Madonna13

VIII.

IGNOTUS.

• Vłrgo Koro*.¹)

A ja cię, duchu ludzki, znam,

Zaklęty w dzieło swoje!...

Tyś wyszedł z życia szerokich bram Przez zgasłych słońc podwoje...

Tyś wyszedł z blasku porannych zórz Zranioną stopą bosą,

I z pod wieczornych, zachodnich róż Co sny o szczęściu niosą.

Tyś wyszedł z progu, co ci był Przystanią cichą, jasną...

A tyłeś tylko w piersiach miał sił.

Co lampy, kiedy gasną.

Nie wiódł cię żaden cel, ani ślub, ) Marsylia, St. Yictor.

Dwojący serca bicie.

Jedno czekało ciebie — grób.

Jednoś porzucał — życie.

Na wielkiej, pustej drodze ty Zostałeś się z swą dolą.

Lecz już nic miałeś ni jednej łzy,

Z tych łez, co palą, bolą...

Za tobą był twej młodości sen, Rozwiany i daleki —

I takeś szedł w gościniec ten,

Jak w morze idą rzeki.

Żaden za tobą nic leciał głos. Żadnego krzyku echo...

Drzwi domu twego zamknął sam los I dumać siadł pod strzechą.

Co wzięło życie, co wziął grób, Rozliczać — czyż to warto? Niejeden żywy patrzy trup Źrenicą w świat otwartą...

Toczą się piany sinych fal,

Słońce się niebem toczy.

Patrzą, a patrzą w zamgloną dal Niepocieszone oczy...

Kto żyć ma siłę — ten życia król.