I w odmianach czasu smak jest 28

SEBASTIAN GRABOW1ECKI

Uznaj pokorę moję, który wszytko sądzisz,

A serca uniżone swoją łaską rządzisz;

Naucz mnie woli Twojej, a pomóż w niej chodzić.

Bo bez tego wolałbym w świat się był nie rodzić.

XIIII

Gdy rozmyślam, com jest, a uznawam Ciebie,

Widzę Cię Bogiem być, a człowiekiem siebie,

Wiem Cię być studnicą i żrzódłem mądrości,

A siebie pochopcm do wszelkiej sprośności.

Samcś nieba osiadł, a chciałeś, by ziemię W pocie swym sprawując ludzkie miało plemię,

I kazałeś, aby oczy swe do nieba Wznosili, chcąc nam dać, gdyby czego trzeba.

Żywota bez zmazy nie uproszę sobie,

¹⁰ Doskonałość tylko gdyż została 'l obie.

Lecz znając nas grzeszne, tego żebrzę, Panic,

Niech wszędy na ratunek mnie Twa łaska stanie.

Byś nas na świat stworzył, nic cicżka-ć to była,

Zniszczone potopem Twa moc rozmnożyła,

Przez złości stracone miłosierdzie Twoje Odkupić kazało krwią, a mieć za swoje.

Takowe łaski Twe zaż wysłowieni. Panie?

A odsłużyć jako możność w nas powstanie?

Jeśli sam nie targniesz, a wwiedziesz do siebie,

²⁰ Oko żadnego z nas nie ogląda Ciebie.

Ty niegodność naszę uznawszy u siebie I prace sw^re dla nas, siedząc na swym niebie,

Każ głupstwu naszemu mieśce mieć przed sobą.

Prawa odżyw na nas, a daj mieszkać z Tobą.

XVII

Szczęście z myślą niezgodne żałość we mnie mnoży,

Insze czyniąc, niżbym chciał, wszytek żywot trwoży,

I znać mi dawa,

Że nie tam stawa,

Gdzie pragnie.

Co wszytko stworzył;