CCI20100224066

został aresztowany czy zamordowany.¹ Zanim słońce owego dnia miało schylić się ku zachodowi, oczekiwał mnie ten sam los. Madden był bezwzględny. Ściślej mówiąc, musiał być bezwzględny. Irlandczyk na rozkazach Anglii, człowiek oskarżany o obojętność i może o zdradę, jak miał nie schwytać i nie wykorzystać tak cudownej okazji: ujawnienia, pochwycenia, może zabicia dwóch agentów Cesarstwa Niemieckiego? Poszedłem do mojego pokoju; absurdalnie zamknąłem drzwi na klucz i rzuciłem się na wznak na wąskie żelazne łóżko. Za oknem widać było te same co zawsze dachy i zamglone słońce godziny szóstej. Wydało mi się niewiarygodne, aby ten dzień bez znaków, bez symboli miał być dniem mojej nieubłaganej śmierci. Ja, teraz, miałem umierać? Mimo że umarł mój ojciec, mimo że kiedyś byłem dzieckiem w symetrycznym ogrodzie Haifeng? Później pomyślałem, że wszystkie rzeczy zdarzają się każdemu teraz, dokładnie teraz. Mijają wieki, a tylko w teraźniejszości dokonują się fakty; niezliczeni ludzie w powietrzu, na ziemi i na morzu, a to co rzeczywiście się zdarza, zdarza się właśnie mnie... Nieznośne niemal wspomnienie końskiej twarzy Maddena zatarło te rozmyślania. Wśród nienawiści i strachu (teraz mogę mówić o strachu; teraz, gdy przechytrzyłem Richarda Maddena, teraz, gdy moje gardło pożąda sznura) pomyślałem, że ten hałaśliwy, i niewątpliwie szczęśliwy, wojownik nie podejrzewa, iż znam Sekret. Nazwę dokładnego miejsca nowej brytyjskiej bazy artylerii nad Ancre. Jakiś ptak przeszył szare niebo i ślepo przetłumaczyłem go na samolot, a ten samolot na wiele samolotów (na francuskim niebie), unicestwiających bazę artylerii lotniczymi bombami.

Gdyby moje usta, zanim rozedrze je wystrzał, mogły wykrzyknąć tę nazwę tak, aby usłyszano ją w Niemczech... Mój ludzki głos był bardzo ubogi. Jak sprawić, aby dotarł do uszu Szefa? Do uszu tego chorego i nienawistnego człowieka, który wiedział o Runebergu i o mnie jedynie to, że znajdujemy się w Staffrdshire, i który na próżno oczekiwał od nas wiadomości w swoim surowym gabinecie w Berlinie, czytając nieustannie gazety... Powiedziałem głośno: Musęę uciekać. Wstałem w ciszy, w zbędnej doskonałości ciszy, jakby Madden już mnie osaczył. Coś - może zwykła chęć przekonania się, że nie dysponuję żadnymi środkami - kazało mi przeszukać kieszenie. Znalazłem to, co spodziewałem się znaleźć. Amerykański zegarek, niklowy łańcuszek z czworokątną monetą, pęk kompromitujących niepotrzebnych kluczy od mieszkania Runeberga, notes, pewien list, który postanowiłem natychmiast zniszczyć (i którego nie zniszczyłem), fałszywy paszport, jedną koronę, dwa szylingi i kilka pensów, czerwono-niebieski ołówek, chusteczkę, rewolwer z jednym nabojem. Absurdalnie zważyłem go w dłoni, aby dodać sobie odwagi. Pomyślałem niejasno, że wystrzał z rewolweru może zostać usłyszany bardzo daleko. Mój plan dojrzał w ciągu dziesięciu minut. Książka telefoniczna dostarczyła mi nazwiska jedynej osoby zdolnej do przekazania wiadomości: mieszkała ona na przedmieściu Fenton, niecałe pół godziny jazdy pociągiem.

Jestem człowiekiem tchórzliwym. Teraz to mówię, teraz, gdy doprowadziłem do końca plan, o którym nikt nie powie, że nie był ryzykowny. Ale wiem, że wykonanie go było potworne. Nie, nie zrobiłem tego dla Niemiec. Nie obchodzi mnie zupełnie barbarzyński kraj, który zmusił mnie do

^mm 111    _t — ii- i ■ ■ i ■ bi ■ i i ■    —i wT m 11    ____

wzięcia na siebie nikczemnej roli szpiega. Poza tym poznałem pewnego człowieka w Anglii, skromnego człowieka, który dla mnie stanowi nie mniej niż Goethe. Rozmawiałem z nim

229

1

Przypuszczenie nienawistne i śmieszne. Pruski szpieg Hans Rabener alias Victor Runeberg zaatakował z automatycznym pistoletem w ręku okaziciela nakazu aresztowania, kapitana Richarda Maddena. Ten, we własnej obronie, zadał mu rany, które spowodowały jego śmierć (przyp. red.).