104537

wrvr

.    ..08N£Z!$Z DUCHA"

1UZUUS l yfl&ą

mhątą'\ która sam czuł się obdarzony. Słowacki dhdatmadmfac wę wszystkich, bo lak tylko mógł przekazać m. on <*fczvtał w przeszłości genezyjskiej. W szczególny «pn«nb konstruował więc tekst Genezjs z Ducha, odwołując się tac do inicjfikm^jecz (Jp-rmuicji.^tjiczucia.ji przede wszystlcmf łbrażm? Wszyscy iTtiSfi^ujr/ec. przeniknąć prawdę, pofem i^rmfumicć Obniży wizyjne w Genezis z Ducha ukazywały przeszłość, jakieś wyrwane z dziejów momenty szczególnie ważne dla zrozumienia procesu__gcaezyjskiego. RorpottątjullUkItfo wadćTotf ukazani* rtHrazu poet^y— siebie /<fozjoncra i rewclaioni; najpierw masterrozbudzić wiarę

''.T™ ,    . iArr*W*Ą. .V*hcU MM-ili

Obrazo minie, he sposobu obrazowania Słowaociego w Ge-unit z Ducha ukazuje się stosunek poety do świata \ Umiłowaniec r^ko^ró w^

yęgflTTdobrem brzydoty ze dem, Nie tylko jednak ogólne pojęcia waloryzujące / dziedziny estetyki, lecz także cechy wyglądu wewnętrznego — kolory, kształty, nawet sposób poruszania się miały określone znaczenia ideowe. Sym- * ftobka ta była nieskomplikowana i wciąż przez Słowackiego

3 apawarift;m.L.postan czv ziaw^ka w obicb określonej

Może i dlatego gama kolorów Awchcy jesl uboga, a kilka nazw — srebrny, złoty. CMWoaqp — powtarza się niezwykle często. Mimo to dzięki mtsfiantfwn poety w kojarzeniu barw, blasków i świateł, dttflb śjmmKmą sile opisu, nie ma pi nigdy śladu aiono-,lMfc gfjffpwrufc obrazy sprawiają wrażenie ogromnie boga-

Hm ^ktmryiska. Lesiheiiąue symhołiąue dr Jo Gm u par trsprit": sa pocenie awre l'estheUque dr ■JjJjirJ Wełonges de Rlterature compact* et de phi/ofogie.

-

xxvtt

tych i zróżnicowanych. I Rozbudowywane są one głównie wokół trzech tematów: przedstawienia poety, kosmosu, na

tury

poega te****

Otwierający utwór obraz stojącego na skałach poety sugestywnie narzuca wyobraźni czytelnika wiarę w jego odmienność, w jego szczególną bliskość Bogu. Sprawia to sytuacja. W jakiej się znalazł - na *lrałnrli nmint fl|chv pgjfr jakby bliżej niebios — i sceneria: maiestat peoazu_Lda^MK słońca, otaczającego poetę jakby aureolą blasków, niezwykła harmonia całości — skał. oceanu, głosu Boga i sylwetki poety. Człowiek jest tu ukazany jako pan i zarazem integralna część stworzenia; stojąc na skale dominuje nądjjgjaiflflTij jąc się na tle skał — jest w mm takby roztopiony, związany. Normalny pejzaz zachodzącego sfonca nabiera tu cech cudowności. tworząc świetlistą aureolę staje sic jednocześnie znakiem j)rzebóstwiema wybranego człowieka Podobne cechy ma obraz natury w" UllwyMilym malarstwie romantyków, np na obrazach Kaspara Dawida Friedricha.

lacji — to obraz naia

Warto zauwazyć> że z tym kontemplacyjnym przedstawieniem narratora-Słowackiego kontrastuje nieco stylizacja jego postaci na dalszych kartach utworu gdzie ukazuje się jako [ktoś w zamyśleniu błądzący po okolicy, obserwujący uważny

■|ta w chwili kontemplacji]

> ny» człowiek    sianie Spokoju ■ harmonii,

kowicie znów kontrastujcy. tym przedstawienie jenezvi«kiq drojTlWaig^ kosmosu z ery pop narodźmy globu ziemskiey). Ta.wma solatanyc 2 sobą, w itfUwiSńym ruchu znajdujących «*. dobra słońca i księżyca, aniołów słonecznych i globowych. zostaia .^współtworzą świat pojgga realnych odpowiedników w m iunefaryfh CO.zWy^j -*Ł