195

dokumentacja i informacja w naukach społecznych 195

st oczywiste, że podstawą wszelkiej działalności dokumentacyjno-infor-'nei są zbiory (zasoby) źródeł informacji, gromadzone w placówkach ^^miacyjnych, przede wszystkim — w bibliotekach. Stąd zagadnienie właś-■ °' organizacji krajowych zbiorów bibliotecznych, podział pól (zakresów) ^^'alizacji, wyznaczenie centralnych bibliotek naukowych odpowiedzialnych ^SI? romadzenie i udostępnianie zbiorów — zgodnie z potrzebami określonych Sędzin nauki, kultury i gospodarki — wiąże się ściśle z budową krajowego vstemu informacji naukowej. Zagadnienie to było od dawna przedmiotem zainteresowania środowisk bibliotekarskich [29], ale dopiero w ramach działań organizacyjnych zmierzających do realizacji programu SINTO stało się przedmiotem regulacji prawnej. Na podstawie Zarządzenia z 26.04.1979* r. ministrów* kultury i sztuki, nauki, szkolnictwa wyższego i techniki oraz sekretarza naukowego Polskiej Akademii Nauk w sprawie planu specjalizacji zbiorów materiałów bibliotecznych powołano 18 centralnych bibliotek naukowych (spośród istniejących już bibliotek), które mają być odpowiedzialne za gromadzenie, przechowywanie, opracowanie i udostępnianie dokumentalnych źródeł infoimaqi w określonych dziedzinach wiedzy. Wśród tych bibliotek znajdują się dwie centralne biblioteki nauk społecznych: Biblioteka Główna Uniwersytetu Warszawskiego (BUW) — jako I Centralna Biblioteka Nauk Społecznych — i Biblioteka Jagiellońska — II Centralna Biblioteka Nauk Społecznych. Zakres specjalizacji BUW obejmuje: filozofię, historię, nauki polityczne, prawne i administracyjne, naukoznawstwo, prognozologię, pedagogikę, oświatę i szkolnictwo, psychologię, socjologię; Biblioteka Jagiellońska specjalizuje się w zakresie: językoznawstwa, kultury i sztuki, nauki o literaturze, religioznawstwa. Poza tymi dwiema centralnymi bibliotekami nauk społecznych kilka innych bibliotek naukowych prowadzi specjalizację w poszczególnych dziedzinach tych nauk, m.in. Biblioteka Szkoły Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH) — jako Centralna Biblioteka Ekonomiczna, Biblioteka Sejmowa — jako Centralna Biblioteka Legislacyjna, Biblioteka Narodowa jako Centralna Biblioteka Informacji Naukowej, Nauki o Książce, Bibliotekoznawstwa i Archiwistyki. Biblioteki centralne są zobowiązane do zor-gamzowania i koordynowania pracy zespołów bibliotek o pokrewnej spec-jahzaqi („biblioteki współpracujące”) niezależnie od ich przynależności resorowej. Tak np. Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie — jako ł Centralna ¹ lioteka Nauk Społecznych — organizuje współpracę m.in. z Biblioteką n ytutu Filozofii i Socjologii PAN, Biblioteką PAN w Warszawie (nauko-znawstwo i prognozologia), Biblioteką Instytutu Badań Pedagogicznych (obcc-jT Edukacyjnych) [2, 21].

_ ^zacja planu specjalizacji bibliotek naukowych natrafia na trudności

SINTO °s ^C ^ ^cały P^rog^ram krajowego systemu informacji naukowej na ,^ą.^{to prze}de wszystkim ograniczenia finansowe, które nie pozwalają w zakręt ⁿⁱ-^{nie w} dostatecznym stopniu zbiorów bibliotecznych, zwłaszcza cza*nniei^ ^pIsrnj^cnnictwa zagranicznego, w tym przede wszystkim — bieżących założeń ⁿ^ukowych. Ponadto — trudności wc wprowadzaniu w życie centralna**!^^lizacji i współpracy bibliotek związanych z daną biblioteką zesnnłóu!    ^w niedowładzie organizacyjnym, w bruku dynamiki

terowniczych bibliotek, nierzadko w partykularnych „intcrc-