img023 (2)

Diagnozowanie zaburzeń rytmu

Każdy, kto odczuwa objawy mogące wskazywać na zaburzenia rytmu serca, powinien zgłosić się do lekarza. Medycyna dysponuje dziś szerokimi możliwościami diagnostyki wszelkich arytmii. Podstawowym badaniem jest osłuchiwanie serca. Lekarz przysłuchując się jego pracy może stwierdzić przyśpieszony lub nadmiernie zwolniony rytm lub jego niemiarowość. Dodatkowo można wysłuchać szmery nad sercem, które czasami także mogą być przyczyną powstawania arytmii.

Najważniejszym badaniem w przypadku arytmii jest EKG. To właśnie badanie elektrokardiograficzne umożliwia precyzyjne zdiagnozowanie typu zaburzenia rytmu oraz jego nasilenia. Często też umożliwia wskazanie na przyczynę i jej lokalizację w obrębie struktur serca.

Jeśli arytmie zdarzają się napadowo i trudno jest je uchwycić, stosuje się tak zwane badanie holterowskie. (Holter EKG). Jest to całodobowe badanie EKG. Pacjent podłączony jest do urządzenia rejestrującego i zapisującego pracę jego serca przez 24 godziny. Badanie odbywa się zarówno podczas snu, w trakcie odpoczynku jak i przy codziennym wysiłku. Dzięki temu można obserwować pracę serca w różnych, codziennych sytuacjach. Zarejestrowany zapis jest potem interpretowany przez lekarzy za pomocą komputera. Badanie holterowskie jest zupełnie nieinwazyjne i bezpieczne dla pacjenta.

Wyspecjalizowane ośrodki kardiologiczne dysponują możliwością elektrofizjologicznego badania serca. Badanie to umożliwia precyzyjną identyfikację zaburzeń rytmu. Jest jednak badaniem inwazyjnym, wymaga cewnikowania serca.

Leczenie zaburzeń rytmu

Zaburzenia rytmu można w większości przypadków skutecznie leczyć. Jeśli znana jest ich przyczyna i jest ona możliwa do wyeliminowania, prowadzi się leczenie przyczynowe. Przykładem mogą być zaburzenia hormonalne tarczycy. Jej niedoczynność jak i nadczynność mogą wywołać zaburzenia rytmu. Wyrównanie funkcji tarczycy może spowodować ustąpienie arytmii lub przynajmniej zredukowanie jej nasilenia. Tak samo, prawidłowe leczenie nadciśnienia tętniczego lub choroby niedokrwiennej serca przeciwdziała rozwojowi zaburzeń rytmu.

Lekarze dysponują całą gamą leków przeciwarytmicznych, które mogą zastosować w konkretnych przypadkach. Leki te, ogólnie mówiąc, zmniejszają pobudliwość serca. Inne leki stosowane są w zaburzeniach nadkomorowych, a inne w komorowych. Leki te mogą mieć paradoksalnie także działanie proarytmogenne, co oznacza że mogą też wywoływać arytmie.

Z tego powodu leki te powinny być dobierane bardzo ostrożnie i tylko przez doświadczonego lekarza, a pacjent często kontrolowany.

Poza leczeniem farmakologicznym stosuje się także defibrylację i kardiowersję. Defibrylacja stosowana jest w przypadku migotania lub trzepotania komór oraz podczas częstoskurczu komorowego bez tętna. Wszystkie te stany prowadzą do zatrzymania krążenia, co wiąże się bezpośrednio z utratą świadomości. Nieudzielanie właściwej pomocy w ciągu kilku minut doprowadza do zgonu pacjenta. Zaburzenia te najczęściej zdarzają się nagle, mogą dotknąć pacjenta w domu, w pracy, na ulicy. W takim przypadku należy natychmiast rozpocząć masaż serca i sztuczne oddychanie, tak aby podtrzymać przepływ krwi przez mózg i dać czas