szlifowanych. Racjonalne smarowanie powinno umożliwiać zwiększenie ubytków przekrojów podczas ciągnienia, a tym samym zmniejszyć liczbę międzyoperacyjnych obróbek cieplnych. Jakość smaru wpływa w dużym stopniu na własności mechaniczne, wielkość naprężeń szczątkowych i odporność na korozję ciągnionego metalu. Przy wielostopniowym ciągnieniu błonka smarująca powinna ściśle przylegać do powierzchni ciągnionego metalu podczas przejść w całym ciągu metalu. Środek smarujący nie powinien się spiekać i dawać trudno rozpuszczalnych osadów na powierzchni metalu po wykonanej obróbce cieplnej oraz powinien być ognioodporny i sporządzony z niedrogich materiałów.
W praktyce dobiera się smary w zależność od składu, kształtu i własności ciągnionego metalu, jakości ciągadeł, prędkości i temperatury ciągnienia oraz sposobu ciągnienia.
Wymagania jakościowe stawiane środkom smarującym powinny być tym wyższe im:
• wyższa jest wymagana jakość powierzchni ciągnionego metalu,
• mniejsze wymiary ciągnionego przekroju,
• bardziej skomplikowany profil wyrobu,
• większe naciski w ciągadle,
• większe prędkości ciągnienia.
Ze względu na skład chemiczny i konsystencję, środki smarujące stosowane w procesach ciągnienia dzielimy na:
• oleje mineralne i ich mieszaniny oraz oleje mieszane,
• oleje roślinne i tłuszcze zwierzęce,
• węglowodory stałe,
• mydła.
• emulsje,
• smary stałe (towoty),
• smary z przerywaczem.
Zasadniczym parametrem określającym dynamiczne warunki procesu jest siła ciągnienia. Można przyjąć, że siła ciągnienia Pc jest sumą trzech sił składowych:
Pc - Pi + Pf + Pn (9)
gdzie: P-, - składowa zależna od wielkości oporu plastycznego, charaktery żująca beztarciowe odkształcenie,
Pf - składowa niezbędna do pokonania tarcia, rośnie wraz ze zmniejszeniem się kąta a (wzrostem powierzchni tarcia w ciągadle),
Pn - składowa na pokonanie sił wynikających z nierównomierności odkształcenia.
Całkowita siła ciągnienia związana jest z naprężeniem ciągnienia równaniem:
Pc = oc Sk (10)
gdzie: ac - naprężenia ciągnienia.