naczyniowe

Preparat i dawkowanie

1.    Prcductal - tabletki 0,02 g; stosuje się doustnie 1 tabletkę 3 razy dziennie.

2.    Preductal MR - tableki 0,035 g o zmodyfikowanym uwalnianiu; stosuje się doustnie 1 tabl. 2 razy dziennie.

Inne

W wyniku intensywnych badań do leczenia choroby wieńcowej wprowadzono w ostatnich latach wiele nowych Icków jak m.in. kwas kapo-benowy, kloridarol i in.

24.4. Zasady leczenia dusznicy bolesnej

Z leczeniem dusznicy bolesnej należy wkraczać możliwie szybko, ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia zawału mięśnia sercowego. Napad dusznicy bolesnej należy przerwać podając podjęzykowo nitroglicerynę lub molsydominę dożylnie ewentualnie podjęzykowo. Chory z niewydolnością wieńcową powinien stale zażywać jeden z preparatów o przedłużonym działaniu jako monoterapię lub łącznie z molsydominą. Azotyny można kojarzyć również z P-blokcrami lub blokerami kanałów wapniowych. Jako leki pomocnicze stosuje się pochodne mctyloksantyn (aminofilinę lub diprofilinę).

Obserwacje, doświadczenia i badania kliniczne wykazały, że tak do niedawna szeroko w dusznicy bolesnej podawane leki, jak gapikomina, heksobendyna, karbokromen czy prenylamina nie powinny być w ogóle stosowane. Również zdecydowanie odradza się obecnie stosowanie dipi-rydamolu, ponieważ zwiększa on zużycie tlenu przez mięsień sercowy i może powodować pogorszenie choroby.

Jeśli zastosowane leczenie okaże się nieskuteczne - chorego należy bezwzględnie hospitalizować.

Zapamiętaj

>■ Wybór leku w chorobie wieńcowej zależy od tego, czy chodzi o przerwanie napadu bólów czy też o profilaktykę i leczenie przewlekłej niewydolności.

>    W leczeniu niedomogi wieńcowej rolę leczniczą odgrywają wyłącznie leki „ekonomizujące” pracę serca.

>• W leczeniu napadu bólów podstawową rolę odgrywa nitrogliceryna. Po przerwaniu napadu należy wkroczyć z preparatami azotanów o przedłużonym działaniu, a następnie zastosować (3-blokery lub blokery kanałów wapniowych.

>    Nie powinno się łączyć w terapii (3-blokerów i blokcrów kanałów wapniowych.

25.

Leki naczyniowe

25.1. Leki stosowane w stanach skurczowych tętnic

Zaburzenia obwodowego krążenia krwi w poszczególnych obszarach układu krwionośnego stanowią poważny problem farmakoterapcutyczny. Zaburzenia funkcji i zmiany chorobowe tętnic polegają najczęściej (choć nie wyłącznie) na zwężeniu ich przekroju w następstwie skurczu lub zmian chorobowych ich ścian. Następstwem tego jest upośledzenie zaopatrzenia danego narządu lub obszaru tkanek w krew.

Wyróżniamy zaburzenia krążenia mózgowego, (poudarowe, poza-krzepowe, migreny), zaburzenia krążenia w naczyniach kończyn (ar-teriosclerosis obliterans, thrombangitis ubliterans, akrocyjanoza, choroba Raynauda i in.) i zaburzenia krążenia wieńcowego. W stanach tych chodzi o wybiórcze zadziałanie lekami na określony obszar naczyń krwionośnych tak, aby nie wywołać zmian ogólnego ciśnienia tętniczego krwi ani czynności serca. Podstawowym zadaniem farmakoterapii odcinkowych zaburzeń krążenia jest optymalizacja (najczęściej zwiększenie) przepływu krwi i w następstwie zwiększenie dostawy tlenu, materiałów odżywczych i budulcowych do danego obszaru ciała (mózgu, serca, kończyn). Oddzielnym problemem jest farmakoterapia napadów migrenowych.

Znormalizować (zoptymalizować) upośledzone krążenie krwi w danym narządzie można za pomocą wielu różnych grup leków (tab. 25.1.).

25.1.1. Leki a-adrenolityczne

Leki a-adrcnolitycznc porażają zakończenia nerwów współczulnych utrzymujących naczynia krwionośne, zwłaszcza tętnice w stanie określonego napięcia (skurczu). Leki te rozkurczają zatem tętnice, przede wszysl-

501