Image57 (3)

zastępuje partykuły ga i wo, natomiast pozostałe partykuły nie są przez mo zastępowane:

fi b f? c? S To Watashi mo ikimasu. Ja też idę.

U TTlh *9    Uch i ni mo terehi

ga arimasu. U mnie w domu też jest telewizor.

Poza partykułami, które łączą się z formami rzeczownikowymi określając funkcję poszczególnych wyrazów w zdaniu i związki składniowe, istnieją również partykuły emfatyczne, których używa się na końcu zdania. Spośród nich najistotniejsza jest partykuła pytająca Tka. Ponadto występują również partykuły: iyo (wykrzyknikowa, mająca na celu zwrócenie uwagi rozmówcy na wypowiadaną treść, często używana w odpowiedzi na pytania. Np. fTcFi^io Ikimasu yo. Idę!), tżna (wyrażająca zachwyt, podziw:    Sugoi na. To

niesamowite!), Tne (szukająca potwierdzenia u rozmówcy: prawda?, czyż nie?) i inne.

Partykuła Tka jest w zasadzie pytajnikiem, umieszczonym na końcu zdania pytającego.

fi    Ogenki desu ka. Jak się pan/pani

miewa?

fi T f!i| I i {BJ "C "fi \> Onamae wa nan desu ka.

Jak się nazywasz?

t? # S L J: b T₀ Ikimashd ka. Idziemy?

W języku japońskim nie stosujemy znaków zapytania. Partykuła Tka może być zastąpiona partykułą no w rozmowie ze znajomymi czy przyjaciółmi, kiedy możemy sobie pozwolić na użycie formy prostej (nie zakończonej na TT desu i T T-masu): ff # S Tfi\ Ikimasu ka. „Idziesz?” (grzeczne) ff < (D_a Iku no. „Idziesz?” (poufałe).

Czasownik Stopi

Czasowniki japońskie w formie bezokolicznikowej zakończone są na samogłoskę u (sylabę z grupy u). Upraszczając znacznie kwestie językoznawcze, można je podzielić na dwie grupy:

1. grupa - czasowniki o temacie samogłoskowym, w których podczas dołączania poszczególnych końcówek gramatycznych (czasy, tryby, strony, itp.) ostatnia sylaba zanika. Można zatem ich budowę przedstawić następująco:

temat + ru

Temat zakończony jest na sylabę z grupy i lub e, czyli np. be, mi.

taberu- jeść

JL -5 miru - patrzeć, widzieć V' 'b [ru - być (żywotne)

-115-