img157

157

tości otrzymujemy

157

= ^Ha - ⁿA =

V " V

(9la)

Jeet to tzw* niwelacja w przód (z końca), która daje wyniki obarczone błędami wynikającymi z nieuwzględnienia kulistości Ziemi i refrakcji oraz błędem nierównoległości osi celowej do osi libeli. Dlatego dość rzadko wykonuje się niwelację powyższym sposobem.

7 praktyce zachodzi często potrzeba wyznaczenia wysokości, punktów położonych w dużej odległości od. siebie, feiuslmy wtedy niwelowany odcinek podzielić na części, czyli założyć tzw. oiąg niwelacyjny, który może łtfćr a) nuwlązany do jednego punktu stałego o znanej wysokości, b) nawiązany obustronnie do dwóch punktów stałych (repurów), c) niezależny -bez dowiązania do punktów stałych.

Ze względu na to, że tok postępowania jest we wszyctklch przypadkach podobny, opisuemy niwelację ciągu nawiązaną do Jednego znanego punktu i (rys. 172), przeprowadzoną w kopalni.

Chcąc wyznaczyć wysokość punktu B, odległego a?* c 2JO a od punktu A, obserwator ustawia niwelator na punkcj.o 3^, odległym o około JO m od punktu A w kierunku do B, Pierwszy pomocnik (pomiarowy) ustawia łatę na punkcie A, drugi pomocnik - na punkcie pośrednim P^, leżącym w odległości od instrumentu równej odoinkowi AS^ (Jo m). Po ustawieniu niwalatcra, spoziomowaniu w przybliżeniu lltwlą okrągłą, wycelowaniu na łatę oświetloną, ustawioną pionowo w punkcie ś, i dokładnym spoziomowaniu libeli niwelacyjnej, obserwator dokonuje odczytu na łacie w mm (0976) i notuje go w dzienniku niwelacyjnym (formularz 5) w rubryce ''wstecz", Następnie celuje na łatę uotawloną pionowo w punkcie P,,, pczlcmujo iibelę niwelacyjną i notuje odczyt (16JU) w rubryce "w pTzód". Pomocnik z łatą pozostaje w punkcie , obserwator zaś przenosi instrument na stanowisko S^, pomocnik pierwszy przenosi łatę z punktu t do drugiego pośredniego P₂,