img157 (12)

157

toeci otrzynujomy

157

łSh

‘AB

= H₃ - n_A =

V " °pB

(9la)

Jest to tzw* niwelacja w przód (z końca), któro daje wyniki obarczone błędami wynikającymi z nieuwzględnienia kulistoścl Ziemi i refrakcji oraz błędem nierównoległości osi celowej do oai libeli. Dlatego dość rzadko wykonuje 6ię niwelację powyżS2ym sposobom.

*? praktyce zachodzi często potrzeba wyznaczenia wysokości punktów położonych w dużej odległości od siebie, tlusiay wtedy niwelowany odcinek podzielić na części, czyli założyć tzw. oiąg niwelacyjny, który może byór a) nawiązany do jednego punktu stałego o znanej wysokości, h) nawiązany obustronnie do dwóch punktów stałych (repurów), c) iiiuzależiy -bez dowiązania do punktów stałych.

Ze względu na to, że tok postępowania jest we wszystkich przypadkach podobny, opisuemy niwelację ciągu nawiązaną do Jednego znanego punktu A (rys. 172), przeprowadzoną w kopalni.

Chcąc wyzoaozyć wysokość punktu B, odległego np, o 2JO a od punktu A, obserwator ustawia niwelator na punkcie 3^, odległym o około JO m od punktu A w kierunku do B. Pierwszy pomocnik (pomiarowy) ustawia łatę na punkcie A, drugi pomocnik - na punkcie pośrednim P^, leżącym w odległości od instrumentu równej odoinkowi AS^ (Jo m). Po ustawieniu niwę la tera, spoziomowaniu ur przybił?, nlu llbelą okrągłą, wycelowaniu na łat? oświetloną, ufitswioną pionowo w punkcie A, i dokładnym spoziomowaniu libeli niwelacyjnej, obeerwator dokonują odczytu na >acj</ w /uia (0976) i notaje go o dzienniku niwelacyjnym (formularz 5) w rubryce "wstecz", ITaStępnia celuje na łatę uotawloną pionowo w punkcie ł^, poziomu jo libelę niwęla-cyjną i notuje odczyt (16JU) w rubryce "w przód". Pomocnik z łatą pozostaje w punkcie P^, obserwator zaś przenosi instrument na stanowisko pomocnik pierwszy przenosi łatę s punktu A do drugiego pośredniego 1\>. !?a-