Bartusówna6

21

XI.

O ! gdyby tylko jedno na tym całym globie Biło serce, to serce co w mej piersi bije — Zawołałabym jeszcze : jesteś, bo ja żyję !

Bo wszystkie snów mych tętna dla ciebie i w tobie !

A glos mój by zagłuszył ten lud, który gnije W zepsuciu, zwodząc tany na swym własnym grobie. Ten lud, który w wiekowej znękany żałobie,

Z czary zgubnego szału — odurzenie pije !

O ! miłości — tyś nie jest bachantką szaloną,

Ani maską kryjącą ludzkie cele brudne !

Lecz gołębiem z oliwną gałązką zieloną...

Co niegdyś nad obszary wznosząc się bezludne, Wieścił wybranych garstce, święto serca cudne,

O ! miłości!... a jednak tyś dla mnie straconą !

Pojęłam cię : strażniczą gwiazdą cichej strzechy, Gdzie twój promień niebieski biedne ściany złoci... Gdzie jak kwiaty róż polnych i skromnych stokroci, Wijesz na wieniec szczęścia twe łzy i uśmiechy!

Pojęłam cię : w cierpieniu — Aniołem pociechy! Ochłodą, gdy znój życia krwawo skroń zapoci, Kotwicą dla tych, których los tu osieroci — Samotnych !... i chrztem świętym co obmywa grzechy.

Pojęłam cię, jak chciałam pojąć przyszłość własną, Jak czarodziejską tkankę słowiczej piosenki, Rzuconej przez serc dwoje—w nieskończoność jasną!

Zgrozo! a muszę śmiechem głusząc skryte jęki. Pókąd od łez tajonych oczy me nie zgasną,

Bluźnić ci kłamstwem !... Pióro wypada mi z ręki...