I w odmianach czasu smak jest 39

SEBASTIAN GRABOW1ECKI

Śmierć, ty godność przechodzisz żywota,

Bo tobą człek ujść może wiecznej śmierci.

Nie ma nic nad cię, święta wdzięczna śmierci, Droższego ten skarb zmiennego żywota.

Przeto i mnie zbrzydł żywot: pragnąc śmierci, ³⁰ Gdyż śmierć tylko wwieść może do żywota. Tak wielka waga w mych zmysłach tej śmierci.

Tak ja mrąc żyję; konam, tak żywota Pochodzę i tak pożądam tej śmierci.

Że w niej jest rozkosz mojego żywota.

CLXII

Panie, twarz swą przybraną W rumianość uczciwości,

Serce pełne żałości,

Pod gwiazdą niewidaną.

Niosę złości swych liczbę niesłychaną.

By mnie z mego brzemienia Twa 1 utość wybawiła,

A w lym by się omyła Chęć pełna obelżenia.

¹⁰ W potoku moich gorzkich łez płynieiiia.

Nic tak śćkło przebijają Róże białe, czyrwone.

Jak złości popełnione I myśli, co powstają

W sercu mym, przed Twe oko wynikają.

Przed Twoim światłem. Panie,

Nic tajnego nic będzie,

Szerz, dłuż, głębokość wszędzie I zaćmione otchłanie

²⁰ Wzrok Twój przechodzi, a jasno, gdzie stanie.

Ty znasz me błędliwości,

Serce, co skruchę rodzi,

Z której źrzódło wychodzi Łez gorzkich, a w żałości U ciebie. Boże mój, żebrzę lutości.