104221

Szukającą pokoju I ulżenia rany Ścigał zawszą I dręczył obraz ukochany.

(akt I. w. 210, 213-214)

Barbara Jeat dziackiem natury, wyrwanym z Idyllicznej aa* motni i z „lubych miejsc" (akt II, w. 195) - „gdzie tak szczęśli-wy mi byliśmy oboje" (akt II. w. 190) - ozdobionych elementami dzikości i gotycyzmu:

W głębi lasów rozległych, dzikich i posępnych.

Na szumiącego Niemna brzegach niedostępnych Wznosi się gmach odwieczny, ogromny, ponury,

Wodą i wysokimi opasany mury,

(akt I, w. 206-208)

Sytuację Barbary, jej kondycję, w najistotniejszym stopniu wyznaczają permanentne katusze prześladowań i cierpień - naj pierw z powodu gorących płomieni miłosnych i natarczywości kochanka, następnie gwałtownych, niewybrednych ataków Bony:

Ty podła zwodzicielko! Poddanko zuchwała!

Coś mego syna w miłość podejściem wplątała

(akt I, w. 325-326)

- następnie z powodu nienawiści tłumu, odtrącenia przez naród:

Wjeżdżam. Tłum ludu niemy otacza mnie wkoło:

Każde oko mnie śledzi, każde grozi czoło.

Przez cóż mogłam zasłużyć na ziomków nienawiść?

(akt I, w. 286-287)

Ostatecznej miary cierpień dopełniają fizyczne bóle i męk •powodowane przez śmiertelną truciznę:

Skąd to drżenie, te bóle, te mdłości,

Jakiż poźerczy ogień pali me wnętrzności?

(akt V, w. 147-148)