img239

239

Obecnie znaczenie praktyczne ma wyłącznie kluczowanie HSK. Realizuje ono sensowny kompromis pomiędzy wzrostem szybkości zanikania widma a poszerzeniem wstęgi głównej. Również impulsy kluczujące MSK (l.5.54a) są znacznie łatwiejsze w generacji w porównaniu do impulsów kluczujących SFSK (1.5.54b) czy też OSFSK (1.5.54c). W dalszym ciągu zajmować będziemy się wyłącznie kluczowaniem HSK. Zauważmy przede wszystkim, że funkcja (1.5.46) dla tego sygnału wynosi

r(t) * 1 cos yj | r(t-T) ■ | sin |

co wynika stąd, że okres przebiegu cos (wyznaczającego właśnie impuls kluczowania) jest równy 4T. Sygnał HSK (1.5.48) możemy wobec tego zapisać w postaci

*MSK^(t) * *₀^XC(*)1 cos | cos io₀t ♦ A_ox_g(t)| sin ^yjsin o>₀t

(ll5.58a)

Okazuje się [8], że podstawowe właściwości sygnału MSK nie zmieniają się. jeżeli bądzie on postaci.

<f_MSK(t) * Vc^{(t) cos} TT ^COStt,0^t * ^A0^xs^(t)sin TT ^sin«V

(1.5.58b)

Sygnał (1.5.58a) jest niekiedy nazywany sygnałem HSK drugiego rodzaju (MSK-2), zaś (1.5.50b) - pierwszego rodzaju (MSK-1). W obydwu przypadkach impulsy kluczujące są połówkami sinusoidy, bądź o polaryzacji stale dodatniej (MSK-2), bądź o przemiennej (MSK-1). Sygnał MSK-1 jest łatwiejszy do wytwarzania, gdyż formowanie kształtu impulsów możemy zrealizować w zwykłym układzie mnożącym, (rys. 1.97a).

Zapiszmy sygnał MSK (1.5.58b) w bardziej zwartej postaci (biorąc pod uwagę, że x_c,x_s * -1)

(1.5.59)

•W⁰ * Vc[^cos TT ^cos "o¹ * ^ ^sin 7T »ⁱⁿ"o^t]

W° ■ Vc^cos(“o - Tr^)l