I w odmianach czasu smak jest 35

SEBASTIAN GRABOWIHCKI

Zgrzeszyłem niebu i samemu Tobie,

Niegodnym, abyś mnie synem zwał sobie;

Zbłądziłem jak więc owca w ciemnym lesie,

Niech do owczarnie Twa łaska doniesie.

Nie śmiem źrzcnice wznieść na góry Twoje,

¹⁰ Bo grzech zasłania wstydem oczy moje.

Wszakoż gdzież uciec mam przed Twoim okiem? Gdzież się mam schronić przed strasznym wyrokiem?

Kto mym rzecznikiem przed Tobą się zjawi?

Kto mnie w liczbie Twych wybranych postawi?

Zażeś nie Ty jest. Panie, ojcem moim,

Coś grzechy przeniósł miłosierdziem Tw'oim?

Żem syn niegodny, sumnienie wyznawa;

I słusznie, gdy mnie Twój sąd na śmierć wzdaw^a. Lecz miłosierdzie niegodne przy jmuje.

²⁰ Ratuj mą duszę, gdy w grzechach styskujc.

LXXIX

Po co się wznoszę? Czemu tuszę sobie Z mojej krewkości spodobać się Tobie?

Gdyż Twoje rady są niezrozumiane,

A przecz co czynisz, przyczyny nieznane.

Gdy człowiek chętny a do kresu bieży,

Na którymi zakład wiecznej chwały leży.

Pod czas przypada, że mu wolą mienisz,

A przeciwnego często swym być mienisz.

Których się sprawy chwalebne widziały’,

¹⁰ W głębokość sprośnych ciemności wpadały.

A co się Chlebem anielskim karmili,

Potym z świniami słodziny trawili

Skąd rękę weźmiesz, świątobliwość ginie.

Gdzie Ty nie radzisz, tam rozum nie słynie.

Wniwecz wszelka straż, wniw’ccz chęć i cnoty,

Gdy. Panie, naszej nie wspierasz ochoty.

Próżno się upór przeciw Tobie sili.

Bez Twej pomocy bieg, acz dobry, zmyli.