.

NUTS3 - pod względem wielkości powierzchni oraz liczby ludności odpowiada francuskim departamentom lub niemieckim powiatom.

NUTS 5 - gminy

NUTS (POLSKA):

Nr poziomu

Nazwa jednostki poziomu

Liczba jednostek

1

Kraj

1

2

Województwo

16

3

Podregiony

44

4

Powiaty

+ miasta na prawach powiatu

308

+ 65

5

Gminy

+ gminy miejskie na prawach powiatu

2489

+ 65

Typy regionów według Raportów Komisji Europejskiej:

Rynek pracy regionu:

Geneza polityki regionalnej Unii Europejskiej

„Państwa członkowskie pragną wzmocnienia jedności swoich gospodarek i zabezpieczenia ich harmonijnego rozwoju przez redukowanie zróżnicowania regionów mniej uprzywilejowanych” /Preambuła do Traktatu Rzymskiego z 1957 r./

Europejski Bank Inwestycyjny

Na mocy traktatu o EWO utworzono 01.01.1958 r. Europejski Bank Inwestycyjny, którego głównym celem jest wspomaganie harmonijnego rozwoju Wspólnoty.

Geneza europejskiej polityki regionalnej

Raporty Parlamentu Europejskiego:

W 1967 r. w ramach Komisji Europejskiej została powołana Dyrekcja Generalna XVI do spraw polityki regionalnej. Jej zadaniem było przygotowanie koncepcji przyszłej polityki rozwoju regionalnego Unii Europejskiej. Na jej czele stoi Danuta Hubner.

1972 r. podjęcie działań uaktywniających politykę regionalną z powodu:

Na konferencji w Paryżu w 1972 r. postanowiono zapewnić dla celów polityki regionalnej odpowiednie środki finansowe. Nadano wówczas wymiar regionalny z funduszom budżetowym .........

Ustalono zasady utworzenia specjalnego funduszu regionalnego. Powstał on ostatecznie w 1975 r. jako Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (ERDF European Regional Development Fund)

Poszerzenie Wspólnoty o kolejne państwa: Grecję (1981 r.), Hiszpanię i Portugalię (1986 r.)

Rozpiętość w dochodach per capita między regionami najbogatszymi i najbiedniejszymi powiększyła się dziesięciokrotnie.

Jednolity Akt Europejski (JAE) z 1986 r. uznał politykę regionalną za jeden ze środków wzmocnienia ekonomicznej i społecznej spójności. Wraz z podpisaniem JAE utworzono podstawy dla nowej polityki strukturalnej Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej a przede wszystkim jej polityki regionalnej.

Wprowadzono do Traktatu o WE tytuł V „spójność ekonomiczna i socjalna”, w którym mówi się o konieczności zlikwidowania dysproporcji i zacofania w rozwoju niektórych regionów Wspólnoty (art. 130 a Traktat o WE).

W dalszej konsekwencji przeprowadzono w 1988 r. reformę trzech funduszy strukturalnych (ERDF, ESF, EAGGF), które od tego czasu miały funkcjonować w sposób skoordynowany.

JAE - traktatowe usankcjonowanie polityki regionalnej (wprowadzono zasady spójności)

W 1988 r. podjęto decyzję o realnym podwojeniu w ciągu 7 lat (z 7,20 mld ECU w 1987 r. do 14,5 mld ECU w 1993 r.) środków przeznaczonym na politykę spójności ekonomiczno - społecznej.

Opracowano nomenklaturę terytorialnych jednostek statystycznych (NUTS).

Cele polityki regionalnej w latach 1988-1992:

Cele polityki regionalnej w latach 1994 - 1999:

Cele polityki regionalnej w latach 2000 - 2006:

- edukację i modernizację systemów szkolenia

- dostosowanie do zmian ekonomicznych i społecznych

- efektywną politykę rynku pracy

Cele polityki spójności UE w okresie 2007 - 2013:

  1. Konwergencja

  2. Konkurencyjność regionalna i zatrudnienie

  3. Europejska Współpraca Terytorialna

Konwergencja - w regionach i państwach członkowskich, które w ramach polityki spójności kwalifikują się do uzyskania wsparcia w zakresie nowego celu konwergencji, głównym zadaniem będzie pobudzenie potencjału wzrostu w celu utrzymania i osiągnięcia wysokich stóp wzrostu.

Strategie będą skoncentrowane na inwestycjach i usługach publicznych niezbędnych do podniesienia długotrwałej konkurencyjności zwiększenia liczby nowych miejsc pracy i zapewnienia zrównoważonego rozwoju.

Konkurencyjność regionalna i zatrudnienie. W celu zapewnienia najlepszego wykorzystania ograniczonych zasobów finansowych konieczna jest koncentracja na ograniczonej liczbie głównych priorytetów, a zwłaszcza na badaniach, innowacjach dostępności i tworzeniu nowych miejsc pracy, inwestycje w kapitał ludzki. Podnoszenie konkurencyjności i atrakcyjności regionów Unii Europejskiej za pomocą inwestycji w gospodarkę opartą na wiedzy, rozwijanie przedsiębiorczości, badania, współpracę między szkolnictwem wyższym a przedsiębiorstwami, dostęp do infrastruktury transportowej, telekomunikacyjnej itp.

Europejska Współpraca Terytorialna.

Programy współpracy transgranicznej:

Programy operacyjne współpracy transgranicznej (będą realizować strategiczne priorytety o charakterze ponadnarodowym):

Programy współpracy międzyregionalnej mają przede wszystkim:

Struktura finansowania celów polityki regionalnej w latach 2007 - 2013

Komisja Europejska zaproponowała przeznaczenie w latach 2007 - 2013 z funduszy 336,1 mld euro na realizację celów polityki spójności, w tym na:

Programy Operacyjne Współpracy Transgranicznej z udziałem Polski 2007 - 2013:

1. PO Europejskiej Współpracy Terytorialnej (EWT)

2. PO Europejskiego Instrumentu Partnerstwa i Sąsiedztwa (ENPI)

Zasady polityki regionalnej:

        1. Generalne

        2. Organizacji polityki regionalnej

        3. Finansowanie polityki rozwoju regionalnego

        4. Oceny realizacji programów /I. Pietrzyk/

Zasady generalne:

  1. Subsydiarności - w myśl Traktatu o Unii Europejskiej (z Maastricht) polega na podziale kompetencji (zadań) między Wspólnotami Europejskimi, państwami członkowskimi oraz ich jednostkami.

  2. Koordynacji - odnosi się do dwóch kwestii:

  • przyjęcie ściśle określonych okresów realizacyjnych dla działań funduszy strukturalnych 2000 - 2006, 2007 - 2013)

  • ustalenie procedury przygotowania programów pomocowych dla poszczególnych regionów i obszarów oraz ustanowienie dla nich Ram Wsparcia Wspólnotowego i Jednolitych Dokumentów Programowych

    • 2. Zasada partnerstwa oznacza obowiązek uzgodnienia wszystkich ustaleń na poszczególnych etapach procedury programowania od sporządzania planów rozwoju regionalnego przez Pomocowe Programy Wsparcia i programy operacyjne. Zasada ta odnosi się do konieczności współpracy różnych instytucji przy negocjonowaniu programów polityki regionalnej. Negocjacja obejmuje: poziom lokalny u regionalny. Dialog prowadzony jest na poziomie krajowym. Trzeci poziom europejski obejmuje negocjacje.

    3. Zasada kompatybilności z innymi politykami Unii Europejskiej a zwłaszcza z regulacjami dotyczącymi konkurencyjności, przejrzystości procedur publiczności, ochrony środowiska itd.

    4. Zasada spójności:

    Zasady finansowania polityki rozwoju regionalnego:

          1. Zasada koncentracji - alokacja geograficzna na określonych celach. Przejawia się w:

            • Przeznaczenie funduszy na ograniczoną liczbę celów

            • Doborze kryteriów służących wyselekcjonowaniu regionów dotkniętych problemami

            • Skoncentrowaniu finansowania na regionach opóźnionych w rozwoju w najmniej zamożnych krajach członkowskich.

        1. Zasada dodawalności. Pomoc udzielana przez Unię stanowi uzupełnienie układu danego państwa członkowskiego a nie okazję do redukcji tego układu. Chodzi o to, aby państwa członkowskie nie zmniejszały poziomu nakładów na rozwój regionalny w porównaniu z poprzedni, okresem planistycznym. Sprzyja to tworzeniu stabilnych instrumentów i poziomów finansowania rozwoju regionalnego nie tylko w skali rocznego budżetu.

        2. Zasada komplementarności (uzupełnia się, montażu finansowego). Przedsięwzięcia podejmowane z inicjatywy UE i państw członkowskich. Uzupełniają się wzajemnie. Istnieje konieczność stosowania montażu finansowego, czyli współfinansowania przedsięwzięć inwestycyjnych ze źródeł krajowych i zagranicznych, publicznych i prywatnych oraz krajowych, regionalnych i lokalnych.

    Oceny realizacji programów:

    1. Zasada monitorowania i oceny programów - polega na monitorowaniu i ocenie programów i planów regionalnych we wszystkich fazach (ex-ante, realizacji i ex-post). Monitoring ten jest realizowany na zasadzie partnerstwa krajów członkowskich i Komisji Europejskiej.

    2. Zasada kontroli finansowej. Państwa członkowskie zobowiązane są do:

    Fundusze Strukturalne- najważniejsze:

    1. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (ERDF)

    2. Europejski Fundusz Społeczny (EFS)

    3. Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EAGGF)

    4. Jednolity Instrument Finansowania Rybołówstwa (FIFG)

    Fundusze te wykorzystywane są dla dwóch celów. Podział celów funduszy strukturalnych:

    Fundusze wykorzystywane są do dwóch grup instrumentów:

    Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EAGGF - European Agriculture Guidance and Guarantee Funds) (już nie istnieje) powstał w 1964 roku na mocy traktatów rzymskich, które ustanawiają Europejską Wspólnotę Gospodarczą (1957). Zajmuje się wspieraniem przekształceń struktury rolnictwa oraz wspomaganiem rozwoju obszarów wiejskich. Na Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej jest przeznaczana największa część budżetu Unii Europejskiej (w 1999 przeznaczono na ten cel 42,2 procenta budżetu). Ponadto środki Funduszu pochodzą z opłat nakładanych na importowane spoza Unii Europejskiej produkty rolne. Fundusz podzielony został na dwie sekcje: Sekcji Gwarancji, która finansuje wspólną politykę rolną (zakupy interwencyjne produktów rolnych, dotacje bezpośrednie dla rolników) oraz Sekcji Orientacji, która wspiera przekształcenia w rolnictwie w poszczególnych państwach UE i jest instrumentem polityki strukturalnej.

    Zadania EAGGF:

    1. Wspieranie przekształceń strukturalnych rolnictwa.

    2. Pomoc w rozwoju obszarów wiejskich.

    Zakres pomocy obejmował:

    1. Poprawę funkcjonowania gospodarstw rolnych i przedsiębiorstw rolno - spożywczych.

    2. Pobudzanie produkcji nieżywnościowej.

    3. Trwały rozwój lasów.

    4. Polepszenie warunków pracy.

    5. Tworzenie nowych miejsc pracy na obszarach wiejskich.

    6. Dywersyfikacja działalności gospodarczej na wsi.

    7. Zachowanie i promocję walorów naturalnych regionu i rolnictwa.

    LEADER + finansowanie, pilotażowych rozwiązań na obszarach wiejskich

    Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (ERDF - European Regional Development Fund) (istnieje) powstał w 1975 roku jako reakcja na coraz głębsze rozbieżności w rozwoju regionów (spowodowane kryzysem gospodarczym i przystąpieniem do UE Wielkiej Brytanii i Irlandii). Celem jego działalności jest zmniejszenie dysproporcji w rozwoju pomiędzy regionami UE.

    Pomoc dla regionów polega na:

    Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego wspierając wybrane regiony współfinansuje realizację celów nr 1 i 2 Polityki Strukturalnej UE. Są to: rozwój i dostosowania strukturalne regionów opóźnionych w rozwoju oraz przekształcenia strukturalne terenów silnie uzależnionych od upadających gałęzi przemysłu.

    Europejski Fundusz Społeczny (EFS - European Social Fund) (istnieje) utworzony w 1960 roku. Jest pierwszym z zastosowanych we Wspólnocie instrumentów polityki strukturalnej. Został powołany do życia na podstawie art. 123 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą (1957). Współfinansuje działania krajów członkowskich UE w dziedzinie polityki zatrudnienia i rozwoju zasobów ludzkich. Jego pomoc koncentruje się na najbiedniejszych regionach. Fundusz powinien wspierać działania polegające na zapobieganiu i przeciwdziałaniu bezrobociu, rozwijaniu potencjału kadrowego orz wspomaganiu integracji społecznej.

    Finansowanych jest pięć obszarów wsparcia:

    Wspierane są również rozwiązania systemowe w zakresie zatrudnienia i rozwoju zasobów ludzkich np. systemy szkoleń zawodowych i doskonalenia nauczycieli i trenerów. Ponadto EFS finansuje funkcjonowanie inicjatywy EQUAL. Budżet Europejskiego Funduszu Społecznego wynosi na lata 2000-2006 około 60 miliardów euro, co stanowi około 30 procent środków przeznaczonych dla Funduszy Strukturalnych przez Unię Europejską na lata 2000-2006 (jest to razem prawie 195 miliardów euro).

    Jednolity Instrument Finansowania Rybołówstwa (FIFG - Financial Instrument for Fisheries Guidance) powstał w 1993 roku w ramach reformy funduszy strukturalnych. Ten instrument polityki strukturalnej Unii Europejskiej wspiera restrukturyzację rybołówstwa państw członkowskich. Finansuje inicjatywy służące restrukturalizacji rybołówstwa i upraw wodnych. Celem finansowanych projektów powinno być dążenie do uzyskania równowagi w środowisku morskim.

    Pomoc dla rybołówstwa polega na:

    Traktat z Maastricht. W traktacie tym w Unii Europejskiej (1992 rok) przyjęto, że Wspólnota będzie dążyć do zmniejszenia nierówności w poziomie rozwoju różnych regionów i zacofanych regionów o niskim stopniu rozwoju włączając w te obszary rolnicze. Traktat z Maastricht wzmocnił politykę regionalną ustanawiając powstanie w 1993 roku Funduszu Spójności (kohezji).

    Fundusz Spójności - pomoc jest przeznaczona na finansowanie projektów w dziedzinie ochrony środowiska i inwestycje w infrastrukturę transportową państw, w których poziom PKB na jednego mieszkańca jest niższy niż 90% średniej dla całej UE. Kryteria spełniły wówczas cztery państwa członkowskie: Grecja, Portugalia, Irlandia i Hiszpania.

    Główne zadania:

    Berlin 1999 rok - AGENDA. Na szczycie UE w Berlinie jaki odbył się 24 i 25 marca 1999 rok w ramach dyskusji nad opracowaną przez Komisję Europejską „Agenda 2000” postanowiono postanowiono utrzymać na lata 2000 - 2006 generalne zasady polityki strukturalnej dążąc przy tym do poprawy efektywności wykorzystania funduszy strukturalnych Funduszu Spójności.

    Postanowiono, że łączna wysokość środków otrzymywanych w skali roku przez poszczególne państwa członkowskie z funduszy strukturalnych (łącznie z Funduszem Spójności) nie może przekraczać 4 % krajowego PKB.

    Wydane przez Komisję Europejską formułują kierunku reform Funduszy Strukturalnych Unii na lata 2000 - 2006 Komisja podkreśla, że utrzymanie priorytetów polityki spójności poprzez zredukowanie rozpiętości w rozwoju regionalnym jest niezbędne, szczególnie w perspektywie rozszerzenia UE na nowe kraje .......

    Kierunki reform polityki strukturalnej UE w ramach programu Agenda 2000 dotyczą zwiększenia efektywności Funduszy Strukturalnych i Funduszu Spójności. Polega to na:

    Przyjęcia nowych finansowych ram wydatków na okres 2000 - 2006

    Akcje innowacyjne art. 10 EFRR

    Polityka regionalna przyczynia się do wzmocnienia spójności całej wspólnoty poprzez wyrównanie szans rozwojowych regionów mających słabsze warunki rozwoju.

    Spójność społeczno - ekonomiczna:

    Interwencje Funduszy w układzie celów polityki regionalnej UE w latach 2000 - 2006:

    Cel 1

    Cel 2

    Cel 3

    EFRR

    EFRR

    EFS

    EFS

    EFO i GR

    EFS

    FIWR

    Budżet Funduszy Strukturalnych (w mld euro)

    1989- 1993

    (wg cen z 1988)

    1994 - 1999

    (wg cen z 1993)

    2000 - 2006

    (wg cen z 1999)

    2007 - 2013

    56,6

    136,8

    182,5

    336,1

    Alokacje budżetu Funduszu Spójności (Kohezji) na lata 2000 - 2006

    Środki finansowe Funduszu Spójności są kierowane do państw członkowskich, w których produkt narodowy brutto (PNB) per capita na jednego mieszkańca jest niższy niż 90% średniej w państwach Unii Europejskiej, oraz w których opracowany został program zmierzający do spełnienia kryteriów konwergencji ustalonych w art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

    Projekty finansowane z Funduszu Spójności powinny być zgodne z postanowieniami Traktatów, przyjętymi zgodnie z nimi instrumentami oraz politykami wspólnotowymi łącznie z polityką ochrony środowiska, transportową, w dziedzinie sieci transeuropejskich, polityką konkurencji oraz polityką zamówień publicznych.

    Finansowanie przedsięwzięć z Funduszu Spójności opiera się na zasadzie współfinansowania. Projekty inwestycyjne ubiegające się o dofinansowanie mogą być wsparte w ramach Funduszu Spójności maksymalnie do wysokości 85 % wydatków publicznych lub innych równoważnych wydatków, włączając w to wydatki jednostek, których działalność jest podjęta w ramach administracyjnych lub prawnych, na mocy których mogą być uważane za równoważne jednostkom publicznym (tzw. wydatków kwalifikowanych). Strona polska musi zagwarantować środki na pozostałe finansowanie, z jednego lub kilku źródeł. W ramach jednego projektu nie można korzystać jednocześnie z Funduszu Spójności oraz funduszy strukturalnych. Pomoc doradcza może być finansowana ze środków Funduszu Spójności w 100%.

    Zgodnie z Rozporządzeniem Rady nr 1164/94/WE przy wyznaczaniu indykatywnej alokacji dla danego kraju brana jest pod uwagę liczba ludności zamieszkała w danym państwie, PNB z uwzględnieniem poprawy krajowego dobrobytu osiągniętego w poprzednim okresie programowania, powierzchnia kraju oraz inne czynniki społeczno ekonomiczne np. deficyt w obszarze infrastruktury transportowej. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady 1164/94/WE przyznane Polsce środki Funduszu Spójności będą w równym stopniu wspierać obydwa obszary priorytetowe.

    Zgodnie z postanowieniami Traktatu o Przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej na zobowiązania (commitments) podejmowane przez nowe Państwa Członkowskie w ramach interwencji Funduszu Spójności, Unia Europejska przeznaczyła na lata 2004 - 2006 środki finansowe w wysokości 7,5905 miliarda Euro według cen z 1999 r.

    Przydziały zobowiązań dla nowych Państw Członkowskich dla każdego roku w tym okresie powinny wynieść:

    Rok

    Zobowiązań dla nowych Państw Członkowskich w mln. Euro

    2004

    2 616,8

    2005

    2 151,7

    2006

    2 822,0

    Biorąc pod uwagę kryteria stosowane przy wyznaczaniu indykatywnej alokacji oraz wysokość środków finansowych przeznaczonych na zobowiązania w obecnym okresie programowania alokacja dla Polski, określona w Traktacie Akcesyjnym, waha się w przedziale od 45,65 % do 52,72 % całości środków. Oznacza to, iż począwszy od 2004 r. roczne zobowiązania dla Polski będą wahać się w następujących przedziałach (według cen z 1999 r.):

    Rok

    Przedziały zobowiązań dla Polski w mln Euro

    Średnie zobowiązania dla Polski w mln. Euro

    2004

    1 194,6 - 1 379,6

    1 287,1

    2005

    982,3 - 1 134,4

    1 058,3

    2006

    1 288,2 - 1 487,8

    1 388,0

    Według cen z 2004 r. powyższe alokacje zmieniają się następująco:

    Rok

    Przedziały zobowiązań dla Polski w mln Euro

    Średnie zobowiązania dla Polski w mln. Euro

    2004

    1 350,2 - 1 559,3

    1 454,8

    2005

    1 110,2 - 1 282,2

    1 196,2

    2006

    1 456,1 - 1 681,6

    1 568,8

    Tak więc średnia alokacja dla Polski w latach 2004-2006 wynosi 4219,8 mln Euro.

    Dla obecnego okresu programowania Funduszu Spójności (2004-2006) w przyjętej 14 lutego 2003 przez Radę Ministrów Strategii wykorzystania Funduszu Spójności na lata 2004-2006 zostały określone dwa priorytetowe obszary wsparcia - środowisko i transport. Dokument ten jest dostępny na stronie internetowej dawnego Ministerstwa Gospodarki(w dziale Polityka Strukturalna/Fundusz Spójności), zawiera on również pełniejszą charakterystykę Funduszu Spójności, diagnozę obydwu priorytetowych obszarów wsparcia oraz priorytetowe cele, które będą finansowane ze środków pochodzących z Funduszu Spójności.

    Od 2000 roku Polska korzysta z Przedakcesyjnego Instrumentu Polityki Strukturalnej (ISPA), który został utworzony na mocy Rozporządzenia Rady nr 1267/99 z 21 czerwca 1999 roku. Z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej, Polska jako państwo członkowskie przestanie być beneficjentem tego instrumentu, kierowanego do państw kandydujących. Wszystkie projekty zatwierdzone do finansowania w ramach ISPA będą kontynuowane w następnych latach jako projekty Funduszu Spójności.

    Inicjatywy wspólnotowe są instrumentem finansowania polityki regionalne UE. Wspierają działania istotne dla UE jako całości (horyzontalne problemy społeczne i gospodarcze). Inicjonowane są zarządzane przez Komisję Europejską.

    Inicjatywy Wspólnotowe 1994 - 2000:

    13 programów skoncentrowanych w czterech dziedzinach:

    13 Inicjatyw Wspólnotowych:

    AGENDA 2000 ograniczyła liczbę Inicjatyw Wspólnotowych z 13 do 4:

    Podstawowe zasady Inicjatyw Wspólnoty INTERREG III, URAN II, EQUAL I LEADER +:

      1. Transnarodowość

      2. Wielowymiarowe partnerstwo

      3. Zintegrowane podejście

      4. Zasada równość szans

      5. Koordynacja i wieloszczeblowość procesu programowania

      6. Rozwój zrównoważony

      7. Innowacyjność, pilotażowy charakter, możliwość upowszechnienia

    Cel Inicjatywy INTERREG - zrównoważony i harmonijny rozwój oraz integracja terytorialna obszaru europejskiego

    INTERREG III tworzą:

    Komponent A - współpraca przygraniczna

    Komponent B - współpraca międzynarodowa w ramach dużych regionów paneuropejskich

    Komponent C - współpraca międzyregionalna w skali europejskiej

    ESPON (Europejska Sieć Monitorowania Planowania Przestrzennego) - tworzenie naukowej i technicznej bazu planowania przestrzennego w Europie.

    INTERRACT - program pomocy technicznej służący wykorzystywania doświadczeń z ubiegłych edycji INTERREG przy realizacji programów INTERREG III.

    Komponent A służy wsparciu lokalnej i regionalnej współpracy przygranicznej realizowane są projekty infrastrukturalne i projekty „miękkie”.

    Komponent B - wsparcie współpracy międzynarodowej w zakresie:

    Komponent C - współpraca międzyregionalna obejmująca wymianę informacji z doświadczeń w zakresie rozwoju regionalnego i przestrzennego i technik kohezyjnych w celu zwiększenia efektywności polityki rozwoju przestrzennego.

    Transnational Co - Operation :

    INTERREG III komponent B - 13 programów

    INTERREG III komponent C - strefy: strona północna, południowa, wschodnia i zachodnia

    Środki na Inicjatywę Wspólnotową INTERREG III w latach 2004 - 2006 w Polsce:

    Podział kwotowy środków na lata 2004 - 2006:

    Kwota 221,32 mln euro w podziale na komponenty

    A - 177,05 mln euro - 80%

    B - 30,90 mln euro - 14 %

    C - 13,27 mln euro - 6%

    INTERREG III A - 7 programów współpracy przygranicznej

    Programy dwustronne:

    1. Polska - Meklemburgia/Brandenburgia

    2. Polska - Brandenburgia

    3. Polska - Saksonia

    4. Polska - Republika Czeska

    5. Polska - Republika Słowacka

    6. Polska - Litwa

    7. Polska - Dania - Szwecja - Litwa - Meklemburgia (Południowy Bałtyk)

    Cały obszar Polski jest objęty dwoma programami:

    Podział środków na programy na lata 2004 - 2006:

    INTERREG III C

    Podział środków na programy na lata 2004 - 2006

    Zasady INTERREG III:

        1. Wspólne struktury zarządzające i płatnicze dla każdego programu

        2. Wspólny program operacyjny

        3. Wspólny budżet programu

        4. Dofinansowanie programu z ERDF - do 75% kwalifikujących się kosztów, nowa perspektywa 85%

        5. Przynajmniej dwóch partnerów realizuje wspólny projekt

        6. Wybór partnera wiodącego (lead partner)

    Cele Polska - Litwa - Rosja (Obwód Kalilingradzki):

    1. Promocja tworzenia i rozwoju nowych i istniejących sieci współpracy po obu stronach granicy

    2. Zredukowanie peryferyjnego charakteru terenów przygranicznych a przez to podniesienie stopy życiowej i rozwiązanie specyficznych problemów rozwojowych

    3. Wzmocnienie społeczno - gospodarczej spójności regionów przygranicznych

    Priorytety i działania Polska - Litwa - Rosja (Obwód kaliningradzki):

          1. Wzrost konkurencyjności i produktywności obszaru współpracy przez modernizację i rozbudowę infrastruktury transgranicznej, ochronę granic oraz współpracę gospodarczą i naukowo - techniczną.

      1. Wspieranie współpracy gospodarczej i naukowo - technicznej.

      2. Wzmocnienie infrastruktury granicznej i przygranicznej w celu zapewnienia rozwoju obszar przygranicznego.

      3. Ochrona środowiska, wzrost efektywności wykorzystania energii, promowanie odnawialnych źródeł energii.

      4. Rozwój turystyki i infrastruktury technicznej przyczyniający się do rozwoju obszaru przygranicznego jak również zachowanie obiektów dziedzictwa kulturowego o znaczeniu transgranicznej.

          1. Współpraca między społecznościami, integracji społeczno - kulturowa, wzmocnienie rynku pracy.