Bez nazwy) (3)

na pewno wzrosną, gdy klientki będą miały większy wybór. No i będzie zastępstwo pod ręką, gdy wreszcie wyrwiemy się na upragnione wakacje. Na razie do Bułgarii,

ale w przyszłym roku zapewne gdzieś dalej. W nowej profesji Kubie najbardziej doskwierał brak kolegów. Cieszyłam się. że mogę mu pomóc...

Jadąc do ładnej dzielnicy willowej, w której chciałam wynająć upragniony domek, zastanawiałam się jak zwerbować starszego nobliwego pana, o ojcowskim wyglądzie i dużym temperamencie. Byłby na pewno w guście młodszej części naszej klienteli...

Wróżka powiedziała mi kiedyś, że będę szefową świetnie prosperującej firmy. I pomyśleć, że nie chciałam jej wierzyć...

OBORNIK

Wiezie chłop na furze obornik. Przejeżdżając obok szpitala dla umysłowo chorych, zostaje zaczepiony przez jednego z pensjonariuszy:

—    Hej! Co tam wieziesz?!

—    Obornik!    '

—    A co z nim będziesz robił?

—    Położę na truskawki!    — odpowiada

chłop.

—    No popatrz, a my na truskawki kładziemy bitą śmietanę. I pomyśleć, że to nas nazywają wariatami!

APARAT SŁUCHOWY

Starszy mężczyzna o przytępionym słuchu wszedł do sklepu zc słuchowymi aparatami elektronicznymi. Sprzedawca po kolei pokazuje mu wszystkie modele. Klientowi każdy wydaje się za drogi. W'reszcie zirytowany sprzedawca mówi:

—    Mam tu dla pana model specjalny. I bardzo tani. Jest to pudełeczko ze sznureczkiem zakończonym guziczkiem. Pudełeczko musi pan włożyć do kieszeni, żeby trochę wystawało, a guziczek do ucha...

—    I co? — dopytuje się staruszek — będę lepiej słyszał?

—    Nie! Ale wszyscy będą do pana mówili

głośniej!

Budzenie do życia...

Więc pijmy, więc pijmy zdrowie miłości...

Starsza jejmość z długim nosem grała już walca, Łada od jol pani Barbarze od ust zaczęty kieliszek, wypił go do dna, rozbił ku ogólnej uciesze i nie ściskając już, ale gniotąc z całej siły rękę pani Barbary w swojej wielkiej dłoni, namawiał ją, by zatańczyła. Był już tak podchmielony i do tego stopnia rozgorzał, że mówił do niej „ty".

Chodź, chodź — powtarzał. — Ze mną, ze mną...

—    Co ja robię? pomyślała pani Barbara i Łada wydał jej się poczwarą...

... Oprzytomniała należycie dopiero w domu i czekając na Bogumiła, otworzyła rękę i rozprostowała zgniecioną kartkę nauczyciela. Było na niej napisane: „Mój ostatni wiersz”, a pod tym dopisane krzywo ołówkiem: „Do Ciebie, pani.”...

... Usłyszawszy kroki Bogumiła przestała czytać, podarła kartkę, rzuciła ją w tlejące jeszcze na kominku głownie. Mały płomyk zerwał się, błysnął i znikł.

—    Upiłaś się! — powiedział Bogumił, starał się u-śmiechnąć. W gruncie rzeczy był przerażony. — Jeżeli — myślał — w taki sposób ma się ona zbudzić do życia, to co to z nami będzie?

Upiłam się potwierdziła pani Barbara. — Upiłam. Wiedziałeś, że pić lubię. Trzeba mi było nie dać.

—    Basiu, bój się Boga, co się z tobą dzieje? Co Łada tobie mówił?

—    Nic. Źle się stało, żeśmy tam pojechali. A mówiłam: nie chcę nikogo widzieć. Po coś chciał jechać? Teraz masz.

57