histologia wyk�ad2

5

RÓŻNE RODZAJE BARWIENIA

Barwienie rr&tachromatyczne

Szczególnym rodzajem barwienia jest barwienie metachromatyczne, polegające na tym, że barwione struktury zostają zabarwione innym kolorem niż kolor barwienia użytego do

‘barwienia. Ze zjawiskiem metachromazji ma się do czynienia np. przy barwieniu

mukopolisacharydów w chrząstce-siarczan cbondroityny albo komórek tucznych, których ziarnistości barwią się matachromatycznie ze względu na zawartość heparyny.

Do barwienia matachromatycznego używa się błękitu toluidyny; który daje różowofioletowe zabarwienie struktur metachromatycznych. Jest to spowodowane tym, barwnik ten układa sie na zabarwionych metachromatycznie cząsteczkach w sposób uporządkowany, w skutek czego powstają dimery inaczej absorbujące widmo światła białego niż monomer.

Barwienie polichromatyczne

Do barwień stosowanych najczęściej w diagnostyce hematologicznej należy barwienie nolichromatyczne-mieszanina barwników zasadowych.i_kwaśiLV.oh. Barwienie takie dokonuje się też w diagnostyce wymazów komórkowych z różnych błon śluzowych.

Barwienie przyżyciowe .‘błękit metylenowy, błękit toluidyny, błękit Nilu.

^,/\OibreiJL

1. Hematoksylina żelazista i pikrofukcyna:

jądro-brązowe

cytoplazma-żółte

kolagen-czerwony

2.    Azokarmin i błękit anilinowy (Malory) jądio-czerwone cytoplazma-szkarłatna kolagen-niebieski

3.    Hematoksylina i Ornat G-Erythropsyna (H and OGE) jądro-szkarlatne

cytoplazma-różowa

kołagen-pomarańczowy

4. Hematoksylina i eozyna (H and E) jądro-szkarlatne cytoplazma-różowa kolagen-różowy

BIAŁKA I AMINOKWASY

Niestety jak dotąd nie ma pewnych i swoistych odczynników histochemicznych na

poszczególne białka i aminokwasy. Stosowana dość powszechnie (i w zasadzie jedyna) metoda bromofenolowa (z użyciem rtęci lub bez niej) pozwala jedynie na ogólne zorientowanie się w „zawartości” białek w komórce, bez możliwości rozróżnienia czy chodzi o białka złożone czy proste, nie mówiąc już o rozróżnieniu białka prpstego (np.

albuminy czy globuliny) bądź rodzaju białka występującego w połączeniach

(kompleksach) z innymi związkami (np. głikoproteidy czy lipoproteidy). WĘGLOWODANY

W celu umiejscowienia wielocukrów w komórkach i tkankach stosuje się metodę, w której używa się kwasu nadiodowego i odczynnika Schiffa. czyli tzw. metoda p.a.S.. Ogólną podstawą tej metody jest względnie swoiste rozrywanie wiązania miedzy atomami

węgla fC-C) w cząsteczce glikoeenu i utlenianiu związku z tymi węglami grup 1.2 glikolowych fCHOH - CHOH) ha grupy aldehydowe (CHO - CHO). Powstały stad

3