DSC07669

OM sratnie obrazy sztalugowe Lubow Popowej po-I chodzą z roku 1921 i z samego początku roku I 1922 Są one wspaniałym zwieńczeniem twórczości artystki w dziedzinie malarstwa. W obrazach z tego okresu najczęściej występującymi motywami są koła oraz siatka pasm, często tworzących rodzaj kraty położonej na powierzchni malarskiej. Konstrukcja przestrzeń-sila łączy te dwa typy motywów geometrycznych. Zachodzące na siebie powierzchnie i bryły utrzymują subtelną równowagę między czerwienią, czernią i bielą. Podczas gdy formy koliste kształtują i wyważają kompozycję, płaskie - w białym i czarnym kolorze - przypominają grę pozytywu i negatywu. Przenikające się obszerne płaszczyzny oraz linie i promieniście rozchodzące się kreski zajmują całą powierzchnię, nadając przestrzeni w obrazie charakter nieco abstrakcyjny. Jako podłoża Popowa używa w tym przypadku sklejki. Przy braku warstwy gruntującej, dużego znaczenia nabiera faktura drewna, pociągniętego tylko przezroczystą farbą. Drewniana powierzchnia, w wielu miejscach pozostawiona niemalże w stanie surowym, zachowuje na swojej naturalnej fakturze ślady pracy malarki: na dwu prostych liniach, u góry i u dołu obrazu, widać nacięcia. Artystka wydobywa efekty materii dodając do swych farb piasek i metalowe opiłki.

W ostatnim okresie swej krótkiej kariery malarskiej Papowa realizuje przeważnie konstrukcje radialne i linearne. OilewArcbitektonikacb malarskich przedstawiała ostrokątne formy, to w Kompozycji linearnej .odnajdujemy już tylko

ft Konstrukcja w obrazie pj suma energii poszczególnych części; energetyka = ukierunkowanie bryty + płaszczyzny i linie lub ich ślady + wszystkie kolory ; faktura stanowi treść powierzchni malarskiej. ”

Lutów popowa , i ot i

kąty i linie łamane, które ciągną się zygzakowatymi pasami.

Czarne i czerwone pasy są pełne energii, wewnętrznej siły i mają niesłychaną dynamikę. Białe tło przedstawienia, na którym odcinają się kolorowe promienie, kreuje głębię przestrzeni. W Kompozycji linearnej nie istnieje dystans pomię- Si ||l*| dzy różnymi planami. Płaszczyzny mieszają się, a kąty zdają linearna się wbijać w powierzchnię malarską, aby natychmiast się z niej wynurzyć.    §g||    0