068

Ostatecznie końcowe formy wzorów na zanurzenia dziobu Tn i rufy Tr przedstawiają się następująco:

Podane wyżej równania można odnosić do dowolnych (dodatnich i ujemnych) przegłębień statków oraz do dowolnych położeń środków powierzchni wodnicy - od owręża w stronę dziobu lub rufy. W powyżej prezentowanych zależnościach, zgodnie z zasadami wymiarowania statku przyjęto, że odcięta środka powierzchni wodnicy jest dodatnia, gdy ten środek znajduje się w kierunku dziobu od owręża.

W dokumentacjach starszych jednostek można znaleźć inny zapis wzorów' na zanurzenia dziobu i rufy:

r,, = I + x_SPD •-    * T_r = T + ^xSPR •-    ,

Lpp    L_pp

gdzie x_SPD = * x_so. x_SPR =    + x_so, - odległości środka po

wierzchni wodnicy od pionów: dziobowego i rufowego.

Uttaga 5. W wypadku gdy w dokumentacji statku (w danych lub krzywych hydrostatycznych) odcięta środka powierzchni wodnicy jest wymiarowana od pionu rufowego - x_Spr . wzory na zanurzenia dziobu i rufy są następujące:

*(ł-pp “ ^xspr )"J • Tr = T - x_SPR •-    .

Lpp    Lpp

Prezentowana wyżej metoda wzdłużnego zrównoważenia statku jest najczęściej stosowanym sposobem wyznaczania zanurzeń dziobu i rufy. Jedynym dokumentem niezbędnym do obliczeń są dane hydrostatyczne statku (nieprzegłębionego), a te są dostępne na każdym statku w postaci tabel lub wykresów.

7.3. Kolejność postępowania przy obliczaniu zanurzeń

Przedstawiona poniżej kolejność obliczeń zanurzeń statku metodą wzdłużnego zrównoważenia dotyczy wypadków, gdy w dokumentacji jednostki odcięte środków wyporu i powierzchni wodnicy podane są względem owręża, mają dodatnie wartości, gdy leżą w stronę dziobu od owręża, a jednostkowy moment przcgłębiający jest momentem masowym (w tm/m).

68