I w odmianach czasu smak jest 33

SEBASTIAN GRABOWIECKJ

Zawarte niebo, by lani nie wchodziło ¹⁰ Wzdychanie moje: a ziemia nic dawa Zwykłych dochodów; lecz się obróciło W złe ciernie wszytko; z prace oset wstawa. Co was, przyjaciół, jeśli nic ruszyło. Dopuśćcie duszy, niech żal swój wyznawa; Poznajcie mój ból, a uważcie rany.

Rzeczecie, iż duch znacznie sfrasowany.

Niech mnie to cieszy, póki nie wyżcnic Pan smutnej dusze z strapionego ciała,

Której tu nic chce słyszeć, aby w cienie ²⁰ Podał, gdzie wieczna śmierć drugie zagnała. Lecz wspomni. Panie, żem Twoje stworzenie; Wspomni, że Twa moc ciało, krewkość dała. Wspomni, żem nędzny, strapiony, ubogi;

Daj swą łaskę znać, racz skończyć me trwogi.

LXIII

Także z poranku począwszy, mój Panie,

Konać mnie będziesz, aż ciemna noc przyjdzie? Także Cię z płaczem rzewne narzekanie,

Także wołanie me przed Cię nie wnidzic?

Piszczę jak ptaszę od matki zgubione.

Hukam jak gołąb po dzieciach straconych, l'stają oczy w niebo wyniesione,

Gw^Tałt cierpię; Panie, ratuj sił strapionych.

Świtanie ziołom wdzięczną rosę niesie,

¹⁰ Mnie na powiekach gwiazdy łez odchodzą. Fortunne ziółka, szczęsna trawo w lesic.

Wy czerstwiejecie, a mnie mdłości szkodzą.

Zwierz, ptastwo w nocy swe posiłki mają.

Mnie trapić księżyc na niebo wstępuje.

U inszych oczy z słońca rozkosz znają, lecz w moim sercu dzień trwogi szykuje.

Panie, jeśli to żywot, a takimi Łaskami być ma ta dusza baw iona.

Niech Ci nic będę przykry słowy mymi,

²⁰ W pokoju gorzkość daj była skończona.