Nadpobudliwo�� psychoruchowa u dzieci1

KSZTAŁCENIE I DOSKONALENIE NAUCZYCIELI

Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci

7; Izabela Gelleta-Mac

Przyczyny i rozwój zespołu ADHD nie są jeszcze do końca wyjaśnione. Obecnie uważa się, że ADHD w znacznym stopniu jest dziedziczne. Stwierdzono również zależność między budową i funkcjonowaniem ośrodkowego układu nerwowego a wystąpieniem nadpobudliwości.

Wymienia się także wiele czynników środowiskowych, które mogą nasilać objawy ADHD, takie jak: ekspozycja dziecka na szkodliwe czynniki i problemy w czasie ciąży, obciążenia okołoporodowe i inne.

Sądzę, że ADHD nie jest wynikiem uszkodzenia układu nerwowego, lecz opóźnionym dojrzewaniem niektórych struktur mózgu. Za takim wyjaśnieniem przemawia zmniejszanie się nasilenia lub ustępowanie objawów wraz z wiekiem u znacznej liczby osób.

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej występuje na całym świecie i we wszystkich kulturach. Jego częstotliwość wśród dzieci w wieku 7-13 lat jest oceniana na 3-5%, z przewagą występowania u chłopców. Niestety, tylko około 20% pacjentów jest objętych specjalistycznym leczeniem.

Zwykle objawy ADHD są wyraźnie widoczne już między 5. a 7. rokiem życia. Obraz nadpobudliwości psychoruchowej zmienia się w czasie - im dziecko jest starsze, tym mniej nasilone stają się objawy nad-ruchliwości i impulsywności, a tym wyraźniejsze zaburzenia uwagi. Szacuje się, że w okresie dojrzewania objawy wygasają u około 30% dzieci.

Objawy ADHD

Dla ADHD charakterystyczne jest występowanie trzech grup objawów:

•    nadruchliwości,

•    impulsywności,

•    zaburzeń koncentracji uwagi.

Nadruchliwość

Nadruchliwość to nadmierna, w porównaniu z dziećmi na tym samym poziomie rozwoju i w tym samym wieku, aktywność ruchowa. Dzieci z ADHD mają bardzo dużą potrzebę ruchu, nie potrafią przez dłuższą chwilę pozostać w miejscu. Problemy dla otoczenia wynikają przeważnie z połączenia się nadruchliwości i impulsywności.

Nadruchliwe dziecko staje się uciążliwe dla otoczenia, kiedy nie przewiduje konsekwencji swoich zachowań (np. co chwilę w biegu wpada na rodziców lub wchodzi do pokoju, w którym uczy się starsza siostra).

Co można zrobić, aby pomóc dziecku?

•    Nie możemy całkowicie powstrzymać ruchliwości dziecka, więc zaakceptujmy, że „ono już takie jest”.

•    Spróbujmy pokierować energią dziecka tak, aby jak najmniej przeszkadzało otoczeniu (np. przez zamontowanie zamków utrudniających dostanie się do pokoju rodzeństwa, które odrabia lekcje).

•    Angażujmy dziecko w różne czynności i podpowiadajmy takie zabawy, w których

EJ Wychowanie w Przedszkolu