img119

Tabela 7.11

Czas krzepnięcia osocza (w minutach) mierzony czterema metodami u dziesięciu pacjentów

Metody Pacjenci	i	2	3	4			S yfj i
l	9.1	10.0	10,0	10,9	40,0	1600,00	401.62	10,00
2	8,9	10,2	9,9	IM	40,1	1608,01	404,47	10,02
3	8,4	9,8	9,8	12,2	40,2	1616,04	411,48	10,05
4	12,8	11,6	12,9	14,4	51,7	2672,89	672,17	12,93
5	8,7	9,5	11,2	9,8	39,2	1536,64	387,42	9,80
6	9,2	9.2	9.9	12,0	40,3	1624,09	411,29	10,08
7	7,6	8,6	8,5	8,5	33,2	1102,24	276,22	8,30
8	8.6	I 10.3	9,8	10,9 :	39,6	1568,16	394,90	9,90
9	8,9	j 9,4	9,2	10,4 :	37,9	1436,41	360,37	9,48
10	7.9	i^8-^5	8,2	io,oj	34,6	1197,16	301,90	8,65
^ci	90,1	97,1	99,4	110,2			T =	396,8
cr j	8118,01	9428,41	9880,36	12144,04			S =	4021.84
	830,09	950,19	1004,08	1237,48			ic; =	39570,82
y-j	9,01	9,71	9,94	11,02			i	15961,64

W przykładzie 7.1. gdzie nie wprowadziliśmy klasyfikacji według pacjentów, można było z ogólnej sumy kwadratów równej 85,584 wyodrębnić składnik odpowiadający za różnice między metodami wynoszący 20,826. a pozostałe 64,758 uznać za zmienną resztową (por. tabela 7.4). Obecnie po uwzględnieniu klasyfikacji podwójnej z tej poprzedniej zmienności resztowej 64.758 wyodrębniono jeszcze wartość 54,154 odpowiedzialną za (nie interesujące nas w rzeczywistości) różnice między pacjentami, więc miarę zmienności między metodami należy odnieść do miary zmienności resztowej wynoszącej już tylko 10,604. Uzyskano znacznie silniejsze potwierdzenie różnic między metodami pomiaru czasu krzepnięcia osocza. Podejście takie — poza tym — wydaje się rozsądniejsze, bo pozwala uniezależnić się od zmienności osobniczej pacjentów, czyli mówiąc innymi słowami, uniezależnić się od niejednorodności „materiału” eksperymentu.

119